W grudniu 2014 r. obywatel Maroko, którego żona i dziecko mieszkają w Polsce wystąpił do Konsula RP o wydanie mu wizy Schengen. Dwukrotnie otrzymał decyzję odmowną, która była motywowana brakiem pewności co do intencji opuszczenia Polski przed upływem terminu ważności wizy. 

KE zaproponowała gruntowną reformę CIT >>>

W styczniu 2015 r. sprawa trafiła do WSA w Warszawie. Skarżący zarzucił naruszenie art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez nieudzielenie wizy w celu odwiedzin rodziny i przyjaciół, jak również naruszenie art. 13 tejże Konwencji (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z tym, że skarżący nie miał prawa wnieść skargi do sądu administracyjnego, chociaż w Polsce ma żonę i dziecko, a małżonkowie obywateli UE - cudzoziemców mają zagwarantowaną taką możliwość.

Sąd pierwszej instancji postanowieniem z 24 listopada 2015 r., IV SA/Wa 1127/15, odrzucił skargę, uznając, że do właściwości sądu administracyjnego nie należy sprawa ze skargi na decyzję o odmowie wydania przez konsula wizy Schengen. Nie stwierdzono również zasadności zwrócenia się z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości UE, o co wnosił pełnomocnik skarżącego. 

TS UE przyjrzy się ustawie o zwolnieniach grupowych i kodeksowi pracy >>>

Skargą kasacyjną sprawa trafiła do NSA. Dwa podstawowe zarzuty dotyczyły pozbawienia prawa do skutecznego środka odwoławczego do sądu oraz odmowy wydania wizy w związku z tym, że przepisy ustawy o cudzoziemcach, a konkretnie jej art. 76 ust. 1, nie przewidują innego środka odwoławczego od decyzji konsula poza wnioskiem o ponowne rozpatrzenie. W skardze kasacyjnej ponowiono również wniosek o skierowanie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości o wykładnię art. 32 ust. 3 wspólnotowego kodeksu wizowego, który zapewnia prawo do odwołania od decyzji odmownej, nie precyzując jednak, czy musi mieć ono charakter postępowania sądowego, w kontekście art. 47 Karty praw podstawowych, przewidującego prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu.

NSA przychylił się do wniosku strony i skierował na podstawie postanowienia z 28 czerwca 2016 r., II OSK 1346/16 pytanie do Trybunału w Luksemburgu o to, czy art. 32 ust. 3 kodeksu wizowego w związku z art. 47 Karty praw podstawowych należy rozumieć w ten sposób, że nakłada na państwo członkowskie obowiązek zagwarantowania środka zaskarżenia (odwołania) do sądu. 

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z 17 października 2016 r.(Dz. Urz. UE C Nr 383, s. 2). Sprawie nadano sygnaturę C-403/16. 

________________________________________

* Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu.

Więcej informacji i narzędzi znajdziesz w programie
Lex Prawo Europejskie
Bądź na bieżąco ze zmianami prawnymi i korzystaj z aktualnych materiałów