Dyrektywa koncesyjna częściowo powtarza zapisy, które znalazły się w nowej dyrektywie klasycznej oraz sektorowej, z tego względu niektóre z powyższych przepisów nieobligatoryjnych lub częściowo pozostawiających wybór co do zakresu implementacji państwom członkowskim będą znajdowały zastosowanie także w przypadku dyrektywy koncesyjnej. Jednakże - z drugiej strony - z uwagi na fakt, że dyrektywa koncesyjna w założeniu ma ustanawiać bardziej liberalny reżim niż pozostałe dwie dyrektywy niektóre z przepisów, które znalazły się w tych dyrektywach nie mają swoich odpowiedników w dyrektywie koncesyjnej.

Dyrektywa koncesyjna pozostawia także instytucjom i podmiotom zamawiającym większą swobodę w organizacji procesu udzielania koncesji, w tym w szczególności w określeniu stosownej procedury.

Dyrektywa ustanawia przepisy dotyczące procedur udzielania przez instytucje zamawiające i podmioty zamawiające zamówień w drodze koncesji, których szacunkowa wartość wynosi co najmniej 5 186 000 euro. Z art. 1 ust. 2 wynika, że zakresem dyrektywy są objęte zarówno koncesje na roboty budowlane, jak i usługi.

Zgodnie z zapisami nowej dyrektywy, przez koncesję na roboty budowlane rozumie się umowę o charakterze odpłatnym zawieraną na piśmie, za pomocą której co najmniej jedna instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający powierza wykonanie robót budowlanych co najmniej jednemu wykonawcy, w zamian za wynagrodzenie stanowiące albo wyłącznie prawo do eksploatacji obiektu budowlanego będącego przedmiotem umowy, albo takie prawo wraz z płatnością.

Natomiast koncesja na usługi to umowa o charakterze odpłatnym zawierana na piśmie, za pomocą której co najmniej jedna instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający powierza świadczenie usług – innych niż wykonanie robót budowlanych, o których mowa w lit. a) – i zarządzanie tymi usługami co najmniej jednemu wykonawcy, w zamian za wynagrodzenie stanowiące albo wyłącznie prawo do wykonywania usług będących przedmiotem umowy, albo takie prawo wraz z płatnością.

W przypadku obu rodzajów koncesji udzielenie koncesji skutkuje przeniesieniem na koncesjonariusza ryzyka operacyjnego związanego z eksploatacją tych obiektów lub wykonywaniem tych usług i obejmującego ryzyko związane z popytem lub z podażą, albo oba te rodzaje ryzyka. Uznaje się, że koncesjonariusz przejmuje ryzyko operacyjne, jeśli w normalnych warunkach funkcjonowania nie ma gwarancji odzyskania poniesionych nakładów inwestycyjnych lub kosztów poniesionych w związku z eksploatacją obiektów budowlanych lub wykonywaniem usług będących przedmiotem koncesji. Część ryzyka przeniesiona na koncesjonariusza obejmuje rzeczywiste narażenie na wahania rynku, tak aby jakiekolwiek potencjalne szacowane straty ponoszone przez koncesjonariusza nie były jedynie nominalne ani nieistotne.
W ten sposób dyrektywa kodyfikuje wnioski wynikające z obszernego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE dotyczącego koncesji.

Źródło: Informator UZP Nr 4/2014, www.uzp.gov.pl