PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Europejskiego Instytutu Walutowego,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (3), w świetle tekstu jednolitego zatwierdzonego dnia 22 listopada 1996 r. przez Komitet Pojednawczy,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Wolumen transgranicznych przelewów bankowych stale rośnie, w miarę jak budowa rynku wewnętrznego i postęp w kierunku pełnej unii gospodarczej i walutowej wpływają na nasilenie handlu i ruchu osób wewnątrz Wspólnoty; transgraniczne przelewy bankowe stanowią znaczną część ilościowego i wartościowego wolumenu płatności zagranicznych.
(2) Zarówno dla osób fizycznych, jak i dla przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich, istotna jest możliwość dokonywania przelewów bankowych z jednej części Wspólnoty do drugiej w sposób szybki, niezawodny i tani; zgodnie z informacją Komisji w sprawie stosowania prawa konkurencji WE do transgranicznych przelewów bankowych (4), zwiększenie konkurencji na rynku transgranicznych przelewów bankowych powinno doprowadzić do poprawy jakości usług i obniżenia cen.
(3) Niniejsza dyrektywa ma na celu rozwój rynku wewnętrznego, w szczególności liberalizację przepływów kapitału, w kierunku realizacji unii gospodarczej i walutowej; przepisy niniejszej dyrektywy powinny dotyczyć przelewów bankowych w walutach Państw Członkowskich oraz ecu.
(4) Parlament Europejski w swojej uchwale z dnia 12 lutego 1993 r. (5) wezwał Radę do wydania dyrektywy określającej wymogi w zakresie przejrzystości i właściwego funkcjonowania transgranicznych przelewów bankowych.
(5) Kwestie będące przedmiotem niniejszej dyrektywy wymagają uregulowania odrębnego od kwestii systemowych, które pozostają przedmiotem rozważań Komisji; istnieje możliwość pojawienia się konieczności wystąpienia z kolejną inicjatywą uregulowania kwestii systemowych, w szczególności kwestii nieodwracalności rozliczeń (settlement finality).
(6) Celem niniejszej dyrektywy jest poprawa jakości usług w zakresie transgranicznych przelewów bankowych, a przez to wsparcie Europejskiego Instytutu Walutowego (EIW) w jego wysiłkach na rzecz poprawy funkcjonowania transgranicznych przelewów bankowych w perspektywie przygotowań do trzeciego etapu unii gospodarczej i walutowej.
(7) Zgodnie z celami wyszczególnionymi w akapicie drugim, niniejszą dyrektywę stosuje się do wszelkich przelewów bankowych nieprzekraczających kwoty 50 000 ECU.
(8) Zgodnie z art. 3b ust. 3 Traktatu i dla zapewnienia przejrzystości niniejsza dyrektywa ustala minimalne wymogi, których spełnienie jest niezbędne dla zapewnienia odpowiedniego poziomu informacji dla klienta zarówno przed realizacją, jak i po realizacji transgranicznego przelewu bankowego; wymogi te obejmują wskazanie oferowanych klientom procedur reklamacyjnych i odszkodowawczych, łącznie z procedurami dostępu do nich; niniejsza dyrektywa ustanawia minimalne wymogi co do realizacji transgranicznych przelewów bankowych, w szczególności wymogi, do których powinny się stosować instytucje oferujące usługi w zakresie transgranicznych przelewów bankowych, w tym obowiązek realizacji transgranicznego przelewu bankowego zgodnie z instrukcjami klienta; niniejsza dyrektywa spełnia warunki wypływające z zasad ustalonych w zaleceniu Komisji 90/109/EWG z dnia 14 lutego 1990 r. w sprawie przejrzystości warunków bankowych związanych z zagranicznymi transakcjami finansowymi (6); niniejsza dyrektywa nie narusza dyrektywy Rady 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie uniemożliwienia korzystania z systemu finansowego w celu prania brudnych pieniędzy (7).
(9) Niniejsza dyrektywa powinna się przyczynić do skrócenia maksymalnych terminów realizacji transgranicznych przelewów bankowych i zachęcenia tych instytucji, które już obecnie realizują je w bardzo krótkich terminach, do utrzymania tej praktyki.
(10) Komisja w sprawozdaniu, które przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy, powinna w szczególności omówić terminy, jakie powinny obowiązywać w przypadku nieustalenia terminu między zleceniodawcą a jego instytucją, biorąc pod uwagę jednocześnie rozwój technologii oraz warunki istniejące w każdym z Państw Członkowskich.
(11) Instytucje powinny być obowiązane do wypłaty odszkodowania w razie niedokonania przelewu bankowego; obowiązek odszkodowawczy nakłada na instytucje zobowiązanie warunkowe, które w razie braku pułapu kwotowego mogłoby zaszkodzić ich wypłacalności; ów obowiązek odszkodowawczy powinien zatem być ograniczony do kwoty 12.500 ECU.
(12) Artykuł 8 nie narusza ogólnych przepisów prawa narodowego, zgodnie z którymi instytucja odpowiada wobec zleceniodawcy za niedokonanie transgranicznego przelewu bankowego wskutek popełnionego przez siebie błędu.
(13) Konieczne jest wyróżnienie spośród okoliczności, z którymi mogą mieć do czynienia instytucje biorące udział w realizacji transgranicznego przelewu bankowego - włącznie z okolicznościami związanymi z niewypłacalnością - sytuacji siły wyższej; dla tych celów należy opierać się na definicji siły wyższej zawartej w art. 4 ust. 6 dyrektywy 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie grupowych podróży, wczasów i wycieczek (8).
(14) Dla rozwiązywania ewentualnych sporów między klientami a instytucjami muszą istnieć w poszczególnych Państwach Członkowskich odpowiednie i skuteczne procedury reklamacyjne i odszkodowawcze, z wykorzystaniem istniejących procedur tam, gdzie jest to właściwe,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli, dnia 27 stycznia 1997 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
J. M. GIL-ROBLES |
G. ZALM |
Przewodniczący |
Przewodniczący |
_______
(1) Dz.U. C 360 z 17.12.1994, str. 13 oraz Dz.U. C 199 z 3.8.1995, str. 16.
(2) Dz.U. C 236 z 11.9.1995, str. 1.
(3)Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 1995 r. (Dz.U. C 151 z 19.6.1995, str. 370). Wspólne stanowisko Rady z dnia 4 grudnia 1995 r. (Dz.U. C 353 z 30.12.1995, str. 52) i decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 1996 r. (Dz.U. C 96 z 1.4.1996, str. 74). Decyzja Rady z dnia 19 grudnia 1996 r. i decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 stycznia 1997 r.
(4) Dz.U. C 251 z 27.9.1995, str. 3.
(5) Dz.U. C 72 z 15.3.1993, str. 158.
(6) Dz.U. L 67 z 15.3.1990, str. 39.
(7) Dz.U. L 166 z 28.6.1991, str. 77.
(8) Dz.U. L 158 z 23.6.1990, str. 59.
(9) Dz.U. L 322 z 17.12.1977, str. 30. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 95/26/WE (Dz.U. L 168 z 18.7.1995, str. 7).
(10) Dz.U. L 332 z 31.12.1993, str. 4.