Skargę do Trybunału wniosło małżeństwo Niemców podejrzewanych o oszustwa podatkowe i niepłacenie podatków. Postępowanie przeciwko nim zostało wszczęte po informacji przekazanej przez pracownika banku w Lichtensteinie, gdzie skarżący mieli konto - pracownik banku nielegalnie skopiował informacje na temat stanu aktywów skarżących i sprzedał je służbom niemieckim. Na tej podstawie sąd niemiecki wydał nakaz przeszukania mieszkania skarżących. Skarżący zarzucili, iż posłużenie się dowodami pochodzącymi z nielegalnego źródła (czyli danymi wykradzionymi z banku) w charakterze podstawy przeszukania ich mieszkania sprowadzało się do naruszenia ich prawa do poszanowania mieszkania z art 8 Konwencji o prawach człowieka.
Trybunał nie zgodził się ze skarżącymi i nie stwierdził naruszenia art. 8 Konwencji.
Przeszukanie mieszkania w sposób oczywisty stanowiło ingerencję w prawo do poszanowania mieszkania z art. 8 Konwencji, Trybunał uznał jednak, iż była to ingerencja proporcjonalna i uzasadniona, która została przeprowadzona zgodnie z prawem krajowym i realizowała uprawniony cel (zapobieganie i ściganie przestępczości).
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Kodeks postępowania karnego
|
Po pierwsze, Trybunał wskazał, iż przeszukania tego typu są dobrze zdefiniowane w prawie niemieckim, zasadniczo są nakazywane wyłącznie przez sąd na ograniczonych warunkach zdefiniowanych w kodeksie postępowania karnego. W omawianej sprawie zgodność z prawem przeszukania została skontrolowana przez sądy dwóch instancji, sąd odwoławczy zbadał także, czy wykorzystanie tak zdobytych dowodów było zgodne z orzecznictwem niemieckiego Federalnego Trybunału Konstytucyjnego. Po drugie, czyny zarzucone skarżącym były dużej wagi (przestępstwa podatkowe). Po trzecie, nakaz przeszukania został wydany w celu znalezienia kolejnych dowodów i wszystko wskazuje na to, iż przeszukanie było jedynym sposobem ustalenia, czy skarżący faktycznie byli winni zarzucanych im czynów. Po czwarte, zakres i treść nakazu zostały dobrze zdefiniowane, zawierały szczegółowe i wyraźne instrukcje dotyczące poszukiwanych dowodów oraz czynu, w przedmiocie którego toczyło się postępowanie. Po piąte wreszcie, jeżeli chodzi o ewentualne reperkusje przeszukania, skarżący nie wskazali, by przeszukanie w jakikolwiek sposób wpłynęło ujemnie na ich dobre imię lub inne prawa podstawowe.
Wobec powyższego Trybunał uznał, iż sądy niemieckie nie wykroczyły poza przysługującą im swobodę decyzyjną przy określaniu zakresu i celu przeszukania mieszkania skarżących. Nie miało tym samym miejsce naruszenie prawa skarżących do poszanowania mieszkania z art. 8 Konwencji o prawach człowieka. Do wyroku złożone zostało zdanie odrębne.
K.S. i M.S. przeciwko Niemcom - wyrok ETPC z dnia 6 października 2016 r., skarga nr 33696/11.