Język postępowania: niemiecki(2019/C 213/04)
(Dz.U.UE C z dnia 24 czerwca 2019 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Gregor Schneider (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)
Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie oparto na dziewięciu zarzutach.
Po pierwsze, w zaskarżonym wyroku Sąd dokonał błędnej wykładni "zasady zgodności" między zażaleniem wnoszonym zgodnie z art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego a skargą związaną z tym zażaleniem, ponieważ Sąd odrzucił jako niedopuszczalny zarzut skargi, odsyłając do zasady zgodności, podczas gdy w chwili wniesienia zażalenia, wobec braku przydzielenia zadań, które jeszcze nie miało miejsca, skarżący nie mógł podnieść wspomnianego zarzutu.
Po drugie, Sąd dokonał błędnej wykładni kryteriów oceny istnienia nadużycia władzy, opierając się na maksymie prawnej, zgodnie z którą w wypadku środka polegającego na ponownym przydzieleniu zadań, gdy to ponowne przydzielenie nie zostało uznane za niezgodne z interesem służby, nie może zaistnieć nadużycie władzy. Ta maksyma prawna nie może być słuszna, ponieważ zdaniem skarżącego wyklucza ona co do zasady wypadki nadużycia władzy we wszystkich sytuacjach, w których administracja podnosi uprawdopodobniony interes służby, jednak nie realizuje go faktycznie. Dokładnie tak jest w wypadku przemyślnego nadużycia władzy, w związku z czym należy uniknąć sytuacji, w której w sposób ogólny uchylono by kontrolę sądową za pomocą tak sformułowanej maksymy prawnej.
Po trzecie, Sąd dokonał błędnej wykładni przesłanek przesłuchania, które powinno zagwarantować prawo skarżącego do bycia wysłuchanym, określone w szczególności w art. 41 ust. 1 w związku z art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, stwierdzając, że przesłuchanie jest niezbędne, jedynie gdy rozpatrywany środek indywidualny może zdaniem administracji wywołać niekorzystny skutek dla danej osoby. Przesłuchanie i poszanowanie prawa do bycia wysłuchanym służą zaś dokładnie do przedstawienia punktów widzenia oraz rozpatrywanych środków, których sama administracja jeszcze nie uwzględniła.
Po czwarte, Sąd naruszył wielokrotnie prawo skarżącego do bycia wysłuchanym, w szczególności pomijając nowy argument przedstawiony na rozprawie zgodnie z art. 85 ust. 3 regulaminu postępowania przed Sądem, nie uwzględniając odpowiedniego wniosku o wysłuchanie świadka i nie przyjmując decyzji na podstawie art. 85 ust. 4 wspomnianego regulaminu postępowania. Sąd naruszył również prawo skarżącego do bycia wysłuchanym, ponieważ nie przesłuchał świadków wskazanych już w skardze, zarzucając równocześnie skarżącemu brak przedstawienia wystarczających dowodów.
A zatem Sąd naruszył również, po piąte, podstawowe zasady związane ze sprawiedliwym procesem i z państwem prawa w rozumieniu art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, czym wzbudził wątpliwości dotyczące skuteczności ochrony sądowej.
Po szóste, Sąd wielokrotnie przeinaczył okoliczności faktyczne rozpatrywanej sprawy.
Ponadto skarżący podnosi, po siódme, błędy w ocenie faktów, po ósme, brak uzasadnienia, i w dziewiątej kolejności - naruszenie reguł logiki.
