Nowelizacja wprowadza możliwość łączenia instytucji kultury, które prowadzą działalność w różnych formach organizacyjnych. To oznacza, że może powstać jedna instytucja, w ramach której byłaby prowadzona nie tylko działalność artystyczna, ale także innego rodzaju działalność kulturalna. W razie połączenia instytucji artystycznej z inną instytucją kultury zyska ona status instytucji artystycznej. Wedle ustawy, instytucjami artystycznymi są teatry, filharmonie, opery, operetki, orkiestry symfoniczne i kameralne, zespoły pieśni i tańca oraz zespoły chóralne. Instytucje te będą prowadziły swoją działalność w oparciu o sezony artystyczne, na które będą ustalane plany repertuarowe. Sezon będzie rozpoczynał się 1 września a kończył w 31 sierpnia następnego roku. Połączenie np. teatru i galerii, orkiestry i ogniska muzycznego, a w szczególnych sytuacjach nawet teatru i domu kultury ma pozwolić reagować na lokalne potrzeby.

Zmieniają się też zasady zatrudniania dyrektorów instytucji kultury. Inne zasady będą obowiązywały dyrektorów instytucji artystycznych, a inne – pozostałych. Zasadniczo, będą oni powoływani wyłącznie na czas określony. Dyrektor instytucji artystycznej będzie powoływany na okres od trzech do pięciu sezonów artystycznych. Natomiast dyrektor instytucji kultury innej niż artystyczna będzie powoływany na czas od trzech do siedmiu lat. Przed powołaniem dyrektora na stanowisko, organizator będzie zawierał z nim odrębną umowę w formie pisemnej, w której strony określą warunki organizacyjno-finansowe działalności instytucji kultury oraz program jej działania. Umowa ta będzie wchodziła w życie z dniem powołania dyrektora. Natomiast odmowa zawarcia umowy przez kandydata na stanowisko dyrektora będzie skutkowała jego niepowołaniem na to stanowisko. Praca dyrektora będzie podlegała ocenie. Jeśli będzie ona pozytywna, wówczas dyrektor będzie mógł być zatrudniony na kolejną kadencję.

Przeniesiono do ustawy regulacje dotyczące zasad wynagradzania pracowników instytucji kultury, które dotychczas były uregulowane w rozporządzeniu ministra kultury i sztuki z 31 marca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników niektórych instytucji kultury.

W ustawie nie znalazły się budzące kontrowersje w środowisku artystycznym przepisy, według których artysta legitymujący się 15-letnim stażem pracy na podstawie sezonowych umów artystycznych miałby po tym czasie prawo do zawarcia umowy na czas nieokreślony.

Nie ma w niej również obowiązku uzyskiwania przez pracownika artystycznego od pracodawcy zgody na podjęcie dodatkowego zatrudnienia. Miało to dotyczyć np. aktora zatrudnionego na etacie w teatrze, który chce występować w filmie, reklamie lub serialu telewizyjnym.