Sprawa C-615/25 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 lipca 2025 r. w sprawie T-735/20 RENV, Planistat Europe i Charlot/Komisja, wniesione w dniu 16 września 2025 r. przez Planistat Europe i Hervé’ego-Patricka Charlota

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 lipca 2025 r. w sprawie T-735/20 RENV, Planistat Europe i Charlot/Komisja, wniesione w dniu 16 września 2025 r. przez Planistat Europe i Herve'ego-Patricka Charlota

(Sprawa C-615/25 P)

(C/2025/5815)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2025 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Planistat Europe i Herve-Patrick Charlot (przedstawiciel: adwokat F. Martin Laprade)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

- Uchylenie wyroku Sądu z dnia 16 lipca 2025 r. o sygnaturze T-735/20-RENV w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wniesioną przez spółkę Planistat Europe i Herve'ego Patricka Charlota oraz orzeczono, że pokryją oni własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w związku z postępowaniem w sprawie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w sprawie T-735/20-RENV, a także z pierwotnym postępowaniem przed Sądem w sprawie T-735/20;

- Stwierdzenie, że nie jest w stanie orzec w sporze dotyczącym powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii z powodu pomówienia wnoszących odwołanie ze strony administracji Unii, co stanowi wystarczająco istotne naruszenie zasady dobrej administracji;

- Przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania;

- Orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnoszą dwa zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Sąd art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej poprzez naruszenie ram określonych przez Trybunał w wyroku przekazującym sprawę do ponownego rozpoznania

Część pierwsza zarzutu pierwszego: Sąd, któremu przekazano sprawę, naruszył prawo, nie przestrzegając ram określonych przez Trybunał, ponieważ powstrzymał się od sprawdzenia wiarygodności przekazanych organom francuskim informacji dotyczących okoliczności faktycznych, którym może zostać nadana kwalifikacja karna, podczas gdy jest to warunek konieczny do oceny przestrzegania przez administrację Unii ciążącego na niej obowiązku staranności

Trybunał zwrócił się do Sądu, któremu przekazano sprawę, o zbadanie wiarygodności i prawdopodobieństwa niektórych informacji zawartych w nocie z dnia 19 marca 2003 r., ustalając, czy OLAF dysponował wystarczająco precyzyjnymi poszlakami materialnymi wykazującymi istnienie uzasadnionego powodu, aby uznać, że przekazane informacje zawierają okoliczności faktyczne, którym może być nadana kwalifikacja karna. Inne informacje zawarte w nocie nie były zatem objęte ramami określonymi przez Trybunał. Tymczasem Sąd, któremu przekazano sprawę, skoncentrował się wyłącznie na wiarygodności treści sekcji 2.3 noty OLAF-u, która nie zawierała jednak żadnej wzmianki o możliwych przestępstwach.

Jedyna treść noty OLAF-u, której wiarygodność i prawdopodobieństwo miało zostać zweryfikowane przez Sąd, któremu przekazano sprawę, była przedmiotem sekcji 3, dotyczącej domniemanych przestępstw. Gdyby jednak Sąd, któremu przekazano sprawę, przystąpił do czynności, o które zwrócił się do niego Trybunał, natychmiast stwierdziłby całkowity brak wystarczająco dokładnych dowodów materialnych wykazujących istnienie uzasadnionego podejrzenia, że Unia była ofiarą sprzeniewierzenia środków finansowych mogącego stanowić nadużycie zaufania.

Nie przestrzegając ram określonych przez Trybunał, Sąd, któremu przekazano sprawę, nie dał sobie możliwości sprawdzenia, czy OLAF dysponował większą ilością informacji niż zwykła wątpliwość co do podnoszonego wykorzystania środków finansowych do celów niezwiązanych z interesem Unii. Przeciwnie, Sąd, któremu przekazano sprawę, ograniczył się do wskazania możliwości wystąpienia takiego "ryzyka" sprzeniewierzenia środków finansowych, podczas gdy wszystkie dowody, którymi dysponował OLAF, wykazywały, że nie doszło do sprzeniewierzenia środków finansowych w celach niezwiązanych z interesem Unii.

Druga część zarzutu pierwszego: Sąd, któremu przekazano sprawę, naruszył prawo, nie przestrzegając ram określonych przez Trybunał, ponieważ powstrzymał się od sprawdzenia prawdopodobieństwa informacji dotyczących okoliczności faktycznych mogących podlegać kwalifikacji karnej, które przedstawiono organom francuskim, podczas gdy jest to warunek konieczny do wywnioskowania z nich (rzeczywistego) zamiaru takiego przedstawienia i w ten sposób możliwości wypowiedzenia się w przedmiocie pomówienia dokonanego przez OLAF i Komisję

Sąd naruszył prawo, odmawiając zastosowania się do wytycznych Trybunału, które zobowiązywały go do sprawdzenia (rzeczywistego) zamiaru, w którym OLAF przekazał notę z dnia 19 marca 2003 r. organom francuskim. Tymczasem podstępny charakter takiego zamiaru wynika koniecznie z braku prawdopodobieństwa zgłoszonych okoliczności faktycznych. Dlatego też, powstrzymując się od sprawdzenia prawdopodobieństwa informacji dotyczących okoliczności faktycznych, którym może być nadana kwalifikacja karna i które zostały przedstawione organom francuskim, a zatem rzeczywistego zamiaru, jaki miała administracja Unii przy tym przedstawieniu, Sąd nie zastosował się do ram określonych przez Trybunał, który wyraźnie zwrócił się do niego o wypowiedzenie się w przedmiocie dobrej wiary administracji Unii. Analiza ta miała jednak zasadnicze znaczenie, ponieważ umożliwiłoby to Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie ewentualnego pomówienia popełnionego z zamiarem zaszkodzenia.

Sąd naruszył również prawo, myląc się co do prawdziwego (podstępnego) zamiaru administracji Unii, gdy zawiadomiła ona o wnoszących odwołanie organy francuskie, ponieważ dowody, które zostały mu przedstawione, wykazywały, że mogła ona jedynie mieć świadomość - i to od tego czasu - całkowitego braku prawdopodobieństwa i wiarygodności zarzucanych w ten sposób czynów zabronionych.

Czyniąc to, Sąd, któremu przekazano sprawę, dopuścił się rażącego przeinaczenia dowodów, które zostały mu przedstawione w celu oceny (podstępnego) zamiaru OLAF-u oraz Komisji i, w konsekwencji, wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie pomówienia dotyczącego wnoszących odwołanie ze strony administracji Unii.

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Sąd zasady ne infra petita oraz naruszenia prawa ze względu na błędną wykładnię i błędne zastosowanie przedmiotu zawisłego przed nim sporu

Część pierwsza zarzutu drugiego: Sąd, któremu przekazano sprawę, naruszył prawo w odniesieniu do "związku przyczynowego" między szkodami, których naprawienia domagają się wnoszący odwołanie, a niezgodnym z prawem zachowaniem administracji Unii

Szkoda niemajątkowa związana z niepokojem, której naprawienia domaga się H.-P. Charlot, nie została wyrządzona (prawnie) przez postępowanie karne wszczęte przeciwko H.-P. Charlotowi przed francuskimi organami sądowymi, lecz w wyniku pomówienia, którego doświadczył członek zarządu Planistatu, jak zostało to zresztą wskazane w skardze wszczynającej postępowanie. W konsekwencji Sąd naruszył prawo, uznając, że wnoszący odwołanie starali się rozszerzyć zakres rozpatrywanej przez niego sprawy. Natomiast jest prawdą, że niepokój odczuwany przez H.-P. Charlota trwał jedynie przez czas trwania postępowania karnego wszczętego przeciwko niemu we Francji, to znaczy między postawieniem mu zarzutów a potwierdzeniem jego niewinności przez Cour de cassation.

Podobnie nic nie stało na przeszkodzie, aby wnoszący odwołanie dostosowali - w górę - kwotę szkody niemajątkowej spowodowanej (prawnie) pomówieniem, którego doświadczyli ze strony administracji Unii, w celu uwzględnienia innego rodzaju zaburzeń emocjonalnych niż niepokój, niezależnie od tego, czy chodzi o cierpienie (smutek) odczuwane przez H.-P. Charlota w obliczu niemal-zaniku (śmierci ekonomicznej) projektu jego życia, czy też goryczy samej spółki Planistat, jako osoby prawnej, którą pomówienie zagłębiło (z ekonomicznego punktu widzenia) w swego rodzaju "stanie wegetacyjnym", którego nadal do dzisiaj nie opuściła.

Część druga zarzutu drugiego: Sąd, któremu przekazano sprawę, naruszył prawo w zakresie uzasadnienia odszkodowania, którego zapłaty wnoszący odwołanie mieli prawo żądać w ramach niniejszego sporu

Mimo że w wyroku Trybunału stwierdzono nieważność "bez konieczności badania [...] zarzutu trzeciego", dotyczącego błędu popełnionego w wyroku pierwotnym w odniesieniu do "rzeczywistego charakteru podnoszonej szkody i istnienia związku przyczynowego", Sąd, któremu przekazano sprawę, błędnie wywnioskował z tego, że nie rozpatruje już żądania naprawienia szkody polegającej na utracie szansy. Trybunał nie orzekł jednak w tej kwestii, która w związku z tym nie jest objęta powagą rzeczy osądzonej, w przeciwieństwie do żądań naprawienia (odrębnej) szkody majątkowej związanej z rozwiązaniem umów Planistatu z Komisją i jej innymi klientami.

Ponadto Sąd dopuścił się innego naruszenia prawa, uznając za niedopuszczalne nowe żądanie odszkodowania zakwalifikowane jako "nadzwyczajne", "karne" lub też "przykładowe" przez wnoszących odwołanie, którzy jedynie wyciągnęli konsekwencje - poprzez żądanie zapłaty takiego odszkodowania "wyrównawczego" - z faktu, że sam Trybunał rozstrzygnął kwestię prawną dotyczącą (decydującego) znaczenia kwestii, czy administracja Unii wykazała się "zamiarem szkodzenia" wnoszącym odwołanie (szczególnym podstępem).

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2025.5815
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-615/25 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 lipca 2025 r. w sprawie T-735/20 RENV, Planistat Europe i Charlot/Komisja, wniesione w dniu 16 września 2025 r. przez Planistat Europe i Hervé’ego-Patricka Charlota
• Data aktu: 10/11/2025
• Data ogłoszenia: 10/11/2025