Wojewoda zaskarżył uchwałę rady miejskiej ustalającą między innymi wynagrodzenie dla tzw. nauczycieli "wspomagających". Spór między stronami dotyczył tego, czy upoważnieniem zawartym w przepisie art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2003r. nr 118, poz. 1112 z późn. zm.) objęto także tzw. nauczycieli "wspomagających", czyli nauczycieli posiadających kwalifikacje w zakresie pedagogiki specjalnej zatrudnianych dodatkowo w celu współorganizowania kształcenia integracyjnego, a tym samym czy rada miejska była umocowana do ustalenia w drodze uchwały pensum dla takich nauczycieli.

Zdaniem WSA zakwestionowana w skardze część uchwały, dotycząca tzw. nauczycieli "wspomagających", wydana została z istotnym naruszeniem prawa. W świetle art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy Karta Nauczyciela organ prowadzący jest uprawniony do określenia w drodze uchwały tygodniowego obowiązkowego wymiaru zajęć nauczycieli zatrudnionych w szkołach i przedszkolach na stanowiskach wymienionych w tym przepisie, m.in. na stanowiskach pedagogów, logopedów i psychologów. Art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela, jako przepis mający charakter upoważnienia ustawowego do tworzenia źródeł prawa powszechnie obowiązującego, nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Zdaniem WSA należy zatem uznać, że upoważnieniem do samodzielnego regulowania tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin przez organ prowadzący szkołę, ustawodawca objął wyłącznie wymienionych w tym przepisie nauczycieli i innych pracowników szkół i przedszkoli. W pozostałym natomiast zakresie, a więc co do tych nauczycieli, którzy nie są wyraźnie wymienieni, znajduje zastosowanie art. 42 ust. 3 ustawy Karta Nauczyciela, w którym sam ustawodawca ustala tygodniową liczbę godzin obowiązkowego wymiaru zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych, nie przewidując w tym zakresie kompetencji organu prowadzącego do władczego wkraczania aktem prawa miejscowego.


Zdaniem WSA praca wykonywana przez nauczycieli "wspomagających" jest tożsama z pracą wykonywaną w szkole przez nauczycieli zajęć edukacyjnych. Nauczyciele "wspomagający" mogą albo prowadzić wspólnie z innymi nauczycielami zajęcia edukacyjne, albo uczestniczyć w miarę potrzeb w zajęciach edukacyjnych prowadzonych przez nauczycieli. Nauczyciel "wspomagający" musi zatem znać zadania edukacyjne w zakresie przedmiotów objętych wspomaganiem i role obu pedagogów: nauczyciela i nauczyciela "wspomagającego" w oddziale integracyjnym mogą być wymienne, a ich działania powinny się uzupełniać. Z tego powodu ich status w zakresie wysokości pensum nie powinien różnić się od statusu nauczycieli przedmiotów edukacyjnych i dlatego ustawodawca objął nauczycieli "wspomagających" regulacją art. 42 ust. 3 ustawy Karta Nauczyciela, traktując ich na tych samych zasadach co nauczycieli edukacyjnych.

WSA podkreślił, iż nie można rozszerzająco traktować katalogu podmiotów wymienionych w art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela, opierając się na dowolnej ocenie dokonanej przez organ prowadzący szkołę, że praca nauczyciela "wspomagającego" ma charakter zbliżony do pracy psychologów i pedagogów szkolnych. Przepis ten, wskazujący katalog pracowników szkół i przedszkoli, dla których organ prowadzący może samodzielnie, w drodze prawa miejscowego ustalać pensum, należy traktować jako wyliczenie wyczerpujące. Nie obejmuje on zatem tzw. nauczycieli "wspomagających". Upoważnienie organów samorządu terytorialnego do stanowienia prawa miejscowego nie może oznaczać nieskrępowanej swobody tych organów w stanowieniu prawa miejscowego. Dopuszczalny zakres prawotwórstwa lokalnego uwzględniać musi jedną z fundamentalnych zasad, a mianowicie to, że akty prawa miejscowego to zawsze akty podustawowe, o charakterze wykonawczym do ustawy. Przepis wykonawczy może ze swej istoty jedynie "wykonywać" ustawę, a więc ją uzupełniać, nie może natomiast regulować materii, która już została w ustawie uregulowana i co do której ustawodawca nie zdecydował się na upoważnienie organów samorządowych do samodzielnej regulacji – uznał WSA.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Krakowie z 11 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Kr 1108/12, nieprawomocny