W szczególności, Komisja jest zaniepokojona faktem, że Polsce prawdopodobnie nie udało się poprawnie wdrożyć do prawa krajowego unijnych przepisów dotyczących ustalania cen za hurtowe usługi telekomunikacyjne. Spowodowało to niepewność prawną i może być dyskryminujące dla przedsiębiorstw telekomunikacyjnych. Wniosek o udzielenie informacji ma formę wezwania do usunięcia uchybienia w ramach unijnej procedury w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego (art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Polska ma dwa miesiące na udzielenie odpowiedzi. Jeżeli Komisja nie otrzyma odpowiedzi, lub gdy uwagi przedstawione przez polski rząd nie będą satysfakcjonujące, Komisja może wydać „uzasadnioną opinię” w ramach unijnej procedury w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego (wzywającą Polskę do zmiany ustawodawstwa w celu zapewnienia pełnej zgodności z przepisami UE).
Obawy Komisji związane są z Ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne, która daje polskiemu organowi regulacyjnemu szerokie uprawnienia do ustalania poziomu cen hurtowych usług telekomunikacyjnych, przy użyciu swojej własnej metodologii, która może zawierać porównania z innymi porównywalnymi rynkami. Metodologia ta może być stosowana niezależnie od obowiązku przestrzegania zasady orientacji kosztowej, zatwierdzonego systemu księgowania kosztów, który jest faktycznie stosowany, i pozytywnej weryfikacji przestrzegania przepisów przez uprawniony i niezależny organ. Nie jest to zgodne z odpowiednimi wymogami określonymi w unijnych ramach regulacyjnych, które wymagają, by krajowe organy regulacyjne starannie wybierały środki zaradcze, zapewniając, że nałożone obowiązki są właściwe i proporcjonalne w stosunku do charakteru stwierdzonego problemu.
Jak wygląda przebieg procedury w tej sprawie? Zgodnie z przepisami UE, jeśli krajowe organy regulacyjne w swoich badaniach rynku stwierdzają, że na niektórych rynkach telekomunikacyjnych brak jest konkurencji lub istnieje ona tylko w ograniczonym zakresie, mogą one nałożyć odpowiednie szczególne obowiązki na operatorów posiadających znaczącą pozycję rynkową na danym rynku, po przeprowadzeniu analizy rynku. Wybrany środek zaradczy powinien być proporcjonalny w stosunku do charakteru stwierdzonego problemu. Na przykład, środki kontroli cen mogą być stosunkowo łagodne, takie jak zobowiązanie, że ceny mają być rozsądne. Te środki zaradcze mogą również być poważniejsze, takie jak zobowiązanie, że ceny stosowane przez operatorów muszą być uzasadnione przez rzeczywiste koszty (zasada orientacji kosztowej), w połączeniu z określonym systemem księgowania kosztów, który następnie jest sprawdzany przez wykwalifikowanego biegłego rewidenta.
Obawy Komisji związane są z Ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne, która daje polskiemu organowi regulacyjnemu szerokie uprawnienia do ustalania poziomu cen hurtowych usług telekomunikacyjnych, przy użyciu swojej własnej metodologii, która może zawierać porównania z innymi porównywalnymi rynkami. Metodologia ta może być stosowana niezależnie od obowiązku przestrzegania zasady orientacji kosztowej, zatwierdzonego systemu księgowania kosztów, który jest faktycznie stosowany, i pozytywnej weryfikacji przestrzegania przepisów przez uprawniony i niezależny organ. Nie jest to zgodne z odpowiednimi wymogami określonymi w unijnych ramach regulacyjnych, które wymagają, by krajowe organy regulacyjne starannie wybierały środki zaradcze, zapewniając, że nałożone obowiązki są właściwe i proporcjonalne w stosunku do charakteru stwierdzonego problemu.
Jak wygląda przebieg procedury w tej sprawie? Zgodnie z przepisami UE, jeśli krajowe organy regulacyjne w swoich badaniach rynku stwierdzają, że na niektórych rynkach telekomunikacyjnych brak jest konkurencji lub istnieje ona tylko w ograniczonym zakresie, mogą one nałożyć odpowiednie szczególne obowiązki na operatorów posiadających znaczącą pozycję rynkową na danym rynku, po przeprowadzeniu analizy rynku. Wybrany środek zaradczy powinien być proporcjonalny w stosunku do charakteru stwierdzonego problemu. Na przykład, środki kontroli cen mogą być stosunkowo łagodne, takie jak zobowiązanie, że ceny mają być rozsądne. Te środki zaradcze mogą również być poważniejsze, takie jak zobowiązanie, że ceny stosowane przez operatorów muszą być uzasadnione przez rzeczywiste koszty (zasada orientacji kosztowej), w połączeniu z określonym systemem księgowania kosztów, który następnie jest sprawdzany przez wykwalifikowanego biegłego rewidenta.