Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 3 lutego 2011 r. w sprawie T-3/09 Republika Włoska przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 28 kwietnia 2011 r. przez Republikę Włoską(Sprawa C-200/11 P)
(2011/C 204/29)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato de lo Stato)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądanie wnoszącego odwołanie
Uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-3/09 i, poprzez wydanie rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21.10.2008 r. w sprawie pomocy państwa C 20/2008 (ex N 62/2008) C 20/08 (ex N 62/08), której Włochy zamierzają udzielić przez wprowadzenie zmian do programu [systemu] pomocy N 59/04, dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego, zarejestrowanej pod numerem C(2008) 6015 wersja ostateczna
Zarzuty i główne argumenty
Republika Włoska wniosła do Trybunału Sprawiedliwości odwołanie przeciwko wyrokowi z dnia 3 lutego 2011 r. w sprawie T-3/09, w którym Sąd Unii Europejskiej oddalił skargę Republiki Włoskiej skierowaną przeciwko decyzji Komisji z dnia 21.10.2008 r. w sprawie pomocy państwa C 20/2008 (ex N 62/2008) C 20/08 (ex N 62/08), której Włochy zamierzają udzielić przez wprowadzenie zmian do programu [systemu] pomocy N 59/04, dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego, zarejestrowanej pod numerem C(2008) 6015 wersja ostateczna; decyzja ta została podana do wiadomości Republiki Włoskiej w dniu 22.10.2008 r. pismem z dnia 22.10.2008 r. o numerze SG-Greffe (2008) D/206436.
Republika Włoska opiera swe odwołanie na następujących zarzutach:
Zarzut pierwszy. Błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 87 ust. 1 i art. 88 ust. 3 WE, a także art. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 659/1999(1) oraz art. 4 rozporządzenia (WE) nr 794/2004(2).
Włochy w drodze ustawy finansowej na 2008 r. usiłowały jedynie dodatkowo dofinansować przeznaczoną dla przemysłu stoczniowego pomoc przewidzianą już w ustawie finansowej na 2004 r. oraz w dekrecie ministerialnym z dnia 2.2.2004 r., zatwierdzoną już przez Komisję na podstawie rozporządzenia (WE) 1177/2002(3) (rozporządzenia o mechanizmach obronnych dla sektora stoczniowego), nie zmieniając przy tym warunków udzielenia samej pomocy, a także będących jej beneficjentami przedsiębiorstw oraz rodzajów umów, na podstawie których przedsiębiorstwa te mogły korzystać z tej pomocy. Przeznaczone na tą pomoc środki zostały zaś wyczerpane ze względu na złożenie w jej przedmiocie większej ilości wniosków niż to początkowo przewidywano. Ze względu na charakterystyczną strukturę tej pomocy nie jest możliwe określenie z góry jej łącznej kwoty; dlatego, choć przyznano na nią dodatkowe środki, nie może to pociągać za sobą istotnej zmiany już zatwierdzonej pomocy, czyli istnienia nowej pomocy. Nie uwzględniając tego wszystkiego Sąd popełnił błąd.
Zarzut drugi. Naruszenie art. 2, 3, 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1177/2002.
Komisja przyjęła, iż ustawa finansowa na 2008 r. wprowadza nową pomoc ze względu na to, że system ustanowiony w rozporządzeniu o mechanizmach obronnych dla sektora stoczniowego utracił moc wiążącą w dniu 31 marca 2005 r. i nie obowiązywał już po tej dacie. Twierdzenie to jest błędne ze względu na to, że data ta oznaczała jedynie ostateczny termin na podpisanie umów na budowę statków, które mogły być subwencjonowane; to samo rozporządzenie przewidywało jednak następnie, że pomoc będzie przyznawana przedsiębiorstwom, które dostarczyły przewidziane w umowach statki w ciągu trzech lat od ich zawarcia (a który to okres może jeszcze raz zostać przedłużony o kolejne trzy lata). Dlatego rozporządzenie mogło mieć zastosowanie do tego rodzaju umów co najmniej do dnia 31 marca 2008 r. Ustawa finansowa na 2008 r., zatwierdzona w dniu 24.12.2007 r., jest w istocie środkiem wykonawczym rozporządzenia i umożliwia wypłatę pomocy przewidzianej w umowach zawartych przed dniem 31 marca 2005 r. Podstawą prawną tej ustawy finansowej na 2008 r. było jednak rozporządzenie o mechanizmach obronnych dla sektora stoczniowego, które Komisja musiała zastosować zatwierdzając tą pomoc. Sąd popełnił błąd uznając, że począwszy od dnia 31 marca 2005 r. Komisja nie miała już żadnych uprawnień do oceny środków związanych z sektorem stoczniowym na podstawie rozporządzenia o mechanizmach obronnych dla sektora stoczniowego, także w sytuacji, gdy środki te dotyczyły umów zawartych przed dniem 31 marca 2005 r.
Zarzut trzeci. Naruszenie art. 87 ust. 2 i 3 oraz art. 88 ust. 3 WE. Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych ze względu na brak uzasadnienia (art. 253 WE).
Komisja uznała, że nie ma takiego postanowienia traktatowego czy też innej normy prawnej, na podstawie której pomoc, o której mowa w ustawie finansowej na 2008 r., może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem. W ten sposób instytucja ta popełniła błąd, ponieważ ze względu na to, że podstawową kwestią była tu ochrona wspólnotowego przemysłu stoczniowego przed dumpingiem ze strony Korei, zastosowanie w tej sytuacji mogą znajdować art. 87 ust. 3 lit. b) WE (ważne projekty stanowiące przedmiot wspólnotowego zainteresowania) lub też art. 87 ust. 3 lit. c) WE (pomoc przeznaczona na rozwój danego sektora gospodarki), a w każdym razie - zasada proporcjonalności: wspieranie tylko niektórych umów ze względu na to, że alokowane środki zostały już wyczerpane, stanowiłoby w istocie nieproporcjonalny środek służący ochronie finansów publicznych, który mógłby pociągnąć poważne zakłócenie konkurencji między przedsiębiorstwami sektora stoczniowego. Komisja nie wzięła zaś pod uwagę żadnego z tych powodów, mogących uzasadniać uchylenie zakazu udzielania pomocy państwa. Sąd popełnił błąd uznając, że Włochy nie przedstawiły żadnego uzasadnienia uchylenia tego zakazu, nie biorąc przy tym pod uwagę nierównego traktowania oraz zakłócenia konkurencji, do których by doszło, gdyby pomoc została przyznana pewnym przedsiębiorstwom, a odmówiono by jej innym, znajdującym się w tej samej sytuacji. Sąd popełnił więc błąd uznając, że Komisja wystarczająco uzasadniła swą decyzję w tym względzie.
Zarzut czwarty. Naruszenie zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz równego traktowania (niedyskryminacji).
Po zatwierdzeniu przez Komisję pomocy przewidzianej w dekrecie ministerialnym z dnia 2.2.2004 r. powstały uzasadnione oczekiwania co do tego, że zatwierdzona zostanie również ustawa, której jedynym celem była alokacja dodatkowych środków na finansowanie tego samego systemu pomocy. Zasada równego traktowania (niedyskryminacji) również wymaga zastosowania takiego podejścia ze względu na to, że w momencie wyczerpania się środków finansowych okazało się, iż tylko niektóre podmioty gospodarcze otrzymały pomoc, a inne, znajdujące się w identycznej sytuacji, jej nie otrzymały. Sąd popełnił błąd uznając, że Włochy i inne podmioty, których dotyczyła decyzja zatwierdzająca z 2004 r., doskonale wiedziały o tym, iż ta decyzja określała pułap pomocy, jaka mogła zostać przyznana, do kwoty 10 mln EUR. Istniały bowiem uzasadnione oczekiwania co do tego, że wszystkie podmioty uprawnione będą mogły tą pomoc otrzymać.
______
(1) Dz.U. L 83, s. 1
(2) Dz.U. L 140, s. 1
(3) Dz.U. L 172, s. 1
