Burmistrz wydając decyzję, odmówił udostępnienia informacji w postaci zapisu dźwiękowego z obrad sesji rady miejskiej. W uzasadnieniu organ stwierdził, że przepisy regulujące funkcjonowanie organów gminy nie przewidują obowiązku dokumentowania obrad organów kolegialnych gminy w postaci zapisów elektronicznych rejestrujących w pełni te obrady. Od decyzji strona skarżąca wniosła odwołanie. Jej zdaniem zapis dźwiękowy z obrad rady miejskiej jest informacją publiczną.

SKO uchyliło zaskarżoną decyzję w całości do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. W uzasadnieniu SKO stwierdziło, że organ pierwszej instancji, dochodząc do wniosku, że nie może udostępnić informacji publicznej w formie określonej we wniosku powinien, stosownie do art . 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), powiadomić wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazać, w jaki sposób i formie informacja może być niezwłocznie udostępniona. Od tej decyzji strona skarżąca również złożyła odwołanie.

WSA rozpatrując skargę podkreślił, iż prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej, zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Źródłem tego prawa jest ustawa zasadnicza, a także akty niższego rzędu. Prawo uzyskiwania informacji zgodnie z regulacją art. 61 Konstytucji RP obejmuje prawo wstępu na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu oraz prawo dostępu do dokumentów dotyczących działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. W stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego, udzielanie informacji o działaniach tych organów jest ściśle związane z możliwością wstępu na posiedzenia przez nie odbywane. Realizacja pierwszego i drugiego uprawnienia odbywa się przez udostępnienie dokumentów i informacji, w Biuletynie Informacji Publicznej (BIP), a także przez udostępnianie w drodze wyłożenia, wywieszenia lub zainstalowania odpowiednich urządzeń, umożliwiających zapoznanie się z informacją w miejscach ogólnie dostępnych. Udostępnianie informacji publicznych przez umożliwienie wstępu na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów ma charakter aktywny. Może się też odbywać w formie uzyskania materiałów w tym audiowizualnych i teleinformatycznych dokumentujących te posiedzenia.

Strona skarżąca wnioskowała o zapisy dźwiękowe z przebiegu posiedzeń rady miejskiej. WSA wyjaśnił, że o obowiązku organu udostępnienia kaset (zapisu dźwiękowego) dokumentujących sesje rady można mówić tylko wtedy, gdy przyjęto taki sposób dokumentacji posiedzeń. Miarodajne w tym względzie są postanowienia statutu. Potwierdza to treść art. 19 w związku z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), w której stanowi się, że organy władzy publicznej sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady. WSA podkreślił, iż standardowo wymaganym sposobem dokumentowania sesji rady przez organ jest protokół lub stenogram, które podlegają udostępnieniu, a zwrot: "chyba że" sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne wskazuje, że podany audiowizulany lub teleinformatyczny sposób dokumentowania sesji ma fakultatywny charakter i zależy od uznania rady. Wymóg ten będzie spełniony w wypadku, gdy statut przewiduje taki sposób dokumentowania posiedzeń rady.

WSA podkreślił, iż z pisma burmistrza wynika, że pracownik sporządzający protokół z sesji rady miejskiej nagrywał przebieg obrad z własnej inicjatywy, w celu usprawnienia i ułatwienia pracy przy sporządzaniu pisemnego protokołu. Żaden z przełożonych nie wydał mu polecenia nagrywania sesji rady. Zdaniem WSA należy przyjąć, że przedmiotowe nagranie nie zostało formalnie sporządzone przez organ, zatem – jako takie – nie posiada waloru nośnika informacji publicznej. Podobnie jak waloru takiego nie można by przypisać zapiskom czy notatkom pracowników (tzw. brudnopisowi) dotyczącym przebiegu sesji, czynionym w celu sporządzenia protokołu obrad. Na straży prawidłowości zapisów protokołu sesji rady miejskiej stoi zapis statutu, zgodnie z którym poprawki do protokołu i jego ostateczną treść rada ustala w drodze głosowania, a same protokoły są udostępniane do wglądu w urzędzie miejskim. W ocenie WSA walor taki posiada natomiast protokół sesji, który bez wątpienia jest dokumentem sporządzonym przez organ władzy publicznej, odpowiadającym formalnym i materialnym przesłankom jego prawidłowości.

WSA zwrócił uwagę, że regulacja art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) nakłada na podmioty udostępniające informacje publiczne obowiązek zastosowania sposobu i formy jej udzielenia zgodnie z żądaniem podmiotu zainteresowanego zawartym we wniosku. Dopuszczalne odstępstwo od tej zasady zawiera przepis art. 14 ust. 2. Zgodnie z jego dyspozycją: "Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się."

W przedmiotowej sprawie WSA uznał, iż organ I instancji postąpił zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), gdyż powiadomił stronę skarżącą o niemożliwości udostępnienia informacji we wskazanej formie oraz wskazał sposób w jaki informacja może być udostępniona.


Pobierz orzeczenie:
Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 września 2009 r., sygn. akt IV SA/Wr 257/09.doc