O tym, czy droga jest chroniona przepisami kodeksu wykroczeń przed m. in. zniszczeniem, nie decyduje jej własność lub częstotliwość z jaką jest używana. Kluczowe znaczenie w tej kwestii ma jej status, gdyż ochronie podlegają wyłącznie drogi publiczne.
Mieszkance jednej ze wsi w gminie Potok zarzucono, że zajęła gminną drogę publiczną, gdyż na drodze sąsiadującej z jej działką zasadziła krzewy malin i tym samym utrudniła korzystanie drogi mieszkańcom wioski dojeżdżającym do pól i lasu. Miało to być naruszenie art. 99 pkt 1 kodeksu wykroczeń, który chroni drogi publiczne przed zniszczeniem, uszkodzeniem oraz przed innymi działaniami obniżającymi ich użyteczność lub ograniczającymi stale lub czasowo ich funkcjonalność.
Sąd rejonowy nie dopatrzył się jednak znamion wykroczenia argumentując, że w omawianej sytuacji nie mamy do czynienia z drogą publiczną. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych kwalifikacja drogi publicznej następuje w drodze uchwały rady gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu. Natomiast art. 8 powołanej ustawy o drogach publicznych stanowi, że pozostałe rodzaje dróg, niezaliczone w odpowiednim trybie do dróg publicznych, mają charakter dróg wewnętrznych.
Droga, której dotyczyła sprawa, nie posiadała statusu drogi publicznej, zatem nie podlegała ochronie na podstawie powołanych przepisów kodeksu wykroczeń. Sąd rejonowy uniewinnił zatem obwinioną, gdyż sam fakt, że droga wewnętrzna stanowi własność gminy i jest uczęszczana przez jej mieszkańców, nie stanowi podstawy do ochrony jej nienaruszalności.
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.)
Mieszkance jednej ze wsi w gminie Potok zarzucono, że zajęła gminną drogę publiczną, gdyż na drodze sąsiadującej z jej działką zasadziła krzewy malin i tym samym utrudniła korzystanie drogi mieszkańcom wioski dojeżdżającym do pól i lasu. Miało to być naruszenie art. 99 pkt 1 kodeksu wykroczeń, który chroni drogi publiczne przed zniszczeniem, uszkodzeniem oraz przed innymi działaniami obniżającymi ich użyteczność lub ograniczającymi stale lub czasowo ich funkcjonalność.
Sąd rejonowy nie dopatrzył się jednak znamion wykroczenia argumentując, że w omawianej sytuacji nie mamy do czynienia z drogą publiczną. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych kwalifikacja drogi publicznej następuje w drodze uchwały rady gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu. Natomiast art. 8 powołanej ustawy o drogach publicznych stanowi, że pozostałe rodzaje dróg, niezaliczone w odpowiednim trybie do dróg publicznych, mają charakter dróg wewnętrznych.
Droga, której dotyczyła sprawa, nie posiadała statusu drogi publicznej, zatem nie podlegała ochronie na podstawie powołanych przepisów kodeksu wykroczeń. Sąd rejonowy uniewinnił zatem obwinioną, gdyż sam fakt, że droga wewnętrzna stanowi własność gminy i jest uczęszczana przez jej mieszkańców, nie stanowi podstawy do ochrony jej nienaruszalności.
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.)
Opracowanie: Karol Kozłowski, RPE WKP
Źródło: Rzeczpospolita z dnia 19 marca 2010 r.