Dyrektor miejskiego ośrodka pomocy społecznej przyznał zasiłek celowy, jednak w wysokości niższej niż ta, o którą się ubiegał wnioskodawca. W uzasadnieniu organ podkreślił, iż pomoc społeczna ma jedynie wspierać osoby i rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej, pomagać im w przezwyciężeniu ich trudności, jednakże jej rolą nie jest pełne zaspokojenie wszystkich potrzeb i spełnienie wszystkich oczekiwań podopiecznych. Wskazano przy tym, iż ośrodek działa w oparciu o środki finansowe, których wysokość jest ściśle określona i w tak określonych granicach musi realizować swoje ustawowe cele, zaś zasiłek celowy nie jest świadczeniem, które może być traktowane jako należne w sposób stały i systematyczny.

Rozpoznając wniosek o przyznanie zasiłku celowego organ musi mieć bowiem na względzie nie tylko interes osoby wnioskującej, lecz także interesy innych osób będących w trudnej sytuacji materialnej. W sprawie organ dokonał oceny sytuacji materialnej wnioskodawcy, dostosowując jednocześnie wielkość udzielonej pomocy do posiadanych środków finansowych oraz liczby osób i rodzin pozostających w kręgu zainteresowania ośrodka.

Wnioskodawca wniósł odwołanie od takiej decyzji, wskazał bowiem, iż przyznana mu pomoc jest zbyt niska.


Zdaniem WSA jeśli zatem organ pomocy społecznej ocenił z jednej strony sytuację materialną oraz potrzeby strony, a z drugiej własne możliwości finansowe i uznał, że nie istnieje możliwość przyznania stronie zasiłku celowego w większym rozmiarze to decyzji takiej nie można zarzucić naruszenia prawa. Podobnie spełnienie kryteriów przez osobę ubiegającą się o taki zasiłek nie oznacza, że istnieje po jej stronie roszczenie o przyznanie tego świadczenia w wysokości, którą sama określi, a przeciwnie – zainteresowany musi liczyć się z tym, że organ odmówi przyznania mu tego świadczenia lub jego wysokość będzie inna niż ta, którą określił w złożonym wniosku. Wysokość, jak i samo przyznanie świadczenia uzależnione są bowiem od możliwości finansowych organu przyznającego pomoc oraz ilości innych osób potrzebujących i zamieszkujących na terenie danej gminy.


Ponadto organ, oceniając sytuację materialną danej osoby, może wybrać sposób i formę pomocy najbardziej adekwatną, zważając na ograniczone możliwości pomocy społecznej jako instytucji. Jednocześnie organ musi uwzględniać wysokość przyznanych już świadczeń i dokonywać stosownego rozdziału środków tak, aby z pomocy społecznej skorzystała jak największa liczba potrzebujących, gdyż tylko takie postępowanie jest zgodne z zasadami sprawiedliwości społecznej oraz zasadami wynikającymi z art. 3 ust. 3 i 4 ustawy o pomocy społecznej . Nie może zatem swojej pomocy skoncentrować na finansowaniu potrzeb tylko jednej osoby, choćby jej sytuacja materialna, czy też zdrowotna była najtrudniejsza. Organ ma obowiązek dokonać oceny nie tylko sytuacji materialnej skarżącego, ale także ilości i rodzaju skierowanych do niego form pomocy. Środki na pomoc społeczną muszą zabezpieczyć potrzeby związane z całym rokiem i uwzględniać potrzeby wszystkich podopiecznych, w tym tych gospodarstw domowych, gdzie na utrzymaniu są uczące się dzieci, a dochody rodziny są znacznie poniżej minimum socjalnego.

Wyrok WSA w Olsztynie z 19 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Ol 42/13, nieprawomocny

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.)