Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2011 r. - Eurallumina przeciwko Komisji(Sprawa T-308/11)
(2011/C 238/52)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Eurallumina SpA (Portoscuso, Włochy) (przedstawiciele: V. Leone, avvocato)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu:
Tytułem żądania głównego:
– o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości w odniesieniu do Eurallumina.
Tytułem żądania ewentualnego:
– o stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do środka przyjętego na podstawie dekretu z 2004 r. i w konsekwencji art. 3 zaskarżonej decyzji dotyczącego nakazu odzyskania pomocy od Eurallumina.
Tytułem dalszego żądania ewentualnego:
– o stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji w części dotyczącej nakazu odzyskania pomocy od Eurallumina.
W każdym razie
– o obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji która:
kwalifikuje środek o którym mowa art. 1 dekretu prezesa rady ministrów nr 14042 z dnia 6 lutego 2004 r. (zwanego dalej "dekretem z 2004 r.") i w uchwałach Autorità per l'Energia Elettrica e il Gas [organu ds. energii elektrycznej i gazu zwanego dalej "AEEG"] przyjętych w jego wykonaniu (zwanych dalej łącznie "środkiem przyjętym na podstawie dekretu z 2004 r.") jako nową, bezprawnie przyznaną i niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc nakazując jej odzyskanie;
kwalifikuje jako nową pomoc niezgodną ze wspólnym rynkiem notyfikowany przez Włochy środek o którym mowa w art. 11 ust. 12 ustawy nr 80 z dnia 14 maja 2005 r. przekształcającej dekret ustawodawczy nr 35 z dnia 4 marca 2005 r. (zwanej dalej "ustawą 80/2005") i uchwałę przyjętą przez AEEG w celu jej wykonania (zwanych dalej łącznie "środkiem przyjętym na podstawie ustawy 80/2005").
Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów:
1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia ogólnej zasady dobrej administracji
Skarżąca uważa, że Komisja popełniła błąd oceniając dwa wspomniane wyżej środki razem, podczas gdy wymagały one oddzielnej oceny z poszanowaniem ich obiektywnej różnicy w zakresie podstawy prawnej, adresatów i przewidzianego mechanizmu kompensacji. Okoliczność ta spowodowała kumulację argumentów wykorzystanych przez Komisję utrudniająca obronę.
2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia i błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do pojęcia pomocy państwa.
Skarżąca twierdzi, iż Komisja błędnie uznała dwa środki za pomoc państwa ponieważ obydwa nie spełniają wymogu korzyści w stosunku do zwykłych warunków rynkowych, która grozi zakłóceniem konkurencji i wpływa na wymianę handlową we Wspólnocie. W szczególności:
jeżeli chodzi o środek przyjęty na podstawie dekretu z 2004 r. to nie zapewnia on żadnej korzyści ponieważ stanowi on jedynie rozszerzenie na inne podmioty środka uznanego przez Komisję za niestanowiący pomocy w przypadku "Alumix"(1), w odniesieniu do której Komisja stwierdziła że taryfa opłat za energię elektryczną nie stanowi korzyści dla tego przedsiębiorstwa. Ponadto środek przyjęty na podstawie dekretu z 2004 r. nie może mieć wpływu na wymianę handlową we Wspólnocie - jeżeli chodzi o Eurallumina - ponieważ rynek aluminium jest deficytowy w UE i ewentualnego ograniczenia jej działalności nie wyrównałby wzrost wywozu przez podmioty z innych państw członkowskich, które już działają wykorzystując pełnię ich zdolności;
jeżeli chodzi o środek przyjęty na podstawie ustawy 80/2005 to nie zapewnia on korzyści w stosunku do zwykłych warunków rynkowych ponieważ w świetle anomalii na ryku energii we Włoszech - a przede wszystkim na Sardynii gdzie sztucznie utrzymywana jest wysoka cena energii elektrycznej z powodu braku połączeń z kontynentem - odniesienie do giełdowej ceny kształtowanej na poziomie europejskim jest uzasadnione przy ocenie taryfy stosowanej jako "rynkowa" w zakresie działalności beneficjentów. Co się tyczy wymiany handlowej we Wspólnocie zachowują ważność te same uwagi co w przypadku środka przyjętego na podstawie dekretu z 2004 r.
3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia i błędnego zastosowania art. 107 ust. 3 TFUE dotyczącego odstępstwa w odniesieniu do pomocy regionalnej, o której mowa pod lit. a).
Skarżąca twierdzi że Komisja popełniła błąd uznając, iż dwa środki nie były zgodne ze wspólnym rynkiem jako pomoc regionalna. W szczególności zaś z uwagi na:
istnienie niekorzystnej sytuacji regionalnej wynikającej z braku połączeń Sardynii z kontynentem niekorzystnie wpływającej na zaopatrywanie beneficjentów w energię elektryczną oraz okoliczności iż "energożerni" beneficjenci stanowią szkielet struktury produkcyjnej wyspy w istotnej części determinując poziom zatrudnienia na wyspie;
proporcjonalny i adekwatny charakter omawianych środków w celu zniwelowania takiej niekorzystnej sytuacji jako środków przejściowych zmierzających do uniknięcia wyniesienia się beneficjentów i powziętych w oczekiwaniu na usunięcie strukturalnej niekorzystnej sytuacji, w drodze podjętych już i ukończonych obecnie przez państwo włoskie inicjatyw, odpowiednich w celu stworzenia wystarczających połączeń z Sardynią oraz w drodze szczególnych inwestycji w wydajność, które zobowiązały się przeprowadzić same przedsiębiorstwa;
czasowy i de facto słabnący charakter dwóch środków.
4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych - brak uzasadnienia.
Skarżąca twierdzi że Komisja nie uzasadniła w wystarczający sposób decyzji w szczególności w odniesieniu do:
różnicy pomiędzy środkiem przyjętym na podstawie dekretu z 2004 r. oraz środkiem o którym mowa w decyzji "Alumix";
istnienia potencjalnego zakłócenia konkurencji i wpływu na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi;
proporcjonalności środka przyjętego na podstawie dekretu z 2004 r.
5) Zarzut piąty dotyczący błędu w ocenie przy badaniu okoliczności usprawiedliwiających uzasadnione oczekiwania
– Skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie oceniła, iż po stronie Eurallumina nie istniały okoliczności usprawiedliwiające uzasadnione oczekiwania w odniesieniu do tego, iż środek przyjęty na podstawie dekretu z 2004 r nie stanowił pomocy.
______
(1) Opublikowana w Dz.U. C 288/4 z dnia 1.10.1996, s. 4.
