Rada miasta uchwaliła regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy.


Stowarzyszenie dzierżawiące lokal na terenie miasta zaskarżyło regulamin. Wskazało, iż regulamin dotyczy jego interesów, bowiem jest ono wytwórcą odpadów komunalnych. Podstawą skargi był art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Gmina uznała, iż regulamin nie naruszył indywidualnego interesu prawnego stowarzyszenia.


Zdaniem WSA sam fakt bycia wytwórcą odpadów nie daje prawa stowarzyszeniu do zaskarżenia regulaminu w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Sąd zwrócił uwagę, iż uchwałodawca nie tylko nie definiuje pojęcia wytwórcy odpadów, ale w ogóle się nim nie posługuje, co powoduje, iż wskazany termin nie może stanowić elementu oceny prawnej interesu prawnego stowarzyszenia.


Ponadto regulamin realizuje założenia ustawowe w zakresie prowadzenia gospodarki odpadami, w tym wprowadzania na szeroką skalę selektywnej zbiórki odpadów. Dlatego też normy regulaminu należy odczytywać w powiązaniu z przepisami zarówno ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U., poz. 21) jak i ustawy z dnia 1 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 152, poz. 897 ze zm.). Ustalenie dla określonego podmiotu wysokości opłaty (zróżnicowanej w zależności od zasad zbiórki) zależy od złożenia przez właściciela nieruchomości odpowiedniej deklaracji.

Tymczasem stowarzyszenie deklaracji nie złożyło, ponieważ nie posiada statusu właściciela nieruchomości, a jedynie wydzierżawia lokal na terenie miasta. WSA uznał, iż w konsekwencji stowarzyszenie nie jest adresatem zapisów przyjętych w regulaminie odnoszących się do podmiotów, na których ciążył obowiązek deklaracyjny. Stowarzyszenie nie wykazało również, iż zapisy uchwały pozbawiają je jakichkolwiek praw lub nakładają na nie jakiekolwiek obowiązki, a w konsekwencji, że mają indywidualny i negatywny wpływ na jego sytuację prawną – podkreślił WSA.



Artykuł pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.


Na podstawie:

Wyrok WSA w Białymstoku z 5 listopada 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 507/13