[Odesłanie prejudycjalne - Imprezy turystyczne i powiązane usługi turystyczne - Dyrektywa (UE) 2015/2302 - Artykuł 12 ust. 2-4 - Rozwiązanie umowy o udział w imprezie turystycznej - Nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności - Pandemia COVID-19 - Zwrot wpłat dokonanych przez danego podróżnego z tytułu imprezy turystycznej - Zwrot w formie kwoty pieniężnej lub zwrot w postaci ekwiwalentu w formie bonu - Obowiązek zwrotu dokonanych wpłat temu podróżnemu nie później niż 14 dni po rozwiązaniu danej umowy - Czasowe odstępstwo od tego obowiązku - Dostosowanie w czasie skutków orzeczenia wydanego zgodnie z prawem krajowym i stwierdzającego nieważność przepisów krajowych niezgodnych z tym obowiązkiem]Język postępowania: francuski
(2023/C 261/28)
(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2023 r.)
Sąd odsyłający
Conseil d'État
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Union fédérale des consommateurs - Que choisir (UFC - Que choisir), Consommation, logement et cadre de vie (CLCV)
Strona przeciwna: Premier ministre, Ministre de l'Économie, des Finances et de la Relance
Sentencja
1) Artykuł 12 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającej rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającej dyrektywę Rady 90/314/EWG,
należy interpretować w ten sposób, że:
w sytuacji gdy w następstwie rozwiązania umowy o udział w imprezie turystycznej organizator tej imprezy turystycznej ma obowiązek na podstawie tego przepisu zwrócić danemu podróżnemu wszystkie wpłaty dokonane z tytułu wspomnianej imprezy turystycznej, taki zwrot obejmuje jedynie zwrócenie tych wpłat w formie kwoty pieniężnej.
2) Artykuł 12 ust. 2-4 dyrektywy 2015/2302 w związku z art. 4 tej dyrektywy
należy interpretować w ten sposób, że:
stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z którymi organizatorzy imprez turystycznych są czasowo zwolnieni, w kontekście wybuchu światowego kryzysu zdrowotnego uniemożliwiającego wykonanie umów o udział w imprezie turystycznej, z ciążącego na nich obowiązku zwrotu danym podróżnym, najpóźniej w terminie 14 dni po rozwiązaniu umowy, wszystkich wpłat dokonanych z tytułu rozwiązanej umowy, w tym gdy takie przepisy mają na celu zapobieżenie sytuacji, w której - ze względu na znaczną liczbę spodziewanych żądań zwrotu wpłat - wypłacalność tych organizatorów podróży byłaby naruszona w stopniu zagrażającym ich istnieniu, a także zachowanie w ten sposób rentowności w rozpatrywanym sektorze.
3) Prawo Unii, a w szczególności zasadę lojalnej współpracy, o której mowa w art. 4 ust. 3 TUE,
należy interpretować w ten sposób, że:
nie zezwala ono sądowi krajowemu, rozpatrującemu skargę o stwierdzenie nieważności przepisów krajowych niezgodnych z art. 12 ust. 2-4 dyrektywy 2015/2302, na dostosowanie w czasie skutków jego orzeczenia stwierdzającego nieważność tych przepisów krajowych.
