Reputacja osoby prawnej jest odpowiednikiem czci osoby fizycznej

Nieuprawnione przypisywanie przedsiębiorcy sposobu postępowania jako nierzetelnego, jakoby naruszającego przyjmowane powszechnie normy wymagane od pracodawcy stanowi naruszenie jego dobrego imienia. Taki wniosek płynie z orzeczenia SA w Katowicach z 23.03.2017 r. sygn. V ACa 435/16, który uwzględnił w części apelację spółki, która wniosła przeciwko A.K. powództwo o naruszenie dóbr osobistych.

Pozwany prowadził portal internetowy, na którym można anonimowo umieszczać informacje o pracodawcach. Znalazły się tam również wpisy na temat powódki. Firma wielokrotnie wzywała A.K. do usunięcia postów, które godziły w jej wizerunek, traktowały źle o kadrze kierowniczej firmy i zarządzie. Portal wprawdzie zobowiązał się do monitorowania wpisów i bieżącego ich eliminowania, jednak na forum widoczne były niektóre posty, które w ocenie powódki przekraczały zakres dopuszczalnej krytyki. Powód wniósł o nakazanie pozwanemu usunięcie wątku na jego temat i uniemożliwienie zakładania nowych, a w razie ich powstania, do niezwłocznego ich zablokowania i usunięcia, zobowiązania pozwanego do umieszczenia stosownych przeprosin i zasądzenie 20 tys. zł na dom dziecka.

 [-DOKUMENT_HTML-]

Sąd I instancji uznał powództwo. Pozwany odwołał się od wyroku. Jednak SA nie przyznał mu racji. Argumentował, że rozpoznając sprawę o ochronę dóbr osobistych w pierwszej kolejności należy ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego. Dowód, że dobro osobiste zostało naruszone ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c. Przy ocenie, czy doszło do tego naruszenia decydujące znaczenie ma nie subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale przeciętne opinie ludzi rozsądnie i uczciwie myślących w środowisku, do którego należy osoba żądająca ochrony. Odwołanie się powoda do kryteriów obiektywnych, oznacza uwzględnienie opinii występującej w społeczeństwie, a nie reakcji społeczeństwa na konkretne zachowanie pozwanego. Do naruszenia dobrej sławy osoby prawnej dochodzi m.in. w przypadku rozpowszechniania informacji nieprawdziwych, dyskredytujących w odbiorze społecznym.

Domniemanie bezprawności zaniechań obejmujących nieusunięcie wpisów, wynikające z art. 24 k.c. w związku z art. 43 k.c. nie zostało w toku postępowania obalone przez pozwanego bo nie próbował on wykazać, że zaniechanie usunięcia wpisów nie było bezprawne. O ile usługodawca świadczący drogą elektroniczną usługi polegające na umożliwieniu bezpłatnego dostępu do utworzonego przez siebie portalu dyskusyjnego nie ma obowiązku zapewnienia możliwości identyfikacji usługobiorcy dokonującego wpisu na tym portalu i nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych, o tyle jego wiedza, że wpis narusza dobra osobiste i nieusunięcie ich skutkują jego odpowiedzialnością na podstawie art. 23 k.c. w zw. z art. 14 z 18.07.2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (SN z 8.07.2011 r., IV CSK 665/10).

 [-OFERTA_HTML-]