Zlokalizowanie dodatkowej palarni przy samym wejściu do hali produkcyjnej jest niedopuszczalne, ze względu na narażanie osób postronnych na wdychanie dymu tytoniowego.
W myśl art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55 z późn. zm.) zabrania się palenia wyrobów tytoniowych poza pomieszczeniami wyraźnie wyodrębnionymi i odpowiednio przystosowanymi w zakładach pracy. Analogiczną regulację zawiera § 40 ust. 1 załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) – dalej r.b.h.p., stanowiąc, że palenie tytoniu w zakładach pracy jest dozwolone wyłącznie w odpowiednio przystosowanych pomieszczeniach (palarniach) wyposażonych w dostateczną ilość popielniczek, a same palarnie powinny być tak usytuowane, aby nie narażać osób niepalących na wdychanie dymu tytoniowego (§ 40 ust. 2 załącznika nr 3 r.b.h.p.). Szczegółowe wymagania, jakie powinny spełniać pomieszczenia palarni określono w rozdziale siódmym załącznika nr 3 do r.b.h.p.
Celem powyższych przepisów jest ochrona osób postronnych (niepalących) przed tzw. biernym paleniem tytoniu, dlatego też umożliwienie palenia pracownikom przed samym wejściem do zakładu pracy (hali produkcyjnej) będzie stało w sprzeczności z intencją ustawodawcy. Nie dość, że osoby wchodzące lub wychodzące do lub z miejsca pracy będą musiały przejść przez "chmurę" dymu tytoniowego, to dodatkowo przy każdorazowym otwieraniu drzwi będzie się on wdzierał do samej hali, zatruwając powietrze przy stanowiskach pracy.
Stworzenie dodatkowej palarni na świeżym powietrzu, byłoby dopuszczalne pod warunkiem usytuowania jej w miejscu nienarażającym pozostałych pracowników na kontakt z dymem tytoniowym (np. odpowiednio oddalonym od wejścia i okien budynku oraz od ciągów komunikacyjnych).
Nie można jednoznacznie zdefiniować pojęcia miejsca publicznego - w przepisach nie znajdziemy definicji legalnej. W § 3 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) występuje natomiast definicja "budynku użyteczności publicznej", zgodnie z którą będzie to budynek przeznaczony dla administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, opieki zdrowotnej, opieki społecznej i socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym lub wodnym, poczty lub telekomunikacji oraz inny ogólnodostępny budynek przeznaczony do wykonywania podobnych funkcji. Za budynek użyteczności publicznej uznaje się także budynek biurowy i socjalny.
Wyodrębnione miejsce na terenie zakładu pracy co do zasady nie może być nazwane miejscem publicznym, gdyż zapewne nie każda osoba ma do niego dostęp (oczywiście poza pracownikami). To do pracodawcy, właściciela, bądź użytkownika obiektu należy decyzja, gdzie (i czy w ogóle) na jego terenie można palić wyroby tytoniowe. Trzeba jednak jeszcze raz przytoczyć dyspozycję § 40 ust. 2 r.b.h.p., w myśl której palarnie powinny być usytuowane w sposób nienarażający osób niepalących na wdychanie dymu tytoniowego.
Należy również przypomnieć, że z dniem 15 listopada 2010 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 8 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 81, poz. 529), zgodnie z którą wyłącznie od pracodawcy będzie zależało, czy zechce tworzyć pomieszczenie palarni na terenie swojego zakładu, natomiast samo palenie w miejscach objętych zakazem będzie zagrożone grzywną do 500 zł.