Prawo.pl

Akty Prawne
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej - Seria L
Dz.U.UE.L.1964.121.2012

Dyrektywa 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem

DYREKTYWA RADY 64/433/EWG

w sprawie warunków sanitarnych produkcji i wprowadzania do obrotu świeżego mięsa *

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

rozporządzenie Rady (EWG) nr 805/68 z dnia 27 czerwca 1968 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa wołowego i cielęcego⁽¹⁾, rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa wieprzowego⁽²⁾ oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 3013/89 z dnia 25 września 1989 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa baraniego i mięsa koziego⁽³⁾ ustanowiły podstawę swobodnego przepływu mięsa wołowego i cielęcego, mięsa wieprzowego, mięsa baraniego i mięsa koziego;

tak długo jak przeszkodą w handlu wewnątrzwspólnotowym będą różnice istniejące między wymogami sanitarnymi dotyczącymi mięsa w Państwach Członkowskich, wprowadzenie w życie wspomnianych regulacji nie przyniesie rezultatów;

w celu pozbycia się tych różnic należy doprowadzić do zbliżenia przepisów weterynaryjnych Państw Członkowskich do powyższych przepisów;

przedmiotem zbliżenia powinna być w szczególności standaryzacja wymogów sanitarnych dotyczących mięsa w rzeźniach i pomieszczeniach rozbioru mięsa, a także podczas składowania i transportu; należy wprowadzić system zatwierdzania rzeźni i zakładów rozbioru mięsa, które spełniają wymogi sanitarne ustanowione niniejszą dyrektywą oraz wspólnotową procedurę inspekcji w celu zapewnienia przestrzegania warunków takiego zatwierdzenia; należy również ustanowić przepisy dotyczące zatwierdzania chłodni składowych;

zakłady o małej mocy produkcyjnej powinny być zatwierdzane według uproszczonych kryteriów dotyczących struktury i infrastruktury, jednak z zachowaniem zasad higieny ustanowionych niniejszą dyrektywą;

oznakowanie sanitarne mięsa i zatwierdzenie dokumentu przewozowego przez urzędowego lekarza weterynarii zakładu pochodzenia jest najlepszą formą zapewnienia właściwych władz w miejscu przeznaczenia, iż przesyłka mięsa jest zgodna z przepisami niniejszej dyrektywy; świadectwo zdrowia powinno zostać utrzymane w mocy do celów stwierdzenia przeznaczenia danego mięsa;

reguły, zasady i środki ochronne wprowadzone dyrektywą Rady 90/675/EWG z dnia 10 grudnia 1990 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich⁽⁴⁾ powinny niniejszym być stosowane;

w kontekście handlu między Państwami Członkowskimi zasady ustanowione dyrektywą Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w celu urzeczywistniania rynku wewnętrznego⁽⁵⁾ także powinny być stosowane;

należy powierzyć Komisji zadanie przyjęcia niektórych środków w celu wprowadzenia w życie niniejszej dyrektywy; w tym celu należy zatwierdzić procedury ustanawiające ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) "mięso" oznacza wszystkie części domowego bydła (włącznie z gatunkami Bubalus bubalis i Bison bison), trzody chlewnej, owiec, kóz oraz zwierząt nieparzystokopytnych, które są zdatne do spożycia przez ludzi;

b) "świeże mięso" oznacza mięso, łącznie z mięsem zapakowanym próżniowo albo w zmodyfikowanej atmosferze, które nie zostało poddane obróbce technologicznej zapewniającej przedłużenie okresu przechowywania, innej niż schłodzenie;

c) "mięso mechanicznie oddzielone" oznacza mięso oddzielane mechanicznie od kości grubych, z wyjątkiem kości głowy, zakończeń kończyn poniżej stawów napięstkowych i skokowych, a także kręgów guzicznych w przypadku trzody chlewnej oraz przeznaczone dla zakładów zatwierdzonych zgodnie z art. 6 dyrektywy 77/99/EWG⁽⁶⁾;

d) "tusza" oznacza cały korpus zwierzęcia po uboju, odkrwawieniu, wypatroszeniu, oddzieleniu kończyn w nadgarstkach i stępach, oddzieleniu głowy, ogona i wymion oraz dodatkowo, w przypadku bydła, owiec, kóz i nieparzystokopytnych, po oskórowaniu. Jednakże w przypadku trzody chlewnej można odstąpić od oddzielenia kończyn w nadgarstkach i stępach oraz oddzielenia głowy, jeżeli mięso przeznaczone jest do obróbki zgodnie dyrektywą 77/99/EWG;

e) "podroby" oznaczają świeże mięso, poza mięsem tuszy, określonym w lit. d), nawet jeśli pozostaje w sposób naturalny połączone z tuszą;

f) "wnętrzności" oznaczają podroby z klatki piersiowej, jamy brzusznej i jamy miednicy, włączając tchawicę i przełyk;

g) "urzędowy lekarz weterynarii" oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego;

h) "kraj wywozu" oznacza Państwo Członkowskie, z którego wysłane jest świeże mięso;

i) "kraj przeznaczenia" oznacza Państwo Członkowskie, do którego wysłane jest świeże mięso z innego Państwa Członkowskiego;

j) "środek transportu" oznacza zarezerwowane do załadunku części pojazdów mechanicznych, pojazdów szynowych, samolotów oraz ładownie statków lub kontenery do transportu lądowego, morskiego lub powietrznego;

k) "zakład" oznacza zatwierdzoną rzeźnię, zatwierdzony zakład rozbioru, zatwierdzoną chłodnię składową lub jednostkę łączącą kilka takich zakładów;

l) "opakowanie jednostkowe" oznacza ochronę świeżego mięsa poprzez użycie pierwotnego opakowania lub pierwotnego pojemnika w bezpośrednim kontakcie ze świeżym mięsem oraz samo pierwotne opakowanie lub sam pierwotny pojemnik;

m) "opakowanie" oznacza umieszczenie opakowanego świeżego mięsa w drugim pojemniku oraz sam ten pojemnik;

n) "ubój z konieczności" oznacza każdy ubój zarządzony przez lekarza weterynarii w następstwie wypadku lub poważnych zaburzeń fizjologicznych i funkcjonalnych. Ubój z konieczności ma miejsce poza rzeźnią, gdy lekarz weterynarii uważa, że transport zwierzęcia byłby niemożliwy lub narażałby zwierzę na niepotrzebne cierpienie.

o) 1 "centrum przepakowania" oznacza miejsce, gdzie zapakowane mięso przeznaczone do wprowadzania do obrotu jest przegrupowywane lub ponownie pakowane.

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie gwarantuje, że:

A. tusze, półtusze, półtusze podzielone na nie więcej niż trzy części, oraz ćwierci:

a) 2 zostały pozyskane z ubojni spełniającej warunki ustanowione w rozdziałach I i II załącznika I oraz zatwierdzonej i nadzorowanej zgodnie z art. 10;

b) pochodzą ze zwierzęcia rzeźnego, poddanego badaniu przedubojowemu przeprowadzonemu przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z rozdziałem VI załącznika I i zostały uznane w wyniku tego badania za nadające się do uboju zgodnie z celami niniejszej dyrektywy;

c) zostały poddane obróbce w należytych warunkach sanitarnych zgodnie z rozdziałami V i VII załącznika I;

d) zostały poddane badaniu poubojowemu przeprowadzonemu przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z rozdziałem VIII załącznika I i nie wykazywały żadnych zmian oprócz uszkodzeń pourazowych, powstałych krótko przed ubojem lub zlokalizowanych anomalii rozwojowych lub zmian, pod warunkiem stwierdzenia w razie potrzeby na podstawie odpowiednich badań laboratoryjnych, że uszkodzenia te, anomalie rozwojowe lub zmiany nie kwalifikują tuszy i podrobów jako niezdatnych do spożycia przez ludzi i nie powodują niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzkiego;

e) noszą znak zdrowotności zgodnie z rozdziałem XI załącznika I;

f) 3 w czasie transportu towarzyszy im:

i) do dnia 30 czerwca 1993 r. świadectwo zdrowia wydane przez urzędowego lekarza weterynarii w momencie załadunku, które musi odpowiadać co do formy i zawartości wzorowi zamieszczonemu w załączniku V oraz wystawione w języku urzędowym lub w językach urzędowych co najmniej kraju przeznaczenia. Musi ono składać się z pojedynczej strony;

ii) towarzyszący dokument handlowy, który musi:

– być sporządzony przez zakład wysyłający,

– poza danymi szczegółowymi przewidzianymi w załączniku I rozdział X pkt 50 zawierać weterynaryjny numer identyfikacyjny zatwierdzonego zakładu, a w przypadku mięsa mrożonego wyraźnie określać miesiąc i rok zamrożenia,

– w przypadku mięsa przeznaczonego dla Finlandii i Szwecji zawierać jedno ze wskazań przewidzianych w załączniku IV rozdział IV tiret trzecie,

– być przechowywany przez odbiorcę w celu przedłożenia na żądanie właściwego organu. Dane komputerowe muszą zostać wydrukowane na żądanie wspomnianego organu;

iii) świadectwo zdrowia, zgodnie z rozdziałem XI załącznika I, w przypadku mięsa z rzeźni położonej w regionie lub obszarze poddanym ograniczeniom lub mięsa wysyłanego do innego Państwa Członkowskiego, po tranzycie przez państwo trzecie w zaplombowanej ciężarówce.

Na żądanie właściwego organu w Państwie Członkowskim miejsca przeznaczenia należy dostarczyć zaświadczenie jakości zdrowotnej, w przypadku gdy mięso przeznaczone jest na wywóz do państwa trzeciego po przetworzeniu. Koszty związane z taką atestacją ponoszone są przez podmioty gospodarcze;

g) składowane są zgodnie z rozdziałem XIV załącznika I po badaniu poubojowym w należytych warunkach sanitarnych, w zakładach zatwierdzonych zgodnie z art. 10 i nadzorowanych zgodnie z rozdziałem X załącznika I;

h) transportowane są w należytych warunkach sanitarnych zgodnie z rozdziałem XV załącznika I;

B. 4 Kawałki lub części mniejsze niż te określone w sekcji A lub mięso bez kości, niezależnie od tego, czy jest zapakowane, czy nie:

a) zostały pozbawione kości lub pokrojone lub zapakowane w zakładzie rozbioru spełniającym warunki ustanowione w rozdziałach I i III załącznika I, zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 10;

b) zostały pozbawione kości lub pokrojone lub zapakowane i pozyskane zgodnie z rozdziałem IX załącznika I i pochodzą:

– ze świeżego mięsa spełniającego wymogi określone w sekcji A, z wyjątkiem określonych w lit. h), i transportowanego zgodnie z rozdziałem XV załącznika I, lub

– ze świeżego mięsa przywożonego z państw trzecich zgodnie z dyrektywą 90/675/EWG;

c) były składowane w warunkach zgodnych z rozdziałem XIV załącznika I w zakładach zatwierdzonych zgodnie z art. 10 i nadzorowanych zgodnie z rozdziałem X załącznika I;

d) zostały poddane badaniu przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z rozdziałem X załącznika I;

e) spełniają wymogi opakowania jednostkowego i opakowania ustanowione w rozdziale XII załącznika I;

f) spełniają wymogi określone w sekcji A lit. c), e), f) i h);

C. 5 podroby pochodzą z zatwierdzonej rzeźni lub zatwierdzonego zakładu rozbioru. Niepodzielone podroby muszą spełniać wymagania sekcji A i B. Podroby w plastrach muszą odpowiadać wymogom określonym w sekcji B.

D. świeże mięso, które było składowane, zgodnie z niniejszą dyrektywą, w chłodni składowej zatwierdzonej przez Państwo Członkowskie i które od tego czasu nie było poddawane jakiemukolwiek przetwarzaniu, z wyjątkiem czynności związanych ze składowaniem:

a) spełnia wymogi określone w sekcji A lit. c), e), g) i h) oraz w sekcjach B i C lub jest świeżym mięsem przywiezionym z państw trzecich zgodnie z dyrektywą 90/675/EWG;

b) 6 w czasie transportu do miejsca przeznaczenia towarzyszy mu dodatkowy dokument handlowy lub świadectwo określone w sekcji A lit. f). W tym przypadku weterynaryjny numer identyfikacyjny chłodni składowej musi zostać podany w towarzyszącym dokumencie handlowym.

W przypadku gdy mięsu ma towarzyszyć świadectwo, dokument ten wystawia urzędowy lekarz weterynarii na podstawie świadectw zdrowia dołączonych do przesyłki świeżego mięsa w czasie przyjmowania do składowania oraz, w przypadku przywozu, zawiera ono wskazanie pochodzenia świeżego mięsa;

E. świeże mięso, wyprodukowane zgodnie z niniejszą dyrektywą, które było składowane w chłodni składowej państwa trzeciego, zatwierdzonej zgodnie z dyrektywą 72/462/EWG⁽⁷⁾, pod dozorem celnym i które od tego czasu nie było poddawane jakiemukolwiek przetwarzaniu, z wyjątkiem czynności związanych ze składowaniem:

a) spełnia wymogi, określone w sekcjach A, B i C;

b) spełnia szczególne gwarancje dotyczące badania i certyfikacji zgodności z wymogami składowania i transportu;

c) towarzyszy mu świadectwo zgodne ze wzorem, jaki ma zostać opracowany na podstawie procedury ustanowionej w art. 16.

Szczególne gwarancje dotyczące badania i certyfikacji zgodności z wymogami dotyczącymi składowania i transportu oraz wydawanie świadectwa przyjmowane są zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

F. 7 świeże mięso, z którego usunięto opakowanie zbiorcze i które ma zostać przepakowane w zakładzie innym niż ten, w którym zostało pierwotnie zapakowane:

a) musi spełniać wymagania sekcji A, B, C i D;

b) musi zostać wyjęte z opakowania zbiorczego i przepakowane w centrum przepakowania, które spełnia wymagania określone w załączniku I rozdział I i które jest zatwierdzone oraz nadzorowane zgodnie z art. 10.

Jednakże bez uszczerbku dla wspólnotowych wymogów sanitarnych zwierząt, ust. 1 nie stosuje się do:

a) świeżego mięsa przeznaczonego do wykorzystania innego niż spożycie przez ludzi;

b) świeżego mięsa przeznaczonego na wystawy, do specjalnych badań lub analiz, pod warunkiem że kontrola urzędowa pozwala zapewnić, że mięso to nie zostanie wykorzystane do spożycia przez ludzi i że po zakończeniu wystawy lub po wykonaniu specjalnych badań lub analiz, mięso to, z wyjątkiem ilości wykorzystanych do celów analiz, zostanie zniszczone;

c) świeżego mięsa przeznaczonego wyłącznie do zaopatrzenia organizacji międzynarodowych.

Artykuł 4 8

A. Od dnia 1 stycznia 1995 r. Państwa Członkowskie mogą, w drodze odstępstwa od przepisów art. 3, zezwalać na wprowadzanie do obrotu w celu sprzedaży na obszarze ich terytorium mięsa z ubojni, które nie spełnia wymagań zawartych w załączniku I rozdział I i II, o ile są spełnione następujące warunki:

a) dana ubojnia musi:

i) przerabiać nie więcej niż 20 jednostek żywego inwentarza tygodniowo oraz maksymalnie 1.000 jednostek w ciągu roku;

ii) spełniać wymagania określone w załączniku I rozdział V i VII pkt 66 akapit pierwszy, drugi i czwarty, rozdział XIV pkt 67 i rozdział XV pkt 69, z wyjątkiem wymagań odnoszących się do przywożonego mięsa świeżego, oraz pkt 71, 72, 73;

iii) spełniać wymagania załącznika II;

iv) zawiadomić uprzednio służby weterynaryjne o czasie uboju i liczbie oraz pochodzeniu zwierząt, tak aby służby te mogły przeprowadzić badanie przedubojowe zgodnie z załącznikiem I rozdział VI na terenie gospodarstwa hodowlanego lub w ubojni;

b) prowadzący ubojnię właściciel albo jego przedstawiciel musi prowadzić rejestr:

– zwierząt wprowadzanych do zakładu i produktów uboju opuszczających wymieniony zakład,

– przeprowadzanych kontroli,

– wyników tych kontroli.

Informacje te przekazuje się właściwemu organowi na jego żądanie;

c) urzędowy lekarz weterynarii lub jego pomocnik musi przeprowadzić badanie poubojowe mięsa zgodnie z załącznikiem I rozdział VIII, a także z zachowaniem zgodności z wymaganiami załącznika I rozdział VII pkt 32. W przypadku gdy zauważono w mięsie uszkodzenia lub mięso wydaje się być w stanie pogorszonym, badanie poubojowe musi zostać przeprowadzone przez urzędowego lekarza weterynarii. Urzędowy lekarz weterynarii lub jego pomocnik musi na własną odpowiedzialność regularnie monitorować przestrzeganie zasad higieny ustanowionych w załączniku I rozdział V i VII.

Podczas stosowania niniejszego artykułu Państwa Członkowskie używają następujących przeliczników:

i) mięso wołowe i cielęce

– dorosłe bydło w rozumieniu rozporządzenia (EWG) nr 805/68 i zwierzęta nieparzystkopytne: 1 jednostka żywego inwentarza,

– inne bydło: 0,5 jednostki żywego inwentarza;

ii) mięso wieprzowe

– świnie o wadze powyżej 100 kg: 0,20 jednostki żywego inwentarza,

– inne świnie⁽⁹⁾: 0,15 jednostki żywego inwentarza;

iii) inne mięso:

– owce i kozy: 0,10 jednostki żywego inwentarza,

– jagnięta, koźlęta i prosięta o wadze poniżej 15 kg: 0,05 jednostki żywego inwentarza.

B. W ramach limitu wynoszącego 1.000 jednostek żywego inwentarza określonego w sekcji A akapit pierwszy lit. a) ppkt i) Państwa Członkowskie mogą odstąpić od ustanowionego tam tygodniowego limitu, aby uwzględnić konieczność uboju jagniąt i koźląt w okresach przedświątecznych, pod warunkiem że w czasie uboju obecny jest urzędowy lekarz weterynarii i spełnione są wszystkie wymagania w zakresie higieny oraz pod warunkiem że mięso nie zostało zamrożone przed wprowadzeniem do obrotu.

C. Maksymalne ilości określone w sekcji A akapit pierwszy lit. a) ppkt i) mogą być stosowane do indywidualnych podmiotów gospodarczych prowadzących ubój na własny rachunek w wyraźnie ustalonych odrębnych terminach w trakcie tygodnia, w przedsiębiorstwie które spełnia następujące wymagania:

a) właściciel przedsiębiorstwa, lub jakakolwiek inna osoba będąca użytkownikiem tego przedsiębiorstwa, odbył uznane przez właściwy organ specjalne szkolenie w zakresie wymogów higieny produkcji;

b) zwierzęta przeznaczone do uboju stanowią własność właściciela zakładu lub rzeźnika prowadzącego działalność na własny rachunek albo zostały nabyte przez nich w celu spełnienia wymagań określonych w lit. d);

c) mięso jest produkowane w pomieszczeniach, które spełniają wymagania określone w załączniku II;

d) produkcja musi ograniczać się do zaopatrywania zakładów należących do rzeźników określonych w lit. b) i do sprzedaży na miejscu konsumentom lub lokalnym jednostkom.

W przypadku dodawania szeregu indywidualnych wielkości uboju maksymalne ilości przewidziane w sekcji A akapit pierwszy lit. a) ppkt i) mogą zostać zwiększone do 30 jednostek żywego inwentarza tygodniowo i 1.500 jednostek żywego inwentarza rocznie w odniesieniu do ubojni spełniających warunki ustalone w akapicie pierwszym. Państwa Członkowskie korzystające z tej możliwości przesyłają Komisji wykaz zakładów korzystających z tych przepisów.

D. Zgodnie z procedurami przewidzianymi w art. 16 Państwa Członkowskie mogą na ich wniosek zostać uprawnione do stosowania wymagań sekcji A w odniesieniu do ubojni znajdujących się w regionach charakteryzujących się szczególnymi ograniczeniami geograficznymi lub dotkniętych trudnościami związanymi z podażą, które przerabiają nie więcej niż 2.000 jednostek żywego inwentarza rocznie.

E. Odstępstwa mogą zostać przyznane przez właściwy organ zgodnie z załącznikiem II w przypadku zakładów rozbioru, które nie są usytuowane w zatwierdzonym zakładzie i które produkują nie więcej niż pięć ton mięsa bez kości tygodniowo lub odpowiednią ilość w postaci mięsa z kością.

Przepisy załącznika I rozdział V, rozdział VII pkt 38, rozdział IX - z wyjątkiem wymagania dotyczącego temperatury pomieszczenia, w którym dokonuje się rozbioru, ustanowionego w pkt 46 lit. c) zdanie drugie - oraz rozdział X pkt 48 stosuje się w odniesieniu do czynności rozbioru i składowania w zakładach określonych w akapicie pierwszym.

F. Mięso pochodzące z zakładów określonych w niniejszym artykule, które zostało uznane za nadające się do spożycia przez ludzi, mając na uwadze wymagania zdrowotne i higieny ustanowione w niniejszej dyrektywie, musi być oznakowane stemplem krajowym, który nie może być mylony ze stemplem wspólnotowym i który w szczególności nie może być owalny. Jednakże pieczęć nie jest konieczna dla kawałków mięsa, które nie zostały zapakowane.

G. Państwa Członkowskie mogą także przyznawać odstępstwa od minimalnych wymagań załącznika I rozdział I dotyczących chłodni składowych o niskiej zdolności produkcyjnej, w których składowane jest tylko mięso pakowane i inne środki spożywcze. Szwecja może do dnia 20 czerwca 1997 r. zezwalać na składowanie pakowanego i niepakowanego mięsa w jednej i tej samej chłodni po dokonaniu właściwej separacji.

H. Ubojnie korzystające z odstępstw przewidzianych w niniejszym artykule podlegają inspekcjom wspólnotowym wymaganym w odniesieniu do zatwierdzonych zakładów.

Artykuł 4a 9

Transponując przepisy niniejszej dyrektywy do ustawodawstwa krajowego, Państwa Członkowskie dokładnie określają sposób stosowania sankcji przewidzianych w art. 10 i art. 2 ust. 2 dyrektywy 91/498/EWG, jeżeli zakład określone w niniejszym artykule nie respektuje zobowiązań podjętych przez ten zakład w ramach przyznania czasowego odstępstwa, tak aby sankcje te mogły być stosowane od dnia 31 grudnia 1995 r., w przypadku Szwecji od dnia 31 grudnia 1996 r., a w przypadku Austrii i Finlandii od dnia 31 grudnia 1997 r.

Artykuł 5

Państwa Członkowskie gwarantują, że urzędowy lekarz weterynarii uznaje za niezdatne do spożycia przez ludzi:

a) mięso dla zwierząt:

i) u których, z zastrzeżeniem chorób wyszczególnionych w załączniku C do dyrektywy 90/425/EWG⁽¹¹⁾, została stwierdzona jedna z następujących chorób:

– ogólna actinobaciloza lub promienica,

– wąglik,

– uogólniona gruźlica,

– uogólnione zapalenie węzłów chłonnych,

– nosacizna,

– wścieklizna,

– tężec,

– ostra salmonelloza,

– ostra bruceloza,

– różyca świń,

– botulizm,

– posocznica, ropnica, toksemia lub wiremia;

ii) które posiadają ostre zmiany chorobowe odoskrzelowego zapalenia płuc, zapalenia opłucnej, zapalenia otrzewnej, zapalenia macicy, zapalenia sutka, zapalenia stawu, zapalenia osierdzia, nieżytu jelit lub zapalenia mózgu i rdzenia oraz opon potwierdzone przez szczegółową inspekcję, uzupełnioną, o ile to możliwe, badaniem bakteriologicznym i badaniem na obecność pozostałości substancji o działaniu farmakologicznym.

Jednakże w przypadku gdy wyniki tych specjalnych badań są korzystne, tusze zostają uznane za zdatne do spożycia przez ludzi po usunięciu części niezdatnych do spożycia;

iii) 10 dotkniętych następującymi chorobami pasożytniczymi: uogólniona makroskopowo widoczna sarkocystoza, uogólniona wągrzyca, włośnica;

iv) martwych, narodzonych w martwym stanie lub nienarodzonych;

v) ubitych zbyt młodo i których mięso jest obrzęknięte;

vi) wykazujących objawy wyraźnego wychudzenia lub zaawansowanej anemii;

vii) wykazujących liczne guzy, ropnie lub poważne rany w różnych miejscach tuszy lub narządów wewnętrznych;

b) mięso zwierząt:

i) które zareagowały dodatnio lub wątpliwie na tuberkulinę i w przypadku których badanie wykonane zgodnie z rozdziałem VIII pkt 41 (G) załącznika I pozwoliło ujawnić zmiany gruźlicze zlokalizowane w niektórych narządach lub w niektórych miejscach tuszy.

Jednakże jeśli zmiana gruźlicza została stwierdzona w węzłach tylko jednego narządu lub tylko jednej części tuszy, tylko narząd zaatakowany lub zaatakowana część tuszy oraz węzły chłonne z nimi związane zostają uznane za niezdatne do spożycia przez ludzi;

ii) które zareagowały dodatnio lub wątpliwie na brucelozę, potwierdzoną przez zmiany sygnalizujące ostrą infekcję.

Nawet jeżeli żadna z takich zmian nie została stwierdzona, wymiona, układ rozrodczy i krew muszą jednak zostać uznane za niezdatne do spożycia przez ludzi;

c) – części tusz wykazujące znaczne oznaki wylewów surowiczych lub krwotocznych, zlokalizowane ropnie lub zlokalizowane zanieczyszczenia,

– podroby i wnętrzności wykazujące zmiany patologiczne pochodzenia zakaźnego, pasożytniczego lub urazowego;

d) mięso:

– które jest zaparzone,

– wykazujące poważne anomalie w zakresie barwy, zapachu, konsystencji lub smaku;

e) w przypadku gdy urzędowy lekarz weterynarii stwierdzi, że tusza lub podroby są dotknięte serowatym zapaleniem węzłów chłonnych lub jakimkolwiek innym schorzeniem ropnym, bez oznak uogólnienia tego schorzenia lub powiązania z wychudzeniem:

i) każdy narząd i odpowiadający mu węzeł chłonny, jeśli dolegliwość opisana wyżej jest obecna na powierzchni lub wewnątrz tego narządu lub węzła chłonnego;

ii) w każdym wypadku, do którego nie stosuje się ppkt i), zmiana i wszystkie miejsca wokół, które urzędowy lekarz weterynarii uzna za konieczne do zatrzymania, uwzględniając wiek i stopień zaawansowania zmiany, biorąc pod uwagę, że zmiana stara, solidnie zasklepiona może być uważana za nieaktywną;

f) mięso pochodzące z wycięcia okolicy kłucia;

g) w przypadku gdy urzędowy lekarz weterynarii stwierdzi, że cała tusza lub jakakolwiek część tuszy, lub któryś z podrobów są dotknięte chorobą lub dolegliwością inną niż wymienione w poprzednich punktach, cała tusza i podroby lub część tuszy lub podrobów, które może on uznać za właściwe;

h) tusze, których podroby nie zostały poddane badaniu poubojowemu;

i) krew zwierzęcia, którego mięso zostało uznane za niezdatne do spożycia, zgodnie z poprzednimi punktami, a także krew zarażona zawartością żołądka lub jakąkolwiek inną substancją;

j) mięso pochodzące od zwierząt, którym zostały podane:

i) substancje zakazane na mocy dyrektyw 81/602/EWG⁽¹²⁾ i 88/146/EWG⁽¹³⁾;

ii) substancje, które mogą uczynić mięso niebezpiecznym lub szkodliwym dla zdrowia ludzkiego i w stosunku do którego zostanie podjęta decyzja zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16, po uzyskaniu opinii Naukowego Komitetu Weterynaryjnego;

iii) środki zmiękczające mięso;

k) mięso zawierające pozostałości substancji dozwolonych zgodnie z wyjątkami przewidzianymi w art. 4 dyrektywy 81/602/EWG oraz w art. 2 i 7 dyrektywy 88/146/EWG, pozostałości produktów leczniczych, antybiotyków, pestycydów lub innych substancji szkodliwych lub mogących uczynić spożycie świeżego mięsa niebezpiecznym lub szkodliwym dla zdrowia ludzkiego, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom ustanowiony przez zasady wspólnotowe;

l) mięso zakażone lub zmienione w stopniu, jaki zostanie określony procedurą ustanowioną w art. 16 po uzyskaniu opinii Naukowego Komitetu Weterynaryjnego;

m) wątroba i nerki zwierząt starszych niż dwuletnie, pochodzących z regionów, w których wykonanie planów zgodnie z art. 4 dyrektywy 86/469/EWG⁽¹⁴⁾ pozwoliło stwierdzić uogólnioną obecność metali ciężkich w środowisku naturalnym;

n) mięso, które bez uszczerbku dla rozporządzeń wspólnotowych stosowanych w dziedzinie jonizacji zostało poddane promieniowaniu jonizującemu lub ultrafioletowemu;

o) mięso wydające silny zapach płciowy.

3. 11

W odniesieniu do salmonelli i oczekując przyjęcia decyzji Wspólnot przewidzianych w ust. 2, stosuje się następujące zasady dla mięsa przeznaczonego do Finlandii i Szwecji:

a) wysyłka mięsa była poddana próbie mikrobiologicznej przeprowadzonej poprzez pobranie w przedsiębiorstwie pochodzenia zgodnie z zasadami, które zostaną ustanowione przez Radę działającą na wniosek Komisji, przed datą wejścia w życie Traktatu o Przystąpieniu;

b) i) próba przewidziana w lit. a) nie dotyczy wysyłki mięsa z przeznaczeniem do przedsiębiorstwa w celu pasteryzacji, sterylizacji lub obróbki przynoszącej równoważny skutek;

ii) jednakże, przez okres trzech lat od daty wejścia w życie Traktatu o Przystąpieniu, mięso o którym mowa w pkt. i) będzie podlegać zasadom przewidzianym w programie operacyjnym stosowanym przez Finlandię i Szwecję. W tym kontekście mięso to podlegać będzie tym samym środkom jak te stosowane do mięsa pochodzącego z Finlandii i Szwecji. Przed końcem tego trzyletniego okresu niniejsze postanowienie zostanie poddane ponownej ocenie i ewentualnej zmianie, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 16;

c) próba przewidziana w lit. a) nie będzie przeprowadzana dla mięsa pochodzącego z przedsiębiorstwa, które podlega programowi uznanemu za równoważny temu, o którym mowa w ust. 4, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 16.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie gwarantują, że:

a) z zastrzeżeniem przypadków określonych w art. 5 ust. 1 lit. a) ppkt iii) i art. 5 ust. 2 świeże mięso wieprzowe i końskie, określone w art. 3, jeżeli nie zostało poddane badaniu na obecność włośnicy zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 77/96/EWG⁽¹⁵⁾, zostaje poddane obróbce zimnem, zgodnie z załącznikiem IV do tej dyrektywy;

b) mięso:

i) knurów używanych w celach hodowlanych;

ii) wnętrów oraz świń dotkniętych obojnactwem;

iii) bez uszczerbku dla przypadków określonych w art. 5 ust. 1 lit. o) niekastrowanych knurów o wadze tuszy przekraczającej 80 kg, poza przypadkami gdy zakład jest w stanie zagwarantować, za pomocą metody uznanej w procedurze ustanowionej w art. 16 lub przy braku takiej metody za pomocą metody uznanej przez właściwe władze, że tusze wydające silny zapach płciowy mogą być wykryte,

nosi specjalny znak określony przez decyzję 84/371/EWG⁽¹⁶⁾ i zostaje poddane obróbce cieplnej zgodnie z dyrektywą 77/99/EWG;

c) mięso oddzielone mechanicznie zostało poddane obróbce cieplnej zgodnie z dyrektywą 77/99/EWG;

d) po usunięciu części niezdatnych do spożycia świeże mięso i podroby pochodzące od zwierząt wykazujących nieuogólnione zakażenie Cysticercus bovis lub Cysticercus celluloseae zostaje poddane obróbce zimnem przy wykorzystaniu metody uznanej zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16;

e) 13 zwierzęta, które były przedmiotem specjalnego uboju, z konieczności mogą być uznane za zdatne do spożycia przez ludzi tylko na rynku lokalnym i tylko w przypadku gdy spełnione zostały następujące warunki:

– gospodarstwo, z jakiego pochodzą, nie jest objęte ograniczeniami polityki sanitarnej,

– przed ubojem zwierzę zostało poddane badaniu przedubojowemu przez lekarza weterynarii zgodnie z art. 3 ust. 1 (A) lit. b),

– zwierzę zostało ubite po oszołomieniu, wykrwawione i możliwie wypatroszone na miejscu; lekarz weterynarii może w szczególnych przypadkach odstąpić od oszołomienia i zezwolić na ubój za pomocą odstrzału,

– zwierzę ubite i wykrwawione jest transportowane, tak szybko jak to możliwe po uboju, w należytych warunkach sanitarnych, do rzeźni zatwierdzonej zgodnie z niniejszą dyrektywą. W przypadku gdy ubite zwierzę nie może być dostarczone do takiej rzeźni w ciągu godziny, musi być przewożone w pojemniku lub takim środkiem transportu, w którym temperatura otoczenia utrzymywana jest na poziomie 0-4 ^oC. Patroszenie, jeśli nie zostało wykonane w chwili uboju, musi być wykonane najpóźniej trzy godziny po uboju; jeżeli patroszenie zostało wykonane na miejscu, wnętrzności muszą zostać wysłane do rzeźni wraz z tuszą,

– w czasie transportu do rzeźni ubitemu zwierzęciu towarzyszy świadectwo wydane przez lekarza weterynarii, który zarządził ubój, podające korzystny wynik badania przedubojowego, godzinę uboju, rodzaj każdego postępowania zastosowanego wobec zwierzęcia oraz, stosownie do potrzeb, wynik badania wnętrzności; świadectwo to powinno być zgodne ze wzorem, jaki zostanie opracowany zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16,

– tusza ubitego zwierzęcia jest, do czasu przeprowadzenia badania poubojowego zgodnie z art. 3 ust. 1 (A) lit. d) uzupełnionego, gdzie stosowne, o badanie bakteriologiczne uznające je za całkowicie lub częściowo zdatne do spożycia przez ludzi, traktowana tak, aby nie weszła w kontakt z tuszami mięsa oraz podrobami przeznaczonymi do spożycia przez ludzi;

f) mięso pochodzące z obszaru poddanego ograniczeniom sanitarnym podlega specjalnym zasadom określonym oddzielnie dla każdego przypadku zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16;

g) postępowanie określone w poprzednich punktach jest przeprowadzane w zakładzie pochodzenia lub w każdym innym zakładzie wskazanym przez urzędowego lekarza weterynarii;

h) 14 mięso musi być oznakowane stemplem krajowym, który nie może być mylony ze stemplem wspólnotowym i który w szczególności nie może być owalny.

Artykuł 8

Bez uszczerbku dla dyrektywy 86/469/EWG zwierzęta lub ich mięso muszą zostać poddane badaniu na obecność pozostałości, w przypadku gdy urzędowy lekarz weterynarii na podstawie wyników inspekcji sanitarnej podejrzewa ich obecność.

Badanie to sprawdza pozostałości substancji o działaniu farmakologicznym i produktów powstałych z ich przekształcenia, a także innych substancji przenoszonych do mięsa i mogących szkodzić zdrowiu ludzkiemu.

Jeśli badane mięso wykazuje ślady pozostałości w ilościach przekraczających dopuszczalne tolerancje, musi zostać uznane za niezdatne do spożycia przez ludzi.

Badania na pozostałości muszą być wykonane zgodnie ze sprawdzonymi metodami uznanymi naukowo, w szczególności tymi, które zostały określone w zasadach wspólnotowych lub w innych normach międzynarodowych.

Wyniki badań na pozostałości muszą być możliwe do oceny według metod odniesienia ustalonych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 zostaje wyznaczone co najmniej jedno laboratorium referencyjne w każdym Państwie Członkowskim do wykonywania badania na pozostałości.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie zapewniają:

i) stałą obecność co najmniej jednego urzędowego lekarza weterynarii w rzeźni zatwierdzonej zgodnie z art. 10 przez cały czas badań przedubojowego i poubojowego;

ii) obecność co najmniej raz dziennie urzędowego lekarza weterynarii w zakładzie rozbioru zatwierdzonym zgodnie z art. 10 w czasie wykonywania prac związanych z mięsem, w celu kontroli warunków sanitarnych zakładu i rejestru świeżego mięsa wprowadzanego do zakładu i opuszczającego zakład;

iii) 15 regularną obecność urzędowego lekarza weterynarii w chłodni składowej i w zatwierdzonym centrum pakowania.

Urzędowego lekarza weterynarii mogą wspierać pomocnicy podporządkowani mu i działający na jego odpowiedzialność w trakcie przeprowadzania następujących operacji:

a) badanie przedubojowe, w którym rola pomocnika polega na dokonaniu początkowego badania zwierząt i pomocy w zadaniach czysto praktycznych;

b) badanie poubojowe, pod warunkiem że urzędowy lekarz weterynarii jest w stanie sprawować realny nadzór nad pracą pomocników na miejscu;

c) kontrola sanitarna mięsa pokrojonego i składowanego;

d) inspekcja i nadzór nad zakładami zatwierdzonymi zgodnie z art. 10.

Maksymalna liczba pomocników, którzy mogą wspierać urzędowego lekarza weterynarii w jego zadaniach, zostaje ustalona przez Radę, stanowiącą na wniosek Komisji, przed dniem 1 stycznia 1992 r. Liczba ta musi być ograniczona, tak aby umożliwić zapewnienie urzędowemu lekarzowi weterynarii wykonywanie skutecznego nadzoru nad badaniem poubojowym.

Wyłącznie osoby spełniające wymagania załącznika III mogą zostać wyznaczone na pomocników po przeprowadzeniu testu organizowanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub przez organ wyznaczony przez te władze centralne.

W celu zapewnienia wyżej wymienionej pomocy pomocnicy należą do ekipy dokonującej inspekcji pod nadzorem i za odpowiedzialnością urzędowego lekarza weterynarii. Muszą być oni niezależni od zakładu. Właściwe władze zainteresowanego Państwa Członkowskiego ustalają skład ekipy dokonującej inspekcji dla każdego zakładu tak, aby urzędowy lekarz weterynarii mógł nadzorować wyżej wymienione operacje.

Szczegółowe zasady regulujące wsparcie określone w niniejszym artykule, w zakresie niezbędnym, ustalane są zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

Artykuł 10

1. 16

Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zakładów zatwierdzonych, innych niż określone w art. 4, z których każdy posiada numer zatwierdzenia weterynaryjnego. Państwo Członkowskie przekazuje ten wykaz innym Państwom Członkowskim oraz Komisji.

Zakłady rozbioru określone w pkt 19 akapit drugi tiret drugie załącznika I muszą także zostać poddane zatwierdzeniu zgodnie z dyrektywą 71/118/EWG⁽²⁰⁾. Uwaga o takim specjalnym zatwierdzeniu zostaje umieszczona w wykazie zakładów rozbioru opublikowanym przez Komisję.

Państwo Członkowskie nie zatwierdza zakładu, chyba że spełnia on wymogi i jest zgodny z niniejszą dyrektywą.

W przypadku stwierdzenia nieodpowiednich warunków sanitarnych oraz gdy środki przewidziane w rozdziale VIII pkt 41 (F) załącznika I okażą się niewystarczające do poprawy sytuacji, właściwe władze krajowe dokonują tymczasowego zawieszenia zatwierdzenia w odniesieniu do części danej działalności lub całego zakładu.

Jeżeli użytkownik zakładu, właściciel lub jego przedstawiciel nie przeciwdziała stwierdzonym brakom w terminie określonym przez właściwe władze krajowe, władze te wycofują zatwierdzenie w odniesieniu do części danej działalności lub całego zakładu.

Dane Państwo Członkowskie bierze pod uwagę wnioski z każdej kontroli przeprowadzonej zgodnie z art. 12. Inne Państwa Członkowskie i Komisja są informowane o zawieszeniu lub wycofaniu zatwierdzenia.

Użytkownik zakładu, właściciel lub jego przedstawiciel jest zobowiązany do przeprowadzania, zgodnie z ust. 4 akapit drugi, systematycznej kontroli higieny ogólnej odnośnie do warunków produkcji w jego zakładzie, włącznie z kontrolami mikrobiologicznymi.

Kontrole dotyczą narzędzi, urządzeń i maszyn we wszystkich stadiach produkcji i, jeżeli to konieczne, produktów.

Użytkownik zakładu, właściciel lub jego przedstawiciel musi być w stanie, na żądanie służby urzędowej, przedstawić do wiadomości urzędowego lekarza weterynarii lub biegłych lekarzy weterynarii Komisji rodzaj, częstotliwość i wyniki kontroli przeprowadzonych w tym celu, a także, jeżeli to konieczne, nazwę laboratorium prowadzącego badania.

Rodzaj kontroli, ich częstotliwość, a także metody pobierania próbek i metody badania bakteriologicznego ustalane są zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

Inspekcja i nadzór zakładów wykonywane są na odpowiedzialność urzędowego lekarza weterynarii, którego, zgodnie z art. 9, mogą wspierać w wykonywaniu zadań czysto materialnych pracownicy pomocniczy. Urzędowy lekarz weterynarii musi w każdej chwili mieć swobodny dostęp do wszystkich części zakładu w celu zapewnienia przestrzegania niniejszej dyrektywy oraz, w przypadku wątpliwości co do pochodzenia mięsa lub ubitych zwierząt, do dokumentów księgowych, które pozwolą mu na dotarcie do gospodarstwa pochodzenia ubitego zwierzęcia.

Urzędowy lekarz weterynarii musi regularnie przeprowadzać analizy wyników kontroli przewidzianych w ust. 2. Może on, na podstawie tych analiz, przeprowadzić dalsze badania mikrobiologiczne na wszystkich etapach produkcji lub w stosunku do produktów.

Wyniki tych analiz są przedmiotem sprawozdania, z którego wnioski i zalecenia podawane są do wiadomości użytkownika zakładu, właściciela lub jego przedstawiciela, który czuwa nad usuwaniem stwierdzonych braków w celu poprawy higieny.

Artykuł 11

Państwa Członkowskie powierzają służbie lub organowi centralnemu zadania zbierania i wykorzystywania wyników badań przedubojowych i poubojowych przeprowadzanych przez urzędowego lekarza weterynarii w zakresie diagnostyki chorób przenoszonych na człowieka.

Gdy taka choroba zostaje zdiagnozowana, wyniki dla konkretnego przypadku przekazywane są możliwie najszybciej właściwym władzom weterynaryjnym odpowiedzialnym za nadzór nad stadem, z którego pochodziły zwierzęta.

Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące niektórych chorób, w szczególności przypadków zdiagnozowania chorób przenoszonych na człowieka.

Komisja, działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16, przyjmuje szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu, w szczególności:

– okresowość, według której informacje muszą być przekazywane Komisji,

– rodzaj informacji,

– choroby, jakich dotyczy zbieranie informacji,

– procedury zbierania i wykorzystywania informacji.

Artykuł 12

1. 17

Biegli lekarze weterynarii z Komisji, w zakresie niezbędnym do jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy, mogą we współpracy z właściwymi organami krajowymi przeprowadzić kontrole na miejscu. Przez kontrolę reprezentatywnej liczby zakładów mogą oni także sprawdzić, czy właściwe organy przeprowadzają w zakładach kontrole przestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy. Państwo Członkowskie, na którego terytorium przeprowadzane są kontrole, zapewnia biegłym lekarzom weterynarii wszelką pomoc niezbędną w wypełnianiu ich obowiązków. Komisja powiadamia dane Państwo Członkowskie o wynikach przeprowadzonych kontroli.

Artykuł 13

1. 19 (skreślony).

Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16:

– odstępstwa od rozdziału II pkt 14 lit. c) tiret drugie, trzecie i czwarte, rozdziału VIII pkt 42 (A) 2 i rozdziału IX pkt 46 lit. d) załącznika I mogą zostać przyznane, na wniosek, każdemu Państwu Członkowskiemu, które zapewnia podobne gwarancje. Odstępstwa te określają warunki sanitarne co najmniej równorzędne z warunkami załącznika I,

– mogą zostać ustanowione dodatkowe wymogi dostosowane do konkretnej sytuacji danych Państw Członkowskich w odniesieniu do niektórych chorób mogących zagrażać zdrowiu ludzkiemu,

– mogą zostać ustanowione szczególne warunki zatwierdzania zakładów usytuowanych na rynku hurtowym.

Artykuł 14

Sporządzono w Brukseli, dnia 26 czerwca 1964 r.

	W imieniu Rady
	C. HEGER
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 148 z 28.6.1968, str. 24. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3577/90 (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 23).

⁽²⁾ Dz.U. L 282 z 1.11.1975, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 1249/89 (Dz.U. L 129 z 11.5.1989, str. 12).

⁽³⁾ Dz.U. L 289 z 7.10.1989, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3577/90 (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 23).

⁽⁴⁾ Dz.U. L 373 z 31.12.1990, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 395 z 30.12.1989, str. 13. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 90/675/EWG (Dz.U. L 373 z 31.12.1990, str. 1).

⁽⁶⁾ Dz.U. L 26 z 31.1.1977, str. 85. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 89/662/EWG (Dz.U. L 395 z 30.12.1989, str. 13).

⁽⁷⁾ Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 91/69/EWG (Dz.U. L 46 z 19.2.1991, str. 37).

⁽⁸⁾ Bydło i nieparzystokopytne: 1,0 sztuka duża. Trzoda chlewna: 0,33 sztuki dużej. Owce: 0,15 sztuki dużej.

⁽⁹⁾ Do celów stosowania stawek przeliczeniowych zwierzęta dzikie traktowane są w taki sam sposób, jak odpowiednie gatunki.

⁽¹⁰⁾ Dyrektywa Rady 91/498/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie warunków przyznawania czasowych i ograniczonych odstępstw od szczegółowych wspólnotowych zasad zdrowotnych dotyczących produkcji i wprowadzania do obrotu świeżego mięsa (Dz.U. L 268 z 24.9.1991, str. 105). Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 1994 r.

⁽¹¹⁾ Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 91/174/EWG (Dz.U. L 85 z 5.4.1991, str. 37).

⁽¹²⁾ Dz.U. L 222 z 7.8.1981, str. 32. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 85/358/EWG (Dz.U. L 191 z 23.7.1985, str. 46).

⁽¹³⁾ Dz.U. L 70 z 16.3.1988, str. 16.

⁽¹⁴⁾ Dz.U. L 275 z 26.9.1986, str. 36.

⁽¹⁵⁾ Dz.U. L 26 z 31.1.1977, str. 67. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 89/321/EWG (Dz.U. L 133 z 17.5.1989, str. 33).

⁽¹⁶⁾ Dz.U. L 196 z 26.7.1984, str. 46.

⁽¹⁷⁾ Dz.U. L 363 z 27.12.1990, str. 51.

⁽¹⁸⁾ Dz.U. L 221 z 7.8.1986, str. 43.

⁽¹⁹⁾ Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 1.

⁽²⁰⁾ Dz.U. L 55 z 8.3.1971, str. 23. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 90/654/EWG (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 48).

⁽²¹⁾ Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

⁽²²⁾ Dz.U L 184 z 17.7.1999, str. 23.

€ []

ZAŁĄCZNIKI

€ZAŁĄCZNIK I[] 21

Rozdział I

WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW

Zakłady muszą posiadać co najmniej:

1. Pomieszczenia, w których produkuje się, przetwarza i składuje świeże mięso, a także strefy i korytarze, w których odbywa się transport świeżego mięsa, wyposażone w:

a) posadzki o konstrukcji nienasiąkliwej, nieprzepuszczalnej, łatwej do mycia i odkażania, nieulegającej rozkładowi, położonej z odpowiednim spadkiem w kierunku urządzeń ściekowych: urządzenia ściekowe muszą być doprowadzone do urządzeń syfonowanych i okratowanych, zapobiegających wydostawaniu się zapachów. Jednakże:

– w przypadku pomieszczeń, określonych w rozdziale II pkt 14 lit. d) i f), rozdziale III pkt 15 lit. a) i rozdziale IV pkt 16 lit. a), odprowadzanie wody do studzienek syfonowanych i okratowanych nie jest wymagane, a w pomieszczeniach, określonych w pkt 16 lit. a) wystarczające jest urządzenie pozwalające na łatwe usuwanie wody,

– w przypadku pomieszczeń, określonych w rozdziale IV pkt 17 lit. a), a także w strefach i korytarzach, w których odbywa się transport świeżego mięsa, wystarczająca jest posadzka z materiałów nienasiąkliwych, nieprzepuszczalnych oraz nieulegających rozkładowi;

b) ściany gładkie, odporne, nienasiąkliwe i nieprzepuszczalne, w kolorach jasnych, zmywalne do wysokości co najmniej dwóch metrów, oraz do co najmniej trzech metrów w pomieszczeniach uboju; w pomieszczeniach chłodni lub zamrażalni oraz w pomieszczeniach składowania ściany muszą być pokryte co najmniej do wysokości składowania towaru. Styki między ścianami i posadzkami zaokrągla się lub wykańcza podobnie, z wyjątkiem pomieszczeń określonych w rozdziale IV pkt 17 lit. a).

Jednakże stosowanie ścian wykonanych z drewna w pomieszczeniach określonych w pkt 17 rozdziału IV nie stanowi podstawy do wycofania zatwierdzenia, pod warunkiem że zostały zbudowane przed dniem 1 stycznia 1983 r.;

c) drzwi wykonane z materiału trwałego nieulegającego korozji, a jeżeli wykonane są z drewna, pokryte okładziną gładką oraz nienasiąkliwą i nieprzepuszczalną na wszystkich powierzchniach;

d) materiały izolacyjne nieulegające rozkładowi i bezwonne;

e) odpowiednie urządzenia wentylacyjne i urządzenia wyciągowe do pary;

f) odpowiednie oświetlenie naturalne lub sztuczne niezmieniające kolorów;

g) sufity czyste i o powierzchni łatwej do oczyszczania; w przypadku braku warunki te powinna spełniać wewnętrzna powierzchnia pokrycia dachu;

2. a) możliwie najbliżej stanowisk pracy wystarczającą liczbę urządzeń do mycia i odkażania rąk oraz do mycia sprzętu gorącą wodą. Krany nie mogą być uruchamiane za pomocą dłoni lub przedramienia. Do mycia rąk urządzenia te muszą być zaopatrzone w bieżącą wodę gorącą i zimną lub w wodę zmieszaną do odpowiedniej temperatury, w środki do mycia i odkażania oraz higieniczne środki suszenia rąk;

b) urządzenia do odkażania narzędzi, z doprowadzoną gorącą wodą o temperaturze nie niższej niż 82 ^oC;

3. odpowiednie urządzenia do ochrony przed szkodnikami, takimi jak owady i gryzonie;

4. a) urządzenia i sprzęt do pracy, takie jak stoły do krojenia, stoły z ruchomymi płytami do krojenia, pojemniki, taśmy pojemników i piły wykonane z materiałów nieulegających korozji, niepowodujących uszkodzenia mięsa, łatwych do mycia i odkażania. Powierzchnie mające lub mogące mieć bezpośredni kontakt z mięsem, włącznie ze spawami i łączeniami, powinny być gładkie. Używanie świeżego mięsa opakowanego w sposób higieniczny;

b) nieulegające korozji narzędzia i wyposażenie spełniające wymogi sanitarne w odniesieniu do:

– obchodzenia się z mięsem,

– składowania pojemników używanych do mięsa, tak aby ani mięso, ani pojemniki nie miały bezpośredniego kontaktu z posadzką lub ścianami;

c) wyposażenie, łącznie z odpowiednio usytuowanymi strefami odbioru i sortowania, do higienicznego obchodzenia się i ochrony mięsa w trakcie załadunku i wyładunku;

d) specjalne szczelne pojemniki nieulegające korozji, wyposażone w pokrywy i systemy zamykania uniemożliwiające osobom nieupoważnionym usuwanie z nich zawartości, przeznaczone do mięsa nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi lub zamykane pomieszczenie przeznaczone dla takiego mięsa, jeśli jego ilości tego wymagają lub jeśli nie zostało ono usunięte lub zniszczone na koniec dnia pracy; w wypadku gdy mięso jest usuwane kanałami zsypowymi, muszą one być tak skonstruowane i zainstalowane, aby uniknąć wszelkiego ryzyka zakażenia świeżego mięsa;

e) wyposażenie do higienicznego przechowywania materiałów do pakowania jednostkowego i pakowania, gdy czynności te są wykonywane w zakładzie;

5. wyposażenie chłodnicze pozwalające na utrzymywanie mięsa w temperaturze wewnętrznej wymaganej niniejszą dyrektywą. Urządzenia te muszą zawierać system odpływu pozwalający na usuwanie wody ze skraplania w sposób, który w żadnym razie nie grozi skażeniem mięsa;

6. doprowadzenie pod ciśnieniem wyłącznie wody pitnej, w rozumieniu dyrektywy 80/778/EWG⁽¹⁾. Jednakże wyjątkowo, instalacja dostarczająca wody niezdatnej do picia jest dopuszczalna do wytwarzania pary wodnej, do celów przeciwpożarowych i chłodzenia urządzeń chłodniczych, pod warunkiem że przewody zainstalowane do tego celu nie pozwalają na używanie tej wody do innych celów i nie stwarzają żadnego ryzyka skażenia świeżego mięsa. Przewody wody nienadającej się do picia muszą jasno odróżniać się od przewodów używanych do wody pitnej;

7. doprowadzenie wystarczającej ilości ciepłej wody pitnej w rozumieniu dyrektywy 80/778/EWG;

8. urządzenia do usuwania odpadów płynnych i stałych, które odpowiadają wymogom sanitarnym;

9. pomieszczenie wystarczająco wyposażone, zamykane, do wyłącznej dyspozycji służby weterynaryjnej lub, w przypadku chłodni składowych określonych w pkt 17 rozdziału IV, odpowiednie wyposażenie;

10. wyposażenie umożliwiające skuteczne przeprowadzanie w każdej chwili inspekcji weterynaryjnych określonych w niniejszej dyrektywie;

11. odpowiednia liczba szatni z gładkimi, nienasiąkliwymi, nieprzepuszczalnymi, łatwymi do mycia ścianami i posadzkami, wyposażonych w umywalki, natryski i kabiny klozetowe ze spłuczkami, wyposażone w sposób pozwalający na ochronę czystych części budynku przed skażeniem.

Kabiny te nie mogą otwierać się bezpośrednio na pomieszczenia robocze. Obecność natrysków nie jest konieczna w chłodniach składowych służących jedynie do przyjmowania i przechowywania świeżego mięsa opakowanego w sposób higieniczny. Umywalki muszą być zaopatrzone w bieżącą wodę ciepłą i zimną lub w wodę mieszaną o odpowiedniej temperaturze, w środki do mycia i odkażania rąk, a także higieniczne środki do suszenia rąk. Krany umywalek nie mogą być uruchamiane za pomocą dłoni lub przedramienia. Musi istnieć wystarczająca liczba umywalek w pobliżu kabin klozetowych;

12. odpowiednie miejsce i urządzenia do mycia i odkażania środków transportu mięsa, z wyjątkiem chłodni składowych przeznaczonych tylko do przyjmowania i wysyłki świeżego mięsa opakowanego w sposób higieniczny. Rzeźnie powinny zawierać miejsce i urządzenia wyodrębnione dla środków transportu zwierząt rzeźnych. Jednakże miejsca te i urządzenia nie są obowiązkowe, jeśli istnieją urządzenia wymuszające mycie i odkażanie środków transportu w pomieszczeniach urzędowo zatwierdzonych;

13. pomieszczenie lub zabezpieczone miejsce do magazynowania detergentów, środków odkażających i podobnych substancji.

Rozdział II

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA RZEŹNI

14. W uzupełnieniu do wymogów ogólnych rzeźnie powinny posiadać co najmniej:

a) odpowiednie i higieniczne pomieszczenia do przetrzymywania bydła lub, w sytuacji klimatycznej pozwalającej na to, place dla zwierząt oczekujących na przyjęcie. Ściany i posadzki powinny być wytrzymałe, nienasiąkliwe, nieprzepuszczalne i łatwe do mycia oraz odkażania. Pomieszczenia i place powinny być odpowiednio wyposażone do pojenia zwierząt i, jeżeli to konieczne, do karmienia ich, oraz, jeżeli to właściwe, system odwadniający;

b) pomieszczenia rzeźni o takich wymiarach, by praca mogła być wykonywana w zadowalający sposób. W pomieszczeniach rzeźni, w których dokonuje się uboju świń i innych gatunków zwierząt, musi zostać zapewnione specjalne miejsce wydzielone do uboju świń; jednakże takie specjalne miejsce nie jest niezbędne, jeżeli ubój świń i innych zwierząt dokonywany jest w różnym czasie; w takim przypadku jednak operacje oparzania, odszczeciniania, skrobania i opalania powinny być wykonywane na miejscu wyraźnie oddzielonym od linii ubojowej, albo poprzez co najmniej pięciometrowy odstęp od niej, albo ogrodzeniem o co najmniej trzymetrowej wysokości;

c) pomieszczenia oddzielne, wystarczająco rozległe i przeznaczone wyłącznie:

– do wypróżniania i czyszczenia żołądków i jelit.

Jednakże oddzielne pomieszczenia nie są konieczne, jeśli operacje dotyczące żołądków są wykonywane za pomocą sprzętu mechanicznego o zamkniętym obiegu posiadającego odpowiedni system wentylacji i spełniającego następujące wymogi:

i) sprzęt musi być zainstalowany i urządzony w taki sposób, by operacje oddzielania jelit od żołądków oraz opróżnianie i czyszczenie żołądków dokonywane były w sposób higieniczny. Musi on być umieszczony w specjalnym miejscu, które jest wyraźnie oddzielone od wyłożonego świeżego mięsa przegrodą sięgającą od posadzki do wysokości co najmniej trzech metrów i otaczającą powierzchnię, na której operacje te są wykonywane jeśli operacje takie przeprowadzane są w ubojni. Ponadto, w przypadku trzody chlewnej, niniejszy przepis stosuje się w zakresie niezbędnym do zapobiegania skażeniu świeżego mięsa i podrobów;

ii) konstrukcja i funkcjonowanie maszyny muszą skutecznie chronić przed jakimkolwiek skażeniem świeżego mięsa;

iii) urządzenie do usuwania powietrza musi być zainstalowane i funkcjonować tak, aby usuwać zapachy oraz jakiekolwiek ryzyko skażenia aerozolowego;

iv) maszyna musi być wyposażona w urządzenie pozwalające na usuwanie ścieków i zawartości żołądków w zamkniętym obiegu do systemu odwadniającego;

v) obieg wykorzystywany do dostarczania żołądków do maszyny i ich wyprowadzania musi być równocześnie wyraźnie oddzielony i oddalony od obiegu innych rodzajów świeżego mięsa. Natychmiast po wypróżnieniu i oczyszczeniu żołądki powinny być w sposób higieniczny usunięte;

vi) żołądków nie mogą dotykać pracownicy, którzy zajmują się innym świeżym mięsem. Pracownicy zajmujący się żołądkami nie mogą mieć dostępu do innych rodzajów świeżego mięsa;

– do przerobu jelit i wnętrzności na flaki, jeśli te prace wykonywane są w rzeźni. Jednakże czynności te mogą być wykonywane w pomieszczeniu określonym w tiret pierwszym, pod warunkiem że wyeliminuje się możliwość jakiegokolwiek skażenia krzyżowego;

– do przygotowywania i czyszczenia podrobów innych niż określone w tiret poprzednich, włącznie z wydzielonym miejscem składowania głów w wystarczającej odległości od innych podrobów, jeśli te prace są wykonywane w rzeźni, ale nie na linii ubojowej;

– do składowania skór, rogów, racic i świńskiej szczeciny, w przypadku gdy nie są one usuwane bezpośrednio z rzeźni, w dniu uboju, w zamkniętych i hermetycznych pojemnikach podlegających usunięciu;

d) wydzielone miejsce do pakowania podrobów, jeśli jest to wykonywane w rzeźni;

e) zamykane pomieszczenia lub, jeśli pozwala na to sytuacja klimatyczna, place do przetrzymywania zwierząt chorych lub podejrzanych, zlokalizowane w odpowiednich miejscach i wyposażone w odrębne urządzenie odpływowe, zamykane pomieszczenia zarezerwowane do uboju tych zwierząt, do składowania zatrzymanego mięsa i składowania mięsa uznanego za niezdatne do spożycia przez ludzi. Pomieszczenia zarezerwowane do uboju tych zwierząt nie są konieczne w zakładach niezatwierdzonych przez właściwe władze do uboju tych zwierząt lub jeśli ubój ten odbywa się po zakończeniu operacji uboju zwykłego i jeśli podjęte są środki w celu uniknięcia skażenia mięsa uznanego za zdatne do spożycia przez ludzi. W tym przypadku pomieszczenia powinny być specjalnie oczyszczone i odkażone pod urzędowym nadzorem przed ponownym użyciem ich do uboju zwierząt, które nie są chore ani podejrzane;

f) pomieszczenia chłodnicze lub zamrażalnie wystarczająco pojemne, wyposażone w urządzenia odporne na korozję i przeznaczone do uniemożliwienia kontaktu świeżego mięsa z posadzką lub ścianami w czasie jego transportu i przechowywania;

g) środki umożliwiające kontrolę wszelkich wejść do i wyjść z rzeźni;

h) wyraźne oddzielenie stref brudnych i stref czystych w celu ochrony stref czystych przed jakimkolwiek skażeniem;

i) urządzenie umożliwiające, po oszołomieniu, by rozbiór odbywał się, na tyle na ile to możliwe, na zwierzęciu podwieszonym; w żadnym razie zwierzę w czasie rozbioru nie może wchodzić w kontakt z posadzką;

j) sieć szyn napowietrznych do późniejszego przemieszczania mięsa;

k) jeśli w obrębie rzeźni składowany jest obornik, specjalnie zagospodarowane miejsce dla tego obornika;

l) pomieszczenie wystarczająco wyposażone do przeprowadzania badania na obecność włośnicy, w przypadku gdy badanie to odbywa się w zakładzie.

Rozdział III

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW ROZBIORU

15. W uzupełnieniu do wymogów ogólnych zakłady rozbioru muszą posiadać co najmniej:

a) pomieszczenia chłodzące lub zamrażalnie wystarczająco przestronne do konserwacji mięsa i, jeśli w zakładzie przechowywane jest mięso opakowane, oddzielne takie pomieszczenie przeznaczone do mięsa opakowanego. Mięso nieopakowane nie może być przechowywane w takim pomieszczeniu, chyba że zostało najpierw oczyszczone i odkażone;

b) pomieszczenie do krojenia, usuwania kości i pakowania w opakowania jednostkowe zaopatrzone w termometr lub teletermograf;

c) pomieszczenie do pakowania, w przypadku gdy takie czynności wykonywane są w zakładzie rozbioru, chyba że spełnione zostały warunki przewidziane w rozdziale XII pkt 63;

d) pomieszczenie do składowania materiałów opakowań i opakowań jednostkowych, jeśli czynności te wykonywane są w zakładzie rozbioru.

Rozdział IV

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA CHŁODNI SKŁADOWYCH

16. W uzupełnieniu do ogólnych wymogów zatwierdzenia, chłodnie, w których składowane jest świeże mięso zgodnie z rozdziałem XIV pkt 66 ust. 1 muszą posiadać co najmniej:

a) pomieszczenia chłodzące wystarczająco przestronne, łatwe do czyszczenia, w których świeże mięso może być składowane w temperaturach określonych w pkt 66 akapit pierwszy;

b) termometr lub teletermograf w każdej lub dla każdej strefy składowania;

17. W uzupełnieniu do wymogów ogólnych chłodnie, w których składowane jest świeże mięso, zgodnie z rozdziałem XIV pkt 66 akapit czwarty muszą posiadać co najmniej:

a) pomieszczenia chłodzące wystarczająco przestronne, łatwe do czyszczenia, w których świeże mięso może być składowane w temperaturach określonych w pkt 66 akapit ósmy;

b) termometr lub teletermograf w każdej lub dla każdej strefy składowania.

Rozdział V

HIGIENA PRACOWNIKÓW, POMIESZCZEŃ I SPRZĘTU W ZAKŁADACH

18. Bezwzględna czystość wymagana jest od pracowników, pomieszczeń i sprzętu:

a) pracownicy zajmujący się świeżym mięsem, odkrytym lub opakowanym, lub pracujący w pomieszczeniach lub strefach, w których to mięso jest przetwarzane, pakowane lub transportowane, muszą w szczególności nosić czyste i łatwe do oczyszczenia nakrycia głowy, obuwie i ubrania robocze w jasnych kolorach oraz, gdy jest to konieczne, czyste ochraniacze na kark lub inną odzież ochronną. Pracownicy pracujący przy uboju zwierząt, ze świeżym mięsem lub przy jego przetwarzaniu są zobowiązani do noszenia czystych ubrań roboczych na początku każdego dnia roboczego i, jeżeli to konieczne, do ich zmiany w ciągu dnia oraz do mycia i wielokrotnego odkażania rąk w ciągu dnia roboczego oraz przed każdym wznowieniem pracy. Osoby, które miały kontakt z chorymi zwierzętami lub skażonym mięsem, muszą natychmiast starannie umyć ręce i ramiona w ciepłej wodzie, a następnie je zdezynfekować. Zabrania się palenia w pomieszczeniach roboczych i magazynowych, w strefach załadunku, odbioru, selekcji i wyładunku, a także w innych strefach i korytarzach, przez które transportuje się świeże mięso;

b) żadne zwierzę nie może zostać wprowadzone do zakładu, z wyjątkiem, w przypadku rzeźni, zwierząt przeznaczonych do uboju i w obrębie wspomnianych rzeźni zwierząt koniecznych do ich funkcjonowania. Należy zapewnić systematyczne niszczenie gryzoni, owadów i innych szkodników;

c) sprzęt i narzędzia używane do pracy ze świeżym mięsem muszą być utrzymane w dobrym stanie, jeśli chodzi o konserwację i czystość. Są one starannie czyszczone i odkażane wielokrotnie w ciągu dnia roboczego, na koniec pracy danego dnia oraz przed ponownym użyciem, jeśli zostały zabrudzone.

19. Pomieszczenia, narzędzia i sprzęt roboczy nie mogą być używane w innych celach niż praca przy świeżym mięsie lub przy mięsie dziczyzny hodowlanej za zezwoleniem zgodnym z dyrektywą 91/495/EWG⁽²⁾.

Ograniczeń tych nie stosuje się do:

– urządzeń transportowych używanych w pomieszczeniach, określonych w pkt 17 lit. a), w przypadku gdy mięso jest opakowane,

– do rozbioru mięsa drobiowego lub innego mięsa dziczyzny lub mięsa króliczego, czy do wytwarzania preparatów mięsnych, pod warunkiem że czynności te są wykonywane w innym czasie niż czas rozbioru mięsa świeżego lub mięsa dziczyzny hodowlanej, określonych w akapicie pierwszym, a pomieszczenie rozbioru zostało całkowicie oczyszczone i odkażone przed przeznaczeniem go na nowo do rozbioru mięsa świeżego lub mięsa dziczyzny hodowlanej.

Narzędzia służące do rozbioru mięsa muszą być używane wyłącznie do tego celu.

20. Mięso i pojemniki na mięso nie mogą mieć bezpośredniego kontaktu z posadzką.

21. Do wszelkiego użytku nakazuje się stosowanie wody pitnej; jednakże wyjątkowo używanie wody nienadającej się do picia dozwolone jest do produkcji pary wodnej, pod warunkiem że rury zainstalowane do tego celu nie pozwalają na używanie tej wody do innych celów i nie grożą w żaden sposób skażeniem świeżego mięsa. Dodatkowo w wyjątkowych przypadkach dozwolone jest stosowanie wody niezdatnej do picia do chłodzenia urządzeń chłodniczych. Rury do wody niezdatnej do picia muszą wyraźnie odróżniać się od rur używanych do wody pitnej.

22. Zakazuje się rozsypywania trocin lub innej podobnej substancji na posadzce pomieszczeń roboczych i pomieszczeń do składowania świeżego mięsa.

23. Detergenty, środki odkażające i podobne substancje muszą być używane tak, aby nie powodowały niepożądanych skutków dla narzędzi, sprzętu roboczego i świeżego mięsa. Po ich użyciu wymagane jest dokładne płukanie narzędzi i sprzętu roboczego przy użyciu wody pitnej.

24. Osobom, które mogłyby doprowadzić do skażenia świeżego mięsa, zakazuje się pracy przy nim lub przy jego przetwarzaniu.

Przy zatrudnianiu każda osoba przyjęta do pracy przy świeżym mięsie lub jego przetwarzaniu zobowiązana jest do udowodnienia za pomocą świadectwa lekarskiego, że nie ma żadnych przeciwwskazań do tego zatrudnienia. Nadzór lekarski takiej osoby podlega obowiązującemu ustawodawstwu krajowemu w danym Państwie Członkowskim.

Rozdział VI

PRZEDUBOJOWE BADANIE SANITARNE

25. Zwierzęta muszą w terminie krótszym niż 24 godziny po ich przybyciu do ubojni i krótszym niż 24 godziny przed ubojem zostać poddane badaniu przedubojowemu. Ponadto urzędowy lekarz weterynarii może wystąpić z żądaniem przeprowadzenia badania w każdym innym momencie.

Użytkownik rzeźni, właściciel lub jego przedstawiciel jest zobowiązany do ułatwienia działań związanych z badaniem sanitarnym przedubojowym, w szczególności do ułatwienia wszelkich czynności uznanych za użyteczne.

Każde zwierzę rzeźne posiada znak identyfikacyjny, pozwalający właściwym władzom określić jego pochodzenie.

26. a) Urzędowy lekarz weterynarii musi przeprowadzić badanie przedubojowe zgodnie z zasadami wykonywania zawodu, w warunkach właściwego oświetlenia.

b) Urzędowy lekarz weterynarii musi, w odniesieniu do zwierząt dostarczonych do rzeźni, dokonać oceny zgodności z zasadami wspólnotowymi w zakresie stanu zdrowia zwierząt.

27. Badanie musi określić:

a) czy zwierzęta dotknięte są chorobą przenoszoną na człowieka i na zwierzęta lub czy wykazują objawy lub znajdują się w takim stanie ogólnym, który pozwala stwierdzić możliwość pojawienia się takiej choroby;

b) czy wykazują objawy chorobowe lub zaburzenia ogólne, które mogą spowodować, że ich mięso będzie niezdatne do spożycia przez ludzi; należy także zwrócić uwagę na wszelkie oznaki wskazujące, że zwierzętom podano substancje o działaniu farmakologicznym lub inne substancje, które mogą spowodować szkodliwość ich mięsa dla zdrowia ludzkiego;

c) czy są zmęczone, nadmiernie pobudzone lub zranione.

28. a) Zwierzętom zmęczonym lub nadmiernie pobudzonym należy umożliwić co najmniej dwudziestoczterogodzinny odpoczynek, chyba że urzędowy lekarz weterynarii zadecyduje inaczej.

b) Zwierzęta, u których została stwierdzona jedna z chorób określonych w pkt 27 lit. a) i b), nie mogą być ubijane do celów spożycia przez ludzi.

c) Ubój zwierząt podejrzewanych o jedną z chorób określonych w pkt 27 lit. a) i b) musi zostać odroczony. Zwierzęta te muszą przejść szczegółowe badanie w celu postawienia diagnozy.

W przypadku gdy badanie poubojowe konieczne jest w celu postawienia diagnozy, urzędowy lekarz weterynarii żąda, aby dane zwierzęta zostały ubite oddzielnie lub na koniec uboju zwykłego.

Zwierzęta te poddawane są szczegółowemu badaniu poubojowemu, uzupełnionemu, jeśli urzędowy lekarz weterynarii uzna to za konieczne dla potwierdzenia, o odpowiednie badanie bakteriologiczne i badanie na obecność pozostałości substancji mających działanie farmakologiczne i których podanie podejrzewa się, biorąc pod uwagę zaobserwowany stan patologiczny.

Rozdział VII

WARUNKI SANITARNE UBOJU ZWIERZĄT, ROZBIORU I PRZETWARZANIA MIĘSA

29. Zwierzęta rzeźne wprowadzone do pomieszczeń ubojni muszą zostać natychmiast ubite, natomiast wykrwawianie, oskórowanie lub odszczecinianie, rozbiór i patroszenie muszą zostać wykonane w sposób pozwalający uniknąć jakiegokolwiek skażenia mięsa.

30. Wykrwawienie musi być całkowite; krew przeznaczona do spożycia przez ludzi musi zostać zebrana w bezwzględnie czyste pojemniki. Nie może być mieszana ręką, a wyłącznie za pomocą narzędzi spełniających wymogi sanitarne.

31. Niezwłoczne i całkowite oskórowanie jest obowiązkowe, z wyjątkiem świń, bez uszczerbku dla wyłączenia przewidzianego w rozdziale VIII pkt 41 (D) lit. a) zdanie drugie. W przypadku gdy świnie nie zostają oskórowane, niezwłocznie zostają poddane odszczecinieniu. Do operacji tej mogą być użyte środki odszczecinające, pod warunkiem że świnie zostaną następnie w całości opłukane natryskiem z wody pitnej.

Jednakże zdejmowanie skóry z głów cieląt i owiec nie jest konieczne, pod warunkiem że operowanie tymi głowami pozwala na uniknięcie jakiegokolwiek skażenia mięsa.

32. Patroszenie musi być wykonane bezzwłocznie i skończone nie później niż 45 minut po oszołomieniu lub, w przypadku uboju rytualnego, pół godziny po wykrwawieniu. Płuca, serce, wątroba, nerki, śledziona i śródpiersie mogą zostać odłączone lub pozostawione w połączeniu z tuszą w sposób naturalny.

Jeśli zostają odłączone, powinny być opatrzone numerem lub w inny sposób zidentyfikowane w celu umożliwienia rozpoznania ich przynależności do tuszy; to samo odnosi się także do głowy, języka, przewodu pokarmowego i innych części zwierzęcia koniecznych do badania lub ewentualnie koniecznych do przeprowadzenia kontroli określonych w dyrektywie 86/469/EWG. Części wymienione powyżej pozostają w pobliżu tuszy aż do końca badania. Jednakże pod warunkiem że wykazuje objawy patologiczne lub zmiany, prącie może być usunięte natychmiast. W przypadku wszystkich gatunków zwierząt nerki muszą być pozbawione osłony tłuszczowej i, jeśli chodzi o zwierzęta należące do gatunków bydła i trzody chlewnej oraz o zwierzęta nieparzystokopytne, pęcherz okołonerkowy musi zostać usunięty.

33. Zabrania się pozostawiania w mięsie narzędzi, czyszczenia mięsa za pomocą wycierania tkaniną lub innymi materiałami oraz nadmuchiwania. Jednakże nadmuchiwanie narządu może zostać dozwolone do celów rytualnych, ale w takim przypadku narząd, który był przedmiotem nadmuchiwania, musi zostać wykluczony ze spożycia przez ludzi. Mechaniczne nadmuchiwanie w celu oskórowywania jagniąt i koźląt o żywej wadze poniżej 15 kg może zostać dozwolone przez właściwy organ, zgodnie z wymaganiami higieny.

34. Tusze zwierząt nieparzystokopytnych, świń w wieku przekraczającym cztery tygodnie i bydła w wieku przekraczającym sześć miesięcy muszą zostać przedstawione do badania przekrojone na pół cięciem wzdłuż kręgosłupa. Na potrzeby badania urzędowy lekarz weterynarii może zażądać cięcia wzdłuż głowy lub tuszy całego zwierzęcia.

Jednakże w celu uwzględnienia wymogów technologicznych lub lokalnych zwyczajów spożycia właściwe władze mogą zezwolić na przedstawienie do badania tusz świń nieprzekrojonych na pół.

35. Do zakończenia badania nie może być możliwe wejście tusz i podrobów nieskontrolowanych w kontakt z tuszami i podrobami już skontrolowanymi, a usuwanie, rozbiór lub dalsza obróbka tuszy są zabronione.

36. Mięso zdeponowane lub uznane za niezdatne do spożycia przez ludzi, żołądki, jelita i niejadalne produkty uboczne nie mogą wchodzić w kontakt z mięsem uznanym za nadające się do spożycia przez ludzi, muszą zostać umieszczone możliwie najszybciej w specjalnych pomieszczeniach lub pojemnikach, usytuowanych i pomyślanych tak, żeby uniknąć jakiegokolwiek skażenia innego świeżego mięsa.

37. Jeśli krew lub podroby większej liczby zwierząt zostały zebrane w tym samym pojemniku przed zakończeniem badania poubojowego, cała jego zawartość powinna być uznana za niezdatną do spożycia przez ludzi, o ile tusza jednego z tych zwierząt zostaje uznana za niezdatną do spożycia przez ludzi.

38. Sprawianie, przetwarzanie, późniejsza obróbka i transport mięsa, włącznie z podrobami, muszą być wykonane przy zachowaniu wszelkich wymogów higieny. W przypadku gdy mięso to jest opakowane, musi zachodzić zgodność z rozdziałem II pkt 14 lit. d) i warunkami rozdziału XI. Mięso opakowane musi być przechowywane w pomieszczeniu odrębnym od pomieszczenia, w którym znajduje się świeże odkryte mięso.

Rozdział VIII

POUBOJOWE BADANIE SANITARNE

39. Wszystkie części zwierzęcia, włącznie z krwią, powinny być poddane badaniu natychmiast po uboju, w celu określenia, czy mięso jest zdatne do spożycia przez ludzi.

40. Badanie poubojowe musi zawierać:

a) oględziny ubitego zwierzęcia i jego narządów;

b) omacywanie narządów, określonych w pkt 41 oraz, jeśli urzędowy lekarz weterynarii uzna to za konieczne, macicy;

c) nacinanie niektórych narządów i węzłów chłonnych oraz, w zależności od wniosków wyciągniętych przez urzędowego lekarza weterynarii, macicy. Jeśli oględziny lub przez omacywanie niektórych narządów ujawni, że zwierzę wykazuje zmiany mogące skazić tuszę, wyposażenie, pracowników lub pomieszczenia, narządy te nie mogą być nacinane w pomieszczeniach rzeźni ani w żadnej innej części zakładu, w której mogłoby zostać skażone świeże mięso;

d) badanie anomalii w konsystencji, barwie, zapachu i, gdzie jest to właściwe, smaku;

e) w razie potrzeby badania laboratoryjne odnoszące się w szczególności do substancji, określonych w art. 5 ust. 1 lit. j) i k).

41. Urzędowy lekarz weterynarii musi w szczególności postępować w następujący sposób:

A. Bydło powyżej sześciu tygodni życia

a) oględziny głowy oraz jamy gardłowej. Węzły chłonne podszczękowe, zagardłowe i przyusznicowe (Lnn. retropharyngiales, mandibulares i parotidei) muszą zostać nacięte i zbadane. Muszą zostać zbadane mięśnie żwacze zewnętrzne, w których należy dokonać dwóch nacięć równoległych do żuchwy, mięśnie żwacze wewnętrzne (mięśnie skrzydłowe wewnętrzne) nacięte wzdłuż ich płaszczyzny.

Język, wcześniej uwolniony tak, żeby umożliwić przeprowadzenie szczegółowych oględzin jamy ustnej i gardła, musi zostać poddany oględzinom i omacywaniu. Migdałki muszą zostać usunięte;

b) badanie tchawicy; oględziny i omacywanie płuc i przełyku. Węzły chłonne tchawiczno-oskrzelowe i śródpiersiowe (Lnn. bifurcatinoes, eparteriales i mediastinales) muszą zostać nacięte i zbadane. Tchawica i główne pnie oskrzelowe muszą zostać nacięte wzdłuż ich przebiegu, a płuca nacięte w jednej trzeciej dolnej płuca części prostopadle do osi głównej; nacięcia te nie są konieczne w przypadku płuc nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi;

c) oględziny worka osierdziowego i serca, to ostatnie przecięte podłużnym cięciem, tak aby otworzyć obydwie komory serca i przeciąć przegrodę międzykomorową;

d) oględziny przepony;

e) oględziny i omacywanie wątroby i węzłów chłonnych wątrobowych i trzustkowych (Lnn. portales); nacięcie powierzchni żołądkowej wątroby i podstawy płata czworobocznego, w celu zbadania przewodów żółciowych; oględziny i omacywanie węzłów trzustkowych;

f) oględziny przewodu żołądkowo-jelitowego, krezki, węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych (Lnn. gastrici, mesenterici, craniales i caudales); omacywanie węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych oraz, jeżeli to konieczne, nacięcie tych węzłów chłonnych;

g) oględziny oraz, jeżeli to konieczne, omacywanie śledziony;

h) oględziny nerek i nacięcie, jeżeli to konieczne, nerek i węzłów chłonnych nerkowych (Lnn. renales);

i) oględziny opłucnej i otrzewnej;

j) oględziny narządów płciowych;

k) oględziny oraz, jeżeli to konieczne, omacywanie oraz nacięcie wymienia i jego węzłów chłonnych (Lnn. supramammarii). U krów obie połowy wymienia przecina się długim i głębokim cięciem w taki sposób, aby zatoki mleczne (sinus lactiferes) oraz węzły chłonne wymienia zostały nacięte, poza przypadkami, kiedy wymię zostało wyłączone ze spożycia przez ludzi.

B. Bydło poniżej sześciu tygodni życia

a) oględziny głowy oraz jamy gardłowej. Węzły chłonne zagardłowe (Lnn. retropharyngiales) muszą zostać nacięte i zbadane. Jama ustna i gardłowa muszą zostać zbadane, a język poddany omacywaniu. Migdałki muszą zostać usunięte;

b) oględziny płuc, tchawicy i przełyku; omacywanie płuc. Węzły tchawiczno-oskrzelowe i śródpiersiowe (Lnn. bifurcationes, eparteriales i mediastinales) muszą zostać nacięte i zbadane.

Tchawica i główne pnie oskrzelowe muszą zostać otwarte wzdłuż ich przebiegu, a płuca nacięte w jednej trzeciej dolnej płuca prostopadle do osi głównej; nacięcia te nie są konieczne, jeśli płuca są wykluczone ze spożycia przez ludzi;

c) oględziny worka osierdziowego i serca; to ostatnie przecięte podłużnym cięciem tak, aby otworzyć obie komory i naciąć przegrodę międzykomorową;

d) oględziny przepony;

e) oględziny wątroby i węzłów chłonnych wątrobowych i trzustkowych (Lnn. portales); omacywanie oraz, jeżeli to konieczne, nacięcie wątroby i węzłów chłonnych wątrobowych;

f) oględziny przewodu żołądkowo-jelitowego, krezki, węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych (Lnn. gastrici, mesenterici, craniales i caudales); omacywanie węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych i, jeżeli to konieczne, nacięcie tych węzłów chłonnych;

g) oględziny i, jeżeli to konieczne, omacywanie śledziony;

h) oględziny nerek i, jeżeli to konieczne, nacięcie nerek i ich węzłów chłonnych (Lnn. renales);

i) oględziny opłucnej i otrzewnej;

j) oględziny i omacywanie okolic pępowiny oraz stawów. W przypadku wątpliwości okolica pępowiny musi zostać nacięta, a stawy otwarte. Musi zostać zbadany płyn błony maziowej.

C. Trzoda chlewna

a) oględziny głowy i jamy gardłowej. Węzły chłonne podszczękowe (Lnn. mandibulares) muszą zostać zbadane i nacięte. Jama ustna, gardłowa i język muszą zostać poddane oględzinom. Migdałki muszą zostać usunięte;

b) oględziny płuc, tchawicy i przełyku; omacywanie płuc i węzłów chłonnych tchawiczno-oskrzelowych oraz śródpiersiowych (Lnn. bifurcationes, eparteriales i mediastinales). Tchawica i główne pnie oskrzelowe muszą być nacięte wzdłuż ich przebiegu, w jednej trzeciej dolnej płuc poprzecznie do ich osi; nacięcia te nie są konieczne, jeśli płuca są wyłączone ze spożycia przez ludzi;

c) oględziny worka osierdziowego i serca, to ostatnie przecięte podłużnym cięciem tak, aby otworzyć komory i przeciąć przegrodę międzykomorową;

d) oględziny przepony;

e) oględziny wątroby, węzłów wątrobowych i trzustkowych (Lnn. portales); omacywanie wątroby i jej węzłów chłonnych;

f) oględziny przewodu żołądkowo-jelitowego, krezki, węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych (Lnn. gastrici, mesenterici, craniales i caudales); omacywanie węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych i, jeżeli to konieczne, nacięcie tych węzłów chłonnych;

g) oględziny i, jeżeli to konieczne, omacywanie śledziony;

h) oględziny nerek; nacięcie, jeżeli to konieczne, nerek i węzłów chłonnych nerkowych (Lnn. renales);

i) oględziny opłucnej i otrzewnej;

j) oględziny narządów płciowych;

k) oględziny wymienia i przynależnych węzłów chłonnych (Lnn. supramammarii); nacięcie węzłów chłonnych wymieniowych u macior;

l) oględziny i omacywanie okolic pępowiny i stawów u młodych zwierząt; w przypadku wątpliwości nacięcie okolic pępowiny i otwarcie stawów.

D. Owce i kozy

a) oględziny głowy po zdjęciu skóry i, w razie wątpliwości, badanie jamy gardłowej, jamy ustnej, języka i węzłów chłonnych pozagardłowych i przyuszniczych. Bez uszczerbku dla warunków sanitarnych zwierząt badania te nie są konieczne, jeśli właściwe władze są w stanie zagwarantować, że głowa, włącznie z językiem i mózgiem, jest wyłączona ze spożycia przez ludzi;

c) oględziny worka osierdziowego i serca; w przypadku wątpliwości serce musi zostać nacięte i zbadane;

d) oględziny przepony;

e) oględziny wątroby oraz węzłów chłonnych wątrobowych i trzustkowych (Lnn. portales); omacywanie wątroby i jej węzłów chłonnych; nacięcie żołądkowej części wątroby w celu zbadania dróg żółciowych;

f) oględziny przewodu żołądkowo-jelitowego, krezki, węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych (Lnn. gastrici, mesenterici, craniales i caudales);

g) oględziny i, jeżeli to konieczne, omacywanie śledziony;

h) oględziny nerek; jeżeli to konieczne, nacięcie nerek i ich węzłów chłonnych nerkowych (Lnn. renales);

i) oględziny opłucnej i otrzewnej;

j) oględziny narządów płciowych;

k) oględziny wymienia i jego węzłów chłonnych;

l) oględziny i omacywanie okolic pępowiny i stawów u młodych zwierząt; w przypadku wątpliwości okolica pępowiny musi zostać nacięta, a stawy otwarte.

E. Domowe zwierzęta nieparzystokopytne

a) oględziny głowy i po uwolnieniu języka jamy gardłowej; omacywanie i, jeżeli to konieczne, nacięcie węzłów chłonnych podszczękowych, zagardłowych i przyuszniczych (Lnn. retropharyngiales, mandibulares i parotidei). Język, wcześniej uwolniony tak, aby umożliwić przeprowadzenie szczegółowego badania jamy ustnej i gardłowej, musi zostać poddany oględzinom i omacywaniu. Migdałki muszą zostać usunięte;

b) oględziny płuc, tchawicy i przełyku; omacywanie płuc; omacywanie węzłów chłonnych tchawiczno-oskrzelowych i śródpiersiowych (Lnn. bifurcationes, eparteriales i mediastinales) i, jeżeli to konieczne, ich nacięcie. Tchawica i główne pnie oskrzelowe muszą zostać otwarte wzdłuż ich przebiegu, a płuca nacięte w jednej trzeciej dolnej prostopadle do ich głównej osi; jednakże nacięcia te nie są konieczne, jeśli płuca są wyłączone ze spożycia przez ludzi;

c) oględziny worka osierdziowego i serca, to ostatnie przecięte podłużnym cięciem tak, aby otworzyć komory i przeciąć przegrodę międzykomorową;

d) oględziny przepony;

e) oględziny wątroby i węzłów chłonnych wątrobowych i trzustkowych (Lnn. portales); omacywanie wątroby i jej węzłów chłonnych; jeżeli to konieczne, nacięcie wątroby i węzłów chłonnych wątrobowych i trzustkowych;

f) oględziny przewodu żołądkowo-jelitowego, krezki, węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych (Lnn. gastrici, mesenterici, craniales i caudales); jeżeli to konieczne, nacięcie węzłów chłonnych zrębowych i krezkowych;

g) oględziny i, jeżeli to konieczne, omacywanie śledziony;

h) oględziny i omacywanie nerek; jeżeli to konieczne, nacięcie nerek i węzłów chłonnych nerkowych (Lnn. renales);

i) oględziny opłucnej i otrzewnej;

j) oględziny narządów płciowych ogierów i klaczy;

k) oględziny wymienia i jego węzłów chłonnych (Lnn. supramammarii); jeżeli to konieczne, nacięcie węzłów chłonnych wymienia;

l) oględziny i omacywanie okolic pępowiny i stawów u młodych zwierząt; w przypadku wątpliwości okolica pępowiny musi zostać nacięta, a stawy otwarte;

m) zbadanie wszystkich siwych lub białych koni w kierunku występowania melanozy i melanomaty w mięśniach i węzłach chłonnych (Lnn. lymphonodi subrhomboidei) łopatek poniżej chrząstki łopatkowej przez rozluźnienie łączenia łopatki. Nerki muszą zostać odsłonięte i zbadane przez wykonanie nacięcia przez cały miąższ organu.

F. W przypadku wątpliwości urzędowy lekarz weterynarii może dokonać dalszych nacięć i badań odpowiednich części ciała zwierząt, koniecznych do podjęcia ostatecznej oceny.

W przypadku gdy urzędowy lekarz weterynarii stwierdzi znamienne naruszenie zasad higieny ustanowionych w niniejszym rozdziale lub utrudnianie przeprowadzenia odpowiedniej inspekcji sanitarnej, jest upoważniony do interwencji w sprawie korzystania z wyposażenia lub pomieszczeń i podjęcia wszelkich niezbędnych środków, nawet do obniżenia skali produkcji lub przerwania procesu produkcji.

G. W przypadku gdy obowiązkowe jest nacięcie wymienionych wyżej węzłów chłonnych, muszą być one systematycznie poddawane wielu nacięciom i oględzinom.

42. A. Urzędowy lekarz weterynarii musi ponadto wykonywać systematycznie:

1) badanie na obecność wągrzycy u trzody chlewnej: musi ono obejmować badanie powierzchni mięśniowych widocznych bezpośrednio, w szczególności na poziomie mięśni płaskich uda, kolumn przepony, mięśni międzyżebrowych, serca, języka, krtani i, jeżeli to konieczne, ściany brzucha i tkanki tłuszczowej odsłoniętych mięśni lędźwiowych;

2) badanie na obecność nosacizny u zwierząt nieparzystokopytnych poprzez uważne badanie śluzówki tchawicy, krtani, jam nosowych, zatok i ich odgałęzień, po przecięciu głowy w płaszczyźnie środkowej i wycięciu przegrody nosowej;

3) świeże mięso pochodzące od świń i koni, zawierające mięśnie poprzecznie prążkowane, musi zostać poddane badaniu na obecność włośnicy.

Badanie to jest wykonywane zgodnie z metodami uznanymi naukowo, w szczególności zgodnie z metodami określonymi w dyrektywach wspólnotowych lub w innych normach międzynarodowych.

Wyniki muszą zostać ocenione przy wykorzystaniu metody referencyjnej, ustalonej zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 niniejszej dyrektywy po wydaniu opinii przez Naukowy Komitet Weterynaryjny; wiarygodność tej metody musi być co najmniej równa badaniu trychinoskopowemu, określonemu w załączniku I pkt 1do dyrektywy 77/96/EWG.

Komisja publikuje metodę referencyjną w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

B. Wyniki badań sanitarnych przedubojowych i poubojowych rejestrowane są przez urzędowego lekarza weterynarii i w przypadku zdiagnozowania choroby przenoszonej na człowieka, określonej w art. 6, przekazywane właściwym władzom weterynaryjnym, odpowiedzialnym za nadzór nad stadem, z którego pochodziły zwierzęta, a także osobie odpowiedzialnej za to stado.

Rozdział IX

PRZEPISY DOTYCZĄCE MIĘSA PRZEZNACZONEGO DO ROZBIORU

43. Rozbieranie na kawałki mniejsze od określonych w art. 3 ust. 1 (A), usuwanie kości lub rozbieranie na plastry podrobów jest dozwolone tylko w zatwierdzonych zakładach rozbioru.

44. Użytkownik zakładu, właściciel lub jego przedstawiciel, jest zobowiązany do ułatwienia operacji nadzoru przedsiębiorstwa, w szczególności wykonywania wszelkich czynności uznanych za konieczne oraz do pozostawienia niezbędnych urządzeń do dyspozycji służby nadzorującej. W szczególności musi być w stanie na każde żądanie podać do wiadomości urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za nadzór informacje o pochodzeniu mięsa wprowadzonego do jego zakładu.

45. Bez uszczerbku dla rozdziału V pkt 19 ust. 2 mięso niespełniające warunków art. 3 ust. 1 (B) lit. b) niniejszej dyrektywy nie może zostać umieszczone w zatwierdzonym zakładzie rozbioru, chyba że jest składowane w specjalnych powierzchniach magazynowych; powinno ono być pokrojone w innym miejscu lub w innym czasie niż mięso, które spełnia te wymogi. Urzędowy lekarz weterynarii musi mieć w każdej chwili swobodny dostęp do wszystkich pomieszczeń magazynowych i roboczych w celu sprawdzenia, czy powyższe przepisy są rygorystycznie przestrzegane.

46. a) Świeże mięso musi być wprowadzane do pomieszczeń, przewidzianych w rozdziale III pkt 15 lit. b) stopniowo w miarę potrzeby. Natychmiast po wykonaniu krojenia oraz, gdzie jest to właściwe, pakowania, mięso musi być przekazane do odpowiedniego pomieszczenia chłodniczego lub zamrażalni, określonych w rozdziale III pkt 15 lit. a).

b) Mięso wchodzące do pomieszczeń rozbioru musi być sprawdzone, a w razie potrzeby wyżyłowane. Stanowisko pracy, gdzie to zadanie jest wykonywane, powinno być wyposażone w odpowiednie urządzenia i wystarczająco oświetlone.

c) W czasie pracy przy krojeniu, usuwaniu kości, pakowaniu w opakowania jednostkowe i pakowaniu mięso musi być utrzymywane stale w temperaturze wewnętrznej równej lub niższej niż + 7 ^oC. Podczas krojenia temperatura w pomieszczeniu nie może przekraczać + 12 ^oC. Podczas wykonywania krojenia, pakownia w opakowania jednostkowe i pakowania wątroby zwierząt muszą być one utrzymywane w stałej temperaturze wewnętrznej równej lub niższej niż + 3 ^oC.

Podczas krojenia, usuwania kości, krojenia w plastry, w kostki, konfekcjonowania i pakowania wątroby, nerki i mięso z głów muszą być utrzymywane w stałej temperaturze równej lub niższej niż + 3 ^oC.

d) W drodze odstępstwa od lit. a) i c) mięso może być krojone na ciepło. W takim wypadku powinno ono być przekazywane bezpośrednio z pomieszczeń rzeźni do pomieszczenia rozbioru. Dodatkowo, pomieszczenia rzeźni i pomieszczenie rozbioru powinny być usytuowane w tej samej grupie budynków i wystarczająco blisko siebie, w celu przekazania mięsa przez pojedynczą czynność, a rozbiór musi być wykonywany bezzwłocznie po przekazaniu. Natychmiast po wykonaniu rozbioru oraz, gdzie to właściwe, po opakowaniu, mięso musi zostać przekazane do odpowiedniego pomieszczenia chłodniczego.

e) Krojenie jest wykonywane tak, aby wyeliminować wszelkie zabrudzenie mięsa. Odpryski kości i skrzepy krwi muszą zostać usunięte. Mięso uzyskane z rozbioru i nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi jest zbierane w urządzeniach, pojemnikach lub pomieszczeniach określonych w pkt 4 lit. d).

Rozdział X

KONTROLA SANITARNA MIĘSA KROJONEGO I MIĘSA SKŁADOWANEGO

47. Zatwierdzone zakłady rozbioru i zatwierdzone chłodnie składowe poddawane są nadzorowi przez urzędowego lekarza weterynarii.

48. Nadzór urzędowego lekarza weterynarii zawiera następujące zadania:

– nadzór nad wejściem i wyjściem świeżego mięsa,

– inspekcja sanitarna świeżego mięsa trzymanego w zakładach, określonych w pkt 47,

– inspekcja sanitarna świeżego mięsa przed rozbiorem i w czasie jego wychodzenia z zakładów, określonych w pkt 47,

– nadzór nad stanem czystości pomieszczeń, urządzeń i narzędzi, przewidziany w rozdziale V, oraz nad higieną pracowników, włącznie z ich odzieżą,

– wszelki inny nadzór, jaki urzędowy lekarz weterynarii uznaje za konieczny do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą.

Rozdział XI

ZNAKOWANIE ZDROWOTNOŚCI

49. Znakowanie jakości zdrowotnej musi zostać przeprowadzone pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, który w tym celu przechowuje:

a) znak jakości zdrowotnej;;

b) znaki i materiał do pakowania jednostkowego, jeśli jest oznakowany jak to przewidziano w niniejszym rozdziale.

50. Znak zdrowotności musi być:

a) albo znakiem owalnym o szerokości co najmniej 6,5 cm i wysokości 4,5 cm, zawierającym następujące doskonale czytelne informacje:

– w górnej części, inicjały kraju wysyłającego, pisane wielkimi literami (to jest jedne z następujących): B - CZ - DK - D - EE - EL - E - F - IRL - I - CY - LV - LT - L - HU - MT - NL - A - PL - P - SI - SK - FIN - S - UK, po których następuje weterynaryjny numer identyfikacyjny zakładu.

– w dolnej części, jeden z następujących zestawów symboli: CEE - EØF - EWG - EOK - EEC - EEG - ETY - EHS [CZ+SK] - EMÜ [EE] - EEK [LV] - EEB [LT] - EGK [HU] - KEE [MT] - EGS [SI];

b) albo znakiem owalnym o szerokości co najmniej 6,5 cm i wysokości 4,5 cm, zawierającym następujące doskonale czytelne informacje:

– w górnej części - nazwa państwa wysyłającego, dużymi literami,

– w środku - numer zatwierdzenia weterynaryjnego zakładu,

– w dolnej części, jeden z następujących zestawów symboli: EEC - CEE - EWG - EEG - EØF - EOK - ETY - EHS - EMÜ - EEK - EEB - EGK - KEE - EGS.

Wysokość liter musi wynosić co najmniej 0,8 cm a cyfr co najmniej 1 cm.

Znak weterynaryjny może, dodatkowo, zawierać wskazanie urzędowego lekarza weterynarii, który przeprowadził badanie mięsa.

Wymiary stempla i liter mogą zostać zmniejszone do celów znakowania jakości zdrowotnej jagniąt, koźląt i prosiąt.

51. Tusze znakowane są przy użyciu stempla lub poprzez wypalenie zgodnie z pkt 50:

– tusze o ciężarze ponad 65 kg muszą zostać oznakowane na każdej półtuszy, co najmniej w następujących miejscach: na zewnętrznej powierzchni ud, lędźwi, grzbietu, mostka i łopatki,

– tusze jagniąt, koźląt i prosiąt muszą posiadać co najmniej dwa stemple, na każdej stronie tuszy, na łopatce lub na zewnętrznej powierzchni ud,

– pozostałe tusze muszą zostać oznakowane w co najmniej czterech miejscach, na łopatce i na zewnętrznej powierzchni ud.

Jednakże w przypadku tusz jagniąt, koźląt i prosiąt oznakowanie jakości zdrowotnej może przybrać formę etykiety lub przywieszki, ale musi być zapewnione, że zostaną one użyte tylko raz.

52. Wątroby bydła, trzody chlewnej i zwierząt jednokopytnych muszą być znakowane metodą termiczną zgodnie z pkt 50, jeżeli przeznaczone są na rynek innego Państwa Członkowskiego lub państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

53. Wszystkie inne produkty uboczne uboju nadające się do spożycia przez ludzi muszą być niezwłocznie oznakowane, zgodnie z pkt 50, bezpośrednio na samym produkcie, na opakowaniu jednostkowym albo na opakowaniu zbiorczym. Znak, zgodnie z pkt 50, musi być umieszczony na etykiecie przymocowanej do opakowania jednostkowego lub opakowania zbiorczego, lub wydrukowany na opakowaniu. Jeżeli pakowanie jednostkowe lub zbiorcze odbywa się w ubojni, oznakowanie musi zawierać numer identyfikacyjny zakładu.

54. Opakowanie zbiorcze musi zawsze być oznakowane zgodnie z pkt 55.

55. Pakowane rozebrane mięso i pakowane podroby, określone w pkt 52 i 53, muszą posiadać znak jakości zdrowotnej zgodnie z pkt 50. Oznakowanie musi zawierać weterynaryjny numer identyfikacyjny zakładu rozbioru zamiast numeru ubojni. Oznakowanie musi być umieszczone na etykiecie przymocowanej lub wydrukowanej na opakowaniu w taki sposób, aby ulegało zniszczeniu w momencie otwarcia opakowania. Oznakowania może pozostać nienaruszone jedynie wtedy, gdy samo opakowanie ulega zniszczeniu w trakcie otwierania.

Jednakże gdy rozebrane mięso lub podroby są pakowane zgodnie z rozdziałem XII pkt 62, wyżej określona etykieta może być przymocowana do opakowania jednostkowego. W przypadku podrobów pakowanych w ubojni numer umieszczony na znaku musi być weterynaryjnym numerem identyfikacyjnym danej ubojni. Wymaganie to stosowane jest również w przypadku gdy używane są pojemniki do transportu mięsa (Eurobox) spełniające wymagania pkt 59 lit. b).

56. W przypadku gdy świeże mięso jest pakowane w porcjach handlowych przeznaczonych do bezpośredniej sprzedaży konsumentom, stosuje się pkt 53 i 55. Wymagania wymiarowe określone w pkt 50 nie muszą być stosowane do oznakowania wymaganego na mocy niniejszego punktu.

Jeżeli mięso jest przepakowywane w zakładzie innym niż ten, w którym było pierwotnie zapakowane, opakowanie jednostkowe musi zawierać znak jakości zdrowotnej zakładu rozbioru, w którym mięso było pierwotnie zapakowane, a opakowanie zbiorcze musi zawierać znak jakości zdrowotnej centrum pakowania.

57. Mięso zwierząt nieparzystokopytnych i jego opakowanie musi być zaopatrzone w specjalny znak, który zostanie określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 niniejszej dyrektywy.

58. Barwniki używane do znakowania jakości zdrowotnej muszą odpowiadać tym wymienionym w art. 2 ust. 8 dyrektywy 94/36/WE (Dz.U. L 237 z 10.9.1994, str. 13).

Rozdział XII

PAKOWANIE W OPAKOWANIA JEDNOSTKOWE I PAKOWANIE ŚWIEŻEGO MIĘSA

59. a) Opakowania (np. skrzynie, pudła kartonowe) muszą spełniać wszelkie zasady higieny, w szczególności:

– nie mogą powodować zmian cech organoleptycznych mięsa,

– nie mogą powodować przenikania do mięsa substancji szkodliwych dla zdrowia ludzkiego,

– muszą być wystarczająco wytrzymałe dla zapewnienia skutecznej ochrony mięsa w trakcie transportu i przeładunku.

Nie można stosować drewna jako materiału opakowaniowego, z wyjątkiem dla tusz jagniąt i koźląt, pod warunkiem że zachowane zostaną wszystkie środki ostrożności, tak aby zapobiec kontaktowi mięsa z opakowaniem zbiorczym w przypadku rozdarcia opakowania jednostkowego.

b) Opakowanie nie może być używane powtórnie do pakowania mięsa, chyba że zostało wykonane z materiałów odpornych na korozję, które są łatwe do mycia i zostały wcześniej oczyszczone i odkażone.

60. W przypadku gdy pokrojone świeże mięso lub podroby są pakowane w opakowania jednostkowe, czynność ta musi być wykonana natychmiast po pokrojeniu i zgodnie z wymogami higieny.

Z wyjątkiem kawałków słoniny i piersi pokrojone mięso i podroby muszą być we wszystkich wypadkach zaopatrzone w opakowanie ochronne, chyba że są transportowane w zawieszeniu.

Opakowanie musi być przezroczyste i bezbarwne oraz musi spełniać warunki pkt 59 lit. a) tiret pierwsze i drugie; nie może być używane powtórnie do pakowania mięsa. Wymóg ten może zostać uchylony dla mięsa mrożonego przeznaczonego do wykorzystania bez dalszej obróbki jako surowiec do produktów, określonych w dyrektywie 77/99/EWG lub dyrektywie 88/657/EWG.

Jeżeli wątroby, nerki lub serca są przedmiotem handlu lub są przywożone, każde opakowanie jednostkowe może zawierać dany organ tylko w całości.

61. Mięso opakowane w opakowania jednostkowe musi zostać opakowane.

62. Jednakże jeśli opakowanie jednostkowe spełnia wszystkie warunki ochronne opakowania zbiorczego, nie musi być w takim przypadku przezroczyste i bezbarwne. Pojemniki Eurobox mogą być także używane jako pojemniki wtórne, o ile spełnione zostaną pozostałe warunki pkt 59.

63. Rozbiór, usuwanie kości, pakowanie w opakowania jednostkowe i pakowanie mogą odbywać się w tym samym pomieszczeniu, podlegając następującym warunkom:

a) pomieszczenie musi być wystarczająco przestronne i urządzone w sposób zapewniający higieniczne przeprowadzanie czynności;

b) opakowanie i opakowanie jednostkowe muszą zostać umieszczone w hermetycznym opakowaniu ochronnym natychmiast po wytworzeniu; opakowanie to musi zostać zabezpieczone przed uszkodzeniami w czasie transportu do zakładu i być przechowywane w warunkach higieny w wyodrębnionym pomieszczeniu zakładu;

c) pomieszczenia składowania materiałów opakowaniowych muszą być wolne od kurzu i szkodników oraz pozbawione wszelkiego atmosferycznego połączenia z pomieszczeniami zawierającymi substancje mogące skazić świeże mięso. Opakowania nie mogą być składowane na posadzce;

d) opakowania muszą być składane w warunkach higienicznych przed ich wprowadzeniem do pomieszczenia;

e) opakowania muszą być wprowadzane w warunkach higienicznych do pomieszczenia i wykorzystane bezzwłocznie. Nie mogą być przekazywane pracownikom zajmującym się świeżym mięsem;

f) natychmiast po opakowaniu w opakowania jednostkowe mięso musi być umieszczone w pomieszczeniu magazynowym przewidzianym do tego celu.

Świeże mięso może być także pakowane w pomieszczeniu rozbioru, pod warunkiem że pojemniki Eurobox, które muszą spełniać wymagania pkt 59 lit. b), zostały uprzednio wyczyszczone i zdezynfekowane przed ich wniesieniem do pomieszczenia rozbioru.

64. Opakowania określone w niniejszym rozdziale mogą zawierać tylko mięso pokrojone pochodzące od tego samego gatunku zwierząt z wyjątkiem porcji handlowych przeznaczonych do bezpośredniej sprzedaży konsumentom.

Rozdział XIV

SKŁADOWANIE

66. Świeże mięso musi zostać schłodzone natychmiast po badaniu poubojowym i być utrzymywane w stałej temperaturze wewnętrznej nieprzekraczającej + 7 ºC w przypadku tusz i kawałków oraz + 3 ºC w przypadku podrobów.

Z przyczyn technicznych odnoszących się do procesu dojrzewania mięsa właściwy organ może przyznawać odstępstwa od tego wymagania, po dokładnym zbadaniu poszczególnych przypadków transportu mięsa do zakładów rozbioru mięsa lub sklepów mięsnych znajdujących się w bliskim sąsiedztwie ubojni, pod warunkiem że taki transport nie trwa dłużej niż dwie godziny.

Świeże mięso przeznaczone do zamrożenia musi pochodzić bezpośrednio z zatwierdzonej rzeźni lub zatwierdzonego zakładu rozbioru.

Zamrażanie świeżego mięsa może być wykonywane tylko w pomieszczeniach tego samego zakładu, w którym mięso zostało pozyskane lub pokrojone lub w zatwierdzonej chłodni składowej, za pomocą odpowiedniego wyposażenia.

Gdy kawałki, określone w art. 3 ust. 1 (A) niniejszej dyrektywy, kawałki, określone w rozdziale XI pkt 53 niniejszego załącznika, oraz podroby przeznaczone są do zamrożenia, muszą zostać zamrożone bezzwłocznie, chyba że dojrzewanie wymagane jest ze względów sanitarnych. W ostatnim przypadku muszą one zostać zamrożone natychmiast po dojrzeniu.

Tusze, półtusze lub półtusze pokrojone na nie więcej niż trzy części i ćwiartki przeznaczone do zamrożenia muszą zostać zamrożone bezzwłocznie po okresie stabilizacji.

Mięso pokrojone przeznaczone do zamrożenia musi zostać zamrożone bezzwłocznie po pokrojeniu.

Mięso zamrożone musi osiągnąć temperaturę wewnętrzną równą lub niższą niż - 12^oC i nie może być później składowane w temperaturach wyższych.

Świeże mięso poddane procesowi zamrożenia musi być opatrzone informacją o miesiącu i roku zamrożenia.

67. Żaden inny produkt, który mógłby naruszyć warunki higieny mięsa lub skazić je, nie może być przechowywany w pomieszczeniach określonych w rozdziale IV pkt 16 i 17, chyba że mięso jest opakowane i przechowywane oddzielnie.

68. Temperatura składowania w pomieszczeniach magazynowych określonych w pkt 16 i 17 rozdziału IV musi być odnotowana.

Rozdział XV

TRANSPORT

69. Świeże mięso musi być transportowane środkami transportu zaopatrzonymi w system zamykania hermetycznego lub, w przypadku świeżego mięsa przywożonego zgodnie z dyrektywą 90/675/EWG lub świeżego mięsa przewożonego tranzytem przez terytorium państwa trzeciego w zaplombowanych środkach transportu, zaprojektowanych i wyposażonych w taki sposób, aby temperatury wyszczególnione w rozdziale XIV były zapewnione podczas całego czasu trwania transportu.

W drodze odstępstwa od ustępu pierwszego tusze, półtusze, półtusze pokrojone na nie więcej niż trzy części lub ćwiartki mogą być transportowane w temperaturach wyższych od przewidzianych w rozdziale XIV, w warunkach ustalanych po konsultacji z Komitetem Naukowym zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 niniejszej dyrektywy.

70. Środki transportu przeznaczone do przewożenia takiego mięsa muszą spełniać następujące wymogi:

a) ich powierzchnie wewnętrzne lub każda inna część mogąca wejść w kontakt z mięsem muszą być wykonane z materiału odpornego na korozję i niemogącego zmieniać cech organoleptycznych mięsa lub uczynić go szkodliwym dla zdrowia ludzkiego; powierzchnie te muszą być gładkie, łatwe do mycia i odkażania;

b) muszą być zaopatrzone w skuteczne urządzenia zapewniające ochronę mięsa przed owadami i kurzem oraz muszą być szczelne;

c) do transportu tusz, półtusz lub półtusz pokrojonych na nie więcej niż trzy części, ćwiartek oraz mięsa pokrojonego nieopakowanego muszą być wyposażone w urządzenia do zawieszania, wykonane z materiałów odpornych na korozję, zamocowane na takiej wysokości, aby mięso nie mogło dotykać podłogi. Przepisu tego nie stosuje się do mięsa mrożonego w higienicznym opakowaniu. Jednakże w przypadku transportu lotniczego urządzenia do zawieszania nie są wymagane, pod warunkiem że do załadunku, przetrzymywania i wyładunku mięsa zostało przewidziane wyposażenie odporne na korozję.

71. Środki transportu mięsa nie mogą w żadnym razie być używane do transportu zwierząt żywych lub jakichkolwiek innych produktów mogących negatywnie wpływać lub skazić mięso.

72. Żaden inny produkt mogący wpłynąć na warunki higieny mięsa lub skazić je nie może być transportowany w tym samym czasie co mięso w tym samym środku transportu, chyba że zostały podjęte odpowiednie środki ostrożności. Mięso opakowane i mięso nieopakowane musi być transportowane w odrębnych środkach transportu, chyba że w tym samym środku transportu istnieje możliwość odpowiedniego fizycznego oddzielenia, chroniącego mięso nieopakowane przed mięsem opakowanym. Dodatkowo, żołądki nie mogą być w nich transportowane, chyba że zostały wyparzone lub oczyszczone, ani też głowy i nogi, chyba że zostały oskórowane lub wyparzone i odszczecinione.

73. Świeże mięso nie może być transportowane w pojeździe lub pojemniku, który nie jest czysty i nie został odkażany.

74. Tusze, półtusze i ćwiartki, półtusze pokrojone na nie więcej niż trzy części, z wyjątkiem mięsa mrożonego opakowanego zgodnie z wymogami higieny, muszą być transportowane zawieszone, z wyjątkiem przypadku transportu lotniczego zgodnie z pkt 70 lit. c).

Inne kawałki oraz podroby muszą być zawieszone lub umieszczone na podporach, jeśli nie są w opakowaniach lub nie mieszczą się w pojemnikach z materiałów odpornych na korozję. Takie podpory, opakowania lub pojemniki muszą spełniać wymogi higieny oraz, szczególnie w przypadku opakowania, przepisy niniejszej dyrektywy. Wnętrzności muszą zawsze być transportowane w opakowaniach wytrzymałych i szczelnych dla płynów i tłuszczów, które mogą być używane ponownie tylko po oczyszczeniu i odkażeniu.

75. Urzędowy lekarz weterynarii musi zapewnić przed wysyłką, że pojazdy transportowe oraz warunki załadunku spełniają wymogi higieny określone w niniejszym rozdziale.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 229 z 30.8.1980, str. 11. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 81/858/EWG (Dz.U. L 319 z 7.11.1981, str. 19).

⁽²⁾ Dz.U. L 268 z 24.9.1991, str. 41.

ZAŁĄCZNIK II 22

Rozdział I

WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

Zakłady o małej mocy produkcyjnej muszą zawierać co najmniej:

1. w pomieszczeniach, gdzie prowadzi się pozyskiwanie i obróbkę mięsa:

a) nienasiąkliwą, nieprzepuszczalną posadzkę łatwą do mycia i odkażania, nieulegającą rozkładowi i położoną w sposób pozwalający na łatwy spływ wody; w celu wyeliminowania zapachów woda ta musi być doprowadzona do studzienek syfonowanych i okratowanych;

b) gładkie, odporne i nieprzepuszczające wody ściany, pokryte jasną okładziną zmywalną do wysokości co najmniej dwóch metrów oraz do co najmniej trzech metrów w pomieszczeniach uboju.

Jednakże używanie w pomieszczeniach, określonych w rozdziale III pkt 16 załącznika I, ścian z drewna nie stanowi podstawy do wycofania zatwierdzenia, pod warunkiem że zostały zbudowane przed dniem 1 lipca 1991 r.;

c) drzwi z materiałów łatwych do mycia, nieulegających rozkładowi i bezwonnych.

W przypadku gdy mięso składowane jest w danym zakładzie, zakład ten musi dysponować pomieszczeniami magazynowymi spełniającymi powyższe wymogi;

d) materiały izolacyjne nieulegające rozkładowi i bezwonne;

e) odpowiednią wentylację oraz, jeżeli to konieczne, dobre usuwanie pary wodnej;

f) odpowiednie naturalne lub sztuczne oświetlenie, które nie powoduje zniekształcania kolorów;

2. a) jak najbliżej stanowisk pracy wystarczającą liczbę urządzeń do czyszczenia i odkażania rąk i do czyszczenia narzędzi przy użyciu gorącej wody. Do mycia rąk urządzenia te muszą mieć doprowadzenie wody bieżącej zimnej i ciepłej lub wody mieszanej o odpowiedniej temperaturze, środki do czyszczenia i odkażania, a także higieniczne środki do suszenia rąk;

b) urządzenia, na miejscu lub w pomieszczeniu przylegającym, do odkażania narzędzi, z doprowadzeniem wody o temperaturze nie niższej niż 82 ^oC;

3. odpowiednie urządzenia do ochrony przed szkodnikami takimi jak owady i gryzonie;

4. a) narzędzia i sprzęt roboczy, takie jak stoły do krojenia, ruchome płyty do krojenia, pojemniki, taśmy przenoszące i piły, wykonane z materiałów odpornych na korozję, niepowodujących uszkodzenia mięsa, łatwych do mycia i odkażania. Zakazane jest używanie drewna;

b) narzędzia i wyposażenie odporne na korozję i spełniające wymogi higieny do:

– przetwarzania mięsa,

– składowania pojemników używanych do mięsa tak, aby uniemożliwić mięsu lub pojemnikom wejście w bezpośredni kontakt z posadzką lub ścianami;

c) specjalne szczelne pojemniki, z materiałów nieulegających korozji, wyposażone w pokrywę i system zamykania uniemożliwiający osobom nieupoważnionym sięganie do nich, przeznaczone do przechowywania mięsa nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi; takie mięso musi zostać usunięte lub niszczone na koniec każdego dnia roboczego;

5. sprzęt chłodniczy pozwalający na utrzymywanie mięsa w temperaturze wewnętrznej wymaganej przez niniejszą dyrektywę. Sprzęt ten musi zawierać system odpływu połączony z kanalizacją ściekową i niepowodujący żadnego ryzyka skażenia mięsa;

6. doprowadzenie pod ciśnieniem wody pitnej wyłącznie w rozumieniu dyrektywy 80/778/EWG. Jednakże dozwolone jest doprowadzenie wody niezdatnej do picia w wyjątkowych przypadkach do wytwarzania pary wodnej, do celów przeciwpożarowych oraz do chłodzenia urządzeń chłodniczych, pod warunkiem że rury zainstalowane do tego celu nie pozwalają na używanie tej wody do innych celów i nie stanowią żadnego ryzyka skażenia świeżego mięsa. Rury z wodą niezdatną do picia muszą jasno odróżniać się od rur używanych do wody pitnej;

7. właściwe doprowadzenie ciepłej wody pitnej w rozumieniu dyrektywy 80/778/EWG;

8. system pozwalający na usuwanie w sposób higieniczny wody ściekowej;

9. co najmniej jedną umywalkę i toalety ze spuszczaną wodą. Te ostatnie nie mogą wychodzić bezpośrednio na pomieszczenia robocze. Umywalka powinna być zaopatrywana w wodę bieżącą ciepłą i zimną lub w wodę mieszaną o odpowiedniej temperaturze, w środki higieniczne do mycia i odkażania rąk, a także posiadać higieniczne urządzenia do suszenia rąk. Umywalka musi znajdować się w pobliżu toalet.

Rozdział II

SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA RZEŹNI O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

10. W uzupełnieniu do wymogów ogólnych rzeźnie o małej mocy produkcyjnej muszą zawierać co najmniej:

a) wystarczająco obszerne pomieszczenia dla zwierząt spędzających noc w obrębie rzeźni;

b) pomieszczenie uboju i, ze względu na czynności wykonywane w trakcie uboju, pomieszczenia odpowiadające tej działalności, wystarczająco przestronne w celu zadowalającego wykonywania pracy z punktu widzenia zasad higieny;

c) wyraźnie wydzielone miejsce wewnątrz pomieszczenia uboju, przeznaczone do przeprowadzania oszołamiania i wykrwawiania;

d) w pomieszczeniu uboju ściany zmywalne do wysokości co najmniej trzech metrów lub do sufitu. W czasie uboju para wodna musi być odpowiednio usuwana;

e) urządzenie takie, aby po oszołomieniu sprawianie mogło odbywać się, o ile to możliwe, na zwierzęciu zawieszonym; w żadnych okolicznościach zawieszone zwierzę nie może wchodzić w kontakt z posadzką w czasie sprawiania;

f) pomieszczenie chłodnicze o odpowiedniej pojemności w stosunku do wielkości i rodzaju zwierząt poddawanych ubojowi, z wydzielonym miejscem przeznaczonym do składowania skonfiskowanych tusz, z wyjątkiem przypadków gdy skonfiskowane tusze są niezwłocznie przesyłane pod urzędową kontrolą do specjalistycznego zakładu w celu przeprowadzenia dodatkowych badań.

11. W pomieszczeniu uboju zakazuje się opróżniania żołądków i jelit oraz składowania skór, rogów, kopyt lub świńskiej szczeciny. W pomieszczeniu, w którym przeprowadza się ubój, żołądki i jelita mogą być czyszczone jedynie wówczas, gdy nie jest przeprowadzany ubój.

12. Jeśli obornik nie może być codziennie usuwany z obrębu rzeźni, musi być składowany w wyraźnie wydzielonym miejscu.

13. Zwierzęta wprowadzone do pomieszczeń uboju muszą zostać niezwłocznie oszołomione i ubite.

14. Zwierzęta chore lub podejrzane nie mogą być ubijane w danym zakładzie, poza przypadkiem, gdy zostało przyznane odstępstwo przez właściwe władze.

W przypadku przyznania odstępstwa ubój musi być wykonywany pod nadzorem właściwych władz i po podjęciu środków chroniących przed zakażeniem; pomieszczenia przed ponownym wykorzystaniem muszą zostać specjalnie, pod urzędowym nadzorem, oczyszczone i odkażone.

15) Ubojnie muszą posiadać pomieszczenie z zamykaną szafką do dyspozycji służb inspekcyjnych podczas wykonywania ich zadań.

ZAŁĄCZNIK III

KWALIFIKACJE ZAWODOWE PRACOWNIKÓW POMOCNICZYCH

1. Jedynie kandydaci, którzy mogą dostarczyć dowodu, że uczestniczyli podczas co najmniej 400 godzin w kursie teoretycznym, połączonym z prezentacjami laboratoryjnymi, zatwierdzonym przez właściwe władze Państw Członkowskich, odnoszącym się do tematów określonych w pkt 3 lit. a) niniejszego załącznika, a także że przeszli w ciągu co najmniej 200 godzin szkolenie praktyczne pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, są upoważnieni do przystąpienia do testu, określonego w art. 9 ust. 4 niniejszej dyrektywy. Szkolenie praktyczne odbywa się w rzeźniach, zakładach rozbioru, chłodniach składowych oraz w punktach kontroli świeżego mięsa.

2. Jednakże pracownicy pomocniczy spełniający wymogi załącznika II do dyrektywy 71/118/EWG mogą uczestniczyć w kursie szkoleniowym, w którym część teoretyczna jest ograniczona do 200 godzin.

3. Test określony w art. 9 ust. 4 niniejszej dyrektywy składa się z części teoretycznej i części praktycznej oraz obejmuje następujące zagadnienia:

a) część teoretyczna:

– podstawowa wiedza z zakresu anatomii i fizjologii ubitych zwierząt,

– podstawowa wiedza z zakresu patologii ubitych zwierząt,

– podstawowa wiedza z zakresu anatomii patologicznej ubitych zwierząt,

– podstawowa wiedza z zakresu higieny, w szczególności higieny przemysłowej, uboju, higieny rozbioru i składowania oraz higieny pracy,

– znajomość metod i procedur uboju, inspekcji, konserwowania, pakowania w opakowania jednostkowe, pakowania i transportu świeżego mięsa,

– znajomość przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych dotyczących wykonywania ich pracy,

– procedury pobierania próbek;

b) część praktyczna:

– badanie i ocena ubitych zwierząt,

– rozpoznawanie gatunków zwierząt poprzez badanie typowych części zwierzęcia,

– rozpoznawanie niektórych części zwierząt ubitych, w których pojawiły się zmiany oraz komentarze na ich temat,

– badanie poubojowe w rzeźni,

– kontrola higieny,

– pobieranie próbek.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

* Z dniem 1 stycznia 1993 r. tekst niniejszej dyrektywy został zastąpiony przez tekst zawarty w załączniku dyrektywy nr 91/497/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. (Dz.U.UE.L.91.268.69), zgodnie z art. 1 tej dyrektywy.

1 Art. 2 lit. o) dodana przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

2 Art. 3 ust. 1 A lit. a) zmieniona przez art. 1 pkt 2 lit a) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

3 Art. 3 ust. 1 A lit. f) zmieniona przez art. 1 pkt 2 lit. b) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

4 Art. 3 ust. 1 B zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. c) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

5 Art. 3 ust. 1 C zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. d) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

6 Art. 3 ust. 1 D lit b) zmieniona przez art. 1 pkt 2 lit. e) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

7 Art. 3 ust. 1 F dodany przez art. 1 pkt 2 lit. f) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

8 Art. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

9 Art. 4a dodany przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

10 Art. 5 ust. 1 lit. a) ppkt iii) zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

11 Art. 5 ust. 3 dodany przez przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

12 Art. 5 ust. 4 dodany przez przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

13 Art. 6 ust. 1 lit. e) zmieniona przez art. 1 pkt 6 tiret pierwsze dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

14 Art. 6 ust. 1 lit. h) zmieniona przez art. 1 pkt 6 tiret drugie dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

15 Art. 9 ppkt iii) zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

16 Art. 10 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

17 Art. 12 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 9 lit. a) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

18 Art. 12 ust. 3 dodany przez art. 1 pkt 9 lit. b) dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

19 Art. 13 ust. 1 skreślony przez art. 1 pkt 10 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

20 Art. 16 zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 91/497/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. (Dz.U.UE.L.91.268.69) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 czerwca 2003 r.

21 Załącznik I:

- zmieniony przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2004/439/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.154.96) wprowadzającej odstępstwo od jego stosowania w stosunku do Malty z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2004/475/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.160.78) wprowadzającej odstępstwo od jego stosowania w stosunku do Słowenii z dniem 1 maja 2004 r.

22 Załącznik II zmieniony przez art. 1 pkt 12 dyrektywy nr 95/23/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. (Dz.U.UE.L.95.243.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 1995 r.

23 Załącznik IV zmieniony przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

Zmiany w prawie

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Rząd przyjął we wtorek projekt zmian w Kodeksie pracy, którego celem jest nowelizacja art. 222, by dostosować polskie prawo do przepisów unijnych. Chodzi o dodanie czynników reprotoksycznych do obecnie obwiązujących regulacji dotyczących czynników rakotwórczych i mutagenów. Nowela upoważnienia ustawowego pozwoli na zmianę wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy.

Grażyna J. Leśniak 16.04.2024

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

W ponad połowie specjalistycznych Zespołów Ratownictwa Medycznego brakuje lekarzy. Ministerstwo Zdrowia wydłuża więc po raz kolejny czas, kiedy Narodowy Fundusz Zdrowia nie będzie pobierał kar umownych w przypadku niezapewnienia lekarza w zespołach ratownictwa. Pierwotnie termin wyznaczony był na koniec czerwca tego roku.

Beata Dązbłaż 10.04.2024

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Rozszerzenie katalogu prawnie dopuszczalnej formy prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie rzemiosła, zmiana definicji rzemiosła, dopuszczenie wykorzystywania przez przedsiębiorców, niezależnie od formy prowadzenia przez nich działalności, wszystkich kwalifikacji zawodowych w rzemiośle, wymienionych w ustawie - to tylko niektóre zmiany w ustawie o rzemiośle, jakie zamierza wprowadzić Ministerstwo Rozwoju i Technologii.

Grażyna J. Leśniak 08.04.2024

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Dostępność bez recepty jednego z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - takie rozwiązanie zakładała zawetowana w piątek przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tzw. tabletka "dzień po" byłaby dostępna bez recepty miał być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stało na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 29.03.2024

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024

Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024

Identyfikator:	Dz.U.UE.L.1964.121.2012
Rodzaj:	Dyrektywa
Tytuł:	Dyrektywa 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem
Data aktu:	26/06/1964
Data ogłoszenia:	29/07/1964
Data wejścia w życie:	01/05/2004, 30/06/1964

Dyrektywa 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem

DYREKTYWA RADY 64/433/EWG

w sprawie warunków sanitarnych produkcji i wprowadzania do obrotu świeżego mięsa *

Rozdział I

WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW

Rozdział II

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA RZEŹNI

Rozdział III

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW ROZBIORU

Rozdział IV

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA CHŁODNI SKŁADOWYCH

Rozdział V

HIGIENA PRACOWNIKÓW, POMIESZCZEŃ I SPRZĘTU W ZAKŁADACH

Rozdział VI

PRZEDUBOJOWE BADANIE SANITARNE

Rozdział VII

WARUNKI SANITARNE UBOJU ZWIERZĄT, ROZBIORU I PRZETWARZANIA MIĘSA

Rozdział VIII

POUBOJOWE BADANIE SANITARNE

Rozdział IX

PRZEPISY DOTYCZĄCE MIĘSA PRZEZNACZONEGO DO ROZBIORU

Rozdział X

KONTROLA SANITARNA MIĘSA KROJONEGO I MIĘSA SKŁADOWANEGO

Rozdział XI

ZNAKOWANIE ZDROWOTNOŚCI

Rozdział XII

PAKOWANIE W OPAKOWANIA JEDNOSTKOWE I PAKOWANIE ŚWIEŻEGO MIĘSA

Rozdział XIII

ŚWIADECTWO ZDROWIA

Rozdział XIV

SKŁADOWANIE

Rozdział XV

TRANSPORT

ZAŁĄCZNIK II 22

Rozdział I

WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

Rozdział II

SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA RZEŹNI O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

ZAŁĄCZNIK III

KWALIFIKACJE ZAWODOWE PRACOWNIKÓW POMOCNICZYCH

ZAŁĄCZNIK IV 23

WZÓR

ZAŁĄCZNIK V

Zmiany w prawie

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Dz.U.UE.L.1964.121.2012

Dyrektywa 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem

DYREKTYWA RADY 64/433/EWG w sprawie warunków sanitarnych produkcji i wprowadzania do obrotu świeżego mięsa *

Rozdział I WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW

Rozdział II WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA RZEŹNI

Rozdział III WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW ROZBIORU

Rozdział IV WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA CHŁODNI SKŁADOWYCH

Rozdział V HIGIENA PRACOWNIKÓW, POMIESZCZEŃ I SPRZĘTU W ZAKŁADACH

Rozdział VI PRZEDUBOJOWE BADANIE SANITARNE

Rozdział VII WARUNKI SANITARNE UBOJU ZWIERZĄT, ROZBIORU I PRZETWARZANIA MIĘSA

Rozdział VIII POUBOJOWE BADANIE SANITARNE

Rozdział IX PRZEPISY DOTYCZĄCE MIĘSA PRZEZNACZONEGO DO ROZBIORU

Rozdział X KONTROLA SANITARNA MIĘSA KROJONEGO I MIĘSA SKŁADOWANEGO

Rozdział XI ZNAKOWANIE ZDROWOTNOŚCI

Rozdział XII PAKOWANIE W OPAKOWANIA JEDNOSTKOWE I PAKOWANIE ŚWIEŻEGO MIĘSA

Rozdział XIII ŚWIADECTWO ZDROWIA

Rozdział XIV SKŁADOWANIE

Rozdział XV TRANSPORT

ZAŁĄCZNIK II 22

Rozdział I WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

Rozdział II SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA RZEŹNI O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

ZAŁĄCZNIK III KWALIFIKACJE ZAWODOWE PRACOWNIKÓW POMOCNICZYCH

ZAŁĄCZNIK IV 23 WZÓR

ZAŁĄCZNIK V

Zmiany w prawie

Dz.U.UE.L.1964.121.2012

DYREKTYWA RADY 64/433/EWG

w sprawie warunków sanitarnych produkcji i wprowadzania do obrotu świeżego mięsa *

Rozdział I

WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW

Rozdział II

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA RZEŹNI

Rozdział III

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW ROZBIORU

Rozdział IV

WARUNKI SPECJALNE ZATWIERDZANIA CHŁODNI SKŁADOWYCH

Rozdział V

HIGIENA PRACOWNIKÓW, POMIESZCZEŃ I SPRZĘTU W ZAKŁADACH

Rozdział VI

PRZEDUBOJOWE BADANIE SANITARNE

Rozdział VII

WARUNKI SANITARNE UBOJU ZWIERZĄT, ROZBIORU I PRZETWARZANIA MIĘSA

Rozdział VIII

POUBOJOWE BADANIE SANITARNE

Rozdział IX

PRZEPISY DOTYCZĄCE MIĘSA PRZEZNACZONEGO DO ROZBIORU

Rozdział X

KONTROLA SANITARNA MIĘSA KROJONEGO I MIĘSA SKŁADOWANEGO

Rozdział XI

ZNAKOWANIE ZDROWOTNOŚCI

Rozdział XII

PAKOWANIE W OPAKOWANIA JEDNOSTKOWE I PAKOWANIE ŚWIEŻEGO MIĘSA

Rozdział XIII

ŚWIADECTWO ZDROWIA

Rozdział XIV

SKŁADOWANIE

Rozdział XV

TRANSPORT

Rozdział I

WARUNKI OGÓLNE ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

Rozdział II

SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA RZEŹNI O MAŁEJ MOCY PRODUKCYJNEJ

ZAŁĄCZNIK III

KWALIFIKACJE ZAWODOWE PRACOWNIKÓW POMOCNICZYCH

ZAŁĄCZNIK IV 23

WZÓR