Skargę do Trybunału wniósł obywatel Finlandii - osoba upośledzona intelektualnie. Kiedy skarżący miał 11 lat, został oddany do wychowania w rodzinie zastępczej, z której jednak został odebrany kilka lat później i oddany do domu dziecka. Wówczas to jego prawnym opiekunem stał się starszy brat. W 2011 r. skarżący zwrócił się do sądu o zmianę opiekuna prawnego: skarżący chciał wrócić do swych rodziców zastępczych, którzy przeprowadzili się na daleką północ Finlandii. Jego obecny opiekun nie wyraził zgody i uznał, że w najlepszym interesie skarżącego jest dalsze mieszkanie na południu Finlandii, w jego rodzinnej miejscowości, gdzie skarżący ma lepsze perspektywy edukacyjne, terapeutyczne i zawodowe. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż decyzja ta naruszyła jego prawo do poszanowania życia rodzinnego i prywatnego, chronione w art. 8 Konwencji o prawach człowieka, oraz swobodę poruszania się z art. 2 protokołu nr 4 do Konwencji.

Trybunał nie zgodził się ze skarżącym i uznał, że decyzja sądów krajowych, skutkująca zatrzymaniem go w rodzinnej miejscowości, stanowiła uzasadnioną ingerencję w jego prawa podstawowe.