Decyzja 2017/1606 w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, Euratom) 2017/1606

z dnia 27 kwietnia 2017 r.

w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja

PARLAMENT EUROPEJSKI,

- uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 ¹ ,

- uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok 2015 (COM(2016) 475 - C8-0269/2016) ² ,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji z działań podjętych w następstwie absolutorium za rok budżetowy 2014 (COM(2016) 674) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2016) 338, SWD(2016) 339),

- uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji na temat zarządzania budżetem UE i jego wyników za 2015 r. (COM(2016) 446),

- uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium na temat audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2015 r. (COM(2016) 628) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2016) 322),

- uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 wraz z odpowiedziami instytucji ³  oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

- uwzględniając poświadczenie wiarygodności ⁴  dotyczące rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2015 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

- uwzględniając zalecenie Rady z dnia 21 lutego 2017 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 (05876/2017 - C8-0037/2017),

- uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

- uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

- uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 ⁵ , w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

- uwzględniając art. 93 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0150/2017),

A. mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1. udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015;

2. przedstawia swoje uwagi w rezolucji stanowiącej integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 27 kwietnia 2017 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2015 ⁶ ;

3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu, jak również parlamentom narodowym oraz krajowym i regionalnym organom kontroli w państwach członkowskich, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

Antonio TAJANI	Klaus WELLE
Przewodniczący	Sekretarz Generalny

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, Euratom) 2017/1607

z dnia 27 kwietnia 2017 r.

zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

PARLAMENT EUROPEJSKI,

- uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja,

- uwzględniając swoje decyzje w sprawie absolutorium z wykonania budżetów agencji wykonawczych za rok budżetowy 2015,

- uwzględniając art. 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

- uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 ⁷  ("rozporządzenie finansowe") i rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii ⁸  (zasady stosowania),

- uwzględniając art. 93 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0150/2017),

A. mając na uwadze, że Europa zmaga się z kryzysem zaufania do jej instytucji - sytuacją, za którą poszczególne unijne instytucje powinny przyjąć odpowiedzialność w zakresie, jaki ich dotyczy, i która wymaga w związku z tym od Parlamentu szczególnie rygorystycznego postępowania podczas kontroli sprawozdań Komisji;

B. mając na uwadze, że unijne instytucje oraz państwa członkowskie powinny usprawnić politykę informacyjną, aby odpowiednio informować obywateli o wynikach osiągniętych w ramach budżetu Unii oraz ich wartości dodanej;

C. mając na uwadze, że Parlament musi wykazać zdecydowane zaangażowanie w obliczu obaw obywateli Unii co do wydatkowania unijnego budżetu i ochrony ich interesów;

D. mając na uwadze, że instytucje unijne powinny dążyć do opracowania solidnego i odpornego systemu budżetowego Unii funkcjonującego w sposób nie tylko elastyczny, ale również szybki, zarówno w okresie stabilności, jak i w trudnych czasach;

E. mając na uwadze, że polityka spójności przynosi wyraźną wartość dodaną dzięki poprawie jakości życia obywateli na terenie całej Europy, ponieważ stanowi jeden z najważniejszych obszarów polityki na rzecz solidarności oraz jedno z podstawowych źródeł inwestycji publicznych;

F. mając na uwadze, że instytucje unijne muszą jednoznacznie dać do zrozumienia i uzgodnić między sobą, które priorytetowe obszary polityki i dobra publiczne w Europie mają być finansowane w pierwszej kolejności w odpowiedzi na obawy naszych obywateli oraz w celu wyeliminowania braków w naszych strategiach politycznych;

G. mając na uwadze, że wydatki unijne, choć ograniczają się do 1 % DNB Unii, są istotnym instrumentem osiągania ogólnoeuropejskich celów politycznych z wykorzystaniem europejskiej wartości dodanej i zwykle stanowią 1,9 % ogólnych wydatków państw członkowskich Unii;

H. mając na uwadze, że pomimo ich niewielkiego udziału procentowego w budżecie Unii a) w stosunku do całkowitych zagregowanych wydatków państw członkowskich oraz b) jako nierozliczonych/błędnie wydanych/zmarnowanych elementów budżetu, rzeczywiste kwoty są znaczące, a zatem ich ścisła kontrola jest uzasadniona;

I. mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja ponosi ostateczną odpowiedzialność za wykonanie budżetu Unii Europejskiej, natomiast państwa członkowskie są zobowiązane rzetelnie współpracować z Komisją w celu zadbania, aby środki były wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansowego;

J. mając na uwadze, że Parlament, udzielając absolutorium Komisji, sprawdza, czy środki zostały prawidłowo wykorzystane oraz czy osiągnięto cele polityczne;

Budżet, okresy programowania i priorytety polityczne

1. zauważa, że siedmioletni czas trwania obecnych wieloletnich ram finansowych nie jest zsynchronizowany z pięcioletnimi mandatami Parlamentu i Komisji, co powoduje również rozbieżności między budżetem na rok budżetowy a absolutorium z jego wykonania; dalej wskazuje, że 10-letni cykl planowania strategicznego i strategia "Europa 2020" także nie pokrywają się z siedmioletnim cyklem zarządzania budżetem UE; jest zdania, że stanowi to jedną z przyczyn głównego niedostatku unijnego zarządzania politycznego, gdyż Parlament i Komisja są związani wcześniejszymi umowami dotyczącymi celów politycznych i finansów, co może powodować wrażenie nieistotności wyborów europejskich w tym kontekście;

2. zauważa, że w 2015 r. budżet unijny musiał wspierać osiąganie celów dwóch różnych długoterminowych programów politycznych:

a) strategii "Europa 2020" z jednej strony; a także

b) dziesięciu priorytetów politycznych wyznaczonych przez przewodniczącego Jeana-Claude'a Junckera z drugiej strony,

reagując jednocześnie na szereg sytuacji kryzysowych dotyczących: uchodźców, braku bezpieczeństwa w Europie i jej sąsiedztwie, niestabilności finansowej w Grecji oraz gospodarczego wpływu zakazu wywozu do Rosji, a także przedłużających się skutków kryzysu finansowego i jego strukturalnych konsekwencji, takich jak bezrobocie, ubóstwo i nierówności;

3. zauważa, że polityka unijna może mieć różne cele krótko-, średnio- i długoterminowe, których osiąganie nie zawsze muszą wyznaczać pojedyncze wieloletnie ramy finansowe; uważa, że należy rozważyć uzyskanie nowej równowagi pomiędzy formułowaniem politycznych programów działania, realizacją polityki a ramami finansowymi;

4. ubolewa, że tymczasowe procedury budżetowe nie stanowią idealnego systemu dla przekładania społecznych i politycznych ambicji na użyteczne cele operacyjne programów i planów wydatków;

5. wskazuje, że w 2020 r. będzie okazja do zrównania długoterminowej strategii i formułowania polityki z cyklem budżetowym, i zaleca wykorzystanie tej szansy;

6. jest zaniepokojony faktem, że według Trybunału Obrachunkowego (zwanego dalej "Trybunałem") ⁹  łączny wkład z budżetu unijnego w finansowanie działań w dziedzinie klimatu w roku 2015 wyniósł jedynie 17,3 %, a w latach 2014-2016 wynosił średnio jedynie 17,6 %, podczas gdy celem było osiągnięcie poziomu co najmniej 20 % w przedmiotowym okresie budżetowym; podkreśla zatem, że według Trybunału istnieje poważne ryzyko, że bez wzmożenia wysiłków na rzecz walki ze zmianą klimatu cel 20 % nie zostanie osiągnięty;

7. wskazuje ponadto, że ustalenie dotyczące wkładu w finansowanie działań w dziedzinie klimatu na poziomie 20 % podjęto przed zawarciem porozumienia paryskiego; jest przekonany, że konieczne jest podjęcie dalszych wysiłków, aby budżet Unii stał się jeszcze bardziej przyjazny dla klimatu; zaznacza również, że rewizja wieloletnich ram finansowych stwarza doskonałą okazję, aby zapewnić osiągnięcie celu 20 % wkładu w finansowanie działań w dziedzinie klimatu oraz umożliwić podniesienie tego pułapu zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami przyjętymi przez UE podczas COP 21;

8. z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie przez Komisję podejścia polegającego na budżetowaniu wynikowym; uważa, że budżet Unii powinien charakteryzować się większą wydajnością i skutecznością, co jest szczególnie istotne w obecnej sytuacji z uwagi na ograniczone zasoby finansowe; ubolewa jednak, że Komisja skupia się głownie na produktach, a nie na wynikach;

Działania, jakie należy podjąć

9. popiera sugestię wystosowaną przez Trybunał w notatce informacyjnej z przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych z dnia 28 października 2016 r. (pkt 39 i 40), zgodnie z którą Komisja powinna przeanalizować inne warianty, na przykład:

- program budżetowania kroczącego z pięcioletnim horyzontem planowania, klauzule przeglądowe według celów i polityki oraz kroczący program oceny,

- określanie czasu trwania programów i planów zgodnie z potrzebami politycznymi, a nie długością okresu planowania finansowego; wymaganie od państw członkowskich i Komisji przedstawiania odpowiednio uzasadnionych potrzeb w odniesieniu do a) unijnego finansowania; oraz b) rezultatów, które mają zostać osiągnięte, przed ustaleniem wydatków;

10. wzywa Komisję do uwzględnienia w porządku obrad kolejnego posiedzenia ekspertów na temat budżetu zorientowanego na rezultaty sugestii Trybunału zawartych w pkt 39 i 40 wyżej wymienionej notatki informacyjnej z dnia 28 października 2016 r. oraz zaleceń Grupy Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych w celu przygotowania kolejnej konferencji poświęconej inicjatywie na rzecz budżetu zorientowanego na rezultaty, na której będą omawiane obszary polityczne, w których wydatki z budżetu unijnego powinny być ponoszone, przed podjęciem decyzji o ramach finansowych;

11. popiera wszystkie zalecenia przedstawione przez Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 31/2016, a w szczególności zalecenie mówiące o rozważeniu przez Komisję wszystkich ewentualnych możliwości, w tym rewizji śródokresowej wieloletnich ram finansowych i przeglądu niektórych podstaw prawnych, w celu zapewnienia dalszego rzeczywistego podejmowania działań w dziedzinie klimatu; wzywa Trybunał do sporządzenia sprawozdania uzupełniającego na temat wkładu z budżetu unijnego w finansowanie działań w dziedzinie klimatu do końca 2018 r.;

12. wzywa Komisję do większego wykorzystywania możliwości w zakresie rezerwy na wykonanie przewidzianej w obecnych ramach prawnych w celu stworzenia prawdziwego bodźca finansowego umożliwiającego skuteczne usprawnienie zarządzania finansami; wzywa ponadto do wzmocnienia instrumentu, jakim jest rezerwa na wykonanie, przez zwiększenie zakresu budżetowania wynikowego w kolejnych ramach prawnych;

13. wzywa Komisję do ukierunkowania priorytetów na pomyślną realizację strategii "Europa 2020" przez wykorzystanie instrumentów europejskiego semestru;

14. wzywa Komisję do określenia wstępnych priorytetów politycznych na okres finansowania, który rozpocznie się w 2021 r., oraz do przekazania odnośnego tekstu Parlamentowi na wczesnym etapie;

15. ubolewa nad faktem, że Komisja nie dokonała całościowego przeglądu strategii "Europa 2020", aby zapewnić jej wdrożenie w ramach Strategicznego programu Unii w okresie zmian, przyjętego przez Radę Europejską w czerwcu 2014 r., tak jak to przewidziano w tym programie;

16. wzywa Komisję do uwzględnienia porozumienia paryskiego i niezwłocznego zwiększenia docelowego wkładu z budżetu unijnego w finansowanie działań w dziedzinie klimatu z 20 % do 30 %;

17. wzywa Komisję do opracowania kolejnych budżetów unijnych w taki sposób, aby były one wydajniejsze i skuteczniejsze, oraz do ich lepszego dostosowania do celów strategii "Europa 2020", celów unijnych dotyczących działań w dziedzinie klimatu oraz zobowiązań przyjętych przez Unię na arenie międzynarodowej;

Budżety równoległe

18. wskazuje, że liczne mechanizmy finansowe służące wspieraniu polityki unijnej nie są bezpośrednio finansowane z unijnego budżetu czy ujmowane w unijnym bilansie: należą do nich: Europejski Instrument Stabilności Finansowej, Europejski Mechanizm Stabilności, jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także Europejski Fundusz Inwestycyjny powiązany z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym;

19. zauważa, że inne mechanizmy zostały ujęte w unijnym bilansie częściowo i należą do nich instrumenty łączone i Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych;

20. wskazuje na rosnące w okresie 2014-2020 wykorzystywanie instrumentów finansowych zasadniczo złożonych z kredytów, instrumentów kapitałowych, gwarancji oraz instrumentów opartych na podziale ryzyka w ramach zarządzania pośredniego; wskazuje ponadto, że grupa Europejskiego Banku Inwestycyjnego zarządzała niemal wszystkimi instrumentami finansowymi pośrednio; uważa, że informacje dotyczące osiągniętych wyników nie są wystarczające do oceny tych instrumentów, w szczególności w odniesieniu do ich wpływu społecznego i środowiskowego; podkreśla, że instrumenty finansowe mogą stanowić uzupełnienie dotacji, lecz nie powinny ich zastępować;

21. ubolewa, że rosnące wykorzystanie takich instrumentów, jak też instrumentów finansowych w ramach zarządzania dzielonego (instrumentów inżynierii finansowej), stwarza większe zagrożenie nie tylko dla utrzymania budżetu unijnego, który byłby wiarygodnym i wystarczającym instrumentem zarówno w kontekście obecnych i przyszłych celów, jak i dla rozliczalności i koordynacji polityki oraz działań Unii; podkreśla, że szersze wykorzystywanie instrumentów finansowych powinno być poprzedzone kompleksową oceną ich wyników, osiągnięć i skuteczności; wskazuje, że w sprawozdaniach specjalnych Trybunału ¹⁰  stwierdzono, że instrumenty finansowe nie funkcjonują tak, jak tego oczekiwano, są nadmiernie dokapitalizowane i są nieskuteczne w przyciąganiu kapitału prywatnego;

22. ostrzega Komisję, że cele polityczne Unii niekoniecznie są wiążące dla instrumentów finansowych bądź innych rozwiązań w zakresie finansowania, które w związku z tym mogą służyć do finansowania projektów niezgodnych ze zobowiązaniami Unii;

23. wskazuje, że uruchomienie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych wpłynęło na opóźnienie uruchomienia instrumentu "Łącząc Europę" oraz że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych będzie także miał wpływ na wykorzystanie kilku innych instrumentów finansowych;

Działania, jakie należy podjąć

24. apeluje do Komisji o zaproponowanie odpowiednich środków, by rozwiązania unijnego finansowania na rzecz wykonania budżetu unijnego - obejmujące obecnie rozmaite narzędzia wykorzystywane odrębnie i w połączeniu, takie jak na przykład programy, fundusze strukturalne i inwestycyjne, fundusze powiernicze, fundusz na rzecz inwestycji strategicznych, fundusze gwarancyjne, instrumenty, instrumenty finansowe, makrofinansowe instrumenty pomocowe itd. - uprzystępnić, uprościć, uspójnić i lepiej opracować w celu zapewnienia odpowiedniej przejrzystości, rozliczalności, skuteczności i zrozumienia przez ogół społeczeństwa sposobu finansowania unijnej polityki i korzyści, które z nim wiążą; ubolewa, że wniosek dotyczący nowego rozporządzenia finansowego przedstawiony we wrześniu 2016 r. nie zawiera odpowiedniego rozwiązania tych problemów;

25. wzywa Komisję do przeprowadzenia ponownej oceny ex ante instrumentu dłużnego "Łącząc Europę" w świetle utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz do przedstawienia Parlamentowi oceny wpływu Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych na inne unijne programy i instrumenty finansowe;

26. wzywa Trybunał do przeprowadzenia oceny wkładu instrumentów finansowych i rozwiązań finansowania (wymienionych w ust. 24) w realizację strategii "Europa 2020"; wzywa Komisję do podjęcia wszelkich stosownych działań w celu zapewnienia zgodności instrumentów finansowych i wszelkich rozwiązań finansowania ze strategią unijną, celami i zobowiązaniami przyjętymi przez Unię;

27. z zadowoleniem przyjmuje zamiar komisarza Oettingera, by włączyć różne budżety równoległe, w dłuższej perspektywie, ponownie do budżetu unijnego; uważa, że znacznie zwiększyłoby to rozliczalność demokratyczną; jest przekonany, że problem ten należy rozwiązać jak najszybciej - najpóźniej przed końcem kolejnego okresu programowania finansowego; zwraca się do Komisji o opublikowanie komunikatu na ten temat do listopada 2017 r.;

Zarządzanie budżetem i finansami

28. ubolewa, że zaległości w wykorzystaniu funduszy strukturalnych za okres 2007-2013 są znaczne; zauważa, że do końca 2015 r. pozostało do spłaty 10 % zobowiązań z łącznej kwoty 446,2 mld EUR przydzielonej na wszystkie zatwierdzone programy operacyjne;

29. podkreśla, że sytuacja ta może w rzeczywistości stwarzać poważne wyzwanie oraz osłabiać skuteczność europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, gdyż w niektórych państwach członkowskich niewykorzystany wkład unijny, wraz z wymaganym współfinansowaniem, przekracza 15 % ogólnych wydatków rządowych, biorąc pod uwagę ostatnie okresy budżetowe, tj. obejmujące lata 2007-2013 i 2014-2020;

30. z zaniepokojeniem zauważa, że do końca 2015 r. pięć państw członkowskich (Republika Czeska, Hiszpania, Włochy, Polska i Rumunia) i głównych beneficjentów odpowiadało za ponad połowę niewykorzystanych zobowiązań w ramach funduszy strukturalnych, które nie doprowadziły do dokonania płatności za okres programowania 2007-2013, przy czym przyczyny opóźnień były różne: brak zdolności i pomocy administracyjnej, brak środków krajowych współfinansujących działania unijne, opóźnienia w przedstawianiu programów regionalnych przewidzianych w wieloletnich ramach finansowych na lata 2014-2020 itp.;

31. wskazuje na nową właściwość bieżących wieloletnich ram finansowych, która polega na tym, że niewykorzystane środki poniżej pułapu płatności i poniżej progu zobowiązań automatycznie zwiększają elastyczność na kolejne lata;

32. podkreśla, że zobowiązania zaciągnięte w 2015 r. kształtowały się na wyższym poziomie niż w którymkolwiek z poprzednich lat i tuż poniżej ogólnego pułapu (97,7 % dostępnej kwoty);

33. wskazuje, że w 2015 r. trzy czwarte wydatków operacyjnych przeznaczono na programy realizowane na podstawie przepisów dotyczących poprzednich wieloletnich ram finansowych, tj. na dotacje dla farmerów w 2014 r., projekty spójności, projekty badawcze w ramach siódmego programu ramowego, który rozpoczął się w 2007 r.;

34. uważa za niedopuszczalne, że do końca 2015 r. mniej niż 20 % organów krajowych, które odpowiadają za europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, z wyjątkiem Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, zostało mianowanych przez państwa członkowskie; uważa, że te mianowania stanowią niezbędny krok, by organy państw członkowskich mogły składać zestawienia wydatków w Komisji; uważa, że istotne nowe rozwiązania wprowadzone dla okresu 2014-2020 skutkują trudnościami administracyjnymi pomimo wysiłków na rzecz uproszczenia;

35. wskazuje, że trudności z zakończeniem procedur oceny zgodności nowych systemów zarządzania i kontroli, które zwykle przypadają na początek okresu programowania, stanowią poważną przyczynę opóźnień w wykorzystaniu środków;

36. zauważa, że ogólnoświatowa recesja gospodarcza, która ma bezpośredni wpływ w postaci ograniczeń budżetowych stosowanych w budżetach publicznych oraz trudności w pozyskaniu wewnętrznego finansowania, również stanowi zasadniczy czynnik opóźniający wykorzystanie środków;

37. wyraża głębokie ubolewanie, że w rezultacie istnieje ryzyko wystąpienia większych opóźnień w wykonaniu budżetu w okresie programowania 2014-2020 niż w okresie 2007-2013; obawia się, że kolejne wieloletnie ramy finansowe mogą rozpocząć się od bezprecedensowo wysokiego poziomu niezaspokojonych zobowiązań, co może stanowić zagrożenie dla zarządzania budżetem UE w początkowych latach; oczekuje, że Komisja wyciągnie z tego wnioski, aby zapobiec podobnym opóźnieniom w przyszłości;

38. zauważa, że Komisja przyjęła w marcu 2015 r. plan płatności przedstawiający środki krótkoterminowe, które mają ograniczać poziom niezapłaconych rachunków, ale wskazuje, że choć środki te mają poprawić krótkoterminowe zarządzanie przepływami pieniężnymi, rozwiązanie problemu wysokiego poziomu zaległych zobowiązań wymaga długoterminowej perspektywy, a także dogłębnej analizy podstawowych przyczyn (trudności administracyjne i operacyjne, ograniczenia makroekonomiczne itp.) w celu ustanowienia skutecznej strategii unikania ich w przyszłości;

39. podkreśla, że uruchomienie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej może spowodować trudności w sposobie zarządzania budżetem unijnym, w szczególności w odniesieniu do płatności; wskazuje na konieczność uwzględnienia tego kluczowego elementu we wszelkich porozumieniach przejściowych lub ostatecznych podpisywanych z jakimkolwiek państwem członkowskim występującym z Unii;

Działania, jakie należy podjąć

40. domaga się, by Komisja podjęła środki w celu zapewnienia rygorystycznego przestrzegania zasad i harmonogramów w odniesieniu do zaległych zobowiązań, w tym:

(i) zamykania programów z lat 2007-2013 i umarzania środków z tych programów;

(ii) właściwego wykorzystywania korekt netto w projektach spójności;

(iii) ograniczenia środków pieniężnych utrzymywanych przez powierników oraz

(iv) opracowywania planów płatności oraz prognoz w wypadku znacznych zaległych zobowiązań;

41. ponawia żądanie, by Komisja ustanowiła corocznie aktualizowaną, długoterminową prognozę przepływów pieniężnych, obejmującą okres od siedmiu do dziesięciu lat, z uwzględnieniem pułapów budżetowych, potrzeb płatniczych, ograniczeń zdolności i potencjalnych umorzeń w celu lepszego dopasowania potrzeb płatniczych i dostępnych środków;

42. domaga się, aby, zważywszy na złą sytuację, w jakiej znajduje się obecnie wiele państw członkowskich, w ramach zarządzania budżetowego i finansowego Komisja pilnie wzięła pod uwagę ograniczoną zdolność do wykorzystania środków oraz szczególne warunki społeczno-gospodarcze w niektórych państwach członkowskich; wzywa Komisję, aby wykorzystywała wszelkie instrumenty dostępne w ramach pomocy technicznej i nowego programu wspierania reform strukturalnych w celu zapewnienia wsparcia tym państwom członkowskim, tak aby uniknąć niepełnego wykorzystania funduszy i zwiększyć poziom absorpcji, zwłaszcza w obszarze europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

43. ponownie podkreśla konieczność uproszczenia i doprecyzowania przepisów i procedur na szczeblu zarówno unijnym, jak i krajowym, aby ułatwić beneficjentom dostęp do funduszy unijnych i zapewnić należyte zarządzanie tymi funduszami przez służby administracyjne; uważa, że uproszczenie przyczyni się do szybszego przydziału funduszy, podniesienia wskaźników wykorzystania środków, zwiększenia skuteczności i przejrzystości, zmniejszenia liczby błędów i skrócenia okresów płatności; jest zdania, że należy osiągnąć równowagę między uproszczeniem a stabilnością przepisów, procedur i kontroli; zwraca uwagę, że w każdym przypadku niezbędnym warunkiem pomyślnego wdrażania jest udzielenie odpowiednio szczegółowych informacji potencjalnym kandydatom i beneficjentom;

44. wzywa Komisję, aby powstrzymała się od dokonywania nowych cięć w zakresie dostępnej pomocy technicznej i opracowała plan działania umożliwiający skuteczne i terminowe wykorzystanie środków, koncentrując się w szczególności na państwach członkowskich i regionach, które pozostają w tyle i w których wskaźniki wykorzystania środków są niskie;

Instrumenty inżynierii finansowej

45. ubolewa, że tylko 75 % ¹¹  wkładów na instrumenty inżynierii finansowej w okresie programowania 2007-2013 wypłacono ostatecznym odbiorcom do końca 2015 r. w ramach zarządzania dzielonego (57 % wypłacono do końca 2014 r. i 37 % do końca 2012 r.) oraz że poziom środków pieniężnych utrzymywanych w instrumentach finansowych objętych zarządzaniem pośrednim pozostawał wysoki (1,3 mld EUR w 2015 r., 1,3 mld EUR w 2014 r., 1,4 mld EUR w 2013 r.);

46. z zaniepokojeniem zwraca uwagę na fakt, że niewykorzystane kwoty z instrumentów finansowych pozostają stosunkowo wysokie, przy czym na koniec 2014 r. 80 % tych niewykorzystanych kwot skupiało się w pięciu państwach członkowskich (z czego Włochy odpowiadały za 45 % całości); uważa, że Komisja powinna sporządzić ogólną ocenę tych instrumentów do końca 2018 r., aby ocenić stosowność ich kontynuacji w przyszłym okresie programowania finansowego;

47. domaga się, aby Komisja odzyskiwała niewykorzystane środki pieniężne w ramach instrumentów finansowych objętych zarządzaniem dzielonym i pozostałe niewykorzystane środki w ramach instrumentów finansowych objętych zarządzaniem pośrednim z poprzednich wieloletnich ram finansowych, w przypadku których wygasł okres kwalifikowalności;

Poświadczenie wiarygodności przez Trybunał

48. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał wydaje pozytywną opinię o wiarygodności sprawozdań za 2015 r., podobnie jak we wszystkich latach od 2007 r., oraz że Trybunał stwierdził brak istotnych błędów w wykazanych dochodach w 2015 r., a także z zadowoleniem zauważa, że zobowiązania leżące u podstaw sprawozdania na koniec roku, w dniu 31 grudnia 2015 r., są legalne i prawidłowe we wszystkich istotnych aspektach;

49. wyraża głębokie ubolewanie, że 22. rok z kolei płatności były obarczone istotnymi błędami ze względu na jedynie częściową skuteczność systemów nadzorczych i kontrolnych;

50. ubolewa, że - pomimo poprawy w tym zakresie - płatności są obarczone najbardziej prawdopodobnym poziomem błędu 3,8 %; przypomina, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2014 wynosił 4,4 %, w roku budżetowym 2013 został oszacowany na 4,7 %, w roku budżetowym 2012 na 4,8 %, a w roku budżetowym 2011 na 3,9 %;

51. podkreśla, że nawet jeśli sytuacja się poprawiła w ubiegłych latach, najbardziej prawdopodobny poziom błędu nadal znacznie przekracza próg istotności 2 %; podkreśla, że gdyby wszystkie udostępnione informacje zostały wykorzystane przez Komisję, władze państw członkowskich lub niezależnych audytorów, można było wykryć i skorygować znaczną część błędów lub zapobiec ich wystąpieniu przed dokonaniem odnośnych płatności; nie może zaakceptować, że dostępne informacje nie są wykorzystywane do zmniejszenia poziomu błędów; jest przekonany, że państwa członkowskie odgrywają zasadniczą rolę w tym względzie; apeluje do państw członkowskich o wykorzystywanie wszystkich dostępnych informacji w celu wykrywania i korygowania wszelkich błędów i zapobiegania ich występowaniu oraz do podejmowania stosownych działań w tym zakresie;

52. ubolewa, że ze względu na zmiany w ramach prawnych wspólnej polityki rolnej w 2015 r. Trybunał nie uwzględnia już w badaniu transakcji zasady wzajemnej zgodności, co utrudnia porównanie z poprzednim rokiem budżetowym; w 2014 r. takie błędy odpowiadały 0,6 punktu procentowego w ogólnym szacowanym poziomie błędów w dziale 2 wieloletnich ram finansowych "Zasoby naturalne", natomiast w latach 2011-2014 ich roczny udział w ogólnym szacowanym poziomie błędów wynosił od 0,1 do 0,2 punktu procentowego;

53. z niepokojem zauważa, że gdyby działania naprawcze podjęte przez państwa członkowskie i Komisję nie zostały zastosowane do płatności skontrolowanych przez Trybunał, ogólny szacowany poziom błędu wyniósłby 4,3 %, a nie 3,8 %;

54. zauważa, że tryb zarządzania ma ograniczony wpływ na poziom błędu, gdyż Trybunał ujawnił niemal ten sam szacowany poziom błędu w ramach zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi (4,0 %) i w wydatkach zarządzanych bezpośrednio przez Komisję (3,9 %);

55. wskazuje, że Trybunał wykrył najwyższy szacowany poziom błędu w wydatkach w ramach działu "Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna" (5,2 %) oraz "Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia" (4,4 %), zaś w dziale "Wydatki administracyjne" - najmniejszy szacowany poziom błędu (0,6 %); podkreśla, że co do zasady błędy nie stanowią nadużycia; zaleca, aby Trybunał przystąpił do sporządzenia sprawozdania specjalnego dokonującego analizy i porównania tych obszarów w celu opracowania zwięzłego dokumentu dotyczącego najlepszych praktyk;

56. zauważa, że na poziom błędu w różnych obszarach wydatkowania miały główny wpływ różne wzorce ryzyka systemów zwrotu kosztów i systemów uprawnień; w przypadku gdy Unia dokonuje zwrotu kwalifikowalnych kosztów za kwalifikowalne działania na podstawie oświadczenia o kosztach przedstawionego przez beneficjentów, poziom błędu wynosi 5,2 %, natomiast płatności dokonywane po spełnieniu pewnych warunków, a nie na zasadzie zwrotu kosztów, były obarczone błędem na poziomie 1,9 %; zaleca, aby Trybunał przeanalizował i porównał te obszary w celu sporządzenia sprawozdania specjalnego dotyczącego najlepszych praktyk;

Roczne sprawozdanie z zarządzania i jego wyników: osiągnięcia w zakresie zarządzania a narzędzia wewnętrznego zarządzania Komisji

57. zauważa, że w porównaniu z sytuacją w 2014 r. kwoty zagrożone ryzykiem w związku z płatnościami, według ustaleń Komisji w sprawozdaniu rocznym na temat zarządzania budżetem UE i jego wyników za 2015 r (COM(2016) 446), zmalały o około 10 %, zwłaszcza z powodu ograniczenia kwot zagrożonych ryzykiem w rolnictwie;

58. podkreśla, że w uznaniu Komisji wydatki są obarczone istotnymi błędami, jak przedstawiono w rocznym sprawozdaniu z zarządzania i jego wyników za 2015 r., kwoty zagrożone ryzykiem w związku z płatnościami wynoszą 3,3-4,5 mld EUR, co stanowi między 2,3 % a 3,1 % płatności; zauważa, że według szacunków Komisji w przyszłości będzie ona wykrywać i korygować błędy na kwotę od 2,1 do 2,7 mld EUR rocznie;

59. podziela pogląd Trybunału, że stosowana przez Komisję metodologia szacowania kwot zagrożonych ryzykiem w związku z płatnościami poprawiła się wraz z upływem lat, ale szacunki poszczególnych dyrekcji generalnych dotyczące poziomu nieprawidłowości nie są oparte na spójnej podstawie (zob. w szczególności pkt 1.38 rocznego sprawozdania Trybunału za 2015 r.); zaleca jak najszybsze uregulowanie i znormalizowanie tej praktyki;

60. zauważa, że pomimo usprawnień Komisja nie usunęła zagrożenia przeceniania wpływu działań naprawczych;

61. wskazuje w szczególności na fakt, że przez ponad trzy kwartały 2015 r. dyrekcje generalne Komisji opierają obliczenia szacunkowe kwot zagrożonych ryzykiem na danych dostarczanych przez organy krajowe, choć według rocznych sprawozdań z działalności danych dyrekcji generalnych Komisji, Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich (DG AGRI) i Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej (DG REGIO) wiarygodność sprawozdań kontrolnych państw członkowskich pozostaje wyzwaniem mimo poprawy sprawozdawczości państw członkowskich; uważa za niedopuszczalne, że państwa członkowskie nie współpracują uczciwie z Komisją w odniesieniu do sprawozdań kontrolnych i ich rzetelności;

62. podkreśla możliwość zmniejszenia obciążeń związanych z kontrolą, które spoczywają na użytkownikach końcowych, w przypadku zastosowania systemu jednolitej kontroli, w ramach którego audyt ogólnoeuropejski nie byłby przeprowadzany oddzielnie, lecz opracowywany na podstawie audytów krajowych; zauważa, że taka ciągłość rozliczalności będzie jednak możliwa tylko wtedy, jeśli zapewnione zostanie odpowiednie przeprowadzanie audytów krajowych, a Komisja i państwa członkowskie porozumieją się co do ich zasad i interpretacji; wzywa Komisję do zainicjowania odnośnych działań przez opublikowanie wytycznych;

63. uważa, że udzielenie absolutorium powinno być zależne od niezbędnego usprawnienia zarządzania finansowego na szczeblu państw członkowskich; w tym kontekście wskazuje na instrument, jakim są deklaracje krajowe, które mogą być pomocne w zwiększaniu rozliczalności i odpowiedzialności na szczeblu krajowym;

64. wskazuje, że ze względu na specyfikę programowania wieloletniego oraz złożoność i nagromadzenie przepisów regionalnych, krajowych i unijnych w sprawie procedury budżetowej oraz z uwagi na fakt, że błędy można poprawiać przez ponad 10 lat od chwili ich powstania, nienaturalne jest opieranie szacowanego wpływu przyszłych korekt na odnotowanych korektach w ciągu ubiegłych sześciu lat;

65. podkreśla w tym kontekście, że jeśli Komisja byłaby pewna skuteczności swoich zdolności naprawczych, dyrekcje generalne nie powinny wydawać żadnych zastrzeżeń w swoich rocznych sprawozdaniach z działalności;

66. wskazuje, że Komisja informuje ¹²  o łącznych wprowadzonych korektach finansowych i środkach odzyskanych na poziomie 3,9 mld EUR; zwraca uwagę, że Trybunał dokonał ich podziału na trzy kategorie: korekty i odzyskanie środków na 1,2 mld EUR wprowadzone przed zaakceptowaniem wydatku przez Komisję (w obszarach rolnictwa, spójności i zarządzania bezpośredniego/pośredniego); 1,1 mld EUR jako wycofanie płatności przez państwa członkowskie wnioskowane już po zaakceptowaniu wydatków przez przeniesienie kwot niekwalifikowalnych na nowe projekty spójności; 1,6 mld EUR jako korekty finansowe netto (w obszarach rolnictwa i zarządzania bezpośredniego/pośredniego);

67. podkreśla, że w przypadku wysokiego ryzyka wystąpienia nieprawidłowości do najlepszej praktyki należy omówienie tego ryzyka oraz kwantyfikacja jego poziomu i prawdopodobnego wpływu; ubolewa, że Komisja w swoim sprawozdaniu na ten temat zwraca szczególną uwagę na "zdolności naprawcze", a nie na kwantyfikowanie i analizowanie charakteru zidentyfikowanych błędów i podejmowanie stosownych środków zapobiegawczych umożliwiających unikanie takich błędów; wskazuje zwłaszcza, że komunikat Komisji "Ochrona budżetu Unii Europejskiej" nie zawiera oszacowania poziomu nieprawidłowości we wstępnych ani w zatwierdzonych wnioskach o zwrot kosztów;

68. podziela pogląd wyrażony przez Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 27/2016, że rozróżnienie wprowadzone przez reformę Kinnocka-Prodiego pomiędzy "odpowiedzialnością polityczną komisarzy" a odpowiedzialnością operacyjną dyrektorów generalnych oznacza niemożność wyraźnego stwierdzenia w każdym przypadku, czy "odpowiedzialność polityczna" obejmuje wzięcie odpowiedzialności za wykonanie budżetu przez dyrekcje generalne, czy jest to inny rodzaj odpowiedzialności (zob. pkt 5 streszczenia sprawozdania specjalnego Trybunału nr 27/2016);

69. wskazuje, że kolegium komisarzy nie przyjmuje odpowiedzialności za sprawozdania finansowe przez opracowanie projektu wstępu czy sprawozdania przez przewodniczącego bądź komisarza ds. budżetu oraz że Komisja nie przygotowuje rocznego sprawozdania na temat zarządzania bądź kontroli wewnętrznej, zgodnie z najlepszą praktyką i powszechną praktyką państw członkowskich;

Działania, jakie należy podjąć

70. ponownie wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia należytych procedur w celu potwierdzenia wiarygodnych informacji na temat ram czasowych, pochodzenia oraz charakteru działań korygujących oraz do przedstawiania zestawień informacji w najszerszym możliwie zakresie na temat roku, w którym dokonano płatności, roku, w którym wykryto odnośny błąd, oraz roku, w którym odzyskiwanie środków lub korekty finansowe przedstawiane są w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego;

71. ponownie wzywa Komisję do wydawania, raz w roku, jednego właściwego "potwierdzenia wiarygodności" na podstawie rocznego sprawozdania z działalności dyrektorów generalnych oraz wyznaczania własnego statystycznie oszacowanego poziomu błędu; zwraca się do Komisji o odrębną ocenę kwoty środków unijnych, które zamierza odzyskać w postaci środków odzyskanych lub korekt finansowych w związku z rokiem budżetowym 2015;

72. zwraca się do Komisji o przeprowadzenie dokładnej analizy tzw. projektów retrospektywnych, tj. praktyki włączania do regionalnego programu operacyjnego niektórych projektów już rozpoczętych przez organy z wykorzystaniem innych zasobów w celu uzupełnienia lub zastąpienia nimi środków lub projektów charakteryzujących się trudnościami operacyjnymi lub nieprawidłowościami, w tym oceny ex ante, aby sprawdzić, czy te projekty odpowiadają zamierzonym celom;

73. wzywa Komisję, by dodała do sprawozdania finansowego roczne sprawozdanie na temat zarządzania oraz kontroli wewnętrznej, z uwzględnieniem w szczególności:

- opisu wewnętrznych narzędzi zarządzania Komisji,

- oceny operacyjnych i strategicznych działań obarczonych ryzykiem podjętych w trakcie roku,

- średnio- i długoterminowego sprawozdania w zakresie stabilności budżetowej,

a także wzywa Komisję, by oszacowała w swoim komunikacie "Ochrona budżetu Unii Europejskiej" poziom nieprawidłowości we wstępnych lub w zatwierdzonych wnioskach o zwrot kosztów;

74. wzywa państwa członkowskie do dostarczania Komisji Europejskiej rzetelnych danych, w szczególności w odniesieniu do sprawozdań z kontroli;

Zastrzeżenia polityczne

75. popiera zastrzeżenia wydane przez dyrektorów generalnych DG REGIO, Dyrekcji Generalnej ds. Gospodarki Morskiej i Rybołówstwa (MARE), Dyrekcji Generalnej ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych (HOME), Dyrekcji Generalnej ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju (DEVCO) i DG AGRI w ramach rocznego sprawozdania z działalności; jest zdania, że te zastrzeżenia świadczą o tym, że procedury kontrolne wprowadzone przez Komisję i państwa członkowskie nie są w stanie zapewnić koniecznych gwarancji dotyczących legalności i regularności wszystkich operacji leżących u podstaw rozliczeń w odpowiednich obszarach polityki;

76. zwraca się z pytaniem, dlaczego dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji (DG RTD), podobnie jak w poprzednich latach, ponownie wydaje zastrzeżenie horyzontalne obejmujące wszystkie płatności i zestawienia poniesionych wydatków w ramach siódmego programu ramowego; wzywa Komisję do opracowania na koniec bardziej miarodajnego podejścia opartego na ryzyku oraz wykorzystania w razie potrzeby szczegółowych zastrzeżeń;

Budżet UE a uzyskiwane rezultaty

Roczne sprawozdanie z zarządzania i jego wyników: ocena wyników

77. zauważa, że sprawozdanie roczne Komisji na temat zarządzania budżetem UE i jego wyników za 2015 r., obejmuje dwa wcześniejsze sprawozdania: sprawozdanie oceniające sporządzone zgodnie z art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz sprawozdanie podsumowujące wymagane zgodnie z art. 66 ust. 9 rozporządzenia finansowego;

78. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dla każdego działu budżetowego sprawozdanie dostarcza informacji na temat postępów w realizacji programów wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020 i dowodów dotyczących rezultatów programów wieloletnich ram finansowych za lata 2007-2013 oraz przedstawia powiązania ze strategią "Europa 2020";

79. ubolewa, że w tak zwanym sprawozdaniu oceniającym, z jednej strony, mylone są opisy działań z rezultatami, a z drugiej strony podejmowane są próby oceny wpływu polityki i składane obietnice na przyszłość;

80. przypomina, że państwa członkowskie nie są zobowiązane do uwzględnienia wspólnych wskaźników w swoich programach, z wyjątkiem Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, a pierwsza faza kontroli na poziomie państw członkowskich nie przewiduje ocen rezultatów;

81. wyraża ubolewanie, że zamiast upraszczania wewnętrznych narzędzi zarządzania Komisja dodała każdemu departamentowi nowy wieloletni plan strategiczny opracowywany na podstawie wspólnych celów ogólnych, które obejmują dziesięć politycznych priorytetów Komisji Jeana-Claude'a Junckera oraz wspierają cele strategii "Europa 2020" i zobowiązania traktatowe;

82. ponawia apel dotyczący koncentracji tematycznej, tak jak to wskazano w sprawozdaniu w sprawie absolutorium z wykonania budżetu za rok 2014; wzywa Komisję do zbadania, w jakim zakresie koncentracja tematyczna mogłaby przyczynić się do uproszczenia oraz zmniejszenia obciążeń regulacyjnych i związanych z kontrolą;

83. wzywa Komisję do przyjęcia sprawozdania rocznego na temat zarządzania i jego wyników w odpowiednim czasie, tak by Trybunał mógł je uwzględnić w swoim sprawozdaniu rocznym; nalega, by informacje dostarczane w tym sprawozdaniu były w najwyższym stopniu obiektywne i zawierały wszechstronną ocenę rezultatów osiągniętych w poprzednim roku przez Komisję w ramach realizacji polityki; domaga się, by Komisja przemyślała potrzebę utrzymywania długoterminowego okresu programowania politycznego w postaci 10-letniej strategii "Europa 2020";

84. zwraca uwagę, że proces określania wskaźników efektywności powinien przebiegać w sposób przejrzysty i demokratyczny, przy udziale wszystkich instytucji unijnych, partnerów i zainteresowanych stron, tak aby wskaźniki te były odpowiednie dla pomiaru wykonania budżetu unijnego oraz aby spełniły oczekiwania obywateli Unii;

Działania, jakie należy podjąć

85. apeluje do Komisji, aby w kolejnych sprawozdaniach z wykonania dokonała lepszej oceny produktów i wyników wszystkich strategii politycznych; wzywa Komisję do precyzyjnego i syntetycznego przedstawienia wkładu europejskich strategii politycznych w osiąganie celów Unii oraz do oceny ich wkładu w realizację strategii "Europa 2020";

Horyzont 2020

86. przypomina, że "Horyzont 2020" to ambitny, szeroko zakrojony program, którego ogólny cel jest oparty na trzech priorytetach: doskonała baza naukowa, wiodąca pozycja w przemyśle i wyzwania społeczne;

87. zauważa, że Komisja Jeana-Claude'a Junckera przyjęła dziesięć politycznych priorytetów na lata 2014-2019, które nie odpowiadają dokładnie priorytetom strategii "Europa 2020"; prowadzi to do sytuacji, w której ramy prawne i przydział z budżetu na rzecz programu "Horyzont 2020" odpowiadają strategii "Europa 2020", podczas gdy Komisja, wdrażając program, zmieniła w 2014 r. planowanie strategiczne i mechanizmy zarządzania pod kątem realizacji tych dziesięciu priorytetów;

88. ubolewa, że Komisja jak dotąd nie określiła przyporządkowania między tymi dwoma zbiorami priorytetów, i zwraca się do Komisji, by wyjaśnić te powiązania;

89. podkreśla, że o powodzeniu programu "Horyzont 2020" mogą w dużej mierze zadecydować skuteczna synergia i komplementarność między krajowymi a europejskimi programami w zakresie badań naukowych i innowacji; zauważa, że Komisja zamierza przeanalizować wzajemny wpływ i synergie między programem "Horyzont 2020" a europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi w kontekście oceny okresowej programu "Horyzont 2020";

90. odnotowuje dwa przykłady komplementarności między krajowymi i unijnymi programami badawczymi przedstawione w rocznym sprawozdaniu Trybunału za rok 2015 oraz fakt, że choć - według najwyższych organów kontroli Bułgarii i Portugalii - w niektórych obszarach krajowe i unijne programy badawcze się uzupełniają, obserwuje się także pewne niedociągnięcia na szczeblu krajowym co do wskaźników dotyczących programu "Horyzont 2020" w ramach krajowych planów działania i strategii oraz pewne problemy w zakresie koordynacji i interakcji między wszystkimi uczestnikami programu "Horyzont 2020" na szczeblu krajowym ¹³ ; zauważa zarazem, że Bułgaria jako pierwsze państwo członkowskie dobrowolnie zastosowała instrument wsparcia dostępny w ramach polityki programu "Horyzont 2020", i zachęca Komisję do dalszego wspierania państw członkowskich, które muszą wprowadzić modernizacje w sektorze badań i innowacji;

91. przypomina, że ramy prawne programu "Horyzont 2020" wprowadzają szereg elementów istotnych dla zarządzania wynikami, takich jak cele i kluczowe wskaźniki efektywności; podkreśla, że co do zasady uzgodnione cele i wskaźniki stanowią rzeczywisty krok naprzód w porównaniu z poprzednimi programami ramowymi;

92. wskazuje, że pozostaje szereg niedociągnięć dotyczących wskaźników efektywności używanych w programie "Horyzont 2020", na przykład:

(i) odnoszących się do nierównowagi między wskaźnikami służącymi do pomiaru tylko nakładów lub produktów a wskaźnikami rezultatów i wpływu ¹⁴ ;

(ii) braku wartości wyjściowych; oraz

(iii) braku ambitnych celów;

93. ubolewa, że według ustaleń Trybunału Komisja nie wykorzystuje programów prac "Horyzont 2020" i powiązanych zaproszeń do składania wniosków w celu zwiększenia niezbędnego celowego nacisku na wyniki ¹⁵ ;

94. zauważa z zadowoleniem, że jeśli chodzi o wnioski i umowy o dotacje analizowane przez Trybunał, położono wystarczający nacisk na wyniki w formułowaniu celów w wypadkach wymaganych przez Komisję i to samo dotyczy procesu oceny tych wniosków;

95. ubolewa, że w poszczególnych programach prac, które stymulują "Horyzont 2020" i powiązane zaproszenia do składania wniosków, stosowanie szerszej koncepcji "oczekiwanego wpływu" zamiast "oczekiwanego rezultatu" zwiększa ryzyko, że informacje dostarczone w tej części będą zbyt ogólne i ocena wyników programu "Horyzont 2020" będzie trudna do agregacji ¹⁶ ;

96. jest zaniepokojony, że Komisja nie zawsze stosuje kluczowe pojęcia (na przykład "produkt", "rezultaty", "wyniki" i "wpływ") w sposób spójny;

97. ubolewa, że według ustaleń Trybunału obecna organizacja nie umożliwia Komisji prowadzenia monitorowania i sprawozdawczości odrębnie w odniesieniu do wydatków i wyników w zakresie badań naukowych i rozwoju oraz innowacji w ramach programu "Horyzont 2020"; ponadto wkład finansowy programu "Horyzont 2020" w realizację strategii "Europa 2020" jest wprawdzie dobrze ugruntowany w procedurze budżetowej w formie publikowanych oświadczeń programowych, jest jednak godne ubolewania, że Komisja jak dotąd nie przedstawiła w sposób miarodajny informacji na temat wdrożenia programu "Horyzont 2020" i jego wkładu w realizację strategii "Europa 2020"; wzywa Komisję do przedstawienia w miarodajny sposób informacji na temat wdrożenia programu "Horyzont 2020" i jego wkładu w realizację strategii "Europa 2020", gdy będą dostępne wyniki programu;

98. sugeruje zwiększenie roli krajowych punktów kontaktowych w celu zapewnienia wysokiej jakości pomocy technicznej w terenie; uznaje, że roczna ocena wyników, szkoleń i stymulowania działalności dobrze funkcjonujących krajowych punktów kontaktowych umożliwi zwiększenie wskaźnika powodzenia realizacji programu "Horyzont 2020";

Działania, jakie należy podjąć

99. apeluje do Komisji, aby w kolejnych sprawozdaniach z wykonania precyzyjnie i wyczerpująco przedstawiła informacje na temat wkładu programu "Horyzont 2020" w realizację strategii "Europa 2020";

Plany zarządzania i roczne sprawozdania z działalności czterech dyrekcji generalnych odpowiadających za wydatki w dziale "Zasoby naturalne"

100. ubolewa nad uwagami Trybunału, że wiele spośród celów ujętych w planach zarządzania i rocznych sprawozdaniach z działalności DG AGRI, DG CLIMA, DG ENVI oraz DG MARE zostało bezpośrednio wziętych z dokumentów politycznych lub ustawodawczych i brakuje niezbędnych informacji szczegółowych, by móc użyć tych celów do zarządzania i monitorowania;

Działania, jakie należy podjąć

101. oczekuje od Komisji:

- oceny wyników programów prac, aby przełożyć cele o wysokim poziomie ogólności pochodzące z przepisów dotyczących programu "Horyzont 2020" na cele operacyjne na poziomie programów prac,

- szerszego wyjaśnienia powiązań między strategią "Europa 2020" (2010-2020), wieloletnimi ramami finansowymi (2014-2020) oraz priorytetami Komisji (2015-2019),

- zapewnienia w ramach wszystkich działań spójnego używania terminów "nakład", "produkt", "rezultat" i "wpływ", zgodnie z wytycznymi w sprawie lepszego stanowienia prawa,

- podjęcia działań w celu zapewnienia jednakowego wynagrodzenia dla naukowców wykonujących tę samą pracę w ramach jednego projektu,

- dostarczenia wykazu, z podziałem według państw, wszystkich przedsiębiorstw notowanych na giełdzie lub wykazujących zyski w rocznych bilansach, które otrzymują środki z programu "Horyzont 2020";

Dochody

102. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według ogólnych dowodów pokontrolnych Trybunału dochody nie są obarczone istotnymi błędami, a w szczególności, że badane systemy są skuteczne w odniesieniu do zasobów własnych DNB i VAT, że ogólnie są skuteczne w odniesieniu do tradycyjnych zasobów własnych, że tym niemniej kluczowe kontrole wewnętrzne w państwach członkowskich odwiedzonych przez Trybunał były częściowo skuteczne oraz że Trybunał nie znalazł żadnych błędów w badanych transakcjach;

103. przypomina, że zastrzeżenie jest środkiem, który umożliwia zachowanie, w danych DNB przedłożonych przez państwo członkowskie, otwartej pozycji stwarzającej wątpliwości, by móc dokonać ewentualnych korekt, i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał nie stwierdził poważnych problemów w zniesionych zastrzeżeniach objętych przeglądem w 2015 r.;

104. jest zaniepokojony faktem, że choć poczyniono postępy w kierunku zwiększenia wiarygodności danych DNB z Grecji, nie zniesiono zastrzeżeń; zauważa, że jest to jedyne zaległe zastrzeżenie ogólne na koniec 2015 r., obejmujące 2008 i 2009 r.;

105. w odniesieniu do ceł odnotowuje, że według ustaleń Trybunału metoda używana do kontroli przestrzegania regulacji taryfowych i przywozowych przez importerów (w tym audytów po odprawach celnych), jakość i rezultaty jej stosowania są odmienne w poszczególnych państwach członkowskich; Trybunał zwrócił szczególnie uwagę na przerywanie biegu trzyletniego okresu przedawnienia w przypadku powiadomień o długu celnym we Francji, która to praktyka różni się od tych stosowanych w innych państwach członkowskich i prowadzi do różnego traktowania podmiotów gospodarczych w Unii ¹⁷ ;

106. w odniesieniu do tradycyjnych zasobów własnych zauważa, że na koniec 2015 r. Komisja dysponowała wykazem 325 otwartych kwestii dotyczących niezgodności z unijnymi przepisami celnymi, stwierdzonych podczas kontroli w państwach członkowskich;

107. wskazuje, że jeśli chodzi o sprawozdania dotyczące ceł i opłat wyrównawczych od cukru, Trybunał stwierdził przypadki nieskutecznego zarządzania należnościami (zwanymi kontami B) w państwach członkowskich, a Komisja zidentyfikowała podobne niedociągnięcia w 17 z 22 odwiedzonych państw członkowskich;

108. podkreśla, że Trybunał stwierdził ryzyko związane z odzyskaniem długów celnych od firm zarejestrowanych poza Unią lub od obywateli z krajów spoza Unii, a także ujawnił szereg spraw z różnych państw członkowskich, które nie mogły wyegzekwować długów od obywateli lub firm, na przykład z Białorusi, Brytyjskich Wysp Dziewiczych, Rosji, Szwajcarii, Turcji i Ukrainy;

109. podkreśla, że wpływ poważnych korekt na salda DNB mógł być mniejszy, gdyby została wprowadzona wspólna polityka Unii w tym zakresie, obejmująca harmonizację harmonogramu dokonywania większych korekt;

110. ubolewa, że nadal funkcjonują elementy strukturalne i prawne, które doprowadziły do incydentu politycznego pod koniec października 2014 r. związanego z wkładem niektórych państw członkowskich;

Działania, jakie należy podjąć

111. wzywa Komisję, aby:

- podjęła niezbędne działania w celu zharmonizowania we wszystkich państwach członkowskich terminów powiadamiania o długu celnym podmiotów gospodarczych w następstwie audytu po odprawie celnej,

- dopilnowała, by państwa członkowskie w swoich sprawozdaniach kwartalnych poprawnie deklarowały kwoty pobrane z tytułu opłat celnych, i wydała wytyczne na temat tego, co należy rejestrować,

- ułatwiła najbardziej jak to możliwe odzyskiwanie długów celnych przez państwa członkowskie w sytuacji, gdy dłużnicy mają siedzibę poza państwami członkowskimi UE,

- usprawniła kontrole dotyczące obliczeń wysokości wkładów z Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu oraz obliczeń mechanizmów korekty,

- wprowadziła rozwiązania konieczne do ograniczenia wpływu korekt metod i źródeł wykorzystywanych przez państwa członkowskie do kompilowania DNB;

Działania podjęte w następstwie udzielenia Komisji absolutorium za rok 2014 ¹⁸

112. wskazuje, że Komisja zgodziła się na podjęcie nowych działań w odniesieniu do 88 wniosków wydanych przez Parlament w rezolucji towarzyszącej decyzji w sprawie udzielenia Komisji absolutorium za rok budżetowy 2014;

113. zauważa, że według Komisji wobec 227 wniosków z Parlamentu już podjęto żądane działania lub działania te trwają, a także z przyczyn dotyczących obowiązujących ram prawnych i budżetowych bądź roli instytucjonalnych czy prerogatyw 35 wniosków z Parlamentu nie zostało przyjętych;

114. ubolewa, że odpowiedzi Komisji są niekiedy niejasne i nieprzejrzyste;

115. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja realizuje pięć z sześciu głównych zobowiązań;

116. tym niemniej nalega, by Komisja zobowiązała dyrektorów generalnych do opublikowania wszystkich zaleceń dla poszczególnych krajów, które zostały wydane w kontekście europejskiego semestru w rocznych sprawozdaniach z działalności (szóste zobowiązanie);

117. zwraca się do Komisji, by rozważyła swoje stanowisko w szczególności w odniesieniu do wiarygodności danych przekazywanych przez państwa członkowskie, przejrzystości co do ostatecznych beneficjentów funduszy unijnych, przejrzystości działalności komisji etycznej, walki z korupcją oraz reformy struktur administracyjnych szkół europejskich;

118. zdecydowanie potępia fakt, że Komisja nie widzi potrzeby dalszego publikowania sprawozdania o zwalczaniu korupcji w Unii; jest zdania, że - niezależnie od zamiarów Komisji w zakresie zwalczania korupcji - ta rezygnacja, dokonana w ostatniej chwili, wysyła niewłaściwy sygnał nie tylko do państw członkowskich, ale również do obywateli; podtrzymuje opinię, że korupcja nadal stanowi wyzwanie dla UE i państw członkowskich oraz że brak skutecznych działań antykorupcyjnych prowadzi do pogorszenia wyników gospodarczych, podważenia praworządności i osłabienia wiarygodności demokratycznych instytucji w Unii; wzywa Komisję do zakończenia i opublikowania sprawozdania o zwalczaniu korupcji w Unii za rok 2016, do podjęcia szybkich i energicznych działań na rzecz wyeliminowania korupcji w instytucjach państw członkowskich i unijnych oraz do zlecenia niezależnej opinii w zakresie standardów antykorupcyjnych obowiązujących w instytucjach unijnych;

119. ponownie zdecydowanie wzywa Komisję do opracowania systemu ścisłych wskaźników oraz łatwych do stosowania, jednolitych kryteriów, na podstawie wymogów określonych w programie sztokholmskim, umożliwiających pomiar poziomu korupcji w państwach członkowskich oraz ocenę polityki antykorupcyjnej w państwach członkowskich; zachęca Komisję do opracowania wskaźnika korupcji w celu dokonania klasyfikacji państw członkowskich; jest zdania, że wskaźnik korupcji mógłby stanowić racjonalną podstawę umożliwiającą Komisji opracowanie mechanizmów kontrolnych dla poszczególnych krajów podczas kontroli wydatkowania środków Unii;

Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia

UE 2020

120. odnotowuje, że pomimo powtarzającego się poziomu błędu oraz opóźnień w wykonaniu i zamknięciu w ocenie ex post siódmego programu ramowego przeprowadzonej przez grupę ekspertów wysokiego szczebla ¹⁹  stwierdzono, że siódmy program ramowy odniósł sukces; grupa wysokiego szczebla podkreśliła w szczególności, że siódmy program ramowy:

- pobudza doskonałość naukową na poziomie indywidualnym i instytucjonalnym,

- wspiera przełomowe badania naukowe za pomocą nowego programu "Pomysły" (Europejska Rada ds. Badań Naukowych),

- strategicznie angażuje przemysł oraz MŚP,

- wzmacnia nowy sposób współpracy oraz otwarte ramy innowacji,

- wzmacnia europejską przestrzeń badawczą poprzez katalizowanie kultury współpracy oraz tworzenie kompleksowych sieci zdolnych do sprostania wyzwaniom tematycznym,

- odpowiada na określone wyzwania społeczne poprzez badania naukowe, technologię i innowacje w ramach programu "Współpraca",

- promuje harmonizację krajowych badań naukowych oraz systemów i strategii politycznych w zakresie innowacji,

- stymuluje mobilność naukowców w całej Europie - program "Ludzie" stworzył niezbędne warunki dla otwartego rynku pracy dla naukowców,

- wspiera inwestycje w europejską infrastrukturę badawczą,

- osiągnął masę krytyczną w odniesieniu do badań naukowych w Europie i na świecie;

121. ubolewa nad tym, że publiczne konsultacje z zainteresowanymi stronami w kontekście oceny siódmego programu ramowego, które odbyły się między lutym i majem 2015 r., wskazały następujące niedociągnięcia:

- duże obciążenie administracyjne oraz uciążliwe przepisy prawne i finansowe,

- wysoki stopień przekroczenia limitu wniosków,

- niewystarczający nacisk na wpływ społeczny,

- zbyt wąski zakres tematów i zaproszeń,

- niewystarczający nacisk na zaangażowanie przemysłu,

- wysoki próg dla nowych uczestników; niski średni wskaźnik powodzenia wniosków i wnioskodawców, wynoszący odpowiednio 19 % i 22 %,

- słaba komunikacja;

122. głęboko ubolewa, że cel zainwestowania do 2020 r. 3 % dochodu narodowego brutto (DNB) państw członkowskich w badania naukowe najprawdopodobniej nie zostanie osiągnięty; uważa zatem, że należy zatrzymać powtarzające się cięcia dokonywane w budżecie unijnym w odniesieniu do programów badawczych; wzywa wszystkie państwa członkowskie do podjęcia tego wyzwania; ponadto wzywa Komisję do wyciągnięcia niezbędnych wniosków na potrzeby śródokresowej rewizji wieloletnich ram finansowych oraz w odniesieniu do kolejnych wieloletnich ram finansowych;

123. z zadowoleniem przyjmuje postęp poczyniony w realizacji zobowiązań Unii innowacji: do połowy 2014 r. wszystkie zobowiązania zostały osiągnięte lub były na dobrej drodze do realizacji;

124. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że środki programu "Horyzont 2020" przydzielone na małe i średnie przedsiębiorstwa zwiększono z 19,4 % w 2014 r. do 23,4 % w 2015 r., i zaleca podejmowanie działań w celu utrzymania tej tendencji;

125. uznaje za niedopuszczalne, że DG RTD nie spełniła żądania Parlamentu, by dyrekcje generalne Komisji publikowały wszystkie zalecenia dla poszczególnych krajów w rocznych sprawozdaniach z działalności; z zaniepokojeniem odnotowuje ograniczoną reprezentatywność terytorialną 20 najważniejszych projektów w ramach programu "Horyzont 2020";

Zagadnienia ogólne

126. wskazuje, że rozdział piąty sprawozdania Trybunału za rok 2015 obejmuje płatności dotyczące następujących obszarów: badania naukowe (10,4 mld EUR), edukacja, szkolenia, młodzież i sport (1,8 mld EUR), przestrzeń kosmiczna (1,4 mld EUR), transport (1,3 mld EUR), inne działania i programy (1,1 mld EUR), energia (0,5 mld EUR), a także konkurencyjność przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME) (0,3 mld EUR); badania zatem odpowiadają 62 % wydatków;

127. zauważa, że odpowiedzialność za realizację programów ramowych w zakresie badań jest podzielona między różne dyrekcje generalne Komisji, agencje wykonawcze, wspólne przedsięwzięcia oraz tzw. organy powołane na mocy art. 185 (partnerstwa z państwami członkowskimi), a wszystko to wymaga ścisłej koordynacji;

128. wyjaśnia, że audyt Trybunału dotyczył niemal wyłącznie płatności w ramach siódmego programu ramowego w zakresie badań;

129. jest zaniepokojony faktem, że w rocznym sprawozdaniu z działalności DG RTD wskazano, jakoby do końca 2015 r. 1 915 projektów siódmego programu ramowego o wartości 1,63 mld EUR nadal nie zostanie zakończonych; fakt ten może spowodować opóźnienie realizacji programu "Horyzont 2020";

Systemy zarządzania i kontroli

130. podkreśla, że Trybunał uważa, iż systemy nadzoru i kontroli w zakresie badań naukowych i innych obszarów polityki wewnętrznej są "częściowo skuteczne";

131. jest zaniepokojony, że w 2015 r. na 150 transakcji skontrolowanych przez Trybunał 72 transakcje (48 %) zawierały błędy; na podstawie 38 błędów skwantyfikowanych przez Trybunał szacuje się, że poziom błędu wynosi 4,4 %; ponadto w przypadku 16 błędów kwantyfikowalnych Komisja, organy krajowe lub niezależni kontrolerzy dysponowali wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed zaakceptowaniem zadeklarowanych wydatków; gdyby wszystkie te informacje wykorzystano w celu skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby niższy o 0,6 %;

132. ubolewa, że w 10 spośród 38 transakcji obarczonych skwantyfikowanym błędem błędy zgłoszone przez Trybunał obejmowały ponad 20 % badanych pozycji; te 10 przypadków (9 dotyczących siódmego programu ramowego w zakresie badań i jeden dotyczący programu na rzecz konkurencyjności i innowacji na lata 2007-2013) składa się na 77 % ogólnego szacowanego poziomu błędu w dziale "Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia" za 2015 r.;

133. ubolewa, że większość błędów skwantyfikowanych wykrytych przez Trybunał (33 z 38) polegała na zwrocie niekwalifikowalnych kosztów osobowych i pośrednich zadeklarowanych przez beneficjentów oraz że prawie wszystkie błędy, jakie Trybunał wykrył w zestawieniach poniesionych wydatków, były efektem błędnej interpretacji skomplikowanych przepisów dotyczących kwalifikowalności lub niepoprawnego obliczenia kosztów kwalifikowalnych przez beneficjentów;

134. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zdaniem Trybunału znacznie poprawiła się zgodność z zasadami udzielania zamówień;

135. zwraca się z pytaniem, dlaczego dyrektor generalny DG RTD, podobnie jak w poprzednich latach, wydał zastrzeżenie horyzontalne dotyczące wszystkich zestawień poniesionych wydatków w ramach siódmego programu ramowego (1,47 mld EUR); jest zdania, że zastrzeżeń horyzontalnych ogólnie nie można uznać za instrument należytego zarządzania finansami; uznaje jednak, że niektóre elementy wydatków w ramach siódmego programu ramowego nie zostały objęte rezerwą w przypadkach, gdy istniały dowody, że poziom ryzyka (a co za tym idzie, poziom błędu resztowego) był znacznie niższy niż w odniesieniu do całości wydatków; zauważa, że w przypadku DG ds. Badań Naukowych i Innowacji ma to zastosowanie do wydatków w ramach wspólnych przedsięwzięć; stwierdza, że poza DG RTD odnosi się to także do wydatków ponoszonych przez Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych w ramach działania "Maria Skłodowska-Curie" i wszystkich wydatków Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych;

136. jest zaskoczony, że Europejski Instytut Innowacji i Technologii nie uczestniczył w 2015 r. w pracach wspólnego centrum wsparcia ds. badań i innowacji;

137. jest zaniepokojony, że zdaniem komisarza siódmy program ramowy nie zostanie w pełni wykonany ani oceniony przed 2020 r., co może spowodować opóźnienia w realizacji programów następczych; apeluje do Komisji o jak najszybsze opublikowanie sprawozdania z oceny, nie później niż przed przedstawieniem programu badawczego na okres po zakończeniu programu "Horyzont 2020";

Horyzont 2020

138. zauważa, że w ramach programu "Horyzont 2020" do 2015 r. dokonano jedynie płatności zaliczek; ostrzega Komisję, że późne uruchomienie programu "Horyzont 2020" może opóźnić realizację programu; ostrzega przed zaległościami finansowymi na zakończenie programu;

139. jest zaniepokojony ustaleniami Trybunału, że wieloletnie programy, w których ustalane są cele polityczne, takie jak "UE 2020" czy "Horyzont 2020", chociaż realizowane są równolegle, nie mają rzeczywistego powiązania ²⁰ ;

140. ponadto ubolewa, że pierwsze sprawozdanie monitorujące dotyczące programu "Horyzont 2020" dostarczyło niewiele informacji o efektach synergii między programem a funduszami strukturalnymi ²¹ ; wzywa Komisję do przedstawienia informacji na temat tych efektów synergii, gdy będą dostępne wyniki programu;

141. jest głęboko zaniepokojony opinią Trybunału ²² , zgodnie z którą program "Horyzont 2020" nie jest wystarczająco stymulowany wynikami;

Działania, jakie należy podjąć

142. ponawia żądanie, wyrażone wcześniej w rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium Komisji w 2014 r. ²³ , by Komisja zobowiązała wszystkie dyrekcje generalne do publikowania wszystkich zaleceń dla poszczególnych krajów, które zostały wydane w kontekście europejskiego semestru w rocznych sprawozdaniach z działalności;

143. wzywa państwa członkowskie do podjęcia dodatkowego wysiłku pod kątem osiągnięcia celu, jakim jest zainwestowanie w badania 3 % DNB; uważa, że umożliwiłoby to pobudzenie dążenia do doskonałości i innowacji; w związku z tym zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości wystąpienia z wnioskiem dotyczącym paktu na rzecz nauki na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, na wzór istniejącego Porozumienia Burmistrzów; wzywa również państwa członkowskie i Parlament do podjęcia dodatkowego wysiłku poprzez budżet Unii;

144. wzywa Komisję do rewizji kluczowego wskaźnika efektywności - "wskaźnika innowacyjności UE" - gdyż zgodnie z opinią Komisji "złożony charakter wskaźnika nie nadaje się do wyznaczania celów" ²⁴ ;

145. apeluje do Komisji o podjęcie działań następczych szczególnie w przypadku 16 błędów kwantyfikowalnych, o których Komisja, organy krajowe lub niezależni kontrolerzy dysponowali wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed zaakceptowaniem zadeklarowanych wydatków; a ponadto do szczegółowego poinformowania właściwej komisji o podejmowanych środkach naprawczych przed końcem października 2017 r.;

146. wzywa Komisję do szczegółowego poinformowania właściwej komisji o 10 transakcjach, na które składa się 77 % błędów, oraz podejmowanych środkach naprawczych;

147. wzywa Komisję do unowocześnienia systemu zarządzania i kontroli, tak by zastrzeżenia horyzontalne stały się zbędne; zwraca się do Komisjo o poinformowanie właściwej komisji o podejmowanych środkach do listopada 2017 r.;

148. wzywa Komisję i Trybunał, by doprecyzowali powiązania między strategią "Europa 2020" (na lata 2010-2020), wieloletnimi ramami finansowymi (na lata 2014-2020), priorytetami Komisji (na lata 2015-2019) za pośrednictwem np. procesu planowania strategicznego i sprawozdawczości (na lata 2016-2020); uważa, że wzmocniłoby to mechanizmy monitorowania i sprawozdawczości oraz umożliwiłoby Komisji prowadzenie skutecznej sprawozdawczości na temat wkładu budżetu UE w realizację celów strategii "Europa 2020";

Sprawy różne

149. odnotowuje fakt wyłącznego przyznania dotacji operacyjnych w ramach pozycji budżetowej 04 03 01 05 "Działania informacyjne i szkoleniowe dla organizacji pracowniczych" na rzecz jedynie dwóch konkretnych organizacji związków zawodowych, tj. Europejskiego Instytutu Związków Zawodowych oraz Europejskiego Centrum do Spraw Pracowniczych; przypomina Komisji, że dotacje operacyjne i partnerstwa ramowe powinny być zasadniczo traktowane jako dotacje, a zatem poddawane są otwartym procedurom przetargowym i podlegają ogłoszeniu; wyraża ogólne zaniepokojenie wobec uzasadnienia takich praktyk w zakresie przyznawania środków, odwołując się do monopolu faktycznego lub kompetencji technicznych organów, wysokiego stopnia specjalizacji lub uprawnień administracyjnych (art. 190 ust. 1 lit. c) i f) zasad stosowania); zwraca uwagę, że długotrwałe wyłączne przyznawanie dotacji operacyjnych podmiotom na tej podstawie może w rzeczywistości prowadzić do powstania tego rodzaju monopoli faktycznych, wysokich kompetencji, specjalizacji i uprawnień, w dalszym ciągu uzasadniając wyłączne przyznawanie dotacji operacyjnych na mocy art. 190 zasad stosowania;

150. w tym kontekście przypomina Komisji, że odstępstwa od zasad przejrzystości i publikacji zgodnie z treścią art. 125 i kolejnych artykułów rozporządzenia finansowego powinny być rygorystycznie interpretowane i stosowane; zachęca Parlament Europejski, Radę i Komisję do dążenia do jasnego opracowania zarówno harmonogramu, jak i zakresu wniosków o zastosowanie odstępstwa od zasady przejrzystości i publikacji, w celu wprowadzenia dalszych ograniczeń dla ich stosowania;

Działania, jakie należy podjąć

151. wzywa Komisję do rygorystycznego stosowania i interpretowania odstępstw od zasad przejrzystości i publikacji zgodnie z treścią art. 125 i kolejnych artykułów rozporządzenia finansowego; wzywa Komisję do dążenia do precyzyjnego opracowania zarówno harmonogramu, jak i zakresu wniosków o zastosowanie odstępstwa od zasady przejrzystości i publikacji, w celu wprowadzenia dalszych ograniczeń dla ich stosowania;

Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

UE 2020

152. odnotowuje fakt, że według oceny ex post Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR)/Funduszu Spójności (FS) za lata 2007-2013 ²⁵  1 EUR inwestycji realizowanych w ramach polityki spójności umożliwi wytworzenie 2,74 EUR dodatkowego produktu krajowego brutto (PKB) do 2023 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach funduszy strukturalnych i spójności inwestowano głównie w innowacje małych i średnich przedsiębiorstw (32,3 mld EUR), ogólne wsparcie przedsiębiorstw (21,4 mld EUR), infrastrukturę przeznaczoną do badań naukowych i rozwoju technologii (17,5 mld EUR), transport (82,2 mld EUR), energetykę (11,8 mld EUR), ochronę środowiska (41,9 mld EUR), kulturę i turystykę (12,2 mld EUR) oraz infrastrukturę miejską i socjalną (28,8 mld EUR);

153. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EFRR/FS mogły do pewnego stopnia stworzyć przeciwwagę do skutków kryzysu finansowego w latach 2007-2008, wskazując, że bez interwencji funduszy strukturalnych różnice gospodarcze i społeczne między europejskimi regionami powiększałyby się jeszcze bardziej;

154. z zadowoleniem przyjmuje osiągnięcia polityki spójności wskazane w ocenach ex post okresu programowania 2007-2013 w odniesieniu do celów strategii "Europa 2020":

- w ramach EFRR i FS: cel 1 "Zatrudnienie" i cel 2 "Badania i rozwój oraz innowacje": utworzenie 41 600 miejsc pracy na stanowiskach naukowobadawczych oraz wsparcie 400 tys. MŚP; cel 3 "Zmiany klimatu i energia": zwiększenie zdolności wytwarzania energii odnawialnej do 3 900 MW,

- w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS): cel 1 "Zatrudnienie": uzyskanie zatrudnienia przez co najmniej 9,4 mln osób (spośród których ponad 300 tys. osób, którym udzielono wsparcia, podjęło działalność na własny rachunek); cel 4 "Edukacja": uzyskanie kwalifikacji/certyfikatów przez co najmniej 8,7 mln osób;

155. zauważa jednak, że niewiele programów koncentrowało się na rezultatach lub mierzonym wpływie; dlatego niewiele wiadomo o zrównoważonym charakterze inwestycji;

156. podkreśla jednak, że w 2015 r. niewiele programów koncentrowało się na rezultatach lub mierzonym wpływie; dlatego wzywa Komisję do ustalenia i uzgodnienia na poziomie międzyinstytucjonalnym niezbędnego zestawu wskaźników w celu wykonania budżetu w oparciu o wynik; stwierdza jednak, że na obecnym etapie niewiele wiadomo o zrównoważonym charakterze i europejskiej wartości dodanej inwestycji;

157. ubolewa, że nie otrzymuje informacji o środkach, których podjęcia Komisja żąda od państw członkowskich w kontekście europejskiego semestru; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu informacji na temat środków podjętych przez państwa członkowskie w kontekście europejskiego semestru;

158. jest głęboko zaniepokojony faktem, że Trybunał sygnalizował opóźnienia w rozpoczęciu okresu programowania 2014-2020 już w sprawozdaniu rocznym za 2014 r.; a także tym, że jeszcze do końca 2015 r. wyznaczono mniej niż 20 % organów krajowych odpowiedzialnych za europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne;

Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz Spójności i Europejski Fundusz Społeczny: zagadnienia ogólne

159. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał przyporządkował rozdziały sprawozdania rocznego do działu wieloletnich ram finansowych: jest jednak zdania, że fundusze w tym dziale mają takie znaczenie finansowe -EFRR 28,3 mld EUR, FS 12,1 mld EUR, EFS 10,3 mld EUR - że strategia audytowa Trybunału powinna umożliwiać identyfikację EFRR i FS z jednej strony, a EFS z drugiej;

160. jest zaniepokojony, że w szczególności pod koniec okresu programowania państwa członkowskie koncentrują się na wykorzystaniu środków dostępnych w puli krajowej, a nie na osiąganiu celów politycznych; wzywa Komisję do udzielenia pomocy państwom członkowskim o najgorszych wynikach przez zapewnienie pomocy technicznej, w szczególności pod koniec okresu budżetowego;

161. oczekuje, że 16 państw członkowskich, które jeszcze nie transponowały dyrektywy w sprawie zamówień publicznych ²⁶ , oraz 19 państw członkowskich, które jeszcze nie transponowały dyrektywy w sprawie udzielania koncesji ²⁷ , a także 17 państw członkowskich, które nie transponowały dyrektywy w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych ²⁸ , zrobią to jak najszybciej, ponieważ dyrektywy te mają na celu dalsze uproszczenia; wzywa Komisję do zweryfikowania postępów poczynionych w tej dziedzinie;

162. podkreśla znaczenie Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; do końca listopada 2015 r. prawie 320 000 ludzi młodych zostało włączonych w działania wspierane przez Inicjatywę na rzecz zatrudniania ludzi młodych, uruchomione w 18 z 22 państw członkowskich; na 28 % finansowania dostępnego z Inicjatywy zaciągnięto zobowiązania, na 20 % zawarto umowy z beneficjentami, a 5 % wypłacono beneficjentom; odnotowuje, że trzy państwa członkowskie jeszcze nie zaciągnęły żadnych zobowiązań na finansowanie do końca listopada 2015 r. (Hiszpania, Irlandia i Zjednoczone Królestwo);

163. zauważa wstępne wyniki wdrożenia EFS i Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych w latach 2014-2015 oraz fakt, że 2,7 mln uczestników wzięło udział w działaniach w ramach EFS oraz inicjatywy, w tym 1,6 mln bezrobotnych oraz 700 tys. osób biernych zawodowo;

164. jednocześnie ubolewa, że pierwsza analiza ²⁹  wydaje się wskazywać na brak skuteczności świadczonych usług i niedociągnięcia w gromadzeniu danych w niektórych państwach członkowskich;

Systemy zarządzania i kontroli

165. zauważa, że w 2015 r. ponad 80 % płatności stanowiły płatności okresowe na rzecz programów operacyjnych z okresu programowania 2007-2013, których okres kwalifikowalności upłynął dnia 31 grudnia 2015 r.; zaliczki na okres programowania 2014-2020 wyniosły około 7,8 mld EUR;

166. wyraża zaniepokojenie faktem, że we Włoszech wystąpiły niedopuszczalne opóźnienia w płatnościach dla stażystów objętych programem gwarancji dla młodzieży; apeluje do Komisji o monitorowanie sytuacji i przewidzenie specjalnego planu działania dla tych państw członkowskich, w których występują takie problemy;

167. uznaje, że Trybunał zbadał 223 transakcje (120 transakcji dotyczyło EFRR, 52 FS, a 44 EFS);

168. jest zaniepokojony faktem, że Trybunał skwantyfikował szacowany poziom błędu na 5,2 % (w 2014 r. 5,7 %); jest zaniepokojony, że Trybunał, podobnie jak w poprzednich latach, stwierdził: "W 18 przypadkach kwantyfikowalnych błędów popełnionych przez beneficjentów organy krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed ich zadeklarowaniem Komisji; apeluje do państw członkowskich o wykorzystywanie wszystkich informacji w celu wykrywania i korygowania błędów oraz zapobiegania ich występowaniu; wzywa Komisję do zweryfikowania, czy państwa członkowskie wykorzystują wszystkie informacje w celu wykrywania i korygowania błędów oraz zapobiegania ich występowaniu; gdyby wszystkie te informacje wykorzystano, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby o 2,4 punktu procentowego niższy" ³⁰ ;

169. zauważa, że w odniesieniu do wydatków z EFRR/FS Trybunał zidentyfikował jako główne ryzyka w zakresie prawidłowości wypadki, gdy beneficjenci z jednej strony deklarują niekwalifikowalne koszty zgodnie z krajowymi zasadami kwalifikowalności lub rzadziej przepisy dotyczące kwalifikowalności w unijnych regulacjach dotyczących funduszy strukturalnych bądź gdy z drugiej strony występuje niezgodność z unijnymi lub krajowymi zasadami zamówień publicznych podczas udzielania zamówienia; Komisja szacuje ryzyko błędów w tej dziedzinie polityki na 3-5,6 %;

170. zauważa, że w odniesieniu do wydatków z EFS Trybunał uznał, że główne zagrożenie w zakresie prawidłowości jest związane z niematerialnym charakterem inwestycji w kapitał ludzki oraz z zaangażowaniem w realizację projektów wielu partnerów, często działających na niewielką skalę. Komisja oszacowała ryzyko błędów w tej dziedzinie polityki na 3-3,6 %;

171. zauważa z ubolewaniem, że jednym z głównych źródeł błędów we wszystkich wydatkach w ramach działu "Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna" nadal jest naruszanie przepisów w zakresie zamówień publicznych; przypomina, że poważne naruszenia przepisów dotyczących zamówień publicznych obejmują na przykład nieuzasadnione bezpośrednie udzielanie zamówień, dodatkowych robót lub usług, bezprawne wykluczanie oferentów, a także przypadki konfliktu interesów i dyskryminujące kryteria wyboru; uważa, że dla przeciwdziałania błędom i nadużyciom podstawowe znaczenie ma polityka pełnej przejrzystości w odniesieniu do danych wykonawców i podwykonawców;

172. podkreśla, że uproszczenie, w tym uproszczone opcje dotyczące ceny, ograniczają ryzyko błędów; wskazuje jednak na fakt, że instytucje zarządzające są zaniepokojone dodatkowym obciążeniem pracą, niepewnością prawną oraz ryzykiem polegającym na tym, że nieprawidłowości mogą zostać uznane za błąd systemowy;

173. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że roczne sprawozdania kontrolne stały się wraz z upływem czasu bardziej wiarygodne: jedynie w 14 wypadkach EFRR/FS poziom błędów zgłoszony przez państwa członkowskie został skorygowany w górę o więcej niż 2 %;

174. ubolewa, że DG REGIO musiała wydać 67 zastrzeżeń (mniej w stosunku do poprzednich 77) z powodu braku wiarygodności systemów zarządzania i kontroli w 13 państwach członkowskich oraz jedno zastrzeżenie dotyczące instrumentu transgranicznego programu przedakcesyjnego Grecja - była jugosłowiańska republika Macedonii; z 67 programów objętych zastrzeżeniami 22 można przypisać Hiszpanii, 10 Węgrom i 7 Grecji; równocześnie szacowany wpływ finansowy tych zastrzeżeń zmalał z 234 mln EUR w 2014 r. do 231 mln EUR w 2015 r. w odniesieniu do EFRR/FS;

175. ubolewa także nad tym, że Dyrekcja Generalna ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego (EMPL) wydaje 23 zastrzeżenia (mniej w porównaniu z poprzednimi 36) z powodu braku wiarygodności systemów zarządzania i kontroli w 11 państwach członkowskich; zwraca uwagę, że szacowany wpływ finansowy tych zastrzeżeń zmalał z 169,4 mln EUR w 2014 r. do 50,3 mln EUR w 2015 r. w odniesieniu do EFS;

176. popiera plany Komisji, by nadać priorytet usprawnieniu ocen wpływu programów polityki spójności ³¹ ; zapytuje Komisję, w jaki sposób ustalenia będą uwzględniane w ustawodawstwie na następny okres programowania;

Instrumenty inżynierii finansowej

177. zauważa, że instytucje zarządzające państw członkowskich poinformowały o ogólnej liczbie 1 052 instrumentów inżynierii finansowej (w tym 77 funduszach powierniczych oraz 975 funduszach specjalnych) działających pod koniec 2015 r.: 89 % z nich to instrumenty inżynierii finansowej dla przedsiębiorstw, 7 % dotyczy przedsięwzięć inwestycyjnych na obszarach miejskich, a 4 % - funduszy na projekty dotyczące efektywności energetycznej/energii odnawialnej;

178. zdaje sobie sprawę, że te instrumenty inżynierii finansowej zostały utworzone w 25 państwach członkowskich (wszystkich państwach członkowskich z wyjątkiem Irlandii, Luksemburga i Chorwacji) i uzyskały wsparcie finansowe ze 188 programów operacyjnych, w tym programu operacyjnego w zakresie współpracy transgranicznej;

179. uznaje, że ogólna wartość wkładu programów operacyjnych wpłaconego na instrumenty inżynierii finansowej wyniosła 16,9 mld EUR, w tym 11,7 mld EUR w systemie funduszy strukturalnych (EFRR i EFS); ponadto uznaje, że płatności dla odbiorców ostatecznych wyniosły 12,7 mld EUR pod koniec 2015 r., z czego 8,6 mld EUR w ramach funduszy strukturalnych, co pozwoliło osiągnąć wskaźnik absorpcji w wysokości prawie 75 % kwot programów operacyjnych wpłaconych na instrumenty inżynierii finansowej;

180. wskazuje, że głównymi beneficjentami instrumentów inżynierii finansowej są Polska, Węgry i Francja;

181. podziela zdanie Trybunału, że Komisja powinna dopilnować, by wszystkie wydatki związane z instrumentami finansowymi w ramach EFRR i EFS w okresie programowania 2007-2013 były odpowiednio wcześnie uwzględniane w deklaracjach zamknięcia, i umożliwić instytucjom audytowym przeprowadzenie kontroli; uważa ponadto, że Komisja powinna zachęcić wszystkie państwa członkowskie, które wdrożyły instrumenty finansowe, do przeprowadzenia specjalnych audytów wdrożenia tych instrumentów pod kątem zamknięcia;

182. jest głęboko zaniepokojony, że złożoność finansów stworzona przez ponad 1 000 instrumentów inżynierii finansowej stanowi główny element niezliczonej liczby budżetów, co uniemożliwia demokratyczną rozliczalność;

Europejski Bank Inwestycyjny

183. jest głęboko zaniepokojony ogólnym wzrostem kosztów i opłat w zakresie funduszy zarządzanych przez Europejski Bank Inwestycyjny/EFI w związku z realizacją instrumentów finansowych objętych zarządzaniem dzielonym, co wykazał Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 19/2016 "Wykonywanie budżetu UE za pośrednictwem instrumentów finansowych - wnioski na przyszłość z okresu programowania 2007-2013", i zachęca Trybunał do przeprowadzenia podobnej kontroli w odniesieniu do bieżącego okresu;

184. apeluje do Komisji, aby w terminie do czerwca każdego roku, począwszy od 2018 r., przedstawiała sprawozdanie z wykonania za okres od początku bieżących wieloletnich ram finansowych i z uwzględnieniem aktualnej sytuacji, w tym osiągniętych rezultatów, w odniesieniu do wszystkich instrumentów finansowych zarządzanych i wdrażanych przez grupę Europejskiego Banku Inwestycyjnego, które funkcjonują z wykorzystaniem środków z budżetu UE, mając na celu wykorzystanie tego sprawozdania w procedurze udzielania absolutorium;

Przypadki szczególne

185. zauważa, że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) wszczął na podstawie domniemanych nieprawidłowości postępowania administracyjne, np. w Niemczech w sprawie grupy Volkswagen w związku ze skandalem dotyczącym emisji, we Francji w sprawie Frontu Narodowego i jej przewodniczącej, a także w sprawie projektu z Republiki Czeskiej zwanego "Bocianie gniazdo"; wzywa Komisję do bezzwłocznego informowania właściwej komisji o zakończeniu dochodzeń;

186. jest głęboko zaniepokojony tym, że na Węgrzech Trybunał i DG REGION wykryli poważne nieprawidłowości dotyczące budowy 4. linii metra w Budapeszcie; stwierdza, że na podstawie dochodzenia administracyjnego prowadzonego przez OLAF, które rozpoczęło się w 2012 r. i zakończyło dopiero niedawno z powodu złożonego charakteru sprawy, Komisja może odzyskać 228 mln EUR, a Europejski Bank Inwestycyjny może odzyskać 55 mln EUR; oraz że wykryto nieprawidłowe zarządzanie na szczeblu projektu; zauważa, że w sprawozdaniu ze sprawy OLAF zaleca się także podjęcie sądowych działań następczych na Węgrzech i w Zjednoczonym Królestwie; wzywa Komisję, by na bieżąco informowała właściwą komisję o dokonywanych postępach i podejmowanych działaniach;

187. ubolewa z powodu przyjęcia przez rząd rumuński rozporządzenia, które może utrudniać skuteczną walkę z korupcją i dodatkowo oferować możliwość ułaskawiania polityków popełniających czyny niezgodne z prawem; uważa, że takie nowe środki ustawodawcze mogą mieć wyjątkowo negatywny wpływ na starania Komisji, by chronić interesy finansowe Unii, gdyż Rumunia jest istotnym odbiorcą funduszy strukturalnych; wzywa Komisję do poinformowania właściwej komisji o przyjętych środkach, by zaradzić odpowiednio sytuacji;

Działania, jakie należy podjąć

188. ponawia żądanie, wyrażone wcześniej w rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium Komisji w 2014 r. ³² , by Komisja zobowiązała wszystkie dyrekcje generalne do publikowania wszystkich zaleceń dla poszczególnych krajów, które zostały wydane w kontekście europejskiego semestru w rocznych sprawozdaniach z działalności;

189. zwraca się do Trybunału, by jego strategia kontroli umożliwiała oddzielne identyfikowanie EFRR i FS z jednej strony, a EFS z drugiej, biorąc pod uwagę ich znaczenie finansowe;

190. apeluje do Komisji, aby:

- dopilnowała wzmocnienia systemów zarządzania i kontroli w 15 państwach członkowskich ³³  wykazujących niedociągnięcia oraz złożyła sprawozdanie z podjętych działań właściwej komisji na piśmie do października 2017 r.,

- wyjaśniła różnicę między podatkiem VAT podlegającym a niepodlegającym zwrotowi,

- złożyła sprawozdanie na temat umorzonych kwot (według kraju, funduszu, sumy) po zakończeniu okresu budżetowego 2007-2013,

- zgodnie z zaleceniem Trybunału zaproponowała niezbędną aktualizację koncepcji i mechanizmu wdrażania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, kiedy będzie przedkładać wniosek ustawodawczy dotyczący następnego okresu programowania, a także uwzględniła sugestie grupy wysokiego szczebla ds. uproszczenia w celu zwiększenia wkładu polityki spójności w rozwiązywanie problemu dysproporcji i nierówności między regionami i państwami członkowskimi UE; zwraca się do Komisji o opublikowanie komunikatu na ten temat na wczesnym etapie,

- przewidziała w następnym okresie programowania łatwiejsze w zarządzaniu, mierzalne wskaźniki efektywności, gdyż Parlament przykłada tę samą wagę do kontroli legalności i prawidłowości, z jednej strony, co do wyników, z drugiej strony,

- przewidziała pełną przejrzystość i udostępnienie dokumentacji odnoszącej się do robót infrastrukturalnych finansowanych przez Unię, a w szczególności danych dotyczących wykonawców i podwykonawców;

191. w pełni popiera komisarza Oettingera, który stwierdził, że instrumenty finansowe i budżety równoległe należy w dłuższej perspektywie z powrotem włączyć w budżet unijny, gdyż oznaczałoby to, że Komisja jest odpowiedzialna przed Parlamentem; zwraca się do Komisji o opublikowanie komunikatu na ten temat do listopada 2017 r.;

Wspólna polityka rolna

192. przypomina, że systemy pomocy bezpośredniej wprowadzone w ramach reformy WPR w 2013 r. weszły w życie dopiero w roku składania wniosków, czyli w 2015 r., oraz że aktualne sprawozdanie odnosi się do wydatków roku budżetowego 2015, odpowiadających wnioskom o pomoc bezpośrednią złożonym w 2014 r., ostatnim roku poprzednich systemów WPR;

Zagadnienia zgodności

193. wskazuje, że w 2015 r. poziom błędu szacowany dla działu 2 wieloletnich ram finansowych "Zasoby naturalne" przez Trybunał wynosi 2,9 %; zauważa, że jest on zbliżony do poziomu z 2014 r. przy uwzględnieniu zmiany podejścia Trybunału do błędów wzajemnej zgodności, które już nie są ujmowane w poziomie błędu;

194. w związku z tym wzywa Komisję, aby z myślą o większej rozliczalności i sprawozdawczości na wyższych szczeblach kierowniczych zbadała możliwości bardziej elastycznego i skutecznego stosowania zasady wewnętrznej mobilności kierowników w przypadkach, gdy długotrwałe zajmowanie stanowiska jest połączone z wysokim poziomem błędu wciąż odnotowywanym przez Trybunał oraz utrzymującymi się zastrzeżeniami dotyczącymi wyników osiąganych przez kierownictwo danych działów;

195. wskazuje, że w dziale "Wsparcie rynku i pomoc bezpośrednia" poziom błędu szacowany przez Trybunał wynosi 2,2 %, nieco powyżej progu istotności 2 % (taki sam poziom jak w 2014 r.), natomiast w dziale "Rozwój obszarów wiejskich i inne polityki", szacowany poziom błędu pozostaje wysoki i wynosi 5,3 %, ale jest niższy niż poziom 6 % szacowany w poprzednim roku;

196. podkreśla, że prawie wszystkie błędy w obszarze pomocy bezpośredniej wynikały z przeszacowania ilości kwalifikowalnych hektarów pomimo faktu, że wiarygodność danych w systemie identyfikacji działek rolnych jest stale podnoszona w ostatnich latach, oraz wskazuje, że w dziale rozwoju obszarów wiejskich połowa błędów była spowodowana brakiem kwalifikowalności beneficjenta lub projektu, 28 % problemami występującymi w procedurach udzielania zamówień, a 8 % naruszeniem zobowiązań rolnych i środowiskowych;

197. głęboko ubolewa, ze w obydwu działach, pomocy bezpośredniej i rozwoju obszarów wiejskich, organy krajowe mogły ograniczyć poziom błędu do poziomu zbliżonego do poziomu istotności lub poniżej ³⁴ , gdyby miały wystarczające informacje do wykrycia błędów lub gdyby same je popełniły; apeluje do państw członkowskich o wykorzystywanie wszystkich dostępnych informacji w celu wykrywania i korygowania wszelkich błędów i zapobiegania ich występowaniu oraz do podejmowania stosownych działań w tym zakresie;

198. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja znacząco zmniejszyła liczbę otwartych procedur dotyczących zgodności: ze 192 w 2014 r. do 34 w 2015 r., oraz że w ślad za zmianami w ustawodawstwie mającymi na celu uproszczenie procedury Komisja teraz ściślej monitoruje cykl kontroli, by dotrzymać wewnętrznych i zewnętrznych terminów;

Instytucje zarządzające

199. ubolewa, że Trybunał stwierdził niedociągnięcia dotyczące pewnych kluczowych funkcji kontrolnych agencji płatniczych państw członkowskich oraz że odnosiły się one do:

a) w przypadku Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej:

- systemu identyfikacji działek rolnych, kontroli administracyjnych,

- jakości kontroli na miejscu,

- braku spójności w określaniu parametrów utrzymywania gruntów rolnych, które odpowiadają normom dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, oraz

- procedur odzyskiwania nieprawidłowych płatności;

b) w przypadku wsparcia rozwoju obszarów wiejskich:

- niedostatków kontroli administracyjnych związanych z warunkami kwalifikowalności, w szczególności dotyczących udzielania zamówień publicznych;

c) w przypadku wzajemnej zgodności - wiarygodności statystyk i prób; Wiarygodność danych przekazywanych przez państwa członkowskie

200. zauważa, że w 2015 r. po raz pierwszy wprowadzono wymóg potwierdzania legalności i prawidłowości wydatków przez organy certyfikujące; ubolewa, że Komisja mogła wykorzystać pracę tych organów jedynie w ograniczonym zakresie z powodu znacznych niedostatków metody i wdrożenia, takich jak:

- nieodpowiednie strategie kontroli,

- zbyt małe próby,

- niewystarczające umiejętności oraz wiedza prawna kontrolerów organów certyfikujących;

201. wyraża głębokie ubolewanie, że nadal występuje problem z wiarygodnością danych przekazywanych przez państwa członkowskie, jak poniżej:

a) w płatnościach bezpośrednich:

- DG AGRI dokonała korekt (uzupełnień) dla 12 z 69 agencji płatniczych reprezentujących poziom błędu ponad 2 % (choć w żadnym wypadku powyżej 5 %) zaś tylko jedna agencja płatnicza na początku zgłosiła zastrzeżenia w deklaracji,

- DG AGRI wydała zastrzeżenia dla 10 agencji płatniczych: trzech w Hiszpanii, po jednej we Francji, Bułgarii, na Cyprze, we Włoszech (Kalabria), Rumunii i po jednej w Hiszpanii i Francji w odniesieniu do programu POSEI (Program szczególnych opcji na rzecz regionów oddalonych i wyspiarskich);

b) w dziale obszarów wiejskich:

- DG AGRI dokonała korekt (uzupełnień) dla 36 spośród 72 agencji płatniczych, a w 14 wypadkach poziom błędów przekroczył wartość 5 %,

- DG AGRI wydała zastrzeżenie dla 24 agencji płatniczych obejmujących 18 następujących państw członkowskich: Austria, Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Francja, Niemcy, Grecja, Węgry, Irlandia, Włochy (4 agencje płatnicze), Łotwa, Niderlandy, Portugalia, Rumunia, Szwecja, Hiszpania (3 agencje płatnicze) oraz Zjednoczone Królestwo (2 agencje płatnicze),

- ponadto DG AGRI wydała zastrzeżenia dotyczące udzielania zamówień publicznych dla dwóch państw członkowskich: Niemiec i Hiszpanii;

202. podkreśla, że w wypadku Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej poziomy błędów ustalone przez DG AGRI i Trybunał różnią się ³⁵ , natomiast dla Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich skorygowany poziom błędu w wysokości 4,99 % wykazany przez DG AGRI jest ogólnie zgodny z poziomem błędu szacowanym przez Trybunał;

Zagadnienia dotyczące wyników

203. zauważa, że podobnie jak w 2014 r. Trybunał analizował zagadnienia dotyczące wyników dla wybranych transakcji z działu rozwoju obszarów wiejskich i jest zaniepokojony brakiem wystarczających dowodów na uzasadnienie kosztów w wypadku 44 % projektów oraz niedociągnięciami w ukierunkowaniu środków i wyborze projektów, w tym słabym powiązaniem z celami strategii "Europa 2020"; wzywa Komisję Europejską do podjęcia wszelkich możliwych działań w celu poprawy tej niepokojącej sytuacji;

Kluczowe wskaźniki efektywności

204. jest zaniepokojony poziomem wiarygodności danych stosowanych przez Komisję do mierzenia kluczowego wskaźnika efektywności 1 zgodnie z definicją DG AGRI dotyczącą dochodu czynników produkcji rolniczej; uważa, że obecne tendencje w zakresie prowadzenia działalności rolniczej w niepełnym wymiarze godzin z uwagi na niskie ceny przetworów nie są należycie uwzględnione; zauważa w szczególności, że:

a) Komisja nie była w stanie podać dokładnych danych o liczbie rolników, którzy porzucili swoje zajęcie w 2015 r. z powodu kryzysu w sektorach mlecznym i mięsa wieprzowego, gdyż "brak jest łatwo dostępnych danych o liczbie nowych rolników lub o liczbie rolników, którzy odeszli z sektora" (pytania wymagające odpowiedzi na piśmie 1 i 3 - wysłuchanie komisarza Hogana w dniu 29 listopada 2016 r.);

b) 2013 był ostatnim rokiem, za który były dostępne dane o liczbie gospodarstw: 10 841 000 gospodarstw zarządzanych jednoosobowo;

c) liczba odbiorców pierwszego filara WPR w 2015 r. wynosiła: 7 246 694 rolników unijnych oraz 127 268 beneficjentów wspieranych w ramach środków rynkowych;

d) dochód czynników produkcji rolniczej oblicza się na "roczną jednostkę pracy" odpowiadającą pracy wykonywanej przez jedną osobę zatrudnioną w gospodarstwie rolnym w pełnym wymiarze godzin, przy czym ogólna siła robocza w gospodarstwach rolnych 28 państw członkowskich jest równoważna 9,5 mln rocznych jednostek pracy w 2013 r., z czego 8,7 mln (92 %) stanowili stali pracownicy ^{36 (37} ;

e) Trybunał stwierdził w sprawozdaniu specjalnym nr 1/2016, że stosowany przez Komisję system pomiaru efektywności WPR w odniesieniu do dochodów rolników nie jest wystarczająco dobrze skonstruowany oraz że jakość i ilość danych statystycznych wykorzystanych do analizy dochodów rolników cechują się istotnymi ograniczeniami;

205. obawia się, że Komisja nie jest właściwie przygotowana do corocznego dostarczania wszechstronnych danych dotyczących kluczowego wskaźnika efektywności 1 ani, w rezultacie, do dokładnego, kompleksowego monitorowania zmian w dochodach rolników;

206. uznaje, że kluczowy wskaźnik efektywności 4 dotyczący poziomu zatrudnienia w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich nie jest adekwatny, gdyż poziom ten nie zależy wyłącznie od środków WPR, a także ponieważ cel utrzymania i tworzenia miejsc pracy na obszarach wiejskich jest wspólnym celem wielu innych instrumentów, przede wszystkich innych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

Sprawiedliwa WPR

207. podkreśla olbrzymie różnice pomiędzy państwami członkowskimi pod względem średniego dochodu rolników ³⁸  i przypomina ubiegłoroczne stwierdzenie Parlamentu, który "uznaje za sprzeczne z zasadą zrównoważoności, że 44,7 % wszystkich unijnych gospodarstw to gospodarstwa, których dochód jest niższy niż 4 000 EUR rocznie, że średnio 80 % beneficjentów wsparcia bezpośredniego w ramach WPR otrzymuje ok. 20 % płatności, a 79 % beneficjentów wsparcia bezpośredniego w ramach WPR otrzymuje rocznie 5 000 EUR lub mniej" ³⁹ ;

208. zwraca uwagę, że dyrektor generalny DG AGRI na jednej ze stron rocznego sprawozdania z działalności za 2015 r. opisał "tendencje w dystrybucji płatności bezpośrednich", i podkreśla jeszcze raz, że wykorzystywanie opcji oferowanych przez reformę WPR z 2013 r. w zakresie redystrybucji dotacji WPR zależy od państw członkowskich;

209. uważa, że płatności bezpośrednie nie w pełni odgrywają swoją rolę mechanizmu zabezpieczenia stabilizującego dochody gospodarstw, uwzględniając, że obecnie w ramach nierównomiernej dystrybucji 80 % płatności bezpośrednich trafia do 20 % wszystkich gospodarstw, co nie odzwierciedla poziomu produkcji i wynika z faktu, że państwa członkowskie nadal dokonują płatności w oparciu o kryteria historyczne, uznając jednak, że wielkość gospodarstw - dużych lub małych - zależy od każdego państwa członkowskiego; jest zdania, że w okresie zmienności dochodów większe gospodarstwa niekoniecznie muszą potrzebować wsparcia stabilizującego dochody w tym samym zakresie jak małe, gdyż mogą korzystać z ekonomii skali, co prawdopodobnie zapewnia im większą odporność; uważa, że wprowadzenie górnego limitu płatności bezpośrednich zgodnie z pierwotnym wnioskiem Komisji Europejskiej popartym przez Parlament mogłoby zapewnić wystarczające zasoby finansowe, aby WPR była bardziej sprawiedliwa;

Biopaliwa

210. wskazuje, że zgodnie z ustaleniami Trybunału w sprawozdaniu specjalnym nr 18/2016 o unijnym systemie certyfikacji zrównoważonych biopaliw unijny system certyfikacji nie jest w pełni niezawodny i stwarza ryzyko nadużyć finansowych, gdyż Komisja wydała decyzje o uznaniu systemów dobrowolnych, które nie obejmują odpowiedniej procedury weryfikacji zapewniającej, by materiały na biopaliwa wytwarzane z odpadów rzeczywiście były odpadami;

Uproszczenie

211. podkreśla, że Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 25/2016 sprawdził, czy system identyfikacji działek rolnych pozwala państwom członkowskim na wiarygodne sprawdzenie pomiarów i kwalifikowalności gruntu zgłoszonych przez rolników, a także czy systemy są dostosowane do wymagań WPR na lata 2014-2020, w szczególności dotyczących obowiązków zazieleniania;

212. jest zaniepokojony wnioskami Trybunału, że sześć głównych zmian mających potencjalny wpływ na system identyfikacji działek rolnych zostało wprowadzonych w maju 2015 r. oraz że złożoność zasad oraz procedur wymaganych w związku z tymi zmianami jeszcze bardziej zwiększyła obciążenia administracyjne państw członkowskich;

Czeska agencja płatnicza

213. żąda od Komisji przyspieszenia kontroli zgodności rozliczeń wszczętej w dniu 8 stycznia 2016 r., by uzyskać szczegółowe, dokładne informacje na temat ryzyka konfliktu interesów dotyczącego Państwowego Funduszu Interwencji Rolnej w Republice Czeskiej; zwraca uwagę, że nierozwiązanie konfliktu interesów może ostatecznie doprowadzić do wycofania akredytacji agencji płatniczej przez właściwy organ lub wprowadzenia korekt finansowych przez Komisję, żąda od Komisji, by bezzwłocznie poinformowała ona Parlament, czy na koniec kontroli zgodności rozliczeń DG AGRI przekazała OLAF informacje dotyczące możliwych wypadków oszustw finansowych, korupcji lub nielegalnej działalności mających wpływ na interesy finansowe UE;

Dochodzenie w sprawie zgodności rozliczeń

214. uważa, że uproszczenie WPR i ograniczenie obciążeń administracyjnych beneficjentów oraz agencji płatniczych powinny stanowić priorytety dla Komisji na najbliższe lata; uważa także, że choć Komisja powinna starać się o zachowanie pozytywnej tendencji w usprawnianiu zarządzania WPR i poziomem błędu dotyczącym WPR przez skoncentrowanie się na utrzymaniu zdolności naprawczych oraz na działaniach naprawczych podejmowanych przez państwa członkowskie, powinna także rozważyć powstrzymanie się od wszczynania lub kontynuowania dochodzeń w sprawie zgodności rozliczeń na mniejszą skalę;

Działania, jakie należy podjąć

215. wzywa Komisję, aby:

a) w dalszym ciągu podejmowała działania następcze w odniesieniu do przypadków, w których przepisy krajowe są niezgodne z prawodawstwem UE, w tym stosowała wszelkie dostępne środki prawne, zwłaszcza zawieszenie płatności;

b) corocznie monitorowała wyniki oceny jakości systemów identyfikacji działek rolnych dokonywanej przez państwa członkowskie i sprawdzała, czy wszystkie państwa, w przypadku których ocena ta była negatywna, faktycznie podjęły niezbędne działania naprawcze;

c) ponownie zbadała aktualne ramy prawne w celu uproszczenia i usprawnienia zasad dotyczących systemów identyfikacji działek rolnych na potrzeby kolejnego okresu wspólnej polityki rolnej, np. poprzez ponowne rozważenie konieczności stosowania progu stabilności wynoszącego 2 % oraz zasady 100 drzew;

d) zapewniała uwzględnienie skutecznych działań dotyczących zamówień publicznych we wszystkich planach działania państw członkowskich ukierunkowanych na wyeliminowanie błędów w zakresie rozwoju obszarów wiejskich;

e) monitorowała i aktywnie wspierała organy certyfikujące w usprawnianiu ich pracy i metod dotyczących zapewniania legalności i prawidłowości wydatków, w szczególności w dostarczaniu opinii na temat legalności i prawidłowości wydatków w ramach WPR, których jakość i zakres pozwolą Komisji na stwierdzenie rzetelności danych kontrolnych agencji płatniczych lub, w stosownych przypadkach, ocenę niezbędnych zmian w zakresie poziomów błędu agencji płatniczych na podstawie tych opinii, z myślą o wdrożeniu systemu jednolitej kontroli w dziedzinie wydatków na rolnictwo;

f) zaktualizowała podręcznik kontroli DG AGRI i zawarła w nim szczegółowe procedury kontroli oraz wymogi dotyczące dokumentacji na potrzeby weryfikacji danych przekazywanych przez państwa członkowskie, wykorzystywanych do obliczenia korekt finansowych;

g) podejmowała niezbędne środki w celu uzyskania od państw członkowskich dokładnych, kompleksowych danych odnośnie do liczby unijnych rolników oraz ich dochodów pod kątem rzeczywistych pomiarów i monitorowania kluczowego wskaźnika efektywności 1 wspomnianego w rocznym sprawozdaniu z działalności dyrektora generalnego DG AGRI na temat dochodów w rolnictwie;

h) zmieniła definicję kluczowego wskaźnika efektywności 4 dotyczącego zatrudnienia na obszarach wiejskich w celu uwypuklenia szczególnego wpływu środków WPR na zatrudnienie na tych obszarach;

i) inicjowała okresowe debaty pomiędzy państwami członkowskimi w Radzie dotyczące wdrożenia przepisów wprowadzonych reformą WPR w 2013 r. w zakresie redystrybucji płatności bezpośrednich oraz składała dokładne sprawozdanie na temat postępu poczynionego w tym względzie w ramach rocznego sprawozdania z działalności DG AGRI ⁴⁰ ;

j) oceniła w kontekście własnych przemyśleń nad uproszczeniem i unowocześnieniem WPR, czy system płatności bezpośrednich jest właściwie zorganizowany pod kątem stabilizowania dochodów wszystkich gospodarstw lub czy inna organizacja polityki czy model dystrybucji płatności bezpośrednich mogłyby doprowadzić do lepszego dopasowania funduszy publicznych do założonych celów;

k) zasadniczo zmodyfikowała system certyfikacji zrównoważonych biopaliw, w szczególności zweryfikowała, czy unijni producenci roślin energetycznych spełniają unijne wymogi ochrony środowiska dla rolnictwa oraz dostarczają wystarczające dowody pochodzenia odpadów i pozostałości wykorzystywanych do produkcji biopaliw, oraz oceniła, czy zarządzanie systemami dobrowolnymi ogranicza ryzyko konfliktu interesów;

l) podniosła próg, poniżej którego dochodzenia w sprawie zgodności rozliczeń na podstawie art. 52 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 nie muszą być prowadzone, z 50 000 do 100 000 EUR ⁴¹ ;

m) ponownie rozważyła wprowadzenie wiążącego górnego limitu płatności bezpośrednich;

Globalny wymiar Europy

Poziom błędu

216. wskazuje, że zgodnie z ustaleniami Trybunału wydatki w dziale "Globalny wymiar Europy" są obarczone istotnymi błędami o szacowanym poziomie 2,8 % (2,7 % w 2014 r.);

217. ubolewa, że po wyłączeniu transakcji z udziałem wielu darczyńców i wsparcia budżetowego poziom błędu konkretnych transakcji bezpośrednio zarządzanych przez Komisję skwantyfikowano na 3,8 % (3,7 % w 2014 r.);

218. zauważa, że gdyby wszystkie informacje otrzymane przez Komisję - lub kontrolerów powołanych przez Komisję -zostały użyte do korekty błędów, szacowany poziom błędu w dziale "Globalny wymiar Europy" obniżyłby się o 1,6 punktu procentowego; apeluje do Komisji o wykorzystywanie wszystkich dostępnych informacji w celu wykrywania i korygowania wszelkich błędów i zapobiegania ich występowaniu oraz podejmowania stosownych działań w tym zakresie;

219. zauważa, że w zbadanych przez Trybunał transakcjach w ramach wsparcia budżetowego nie odnotowano błędów w zakresie legalności i prawidłowości;

220. wskazuje, że najbardziej istotny rodzaj błędów reprezentujący 33 % szacowanego poziomu błędów dotyczy wydatków nieponiesionych, tj. wydatków nieponiesionych w chwili akceptacji przez Komisję i, w niektórych wypadkach, w chwili rozliczenia;

221. wskazuje, że najczęściej występujący rodzaj błędu, stanowiący 32 % szacowanego poziomu błędu, dotyczy wydatków niekwalifikowalnych, tj.:

a) wydatków związanych z działaniami nieobjętymi umową lub poniesionych poza okresem kwalifikowalności;

b) nieprzestrzegania reguły pochodzenia,

c) niekwalifikowalnych podatków i kosztów pośrednich błędnie naliczonych jako bezpośrednie.

Deklaracja wiarygodności

222. przypomina, że w swojej deklaracji wiarygodności dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Europejskiej Polityki Sąsiedztwa i Negocjacji w sprawie Rozszerzenia (DG NEAR) uznaje w odniesieniu do obydwu instrumentów finansowych, którymi zarządza DG NEAR - Europejskiego Instrumentu Polityki Sąsiedztwa i Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej - iż finansowe ryzyko związane z kwotami zagrożonymi ryzykiem mieści się poniżej progu istotności 2 %, a średni ustalony poziom błędu dla całej dyrekcji generalnej wynosi 1,12 %;

223. ubolewa, że to stwierdzenie nie jest spójne z pracami audytowymi Trybunału, i zauważa, że DG NEAR uznaje wykorzystywane podejście w swoim sprawozdaniu za wymagające udoskonalenia;

224. zauważa w szczególności, że DG NEAR obliczała poziom błędu resztowego dla 90 % wydatków w trzech postaciach: poziom błędu resztowego dotyczący zarządzania bezpośredniego Instrumentem Pomocy Przedakcesyjnej, dotyczący zarządzania pośredniego Instrumentem Pomocy Przedakcesyjnej oraz dotyczący Europejskiego Instrumentu Polityki Sąsiedztwa obejmujący wszystkie tryby zarządzania; w przypadku pozostałych 10 % wydatków DG NEAR zastosowała inne źródła uzyskania pewności;

225. podkreśla, że według ustaleń Trybunału obliczenia poziomu błędu resztowego dotyczące trybu zarządzania "bezpośredniego przez kraje będące beneficjentami", łączącego wyniki z niestatystycznych prób wykonywanych przez instytucje audytowe z historycznym poziomem błędu resztowego obliczonym przez DG NEAR, nie są wystarczająco reprezentatywne i nie dostarczają dokładnych informacji na temat kwot zagrożonych ryzykiem; wskazuje, że według Trybunału istnieje ryzyko niedoszacowania poziomu błędu w obliczeniach, co może mieć potencjalny wpływ na poświadczanie wiarygodności składane przez dyrektora generalnego;

226. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dyrektor generalny DG DEVCO położył kres wcześniejszej praktyce wydawania ogólnego zastrzeżenia dotyczącego legalności i prawidłowości transakcji w odniesieniu do wszystkich transakcji DG DEVCO oraz że w ślad za zaleceniami Parlamentu złożył w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2015 r. deklarację wiarygodności ze zróżnicowaniem ryzyka;

227. zauważa, że wydano szczegółowe zastrzeżenie dotyczące Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce ze względu na uchybienia w kontroli wykryte przez Służbę Audytu Wewnętrznego Komisji; uznaje, że takie zastrzeżenie powinno zostać wydane wcześniej, gdyż wykryte niedociągnięcia występowały od momentu ustanowienia instrumentu w 2004 r.; stwierdza, że praktyka wydawania ogólnego zastrzeżenia dotyczącego wszystkich transakcji DG DEVCO w oczywisty sposób przyczyniła się do braku przejrzystości zarządzania finansami w tej dyrekcji;

228. zauważa, że DG DEVCO oceniła dwa obszary wydatkowania jako wysoce ryzykowne:

(i) dotacje w ramach zarządzania bezpośredniego;

(ii) dotacje w ramach zarządzania pośredniego z udziałem organizacji międzynarodowych;

ale podziela pogląd wyrażony przez Trybunał, że mogłoby być uzasadnione wydanie zastrzeżenia w odniesieniu do zwłaszcza do zarządzania pośredniego z udziałem krajów będących beneficjentami, gdyż dotacje realizowane pośrednio przez takie kraje powinny wymagać podobnej analizy ryzyka jak dotacje realizowane bezpośrednio;

229. wskazuje, że według ustaleń Trybunału (zob. pkt 48-50 rocznego sprawozdania Trybunału za 2015 r. dotyczącego EFR) zdolności naprawcze DG DEVCO zostały zawyżone przez niewykluczenie odzyskanych środków zaliczek oraz dochodów z tytułu odsetek, a także anulowanych nakazów odzyskania środków z obliczeń średniej rocznej kwoty nakazu odzyskania środków wydanego z powodu błędów i nieprawidłowości w okresie 2009- 2015;

Niedociągnięcia systemów kontroli i zapobiegania

230. podkreśla, że Trybunał wykrył poniższe niedociągnięcia systemów kontrolnych Komisji:

- w ramach weryfikacji wydatków przez kontrolerów wyznaczonych przez beneficjentów w niektórych przypadkach nie wykryto błędów, co doprowadziło do akceptacji kosztów niekwalifikowalnych przez Komisję,

- wykryto opóźnienia w walidacji, zatwierdzaniu i realizacji płatności przez Komisję,

- opracowano projekt szczegółowych zasad ustalanych przez Komisję w odniesieniu do instrumentów współpracy partnerskiej (w ramach Europejskiego Instrumentu Polityki Sąsiedztwa i Partnerstwa) dotyczących płatności ryczałtowych i stawek zryczałtowanych stwarzających ryzyko osiągania zysku przez partnera państw członkowskich;

Sprawozdanie z zarządzania pomocą zewnętrzną

231. ponownie ubolewa, że sprawozdania z zarządzania pomocą zewnętrzną, składane przez szefów delegatur Unii, nie są załączone do rocznych sprawozdań z działalności DG DEVCO i DG NEAR, choć taki wymóg przewidziano w art. 67 ust. 3 rozporządzenia finansowego; ubolewa nad tym, że są one notorycznie uznawane za poufne, podczas gdy na mocy rozporządzenia finansowego sprawozdania te "udostępnia się Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach z należytym uwzględnieniem ich poufnego charakteru";

232. zauważa, że ponieważ analiza kluczowych wskaźników efektywności została przeprowadzona przez DG NEAR po raz pierwszy, nie jest możliwe wyciągnięcie żadnych wniosków co do "tendencji" oraz że w 2015 r. pięć kluczowych wskaźników efektywności nie zostało obliczonych dla DG NEAR;

233. zauważa, że:

a) ogólnie wyniki delegatur się poprawiły, zgodnie z pomiarami szeregu punktów odniesienia na ogół osiąganych przez delegatury;

b) łączna wartość portfela projektów zarządzanych przez delegatury zmniejszyła się z 30 mld EUR do 27,1 mld EUR; oraz

c) udział projektów z problemami z realizacją zmniejszył się z 53,5 % do 39,7 %;

234. podkreśla, że (i) Instrument na rzecz Stabilności, (ii) Instrument dla Bliskiego Wschodu i (iii) Europejski Fundusz Rozwoju to programy, w których wciąż występuje niepokojąco wysoki poziom trudności z realizacją, oraz że w odniesieniu do niedopuszczalnej wartości 3 z 4 EUR wydanych w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju istnieje ryzyko nieosiągnięcia celu lub opóźnienia;

235. zauważa, że szefowie delegatur przekazali informacje na temat 3 782 projektów na sumę zaciągniętych zobowiązań 27,41 mld EUR oraz że:

a) 800 projektów (21,2 %) o wartości 9,76 mld EUR (35,6 % całego portfela projektów) jest narażonych na ten sam rodzaj ryzyka - ryzyka a priori lub bieżącego ryzyka wynikowego, przy czym projekty finansowane z Europejskiego Funduszu Rozwoju reprezentują 72 % ogólnej sumy zagrożonej ryzykiem (7 mld EUR);

b) 648 projektów (17,1 %) o wartości 6 mld EUR (22 % całego portfela projektów) jest narażonych na ryzyko opóźnień, przy czym projekty finansowane z Europejskiego Funduszu Rozwoju reprezentują dwie trzecie wszystkich opóźnionych projektów;

c) 1 125 projektów (29,75 %) o wartości 10,89 mld EUR (39,71 %) jest zagrożonych niedotrzymaniem celów lub opóźnieniem realizacji, przy czym projekty finansowane z Europejskiego Funduszu Rozwoju reprezentują 71 % zagrożonej kwoty 10,8 mld EUR;

236. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że po raz pierwszy Komisja zapytała szefów unijnych delegatur o ryzyko a priori projektów, co może stać się pierwszym krokiem w kierunku scentralizowanego procesu zarządzania ryzykiem; zaleca, by na podstawie dostępnych informacji o trudnościach, z którymi delegatura może się zmagać, Komisja zintensyfikowała dialog z delegaturami na temat sposobu zarządzania ryzykiem podczas etapu realizacji projektu;

237. zauważa, że cztery delegatury uzyskujące najgorsze wyniki w ramach zakresu odpowiedzialności DG DEVCO to Jemen, Republika Środkowoafrykańska, Gabon i Mauretania, natomiast w zestawieniu czterech delegatur najgorzej funkcjonujących w ramach zakresu kompetencji DG NEAR zajmują miejsca Syria, Egipt, Albania i Kosowo;

238. oczekuje, że DG DEVCO będzie dalej osiągać postępy w realizacji poniższych priorytetów w 2016 r. i przedstawi je w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2016 r.:

a) zwiększenie dokładności prognozowania finansowego w odniesieniu do decyzji i umów;

b) zwiększenie odsetka płatności dokonywanych w ciągu 30 dni;

c) zwiększenie skuteczności kontroli;

d) poprawa wyników wszystkich delegatur, których kluczowe wskaźniki efektywności "zazielenienia" w 2015 r. wynosiły poniżej 60 %, w szczególności przez przyjęcie planów działania i systemów informacyjnych;

239. oczekuje, że DG NEAR osiągnie postępy w realizacji poniższych priorytetów w 2016 r. i przedstawi je w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2016 r.:

a) wprowadzenie pięciu kluczowych wskaźników efektywności, których brakowało w sprawozdaniach z zarządzania pomocą zewnętrzną za 2015 r.;

b) poprawa możliwości monitorowania kluczowych wskaźników efektywności; Wydatki unijne na kwestie związane z migracją i udzielania azylu w krajach sąsiedzkich

240. przypomina, że ważnym aspektem unijnych stosunków zewnętrznych jest walka z ubóstwem, której celem powinno być również tworzenie warunków zapobiegających niekontrolowanemu napływowi nielegalnych migrantów do Europy;

241. popiera główne ustalenia Trybunału ujęte w sprawozdaniu specjalnym nr 9/2016 dotyczące "wydatków na zewnętrzny wymiar polityki migracyjnej UE w państwach południowego regionu Morza Śródziemnego i państwach objętych Partnerstwem Wschodnim do 2014 r." oraz podkreśla w szczególności, że istniejące rozdrobnienie instrumentów przeszkadza w nadzorze parlamentarnym nad 1) sposobem, w jaki środki są realizowane; i 2) identyfikacją zakresu odpowiedzialności, a w konsekwencji utrudnia ocenę kwot, które rzeczywiście wydano na wsparcie działań zewnętrznych związanych z migracją;

Bank Światowy

242. w świetle niepokojących informacji dostarczonych przez Politico w dniu 2 grudnia 2016 r. dotyczących "obaw o konflikt interesów w związku z relacjami Kristaliny Georgijewej z Bankiem Światowym" przypomina, że Parlament wezwał Komisję w ostatniej rezolucji dotyczącej udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Komisji za 2014 r. do dokonania przeglądu kodeksu postępowania komisarzy do końca 2017 r., w tym przez określenie, co stanowi konflikt interesów; podkreśla, że bez szczegółowej definicji konfliktu interesów Parlament nie będzie w stanie dokonać właściwej, sprawiedliwej i spójnej oceny występowania rzeczywistego lub potencjalnego konfliktu interesów;

243. uznaje, że nowe porozumienie w sprawie finansowania zawarte przez Komisję z Bankiem Światowym ⁴²  zastępujące zryczałtowaną opłatę za zarządzanie bardziej złożonym wzorem oraz przewidujące w szczególności objęcie pewnych projektów bezpośrednio prowadzonych przez Bank Światowy 17 % opłatą od kosztów personelu i konsultantów prawdopodobnie będzie szkodliwe dla budżetu Unii i będzie skutkować płatnościami przekraczającymi 7 % górny limit nałożony na opłaty za zarządzanie, zabronionymi art. 124 ust. 4 rozporządzenia finansowego;

244. podkreśla, że opłata za zarządzania na rzecz Banku Światowego nie będzie wykorzystywana na potrzeby projektów rozwoju i współpracy; zastanawia się, dlaczego Bank Światowy musi być wynagradzany przez Komisję za czynności bankowe stanowiące jego zasadnicze zadanie;

Międzynarodowa Grupa ds. Zarządzania

245. gratuluje Komisji wyniku postępowania w sprawie T-381/15 z dnia 2 lutego 2017 r.; prosi o informacje, jakie umowy z Międzynarodową Grupą ds. Zarządzania są w chwili obecnej jeszcze w trakcie realizacji;

Działania, jakie należy podjąć

246. wzywa:

- DG DEVCO i DG NEAR do poprawienia jakości zlecanych przez beneficjentów weryfikacji wydatków poprzez wprowadzenie nowych działań, takich jak zastosowanie tabeli jakości w celu kontrolowania jakości prac wykonanych przez kontrolerów wyznaczonych przez beneficjentów oraz przegląd zakresu uprawnień i obowiązków kontrolerów,

- DG NEAR do dołożenia starań, by wydatkując środki za pośrednictwem instrumentu współpracy partnerskiej, zachowała zgodność z zasadą braku zysku i przestrzegała zasady należytego zarządzania finansami,

- DG NEAR do zweryfikowania metodyki stosowanej do ustalania poziomu błędu resztowego w celu zapewnienia statystycznie poprawnych informacji dotyczących kwoty obarczonej ryzykiem w związku z płatnościami dokonanymi w ramach zarządzania pośredniego Instrumentem Pomocy Przedakcesyjnej,

- DG DEVCO do skorygowania swojej szacunkowej przyszłej zdolności naprawczej, wyłączając z tych wyliczeń odzyskane kwoty niewydanych zaliczek i dochody z tytułu odsetek oraz anulowane nakazy odzyskania środków,

- DG DEVCO i DG NEAR do publikowania sprawozdań z zarządzania pomocą zewnętrzną składanych przez szefów delegatur Unii, jak przewiduje art. 67 ust. 3 rozporządzenia finansowego, oraz do wskazywania w rocznych sprawozdaniach z działalności środków podjętych w celu poprawy sytuacji w delegaturach mających problem z realizacją, skrócenia opóźnień oraz uproszczenia programów,

- Komisję do upublicznienia deklaracji wiarygodności szefów unijnych delegatur,

- Komisję do:

(i) wyjaśnienia celów;

(ii) opracowania, rozszerzenia i usprawnienia ram pomiarów wyników polityki migracyjnej i azylowej w krajach sąsiedzkich;

(iii) skierowania dostępnych środków finansowych na wyraźnie zdefiniowane, skwantyfikowane priorytety celowe; oraz

(iv) dalszego konsolidowania powiązania między rozwojem a migracją,

- Komisję do zawarcia w kodeksie postępowania komisarzy definicji konfliktu interesów, do gruntownego ponownego rozważenia potrzeby zamieszczania w ustaleniach dotyczących finansowania zawieranych z organizacjami międzynarodowymi oraz podmiotami, którym powierza się wdrażanie przepisów dotyczących wynagrodzenia personelu w związku z działaniami, które stanowią ich zasadnicze zadanie, oraz do przedstawienia Parlamentowi do końca 2017 r. kompleksowego sprawozdania na temat jej przemyśleń w tym względzie, jak również na temat wpływu stosowania nowej polityki odzyskiwania kosztów;

Migracja a bezpieczeństwo

247. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że biorąc pod uwagę delikatny charakter tej kwestii z politycznego punktu widzenia, Trybunał uwzględnił po raz pierwszy w rocznym sprawozdaniu, w drugiej części rozdziału 8, politykę migracji i bezpieczeństwa; zauważa, że przy kwocie 0,8 mld EUR ten obszar stanowi niewielką, ale rosnącą część budżetu unijnego;

248. ubolewa nad faktem, że Trybunał nie określił poziomu błędu w odniesieniu do tego obszaru politycznego, zaś dyrektor generalny DG HOME szacuje w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2015 r. wieloletni poziom błędu resztowego na poziomie 2,88 % dla dotacji na działalność niebadawczą zarządzaną bezpośrednio przez tę dyrekcję;

249. podziela obawy wyrażone przez Trybunał dotyczące faktu, że audyty w obszarze solidarności i zarządzania przepływami migracyjnymi przeprowadzone przez Komisję nie obejmowały badania skuteczności kontroli w odniesieniu do większości głównych procesów oraz że z tego względu istnieje ryzyko, iż Komisja uznała niektóre roczne programy o nieskutecznych systemach kontroli za gwarantujące wystarczającą wiarygodność i dlatego nie uwzględni ich w audytach ex post;

250. przypomina, że DG HOME wykryła niedociągnięcia w systemach zarządzania i kontroli Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców, Funduszu Powrotów Imigrantów, Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich oraz Funduszu Granic Zewnętrznych za okres 2007-2013 w Republice Czeskiej, Niemczech, Francji i Polsce;

251. jest zdania, że kluczowy wskaźnik efektywności 1 ujęty w rocznym sprawozdaniu z działalności DG HOME za 2015 r. nie ma znaczenia, gdyż zarządzanie DG HOME nie ma istotnego wpływu na wskaźnik powrotu nielegalnych imigrantów do krajów trzecich;

252. ubolewa, że Komisja uznaje za "trudne, jeśli nie niemożliwe podanie szacowanego kosztu ponoszonego na poszczególne kraje pochodzenia migrantów i osób ubiegających się o azyl, gdyż zarządzanie przepływami migracyjnymi składa się z szerokiego zakresu czynności" ⁴³ ;

253. zwraca się do Komisji o podanie organowi kontroli budżetowej najbardziej prawdopodobnego poziomu błędu w obszarze polityki migracji i bezpieczeństwa w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2016 r. i o ocenę zdolności naprawczych służb Komisji w tym obszarze politycznym;

254. wyraża zaniepokojenie kontrolami dotyczącymi funduszy dla uchodźców, często przyznawanych przez państwa członkowskie w sytuacjach kryzysowych, bez przestrzegania istniejących przepisów; uważa za szczególnie istotne, aby Komisja wprowadziła ściślejszy system kontroli, również w odniesieniu do przestrzegania praw człowieka;

Działania, jakie należy podjąć

255. zaleca, by DG HOME:

a) w rocznym sprawozdaniu z działalności uważnie skwantyfikowała i przeanalizowała charakter zidentyfikowanych błędów oraz podała szersze informacje na temat stopnia wiarygodności swoich "zdolności naprawczych";

b) wspierała w zarządzaniu środkami stosowanie uproszczonych opcji dotyczących ceny, wykorzystywanie opłat ryczałtowych i standaryzowanych "kosztów unijnych";

c) uważnie wyciągnęła wnioski z wykrytych wcześniej niedociągnięć w zarządzaniu Europejskim Funduszem na rzecz Uchodźców, Funduszem Powrotów Imigrantów, Europejskim Funduszem na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich oraz Funduszem Granic Zewnętrznych za okres 2007-2013;

d) przekazała organowi budżetowemu i organowi kontroli budżetowej jak najdokładniejsze dane w zakresie kosztów poniesionych na migrantów/osoby ubiegające się o azyl w celu rzetelnego uzasadnienia kwot we wnioskach budżetowych na programy finansowania, uznając jednocześnie, że wartość życia każdego człowieka jest niewymierna;

e) zbadała skuteczność wewnętrznych systemów kontroli państw członkowskich stosowanych w programach SOLID w odniesieniu do najbardziej kluczowych procesów: procedur wyboru ofert i udzielania zamówień, procedur udzielania zamówień, monitorowania projektów, płatności i rachunkowości;

f) wytworzyła i promowała ściślejszą synergię pomiędzy wszystkimi zarządzanymi służbami w przypadku programów mających potencjalny wpływ na przepływy migracyjne;

Administracja

256. zauważa, że urzędnika można powołać na stanowisko starszego eksperta lub starszego asystenta, które otwiera możliwość awansu do grupy zaszeregowania AD 14 lub AST 11, oraz że po jego powołaniu nie ma możliwości przeniesienia go z powrotem do pracy administracyjnej; ubolewa nad niespójnością pomiędzy tym środkiem a środkami ukierunkowanymi na ograniczanie wydatków administracyjnych lub wzmacnianie powiązań między grupą zaszeregowania a funkcją; wzywa Komisję do zakończenia tej praktyki;

257. zauważa z niepokojem, że średnia liczba przepracowanych lat w ramach grupy zaszeregowania przed awansem zmniejszyła się dla grup AD 11 i wyższych; w wypadku grupy zaszeregowania AD 12, na przykład, w 2008 r. urzędnik otrzymywał awans średnio co 10,3 roku, natomiast w 2015 r. co 3,8 roku, co wskazuje na przyspieszenie awansów w wyższych grupach; zwraca się do Komisji o spowolnienie awansów w grupach zaszeregowania powyżej AD 11 lub AST 9;

258. podkreśla, że równowaga geograficzna, w szczególności relacja między narodowością personelu a wielkością państw członkowskich, nadal powinna stanowić istotny element zarządzania zasobami, w szczególności w odniesieniu do państw członkowskich, które dołączyły do Unii w roku 2004 lub później; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja osiągnęła większą równowagę, jeśli chodzi o proporcje liczby urzędników z państw członkowskich, które dołączyły do Unii przed rokiem 2004, do liczby urzędników z państw członkowskich, które dołączyły w roku 2004 lub później; zwraca jednak uwagę, że te państwa członkowskie są nadal niedostatecznie reprezentowane na wyższych szczeblach administracji i na stanowiskach kierowniczych, co wciąż wymaga poprawy;

259. zwraca uwagę z zaniepokojeniem na wygórowane opłaty za opiekę zdrowotną w Luksemburgu i trudności, jakie napotykają osoby objęte wspólnym systemem ubezpieczenia chorobowego instytucji unijnych, jeśli chodzi o traktowanie na równi z obywatelami Luksemburga; zwraca się do instytucji unijnych, a zwłaszcza do Komisji, o wymaganie i zagwarantowanie, aby wszystkie państwa członkowskie, szczególnie Wielkie Księstwo Luksemburga, stosowały art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE ⁴⁴ , który stanowi, że państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić, aby świadczeniodawcy stosowali na swoim terytorium wobec pacjentów z innych państw członkowskich tę samą skalę opłat za opiekę zdrowotną, która jest stosowana wobec pacjentów krajowych; w związku z tym zwraca się o stosowanie stosownych sankcji w przypadku nieprzestrzegania tej dyrektywy;

OLAF

260. zwraca uwagę, że kolegium komisarzy uchyliło immunitet dyrektorowi generalnemu OLAF na wniosek władz Belgii w kontekście dochodzeń związanych ze "sprawą Dalliego"; jest zdania, że dyrektor generalny znalazł się w sytuacji potrójnego konfliktu interesów:

- podczas gdy kolegium podejmowało decyzję o uchyleniu immunitetu dyrektora generalnego, on sam rozważał możliwość wszczęcia postępowania OLAF przeciw członkom Komisji,

- po podjęciu przez kolegium decyzji o uchyleniu immunitetu dyrektor generalny podjął kroki prawne wobec Komisji, wskazując na domniemane nieprawidłowości w podjęciu decyzji; jednocześnie dyrektor generalny nadal reprezentował Komisję w sprawach dotyczących polityki, które należą do jego zakresu odpowiedzialności,

- po potwierdzeniu uchylenia immunitetu dyrektora generalnego prokuratura belgijska wszczęła dochodzenie w sprawie roli dyrektora generalnego w przedmiotowej kwestii, w dalszym ciągu stanowiąc stronę dla dyrektora generalnego OLAF w sprawach zwalczania nadużyć finansowych na szkodę interesów finansowych Unii w Belgii;

uważa, że te konflikty interesów mogłyby zaszkodzić reputacji zarówno OLAF, jak i Komisji; wzywa zatem Komisję do skierowania dyrektora generalnego OLAF na urlop do czasu zakończenia dochodzenia prowadzonego przez belgijskie władze oraz do wyznaczenia jego tymczasowego zastępcy;

261. jest zaszokowany doniesieniami prasowymi, zgodnie z którymi - według obliczeń OLAF - "ciągłe zaniedbania" urzędu celnego Zjednoczonego Królestwa pozbawiły Unię wpływów w wysokości 1,987 mld EUR z utraconych ceł na chińskie towary, a wysoce wyspecjalizowana sieć przestępczości zorganizowanej przejęła 3,2 mld EUR z wpływów z podatku VAT w dużych państwach członkowskich Unii, takich jak Francja, Niemcy, Hiszpania i Włochy; domaga się przyznania pełnego dostępu do akt tej sprawy oraz regularnego udzielania informacji na ten temat;

Kodeks postępowania

262. jest przekonany, że istnieje coraz większa potrzeba ustanowienia solidnych zasad etycznych w celu wypełnienia postanowień art. 17 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 245 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej; podkreśla, że trzeba stale czuwać nad tym, by kodeksy postępowania dobrze funkcjonowały; podkreśla, że kodeks postępowania jest skutecznym środkiem zapobiegawczym tylko wówczas, gdy jest właściwie stosowany i gdy stale - a nie tylko w przypadku incydentów - sprawdza się, czy jest on przestrzegany;

263. zwraca uwagę na wniosek Komisji dotyczący przeglądu kodeksu postępowania komisarzy; ubolewa jednak, że przegląd ogranicza się do wydłużenia okresu karencji do trzech lat jedynie w przypadku byłego przewodniczącego Komisji; wzywa Komisję do dokonania przeglądu kodeksu postępowania komisarzy do końca 2017 r., w tym przez realizację zalecenia Parlamentu, zgodnie z którym należy dokonać reformy komitetu ad hoc ds. etyki w celu rozszerzenia jego uprawnień i włączenia do niego niezależnych ekspertów, określenie definicji "konfliktu interesów", a także przedstawienie kryteriów oceny kompatybilności zatrudnienia po zakończeniu sprawowania urzędu oraz wydłużenie okresu karencji do trzech lat w przypadku wszystkich komisarzy;

264. wskazuje, że ważnym krokiem w odniesieniu do kwestii konfliktów interesów jest zwiększenie przejrzystości działań przewodniczącego Komisji oraz jej komitetu ad hoc ds. etyki i Sekretariatu Generalnego podczas oceny sytuacji potencjalnego konfliktu; zauważa, że obywatele będą mogli pociągać Komisję do odpowiedzialności jedynie wówczas, gdy opinie komitetu ds. etyki będą proaktywnie publikowane;

265. jako że zalecenie komitetu ad hoc ds. etyki w odniesieniu do byłego przewodniczącego Komisji zostało już opracowane w ostatecznym kształcie, wzywa kolegium komisarzy do podjęcia decyzji, aby możliwe było skierowanie sprawy do rozpoznania przez Trybunał Sprawiedliwości w celu wydania opinii;

Grupy ekspertów

266. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji z dnia 30 maja 2016 r. ustanawiającą przepisy przekrojowe dotyczące tworzenia i funkcjonowania grup ekspertów Komisji ⁴⁵ , ale ubolewa nad tym, że Komisja nie zorganizowała pełnych konsultacji społecznych, choć wiele organizacji pozarządowych wyraziło zainteresowanie takimi konsultacjami; podkreśla znaczenie stymulowania form zaangażowania przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego i partnerów społecznych w kluczowych obszarach, takich jak przejrzystość i działanie instytucji unijnych;

267. przypomina, że brak przejrzystości negatywnie wpływa na zaufanie obywateli Unii do unijnych instytucji; uważa, że skuteczna reforma systemu grup ekspertów Komisji, oparta na jasnych zasadach przejrzystości i zrównoważonym składzie, poprawi dostępność i wiarygodność danych, a zatem pomoże zwiększyć zaufanie obywateli do UE;

268. jest zdania, że Komisja powinna poczynić postępy na drodze ku bardziej wyważonemu składowi grup ekspertów; ubolewa jednak, że nie opracowano dotychczas wyraźnego rozróżnienia między ekspertami reprezentującymi interesy gospodarcze oraz tymi reprezentującymi interesy o charakterze innym niż gospodarczy w celu zagwarantowania najwyższego stopnia przejrzystości i równowagi;

269. przypomina, że zarówno Parlament, jak i Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich zalecili Komisji udostępnienie opinii publicznej porządków obrad, dokumentów referencyjnych, protokołów spotkań i obrad grup ekspertów;

Specjalni doradcy

270. wzywa Komisję do upublicznienia nazwisk, funkcji, stopnia i umowy (godziny pracy, okres obowiązywania umowy, miejsce wykonywania pracy) wszystkich specjalnych doradców; uważa, że w odniesieniu do specjalnych doradców istnieje ryzyko konfliktu interesów; jest przekonany, że należy unikać konfliktów interesów, jako że prowadziłyby one do osłabienia wiarygodności instytucji; wzywa Komisję do upublicznienia deklaracji interesów specjalnych doradców;

Szkoły europejskie

271. zauważa, że za sprawozdania finansowe są odpowiedzialne poszczególne szkoły (są to "ogólne ramy"); środki dostępne w budżecie na rok 2015 wynosiły 288,8 mln EUR, w tym wkład Komisji równał się 168,4 mln EUR (58 %);

272. jest mocno zaskoczony, że po tylu latach domniemanych reform Trybunał nadal wyraża się krytycznie o zarządzaniu finansami szkół europejskich:

"II. Szkoły nie przygotowały sprawozdań finansowych w ustanowionym prawem terminie. Znaleziono liczne błędy, z których większość została skorygowana (w wyniku rewizji) w ostatecznej wersji sprawozdania. Są to stałe niedociągnięcia w procedurach rachunkowości. [...]

IV. Systemy płatności dwóch wybranych szkół były obarczone poważnymi niedociągnięciami: brak automatycznego powiązania między systemami rachunkowości i płatności oraz brak ścisłego podziału obowiązków, brak automatycznego odrzucania przez system płatności wykonanych poza systemem rachunkowości i ogólnie niski poziom kontroli. Te niedociągnięcia stwarzają znaczące ryzyko pod względem legalności i prawidłowości płatności.

V. Trybunał wykrył ponadto kilka znacznych niedociągnięć w postępowaniach o udzielenie zamówienia, co stwarza ryzyko naruszenia zasady przejrzystości i równego traktowania.

VI. W kilku wypadkach Trybunał nie znalazł dowodów potwierdzających kwalifikacje zatrudnionych pracowników i odnotował braki w ich kartotekach.

VII. W konsekwencji Trybunał nie był w stanie potwierdzić należytego zarządzania finansami";

273. ubolewa nad faktem, iż "[...] Trybunał nie był w stanie potwierdzić należytego zarządzania finansami";

274. ponadto ubolewa nad faktem, że Komisja, zgodnie z ustaleniami Trybunału i z powodu sprawy związanej z podejrzeniem nadużycia z okresu 2003-2012, ponownie wydała zastrzeżenie dotyczące płatności ze względów wizerunkowych;

275. zauważa, że proporcja budżetu przeznaczona na system szkół europejskich znacząco przewyższa wielkość środków otrzymanych przez 30 spośród 32 agencji; uważa, że rozliczalność finansowa systemu szkół europejskich powinna zostać zwiększona do poziomu porównywalnego z poziomem rozliczalności agencji europejskich, w tym przez ukierunkowane postępowanie o udzielenie absolutorium w zakresie 168,4 mln EUR udostępnionych na rzecz systemu;

276. przypomina, że już w 2010 r. przy okazji procedury udzielania absolutorium Komisji Parlament kwestionował "podejmowanie decyzji i struktury finansowania konwencji w sprawie szkół europejskich"; a także zażądał, aby Komisja "rozważyła wraz z państwami członkowskimi przegląd tej konwencji oraz [...] aby do dnia 31 grudnia 2012 r. złożyła sprawozdanie z poczynionych postępów" ⁴⁶ ; zauważa, że Parlament nigdy nie odnotował żadnych postępów w tej sprawie;

277. zauważa, że trwający kryzys finansowy i organizacyjny w systemie szkół europejskich pogłębia się z uwagi na plany otwarcia piątej szkoły w Brukseli i możliwe skutki przyszłego wystąpienia jednego państwa członkowskiego z Konwencji określającej Statut Szkół Europejskich; podaje w wątpliwość, czy system szkół europejskich w obecnej formie organizacji i finansowania posiada zasoby pozwalające sprostać wyzwaniu planowanego rozszerzenia liczby szkół w Brukseli do pięciu; zauważa, że wiąże się to z ryzykiem powstania jeszcze większych problemów w przyszłości z uwagi na nadmierne obciążenie niektórych sekcji językowych, które w obecnym modelu posiadają możliwość świadczenia usług jedynie na rzecz czterech (w przypadku sekcji języka niemieckiego) lub trzech (w przypadku sekcji języka angielskiego) szkół w Brukseli;

278. uważa za fakt nie do przyjęcia, że przedstawiciele państw członkowskich nadal udzielają absolutorium szkołom europejskim, choć Komisja, której wkład w rocznym budżecie wynosi 58 %, oraz Trybunał w swoim zaleceniu sprzeciwiają się temu;

279. w pełni popiera 11 zaleceń Trybunału sformułowanych w jego sprawozdaniu z dnia 11 listopada 2015 r. w sprawie rocznego sprawozdania finansowego szkół europejskich za rok budżetowy 2014 i dotyczących księgowości, personelu, procedury udzielania zamówień, standardów kontroli i płatności;

280. z zadowoleniem przyjmuje zaktualizowany plan działania opracowany przez DG ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa z myślą o uwzględnieniu zastrzeżenia Komisji i uwag Trybunału;

281. wzywa Komisję do opracowania komunikatu do Parlamentu i Rady odzwierciedlającego najlepszy sposób zreformowania struktury administracyjnej szkół europejskich do listopada 2017 r.;

282. wzywa Komisję do pełnego uczestnictwa we wszystkich aspektach procesu reformy w odniesieniu do kwestii kierowniczych, finansowych, organizacyjnych i pedagogicznych; apeluje do Komisji o coroczne przedstawianie Parlamentowi sprawozdania obejmującego ocenę postępów dokonanych w tych obszarach w celu zapewnienia kontroli właściwych komisji nad zarządzaniem systemem szkół i oceny wykorzystywania zasobów dostępnych dla systemu z budżetu Unii; apeluje do odpowiedniego komisarza o zwrócenie bacznej uwagi na tę kwestię, a w szczególności wzywa go do osobistego uczestnictwa w organizowanych dwa razy w roku posiedzeniach Rady Najwyższej; ponownie podkreśla pogląd Parlamentu, że istnieje pilna potrzeba dokonania "kompleksowego przeglądu" systemu szkół europejskich; wzywa do przedłożenia pierwszego projektu przedmiotowego przeglądu do dnia 30 czerwca 2017 r.;

Opinie komisji

Sprawy zagraniczne

283. wyraża wprawdzie zadowolenie z osiągniętego postępu, zauważa jednak, że sześć z dziesięciu misji cywilnych w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) nie zostało jeszcze uznanych przez Komisję za zgodne z art. 60 rozporządzenia finansowego; wzywa Komisję do zintensyfikowania prac w celu akredytacji wszystkich cywilnych misji w ramach WPBiO, zgodnie z zaleceniem Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, co pozwoli na powierzenie im zadań związanych z wykonywaniem budżetu w ramach zarządzania pośredniego;

284. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie platformy wsparcia misji, która ma na celu zmniejszenie obciążeń administracyjnych i poprawę skuteczności cywilnych misji w ramach WPBiO; ubolewa nad jej ograniczonym rozmiarem i zakresem oraz ponownie wzywa do poczynienia dalszych postępów na rzecz centrum wspólnych usług, co przyniosłoby korzyści pod względem budżetowym i w zakresie efektywności dzięki scentralizowaniu wszystkich usług wsparcia misji, które nie muszą być świadczone na szczeblu lokalnym;

285. ponownie wyraża pogląd, że zasady finansowe Unii powinny być lepiej dostosowane do specyfiki działań zewnętrznych, w tym zarządzania kryzysowego, i podkreśla, że obecny przegląd rozporządzenia finansowego powinien zapewnić większą elastyczność;

286. wyraża zaniepokojenie brakiem bezpośrednich instrumentów kontroli w zakresie wykorzystania pomocy makrofinansowej przez kraje trzecie otrzymujące pomoc; wzywa Komisję do uzależnienia w większym stopniu tego rodzaju pomocy od wymiernych parametrów;

287. z zadowoleniem przyjmuje również zalecenia wydane przez Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 13/2016 w sprawie pomocy Unii na rzecz wzmocnienia administracji publicznej w Mołdawii i w sprawozdaniu specjalnym nr 32/2016 w sprawie pomocy Unii dla Ukrainy; uważa, że Unia powinna w pełni wykorzystać możliwości warunkowości i zapewnić odpowiednie monitorowanie wdrażania reform podejmowanych w celu wniesienia pozytywnego wkładu do wzmocnienia praktyk demokratycznych w Mołdawii i na Ukrainie;

Rozwój i współpraca

288. w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału nr 9/2016 dotyczące wydatków na zewnętrzny wymiar polityki migracyjnej UE w państwach południowego regionu Morza Śródziemnego i państwach objętych Partnerstwem Wschodnim; podkreśla, że według Trybunału nie wykazano skuteczności wydatków na zewnętrzny wymiar migracji, nie można zmierzyć ich wyników, podejście Komisji do zapewnienia pozytywnego oddziaływania migracji na rozwój nie jest jasne, wsparcie w zakresie powrotów i readmisji ma niewielki wpływ, a poszanowanie praw człowieka migrantów, które powinno stanowić podstawę wszystkich działań, pozostaje teoretyczne i tylko rzadko znajduje odzwierciedlenie w praktyce;

289. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału nr 15/2016 dotyczące wydatków na pomoc humanitarną w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich; podkreśla, że według Trybunału Komisja ogólnie w skuteczny sposób zarządzała pomocą humanitarną na rzecz ludności dotkniętej skutkami konfliktów w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich; podkreśla wyraźną sprzeczność względem wydatków na migrację i widzi w tym dodatkowy dowód na to, że dobrze zaplanowana polityka rozwojowa przynosi dużo lepsze rezultaty niż krótkoterminowy aktywizm na rzecz migracji;

290. jest bardzo zaniepokojony zauważalną w niedawnych wnioskach Komisji tendencją do ignorowania prawnie wiążących postanowień rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 ⁴⁷ , jeśli chodzi o wydatki kwalifikujące się jako oficjalna pomoc rozwojowa i kraje kwalifikujące się do otrzymania środków z Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju; przypomina, że legalność wydatków Unii jest kluczową zasadą należytego zarządzania finansami oraz że względy polityczne nie powinny przeważać nad wyraźnie określonymi przepisami prawnymi, jeśli Komisja chce pozostać wiarygodna w kwestiach praworządności; w tym kontekście przypomina Komisji o niedawnym wyroku Trybunału Sprawiedliwości ⁴⁸  w sprawie współpracy z Marokiem i kwestii Sahary Zachodniej, w którym Trybunał orzekł, że Unia stale narusza prawo międzynarodowe;

291. popiera ogólnie wykorzystywanie wsparcia budżetowego, ale apeluje do Komisji, aby w każdym przypadku precyzyjniej oceniała i określała wyniki w zakresie rozwoju, jakie mają być osiągane dzięki wsparciu budżetowemu, oraz aby przede wszystkim wzmocniła mechanizmy kontrolne dotyczące działań państw będących beneficjentami w zakresie korupcji, poszanowania praw człowieka, praworządności i demokracji; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu potencjalnego wykorzystania wsparcia budżetowego w krajach, w których nie ma nadzoru demokratycznego - albo ze względu na brak dobrze funkcjonującej demokracji parlamentarnej oraz wolności społeczeństwa obywatelskiego i mediów, albo ze względu na brak zdolności organów nadzoru;

292. wzywa Komisję, by w odniesieniu do rozwoju przyjęła podejście oparte na systemie zachęt i wprowadziła zasadę "więcej za więcej", biorąc za przykład europejską politykę sąsiedztwa; jest zdania, że im intensywniej i szybciej dane państwo będzie przeprowadzać wewnętrzne reformy w zakresie budowania i umacniania instytucji demokratycznych, zwalczania korupcji, poszanowania praw człowieka i praworządności, tym większe wsparcie ze strony Unii powinno otrzymywać; podkreśla, że to podejście oparte na tzw. pozytywnej warunkowości, z silnym naciskiem na finansowanie projektów na małą skalę w społecznościach wiejskich, może przynieść prawdziwe zmiany i zagwarantować bardziej zrównoważone wydatkowanie pieniędzy podatników unijnych;

293. ubolewa nad tym, że przed ustanowieniem kryzysowego funduszu powierniczego Unii dla Afryki nie przeprowadzono konsultacji z Parlamentem; apeluje o skuteczniejsze działania na rzecz zwiększenia przejrzystości decyzji w sprawie projektów realizowanych w ramach tego funduszu powierniczego i podkreśla brak odpowiedniego formatu dla regularnych konsultacji z Parlamentem, a także ubolewa nad tym, że nie podjęto w tym zakresie żadnych działań;

Zatrudnienie i sprawy społeczne

294. odnotowuje zalecenie Trybunału dotyczące wykorzystania przez Komisję doświadczeń zdobytych w okresie programowania 2007-2013 oraz przedstawienia sprawozdania na temat ukierunkowanej analizy krajowych zasad kwalifikowalności dla okresu programowania 2014-2020, a także przygotowania na tej podstawie wytycznych dla państw członkowskich dotyczących uproszczenia oraz uniknięcia nadmiernie zawiłych i skomplikowanych zasad;

295. wzywa Komisję do rozważenia możliwości włączenia unijnych programów finansowania do jej corocznego badania obciążeń, jak uzgodniono w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. ⁴⁹ ; podkreśla, że wprowadzenie rocznych celów zmniejszenia obciążeń, uwzględniających unijne programy finansowania, zwiększyłoby stopień przestrzegania przepisów i tym samym przyczyniło się do obniżenia poziomu błędu;

296. z zadowoleniem przyjmuje położenie większego nacisku na wyniki w okresie programowania 2014-2020; uważa jednak, że dalszy rozwój wskaźników rezultatu i systemów monitorowania przyczyniłby się do należytej rozliczalności finansowej i większej efektywności przyszłych programów operacyjnych;

Środowisko, zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności

297. jest zadowolony z działalności pięciu agencji zdecentralizowanych podlegających kompetencjom komisji ENVI, które wykonują zadania techniczne, naukowe lub zarządcze, dzięki którym instytucje Unii mogą opracowywać i wdrażać strategie polityczne dotyczące polityki w dziedzinie środowiska i klimatu, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności, a także ze sposobu, w jaki te agencje wykonują swe budżety;

298. jest zadowolony z ogólnego poziomu wykonania budżetu operacyjnego LIFE+, który w 2015 r. wyniósł 99,95 % w odniesieniu do środków na zobowiązania i 98,93 % w odniesieniu do środków na płatności; podkreśla, że program LIFE+ przyczynił się do zwiększenia poziomu wiedzy i udziału obywateli w stanowieniu prawa, do realizacji polityki Unii w dziedzinie ochrony środowiska oraz do lepszego zarządzania w tym obszarze; stwierdza, że w 2015 r. na dotacje na działania przeznaczono 225,9 mln EUR, kwotę 40 mln EUR wykorzystano na instrumenty finansowe zarządzane przez Europejski Bank Inwestycyjny, a 59,2 mln EUR wykorzystano na działania mające wspierać rolę Komisji, jaką jest inicjowanie i monitorowanie rozwoju strategii politycznych i prawodawstwa; zauważa, że 10,2 mln EUR wykorzystano na wsparcie administracyjne programu LIFE oraz wsparcie Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw;

299. stwierdza, że w DG CLIMA wskaźnik wykonania środków na zobowiązania, które wynosiły 108 747 880 EUR, wzrósł do poziomu 99,9 %, a środków na płatności w kwocie 47 479 530 EUR - do 91,77 %, oraz że gdyby nie brać pod uwagę wydatków administracyjnych wskaźnik wykonania w odniesieniu do płatności wyniósłby 96,88 %;

300. zachęca władzę budżetową do skoncentrowania się w przyszłości na projektach pilotażowych i działaniach przygotowawczych o prawdziwej wartości dodanej dla Unii; zauważa, że zrealizowano dziesięć projektów pilotażowych i pięć działań przygotowawczych, których łączna wartość wyniosła 1 400 000 EUR w środkach na zobowiązania i 5 599 888 EUR w środkach na płatności;

301. stwierdza, że w 2015 r. zakończono ocenę drugiego programu w dziedzinie zdrowia (na lata 2008-2013); z zadowoleniem przyjmuje fakt, że trzeci program w dziedzinie zdrowia został w 2015 r. wzmocniony z myślą o wspieraniu i pobudzaniu wymiany informacji i dobrych praktyk w państwach członkowskich zmagających się z problemami związanymi ze znacznym napływem migrantów, azylantów i uchodźców, zwłaszcza jeśli chodzi o przygotowanie przez Dyrekcję Generalną ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności indywidualnej dokumentacji medycznej na potrzeby oceny zdrowia migrantów, która byłaby wykorzystywana w hotspotach i obszarach przyjmowania migrantów, a także dodatkowy budżet na projekty związane ze zdrowiem migrantów;

Transport i turystyka

302. zauważa, że w 2015 r. kwotę 12,8 mld EUR przeznaczono na 263 projekty transportowe w ramach umów o udzielenie dotacji zawartych w 2015 r. w wyniku zaproszeń do składania wniosków z 2014 r. w ramach instrumentu "Łącząc Europę"; zauważa ponadto, że finansowanie z instrumentu "Łącząc Europę" przyniosło inwestycje o łącznej wartości 28,3 mld EUR, łącząc wkład Unii ze środkami z budżetów regionalnych i budżetu państw członkowskich, a także pożyczki z Europejskiego Banku Inwestycyjnego;

303. zauważa, że w obszarze "Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia", do którego należy transport, Trybunał skontrolował jedynie siedem transakcji podlegających odpowiedzialności Dyrekcji Generalnej ds. Mobilności i Transportu (DG MOVE); zauważa, że błędy wykryto tylko w jednej transakcji poddanej kontroli, i dotyczyły one nieprzestrzegania przepisów o zamówieniach publicznych;

304. zwraca uwagę, że w sprawozdaniu oceniającym Europejski Bank Inwestycyjny stwierdza zakłócenia równowagi geograficznej i sektorowe koncentracje w ramach portfela segmentu infrastruktury i innowacji oraz że finansowanie w ramach tego segmentu jest skoncentrowane (63 %) w trzech państwach członkowskich; wzywa Komisję do jak najszybszego przeprowadzenia oceny wpływu Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych w całej Unii; ubolewa nad tym, że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych nie jest w wystarczającym stopniu wykorzystywany do finansowania innowacyjnych projektów transportowych we wszystkich rodzajach transportu, np. żeby promować zrównoważone środki transportu lub dalej wspierać proces cyfryzacji, a także dostępność pozbawioną barier;

305. ubolewa nad tym, że Komisja (DG MOVE) nie ustaliła jeszcze sformalizowanego, skonsolidowanego dokumentu strategicznego dotyczącego nadzoru nad rozwojem korytarzy sieci bazowej TEN-T; zachęca Komisję do przyjęcia takiego dokumentu strategicznego w odniesieniu do działań nadzorczych i przejrzystości; przypomina, że przejrzystość i konsultacje z wszystkimi zainteresowanymi stronami przyczyniają się do sukcesu projektów transportowych;

306. przypomina, że projekty transportowe w latach 2014-2020 będą finansowane z różnych źródeł, w tym z instrumentu "Łącząc Europę", FS, EFRR oraz Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych; wzywa zatem Komisję do opracowania synergii, dzięki którym środki pochodzące z tych różnych źródeł finansowania będą mogły być skuteczniej przydzielane, a także do łączenia tych zasobów; wzywa Komisję do corocznego sporządzania i publikowania, m.in. na jej stronach internetowych, łatwo dostępnych list dotyczących transportu, w udziału procentowego transportu modalnego, i projektów turystycznych, które są współfinansowane z wyżej wspomnianych funduszy;

Rozwój regionalny

307. apeluje do Komisji, by za pośrednictwem grupy wysokiego szczebla ⁵⁰  zwracała szczególną uwagę na krajowe zasady kwalifikowalności w swoim audycie krajowych systemów zarządzania i kontroli, pomagając państwom członkowskim w ich upraszczaniu, aby umożliwić wprowadzenie zmian; w związku z tym podkreśla znaczenie stosowania zasady jednorazowej kontroli; wzywa Komisję, by poprzez uproszczone i skuteczne wytyczne wyjaśniła pojęcie podatku VAT podlegającego zwrotowi, tak aby uniknąć rozbieżnych interpretacji terminu "podatek VAT podlegający zwrotowi" oraz nieoptymalnego wykorzystania środków unijnych; apeluje do Komisji, państw członkowskich i władz regionalnych, aby zapewniły udzielanie beneficjentom spójnych informacji o warunkach uzyskania finansowania, w szczególności dotyczących kwalifikowalności wydatków i odpowiednich pułapów zwrotu poniesionych kosztów;

308. ubolewa, że instytucje zarządzające przedstawiły niższy poziom wniosków o zwrot kosztów w 2015 r. niż w 2014 r., co doprowadziło do spadku poziomu niezapłaconych kwot roszczeń z 23,2 mld EUR w 2014 r. do 10,8 mld EUR w 2015 r., z czego 2,8 mld EUR pozostawało niezapłaconych od końca 2014 r.; zwraca uwagę, iż opóźnienia w wykonaniu budżetu na okres 2014-2020 nie powinny być większe niż w poprzednim okresie i prowadzić do akumulacji nieopłaconych roszczeń pod koniec okresu finansowania; wzywa Komisję, by wraz z państwami członkowskimi uważnie śledziła tę sytuację oraz odpowiednio dostosowała swój plan płatności;

309. ubolewa, że na dzień 30 czerwca 2016 r. nie wszystkie państwa członkowskie transponowały dyrektywy w sprawie zamówień publicznych, oraz wzywa Komisję, by w dalszym ciągu wspierała państwa członkowskie w zwiększaniu ich zdolności do transpozycji tych dyrektyw oraz do wdrożenia wszystkich krajowych planów działania dotyczących warunków wstępnych, co jest niezbędnym warunkiem zapobiegania nieprawidłowościom związanym oraz niezwiązanym z nadużyciami finansowym; kładzie nacisk na wdrożenie planu działania w odniesieniu do europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2014-2020 z myślą o uproszczeniu, przyspieszeniu i harmonizacji elektronicznych procedur zamówień publicznych;

310. zauważa, że średni wskaźnik wypłat w odniesieniu do instrumentów finansowych EFRR i EFS na koniec 2014 r. wyniósł 57 %, co stanowi wzrost jedynie o 10 % w porównaniu z 2013 r.; wyraża ubolewanie w związku z uwagą Trybunału dotyczącą wydłużenia okresu kwalifikowalności wypłat na rzecz odbiorców końcowych w ramach instrumentów finansowych w oparciu o decyzję Komisji, a nie o rozporządzenie zmieniające; wyraża zaniepokojenie, że Trybunał mógłby uznać wszystkie wypłaty dokonane po dniu 31 grudnia 2015 r. za nieprawidłowe; z zaniepokojeniem zauważa, że znaczna część początkowego wyposażenia kapitałowego instrumentów finansowych EFRR i EFS w okresie programowania 2007-2013 została wydatkowana na pokrycie kosztów zarządzania i opłat;

311. z zadowoleniem przyjmuje podejście Trybunału skupiające się na wydajności i uznaje za dobrą praktykę, że instytucje zarządzające określają odpowiednie wskaźniki wyniku mierzące wkład projektów w realizację celów ustanowionych dla programów operacyjnych, zgodnie z zasadą dodatkowości; podkreśla potrzebę wzmożenia komunikacji; apeluje do Komisji o znalezienie skuteczniejszych kanałów komunikacji w celu zwiększenia widoczności inwestycji dokonywanych z wykorzystaniem funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; wzywa Komisję do opracowania ograniczonej liczby odpowiednich wskaźników ułatwiających mierzenie wyników;

312. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by jak najlepiej wykorzystały instrumenty terytorialne poprzez zagwarantowanie, że zintegrowane strategie rozwoju obszarów miejskich zostaną w odpowiednim terminie zatwierdzone do finansowania, co pozwoli miastom na inwestowanie w kompleksowe strategie, wykorzystanie synergii między strategiami politycznymi oraz zapewnienie skuteczniejszego długoterminowego wpływu na wzrost i zatrudnienie;

Rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich

313. zwraca się do Trybunału o dalsze przygotowywanie oddzielnych ocen Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich i działu 2, również po następnym roku budżetowym, ponieważ takie oddzielne oceny umożliwiają ukierunkowane działanie mające na celu poprawę w zakresie znacząco różnych poziomów błędu;

314. wzywa zarówno Komisję, jak i władze państw członkowskich, aby w miarę możliwości dalej zajmowały się problemem złożoności w zakresie płatności bezpośrednich oraz dążyły do jej ograniczenia, w szczególności w przypadku gdy w administrowanie Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej zaangażowane są podmioty z wielu różnych szczebli;

315. z zadowoleniem przyjmuje nową generację dodatkowych instrumentów finansowych; uważa, że muszą one być uruchamiane z precyzyjniejszymi celami i z wystarczającym poziomem kontroli na koniec okresu wdrażania, by wykazać ich wpływ i nie doprowadzić do zwiększenia poziomu błędu;

316. domaga się, by w krajowych agencjach płatniczych w państwach członkowskich, w których w ciągu ostatnich trzech lat oczekiwania nie zostały spełnione, odpowiedzialność ponosili pełniący już służbę urzędnicy UE, a nie obywatele odnośnego państwa członkowskiego zatrudnieni w agencjach płatniczych;

317. zwraca uwagę na wieloletni charakter systemu zarządzania polityką rolną i podkreśla, że ocena końcowa nieprawidłowości związanych z transpozycją rozporządzenia ⁵¹  będzie możliwa dopiero na koniec okresu planowania;

318. zwraca uwagę, że uproszczenie WRP nie powinno narażać na ryzyko opłacalnej produkcji żywności, i wzywa do przyjęcia środków służących przejściu na gospodarkę niskoemisyjną w sektorze rolno-spożywczym i sektorze leśnictwa;

Rybołówstwo

319. wyraża przekonanie, że dalszy bieg nadany zastrzeżeniom zgłoszonym przez DG MARE w sprawozdaniu rocznym z 2014 r. wobec systemu zarządzania i kontroli dla programów Europejskiego Funduszu Rybackiego (2007-2013) umożliwił znaczące obniżenie - do jedynie pięciu - liczby programów operacyjnych i zainteresowanych państw członkowskich;

320. jest przekonany, że system kontroli wewnętrznej wprowadzony przez DG MARE pozwala uzyskać wystarczającą pewność co do odpowiedniego zarządzania ryzykiem w zakresie legalności i prawidłowości transakcji;

321. wyraża zadowolenie, że żadna z dwunastu transakcji dotyczących właśnie rybołówstwa skontrolowanych przez Trybunał nie zawierała błędów kwantyfikowalnych;

322. wyraża jednak ubolewanie w związku z tym, że przeważająca większość państw członkowskich przekazała swoje programy operacyjne dotyczące Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego bardzo późno, co spowodowało poważne opóźnienia w uruchamianiu funduszy;

323. stwierdza w związku z tym, że żaden wydatek nie mógł zostać zadeklarowany Komisji, a przez to skontrolowany przed 30 czerwca 2015 r.; przypomina, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za wykorzystanie środków w ramach zarządzania dzielonego;

Kultura i edukacja

324. przypomina, że włączenie do programu Erasmus+ wszystkich programów na rzecz mobilności młodzieży w Unii ma na celu przede wszystkim zwiększenie ich skuteczności, w związku z czym wzywa Komisję do utrzymania ustalonego celu i linii budżetowych uzgodnionych dla tego programu, aby uniknąć jego uogólnienia;

325. z zadowoleniem przyjmuje zdolność programów Erasmus+ i Kreatywna Europa do reagowania na pojawiające się wyzwania związane z integracją uchodźców/migrantów oraz zwalczaniem radykalizacji postaw w 2015 r.;

326. zauważa, że kredyty w ramach instrumentu gwarancji kredytów studenckich (kredyty na studia magisterskie w ramach programu Erasmus+) zostały udostępnione po raz pierwszy w 2015 r., kiedy to dwa banki w Hiszpanii i we Francji przystąpiły do ich udzielania; podkreśla, że dla zapewnienia efektywności tego instrumentu kredytowego niezbędne będzie zapewnienie szerokiego zasięgu geograficznego oraz ścisłe monitorowanie przez Komisję warunków udzielania kredytów;

327. przypomina, że w 2015 r. program Kreatywna Europa był po raz pierwszy zarządzany przez dwie dyrekcje generalne Komisji, tj. Dyrekcje Generalną ds. Edukacji i Kultury oraz Dyrekcję Generalną ds. Sieci Komunikacyjnych, Treści i Technologii; podkreśla potrzebę skoordynowanego podejścia, tak aby wewnętrzne problemy organizacyjne nie zakłócały funkcjonowania programu ani jego odbioru społecznego;

Wolności obywatelskie, sprawiedliwość i sprawy wewnętrzne

328. wzywa Komisję do sporządzenia i przedłożenia organowi udzielającemu absolutorium wykazu zidentyfikowanych przypadków konfliktu interesów;

329. ubolewa, że kluczowe wskaźniki skuteczności działania w rocznym sprawozdaniu z działalności DG HOME nie uwzględniają liczby osób, którym udzielono pomocy, które przesiedlono, relokowano lub którym umożliwiono powrót w 2015 r.; wyraża ubolewanie z powodu braku wskaźników umożliwiających ocenę skuteczności środków przyjętych w celu poprawy koordynacji i współpracy między krajowymi organami ścigania;

330. zachęca do opracowania jaśniejszych i długoterminowych priorytetów politycznych w większym stopniu przekładających się na priorytety operacyjne; w związku z tym podkreśla znaczenie ścisłej współpracy z innymi organami, w szczególności z agencjami;

331. wyraża ubolewanie z powodu niedostosowania struktur Komisji dotyczących zarządzania bezpieczeństwem informacji do uznanych i sprawdzonych praktyk (o czym mowa w sprawozdaniu z kontroli, przedstawionym przez Służbę Audytu Wewnętrznego);

Zagadnienia dotyczące płci społecznokulturowej

332. zwraca uwagę, że równość płci powinna być przekrojowym celem wszystkich obszarów polityki; zauważa jednak, że część programów nie zawiera konkretnych ukierunkowanych działań z przyznanymi środkami budżetowymi na realizację tego celu, a lepsze gromadzenie danych powinno prowadzić nie tylko do kwantyfikacji środków przyznanych na działania przyczyniające się do równości płci, ale także do poprawy oceny wpływu tych środków unijnych;

333. ponawia swoje apele do Komisji o uwzględnianie aspektu płci na wszystkich etapach procedury budżetowej, w tym m.in. podczas wykonywania budżetu i przy ocenie jego wykonania, co obejmuje także EFIS, EFS, EFRR i "Horyzont 2020", tak aby zwalczać dyskryminację występującą w państwach członkowskich; podkreśla, że do planowania, wykonania i oceny budżetu należy włączyć wspólny zestaw wymiernych wskaźników rezultatu i wpływu, który umożliwiłby lepszą ocenę wykonania budżetu z perspektywy płci, zgodnie z inicjatywą na rzecz budżetu zorientowanego na wyniki oraz skupieniem się na wydajności;

334. wzywa Komisję do wykorzystania analizy sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci zarówno w odniesieniu do nowych, jak i istniejących linii budżetowych, i w miarę możliwości dokonania niezbędnych zmian politycznych, aby dopilnować, by brak równości płci nie pojawił się pośrednio.

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, Euratom) 2017/1608

z dnia 27 kwietnia 2017 r.

w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2015

PARLAMENT EUROPEJSKI,

- uwzględniając sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego sporządzane zgodnie z art. 287 ust. 4 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

- uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 ⁵² ,

- uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok 2015 (COM(2016) 475 - C8-0338/2016) ⁵³ ,

- uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 wraz z odpowiedziami instytucji ⁵⁴ ,

- uwzględniając poświadczenie wiarygodności ⁵⁵  dotyczące rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2015 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

- uwzględniając swoją decyzję z dnia 27 kwietnia 2017 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja ⁵⁶ , oraz rezolucję zawierającą uwagi stanowiące integralną część tej decyzji,

- uwzględniając zalecenie Rady z dnia 21 lutego 2017 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 (05876/2017 - C8-0037/2017),

- uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

- uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

- uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 ⁵⁷ , w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

- uwzględniając art. 93 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0160/2017),

A. mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

B. mając na uwadze, że sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego dostarczają informacji na temat problemów związanych z wdrażaniem środków, które to informacje są przydatne Parlamentowi jako organowi udzielającemu absolutorium;

C. mając na uwadze, że uwagi Parlamentu dotyczące sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego stanowią integralną część ww. decyzji Parlamentu z dnia 27 kwietnia 2017 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja;

Część I - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2015 pt. "Pomoc finansowa dla państw członkowskich znajdujących się w trudnej sytuacji"

1. odnotowuje ustalenia i zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego (zwanego dalej "Trybunałem");

2. z zadowoleniem przyjmuje pierwsze sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego dotyczące zarządzania gospodarczego w Unii i oczekuje na kolejne sprawozdania, które zostaną opublikowane w nadchodzącym roku;

3. wyraża ubolewanie, że Trybunał nie objął swoim sprawozdaniem wszystkich państw członkowskich, które otrzymały pomoc finansową od początku kryzysu finansowego, w tym programu dla Grecji dla ułatwienia porównania;

4. z zadowoleniem przyjmuje jednak zapowiedź osobnego sprawozdania specjalnego Trybunału w sprawie Grecji; wzywa Trybunał do porównania rezultatów obu sprawozdań specjalnych, a w szczególności do uwzględnienia sugestii Parlamentu do sprawozdania w sprawie Grecji, w tym rezultatów średnio- i długoterminowych (tj. bieżącej debaty na temat możliwości redukcji długu);

5. zachęca Trybunał do dalszego wzmacniania swych zasobów ludzkich i wiedzy w tej dziedzinie w celu poprawy jakości prac; apeluje, aby tymczasem Trybunał w pełni uwzględnił raporty zlecone przez siebie ekspertom zewnętrznym jako informacje kontekstowe na potrzeby kontroli;

6. zwraca uwagę, że Trybunał zawęził ramy kontroli do bardzo krótkiego okresu oraz konkretnego scenariusza pomocy finansowej uzgodnionego przez Radę, bez uwzględnienia innych potencjalnych rozwiązań służących wyrównaniu nierównowagi budżetowej, które dotychczas stanowiły część debaty publicznej i akademickiej, takich jak uwspólnienie długu publicznego lub redukcja długu;

7. wyraża ubolewanie, że w sprawozdaniu skupiono uwagę tylko na zarządzaniu pomocą, a nie analizuje ono, ani też nie kwestionuje, zawartości programów ani wynegocjowanych warunków pomocy finansowej;

8. zwraca uwagę, że konkretne środki podjęte na szczeblu politycznym Unii oraz główne cechy programów zostały jedynie opisane w sprawozdaniu specjalnym; zachęca Trybunał do przeanalizowania, czy przyjęte środki były adekwatne do celów programów oraz jak korespondują z szerszymi ramami oraz celami długoterminowymi, w tym strategią "Europa 2020";

9. zwraca uwagę, że celami programów pomocy finansowej były powrót krajów beneficjentów na rynki finansowe, zrównoważenie finansów publicznych oraz powrót na ścieżkę wzrostu i redukcji bezrobocia; ubolewa, że Trybunał w swoich ustaleniach nie przeanalizował w pełni rezultatów programu pod kątem realizacji tych celów;

10. zwraca uwagę, że Trybunał skupił się w treści swoich konkluzji przede wszystkim na Komisji jako podmiocie zarządzającym pomocą finansową, ale uważa, że w celu lepszego zrozumienia należało poświęcić więcej uwagi Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu i Europejskiemu Bankowi Centralnemu, które to instytucje początkowo wsparły Komisję w przygotowaniu i monitorowaniu programów;

11. podziela pogląd Komisji, że rola Rady i innych partnerów w przygotowaniu programów i zarządzaniu nimi została niedoceniona; zwraca się do Trybunału i Komisji o przeanalizowanie adekwatności środków przyjętych przez Radę, roli Europejskiego Banku Centralnego, oraz czy były one adekwatne do osiągnięcia celów programów i przyczyniły się do realizacji celów Unii, w tym wyjścia z kryzysu gospodarczego, wzrostu zatrudnienia i wzrostu gospodarczego;

12. wyraża ubolewanie, że partnerzy nie zawsze udostępniali Komisji wszystkie posiadane informacje, co doprowadziło do niespójnego podejścia zespołu negocjacyjnego; wzywa Komisję do zawarcia formalnych porozumień z jej partnerami w celu zapewnienia pełnego dostępu do wszystkich informacji dostępnych we właściwym czasie oraz uniknięcia takich problemów w przyszłości;

13. podkreśla, że niektóre reformy wskazane w programach (tj. reforma rynków pracy) mogą doprowadzić do osiągnięcia rezultatów w zakresie poprawy konkurencyjności w wyłącznie bardzo długiej perspektywie, podczas gdy programy pomocy mają na celu osiągnięcie przede wszystkim szybszych, krótkoterminowych rezultatów;

14. zauważa, że programy były oparte głównie na stronie wydatków (reformy rynków pracy, systemów emerytalno-rentowych i na wypadek bezrobocia, redukcja podmiotów lokalnych itp.) oraz na cięciach w programach publicznych; rozumie, że te cięcia zostały przeprowadzone w celu zreformowania rynków finansowych krajów beneficjentów;

15. wzywa Radę do przeprowadzenia dokładnego przeglądu zestawu narzędzi oraz środków dostępnych na potrzeby pomocy finansowej w ramach przyszłych programów, aby zredukować wpływ na ludność, niepożądane skutki dla popytu wewnętrznego oraz uspołecznienie kosztów kryzysu;

16. podkreśla, że pomoc finansowa udzielona państwom członkowskim znajdującym się w trudnej sytuacji przybrała formę pożyczek uprzednio zaciągniętych na rynkach finansowych przy wykorzystaniu budżetu Unii jako zabezpieczenia; uważa, że rola Parlamentu jako organu budżetowego została zredukowana w tych programach, co jeszcze bardziej osłabiło demokratyczną legitymację udzielonej pomocy finansowej;

17. wzywa Komisję do zwiększenia poziomu zaangażowania Parlamentu w ramach pomocy finansowej, kiedy to na szali znajduje się budżet Unii;

18. uważa, że istotne jest zbadanie roli Europejskiego Banku Centralnego w pośredniej pomocy państwom członkowskim w osiąganiu ich celów oraz w kontekście szerszego wsparcia architektury finansowej Unii w czasie trwania programów finansowych;

19. uważa, że na początku kryzysu finansowego trudno było przewidzieć raptowne zaburzenie równowagi o katastrofalnych skutkach w niektórych państwach członkowskich; podkreśla trudność związaną z przewidzeniem skali i charakteru bezprecedensowych światowych kryzysów finansowych z lat 2007-2008;

20. podziela pogląd Trybunału, że przywiązywano niedostateczną wagę do przedkryzysowych ram prawnych nadzoru przy określaniu zagrożeń dla sytuacji budżetowej w czasach poważnego kryzysu gospodarczego;

21. z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie przez prawodawców "sześciopaku" oraz "dwupaku" rozporządzeń na skutek kryzysu finansowego, który zaradził słabościom nadzoru obnażonym przez kryzys; uważa jednak, że reforma unijnych ram zarządzania gospodarczego w ostatnich latach nie doprowadziła do całkowitego wyjścia z kryzysu i wzywa Komisję do dalszej analizy mocnych i słabych stron nowych ram prawnych w porównaniu z innymi podobnymi gospodarkami (tj. USA, Japonii i innych krajów OECD) w celu zaproponowania nowych reform w miarę potrzeb;

22. wzywa Komisję do zastosowania się do zalecenia Trybunału dotyczącego dalszej poprawy jakości prognoz makroekonomicznych i budżetowych;

23. zwraca uwagę na konkluzję Trybunału, że Komisja poradziła sobie z nowymi obowiązkami w zakresie zarządzania programami pomocy finansowej pomimo ograniczeń czasowych i ograniczonego doświadczenia; podkreśla konkluzję Trybunału, że zważywszy na trudne okoliczności, stanowiło to osiągniecie;

24. z zadowoleniem przyjmuje decyzję umożliwiającą powierzenie zarządzania pomocą finansową Komisji, a nie innym partnerom finansowym, oraz umożliwiającą udzielanie skrojonej na miarę pomocy finansowej uwzględniającej szczególne uwarunkowania oraz odpowiedzialność państw członkowskich;

25. jest zdania, że choć państwa członkowskie powinny być traktowane równo, elastyczność oraz możliwość dostosowania programów i reform do szczególnych uwarunkowań krajowych jest również koniecznością; uważa, że w przyszłych programach Komisji i sprawozdaniach Trybunału powinno być wymagane określenie i rozróżnienie wdrażania środków ściśle unijnych od krajowych programów opartych na przypuszczeniach;

26. zwraca uwagę na spostrzeżenie Trybunału dotyczące problemów Komisji ze śledzeniem informacji oraz braku ukierunkowania jej procesów na retrospektywną ocenę podjętych decyzji;

27. podkreśla, że na wczesnych etapach programów Komisja działała pod dużą presją czasu i naciskiem politycznym w obliczu niewiadomych zagrożeń dla stabilności całego systemu finansowego, o niedających się przewidzieć konsekwencjach dla gospodarki;

28. uważa, że mimo braku doświadczenia w pomocy finansowej Komisja uczyła się w praktyce i zdołała prawidłowo oraz względnie szybko wdrożyć te programy, a także poprawiła zarządzanie kolejnymi programami;

29. zgadza się z zaleceniami Trybunału, by Komisja głębiej przeanalizowała kluczowe aspekty dostosowań krajowych, a także porównała prognozy ekonomiczne, w tym prognozy dotyczące rynku nieruchomości mieszkaniowych oraz krajowego długu publicznego i prywatnego; wzywa wszystkie państwa członkowskie do systematycznego i regularnego przekazywania właściwych danych Komisji;

30. uważa, że ramy czasowe od uruchomienia pierwszego programu unijnego do zakończenia analizy Trybunału powinny umożliwiać sformułowanie lepszych zaleceń dotyczących zarówno ulepszeń, jak i wniosków z programu na potrzeby przyszłych programów, za sprawą międzyinstytucjonalnego i dwustronnego dialogu pomiędzy Trybunałem a Komisją;

31. uważa, że na potrzeby przejrzystości oraz lepszego informowania obywateli i komunikacji z nimi odpowiedzi Komisji oraz opinie Trybunału powinny być prezentowane w formie dwóch kolumn umożliwiających porównanie stanowisk, jak ma to miejsce w rocznym sprawozdaniu Trybunału;

32. zważywszy na wrażliwą materię nowych sprawozdań dotyczących zarządzania finansowego Unii zaleca, by komunikaty prasowe oraz inne dokumenty informacyjne rzetelnie odzwierciedlały treść ustaleń i zaleceń Trybunału;

Część II - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 19/2015 pt. "Usprawnienie pomocy technicznej dla Grecji wymaga poświęcenia większej uwagi rezultatom"

33. zauważa, że w czasie, kiedy przygotowywana była ta rezolucja, Komisja zdążyła już przedstawić swój wniosek dotyczący utworzenia Programu wspierania reform strukturalnych (SRSP); z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wyraźnie wzięła pod uwagę zalecenia Trybunału, i ma nadzieję, że w oparciu o wnioski wyciągnięte z prac grupy zadaniowej ds. Grecji (TFGR) program SRSP stanie się potężnym narzędziem pomocy technicznej;

34. jest zaniepokojony faktem, że doraźne i szybkie utworzenie grupy zadaniowej przyczyniło się do powstania niektórych z jej problemów operacyjnych; zwraca się o to, by wnikliwa ocena sytuacji na miejscu oraz przygotowanie zwięzłego i podzielonego na etapy planu działania były obowiązkowymi wstępnymi elementami każdego projektu w dziedzinie pomocy technicznej; domaga się, by w swoich następnych programach pomocy technicznej Komisja zastosowała bardziej opracowane podejście, a także przedstawiła kalendarz z datami rozpoczęcia i wygaśnięcia mandatów;

35. podkreśla, że niezbędnym warunkiem powodzenia programu pomocy technicznej jest przeznaczony na niego budżet, w którego założeniach przewidziano wydatki zarówno na planowanie, jak i usprawnianie, co pozwoli uniknąć różnic pomiędzy poziomami kontroli i przepisami dotyczącymi oddzielnych linii budżetowych;

36. zauważa, że grupie zadaniowej udało się pokierować imponującą liczbą projektów, w które zaangażowanych było wiele organizacji partnerskich; uważa, że pomoc techniczna miałaby lepszy wpływ, gdyby usprawniono programy oraz zmniejszono liczbę organizacji partnerskich i zakres projektów w celu ograniczenia administracyjnych działań koordynacyjnych i zwiększenia wydajności;

37. ubolewa, że będące beneficjentem państwo członkowskie ani grupa zadaniowa nie dostarczały Komisji regularnych sprawozdań z działalności; zauważa, że Komisja powinna nalegać, by przekazywano jej kwartalne sprawozdania z działalności bez nadmiernych opóźnień, a szczegółowe sprawozdanie końcowe w formie oceny ex post powinno zostać jej dostarczone w rozsądnym terminie po zakończeniu prac grupy zadaniowej ds. Grecji; domaga się, by Komisja systematycznie monitorowała wdrażanie pomocy technicznej w celu przeprowadzenia dostosowań i ukierunkowania jej na wyniki; domaga się, aby w różnych sprawozdaniach służb pomocy technicznej i grupy zadaniowej ds. Grecji zawarto rozliczenie, jak i dokładnie gdzie rozdysponowano tzw. środki ratunkowe dla Grecji;

38. wzywa Komisję, Parlament Europejski i Radę do skorzystania z dyskusji na temat SRSP, zaplanowanej na okres od 2017 do 2020 r., i potraktowania jej jako okazji do zrewidowania dobrych praktyk liderów poszczególnych dziedzin; zachęca Komisję do ustalenia wspólnie z państwami członkowskimi systemu, który umożliwi zatrudnianie ekspertów bezpośrednio z państw członkowskich, co pozwoliłoby na obejście agencji krajowych, a zatem zmniejszenie złożoności procesu i obciążeń administracyjnych;

39. domaga się, aby państwa członkowskie wykazały większe zaangażowanie: przyjęcie podejścia uzależnionego od osiąganych wyników pozwoliłoby Parlamentowi oraz parlamentom narodowym - za pośrednictwem ich komisji odpowiedzialnych za nadzór nad budżetem - pełnienie bardziej wspierającej funkcji;

Część III - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2015 pt. "Przegląd zagrożeń związanych z przyjęciem podejścia zorientowanego na rezultaty w unijnych działaniach na rzecz rozwoju i współpracy"

40. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

41. odnotowuje fakt, że Komisja uwzględniła analizę ryzyka w zarządzaniu swoimi działaniami zewnętrznymi, które realizowane są w złożonym i niestabilnym otoczeniu o różnorodnych zagrożeniach oraz we współpracy z państwami o różnych poziomach rozwoju i ramach zarządzania;

42. ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje zalecenie skierowane przez Trybunał do Komisji, aby lepiej wykorzystywała terminologię dotyczącą długoterminowych rezultatów (efekty, wyniki i wpływ), oraz podkreśla znaczenie formułowania rzeczywistych celów SMART przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji dotyczącej finansowania różnych projektów;

43. podkreśla potrzebę szczególnego skupienia się na formułowaniu "osiągalnych i realistycznych" celów, aby unikać przypadków, gdy pierwotne cele są realizowane przez kraje partnerskie, ale bez istotnych rezultatów pod względem rozwoju;

44. uważa za konieczne powstrzymanie się od skupiania uwagi na wyniku budżetu jako na jedynym celu zarządzania, ponieważ może to zaszkodzić zasadzie należytego zarządzania finansami i osiągnięciu rezultatów;

45. przypomina, że regularne monitorowanie i mapowanie czynników wysokiego ryzyka (zewnętrznego, finansowego i operacyjnego) oraz ich kwantyfikacja, od etapu identyfikacji po etap realizacji, to warunek wstępny nie tylko dobrego zarządzania finansowego i gwarantowania wysokiej jakości wydatków, ale również zapewniania wiarygodności, zrównoważonego charakteru i dobrej reputacji interwencji Unii; jest zdania, że tworzenie profili ryzyka dla danego działania i kraju ułatwia również opracowywanie strategii szybkiego ograniczania ryzyka w przypadku pogorszenia się sytuacji w kraju partnerskim;

46. podkreśla potrzebę regularnego dostosowywania środowiska kontroli i funkcji zarządzania ryzykiem, tak by uwzględniać pojawianie się nowych form instrumentów i mechanizmów pomocy, jak finansowanie łączone, fundusze powiernicze i partnerstwa finansowe z innymi instytucjami międzynarodowymi;

47. ponowie zaznacza, że potrzebna jest nowa równowaga między absorpcją, zgodnością i wynikami i należy ją odzwierciedlić w zarządzaniu operacjami;

48. uważa, że rozwijanie budowania zdolności, ram zarządzania i odpowiedzialności krajów partnerskich to również ważny sposób ograniczania zagrożeń systemowych, aby sprzyjać takiemu otoczeniu, w którym fundusze realizują zamierzone cele i odpowiadają wymogom oszczędności, wydajności i skuteczności;

49. uważa również za konieczne wzmocnienie dialogu politycznego i strategicznego, warunkowości pomocy oraz łańcuchów logicznych, aby zapewnić zarówno spójność decyzji z warunkami wstępnymi płatności czy wypłat w umowach w sprawie finansowania dzięki wyraźnemu powiązaniu płatności z realizacją działań i osiąganiem wyników, jak i adekwatność wybranych celów i wskaźników;

50. zachęca instytucje międzynarodowe, zwłaszcza w przypadku inicjatyw współfinansowanych i obejmujących wielu darczyńców, do tego, by:

- oceniały i planowały przyszłe korzyści płynące z danego projektu oraz sposób, w jaki każdy partner przyczynia się do osiągnięcia ostatecznych wyników i wywarcia szerszego wpływu, tak by unikać pytań o odpowiedzialność za rezultaty, tj. pytań dotyczących tego, jaką część rezultatów można przypisać finansowaniu unijnemu, a jaką interwencjom innych darczyńców,

- połączyły swoje ramy zarządzania z ramami Unii, zwłaszcza przez usprawnienie metod zarządzania ryzykiem; uważa, że zamienność funduszy powinna być ściśle monitorowana z uwagi na ich wysoki poziom ryzyka powierniczego;

51. wzywa Komisję do zapewnienia skutecznego powiązania między ocenami a kształtowaniem polityki przez uwzględnianie wszystkich wniosków wyciągniętych z procesu decyzyjnego;

52. przypomina, że zakłócanie monitorowania wyników i oceny rezultatów jest szkodliwe dla odpowiedzialności publicznej i dla kompleksowego informowania decydentów politycznych;

Część IV - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 23/2015 pt. "Jakość wód w dorzeczu Dunaju - poczyniono postępy we wdrażaniu ramowej dyrektywy wodnej, lecz konieczne jest podjęcie dalszych działań"

53. uważa, że Komisja powinna opracować wytyczne ukierunkowane na większe zróżnicowanie sprawozdawczości w odniesieniu do postępów w jakości wód;

54. zgadza się z Trybunałem co do tego, że Komisja powinna wspierać porównywalność danych, np. przez ograniczenie rozbieżności w liczbie substancji fizykochemicznych poddawanych ocenie w celu określenia stanu ekologicznego;

55. podkreśla, że Komisja powinna dalej śledzić postępy państw członkowskich w dążeniu do osiągnięcia dobrej jakości wód, która jest celem ramowej dyrektywy wodnej;

56. zwraca się do państw członkowskich, by zadbały o dobrą jakość systemu monitorowania wód w celu gromadzenia dokładnych informacji na temat sytuacji i pochodzenia zanieczyszczeń w rozbiciu na jednolite części wód, aby umożliwić lepsze ukierunkowanie i zwiększyć racjonalność działań zaradczych pod względem kosztów;

57. zachęca państwa członkowskie do zapewnienia koordynacji działań organów określających działania ujęte w planach gospodarowania wodami w dorzeczu i organów zatwierdzających projekty do finansowania;

58. zachęca państwa członkowskie do dokonania oceny i zagwarantowania skuteczności mechanizmów egzekwowania, w szczególności zasięgu, który należy osiągnąć, oraz odstraszającego działania nakładanych kar;

59. wzywa państwa członkowskie do dokonania oceny możliwości wykorzystania opłaty z tytułu zanieczyszczenia wód jako instrumentu ekonomicznego oraz sposobu stosowania zasady "zanieczyszczający płaci" co najmniej w odniesieniu do głównych substancji wywierających negatywny wpływ na jakość wód;

60. zwraca się do Komisji, by systematycznie dokonywała oceny nie tylko faktu istnienia norm dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska i minimalnych wymogów przyjętych przez państwa członkowskie, ale także ich stosowności;

61. zauważa, że Komisja powinna opracować wytyczne na temat możliwych metod odzyskiwania kosztów związanych z zanieczyszczeniami rozproszonymi;

62. wzywa państwa członkowskie, by dokonały oceny możliwości korzystania z instrumentów ekonomicznych, takich jak podatki środowiskowe, jako zachęty do ograniczenia zanieczyszczeń oraz sposobu stosowania zasady "zanieczyszczający płaci";

63. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o określenie sposobów uproszczenia zasad stanowienia i wdrożenia kontroli oraz zagwarantowanie ich skuteczności, na podstawie spisu mechanizmów egzekwowania, zarówno unijnych, jak i krajowych;

Część V - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2015 pt. "Zwalczanie wewnątrzwspólnotowych oszustw związanych z VAT: wymagane dalsze działania"

64. jest zdania, że Komisja powinna zainicjować ustanowienie wspólnego systemu szacowania rozmiarów wewnątrzwspólnotowych oszustw związanych z VAT, który umożliwiłby państwom członkowskim dokonanie oceny skuteczności ich działań w oparciu o odpowiednie wskaźniki; uważa że skuteczność działań powinna być mierzona pod kątem ograniczenia liczby przypadków wewnątrzwspólnotowych oszustw związanych z VAT, lepszego wykrywania oszustw oraz poprawy ściągania podatków po wykryciu oszustwa;

65. uważa, że aby poprawić wyniki Eurofisc jako wydajnego systemu wczesnego ostrzegania, Komisja powinna skierować do państw członkowskich następujące zalecenia:

a) wprowadzenie wspólnej analizy ryzyka w celu dopilnowania, by informacje wymieniane za pośrednictwem Eurofisc były odpowiednio ukierunkowane na oszustwa;

b) zwiększenie szybkości i częstotliwości wymiany takich informacji;

c) korzystanie z niezawodnego i przyjaznego dla użytkownika środowiska informatycznego;

d) ustanowienie odpowiednich wskaźników i wartości docelowych na potrzeby pomiaru wyników w ramach różnych dziedzin roboczych;

e) uczestnictwo we wszystkich dziedzinach roboczych Eurofisc;

66. wzywa Komisję, w kontekście swojej oceny mechanizmów współpracy administracyjnej państw członkowskich w zakresie wymiany informacji przez ich organy, do zwalczania wewnątrzwspólnotowych oszustw związanych z VAT i przeprowadzania wizyt monitorujących wybranych na podstawie analizy ryzyka; uważa, że takie wizyty powinny skupić się na poprawie terminowości odpowiedzi udzielanych przez państwa członkowskie na wezwania do udzielenia informacji, a także na zapewnieniu większej wiarygodności systemu wymiany informacji o VAT, zwiększeniu szybkości przeprowadzania kontroli wielostronnych oraz na działaniach podejmowanych w następstwie ustaleń z poprzednich sprawozdań w zakresie współpracy administracyjnej;

67. mając na uwadze, że państwa członkowskie potrzebują informacji od państw nienależących do Unii w celu egzekwowania poboru VAT z tytułu usług obejmujących relacje przedsiębiorstwo-konsument oraz wartości niematerialnych i prawnych dostarczanych w ramach handlu elektronicznego za pośrednictwem internetu, wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w celu negocjowania i podpisywania porozumień w sprawie wzajemnej pomocy z państwami, w których siedziby ma większość dostawców usług cyfrowych, aby wzmocnić współpracę z państwami nienależącymi do Unii i egzekwować pobór VAT;

68. jest zdania, że ponieważ wewnątrzwspólnotowe oszustwa związane z VAT są często powiązane ze zorganizowanymi strukturami przestępczymi, Komisja i państwa członkowskie powinny usunąć przeszkody prawne uniemożliwiające wymianę informacji między organami administracyjnymi, sądowymi i organami ścigania na szczeblu krajowym i unijnym; uważa, że dostęp do danych z systemu wymiany informacji o VAT i Eurofisc powinny mieć w szczególności Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i Europol, oraz że państwa członkowskie powinny czerpać korzyści z informacji wywiadowczych zapewnianych przez te organy;

69. uważa, że Komisja powinna zapewnić wystarczające zasoby finansowe, aby zagwarantować wykonalność i trwały charakter planów działań operacyjnych opracowanych przez państwa członkowskie i ratyfikowanych przez Radę w ramach europejskiej multidyscyplinarnej platformy przeciwko zagrożeniom przestępstwami;

Część VI - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 25/2015 pt. "Wsparcie UE na rzecz infrastruktury obszarów wiejskich - możliwe jest znacznie lepsze wykorzystanie środków"

70. uznaje znaczenie inwestycji w infrastrukturę obszarów wiejskich wspieranych z funduszy Unii, a zwłaszcza z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, przynoszącego korzyści wykraczające poza sektor rolnictwa, w celu zaspokojenia potrzeb, które być może nie zostałyby sfinansowane w inny sposób z uwagi na znaczne wyzwania gospodarcze i niedobór środków finansowych na obszarach wiejskich;

71. zauważa, że finansowanie z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich projektów infrastrukturalnych opiera się na zarządzaniu dzielonym, w ramach którego państwa członkowskie są odpowiedzialne za zarządzanie, monitorowanie i kontrolę oraz wybór i realizację projektów, natomiast rolą Komisji jest nadzór nad właściwym funkcjonowaniem systemów zarządzania i kontroli w państwach członkowskich, i uważa, że te role należy określić w sposób bardziej czytelny, tak aby beneficjenci mieli jasne informacje na temat tego, w których obszarach organy monitorujące posiadają kompetencje; podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie muszą przestrzegać zasad należytego zarządzania finansami;

72. uważa, że ustalenia i zalecenia Trybunału zawarte w sprawozdaniu specjalnym nr 25/2015 są użyteczne dla dalszego opartego na wynikach wykorzystywania finansowanych przez Unię inwestycji w infrastrukturę obszarów wiejskich oraz dla osiągnięcia lepszych wyników i lepszego wykorzystania środków finansowych; zwraca się do Komisji o ich wdrożenie;

73. gorąco zaleca ukierunkowanie inwestycji Unii w infrastrukturę obszarów wiejskich na projekty, które umożliwiają poprawę usług publicznych i przyczyniają się do tworzenia miejsc pracy i rozwoju gospodarczego na obszarach wiejskich oraz w przypadku których wyraźnie wykazano potrzebę uzyskania wsparcia publicznego i które przynoszą wartość dodaną, przy czym należy zagwarantować, że te fundusze są dodatkowymi inwestycjami i nie zastępują finansowania krajowego usług podstawowych;

74. zaleca państwom członkowskim stosowanie skoordynowanego podejścia, w ramach którego skwantyfikowane będą w stosownych przypadkach potrzeby i luki w finansowaniu oraz uzasadnione zostanie korzystanie z działań programu rozwoju obszarów wiejskich (PROW) i uwzględniane będą nie tylko unijne fundusze i programy, lecz również programy krajowe, regionalne i lokalne oraz fundusze publiczne i prywatne, które mogłyby zaspokoić - lub już zaspokajają - te same potrzeby co PROW;

75. wzywa Komisję do oparcia się na pierwszych działaniach podjętych w celu zapewnienia skutecznej koordynacji i komplementarności poszczególnych funduszy Unii, za pomocą listy kontrolnej stosowanej przez nią w celu zapewnienia spójności PROW na lata 2014-2020, oraz do zaoferowania im w trakcie realizacji programów dalszych wytycznych na temat tego, jak osiągnąć nie tylko lepszą komplementarność, lecz również jak unikać ryzyka tzw. efektu zastąpienia i minimalizować ryzyko efektu deadweight; w związku z tym zwraca się do Komisji również o interwencje polegające na promowaniu dobrych praktyk;

76. w celu minimalizowania ryzyka efektu deadweight zaleca państwom członkowskim, by przed ustanowieniem stawek pomocy na środki infrastrukturalne oceniły właściwy poziom finansowania publicznego potrzebnego w celu zachęcania do inwestycji, a także aby na etapie wyboru projektu sprawdzały w stosownych przypadkach przed zatwierdzeniem każdego wniosku o dofinansowanie, czy wnioskodawca dysponuje wystarczającym kapitałem lub ma dostęp do kapitału niezbędnego do sfinansowania części lub całości projektu; zachęca państwa członkowskie do lepszego wykorzystywania systemów informacji zarządczej;

77. apeluje o przestrzeganie zasady dodatkowości na wszystkich szczeblach oraz domaga się w związku z tym właściwego składu komitetów monitorujących i ich czynnego uczestnictwa w procesie koordynacji; zwraca się do Komisji o odpowiednie pełnienie funkcji doradczej w ramach komitetów monitorujących;

78. z zadowoleniem przyjmuje wydane przez Komisję w marcu 2014 r. wytyczne zachęcające państwa członkowskie, by czuwały nad przejrzystym i spójnym stosowaniem kryteriów wyboru i kwalifikowalności przez cały okres programowania oraz zadbały o to, by kryteria wyboru stosowano nawet w przypadku, gdy dostępne środki budżetowe wystarczyłyby do sfinansowania wszystkich projektów kwalifikowalnych, a także o to, by projekty, które nie uzyskały minimalnej liczby punktów, zostały wykluczone ze wsparcia; wzywa państwa członkowskie do ścisłego przestrzegania tych wytycznych dotyczących finansowanych przez Unię projektów w dziedzinie infrastruktury obszarów wiejskich;

79. zwraca się do państw członkowskich o ustanowienie i konsekwentne stosowanie kryteriów gwarantujących, że do objęcia finansowaniem wybierane będą projekty najbardziej racjonalne pod względem kosztów, tj. projekty, które mogą w największym stopniu przyczynić się do osiągnięcia celów PROW w przeliczeniu na koszt jednostkowy; zwraca się do państw członkowskich o dopilnowanie, by szacunki dotyczące kosztów projektów opierały się na aktualnych danych odzwierciedlających faktyczne ceny rynkowe oraz by procedury udzielania zamówień publicznych były uczciwe, przejrzyste i wspierały rzeczywistą konkurencję; odnotowuje opracowane przez Komisję na koniec 2014 r. wytyczne dotyczące sposobów unikania powszechnych błędów w projektach współfinansowanych przez Unię i zachęca wszystkie państwa członkowskie, aby przed końcem 2016 r. wypełniły warunki ex ante dotyczące zamówień publicznych;

80. apeluje także o większą przejrzystość w procesie wyboru; uważa, że organy publiczne przy zatwierdzaniu wniosków o dofinansowanie powinny uwzględniać opinie obywateli na temat lokalnych problemów na obszarach wiejskich; uznaje, że lokalne grupy działania mogą odgrywać ważną rolę w tym procesie;

81. zaleca, aby Komisja uwzględniła w swych przyszłych kontrolach badanie aspektów wyników osiągniętych przy realizacji projektów infrastrukturalnych na obszarach wiejskich; oczekuje, że zmiany dokonane przez Komisję na podstawie zidentyfikowanych problemów występujących w przeszłości z myślą o okresie programowania 2014- 2020 przyniosą zamierzoną poprawę;

82. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wprowadzenie wymogów, które zobowiązują beneficjentów do zapewnienia długoterminowej trwałości i odpowiedniej konserwacji infrastruktury sfinansowanej z inwestycji Unii, oraz o kontrolowanie, czy wymogi te są spełniane;

83. zwraca się do państw członkowskich o określenie rozsądnych terminów rozpatrywania wniosków o dofinansowanie i wniosków o płatność i ich przestrzeganie, ponieważ w większości przypadków beneficjenci zaciągnęli już pożyczki pomostowe, aby ukończyć prace;

84. w odniesieniu do okresu 2014-2020 zaleca Komisji i państwom członkowskim gromadzenie aktualnych, istotnych i wiarygodnych danych zapewniających użyteczne informacje na temat osiągnięć w ramach projektów i działań objętych finansowaniem; oczekuje, że informacje te umożliwią wyciągnięcie wniosków co do wydajności i skuteczności wydatkowanych środków, a także pozwolą na wskazanie działań i rodzajów projektów infrastrukturalnych przyczyniających się w największym stopniu do osiągnięcia celów Unii oraz zapewnią właściwą podstawę do usprawnienia zarządzania działaniami;

85. zachęca państwa członkowskie do dopilnowania, by ustanowiono jasne, konkretne i w miarę możliwości wymierne cele w odniesieniu do projektów, na które przeznaczane są środki, a zatem do ułatwienia wykonania i monitorowania projektów oraz przekazywania instytucjom zarządzającym użytecznych informacji zwrotnych;

86. uznaje, że rozwój lokalny kierowany przez społeczność jest ważnym narzędziem eliminowania uchybień stwierdzonych przez Trybunał;

Część VII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2016 pt. "Czy system pomiaru efektywności stosowany przez Komisję w odniesieniu do dochodów rolników jest dobrze skonstruowany i oparty na rzetelnych danych?"

87. zaleca Komisji opracowanie bardziej kompleksowych ram statystycznych służących dostarczaniu informacji na temat dochodów do dyspozycji gospodarstw domowych oraz lepiej odzwierciedlających poziom życia rolników; uważa, że w tym celu Komisja powinna rozważyć, we współpracy z państwami członkowskimi i na podstawie wspólnej metodyki, możliwości optymalnego rozwinięcia i połączenia istniejących instrumentów statystycznych Unii;

88. zaleca, by Komisja usprawniła ramy porównywania dochodów rolników z dochodami w innych sektorach gospodarki;

89. wzywa Komisję do prowadzenia dalszych prac nad rachunkami ekonomicznymi dla rolnictwa, tak aby lepiej wykorzystywać ich potencjał w celu:

- dostarczania bardziej szczegółowych informacji o czynnikach wpływających na dochód z działalności rolniczej,

- zapewnienia przekazywania danych na poziomie regionalnym w oparciu o formalne ustalenia z państwami członkowskimi;

90. jest zdania, że Komisja powinna zbadać, czy rachunki ekonomiczne dla rolnictwa mogą być dalej rozwijane, umożliwiając wiarygodne oszacowanie wartości gospodarczej dóbr publicznych, które są wytwarzane przez rolników, a także zadbać o to, by informacje dotyczące rachunków ekonomicznych dla rolnictwa były odpowiednio stosowane w ramach wskaźników dochodu;

91. zaleca, aby analiza dochodów rolników przeprowadzana przez Komisję była oparta na wskaźnikach uwzględniających aktualną sytuację rolnictwa oraz na wystarczających i spójnych danych dotyczących wszystkich beneficjentów działań w ramach WPR; uważa, że można to osiągnąć poprzez rozwinięcie synergii pomiędzy istniejącymi danymi administracyjnymi albo rozwój sieci danych rachunkowych gospodarstw rolnych lub innych właściwych narzędzi statystycznych;

92. jest zdania, ze względu na znaczenie rachunków ekonomicznych dla rolnictwa w monitorowaniu WPR, że Komisja powinna wprowadzić regularną sprawozdawczość w zakresie jakości w odniesieniu do rachunków ekonomicznych dla rolnictwa oraz uzyskać wystarczającą pewność co do tego, że państwa członkowskie ustanowiły ramy zapewniania jakości gwarantujące porównywalność danych przekazywanych przez państwa członkowskie i ich opracowywanie zgodnie z kryteriami jakości mającymi zastosowanie do statystyki europejskiej;

93. zaleca, aby Komisja zajęła się stwierdzonymi uchybieniami dotyczącymi wdrożenia sieci danych rachunkowych gospodarstw rolnych poprzez uzgodnienie z odnośnymi państwami członkowskimi jasnego harmonogramu oraz zachęcanie do lepszego wykorzystania potencjału systemu;

94. wzywa Komisję do prowadzenia dalszych prac nad obecnymi mechanizmami jakości w zakresie utworzenia statystyki sieci danych rachunkowych gospodarstw rolnych przez państwa członkowskie, tak aby sektory i klasy wielkości gospodarstw, interesujące z punktu widzenia WPR, były odpowiednio reprezentowane we wszystkich państwach członkowskich i odzwierciedlały przy tym wybory dokonywane przez państwa członkowskie pod względem wariantów WPR;

95. zaleca, biorąc pod uwagę uchybienia stwierdzone przez Trybunał, aby Komisja poprawiła wiarygodność i kompletność danych dotyczących efektywności działań w ramach WPR w odniesieniu do dochodów rolników poprzez:

- określenie od samego początku odpowiednich celów operacyjnych i scenariuszy odniesienia, z którymi można będzie porównać efektywność działań w ramach WPR na kolejny okres programowania,

- uzupełnienie, w kontekście swoich ocen, obecnych ram wskaźników efektywności o inne przydatne dane dobrej jakości w celu pomiaru osiągniętych wyników,

- również w kontekście swoich ocen - dokonanie oceny skuteczności i efektywności środków mających na celu wsparcie dochodów rolników;

Część VIII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2016 pt. "Przeciwdziałanie eutrofizacji w Morzu Bałtyckim - wymagane są dalsze, bardziej skuteczne działania"

96. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału i zatwierdza zawarte w nim zalecenia;

97. głęboko ubolewa nad tym, że choć w okresie 2007-2013 Unia przeznaczyła kwotę 14,5 mld EUR na oczyszczanie ścieków i działania na rzecz ochrony wód w państwach członkowskich Unii w regionie Morza Bałtyckiego, oprócz kwoty 44 mln EUR na poprawę jakości wody w Rosji i na Białorusi w okresie 2001-2014, to osiągnięto niewielkie postępy w zakresie ograniczania emisji substancji biogennych; zwraca się do Komisji, aby zwróciła szczególną uwagę na opłacalność powyższych działań;

98. podkreśla, że eutrofizacja to jedno z kluczowych zagrożeń dla osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego Morza Bałtyckiego, i zwraca uwagę na znaczenie zwalczania eutrofizacji jednego z najbardziej zanieczyszczonych mórz na świecie; w związku z tym ubolewa, że poczyniono ograniczone postępy w zakresie ograniczania substancji biogennych w ramach planu ograniczania substancji biogennych Komisji Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku (HELCOM), w którym każdemu państwu bałtyckiemu wyznaczono cele dotyczące ograniczania substancji biogennych; ubolewa nad tym, że niektóre państwa członkowskie tylko częściowo wdrożyły dyrektywę Unii;

99. podkreśla, że państwa członkowskie powinny opracować procedury programu dotyczącego substancji biogennych w oparciu o najnowsze wskazania i porady naukowe;

100. wzywa Komisję, aby zwróciła się do państw członkowskich o gromadzenie informacji na temat opłacalności działań na rzecz zmniejszania ładunków substancji biogennych, aby dysponować solidną analizą przy opracowywaniu przyszłych programów działań;

101. apeluje do Komisji o poprawienie wiarygodności danych pochodzących z monitorowania substancji biogennych w Morzu Bałtyckim, jako że wiarygodność ta nie jest zapewniona;

102. wzywa Komisję do promowania skutecznego wyznaczania obszarów narażonych na zanieczyszczenia azotanami w państwach członkowskich, aby wprowadzać wystarczające środki dla szczególnie narażonych obszarów i unikać nakładania zbędnych obciążeń na rolników pracujących na obszarach nienarażonych na zanieczyszczenia azotanami; podkreśla, że państwa członkowskie w regionie Morza Bałtyckiego powinny ponownie ocenić obszary narażone na zanieczyszczenia azotanami, które wyznaczyły;

103. z zaniepokojeniem zauważa brak skuteczności działań na rzecz ograniczenia zanieczyszczenia substancjami biogennym ze ścieków komunalnych; zwraca się do Komisji o zapewnienie skutecznych działań następczych w związku z wdrażaniem dyrektywy dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych ⁵⁸  oraz o dopilnowanie, by państwa członkowskie w pełni stosowały dyrektywę;

104. ubolewa nad tym, że zalecenia HELCOM zostały jedynie częściowo uwzględnione i wdrożone w ramach dyrektywy Unii dotyczącej działalności specjalnej;

105. zauważa, że efekt mnożnikowy finansowania projektów w Rosji i na Białorusi był duży; wyraża jednak zaniepokojenie opóźnieniami w realizacji projektów, które mogą spowodować istotną utratę zasobów; wzywa Komisję do dalszych starań w tym względzie i do bliższego skupienia się na kluczowych podmiotach zanieczyszczających wskazanych przez HELCOM; uważa również, że jeśli chodzi o współpracę między Unią a państwami spoza Unii, należy określić i szeroko stosować najlepsze praktyki;

Część IX - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 4/2016 pt. "Europejski Instytut Innowacji i Technologii musi zmodyfikować swoje mechanizmy operacyjne oraz pewne elementy koncepcji w celu osiągnięcia spodziewanego oddziaływania"

106. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie poświęcone Europejskiemu Instytutowi Innowacji i Technologii (EIT) oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

107. z zadowoleniem przyjmuje wnioski i zalecenia Trybunału;

108. zauważa, że Trybunał zidentyfikował kilka słabych punktów w zakresie kluczowych koncepcji i procedur operacyjnych oraz wydał cztery zalecenia dla EIT, jeżeli pragnie on stać się przełomowym instytutem pod względem innowacyjności;

109. przypomina o absolutoriach dla EIT za lata 2012 i 2013, podczas których decyzje o przyznaniu EIT absolutorium zostały odroczone ze względu na brak pewności co do zgodności z prawem i prawidłowości transakcji związanych z dotacjami EIT, nieodpowiednie dowody nieprzekraczające pułapu całkowitych wydatków w ramach Wspólnot Wiedzy i Innowacji (WWiI) w wysokości 25 %, wysoki poziom nierealizowanych przeniesień, a także opóźnienia we wdrażaniu zaleceń Służby Audytu Wewnętrznego Komisji;

110. uważa, że obecne sprawozdanie Trybunału budzi poważne obawy o podstawy, model finansowania i funkcjonowanie EIT;

111. przyjmuje do wiadomości odpowiedź Komisji na ww. sprawozdanie, w której Komisja przedstawia swój pogląd na temat przywołanych faktów i ustaleń; zauważa, że Komisja zgodziła się z większością zaleceń Trybunału;

112. zauważa, że w sprawozdaniu stwierdzono, iż w 2015 r. EIT wprowadził szereg usprawnień, które zdają się odzwierciedlać wnioski z ustaleń i zaleceń Trybunału; zwraca uwagę, że ścisłe monitorowanie i ocena są niezbędne w celu sprawdzenia efektów tych usprawnień;

113. podkreśla, że wieloletnie porozumienie w sprawie dotacji między EIT i WWiI oraz wieloletnia strategia WWiI nie powinny utrudniać prowadzenia corocznej sprawozdawczości przez WWiI;

114. podkreśla, że monitorowanie wyników i ocena rezultatów są kluczowe dla rozliczalności publicznej oraz kompleksowego informowania decydentów politycznych; podkreśla, że musi to również mieć zastosowanie w przypadku EIT i WWiI;

115. zwraca uwagę, że komisarz do spraw badań, nauki i innowacji opracował w 2015 r. koncepcję "innowacji otwartej" jako kluczową koncepcję polityczną na potrzeby kształtowania polityki innowacyjnej na szczeblu Unii; uważa, że nie jest jasne, jaką rolę w tej koncepcji pełni EIT; podkreśla, że koncepcja ta nie zawiera jasnych ram podjęcia spójnych i skoordynowanych działań przez Komisję, biorąc pod uwagę liczbę polityk i instrumentów w tej dziedzinie oraz liczbę dyrekcji generalnych zaangażowanych we wspieranie innowacji;

116. wzywa Komisję do zapewnienia skoordynowanej i skutecznej polityki innowacji, w ramach której właściwe dyrekcje generalne usprawniają działania i instrumenty, oraz do informowania Parlamentu o tych staraniach;

117. jest zaniepokojony faktem, że w ramach WWiI zaangażowanie biznesu w wybór projektów badawczych mogłyby doprowadzić do tego, że badacze staliby się finansowo i w inny sposób powiązani z przemysłem i nie mogliby być dłużej postrzegani jako niezależni; wyraża takie obawy w kontekście rosnącego wpływu biznesu na dziedzinę nauki i badań podstawowych;

118. rozumie, że misją EIT jest propagowanie współpracy między ośrodkami akademickimi oraz wspieranie badań naukowych i innowacji; odnotowuje, że przedsiębiorstwa mogą być często głównym beneficjentem, będąc w świetle prawa właścicielami innowacyjnych produktów wprowadzanych na rynek i otrzymując z tego tytułu zyski finansowe; podkreśla, że w tej sytuacji potrzebne jest rozważenie możliwości włączenia do modelu współpracy takiej struktury, w której określone fundusze mogłyby być zwracane do EIT, przynajmniej częściowo;

119. uważa, że wymienione usprawnienia oraz fakt, że Komisja zgodziła się z zaleceniami, stanowią powód do oczekiwania dalszego rozwoju sytuacji w EIT;

120. wzywa EIT, by w swoim rocznym sprawozdaniu za rok 2016 przedstawił organowi udzielającemu absolutorium dogłębną analizę procesu wdrażania zaleceń Trybunału;

121. wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi sprawozdania z działań następczych dotyczących wdrożenia i monitorowania działań podjętych wskutek zaleceń Trybunału;

Część X - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2016 pt. "Czy Komisja zapewniła skuteczne wdrożenie dyrektywy usługowej?"

122. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera jego zalecenia i wyraża zadowolenie, że Komisja je przyjmuje i weźmie je w przyszłości pod uwagę;

123. zwraca uwagę, że pomimo ograniczenia zakresu jej stosowania poprzez wyłączenie świadczenia niektórych usług, dyrektywa usługowa ⁵⁹  ma bardzo szeroki zakres stosowania, co wymaga od Komisji dysponowania szeregiem środków umożliwiających jej właściwe wdrożenie;

124. podkreśla, że rynek usług nie rozwinął w pełni swojego potencjału oraz że wpływ skutecznego wdrożenia dyrektywy usługowej na wzrost gospodarczy i zatrudnienie jest wysoki; uważa, że choć potencjalne korzyści ekonomiczne wynikające z pełnego wdrożenia dyrektywy nie są jeszcze znane, Komisja powinna przeprowadzić badanie w celu oszacowania wzrostu produktywności w jak najbardziej wiarygodny ilościowo sposób;

125. zachęca do późniejszego włączenia większej liczby sektorów, aby usunąć więcej przeszkód sektorowych utrudniających integrację rynku, co pozwoli zrealizować ostateczny cel, jakim jest usunięcie przeszkód na wewnętrznym rynku usług oraz rozwinięcie pełnego potencjału Unii w zakresie wzrostu, konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy;

126. uważa, że państwa członkowskie mogły lepiej wykorzystać zapewnione przez Komisję środki służące wspieraniu transpozycji, wdrażania i egzekwowania, zwłaszcza dzieląc się problemami napotkanymi na różnych etapach procedury, omawiając możliwe wspólne rozwiązania i wymieniając najlepsze praktyki;

127. zgadza się, że Komisja powinna jak najbardziej skrócić czas trwania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

128. ubolewa nad tym, że przedsiębiorstwa i konsumenci nie znali wystarczająco dobrze i w razie problemów związanych ze stosowaniem dyrektywy usługowej nie wykorzystywali narzędzi, takich jak pojedyncze punkty kontaktowe, System wymiany informacji na rynku wewnętrznym i Sieć Europejskich Centrów Konsumenckich;

129. zauważa, że świadczenie usług przez internet jest wciąż ograniczone z uwagi na brak pewności dla usługodawców, jak i dla odbiorców;

Część XI - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2016 pt. "Programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt"

130. z zadowoleniem przyjmuje zalecenia Trybunału, jak również fakt, że Komisja je zaakceptowała;

131. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach kontroli uznano programy zwalczania chorób zwierząt za skuteczne oraz że doradztwo techniczne, analizę ryzyka i mechanizmy wspierające uznano za dobre; z zadowoleniem przyjmuje pozytywny wpływ tych programów na zdrowie zwierząt w Unii; zachęca Komisję i państwa członkowskie do stosowania tego skutecznego podejścia również w przyszłości;

132. uważa, że należy jeszcze udoskonalić liczne wskaźniki produktów dla krajowych programów zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, zwłaszcza w odniesieniu do technicznego wdrażania i wskaźników ekonomicznych, co umożliwiłoby analizę opłacalności programów;

133. zauważa, że według Komisji ustalenie opłacalności programów jest trudne, zwłaszcza w związku z tym, że nie dysponujemy modelami nawet na szczeblu międzynarodowym; zauważa ponadto, że o dobrym stosunku kosztów tych programów do korzyści, jakie one zapewniają, świadczy fakt, że dzięki nim ratuje się życie, choroby nie rozprzestrzeniają się i nie dochodzi do zakażania ludzi;

134. odnotowuje, że odpowiednie systemy informacyjne mogłyby lepiej obsługiwać wymianę danych epidemiologicznych i bieżący dostęp do danych historycznych na temat rezultatów, co umożliwiłoby lepszą koordynację działań kontrolnych między państwami członkowskimi; zwraca uwagę, że według Komisji istniejące narzędzia informatyczne są udoskonalane, aby lepiej wspierać państwa członkowskie; zachęca Komisję do dopilnowania, by opracowane narzędzia informatyczne wnosiły wartość dodaną do wymiany niezbędnych informacji;

135. uważa, że Komisja powinna wspierać dostępność szczepionek dla państw członkowskich w przypadkach uzasadnionych ze względów epidemiologicznych; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że uruchomiono już banki szczepionek/antygenów dla dwóch chorób; zachęca Komisję do kontynuowania analiz ryzyka, dzięki którym można określić potencjalne zapotrzebowanie na dalsze banki szczepionek/antygenów;

136. zauważa, że Komisja zgadza się dopilnować, aby państwa członkowskie systematycznie włączały, w stosownych przypadkach, kwestię dzikich zwierząt do programów weterynaryjnych;

137. zwraca uwagę, że programy w niektórych krajach nie były tak skuteczne, jeśli chodzi o zwalczanie chorób zwierząt, oraz że postępy były dość powolne; zwraca się do Komisji, by we współpracy z państwami członkowskimi potraktowała priorytetowo te konkretne przypadki i by przygotowała szczegółową strategię, która pomogłaby zapewnić skuteczniejsze zwalczanie chorób, zwłaszcza gruźlicy bydła w Zjednoczonym Królestwie i w Irlandii oraz brucelozy kóz i owiec na południu Włoch;

138. zauważa z zaniepokojeniem, że odnośne ustawodawstwo dotyczące chorób zwierząt wciąż jest nazbyt skomplikowane i rozdrobnione; z zadowoleniem przyjmuje, że w marcu 2016 r. przyjęto ramowy akt prawny - rozporządzenie w sprawie przenośnych chorób zwierząt ("prawo o zdrowiu zwierząt") ⁶⁰ ; zauważa, że nowe rozporządzenie zacznie być stosowane pięć lat po jego przyjęciu; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowe rozporządzenie zapewni uproszczone, łatwiejsze i jaśniejsze zasady;

Część XII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2016 pt. "Zarządzanie przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych należącymi do niej budynkami na całym świecie"

139. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

140. podkreśla, że we wspólnym interesie ESDZ i państw członkowskich leży dalsze rozwijanie lokalnej współpracy w dziedzinie zarządzania budynkami, a szczególną i ciągłą uwagę należy poświęcić kwestiom bezpieczeństwa, najlepszemu stosunkowi jakości do ceny oraz wizerunkowi Unii;

141. z zadowoleniem przyjmuje wzrost liczby projektów związanych ze wspólnymi siedzibami delegatur Unii i państw członkowskich, będący skutkiem podpisania 17 protokołów ustaleń w sprawie wspólnych siedzib; zachęca ESDZ do dalszego poszukiwania sposobów na szersze stosowanie tych dobrych praktyk; uważa, że polityka ta powinna obejmować innowacyjne podejścia mające na celu określenie zarówno skoordynowanej strategii dotyczącej wspólnych siedzib z zainteresowanymi państwami członkowskimi, jak i odpowiednich ustaleń dotyczących podziału kosztów związanych z budynkami i logistyką;

142. ubolewa nad niewystarczającą ilością danych rejestracyjnych oraz nieścisłościami w informacyjnym systemie zarządzania budynkami biurowymi i rezydencjalnymi delegatur; apeluje o regularną weryfikację kompletności i wiarygodności danych wprowadzanych przez delegatury Unii;

143. wzywa ESDZ do wzmocnienia kontroli zarządzania i narzędzi monitorowania wszystkich kosztów ponoszonych w ramach polityki nieruchomości w celu zapewnienia właściwego oglądu sytuacji i nadzoru wszystkich wydatków; uważa, że należy położyć nacisk na przestrzeganie pułapów określonych w ramach polityki nieruchomości, aby obniżyć całkowity roczny koszt najmu pomieszczeń biurowych delegatur, a także zapewnić adekwatność wkładów finansowych wnoszonych przez podmioty mające wspólną siedzibę, pokrycie kosztów bieżących wynikających ze wspólnej siedziby oraz zgodność kosztów z lokalnymi warunkami rynkowymi;

144. uważa, że należy szybko wypracować ekspercki poziom wiedzy pod kątem prawnym i technicznym w zakresie zarządzania nieruchomościami, przy uwzględnieniu wszelkich opłacalnych rozwiązań alternatywnych, takich jak zatrudnianie ekspertów zewnętrznych, np. lokalnych pośredników w handlu nieruchomościami, w celu zbadania rynku lub ewentualnie poprowadzenia negocjacji z właścicielami nieruchomości;

145. popiera wprowadzenie średnioterminowej strategii określającej wszystkie opcje, od priorytetów inwestycyjnych lub możliwości zakupu poprzez przedłużenie najmu aż do dzielenia pomieszczeń z państwami członkowskimi, przy jednoczesnym uwzględnieniu planów kadrowych oraz planowania i rozwoju polityki;

Część XIII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 8/2016 pt. "Kolejowy transport towarowy w UE: wciąż nie na właściwym torze"

146. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera jego zalecenia i wyraża zadowolenie, że Komisja je przyjmuje i weźmie je pod uwagę;

147. zwraca uwagę na obszary, w których działania państw członkowskich i Komisji są najbardziej potrzebne: liberalizacja rynku, procedury zarządzania ruchem, bariery administracyjne i techniczne, monitorowanie i przejrzystość wyników w sektorze kolejowego transportu towarowego, uczciwa konkurencja pomiędzy różnymi środkami transportu, spójność pomiędzy celami polityki i alokacją środków i lepsza koordynacja działań państw członkowskich i Komisji w zakresie wyboru i planowania projektów oraz zarządzania nimi, a także utrzymania sieci kolejowej;

148. zauważa, że Komisja nie dokonała właściwej oceny wpływu pakietów legislacyjnych, które zainicjowała od 2000 r., na sektor kolejowy, zwłaszcza w odniesieniu do kolejowego transportu towarowego; ubolewa nad tym, że inwestycji z unijnych funduszy na rzecz kilku projektów nie można uznać za opłacalne;

149. uważa, że jeśli obecna sytuacja w sektorze kolejowym się nie zmieni, to nie uda się osiągnąć celów dotyczących przeniesienia, wyznaczonych na 2030 r.;

150. jest zdania, że w interesie państw członkowskich leży przeprowadzenie wspólnej i obowiązkowej oceny skutków przyszłych przepisów dotyczących kolejowego transportu towarowego, aby zapewnić skuteczne zaradzenie niedociągnięciom związanym z brakiem kompatybilności sieci;

151. zauważa, że sektor kolejowy jest z reguły bardzo korporacyjny, w związku z czym liberalizacja rynku może być postrzegana bardziej jako zagrożenie niż korzyść;

152. uważa, że kolejowy transport towarowy jest jednym z kluczowych aspektów jednolitego rynku towarów i - biorąc pod uwagę jego ogromny pozytywny potencjał w odniesieniu do celów związanych ze zmianą klimatu i ograniczaniem wykorzystywania transportu drogowego - wzywa Komisję do nadania mu nowej dynamiki w ramach strategii jednolitego rynku; apeluje o wprowadzenie strategii dotyczącej kolejowego transportu towarowego;

153. zwraca się o kompleksową ocenę kolejowego transportu towarowego w Unii Europejskiej, ze szczególnym naciskiem na wdrażanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 913/2010 ⁶¹ , w tym na działalności punktów kompleksowej obsługi i przydzielanie tras, a także o równoczesną ocenę korytarzy towarowych i korytarzy instrumentu "Łącząc Europę", w tym projektów już zatwierdzonych w ramach instrumentu "Łącząc Europę";

154. wzywa do dokonania kompleksowej oceny interoperacyjności krajowych systemów kolejowych;

155. zwraca się o dokonanie oceny strategii transportowych państw członkowskich, opracowanych w związku z zawarciem umów o partnerstwie, w odniesieniu do transgranicznej harmonizacji i operacyjności korytarzy TEN-T;

156. apeluje o plan działania na rzecz wspierania pełnego i szybkiego wdrożenia czwartego pakietu kolejowego;

157. ubolewa nad tym, że kilka przeszkód utrudniających rozwijanie silnego i konkurencyjnego europejskiego transportu kolejowego, stwierdzonych przez Trybunał w sprawozdaniu nr 8/2010, nadal wstrzymuje postępy w tym sektorze;

Część XIV - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2016 pt. "Wydatki na zewnętrzny wymiar polityki migracyjnej UE w państwach południowego regionu Morza Śródziemnego i państwach objętych Partnerstwem Wschodnim do 2014 r."

158. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

159. odnotowuje krytyczne podejście Trybunału i dużą liczbę niedociągnięć przedstawionych przez Trybunał, zwłaszcza brak skuteczności przy wykorzystywaniu przyznanych środków;

160. wzywa Komisję do dokonania oceny wszystkich uwag Trybunału i do podjęcia wymaganych środków, aby uniknąć popełniania takich samych błędów w polityce migracyjnej w latach 2014-2020; wzywa do zastosowania się do wszystkich zaleceń Trybunału;

161. uważa, że przy wykorzystywaniu środków finansowych należy stosować ulepszone systemy monitorowania i oceny w oparciu o wskaźniki wyjściowe, progresywne punkty odniesienia oraz wymierne i realistyczne cele; wzywa Komisję do dokonania przeglądu wszystkich wskaźników, punktów odniesienia i celów określonych w aktualnych programach dotyczących migracji;

162. jest zdania, że należy stale dążyć do zapewnienia kompleksowej i skoordynowanej reakcji, jako że kryzys migracyjny niesie ze sobą wiele wyzwań, które obejmują różne sektory i instytucje;

163. wzywa do ciągłego doskonalenia strategicznego zrozumienia i ram unijnej zewnętrznej polityki migracyjnej oraz wariantów politycznych z kluczowymi podmiotami, aby zapewnić jasność, a także skoordynowane i spójne uruchamianie mechanizmów migracji zewnętrznej w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej, w ramach budżetowych Unii lub poza nimi;

164. wzywa Komisję do konstruktywnego zaangażowania się na rzecz lepszej koordynacji między instrumentami, mechanizmami i odpowiednimi zainteresowanymi stronami w celu zapobiegania kryzysowi migracyjnemu;

165. wzywa wszystkie główne zainteresowane strony do zastanowienia się nad równowagą między elastycznością w interwencjach, komplementarnością funduszy, ich poziomem i niezbędnym wykorzystywaniem dźwigni finansowej oraz potencjałem synergii i ogólną dodatkowością interwencji Unii, a także do odpowiedniego zareagowania na te kwestie;

166. uważa w tym kontekście, że należy odpowiednio zadbać o właściwe ukierunkowanie pomocy na różne i zmieniające się problemy migracji zewnętrznej, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej kontroli nad wydatkowaniem funduszy w celu uniknięcia ryzyka sprzeniewierzenia środków i podwójnego finansowania;

167. uważa, że istnieje pilna potrzeba pogodzenia zapotrzebowania na lepsze wyniki z dostępnością wystarczających środków, aby zapewnić wysoki poziom ambicji przy opracowywaniu unijnej kompleksowej i zrównoważonej reakcji na obecne i przyszłe wyzwania wywołane przez kryzys migracyjny; uważa, że negocjacje dotyczące śródokresowej rewizji wieloletnich ram finansowych (WRF) są odpowiednim forum do zajęcia się tymi wyzwaniami, aby w perspektywie zwiększyć budżet na te fundusze;

168. uważa, że oprócz niedopasowania poziomu płynności istniejące rozdrobnienie instrumentów, których cele szczegółowe nie są ze sobą powiązane, utrudnia nadzór parlamentarny nad sposobem wdrażania funduszy oraz określenie obowiązków i w związku z tym trudno jest precyzyjnie ocenić kwoty faktycznie wydawane na wspieranie działań zewnętrznych w dziedzinie migracji; ubolewa, że taki stan rzeczy prowadzi do braku skuteczności, przejrzystości i rozliczalności; uważa, że należy koniecznie zmienić sposoby wykorzystywania istniejących instrumentów polityki, nadając im wyraźne i nowe cele, aby zwiększyć ich ogólną skuteczność i widoczność;

169. jest zdania, że unijne środki na zewnętrzny wymiar polityki migracyjnej należy wydatkować bardziej efektywnie oraz że muszą one spełniać kryteria wartości dodanej w celu zapewnienia ludziom odpowiednich warunków życia w krajach ich pochodzenia oraz w celu uniknięcia wzrostu liczby napływających migrantów ekonomicznych;

170. wzywa Komisję, by w konstruktywny sposób śledziła i oceniała działania Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej, które miały rozpocząć się w październiku 2016 r., oraz by dokonywała ich konstruktywnego przeglądu;

171. przyjmuje z zadowoleniem utworzenie funduszy powierniczych Unii oraz zamiar szybszego i bardziej elastycznego wydatkowania środków w sytuacjach nadzwyczajnych, a także połączenia różnych źródeł finansowania w celu zajęcia się wszystkimi aspektami wszelkich kryzysów;

172. zauważa, że fundusze powiernicze stanowią część reakcji ad hoc, co pokazuje, że w budżecie Unii i wieloletnich ramach finansowych brakuje zasobów i elastyczności niezbędnych dla szybkiego i kompleksowego podejścia do poważnych sytuacji kryzysowych; ubolewa nad faktem, że skutkuje to pomijaniem władzy budżetowej, co osłabia jedność budżetu;

173. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w ramach śródokresowej rewizji wieloletnich ram finansowych, dotyczący ustanowienia nowej unijnej rezerwy kryzysowej, która ma być finansowana z umorzonych środków i stanowić dodatkowy instrument szybkiego reagowania na pilne kwestie unijne; wzywa Radę do pełnego poparcia tego wniosku;

174. podkreśla wagę wystarczających mechanizmów kontroli, które zapewniają nadzór polityczny nad wykonywaniem budżetu w kontekście procedury udzielania absolutorium; wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych kroków w celu zwiększenia zaangażowania władzy budżetowej i władzy kontroli budżetowej oraz w celu lepszego dostosowania funduszy powierniczych i innych mechanizmów do normy budżetowej, zwłaszcza przez sprawienie, aby pojawiały się one w budżecie Unii;

175. ubolewa, że Komisja nie przedstawiła szczegółowych danych na temat faktycznych płatności, oraz wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich środków w celu wzmocnienia i uproszczenia kodowania w informatycznym systemie finansowym, aby móc lepiej śledzić i monitorować kwoty przeznaczone na działania zewnętrzne w zakresie migracji;

176. zwraca się do Komisji o wprowadzenie kompleksowej bazy informacji, w której rejestrowane byłyby unijne wydatki związane z migracją, w tym wszystkie ukończone, trwające i planowane projekty; uważa, że ta interaktywna baza danych powinna przedstawiać zainteresowanym stronom i obywatelom wyniki zobrazowane na mapie świata oraz umożliwiać wyszukiwanie według krajów, rodzaju projektu i odpowiednich kwot;

177. jest zdania, że w perspektywie długoterminowej zarządzanie perspektywiczne byłoby bardziej skuteczne od polityki jedynie doraźnego reagowania, takiej jak zarządzanie kryzysowe;

178. przypomina stanowisko Parlamentu dotyczące całościowego podejścia do migracji opartego na nowej kombinacji polityki, w tym na wzmocnieniu związku między migracją a rozwojem przez przeciwdziałanie podstawowym przyczynom migracji, przy jednoczesnym propagowaniu zmian w sposobach finansowania kryzysu migracyjnego;

Część XV - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 10/2016 pt. "Aby skutecznie wdrożyć procedurę nadmiernego deficytu, konieczne są dalsze usprawnienia"

179. z zadowoleniem przyjmuje ustalenia i zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału;

180. zaleca Komisji zwiększenie przejrzystości procedury nadmiernego deficytu (EDP) dzięki regularnemu komunikowaniu swoich ocen dotyczących realizowania przez każdy kraj reform strukturalnych zaproponowanych w ramach tej procedury, a także dzięki bardziej przejrzystemu stosowaniu przepisów;

181. jest zdania, że po konsultacjach z państwami członkowskimi Komisja powinna regularnie składać Parlamentowi sprawozdania z postępów w realizowaniu procedury nadmiernego deficytu w każdym państwie;

182. zaleca Komisji dalsze angażowanie krajowych rad budżetowych i dopilnowanie, by Europejska Rada Budżetowa odgrywała oficjalną rolę w procedurze nadmiernego deficytu; zauważa, że w ostatnich latach poprawiła się przejrzystość w ramach procedury nadmiernego deficytu, i przyznaje, że pewne informacje o politycznie drażliwym charakterze nie zawsze można podawać do wiadomości publicznej;

183. zaleca, aby procedura nadmiernego deficytu bardziej koncentrowała się na ograniczaniu długu publicznego; zauważa, że na koniec 2014 r. jedynie 13 państw członkowskich miało relację długu do produktu krajowego brutto na poziomie poniżej 60 %; wskazuje, że kilka państw członkowskich jest obecnie poważnie zadłużonych, choć w Unii odnotowuje się niewielkie ożywienie gospodarcze, a poziomy zadłużenia publicznego są wyższe teraz niż w 2010 r.;

184. przyjmuje do wiadomości, że zasada dotycząca pułapu zadłużenia stała się operacyjna w ramach procedury nadmiernego zadłużenia dopiero w 2011 r.; uważa, że obniżenie poziomów długu publicznego, zwłaszcza w wysoko zadłużonych państwach członkowskich, znacznie zintensyfikuje wzrost gospodarczy w perspektywie długoterminowej;

185. zaleca zadbanie o utrzymanie wystarczającej elastyczności przy stosowaniu zasad procedury nadmiernego deficytu w ramach paktu stabilności i wzrostu; podkreśla, że ponieważ w polityce makroekonomicznej mogą wystąpić nieprzewidziane wydarzenia, solidne ramy zarządzania gospodarczego muszą być elastyczne, aby uwzględniały rozwój sytuacji gospodarczej;

186. jest zdania, że Komisja powinna dopilnować, by stosowanie zasad procedury nadmiernego deficytu było ściśle skoordynowane z reformami strukturalnymi uzgodnionymi w ramach semestru europejskiego;

Część XVI - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2016 pt. "Wzmacnianie zdolności administracyjnych w byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii - ograniczone postępy w skomplikowanej sytuacji"

187. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera zawarte w nim zalecenia i zachęca Komisję do uwzględnienia tych zaleceń w pracach nad wzmacnianiem zdolności administracyjnych w byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii;

188. jest zaniepokojony tym, że poczyniono niewielkie postępy we wzmacnianiu zdolności administracyjnych, a żadnych istotnych postępów nie poczyniono we wdrażaniu przepisów w niektórych kluczowych obszarach jak rozwój profesjonalnej i niezależnej służby cywilnej;

189. zauważa, że poczyniono tylko częściowe postępy w zwalczaniu korupcji i zwiększaniu przejrzystości;

190. zauważa jednak, że Komisja Europejska musi działać w trudnych warunkach politycznych i napotyka na brak woli politycznej i zaangażowania ze strony władz krajowych, by uporać się z pozostałymi kwestiami; zauważa, że ograniczenia wynikające z utrzymującego się kryzysu politycznego miały wpływ na powodzenie finansowanych projektów;

191. odnotowuje i wspiera kluczową rolę Komisji w rozwiązywaniu kryzysu politycznego w tym kraju i z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie komisarza na rzecz pośredniczenia w dialogu politycznym pomiędzy przeciwstawnymi siłami politycznymi;

192. wzywa Komisję, aby kontynuowała prace nad dialogiem z przywódcami politycznymi ze wszystkich środowisk politycznych, władzami krajowymi oraz ekspertami ds. sądownictwa i egzekwowania prawa, aby dojść do porozumienia w sprawie aktywnego zwalczania korupcji i przestępczości zorganizowanej oraz w sprawie wdrażania rygorystycznych środków i mechanizmów zapobiegania korupcji i przestępstwom gospodarczym zgodnie z prawem karnym tego kraju;

193. zdecydowanie zaleca, aby Komisja wykorzystała dialog polityczny i kontakty z władzami krajowymi do poprawienia skuteczności systemu zamówień publicznych i przejrzystości wydatków publicznych;

194. wzywa Komisję do priorytetowego potraktowania walki z korupcją i ubolewa nad brakiem skutecznej strategii rządu w zakresie walki z korupcją; przypomina o potrzebie większego politycznego zaangażowania władz krajowych na rzecz zapewnienia trwałych rezultatów w tym zakresie;

195. zwraca się do Komisji, aby przy realizacji Przedakcesyjnego Instrumentu Polityki Strukturalnej (IPA II) wykorzystała osiągnięcia udanych projektów, które są zrównoważone, mają wymierną wartość dodaną oraz były wdrażane i wykorzystywane zgodnie z regulacjami;

196. z zadowoleniem przyjmuje, opracowanie przez Komisję projektów skoncentrowanych na organizacjach społeczeństwa obywatelskiego; wzywa Komisję do kontynuowania tej praktyki i do nawiązania silnych relacji z lokalnymi organizacjami pozarządowymi;

197. zachęca Komisję do przygotowania projektów, które umacniają prawa i pozycję demaskatorów zwracających uwagę opinii publicznej na przypadki korupcji i nadużyć finansowych;

198. zauważa, że choć wiele projektów było dobrze zarządzanych, wyniki nie zawsze były zrównoważone czy nawet nie zawsze zostały osiągnięte; zauważa ponadto, że projekty nie zawsze wpisywały się w spójne podejście mające na celu wzmocnienie budowania zdolności administracyjnych; wzywa Komisję do poprawienia planowania strategicznego i do zapewnienia trwałości i rentowności projektów przez uczynienie z tych kryteriów warunków wstępnych projektów;

199. zwraca się do Komisji, aby nadal przestrzegała zasad należytego zarządzania finansami; wzywa Komisję do wsparcia opracowywania projektów, które przygotowują również grunt dla dalszych inwestycji w kraju; zachęca Komisję do priorytetowego potraktowania projektów o dużym potencjale w kluczowych obszarach, takich jak zamówienia publiczne czy procedury selekcji, a także do unikania finansowania projektów z ograniczonymi perspektywami na trwałość efektów;

200. zachęca Komisję do reagowania w sposób elastyczny na nieoczekiwane wydarzenia poprzez terminowe uwalnianie odnośnych zasobów lub poprzez ich zmniejszenie w celu zaradzenia pojawiającym się kwestiom;

Część XVII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2016 pt. "Agencje nie zawsze wykorzystują dotacje we właściwy i jednoznacznie skuteczny sposób"

201. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

202. z zadowoleniem przyjmuje wnioski i zalecenia Trybunału;

203. przyjmuje do wiadomości odpowiedź Komisji i zainteresowanych agencji, która zawiera między innymi ważne informacje dotyczące środków podjętych po przeprowadzeniu kontroli;

204. podkreśla, że agencje odpowiadają za wieloletnie i roczne okresy programowania, a także za realizację (operacyjną i finansową) swych działań związanych z dotacjami; stwierdza w związku z tym, że skuteczne zarządzanie przez agencje działaniami realizowanymi z wykorzystaniem dotacji ma zasadnicze znaczenie dla osiągania celów i realizacji polityki Unii;

205. zauważa, że z ustaleń Trybunału wynika, iż skontrolowane agencje co do zasady przyznawały i wypłacały dotacje zgodnie z przepisami;

206. zauważa jednak, że Trybunał wskazał pewne uchybienia dotyczące opcji finansowania, procedur przyznawania dotacji, systemów kontroli i pomiaru wyników oraz wydał pięć zaleceń w celu zaradzenia tym uchybieniom;

207. zauważa, że gdy agencja dokonuje strategicznego wyboru narzędzia finansowania i uzasadnia go, może na tym zyskać efektywność i skuteczność tego narzędzia, a tym samym realizacja zadań agencji; podkreśla, że niedostateczne działania podjęte w związku z oceną ex ante mogą sprawić, że agencje wybiorą niewłaściwe narzędzia finansowania i nieprawidłowo zorganizują finansowanie;

208. ubolewa nad rozpowszechnionymi ogólnymi opisami działań agencji realizowanych z wykorzystaniem dotacji i niejasnymi opisami wyników, co skutkuje niekompletnymi rocznymi planami prac;

209. odnotowuje znaczenie dostosowania działań agencji realizowanych z wykorzystaniem dotacji do ich mandatu i strategicznych celów; zachęca zatem wszystkie agencje do opracowania konkretnych wytycznych i kryteriów, które pomogą im w wyborze konkretnego narzędzia finansowania, w oparciu o analizę potrzeb agencji, ich zasobów, celów, które mają być osiągnięte, potencjalnych beneficjentów, jak również niezbędnego poziomu konkurencji i wniosków wyciągniętych z poprzednich wyborów;

210. zauważa, że w programach prac agencji należy wskazać działania, które mają być realizowane z wykorzystaniem dotacji, szczegółowe cele i oczekiwane rezultaty, które mają zostać osiągnięte za pomocą działań związanych z dotacjami, a także planowane zasoby finansowe i ludzkie potrzebne do zrealizowania działań związanych z dotacjami;

211. uważa, że wyznaczanie strategicznych celów, ukierunkowanych wyników i wpływu ma ogromne znaczenie dla osiągnięcia dobrze zdefiniowanego rocznego programowania;

212. podkreśla, że ramy regulacyjne niektórych agencji zmuszają je do stosowania procedur przyznawania dotacji; zauważa jednak z niepokojem, że agencje nie rozważały systematycznie wszystkich dostępnych dla nich opcji finansowania oraz że dotacje nie zawsze były najbardziej właściwym narzędziem; odnotowuje ponadto uwagę Trybunału, że w procedurach przyznawania dotacji wykorzystuje się bardziej rygorystyczne kryteria kwalifikowalności oraz mniej rygorystyczne finansowe kryteria przyznawania niż ma to miejsce w przypadku zamówień publicznych, dlatego procedury te nie powinny być domyślną opcją finansowania; uważa jednak, że należy zachować odpowiednią równowagę między słabymi punktami procedur przyznawania dotacji a kosztami administracyjnymi związanymi z procedurami zamówień publicznych, i nie zgadza się w związku z tym ze spostrzeżeniem Trybunału, że zamówienia publiczne powinny być opcją domyślną;

213. jest zaniepokojony uwagami Trybunału, że zaangażowane agencje nie wprowadziły odpowiednich systemów monitorowania i kontroli ex post; wzywa agencje do opracowywania kontroli ex ante w celu poprawy monitorowania i sprawozdawczości w zakresie działań finansowanych w ramach dotacji;

214. podkreśla, że monitorowanie wyników i ocena rezultatów są kluczowe dla rozliczalności publicznej oraz kompleksowego informowania decydentów politycznych; podkreśla, że jest to jeszcze bardziej istotne w przypadku agencji z uwagi na ich zdecentralizowany charakter; wzywa agencje do ustanowienia systemów monitorowania dotacji i związanej z nimi sprawozdawczości opartych na wynikach i kluczowych wskaźnikach wykonania zadań skoncentrowanych na oddziaływaniu, a także na wynikach oceny ex post; uważa, że kluczowe wskaźniki skuteczności działania mają zasadnicze znaczenie dla monitorowania i oceny postępów, oddziaływania i wyników;

215. zauważa z niepokojem, że kluczowe wskaźniki skuteczności nadal koncentrują się na kwestii wkładu i uzyskanych wyników zamiast na rezultatach i sposobach oddziaływania; apeluje do agencji, by opracowywały kluczowe wskaźniki skuteczności w sposób bardziej strategiczny i opierały je na rezultatach i oddziaływaniu;

216. wzywa agencje do opracowania i przeprowadzenia oceny ryzyka ich rocznych planów prac w celu poprawy efektywności przez dokładniejsze wdrażanie, monitorowanie i ocenę;

217. zaleca strategiczny przydział narzędzi finansowych na cele krótkoterminowe, aby poprawić trafność decyzji dotyczących finansowania;

218. wzywa sieć agencji Unii do wspierania agencji w usprawnianiu ich procedur finansowania oraz, w szczególności, procedur monitorowania wyników w tym zakresie;

219. podkreśla zwłaszcza ustalenia Trybunału dotyczące procedur przyznawania dotacji oraz potrzeby przejrzystości, równego traktowania oraz unikania potencjalnych konfliktów interesów; wzywa zainteresowane agencje do wdrożenia zaleceń Trybunału w jak najkrótszym terminie;

220. wzywa agencje, by stosowały specjalne procedury związane z dotacjami w celu ustanowienia formalnych procedur wewnętrznych umożliwiających przestrzeganie zasad przejrzystości i równego traktowania oraz zabezpieczających przed ewentualnymi konfliktami interesów; podkreśla, że z tego względu agencje powinny wzmocnić swój system kontroli dotyczący realizacji projektów objętych dotacjami;

221. wzywa Komisję i agencje, które były przedmiotem kontroli w niniejszym sprawozdaniu specjalnym, do dostarczenia Parlamentowi aktualnych informacji na temat wdrażania zaleceń;

Część XVIII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 13/2016 pt. "Pomoc UE na rzecz wzmocnienia administracji publicznej w Mołdawii"

222. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera zawarte w nim zalecenia i zachęca Komisję do uwzględnienia tych zaleceń w pracach nad wzmacnianiem zdolności administracyjnych Republiki Mołdawii;

223. z zaniepokojeniem zauważa, że Unia tylko częściowo przyczyniła się do wzmocnienia administracji publicznej oraz że Trybunał odnotował szereg niedociągnięć, w tym w zakresie opracowywania i realizacji skontrolowanych programów i projektów;

224. zauważa jednak, że Komisja musi działać w trudnych warunkach politycznych i napotyka szeroko rozpowszechnioną korupcję i wiele słabości instytucji publicznych, takich jak nadmierna biurokracja, brak orientacji na najważniejsze zadania, duża rotacja personelu, niska wydajność i brak rozliczalności; ponadto zauważa, że Mołdawia szczególnie dotkliwie odczuwa brak stabilności politycznej, zawirowania gospodarcze, głębokie ubóstwo i masową emigrację;

225. zauważa, że jakkolwiek szczególne okoliczności polityczne i czynniki zewnętrzne miały duży wpływ na powodzenie programów objętych budżetem, i faktycznie w wielu przypadkach pozostawały poza kontrolą Komisji, to jednak występowały konkretne niedociągnięcia, którymi Komisja mogła się zająć;

226. zauważa, że niedociągnięcia zaobserwowane przez Trybunał dotyczyły niewystarczająco szybkiej reakcji Komisji na nagłe zdarzenia, niedostatecznego dostosowania programów do mołdawskich strategii krajowych, braku ambitnych celów, ogólnikowych i niejasnych warunków oraz braku uzasadnienia przyznawania dodatkowych wypłat środków w ramach podejścia motywacyjnego;

227. wzywa Komisję, aby zachęcała swoich mołdawskich partnerów do przygotowywania systematycznych, jasno sformułowanych strategii krajowych zawierających wyraźne i mierzalne cele oraz do większego powiązania opracowywania programów w kraju z tymi strategiami;

228. zachęca Komisję do wykorzystania ocen ex ante w celu wyraźnego określenia potrzeb finansowych oraz opracowania ukierunkowanego i uzasadnionego procesu planowania budżetowego;

229. wzywa Komisję do priorytetowego potraktowania walki z korupcją i ubolewa nad brakiem faktycznie skutecznej strategii rządu w zakresie walki z korupcją; z zadowoleniem przyjmuje powołanie doradcy wysokiego szczebla ds. walki z korupcją w kancelarii premiera; przypomina jednak o potrzebie opracowania bardziej ambitnej i skutecznej strategii oraz o potrzebie większego politycznego zaangażowania władz krajowych na rzecz zapewnienia trwałych rezultatów w tym zakresie; wzywa władze krajowe, aby skoncentrowały się na walce z korupcją oraz do zapewnienia większej przejrzystości i uczciwości w administracji publicznej, traktując te działania jako priorytetowe;

230. wzywa Komisję, aby kontynuowała dialog z przywódcami politycznymi ze wszystkich środowisk politycznych, władzami krajowymi oraz ekspertami ds. sądownictwa i egzekwowania prawa, aby dojść do porozumienia w sprawie aktywnego zwalczania korupcji i przestępczości zorganizowanej oraz w sprawie wdrażania rygorystycznych środków i mechanizmów zapobiegania korupcji i przestępstwom gospodarczym zgodnie z prawem karnym tego kraju;

231. zachęca Komisję do przygotowania projektów, które umocniłyby prawa i pozycję demaskatorów zwracających uwagę opinii publicznej na przypadki korupcji i nadużyć finansowych;

232. zauważa, że głównymi metodami udzielania pomocy są sektorowe wsparcie budżetowe (74 % pomocy) oraz projekty; z ubolewaniem zauważa, że wsparcie budżetowe jedynie w ograniczonym stopniu przyczyniło się do wzmocnienia administracji publicznej;

233. z zaniepokojeniem zauważa, że sektorowe wsparcie budżetowe jest bardzo ryzykowną metodą podziału środków budżetowych, zwłaszcza w Mołdawii, gdzie administracja publiczna jest sparaliżowana przez powszechną korupcję i zdominowana przez lokalnych oligarchów; zachęca Komisję do ponownego rozważenia stosowanych metod w oparciu o dogłębną analizę ryzyka;

234. zachęca Komisję do zastosowania metod, które przyniosą widoczne i wymierne korzyści dla obywateli Mołdawii;

235. zauważa, że projekty były ogólnie odpowiednie, chociaż nie skoordynowano ich pod względem zakresu i terminów, co spowodowało, że pomoc techniczna na potrzeby rozwoju zdolności administracyjnych była opóźniona;

236. ubolewa, że chociaż projekty ogólnie przyniosły oczekiwane rezultaty, nie zawsze rezultaty te były trwałe, częściowo z powodu braku woli politycznej i z powodu innych czynników zewnętrznych; zwraca się do Komisji, aby wykorzystała osiągnięcia udanych projektów, które są trwałe, mają wymierną wartość dodaną oraz były wdrażane i wykorzystywane zgodnie z regulacjami; wzywa Komisję do poprawienia planowania strategicznego i do zapewnienia trwałości i rentowności projektów przez uczynienie z tych kryteriów warunków wstępnych projektów;

237. podkreśla, że z tego względu agencje powinny wzmocnić swój system kontroli dotyczący realizacji projektów objętych dotacjami; wzywa Komisję do bardziej dokładnego ukierunkowania projektów na konkretne potrzeby krajowe;

238. zwraca się do Komisji, aby nadal przestrzegała zasad należytego zarządzania finansami; zachęca Komisję do udzielania pomocy przy opracowywaniu projektów, które staną się podstawą dalszych inwestycji w kraju, a także do nawiązania współpracy w tym zakresie z międzynarodowymi instytucjami finansowymi; zachęca Komisję do priorytetowego potraktowania projektów o dużym potencjale w kluczowych obszarach, takich jak zamówienia publiczne czy procedury selekcji, a także do unikania finansowania projektów z ograniczonymi perspektywami na trwałość efektów;

239. z zaniepokojeniem zauważa, że chociaż w 2012 r. Komisja wprowadziła bardziej systematyczną analizę ryzyka oraz ustanowiła komitety sterujące wysokiego szczebla ds. operacji wsparcia budżetowego, a także system wczesnego ostrzegania w sytuacjach urzeczywistniających się zagrożeń, nie była w stanie odpowiednio wcześnie wykryć "kradzieży stulecia", tj. ogromnej afery korupcyjnej, w której sprzeniewierzono środki depozytariuszy w wysokości 1 miliarda USD, wśród których przypuszczalnie były nawet środki z wkładów Unii; zauważa, że wypłaty wsparcia budżetowego zostały ostatecznie zawieszone w lipcu 2015 r., a ich wznowienie uzależniono od poprawy sytuacji makroekonomicznej i fiskalnej oraz zawarcia umowy z Międzynarodowym Funduszem Walutowym;

240. wzywa Komisję do poprawy systemu wczesnego ostrzegania i analizy ryzyka, aby w sytuacji potencjalnego zagrożenia móc reagować szybciej i bardziej elastycznie;

241. zauważa, że budowanie zdolności administracyjnych w Mołdawii ma kluczowe znaczenie, ponieważ kraj ten nie ma pełnej kontroli nad całym swoim terytorium, co sprzyja separatystycznym tendencjom sił prorosyjskich; przypomina, że Mołdawia jest krajem z perspektywą europejską, a zatem jest strategicznym partnerem Unii;

242. ubolewa, że utrzymująca się niestabilność polityczna w Mołdawii przynosi długotrwały uszczerbek dla wiarygodności instytucji demokratycznych tego kraju, co skutkuje ograniczonym postępem na drodze do demokracji, spadkiem poparcia dla integracji z Unią oraz nasileniem prorosyjskich inicjatyw politycznych;

243. wzywa Komisję, aby kontynuowała swoje zaangażowanie w Mołdawii z myślą o wzmocnieniu partnerstwa politycznego i integracji gospodarczej między Unią a Mołdawią; podkreśla, że dla osiągnięcia tych celów istotne znaczenie ma unijne wsparcie, doradztwo i monitorowanie w zakresie priorytetowych reform mających na celu rozwiązanie problemu upolitycznienia instytucji państwa i systemowej korupcji oraz zreformowanie administracji publicznej;

Część XIX - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 14/2016 pt. "Unijne inicjatywy polityczne i wsparcie finansowe na rzecz integracji Romów - w ostatnim dziesięcioleciu osiągnięto istotne postępy, potrzebne są jednak dodatkowe działania w terenie"

244. przywołuje art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, dyrektywę Rady 2000/43/WE ⁶²  wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, dyrektywę Rady 2000/78/WE ⁶³  ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy oraz dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ⁶⁴  w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Unii;

245. z zadowoleniem przyjmuje decyzję ramową Rady z 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii ⁶⁵ , rezolucję Parlamentu z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie strategii UE w dziedzinie integracji Romów ⁶⁶ , komunikat Komisji z dnia 5 kwietnia 2011 r. zatytułowany "Unijne ramy dotyczące krajowych strategii integracji Romów do 2020 r." (COM(2011) 173), zalecenie Rady z dnia 9 grudnia 2013 r. w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich ⁶⁷ , a także komunikat Komisji z dnia 17 czerwca 2015 r. zatytułowany "Sprawozdanie z wdrażania unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów 2015" (COM(2015) 299);

246. przypomina, że integracja Romów zależy od ich włączenia społecznego i możliwości korzystania z tych samych praw, które przyznaje się wszystkim obywatelom europejskim, jako że Romowie są pełnoprawnymi obywatelami europejskimi;

247. przypomina wspólne podstawowe zasady włączenia społecznego Romów ⁶⁸ , tj. dziesięć wspólnych podstawowych zasad omawianych podczas pierwszego spotkania europejskiej platformy na rzecz włączenia Romów w Pradze w 2009 r., które następnie dodano jako załącznik do konkluzji z posiedzenia Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów z dnia 8 czerwca 2009 r.;

248. popiera zalecenia Trybunału i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do jak najszybszego zastosowania się do zaleceń Trybunału;

249. wyraża ubolewanie, że w okresie programowania 2007-2013 nie poświęcono dostatecznej uwagi kwestii włączenia społecznego i integracji Romów; wzywa do uwzględnienia w większej mierze trudności z włączeniem społecznym Romów i pozostałych marginalizowanych społeczności oraz dyskryminacji wobec nich przy opracowywaniu przyszłych ram strategicznych Unii;

250. wyraża ubolewanie, że w badaniu przeprowadzonym przez Trybunał nie uwzględniono szerszej grupy krajów, w których Romowie stanowią dość liczną populację, takich jak Słowacja, Grecja lub Francja;

251. wzywa państwa członkowskie do zdefiniowania osób w niekorzystnej sytuacji, które mają być przedmiotem prowadzonych przez nie działań w zależności od potrzeb i wyzwań, jakim osoby te muszą stawić czoła, a także do zwrócenia szczególnej uwagi na ludność romską podczas przydzielania funduszy europejskich;

252. wyraża ubolewanie, że złożoność funduszy w ramach polityki spójności, które są jedynymi dostępnymi funduszami w przypadku projektów związanych z włączeniem społecznym, integracją i walką z dyskryminacją wobec Romów, nie pozwala dostatecznie wspierać włączenia społecznego Romów i zagwarantować im dostępu do praw;

253. uważa, że z tego względu każde państwo członkowskie powinno przyjąć plan działania mający na celu analizę rzeczywistego wpływu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych oraz funduszy, których celem jest zapewnienie wsparcia Romom, i określenie, gdzie należy wzmocnić zasoby i zdolności administracyjne na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, aby wesprzeć wdrażanie projektów służących integracji, włączeniu społecznemu i walce z dyskryminacją wobec Romów oraz zarządzanie tymi projektami;

254. wzywa Komisję do dostarczenia szczegółowych informacji na temat źródeł finansowania dostępnych dla Romów, do przeanalizowania występujących przeszkód i do uwzględnienia ich w ramach upraszczania funduszy;

255. uznaje znaczenie wyboru projektów długoterminowych na rzecz marginalizowanych społeczności romskich przy wykorzystaniu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

256. podkreśla potrzebę wdrożenia bardziej elastycznych kryteriów wyboru w odniesieniu do projektów mających na celu włączenie Romów i innych społeczności marginalizowanych;

257. wzywa Komisję do dopilnowania w następnym okresie programowania lub podczas przeglądu programów operacyjnych, aby cele integracji Romów wpisane do krajowych strategii integracji Romów znalazły odzwierciedlenie w ramach regulujących europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne na wszystkich szczeblach operacyjnych;

258. wzywa państwa członkowskie i Komisję do dostarczenia odpowiednich i ujednoliconych danych statystycznych na temat Romów, co pozwoli lepiej ocenić ich włączenie społeczne, administracyjne i ekonomiczne;

259. podkreśla, że wykluczenie w zakresie mieszkań, bezdomność, wykluczenie w obszarze kształcenia, bezrobocie i dyskryminacja w dostępie do zatrudnienia są często kluczowymi aspektami marginalizacji; podkreśla zatem znaczenie zintegrowanych inicjatyw w obszarze mieszkalnictwa, kształcenia i dostępu do zatrudnienia na rzecz Romów oraz innych marginalizowanych społeczności;

260. podkreśla, że główną przeszkodą w walce z dyskryminacją względem Romów jest bardzo niski odsetek zgłaszania przypadków dyskryminacji organizacjom lub instytucjom takim jak policja lub służby socjalne; wzywa zatem państwa członkowskie do opracowania strategii mającej na celu wyeliminowanie dyskryminacji instytucjonalnej i zaradzenie brakowi zaufania Romów do instytucji;

261. wzywa Komisję, by przygotowała, w partnerstwie z przedstawicielami marginalizowanych społeczności, a zwłaszcza przedstawicielami ludności romskiej i "wyspecjalizowanych instytucji", cykl szkoleń dla organów publicznych państw członkowskich, aby zwalczać dyskryminujące praktyki i świecić przykładem, a tym samym sprzyjać włączeniu społecznemu przez rzetelny, konstruktywny i skuteczny dialog;

262. przypomina o istnieniu programu Unii Europejskiej na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych z pulą środków na lata 2014-2020 wynoszącą 900 mln EUR, w ramach którego szczególną uwagę zwraca się na osoby wymagające szczególnego traktowania i na walkę z ubóstwem oraz wykluczeniem społecznym;

263. wzywa Komisję do rozważenia utworzenia funduszu europejskiego poświęconego włączeniu społecznemu Romów i innych marginalizowanych społeczności; apeluje do Komisji o zapewnienie odpowiedniej kontroli wydatków z takiego funduszu;

264. wzywa Komisję do wprowadzenia prawdziwej europejskiej strategii na rzecz włączenia społecznego Romów, która byłaby europejskim planem działania przygotowanym i stosowanym na wszystkich szczeblach politycznych i administracyjnych, łączącym przedstawicieli społeczności romskiej i opierającym się na podstawowych wartościach równości, dostępu do praw i niedyskryminacji; podkreśla, że strategia ta musi przyczyniać się do rzeczywistego włączenia społecznego Romów i ich dostępu do kształcenia, zatrudnienia, mieszkań, kultury, opieki zdrowotnej, udziału w sprawach publicznych, szkoleniach i swobodnym przemieszczaniu się w Unii;

265. podkreśla jednak, że do państw członkowskich należy podejmowanie wszystkich środków wsparcia na rzecz Romów i gwarantowanie jednolitego i niedyskryminującego stosowania prawa krajowego i wszystkich praw na swoich terytoriach;

Część XX - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 15/2016 pt. "Czy Komisja skutecznie zarządzała pomocą humanitarną na rzecz społeczności dotkniętych skutkami konfliktów w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich?"

266. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne poświęcone przeglądowi zagrożeń związanych z przyjęciem podejścia zorientowanego na rezultaty w unijnych działaniach na rzecz rozwoju i współpracy oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

267. z zadowoleniem przyjmuje ustalenia, zgodnie z którymi pomocą humanitarną zarządzano skutecznie, zwłaszcza w trudnych warunkach pracy charakteryzujących się niepewnością i nieprzewidywalnością, co sprawiało, że skuteczna realizacja zadań stanowiła prawdziwe wyzwanie;

268. wzywa Komisję do kontynuowania wysiłków mających na celu łączenie pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju, jeżeli pozwalają na to warunki lokalne; uważa, że wysiłki takie można byłoby ewentualnie wesprzeć dzięki stałej platformie wzajemnych usług poświęconej łączeniu pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju; jest przekonany, że platforma taka mogłaby m.in. służyć identyfikacji programów potencjalnie nadających się do połączenia; uważa, że wszędzie tam, gdzie to możliwe, należy wprowadzić zintegrowane podejście obejmujące jasno określone cele w zakresie koordynacji oraz spójną strategię na poziomie kraju lub regionu obejmującą wszystkie zainteresowane strony;

269. wzywa ponadto służby Komisji, by sprawniej odchodziły od krótkoterminowych działań humanitarnych na rzecz długoterminowych interwencji wspierających rozwój oraz spójnej koordynacji nie tylko różnych podmiotów unijnych, lecz również koordynacji z priorytetami krajowymi i innymi organizacjami międzynarodowymi dzięki wspólnej strategii i za pomocą wspólnych ram humanitarnych i rozwojowych;

270. uważa, że należy dokonywać systemowej ewaluacji rzeczywistego przeprowadzenia interwencji humanitarnych obejmującej ocenę kosztów administracyjnych w danym regionie, koncentrując się przy tym w większym stopniu na wydajności, a także opracować ewentualne wartości odniesienia na potrzeby wspólnych i regularnych pozycji kosztowych;

271. w miarę możliwości zachęca do lepszego dostosowywania ram czasowych do warunków przeprowadzania interwencji w celu uniknięcia czasochłonnych i kosztownych przedłużeń;

272. wzywa stosowne instytucje Unii i ONZ do pełnego przestrzegania i wdrożenia ramowej umowy finansowo-administracyjnej; zwraca się do Komisji, aby informowała Parlament o wdrażaniu tej umowy oraz dotyczących jej wytycznych, a także aby określiła obszary wymagające poprawy oraz przedstawiła stosowne wnioski w tym zakresie;

273. przypomina, że sprawozdawczość ONZ i organizacji międzynarodowych powinna gwarantować jak najdokładniejsze śledzenie finansowania, porównanie aspektów operacyjnych związanych z udzielaniem pomocy uzgodnionej na początku interwencji, jak i przydatne informacje zwrotne dla służb Komisji; podkreśla znaczenie terminowego przedkładania Komisji sprawozdań przez organizacje partnerskie, aby możliwe było sprawne zarządzanie działaniami humanitarnymi i warunkami finansowania lub dostosowanie ich;

274. podkreśla potrzebę poprawy rozliczalności i przejrzystości ONZ w zakresie wykorzystania zasobów Unii oraz wyników uzyskiwanych w ramach realizacji uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym strategicznych celów humanitarnych i rozwojowych;

275. zwraca się do Komisji o wprowadzenie ocen wyników na poziomie planów wdrażania pomocy humanitarnej, aby umożliwić analizę porównawczą tych planów i dzielenie się najlepszymi praktykami;

276. wyraża ubolewanie z powodu częstego występowania niekompletnych lub w niewystarczającym stopniu zorientowanych na wyniki informacji, które uniemożliwiają Komisji należyte wypełnianie powierzonej jej funkcji kontrolnej;

277. nalega na konieczność osiągnięcia najwyższego poziomu przejrzystości i rozliczalności instytucjonalnej na wszystkich szczeblach poprzez zapewnienie dostępu do wyczerpujących i rzetelnych informacji budżetowych i danych finansowych dotyczących projektów finansowanych ze środków unijnych, aby umożliwić Parlamentowi sprawowanie kontroli;

Część XXI - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2016 pt. "Cele UE w dziedzinie edukacji - programy są spójne, ale występują niedociągnięcia w pomiarze wyników"

278. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera jego zalecenia i wyraża zadowolenie z tego, że Komisja je przyjmuje i weźmie je pod uwagę;

279. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wdrożyła wcześniejsze zalecenia Trybunału w ramach prawnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na okres 2014-2020, umożliwiając tym samym lepsze wykorzystanie środków finansowych, między innymi dzięki ramom i rezerwie wykonania, warunkom wstępnym oraz wspólnym wskaźnikom produktu i rezultatu;

280. podkreśla, że potrzebne jest skupienie się na wykonaniu i rezultatach, i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowe ramy regulacyjne na okres programowania 2014-2020 obejmują przepisy dotyczące przedstawiania przez państwa członkowskie sprawozdań na temat rezultatów;

281. odnotowuje niedociągnięcia w pomiarze wyników, zwłaszcza w określaniu celów i wskaźników produktu/rezultatu dla projektów wdrożonych w okresie 2007-2013; ubolewa nad tym, że wskaźniki rezultatu wciąż jeszcze nie są w pełni wiarygodne, i oczekuje, że niedociągnięcia zostaną poprawione w drugiej połowie okresu programowania 2014-2020;

282. z zadowoleniem przyjmuje tendencję w zakresie ograniczania liczby osób przedwcześnie kończących naukę oraz w zakresie uzyskiwania wykształcenia wyższego; wzywa państwa członkowskie do dostosowania ich konkretnych celów krajowych do unijnego celu zakładającego lepsze osiąganie celów edukacyjnych;

283. zauważa, że docelowy wskaźnik zatrudnienia nowych absolwentów w Unii określono na 82 % do 2020 r., z tym że cztery państwa członkowskie spośród pięciu, w których przeprowadzono wizyty, nadal nie osiągnęły tego celu; wskazuje, że te cztery państwa członkowskie borykały się z poważnym kryzysem gospodarczym, z którego właśnie zaczynają wychodzić; uważa, że te państwa członkowskie wciąż mogą osiągnąć, a nawet przekroczyć ten cel;

284. podkreśla, jak ważne jest utrzymanie wystarczającego poziomu unijnych inwestycji w kształcenie, biorąc pod uwagę silne powiązanie między poziomem wykształcenia a szansami na zatrudnienie;

Część XXII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 17/2016 pt. "Instytucje Unii Europejskiej mogą w większym stopniu ułatwić dostęp do swoich zamówień publicznych"

285. z zadowoleniem przyjmuje wnioski i zalecenia zawarte w sprawozdaniu Trybunału;

286. domaga się zwiększenia przejrzystości zamówień publicznych w instytucjach Unii oraz na szczeblu krajowym przez zapewnienie publicznego dostępu do dokumentów i danych dotyczących zamówień publicznych; uważa, że widoczność w internecie działalności instytucji Unii związanej z zamówieniami publicznymi jest niewielka, a informacje są niewystarczające, niejasne i umieszcza się je w wielu różnych witrynach internetowych;

287. zdecydowanie popiera zalecenie Trybunału, by instytucje Unii utworzyły wspólny elektroniczny punkt kompleksowej obsługi na potrzeby ich działalności związanej z zamówieniami publicznymi, umożliwiający podmiotom gospodarczym znalezienie wszystkich istotnych informacji w jednym miejscu w internecie oraz nawiązywanie kontaktów z instytucjami Unii Europejskiej za pośrednictwem tej strony internetowej; uważa, że postępowania o udzielenie zamówienia, w tym komunikacja w sprawie mających zastosowanie przepisów, możliwości rynkowych, odpowiednich dokumentów zamówienia, składania ofert oraz wszystkich innych informacji wymienianych między instytucjami a podmiotami gospodarczymi, powinny być zarządzane za pośrednictwem punktu kompleksowej obsługi;

288. domaga się, aby strona internetowa Komisji poświęcona funduszom europejskim wypłacanym wszystkim państwom członkowskim była dostępna w jednym z trzech języków roboczych instytucji i zawierała te same dane dla wszystkich państw członkowskich, a przynajmniej wartość, przedmiot zamówienia, nazwę wykonawcy, nazwy podwykonawców (jeśli dotyczy), długość obowiązywania umowy i informację o istnieniu dodatkowych dokumentów; zwraca uwagę, że pozwoli to organizacjom pozarządowym ze wszystkich państw członkowskich i obywatelom na śledzenie sposobu wydawania pieniędzy i opłacalności projektów;

289. podkreśla, że instytucje zamawiające mają za zadanie zapewnić, by zamówienia publiczne miały charakter rynkowy, przyciągały wystarczającą liczbę ofert i zapewniały zrównoważony dostęp dla wszystkich podmiotów gospodarczych; zgadza się z Trybunałem, że w odniesieniu do bieżącej (2016 r.) rewizji rozporządzenia finansowego Komisja powinna zaproponować jednolity zbiór przepisów dotyczących zamówień publicznych; podkreśla, że należy wyraźnie wspierać udział małych i średnich przedsiębiorstw, w przeciwieństwie do obecnej sytuacji, korzystnej jedynie dla dużych przedsiębiorstw; uważa, że jednolity zbiór przepisów powinien zawierać przepisy dotyczące badania rynku przeprowadzanego przed udzieleniem zamówień dotyczących budynków oraz systemu językowego dla postępowań o udzielenie zamówienia, a odstępstwa od dyrektywy o zamówieniach publicznych ⁶⁹  należy uzasadnić;

290. przypomina, że stosowanie przez instytucje zamawiające procedury ograniczonej w zamówieniach publicznych zniechęca potencjalnych oferentów, uniemożliwia zachowanie przejrzystości i blokuje dostęp do informacji na temat sposobu wykorzystywania pieniędzy podatników; podkreśla, że Rada zastosowała procedury ograniczone w przypadku znakomitej większości swoich procedur przetargowych i że w sumie wszystkie instytucje Unii między 2010 a 2014 r. udzieliły co najmniej 25 % swoich zamówień publicznych przy zastosowaniu procedury ograniczonej; wymaga, by stosowano takie procedury w bardzo niewielkiej liczbie przypadków i każdorazowo z odpowiednim uzasadnieniem;

291. odnotowuje, że Parlament na swojej stronie internetowej publikuje pełny roczny wykaz wszystkich swoich wykonawców, którym udzielono zamówienia o wartości przekraczającej 15 000 EUR, ale nie publikuje wszystkich swoich zamówień; zachęca wszystkie instytucje do udostępnienia pełnej informacji o wszystkich wykonawcach i zamówieniach udzielanych w ramach zamówień publicznych, włącznie z przypadkami udzielania zamówień z wolnej ręki lub procedur ograniczonych;

292. podkreśla potrzebę większej jawności i przejrzystości publikowania ogłoszeń o zamówieniu dla wszystkich podmiotów gospodarczych; przypomina, że zgodnie z ustaleniami Trybunału "Parlament Europejski wykorzystał procedurę negocjacyjną, aby udzielić »zamówienia dotyczącego budynku« o wartości 133,6 mln EUR dotyczącego budynku w Brukseli, chociaż budynek ten nie istniał, gdy umowa była podpisywana w dniu 27 czerwca 2012 r.", i zlekceważył tym samym zasadę, że tylko budynki istniejące są objęte wyjątkiem od zasady organizowania przetargu w możliwie jak największej skali przewidzianym w art. 134 ust. 1 zasad stosowania; podkreśla stanowczo, że wszystkie budynki niedokończone lub jeszcze niewybudowane muszą podlegać otwartym i konkurencyjnym procedurom udzielania zamówień, i uważa, że polityka ta powinna objąć wszystkie zamówienia na roboty budowlane ze względu na złożoność zamówień i wysokie nakłady środków finansowych;

293. zgadza się z Trybunałem, że instytucje Unii powinny, jeśli tylko jest to możliwe, dzielić zamówienia na części, aby zwiększyć poziom uczestnictwa w swoich postępowaniach o udzielenie zamówienia; podkreśla, że w 2014 r. Rada zawarła umowę ramową na okres 10 lat i o wartości 93 mln EUR na obsługę, konserwację, naprawę i dostosowanie instalacji technicznych w istniejących lub przyszłych budynkach Rady z jednym przedsiębiorstwem bez podziału zamówienia na części; wspomina, że Komisja postąpiła w ten sam sposób w 2015 r. w przypadku pięcioletniej umowy "Twoja Europa - Porady" - bezpłatnej pomocy prawnej Unii Europejskiej, o wartości prawie 9 mln EUR; podkreśla, że brak podziału na części w połączeniu ze zbyt długim okresem obowiązywania umów ramowych (10 lub 7 lat, przy czym rekordowe zamówienie udzielone przez Radę i dotyczące budynku im. Justusa Lipsusa obejmuje okres 17 lat) tłamsi konkurencję, sprzyja nieprzejrzystości i potencjalnej korupcji; zwraca się zatem do wszystkich instytucji, aby zaniechały takiego postępowania, które jest zupełnie niezgodne z duchem przejrzystości i dobrych praktyk, które Unia powinna wspierać;

294. wymaga, aby wszystkie instytucje Unii opracowały i wdrożyły odpowiednie narzędzia i metody kontroli i oceny, które pozwolą stwierdzić i zasygnalizować występowanie nieprawidłowości; przypomina, że lepsze technologie monitorowana, wykrywania, analizowania i sprawozdawczości są konieczne dla zwalczania nadużyć finansowych i korupcji; podkreśla, że tę wiedzę należy również udostępnić państwom członkowskim; podkreśla, że demaskatorzy odgrywają kluczową rolę w ujawnianiu wykroczeń, i przypomina, że wszystkie instytucje i agencje europejskie muszą przyjąć wewnętrzne wiążące przepisy dotyczące ochrony demaskatorów zgodnie z art. 22c regulaminu pracowniczego, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.;

295. zgadza się z Trybunałem, że Komisja powinna zaproponować zmiany w rozporządzeniu finansowym Unii, aby umożliwić szybkie rozpatrywanie skarg otrzymanych od podmiotów gospodarczych, które uważają, że zostały niesprawiedliwie potraktowane; zauważa, że tego rodzaju mechanizm powinien być stosowany, zanim podmioty gospodarcze zwrócą się do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub do sądów Unii;

296. uważa, że egzekwowanie prawa w zamówieniach publicznych można zagwarantować przede wszystkim przez ustanowienie kompetentnych i niezależnych organów dochodzeniowych i agencji skupiających się na badaniu korupcji w zamówieniach publicznych; zwraca uwagę, że instytucje Unii i państwa członkowskie powinny wymieniać się informacjami i danymi wywiadowczymi na temat zamówień publicznych, jak również z OLAF, Europolem, Eurojustem i innymi organami dochodzeniowymi; stanowczo zaleca, aby instytucje posiadające uprawnienia do prowadzenia dochodzeń, zwłaszcza OLAF, udoskonaliły systemy zarządzania rozpatrywanymi sprawami w celu opracowywania sprawozdań i danych statystycznych na temat różnych rodzajów badanych zarzutów i wyników powiązanych dochodzeń;

297. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Trybunału, że instytucje Unii powinny ustanowić pojedyncze publiczne repozytorium informacji dotyczących odnośnych zamówień publicznych, aby umożliwić skuteczne monitorowanie ex post ich działalności związanej z zamówieniami publicznymi;

298. podkreśla, że scentralizowane gromadzenie danych o zamówieniach publicznych pomaga tworzyć istotne, dokładne i szczegółowe dane statystyczne, tak aby wykrywać i badać korupcję w zamówieniach publicznych oraz jej zapobiegać, a także podejmować odpowiednie środki zaradcze; podkreśla, że dodanie pól danych w centralnych bazach danych dotyczących zamówień publicznych (w tym TED) mogłoby pomóc rozpoznać przypadki potencjalnego wystąpienia nieprawidłowości w udzielaniu zamówień publicznych; wzywa instytucje Unii do zapewnienia, by takie bazy danych wypełniano terminowo i w kompletny sposób;

299. podkreśla rolę dziennikarzy śledczych i organizacji pozarządowych w zapewnianiu przejrzystości procesu udzielania zamówień publicznych i wykrywaniu oszustw lub potencjalnych konfliktów interesów; jest stanowczo przekonany, że powyższe podmioty powinny mieć pełny dostęp do ARACHNE, ORBIS i innych powiązanych instrumentów i baz danych pozwalających na wykrycie wszelkich potencjalnych konfliktów interesów lub przypadków korupcji w udzielaniu zamówień publicznych w instytucjach unijnych, jak również we wszystkich państwach członkowskich, w szczególności w odniesieniu do transakcji dokonywanych z wykorzystaniem funduszy europejskich;

300. wzywa wszystkie instytucje i agencje, aby w każdym przypadku publikowały życiorysy i deklaracje interesów w przypadku kadry kierowniczej średniego i wysokiego szczebla, członków, ekspertów oraz w odniesieniu do wszelkiego rodzaju organów lub struktur kierowniczych, w tym nawet w przypadku ekspertów oddelegowanych z państw członkowskich, jako że życiorysy takich ekspertów powinny być zawsze publicznie dostępne; podkreśla, że deklaracja o braku konfliktu interesów - którą niektóre instytucje i agencje wciąż wykorzystują - nie jest odpowiednim dokumentem do publikacji, ponieważ w każdym wypadku ocenę występowania lub braku konfliktu interesów powinna przeprowadzić niezależna zewnętrzna organizacja lub instytucja;

301. wzywa Trybunał, by regularnie publikował informacje na temat przebiegu spraw dotyczących nadużyć związanych z przypadkami sygnalizowania nieprawidłowości, jak również na temat wszystkich sytuacji konfliktu interesów lub efektów "drzwi obrotowych" wykrytych podczas procesu monitorowania lub audytu, i zwraca się do Trybunału, by publikował co najmniej raz w roku sprawozdanie specjalne dotyczące polityki w zakresie konfliktu interesów i przypadków konfliktu interesów wykrytych we wszystkich agencjach i wspólnych przedsięwzięciach europejskich, a w szczególności wspólnych przedsięwzięciach związanych z przemysłem;

302. z zadowoleniem przyjmuje zalecenie Trybunału, by instytucje Unii korzystały z wzajemnych ocen na potrzeby wzajemnego uczenia się i wymiany najlepszych praktyk w obszarze zamówień publicznych;

Część XXIII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2016 pt. "Unijny system certyfikacji zrównoważonych ekologicznie biopaliw"

303. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału, w szczególności uwagi i zalecenia wydane przez Trybunał; zauważa, że Komisja w pełni przyjęła cztery z pięciu zaleceń oraz częściowo przyjęła jedno zalecenie; wnioskuje, by Komisja rozważyła pełne przyjęcie zalecenia dotyczącego wiarygodności danych przekazywanych przez państwa członkowskie;

304. zauważa, że Unia jest uznawana za wiodący podmiot w obszarze globalnej polityki ochrony środowiska, ustanawiający normy środowiskowe na szczeblu międzynarodowym oraz zapewniający najlepsze praktyki w zakresie ochrony środowiska, a także utrzymujący konkurencyjną obecność na rynku globalnym; zauważa, że w swoim siódmym unijnym programie działań w zakresie środowiska Unia ustanawia cel na 2050 r., jakim jest "dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety"; zauważa, że jednym z priorytetów jest zagwarantowanie, że "dobrobyt i zdrowe środowisko wynikają z innowacyjnej, obiegowej gospodarki, w której nic się nie marnuje, zasobami naturalnymi gospodaruje się w sposób zrównoważony, a różnorodność biologiczna jest chroniona, ceniona i przywracana w sposób zwiększający odporność społeczeństwa";

305. zauważa, że Unia zobowiązała się w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii ⁷⁰  do zapewnienia, by udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu w 2020 r. wynosił co najmniej 10 %, co można osiągnąć tylko dzięki wykorzystaniu biopaliw na dużą skalę; zauważa jednak, że sama produkcja biopaliw może wiązać się z pewnym ryzykiem dotyczącym użytkowania gruntów, w związku z czym konieczne jest zapewnienie, by były one zrównoważone;

306. podkreśla, że ustanowienie skutecznego i wiarygodnego systemu certyfikacji zrównoważonych biopaliw stanowi jeden z ważnych kroków w kierunku wdrożenia priorytetów politycznych określonych w siódmym unijnym programie działań w zakresie środowiska; zauważa, że zrównoważone biopaliwa są certyfikowane przez systemy dobrowolne zatwierdzone przez Komisję; w tym względzie ubolewa, że Trybunał uznał, iż unijny system certyfikacji biopaliw nie jest w pełni wiarygodny;

307. zauważa z ubolewaniem, że procedura zatwierdzania stosowana przez Komisję nie uwzględnia pewnych kluczowych aspektów zrównoważoności i wolnego handlu, takich jak konflikty dotyczące własności gruntów, praca przymusowa lub praca dzieci, złe warunki pracy rolników, zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz wpływ pośrednich zmian użytkowania gruntów, które w różnych realiach są uważane za niezwykle istotne; uważa, że w tej kwestii polityka Komisji wykazuje brak spójności; wzywa Komisję do ponownego opracowania swoich procedur oceny w bardziej kompleksowy sposób oraz do włączenia tych aspektów do procedury weryfikacji systemów dobrowolnych; wzywa Komisję, aby wymagała od systemów dobrowolnych składania raz do roku sprawozdania z czynności certyfikacyjnych zawierającego informacje dotyczące wspomnianych zagrożeń;

308. zauważa, że dotychczas Komisja przedłożyła dwa sprawozdania dotyczące wpływu polityki Unii w zakresie biopaliw na zrównoważony rozwój społeczny w Unii i w państwach trzecich oraz na dostępność żywności w przystępnych cenach; zauważa z ubolewaniem, że informacje zawarte w sprawozdaniach były raczej ograniczone i zawierały wyłącznie niejasne wnioski; wzywa Komisję do udoskonalenia systemu sprawozdawczości oraz przekazania Parlamentowi szczegółowej analizy w celu poinformowania społeczeństwa o tych ważnych kwestiach;

309. zauważa z wielkim niepokojem, że produkcja biopaliw może konkurować z uprawą roślin spożywczych oraz że rozpowszechnienie na szeroką skalę upraw wykorzystywanych do produkcji biopaliw może mieć ogromny wpływ na normy środowiskowe i zdrowotne w krajach rozwijających się, na przykład w Ameryce Południowej i Azji Południowej, a także że może to prowadzić do masowego wylesiania i zanikania tradycyjnego rolnictwa, co będzie wywierać długoterminowy wpływ na lokalne społeczności; ubolewa, że sprawozdania Komisji nie uwzględniają złożonych kwestii rozwoju w krajach rozwijających się; wzywa Komisję do przyjęcia bardziej spójnego i konsekwentnego podejścia do polityki w obszarze środowiska, energii, rozwoju i innych powiązanych kwestii; wzywa Komisję do zwracania szczególnej uwagi na wpływ pośrednich zmian użytkowania gruntów;

310. zauważa z żalem, że Komisja zatwierdziła systemy dobrowolne, które nie obejmowały odpowiednich procedur weryfikacji, czy źródłem produkcji biopaliw z odpadów rzeczywiście były odpady lub czy surowce roślinne do produkcji biopaliw uprawiane w Unii spełniają faktycznie unijne wymogi w zakresie ochrony środowiska w odniesieniu do rolnictwa; wzywa Komisję do weryfikowania, czy unijni producenci surowców roślinnych do produkcji biopaliw rzeczywiście spełniają unijne wymogi w zakresie ochrony środowiska w odniesieniu do rolnictwa; wzywa Komisję do zapewnienia wystarczającego dowodu potwierdzającego źródło odpadów i pozostałości wykorzystywanych do produkcji biopaliw;

311. zauważa z niepokojem, że niektóre zatwierdzone systemy nie były wystarczająco przejrzyste lub w ich strukturach zarządczych znaleźli się tylko przedstawiciele nielicznych podmiotów gospodarczych; wzywa Komisję do zapewnienia, by w systemach dobrowolnych nie występowały konflikty interesów, oraz do zapewnienia skutecznej komunikacji z innymi zainteresowanymi stronami;

312. wzywa Komisję do dalszego zapewniania przejrzystości systemów dobrowolnych oraz podmiotów gospodarczych przez wymaganie, by systemy dobrowolne opracowywały oficjalną stronę internetową, na której będą udostępniane do publicznej wiadomości szczegółowe informacje dotyczące systemów dobrowolnych, ich procedur certyfikacji, zatrudnionych pracowników, wydanych certyfikatów, sprawozdań z kontroli, skarg i współpracujących podmiotów gospodarczych;

313. zauważa z niepokojem, że Komisja nie nadzoruje funkcjonowania zatwierdzonych systemów dobrowolnych, a zatem nie może mieć pewności co do jakości certyfikacji; zauważa z niepokojem, że nie istnieje konkretny system rozpatrywania skarg, co uniemożliwia Komisji zweryfikowanie, czy skargi są odpowiednio rozpatrywane; wzywa Komisję do wprowadzenia systemu nadzoru, który umożliwi upewnienie się, czy stosowane w ramach systemów dobrowolnych procedury certyfikacji są zgodne z normami określonymi w celu zatwierdzenia systemu; wzywa Komisję do wymagania od systemów dobrowolnych ustanowienia przejrzystych, przyjaznych dla użytkownika, zawierających szczegółowe informacje i dostępnych systemów rozpatrywania skarg; wzywa Komisję do nadzorowania systemów rozpatrywania skarg i podejmowania działań w razie konieczności;

314. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż Komisja wydała wytyczne dla systemów dobrowolnych, które mogą przyczynić się do rozpowszechniania najlepszych praktyk i poprawy skuteczności, zauważa jednak, że wytyczne te nie są wiążące i nie są w pełni wdrażane; zwraca się do Komisji, aby określiła te wytyczne jako wiążące dla systemów dobrowolnych w celu zapewnienia spełnienia wymogów;

315. zauważa, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie, by statystyki dotyczące zrównoważonych biopaliw przekazywane Komisji były wiarygodne, lecz istnieje ryzyko ich przeszacowania; wzywa Komisję do wprowadzenia wymogu, by państwa członkowskie popierały swoje statystyki odpowiednimi dowodami w formie np. certyfikatu lub deklaracji wydawanych przez jednostkę odpowiedzialną za gromadzenie danych dotyczących zrównoważonych biopaliw, przekazywanych organowi krajowemu, który z kolei przesyłałby je do Eurostatu;

316. powtarza, że dane przekazywane przez państwa członkowskie są często nieporównywalne ze względu na różnice w definicjach, co w zasadzie uniemożliwia poznanie realnej sytuacji; zwraca się do Komisji o zharmonizowanie definicji substancji stanowiących odpady, które nie zostały wcześniej objęte wykazem zawartym w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, a są wykorzystywane do produkcji zaawansowanych biopaliw w instalacjach istniejących przed przyjęciem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1513 ⁷¹  zmieniającej dyrektywę w sprawie odnawialnych źródeł energii;

317. zauważa z niepokojem, że szczególna wartość (podwójne liczenie) biopaliw produkowanych z odpadów i pozostałości zwiększa ryzyko wystąpienia nadużycia; podkreśla potrzebę dialogu między Komisją a państwami członkowskimi w sprawie zapobiegania nadużyciom i ich monitorowania; zachęca Komisję do nawiązania takiego dialogu;

318. z zadowoleniem przyjmuje przykład systemu dobrowolnego podany w sprawozdaniu Trybunału, który ustanawia rygorystyczne normy dla zrównoważonej produkcji, która ma na celu nie tylko zapobieganie szkodom ekologicznym, w tym ochronę gleby, wody i powietrza, lecz także zapewnienie właściwych warunków pracy i ochronę zdrowia pracowników w gospodarstwach, a także poszanowania praw człowieka, praw pracowniczych i praw własności gruntu; uważa, że jest to przykład najlepszych praktyk; wzywa Komisję do rozważenia utworzenia platformy dla systemów dobrowolnych przeznaczonej do wymiany najlepszych praktyk;

Część XXIV - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 19/2016 pt. "Wykonywanie budżetu UE za pośrednictwem instrumentów finansowych - wnioski na przyszłość z okresu programowania 2007-2013"

319. przyjmuje z zadowoleniem ustalenia i zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału;

320. ubolewa nad tym, że całościowy ogląd instrumentów finansowych nie umożliwia opisania udanych działań na rzecz poprawy inwestycji w Unii; zauważa, że przede wszystkim Komisja, ale i państwa członkowskie podjęły większe ryzyko, oraz ubolewa nad tym, że sektor prywatny nie wniósł znacznego wkładu w te instrumenty;

321. podkreśla wysokie poziomy kosztów administracyjnych i wynagrodzeń dla zarządzających funduszami w porównaniu z faktycznym poziomem wsparcia finansowego na rzecz ostatecznych odbiorców; sugeruje ustanowienie pułapów podatkowych dla pośredników finansowych; wskazuje, że należy zmienić wielkości funduszy specjalnych Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Europejskiego Funduszu Społecznego, aby skorzystać ze znacznych oszczędności na poziomie kosztów obsługi funduszy, tam, gdzie to możliwe;

322. uważa, że Komisja znajduje się w uprzywilejowanej sytuacji, by opracować dodatkowe wytyczne dla państw członkowskich dotyczące sposobu ustanawiania takich instrumentów finansowych w państwach członkowskich lub na szczeblu unijnym (którymi bezpośrednio lub pośrednio zarządza Komisja); podkreśla, jak ważne jest dopilnowanie, by instrumenty finansowe nie podlegały niemożliwym do zaakceptowania mechanizmom unikania opodatkowania;

323. jest zaniepokojony tym, że w niektórych przypadkach wykorzystywano interpretacje indywidualne prawa podatkowego do zwiększania atrakcyjności instrumentów finansowych wśród inwestorów z sektora prywatnego; ubolewa nad tym, że według Komisji interpretacji indywidualnych prawa podatkowego nie można uważać samych przez się za sprzeczne z jej własną polityką; wzywa Komisję do zapobiegania wszelkim formom interpretacji indywidualnej prawa podatkowego w odniesieniu do wykorzystywania instrumentu finansowego Unii;

324. podziela pogląd, zgodnie z którym wnioski wyciągnięte ze skontrolowanego okresu programowania (2007-2013) należy uwzględnić przy ustanawianiu instrumentów finansowych dla europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; uważa w szczególności, że wnioski powinny być ukierunkowane na wydajność i wyniki, a nie tylko na samą zgodność z przepisami; uważa, że projekty powinny tworzyć wartość dodaną w odniesieniu do specjalizacji regionalnej i rozwoju gospodarczego regionów europejskich;

325. ubolewa nad tym, że podstawa prawna w poprzednim okresie umożliwiała państwom członkowskim zamrożenie części ich wkładu na rachunkach bankowych i na rachunkach pośredników finansowych zarządzających funduszami bez rzeczywistego wykorzystywania tych kwot zgodnie z zamierzonymi celami; odnotowuje zmiany wprowadzone przez Komisję w jej wytycznych dotyczących zamknięcia; wzywa Komisję do aktywnego monitorowania sytuacji, aby unikać takiej praktyki;

326. uważa, że efekt mnożnikowy powinien ilustrować stopień, w jakim wstępne wkłady finansowe zarówno ze strony Unii, jak i państw członkowskich przyciągnęły fundusze prywatne; ubolewa nad tym, że ustalenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału wskazują, iż instrumenty finansowe, zarówno te objęte zarządzaniem dzielonym, jak i te objęte zarządzaniem scentralizowanym, nie zdołały skutecznie przyciągnąć kapitału prywatnego; jest zdania, że współfinansowanie instrumentów finansowych przez państwa członkowskie, a także wkład ze strony Unii powinny być postrzegane jako część finansowania publicznego;

327. domaga się od Komisji przedstawienia definicji efektu mnożnikowego instrumentów finansowych mającej zastosowanie we wszystkich obszarach budżetu Unii, która to definicja wprowadzi wyraźne rozróżnienie między efektem mnożnikowym wkładów prywatnych i krajowych wkładów publicznych w ramach programu operacyjnego lub dodatkowych prywatnych bądź publicznych wkładów kapitałowych oraz uwzględniać będzie rodzaj danego instrumentu; zaleca, by państwa członkowskie podjęły dalsze wysiłki w zakresie gromadzenia danych, zarządzania oraz dzielenia się wiedzą w odniesieniu do efektu rotacji instrumentów finansowych;

328. zwraca uwagę na potrzebę określenia od samego początku jasnego i konkretnego szacunkowego efektu mnożnikowego dla przyszłych środków w ramach instrumentów finansowych; oczekuje, że w odniesieniu do instrumentów finansowych Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Europejskiego Funduszu Społecznego w okresie programowania 2007-2013 Komisja dopilnuje, aby państwa członkowskie przekazały kompletne i rzetelne dane dotyczące wkładów z sektora prywatnego na rzecz wyposażenia kapitałowego zarówno za pośrednictwem programów operacyjnych, jak i w charakterze elementu dodatkowego w stosunku do nich;

329. jest zdania, że przed podjęciem decyzji w sprawie środków inżynierii finansowej odnośnych projektów infrastrukturalnych instytucje zarządzające powinny upewnić się, że ich propozycja jest należycie uzasadniona za pośrednictwem niezależnej, wysokiej jakości oceny ex ante opartej na znormalizowanej i wspólnie uzgodnionej metodyce; popiera pogląd, że przed zatwierdzeniem programów operacyjnych obejmujących odnośne projekty infrastrukturalne Komisja powinna sprawdzić ich zgodność z niezależną oceną ex ante oraz zapewnić jakość tej oceny;

330. zaleca instytucjom zarządzającym, by wynagrodzenie zarządzającego funduszem było powiązane z jakością faktycznie dokonanych inwestycji, mierzoną na podstawie wkładu tych inwestycji w osiągnięcie strategicznych celów programu operacyjnego, oraz z wartością zasobów zwróconych z inwestycji dokonanych w ramach instrumentu;

331. zaleca, by instytucje zarządzające i instytucje unijne przyjęły aktywne podejście i zapewniły pomoc techniczną na szczeblu lokalnym w odniesieniu do lepszego wykorzystywania instrumentów finansowych w regionach;

332. zdecydowanie opowiada się za tym, by Komisja przeprowadziła analizę porównawczą kosztów wdrażania dotacji i instrumentów finansowych (objętych zarządzaniem scentralizowanym i dzielonym) w odniesieniu do okresu programowania 2014-2020 w celu ustalenia ich rzeczywistych poziomów i wpływu na osiągnięcie celów strategii "Europa 2020" i 11 celów tematycznych polityki spójności; zauważa, że takie informacje byłyby szczególnie istotne w kontekście przygotowywania wniosków ustawodawczych dotyczących okresu po roku 2020; apeluje o dokonanie pełnej oceny wyników przed końcem 2019 r., aby można było rozważyć przyszłość takich instrumentów;

Część XXV - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 20/2016 pt. "Wzmacnianie zdolności administracyjnych w Czarnogórze - mimo dokonanych postępów potrzeba skuteczniejszych działań w wielu ważnych obszarach"

333. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera zawarte w nim zalecenia i zachęca Komisję do uwzględnienia tych zaleceń w pracach nad wzmacnianiem zdolności administracyjnych w Czarnogórze;

334. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że pomoc przedakcesyjna Unii przyczyniła się do wzmocnienia zdolności administracyjnych; stwierdza jednak, że w kilku ważnych obszarach postęp jest bardzo powolny;

335. ubolewa, że chociaż projekty ogólnie przyniosły oczekiwane rezultaty, nie zawsze rezultaty te były trwałe, częściowo z powodu braku woli politycznej organów krajowych i z powodu czynników zewnętrznych; zwraca się do Komisji, aby wykorzystała osiągnięcia udanych projektów, które są trwałe, mają wymierną wartość dodaną oraz były wdrażane i wykorzystywane zgodnie z regulacjami; wzywa Komisję do poprawienia planowania strategicznego i do zapewnienia trwałości i rentowności projektów przez uczynienie z tych kryteriów jasnych wymogów;

336. ubolewa nad słabym zaangażowaniem organów krajowych, mającym negatywny wpływ na postęp wzmacniania zdolności administracyjnych; wzywa organy krajowe do wykorzystania wyników projektu w celu zwiększenia skuteczności; podkreśla, że skuteczne odpolitycznienie i reforma administracji publicznej wymagają silnej woli politycznej;

337. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w większości przypadków projekty były dobrze skoordynowane z innymi projektami IPA lub interwencjami darczyńców; podkreśla jednak, że były także przypadki słabszej koordynacji, która doprowadziła do powielania niektórych starań; zachęca Komisję do lepszej koordynacji swoich działań dotyczących Czarnogóry z innymi projektami obejmującymi wielu beneficjentów;

338. ubolewa, że w sprawozdaniach Komisji nie było wystarczających informacji na temat postępu wzmacniania zdolności administracyjnych na przestrzeni czasu; stwierdza, że sprawozdania nie zawsze zawierały ocenę tych samych sektorów administracji publicznej, a kryteria oceny zdolności administracyjnych nie zawsze były jasne, co utrudniało porównanie w miarę upływu czasu;

339. z zadowoleniem przyjmuje jednak nową metodykę sprawozdawczą na potrzeby oceny rocznej w sprawozdaniach z postępów za 2015 r., która zapewniła lepszą harmonizację skal oceny i większą porównywalność; zachęca Komisję, aby wykorzystywała ten system sprawozdawczości także w przyszłości;

340. stwierdza, że Komisja dobrze wykorzystała do wspierania procesu reform środki niefinansowe w postaci dialogu politycznego, podkreśla jednak, że główne problemy pozostały nierozwiązane;

341. ubolewa, że pomimo pewnych rezultatów uzyskanych w minionych latach w dziedzinie wdrażania ustawodawstwa antykorupcyjnego postęp w walce z korupcją nadal jest bardzo powolny; podkreśla, że cały system państwa prawa musi dawać lepsze efekty i skupiać się zwłaszcza na wzmacnianiu walki z korupcją i przestępczością zorganizowaną; zwraca się do Komisji, aby zachęcała organy krajowe do wzmacniania zdolności w zakresie dochodzeń w sprawach finansowych i ochrony osób zgłaszających naruszenia;

342. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2016 r. rozpoczęła pracę Agencja Antykorupcyjna; zauważa jednak, że w wielu obszarach korupcja nadal jest rozpowszechniona i stanowi poważny problem;

343. zauważa, że decentralizacja zarządzania projektami może zapewnić znaczne zwiększenie zdolności w strukturach operacyjnych dzięki szczegółowym kontrolom ex ante; zauważa ponadto, że rozpowszechnianie dobrych praktyk zarządzania projektami zgromadzonych w strukturach IPA może pomóc uzyskać dobre rezultaty w pozostałych sektorach administracji publicznej działających w tym samym obszarze; wzywa Komisję do wykorzystania tej możliwości w celu bardziej skutecznego budowania zdolności administracyjnych w Czarnogórze; wzywa Komisję, by zachęcała organy krajowe do rozważenia stosowania dobrych praktyk w celu budowania zdolności;

344. stwierdza, że Czarnogórę uważa się za kraj będący w najbardziej zaawansowanym stadium procesu akcesyjnego w regionie; podkreśla, że Unia odegrała dla tego kraju niezastąpioną rolę; stwierdza jednak z ubolewaniem, że sytuacja Czarnogóry jest ostatnio napięta z uwagi na niestabilność polityczną, polaryzację i coraz bardziej intensywną walkę o wpływy między Rosją a NATO, do którego Czarnogóra przystąpi w 2017 r.; zachęca Komisję do kontynuowania dialogu politycznego z organami krajowymi w celu pomocy w osiągnięciu kompromisu między rządem a opozycją;

Część XXVI - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 22/2016 pt. "Pomoc finansowa Unii Europejskiej na rzecz likwidacji obiektów jądrowych w Bułgarii, na Litwie i Słowacji: osiągnięcia i przyszłe wyzwania"

345. z zadowoleniem przyjmuje wytężoną pracę Trybunału dotyczącą likwidacji elektrowni jądrowych, wykazaną w obecnym sprawozdaniu specjalnym i w sprawozdaniu specjalnym z 2011 r. ⁷² ;

346. popiera zalecenia Trybunału, których większość Komisja zaakceptowała;

347. przypomina, że od 2012 r. Komisja Kontroli Budżetowej interesuje się szczególnie kwestią likwidacji obiektów jądrowych i w związku z tym zorganizowała misje informacyjne do trzech elektrowni jądrowych w 2012, 2013 i 2014 r.;

348. podkreśla, że bezpieczeństwo jądrowe ma pierwszorzędne znaczenie nie tylko dla zainteresowanych państw członkowskich, ale również dla ludności w całej Unii i państwach z nią sąsiadujących;

349. podkreśla, że na Litwie priorytetem musi być usunięcie i bezpieczne tymczasowe składowanie prętów jądrowych z bloku 2;

350. przypomina, że na Litwie jedną z głównych przyczyn opóźnień był fakt, że spory techniczne i handlowe między władzami krajowymi a wykonawcami zewnętrznymi przez lata pozostawały nierozwiązane; uważa, iż aby uniknąć takiego problemu, zakłócającego proces likwidacji, należy wyznaczyć specjalne zespoły zarządzające projektem; zwraca się do Komisji z pytaniem, czy takie zespoły zarządzające projektem istnieją we wszystkich trzech zainteresowanych państwach członkowskich;

351. przypomina Komisji, że słowacka Najwyższa Izba Kontroli zaplanowała na 2015 r. kontrolę JAVYS ⁷³ ; zwraca się o przekazanie mu wniosków z tej kontroli; w tym kontekście wzywa właściwe władze bułgarskie i litewskie do skontrolowania procesów likwidacji w Ignalinie i Kozłoduju;

352. jest zaniepokojony opóźnieniami w pracach dotyczących obiektów składowania odpadów nisko- i średnioaktywnych; wzywa Komisję do poinformowania właściwej komisji Parlamentu o poczynionych postępach;

353. wzywa Komisję do poinformowania właściwej komisji Parlamentu o staraniach podjętych na rzecz wyeliminowania luki finansowej, zwłaszcza na Litwie;

354. przypomina, że Trybunał oszacował koszty likwidacji w omawianych trzech państwach członkowskich, w tym składowania odpadów wysokoaktywnych i wypalonego paliwa jądrowego, na 11 388 mln EUR; uważa, że koszty likwidacji nie powinny obejmować kosztów składowania odpadów wysokoaktywnych i wypalonego paliwa jądrowego, które wchodzą w zakres odpowiedzialności państw członkowskich i powinny być pokrywane z funduszy krajowych;

355. wzywa Komisję, by wraz z trzema zainteresowanymi państwami członkowskimi przedstawiła sprawozdanie dotyczące obecnej sytuacji w zakresie gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi wygenerowanymi przy likwidacji trzech elektrowni jądrowych;

356. zwraca się do Komisji, by współpracowała z państwami członkowskimi w celu zbadania możliwości określania geologicznych repozytoriów dla wysokoaktywnych odpadów radioaktywnych;

357. podkreśla, że zamknięcie elektrowni jądrowej w Ignalinie było warunkiem przedstawionym przez Komisję dla przystąpienia Litwy do Unii, w zamian za wsparcie Unii przy jej zamknięciu, likwidacji i łagodzeniu wpływu społecznego i gospodarczego, jak określono w protokole nr 4 do Aktu przystąpienia; odnotowuje, że Litwa spełniła swoje zobowiązania dotyczące zamknięcia reaktorów jądrowych elektrowni jądrowej w Ignalinie w ustalonym terminie; wyraża jednak zaniepokojenie w związku z opóźnieniami w likwidacji elektrowni, dlatego zaleca przeprowadzenie przez organy Unii dokładniejszej kontroli tego procesu;

358. przypomina, że bezpieczeństwo jądrowe ma nadrzędne znaczenie dla ludności całej Unii, i odnotowując zalecenia Trybunału dotyczące kontynuowania finansowania, nalega, aby Komisja przeprowadziła dokładną ocenę zapotrzebowania na kontynuowanie specjalnych programów finansowania likwidacji obiektów jądrowych na Litwie, w Bułgarii i na Słowacji po 2020 r.; podkreśla, że wszelkie potencjalne nowe finansowanie Unii po 2020 r. proponowane przez Komisję na potrzeby likwidacji obiektów jądrowych w przedmiotowych trzech państwach członkowskich powinno obejmować czytelne zasady i odpowiednie zachęty do przeprowadzenia likwidacji z zastosowaniem skuteczniejszych mechanizmów kontroli w odniesieniu zarówno do finansowania, jak i terminu, przy czym należy podkreślić konieczność efektywnego wykorzystywania zasobów finansowych Unii;

359. wzywa Komisję do dopilnowania, by wszystkie przyszłe koszty związane z likwidacją obiektów jądrowych i z trwałym składowaniem wypalonego paliwa były odpowiednio rozliczane i obliczane zgodnie z normami międzynarodowymi i prawodawstwem Unii;

360. zwraca się do Komisji, by oceniła plany działań w trzech omawianych krajach z myślą o zaproponowaniu wspólnych przetargów dla podobnych projektów, zwłaszcza jeśli chodzi o doradztwo i projektowanie obiektów składowania odpadów;

361. zwraca się do Komisji, by dokonała oceny procesu likwidacji na Litwie, w Bułgarii i na Słowacji, w tym gospodarnego wykorzystania pomocy finansowej Unii, w okresie finansowania 2007-2013;

362. wzywa Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, by skontrolował funkcjonowanie funduszy wspierania likwidacji w okresie 2007-2013;

363. jest zaniepokojony stwierdzeniem Trybunału, zgodnie z którym przeprowadzona przez Komisję ocena planów finansowych i szczegółowych planów likwidacji na okres finansowania 2014-2020, tj. odpowiednio drugiego i trzeciego warunku ex ante ⁷⁴ , była niedostateczna; zastanawia się, kto w Komisji ponosi odpowiedzialność finansową za to niepowodzenie; w tym kontekście domaga się informacji o ukończonym planie działania na rzecz zaradzenia stwierdzonym uchybieniom;

Część XXVII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 23/2016 pt. "Transport morski w UE na niespokojnych wodach - wiele nieskutecznych i nietrwałych inwestycji"

364. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału i popiera zawarte w nim zalecenia;

365. z zadowoleniem przyjmuje odnotowany w ostatnim dziesięcioleciu wzrost w unijnym transporcie morskim pomimo znacznych różnic w wykorzystywaniu tego rodzaju transportu między portami państw członkowskich;

366. podkreśla, że polityka inwestycyjna portów państw członkowskich jest określana zgodnie z decyzjami politycznymi podejmowanymi na szczeblu krajowym, które mogą odbiegać od strategii Unii określanej przez te same państwa członkowskie; jest zdania, że podstawowym zadaniem Komisji powinno być zapewnienie, by krajowe działania w zakresie finansowania infrastruktury unijnej były spójne z polityką transportową Unii i zgodne ze strategiami na szczeblu Unii; ubolewa, że Komisja nie dysponuje wszystkimi narzędziami do urzeczywistnienia tej spójności;

367. przyznaje, że inwestycje w infrastrukturę portową to inwestycje długoterminowe; ubolewa nad tym, że w większości przypadków zwrot z inwestycji jest jednak niski i powolny;

368. ubolewa nad tym, że choć opracowano większość krajowych strategii rozwoju portów, problem stanowiły solidne plany wdrażania i koordynacja;

369. jest poważnie zaniepokojony tym, że Trybunał odnotował brak sprawozdawczości w zakresie zagregowanych danych na temat przepustowości oraz niewiarygodne dane dotyczące dostępnej przepustowości;

370. ubolewa nad tym, że państwa członkowskie nie przekazują danych dotyczących przepustowości portów bazowych, co ogranicza zdolność monitorowania ze strony Komisji; podkreśla, jak ważna jest poprawa sytuacji, by Komisja mogła przedstawić ogólnounijny plan rozwoju portów; wzywa Komisję do ustanowienia jasnego systemu sprawozdawczości w odniesieniu do danych od państw członkowskich;

371. uważa, że można usprawnić koordynację między służbami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Komisji dzięki zacieśnionej współpracy i bardziej przejrzystym procedurom;

Część XXVIII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 25/2016 pt. "System identyfikacji działek rolnych: użyteczne narzędzie do określania kwalifikowalności gruntów rolnych wymagające udoskonaleń w zakresie zarządzania"

372. zaleca, aby na podstawie analizy kosztów i korzyści w ujęciu ilościowym oraz oceny ryzyka państwa członkowskie, w bieżącym okresie wspólnej polityki rolnej, zintensyfikowały działania mające na celu poprawę wiarygodności danych systemu identyfikacji działek rolnych w oparciu o terminowe i skrupulatnie przeprowadzane aktualizacje systemu; uważa, że uwzględniając złożoność oceny proporcjonalnej, państwa członkowskie korzystające z tej opcji powinny, w bieżącym okresie wspólnej polityki rolnej, podjąć dalsze starania w celu opracowania katalogu systemów proporcjonalnych zawierającego jasny opis i kryteria oceny oraz z myślą o stosowaniu uzupełniających narzędzi technicznych w celu poprawy obiektywności analizy ortofotomap i zagwarantowania jej odtwarzalności; zaleca, aby państwa członkowskie rozważyły także możliwość rejestrowania danych dotyczących praw własności i dzierżawy w swoich systemach identyfikacji działek rolnych, gdy tylko jest to wykonalne i opłacalne;

373. zaleca, aby przy wsparciu ze strony Komisji państwa członkowskie, w bieżącym okresie wspólnej polityki rolnej, opracowały i ustanowiły ramy oceny kosztów eksploatowania i aktualizacji swoich systemów identyfikacji działek rolnych; uważa, że powinno to umożliwić państwom członkowskim ocenę wydajności ich systemów identyfikacji działek rolnych i opłacalności usprawnień w ramach tych systemów;

374. zaleca, aby państwa członkowskie, wykorzystując swoje systemy identyfikacji działek rolnych, zadbały o wiarygodne identyfikowanie, rejestrowanie i skuteczne monitorowanie obszarów proekologicznych, trwałych użytków zielonych i nowych kategorii gruntów; zaleca, aby państwa członkowskie przeprowadziły także analizę kosztów i korzyści związanych z ujęciem w swoich systemach identyfikacji działek rolnych wszystkich elementów krajobrazu chronionych w ramach zasady wzajemnej zgodności lub programów rolnośrodowiskowych w celu dalszej poprawy monitorowania i ochrony takich elementów korzystnych dla środowiska i różnorodności biologicznej;

375. zaleca, aby Komisja ponownie oceniła aktualne ramy prawne w celu uproszczenia i usprawnienia zasad dotyczących systemów identyfikacji działek rolnych na potrzeby następnego okresu wspólnej polityki rolnej, np. poprzez ponowne rozważenie potrzeby progu stabilności wynoszącego 2 % oraz zasady 100 drzew;

376. zaleca, aby przed rozpoczęciem oceny jakości w 2017 r. Komisja przeprowadziła analizę kosztów i korzyści w celu określenia, czy reprezentatywność prób w ramach oceny jakości mogłaby się poprawić, tak aby lepiej uwzględnić populację działek w systemie identyfikacji działek rolnych;

377. zaleca, aby począwszy od 2016 r. Komisja udoskonaliła monitorowanie wyników oceny jakości poprzez analizowanie wszelkich nieścisłości w sprawozdaniach dotyczących oceny jakości, monitorowanie ich, przekazywanie informacji zwrotnych państwom członkowskim oraz zadbanie o to, by w razie potrzeby przygotowywano i wdrażano plany działań zaradczych; wzywa Komisję do przeprowadzenia także szczegółowej corocznej analizy trendów w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego i typu działki referencyjnej, tak aby odpowiednio wcześnie wykrywać ewentualne problemy;

Część XXIX - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 26/2016 pt. "Zwiększenie skuteczności zasady wzajemnej zgodności i uproszczenie związanego z nią systemu nadal stanowi wyzwanie"

378. zaleca, aby Komisja - w ramach oceny skutków WPR po 2020 r. - zbadała, w jaki sposób dalej rozwijać zbiór wskaźników służących ocenie skuteczności zasady wzajemnej zgodności; zaleca, aby również zbadała, w jaki sposób uwzględniać we wskaźnikach poziom przestrzegania przez rolników przepisów dotyczących tej zasady, aby umocnić stosowanie i egzekwowanie norm środowiskowych w rolnictwie z myślą o zapewnieniu spójności WPR;

379. zaleca, aby w celu zapewnienia, że napotkane problemy nie powtórzą się, Komisja uwzględniła różne wymogi zgodnie z lokalnymi potrzebami terytorialnymi; uważa ponadto, że poziomy płatności powinny być bardziej powiązane z wymogami nakładanymi na rolników, tak aby umożliwić rozwiązanie konkretnych problemów środowiskowych oraz zrekompensowanie rolnikom ograniczeń, jakie na nich jednocześnie nałożono;

380. zaleca, aby od chwili obecnej Komisja usprawniła wymianę informacji na temat przypadków naruszenia zasady wzajemnej zgodności między odnośnymi służbami, tak aby pomóc im określić przyczyny naruszeń i podjąć odpowiednie środki zaradcze;

381. apeluje, w odniesieniu do WPR po 2020 r., aby Komisja rozważyła ulepszenie przepisów dotyczących kontroli na miejscu w zakresie zasady wzajemnej zgodności i zwróciła się do państw członkowskich, by skutecznie przeprowadzały kontrole administracyjne z wykorzystaniem wszystkich dostępnych im stosownych informacji; uważa, że pozwoliłoby to na skuteczniejsze ukierunkowanie głównych punktów kontroli;

382. zaleca, aby w ramach oceny skutków WPR po 2020 r. Komisja dokonała oceny doświadczeń związanych z funkcjonowaniem dwóch systemów o podobnych celach pod względem ochrony środowiska (normy dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska i zazielenianie) z myślą o wspieraniu ich dalszej synergii; uważa, że w ocenie tej należy uwzględnić kryteria takie, jak wpływ norm na środowisko i osiągnięty przez rolników historyczny poziom zgodności z wymogami;

383. zachęca Komisję do opracowania - po sporządzeniu sprawozdania z realizacji WPR, które powinno być gotowe do końca 2018 r. - metodyki pomiaru kosztów związanych z zasadą wzajemnej zgodności;

384. sugeruje ujęcie wskaźników jakościowych i określenie bardziej konkretnych celów pomiarów wzajemnej zgodności; zaleca łatwą, szybką i uproszczoną metodę składania wniosków dla beneficjentów;

385. zaleca, w związku z WPR po 2020 r., aby Komisja zachęcała do bardziej zharmonizowanego stosowania kar na szczeblu UE poprzez doprecyzowanie koncepcji dotkliwości, zasięgu, trwałości, powtarzalności i umyślności, uwzględniając jednocześnie warunki właściwe poszczególnym państwom członkowskim; uważa, że aby zrealizować ten cel, należy wprowadzić na poziomie UE minimalne warunki;

386. jest zdania, że w okresie 2014-2020 i później wskaźniki umożliwiały ocenę rzeczywistych wyników wdrażania zasady wzajemnej zgodności, zgodnie z wnioskami wyciągniętymi z doświadczeń w okresie 2007-2013;

Część XXX - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 27/2016 pt. "Administracja w Komisji Europejskiej - przykład najlepszej praktyki?"

387. zaleca, by Komisja, jeśli nie decyduje się na działanie zgodne z najlepszą praktyką, wyjaśniała przyczyny takiego postępowania, zgodnie z wymogami nałożonymi na europejskie jednostki interesu publicznego; zaleca również, aby skupiła się wyraźnie na wynikach i jednocześnie wyciągała odpowiednie wnioski z wcześniejszych doświadczeń;

388. zaleca, by Komisja:

a) zachęciła Służbę Audytu Wewnętrznego do przeprowadzania liczniejszych kontroli dotyczących kwestii zarządzania wysokiego szczebla;

b) zakończyła proces dostosowywania ram kontroli wewnętrznej do zasad wynikających z ram COSO z 2013 r.;

c) jeszcze bardziej przyspieszyła publikację sprawozdania rocznego;

d) zebrała informacje przedstawione już w szeregu innych sprawozdań, tak aby stworzyć, pod kierownictwem jej przewodniczącego, pojedyncze sprawozdanie dotyczące rozliczalności lub pakiet takich sprawozdań, które obejmowałyby nie tylko sprawozdanie roczne, ale również następujące elementy:

- oświadczenie dotyczące zarządzania,

- omówienie zagrożeń operacyjnych i strategicznych,

- sprawozdanie na temat wyników o charakterze niefinansowym,

- informacje na temat działań podjętych w ciągu roku i realizacji celów polityki,

- sprawozdanie na temat prac i wniosków komitetu odpowiedzialnego za audyt, oraz

- oświadczenie na temat średnioterminowej i długoterminowej stabilności budżetowej zawierające w stosownych przypadkach odniesienia do informacji przedstawionych w innych sprawozdaniach;

e) przedłożyła pojedyncze sprawozdanie dotyczące rozliczalności lub pakiet takich sprawozdań do celów audytu sprawozdania finansowego; uważa, że sprawozdania o rozliczalności muszą być analityczne, zwięzłe, łatwe do zrozumienia i przystępne dla audytorów, pracowników i obywateli Unii, a jednocześnie muszą być zgodne z międzynarodowymi standardami rachunkowości i najlepszymi praktykami;

f) opublikowała w sprawozdaniu rocznym lub w ramach towarzyszących mu informacji dodatkowych szacowany poziom błędu obliczony na podstawie rzetelnej metodyki oraz zaangażowała zainteresowane strony, w tym Parlament, w wybór statystycznej metodyki szacowania błędu; uważa, że metodyka powinna być jasna i spójna;

g) regularnie aktualizowała rozwiązania w zakresie zarządzania i publikowała informacje na ten temat, a także wyjaśniała wybór struktur i procesów w odniesieniu do wybranych ram;

h) przekształciła Komitet ds. Audytu w komitet odpowiedzialny za audyt, w którym większość stanowiliby niezależni członkowie zewnętrzni, i poszerzyła jego kompetencje o obszary takie jak zarządzanie ryzykiem, sprawozdawczość finansowa, a także prace i wnioski działów weryfikacji ex post i Dyrekcji ds. Audytu;

389. Parlament zaznacza, że:

a) zarządzanie wysokiego szczebla w organizacjach międzynarodowych musi być zgodne z modelem biznesowym i powinno być przejrzyste, odpowiedzialne i - co najważniejsze - skuteczne;

b) zarządzanie wysokiego szczebla musi się dostosować do szybko zmieniającego się świata i musi ewoluować oraz identyfikować potencjalne wyzwania, zanim staną się one problemami;

c) stosunki horyzontalne lub wertykalne między różnymi strukturami Komisji muszą być jasne i łatwe do ustalenia; absolutną koniecznością jest kontynuowanie procesu ograniczania formalności administracyjnych; zaleca się również ściślejszą koordynację między różnymi strukturami;

d) potrzeba większej widoczności wyników zarządzania rocznego w państwach członkowskich; skutecznie publikowane i prezentowane rzetelne dane mogą pomóc w podejmowaniu ważnych decyzji;

e) solidne oceny ex ante, ex post i śródokresowe powinny zapewnić wartość każdego wydanego euro; aby ułatwić zaangażowanie, dokument powinien przedstawiać informacje dotyczące odnośnych kosztów i korzyści wszystkich wydatków;

f) należy promować strategiczne wykorzystywanie zamówień publicznych: każdego roku państwa członkowskie wydają około 14 % swoich budżetów na zakupy usług, robót i dostaw; zamówienia publiczne powinny i muszą być wykorzystywane jako ważne narzędzie osiągania celów strategii "Europa 2020";

Część XXXI - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 28/2016 pt. "Postępowania w obliczu poważnych transgranicznych zagrożeń dla zdrowia w UE - podjęto ważne działania, lecz konieczne są dalsze kroki"

390. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera zawarte w nim zalecenia i zachęca Komisję do uwzględnienia tych zaleceń podczas podejmowania dalszych kroków mających na celu przeciwdziałanie poważnym transgranicznym zagrożeniom dla zdrowia w Unii;

391. ponownie podkreśla zalecenie Trybunału, zgodnie z którym przed opracowaniem kolejnego sprawozdania należy odpowiednio wykorzystać doświadczenia zdobyte w ramach pierwszego cyklu sprawozdawczego; uważa, że w celu zapewnienia odpowiedniej jakości sprawozdań w przyszłości należy zadbać o spójność całego procesu we wszystkich państwach członkowskich;

392. wyraża uznanie dla postępów poczynionych od czasu strategii w dziedzinie zdrowia na lata 2008-2013, ale podkreśla potrzebę sprawniejszego i bardziej strategicznego monitorowania;

393. popiera zalecenie Trybunału, zgodnie z którym Komitet ds. Bezpieczeństwa Zdrowia powinien opracować strategiczny plan, aby stawić czoła operacyjnym i strategicznym wyzwaniom, przed jakimi stoi;

394. zauważa, że Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób nie dysponuje formalną procedurą umożliwiającą skuteczne reagowanie na wnioski o pomoc; uważa, że taka sytuacja jest niedopuszczalna;

395. zaleca, aby różne służby Komisji pełniące funkcje związane ze zdrowiem oraz DG ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności wypracowały usystematyzowane podejście w celu usprawnienia współpracy;

396. wyraża ubolewanie, że państwa członkowskie nie podjęły wspólnych działań w celu szybszego dokonania wspólnego zamówienia na szczepionkę przeciwko grypie pandemicznej, a także dostrzega, że grypa to problem, z jakim służba zdrowia w poszczególnych państwach członkowskich zmaga się co roku; uważa, że skoordynowane podejście we wszystkich państwach członkowskich byłoby korzystne dla zdrowia obywateli Unii i pozwoliłoby obniżyć koszty;

397. apeluje do Komisji, państw członkowskich i Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób o współpracę w celu dalszego rozwijania systemu wczesnego ostrzegania i reagowania; podkreśla, że konieczne jest, aby taki system, używany na szeroką skalę, był aktualizowany i odzwierciedlał zmiany technologiczne, co będzie gwarantować jego optymalne wykorzystanie;

398. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

1 Dz.U. L 69 z13.3.2015.

2 Dz.U. C 380 z 14.10.2016, s. 1.

3 Dz.U. C 375 z 13.10.2016, s. 1.

4 Dz.U. C 380 z 14.10.2016, s. 147.

5 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

6 Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2017)0144 (zob. s. 66 niniejszego Dziennika Urzędowego).

7 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

8 Dz.U. L 362 z 31.12.2012, s. 1.

9 Sprawozdanie specjalne Trybunału nr 31/2016.

10 Sprawozdania specjalne Trybunału nr 5/2015 i nr 19/2016.

11 DG REGIO Komisji Europejskiej, Zestawienie danych dotyczących postępów dokonanych w finansowaniu i wdrażaniu instrumentów inżynierii finansowej, zgłoszonych przez instytucje zarządzające zgodnie z art. 67 ust. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 1083/2006, okres programowania 2007-2013, stan na dzień 31 grudnia 2015 r., 20 września 2016 r., s. 61.

12 Zob. pkt 1.39 sprawozdania rocznego Trybunału za 2015 r.

13 Zob. pkt 3.22 i 3.23 sprawozdania rocznego Trybunału za rok 2015.

14 Zob. pkt 3.29 sprawozdania rocznego Trybunału za rok 2015.

15 Zob.. pkt 3.33-3.38 sprawozdania rocznego Trybunału za rok 2015.

16 Zob. pkt 3.56 sprawozdania rocznego Trybunału za rok 2015.

17 Zob. pkt 4.16 sprawozdania rocznego Trybunału za rok 2015.

18 COM(2016) 674, SWD(2016) 338, SWD(2016) 339.

19 Zaangażowanie i spójność, ocena ex post siódmego programu ramowego UE, listopad 2015 r.

20 Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2015, pkt 3.19.

21 Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2015, pkt 3.22.

22 Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2015, sekcja 3.

23 Rezolucja Parlamentu Europejskiego (UE, Euratom) 2016/1461 z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze, ust. 8 (Dz.U. L 246 z 14.9.2016, s. 27).

24 Sprawozdanie roczne z działalności za rok 2015, Dyrekcja Generalna ds. Badań Naukowych i Innowacji, Bruksela 2016 r., s. 11, przypis 8.

25 SWD(2016) 318.

26 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 65).

27 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 1).

28 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylająca dyrektywę 2004/17/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 243.)

29 Pierwsze wyniki Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, sprawozdanie końcowe dla DG ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego Komisji Europejskiej, czerwiec 2016 r.

30 Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2015, pkt 6.36.

31 Odpowiedź na pytanie 19 w pytaniach wymagających odpowiedzi na piśmie do komisarz Creț u.

32 Zob. ust. 8 rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r.

33 Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2015, pkt 6.9, przypis 8.

34 Stwierdza, że uniknięcie tych błędów umożliwiłoby zmniejszenie szacowanego poziomu błędu o 0,9 punktu procentowego w dziale "Wsparcie rynku i pomoc bezpośrednia" oraz o 3,2 punktu procentowego w dziale "Rozwój obszarów wiejskich i inne polityki".

35 W sprawozdaniu rocznym z działalności DG AGRI stwierdza się, że zagregowany, skorygowany poziom błędu zmalał z 2,61 % w 2014 r. do 1,47 % w 2015 r.

36 Pełny wymiar oznacza minimalną liczbę godzin wymaganą przez odnośne przepisy krajowe dotyczące umów o pracę. Jeśli przepisy krajowe nie wskazują liczby godzin, wówczas za minimalną liczbę godzin pracy przyjmuje się 1 800 godzin: odpowiadających 225 dniom roboczym po osiem godzin.

37 Według najnowszego badania struktury gospodarstw rolnych (Eurostat) całkowita zmiana w ogólnej sile roboczej w gospodarstwach rolnych w krajach UE-28 za okres 2007-2013 oznacza spadek o 2,3 mln rocznych jednostek pracy, co stanowi zmniejszenie o 19,8 %.

38 Zob. odpowiedź na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie 3 - wysłuchanie komisarza Hogana w dniu 29 listopada 2016 r.

39 Zob. ust. 317 rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r.

40 Państwa członkowskie muszą zmniejszyć różnice między poziomami płatności za hektar na rzecz beneficjentów na ich terytoriach (te działania otrzymały nazwę "spójności wewnętrznej"). Z zasady (z uwzględnieniem wyjątków) muszą też ograniczyć o co najmniej 5 % wpływy powyżej 150 000 EUR, które każdy z beneficjentów uzyskuje z systemu płatności podstawowych lub systemu jednolitej płatności obszarowej. Dodatkowo państwa członkowskie dysponują opcją redystrybucji do 30 % ich puli krajowej płatności bezpośrednich do pierwszych 30 ha na każde gospodarstwo ("płatności redystrybucyjnych"), jak również ustanowienia bezwzględnego ograniczenia na wpływy dla każdego beneficjenta z systemu płatności podstawowych lub systemu jednolitej płatności obszarowej ("zastosowania górnego limitu").

41 Zob. art. 35 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 908/2014 z dnia 6 sierpnia 2014 r. ustanawiającego zasady dotyczące stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, przepisów dotyczących kontroli, zabezpieczeń i przejrzystości (Dz.U. L 255 z 28.8.2014, s. 59) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 549).

42 Decyzja Komisji C(2016) 2210 z dnia 12 kwietnia 2016 r. zmieniająca decyzję Komisji C(2014) 5434 dopuszczającą zastosowanie zwrotu wydatków na podstawie kosztów jednostkowych działań realizowanych przez podmiot Grupy Banku Światowego na podstawie umowy ramowej z Unią.

43 Zob. odpowiedź na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie 23 - wysłuchanie komisarza Avramopoulosa w dniu 29 listopada 2016 r.

44 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (Dz.U. L 88 z 4.4.2011, s. 45).

45 C(2016) 3301.

46 Zob. ust. 38 rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2012 r. zawierającej uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2010, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 286 z 17.10.2012, s. 31).

47 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014-2020 (Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 44).

48 Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2016 r., Rada przeciwko Front Polisario, C-104/16 P, ECLI:EU:C:2016:973.

49 Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa (Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1).

50 Grupa wysokiego szczebla niezależnych ekspertów ds. monitorowania uproszczenia dla beneficjentów europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych.

51 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487).

52 Dz.U. L 69 z 13.3.2015.

53 Dz.U. C 380 z 14.10.2016, s. 1.

54 Dz.U. C 375 z 13.10.2016, s. 1.

55 Dz.U. C 380 z 14.10.2016, s. 147.

56 Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2017)0143 (zob. s. 26 niniejszego Dziennika Urzędowego).

57 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

58 Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40).

59 Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36).

60 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt ("Prawo o zdrowiu zwierząt") (Dz.U. L 84 z 31.3.2016, s. 1).

61 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 913/2010 z dnia 22 września 2010 r. w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy (Dz.U. L 276 z 20.10.2010, s. 22).

62 Dyrektywa Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22).

63 Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16).

64 Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77).

65 Decyzja ramowa Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych (Dz.U. L 328 z 6.12.2008, s. 55).

66 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie strategii UE w dziedzinie integracji Romów (Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 112).

67 Dz.U. C 378 z 24.12.2013, s. 1.

68 Zob. załącznik III do sprawozdania specjalnego nr 14/2016, s. 74-76.

69 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 65).

70 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 16).

71 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1513 z dnia 9 września 2015 r. zmieniająca dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniająca dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. L 239 z 15.9.2015, s. 1).

72 Sprawozdanie specjalne nr 16/2011 "Pomoc finansowa Unii Europejskiej na rzecz likwidacji obiektów jądrowych w Bułgarii, na Litwie i Słowacji: osiągnięcia i przyszłe wyzwania".

73 Jadrové vyrad'ovacia spoločnost' (JAVYS): właściciel elektrowni jądrowej odpowiedzialny za likwidację elektrowni jądrowej Bohunice.

74 Zob. COM(2011) 783, rozporządzenia Rady (Euratom) nr 1368/2013 (Dz.U. L 346 z 20.12.2013, s. 1) i (Euratom) nr 1369/2013 (Dz.U. L 346 z 20.12.2013, s. 7) oraz decyzja wykonawcza Komisji C(2014) 5449.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2017.252.26
• Rodzaj: Decyzja
• Tytuł: Decyzja 2017/1606 w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja
• Data aktu: 27/04/2017
• Data ogłoszenia: 29/09/2017