Odpowiedź: szczegółowe zasady dotyczące warunków wypłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego zostały uregulowane w ustawie z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej - dalej u.d.w.r.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 u.d.w.r., pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy. Należy dodać, iż obliczając 6-miesięczny okres uprawniający do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego za miesiąc przyjmuje się 30 dni - art. 114 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – dalej k.p.

Zgodnie z uchwałą SN z dnia 25 lipca 2003 r., III PZP 7/03, OSNP 2004 nr 4, poz. 26; dodatkowe wynagrodzenie roczne może zostać wypłacone pracownikowi tylko wówczas, jeżeli faktycznie świadczył pracę, nie jest wystarczający sam fakt pozostawania w stosunku pracy.

Tylko okresy zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, takie jak: z urlopu wychowawczego, z urlopu macierzyńskiego, z dodatkowego urlopu macierzyńskiego, z urlopu ojcowskiego, z urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, z dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego, urlopu dla poratowania zdrowia, urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego, a także okres służby wojskowej i zastępczej, należy traktować jako przerwy w wykonywaniu pracy, które nie pozbawią pracownika prawa do trzynastki. Okresy wszystkich innych usprawiedliwionych nieobecności w pracy i zwolnień są okresami nieprzepracowanymi.

W uzupełnieniu należy jeszcze wspomnieć o uchwale SN z dnia 7 lipca 2011 r., III PZP 3/11, OSNP 2012, nr 1-2, poz. 3; który przedstawił pogląd, że: "(...) z redakcji art. 2 u.d.w.r. wynika, iż wyliczenie wymienionych w jej art. 2 ust. 3 przypadków, w których przepracowanie co najmniej 6 miesięcy nie jest wymagane, ma charakter wyczerpujący. Skoro urlopy wskazane w art. 2 ust. 3 pkt 6 u.d.w.r., będące okresami pozostawania w stosunku pracy, są traktowane jako przerwy w przepracowaniu okresu wymaganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego, to przepracowanie w rozumieniu art. 2 ust. 2 u.d.w.r. oznacza efektywne przepracowanie, a nie tylko pozostawanie w stosunku pracy".

Zgodnie z obowiązującymi przepisami przepracowanie co najmniej 6 miesięcy nie jest wymagane w przypadku korzystania z urlopu macierzyńskiego i to bez względu na długość udzielonego urlopu. Przedstawiając powyższe należy przyjąć, że każdym przypadku przebywania na urlopie macierzyńskim i świadczenia faktycznej pracy poza urlopem w danym roku, pracodawca obowiązany jest wypłacić pracownikowi dodatkowe wynagrodzenie roczne. Jednakże, aby pracodawca mógł wypłacić dodatkowe wynagrodzenie roczne pracownica musi w danym roku wykonywać pracę przynajmniej przez jego część. W przypadku braku świadczenia pracy w danym roku nie będzie możliwe obliczenie rocznego wynagrodzenia.

Podstawowym kryterium, które warunkuje wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego jest korzystanie przez pracownika w ciągu danego roku z urlopu macierzyńskiego (lub innych wymienionych w. art. 2 ust. 3 u.d.w.r.) oraz faktyczne świadczenie w danym roku pracy.

Uwagi

Dodatkowe wynagrodzenie roczne za rok 2012 powinno zostać wypłacone nie później niż do 29 września 2013 r.