RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 14 i 2 ust. 1,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W dniu 12 grudnia 2003 r. Rada Europejska przyjęła Europejską strategię bezpieczeństwa, która wzywa do ustanowienia porządku międzynarodowego opartego na skutecznym multilateralizmie. W świecie globalnych zagrożeń, globalnych rynków i globalnych mediów, bezpieczeństwo i dobrobyt UE uzależnione są w coraz większym stopniu od skutecznego systemu wielostronnego. Rozwój silniejszej społeczności międzynarodowej, dobrze funkcjonujące instytucje międzynarodowe oraz oparty na prawie porządek międzynarodowy to cel UE.
(2) Europejska strategia bezpieczeństwa uznaje Kartę Narodów Zjednoczonych za zasadniczy dokument, na którym opierają się stosunki międzynarodowe. Europejskim priorytetem jest dostarczenie Organizacji Narodów Zjednoczonych instrumentów, które umożliwią jej wypełnianie obowiązków oraz skuteczne działanie.
(3) Konwencja ONZ z 1980 r. o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych rodzajów broni konwencjonalnej, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki, zawarta w Genewie w dniu 10 października 1980 r., zmieniona w dniu 21 grudnia 2001 r. (zwana dalej "konwencją CCW") reguluje użycie w konfliktach zbrojnych pewnych rodzajów broni konwencjonalnej, uważanych za powodujące nadmierne cierpienie uczestników walk lub niekontrolowane skutki dla ludności cywilnej. Konwencja CCW opiera się na zasadzie prawa międzynarodowego mówiącej, że prawo stron konfliktu zbrojnego do decydowania o metodach i środkach stosowanych w działaniach wojennych nie jest nieograniczone, oraz na zasadzie, zgodnie z którą zakazuje się wykorzystywania w konfliktach zbrojnych broni, pocisków i materiałów oraz metod prowadzenia działań wojennych charakteryzujących się powodowaniem zbędnych krzywd lub niepotrzebnego cierpienia.
(4) W dniu 6 grudnia 2006 r. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło rezolucję w sprawie konwencji CCW, wzywającą wszystkie państwa, które tego jeszcze nie uczyniły, do podjęcia niezbędnych działań w celu jak najszybszego przystąpienia do konwencji CCW i dołączonych do niej protokołów, po to, aby w bliskim terminie doprowadzić do przystąpienia do tych aktów jak największej liczby państw i po to, by nadać im ostatecznie ogólnoświatowy charakter.
(5) Ostatni z protokołów dołączonych do konwencji CCW, Protokół V w sprawie materiałów wybuchowych pozostałych po wojnie (zwany dalej "protokołem V"), został przyjęty w dniu 28 listopada 2003 r. na posiedzeniu państw stron konwencji CCW. Protokół V, który jest pierwszym wynegocjowanym wielostronnie instrumentem zajmującym się problemem niewybuchów i porzuconego uzbrojenia, ma na celu wyeliminowanie zagrożenia, które taka spuścizna wojen stanowi na co dzień dla ludności wymagającej działań w zakresie rozwoju oraz dla pracowników organizacji humanitarnych niosących jej pomoc. Od czasu jego przyjęcia 32 państwa zakomunikowały Sekretarzowi Generalnemu ONZ, będącemu depozytariuszem konwencji CCW, swoją zgodę na związanie się protokołem V. Zgodnie z art. 5 ust. 3 konwencji CCW protokół V wszedł w życie dnia 12 listopada 2006 r. Wejście w życie protokołu V pokazuje, że konwencja CCW ma szanse stać się dynamicznym instrumentem odpowiadającym na postępy w zakresie technologii zbrojeniowej i na zmieniające się rodzaje konfliktów zbrojnych i sposoby ich prowadzenia.
(6) Mimo że poczyniono znaczne postępy na rzecz zapewnienia, że do konwencji przystąpi jak największa liczba państw, prawie połowa państw członkowskich ONZ nie ratyfikowała jeszcze ani nie przystąpiła w inny sposób do konwencji CCW i dołączonych do niej protokołów. W Afryce, Azji, szczególnie w Azji Południowo-Wschodniej, oraz na Bliskim Wschodzie tempo przystępowania jest nadal powolne. Połowa spośród państw, które jeszcze nie są stronami konwencji CCW, to państwa dotknięte problemem min i materiałów wybuchowych pozostałych po wojnie (ERW). Uniwersalizacja konwencji CCW i dołączonych do niej protokołów pozostanie priorytetowym celem państw stron w latach 2006-2011.
(7) Podczas trzeciej konferencji przeglądowej konwencji CCW, która odbyła się w Genewie w dniach 7-17 listopada 2006 r., przyjęto Plan działań na rzecz uniwersalizacji konwencji CCW określający cele zakładające intensywniejsze wdrażanie konwencji CCW i dołączonych do niej protokołów, promowanie uniwersalizacji i ściślejszą współpracę między państwami stronami, jak również program patronacki.
(8) Plan działań na rzecz uniwersalizacji konwencji CCW wskazuje, że w koordynowaniu działań regionalnych zgodnie ze specyfiką poszczególnych regionów, głównie w tych regionach, gdzie poparcie dla konwencji CCW jest ciągle niskie, ważną rolę mają odgrywać regionalne ośrodki ONZ ds. pokoju i rozbrojenia, a w stosownych przypadkach również organizacje regionalne.
(9) W ramowej umowie finansowo-administracyjnej, zawartej między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a ONZ, z drugiej strony, określono ramowe postanowienia służące zacieśnieniu współpracy ONZ ze Wspólnotą, obejmującej również partnerstwo programowe,
PRZYJMUJE NINIEJSZE WSPÓLNE DZIAŁANIE:
