Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 15 października 2008 r. w sprawie T-160/04 Potamianos przeciwko Komisji, wniesione w dniu 8 stycznia 2009 r. przez Gerasimosa Potamianosa(Sprawa C-4/09 P)
(2009/C 82/21)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Gerasimos Potamianos (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie całej sentencji wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-160/04 Potamianos przeciwko Komisji, na którego podstawie Sąd oddalił wszystkie żądania jego skargi z dnia 26 kwietnia 2004 r. na decyzję organu upoważnionego do zawierania umów o nieprzedłużeniu z nim umowy członka personelu tymczasowego;
– stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów o nieprzedłużeniu umowy członka personelu tymczasowego;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu swojego odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.
Według pierwszego zarzutu, niewłaściwa byłaby wykładnia Sądu jakoby nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego opierało się na przyczynach związanych z interesem służby. Przełożeni wnoszącego odwołanie bowiem zwracali się wielokrotnie o przedłużenie z nim umowy. Natomiast obiektywne, istotne i zgodne poszlaki wskazywałyby na to, że zastosowanie reguły "antykumulacyjnej", ustalającej okres zatrudnienia członka personelu tymczasowego maksymalnie na sześć lat, stanowi wyłączną podstawę spornej decyzji o nieprzedłużeniu umowy.
W drugim zarzucie wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd dopuścił się błędu co do prawa, ponieważ uznał, że wnoszący odwołanie nie zgłosił swej kandydatury na przedmiotowe stanowisko, podczas gdy ten zwracał się w rozsądnym terminie o przedłużenie swojej umowy i wielokrotnie ponawiał swój wniosek, nawet po publikacji ogłoszenia o wolnym stanowisku pracy.
W trzecim zarzucie wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu co do prawa, ponieważ stwierdził brak nadużycia uprawnień przez organ upoważniony do zawierania umów. W istocie celem, na który powoływano się przy zatrudnianiu członków personelu tymczasowego była redukcja wakatów w Komisji oraz, między innymi zaradzenie niedostatkowi laureatów konkursów.
Tymczasem cel ten nie został w żaden sposób osiągnięty poprzez odmowę przedłużenia umowy z wnoszącym odwołanie w następstwie zastosowania reguły "antykumulacyjnej", ponieważ ogłoszenie o wolnym stanowisku, które wnoszący odwołanie dotychczas zajmował, zostało opublikowane przed jakąkolwiek publikacją list konkursowych. Ponadto inny członek personelu tymczasowego został zatrudniony na długi okres na tym stanowisku, podczas gdy umowy wszystkich innych członków personelu tymczasowego zatrudnionych na krótki okres w tej dyrekcji zostały przedłużone z urzędu, bez wcześniejszej publikacji informacji o wakatach.
Wreszcie naruszona została zasada równości, ponieważ z wszystkimi innymi członkami personelu tymczasowego znajdującymi się w podobnej sytuacji, za wyjątkiem stażu pracy, przedłużono umowy, chociaż nie ogłaszano wakatu na stanowiska, które zajmowali, w przeciwieństwie do procedury przyjętej w przypadku wnoszącego odwołanie. W tych okolicznościach ciężar dowodu został błędnie odwrócony podczas postępowania przed Sądem, ponieważ to do strony pozwanej- a nie do wnoszącego odwołanie - należy udowodnienie przestrzegania zasad, które sama przyjęła.
