Pracodawca byłby uprawniony do potrącenia z wynagrodzenia pracownika równowartości przekazanego mu mienia w postaci odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej, z których pracownik ten nie rozliczył się z chwilą rozwiązania stosunku pracy, jedynie w przypadku wyrażenia przez pracownika pisemnej zgody.

Stosownie do art. 207 § 2 ustawy z 26.06.1974 r. - Kodeks pracy – dalej k.p., pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.

Przejawem tej powinności, zgodnie z art. 2376 § 1 k.p., jest obowiązek nieodpłatnego dostarczania pracownikom przez pracodawcę środków ochrony indywidualnej, zabezpieczających przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informowanie pracowników o sposobach posługiwania się tymi środkami.

Ponadto, zgodnie z art. 2377 § 1 k.p., pracodawca ma obowiązek dostarczać pracownikom nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jak wynika z powyższego, obowiązek zapewnienia odzieży roboczej, jak i ciężar jej sfinansowania, spoczywa wyłącznie na pracodawcy. Pracownik natomiast, zgodnie z art. 211 pkt 4 k.p., powinien używać przydzielone mu środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zgodnie z art. 2378 § 2 k.p., zarówno środki ochrony indywidualnej, jak i odzież i obuwie robocze stanowią własność pracodawcy, a obowiązkiem pracownika jest rozliczenie się z powierzonego mu mienia w razie rozwiązania stosunku pracy. Nie oznacza to, że w przypadku niedopełnienia tego obowiązku pracodawca może samowolnie dokonać stosownego potrącenia z wynagrodzenia pracownika. Brak takiej możliwości wynika z art. 87 § 1 k.p., zgodnie z którym z wynagrodzenia za pracę – po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych – podlegają potrąceniu tylko następujące należności:

3. sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych,

4. sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne,

5. zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi,

6. kary pieniężne przewidziane w art. 108 k.p.

[-DOKUMENT_HTML-]

Ponadto, zgodnie z art. 87 § 7 k.p., z wynagrodzenia za pracę odlicza się, w pełnej wysokości, kwoty wypłacone w poprzednim terminie płatności za okres nieobecności w pracy, za który pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia

Należności inne niż wymienione (a więc np. niezdane pracodawcy przez pracownika środki ochrony indywidualnej, odzież i obuwie robocze itp.), zgodnie z art. 91 § 1 k.p., mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika jedynie za jego zgodą wyrażoną na piśmie. Warto przypomnieć, że wówczas wolna od potrąceń jest kwota wynagrodzenia za pracę w wysokości minimalnego wynagrodzenia. Wynika to z art. 91 § 2 pkt 1 k.p., zgodnie z którym minimalne wynagrodzenie za pracę przysługujące pracownikom zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych – przy potrącaniu sum egzekwowanych na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne – objęte jest ochroną od potrąceń.

Tym samym, wobec pracownika, którego wynagrodzenie wynosiło równowartość minimalnego wynagrodzenia za pracę, nie można samodzielnie dokonać powyższego potrącenia nawet za zgodą tego pracownika. W takim przypadku pracodawcy przysługuje jedynie prawo dochodzenia omawianej należności od byłego pracownika na zasadach ogólnych, określonych w przepisach ustawy z 23.04.1964 r. - Kodeks cywilny.