[Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Organizacja czasu pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuł 1 ust. 3 - Zakres - Artykuł 8 - Artykuł 12 - Bezpieczeństwo i ochrona zdrowia pracowników wykonujących pracę w porze nocnej w miejscu pracy - Ochrona pracowników wykonujących pracę w porze nocnej dostosowana do charakteru ich pracy - Dyrektywa 89/391/EWG - Artykuł 2 - Pracownicy sektora publicznego i pracownicy sektora prywatnego - Artykuł 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Równość traktowania](2023/C 216/14)
Język postępowania: bułgarski
(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2023 r.)
Sąd odsyłający
Rayonen sad - Kula
Strony w postępowaniu głównym
Strony powodowe: OP (C-529/21), MN (C-530/21), KL (C-531/21), IJ (C-532/21), GH (C-533/21), EF (C-534/21), CD (C-535/21), AB (C-536/21), AB (C-732/21), BC (C-733/21), CD (C-734/21), DE (C-735/21), EF (C-736/21), FG (C-737/21), GH (C-738/21)
Strona pozwana: Glavna direktsia "Pozharna bezopasnost i zashtita na naselenieto" kam Ministerstvo na vatreshnite raboti
Sentencja
1) Artykuł 1 ust. 3 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy w związku z art. 2 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i [ochrony] zdrowia pracowników w miejscu pracy
należy interpretować w ten sposób, że
dyrektywa 2003/88 ma zastosowanie do pracowników sektora publicznego, takich jak strażacy, których uważa się za pracowników wykonujących pracę w porze nocnej, o ile pracownicy ci wykonują swoją działalność w normalnych warunkach.
2) Artykuł 12 dyrektywy 2003/88, rozpatrywany w świetle art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,
należy interpretować w ten sposób, że
nie stoi on na przeszkodzie temu, by zwykły wymiar czasu pracy w porze nocnej, ustanowiony w ustawodawstwie państwa członkowskiego dla pracowników sektora prywatnego na siedem godzin, nie miał zastosowania do pracowników sektora publicznego, takich jak strażacy, jeżeli takie odmienne traktowanie, o ile dane kategorie pracowników znajdują się w porównywalnej sytuacji, opiera się na obiektywnym i racjonalnym kryterium, to jest pozostaje w związku z prawnie dopuszczalnym celem, do którego osiągnięcia zmierza to ustawodawstwo, oraz jest proporcjonalne do tego celu.