Z badań CBOS wynika, że większość Polaków odczuwa zadowolenie ze swego życia. Zadowolenie to rośnie od kilkunastu lat prawie systematycznie. W połowie lat dziewięćdziesiątych wyrażał je mniej więcej co drugi Polak, a niezadowolonych było około jednej dziesiątej. Pod koniec 2007 roku2 zdecydowana większość społeczeństwa deklarowała zadowolenie z życia, podczas gdy grupa niezadowolonych nie sięgała nawet pięciu procent. Około jednej czwartej ankietowanych udzielało odpowiedzi ambiwalentnych – „średnio zadowolony(a)”.
Zadowolenie z życia wykazuje jeszcze większe zróżnicowanie społeczno-zawodowe niż terytorialne. Podczas gdy grupa osób bardzo zadowolonych z życia wynosi 18,1% dla Polski ogółem, to w najbardziej zadowolonej grupie kadry kierowniczej (dyrektorów, prezesów itp., zarówno w przedsiębiorstwach, jak i instytucjach publicznych oraz
administracji) kształtuje się na poziomie 34,3%, a w najmniej zadowolonej grupie rencistów – na poziomie 9,2%. Stopniem zadowolenia z życia nie odbiegają istotnie od kadry kierowniczej uczniowie i studenci, co w dużej mierze należy przypisać ich młodości oraz nadziejom na przyszłość. Do grup, w których około jednej czwartej stanowią osoby bardzo zadowolone ze swego życia, należą inżynierowie, lekarze, prawnicy, przedstawiciele zawodów twórczych, naukowcy i inni specjaliści oraz kadra kierownicza średniego szczebla, a także przedstawiciele drobnego biznesu (właściciele i pomagający im członkowie rodzin). Z kolei do grup o odsetku bardzo zadowolonych znacząco niższym od przeciętnej (do 15%) należą pielęgniarki i pokrewny personel medyczny, robotnicy wykwalifikowani (z wyjątkiem górników), robotnicy niewykwalifikowani, emeryci i bezrobotni. Pozostałe grupy nie odbiegają zbytnio od przeciętnej krajowej. Dotyczy to także gospodyń domowych oraz osób niepracujących z innych powodów niż bezrobocie, renta lub emerytura.