– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2023)0227),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0135/2023),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z 5 lipca 2023 r. 1 ,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z 13 lipca 2023 r. 2 ,
– uwzględniając art. 59 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0153/2024),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;
3. zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.
P9_TC1-COD(2023)0112
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 24 kwietnia 2024 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/... zmieniającej dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do środków wczesnej interwencji, warunków uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz finansowania działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji *
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego 3 ,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 4 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Unijne ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych ("instytucje") zostały ustanowione w następstwie globalnego kryzysu finansowego z lat 2008-2009 i zgodnie z zatwierdzonym na szczeblu międzynarodowym dokumentem "Kluczowe atrybuty skutecznych systemów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych" 5 przyjętym przez Radę Stabilności Finansowej. Unijne ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji obejmują dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE 6 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 7 .Oba akty mają zastosowanie do instytucji mających siedzibę w Unii oraz do wszelkich innych podmiotów objętych zakresem stosowania tej dyrektywy lub tego rozporządzenia ("podmioty"). Unijne ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mają na celu uporządkowane postępowanie w przypadku upadłości instytucji i podmiotów poprzez utrzymanie funkcji krytycznych instytucji i podmiotów oraz unikanie zagrożeń dla stabilności finansowej, a jednocześnie ochronę deponentów i funduszy publicznych. Ponadto unijne ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mają na celu wspieranie rozwoju rynku wewnętrznego w sektorze bankowym poprzez stworzenie zharmonizowanego systemu reagowania na kryzysy transgraniczne w skoordynowany sposób oraz poprzez zapobieganie zakłóceniom konkurencji i ryzyku nierównego traktowania.
(2) Po upływie kilku lat od wdrożenia unijne ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w obecnie obowiązującym kształcie nie przynoszą zamierzonych rezultatów w odniesieniu do niektórych z tych celów. W szczególności, chociaż instytucje i podmioty poczyniły znaczne postępy pod względem możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i przeznaczyły na ten cel znaczne zasoby, w szczególności poprzez zwiększenie zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania oraz zgromadzenie środków w mechanizmach finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, unijne ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji są rzadko wykorzystywane. W przypadkach upadłości niektórych mniejszych i średnich instytucji i podmiotów w przeważającej części stosuje się niezharmonizowane środki krajowe. Niestety do ich finansowania wciąż wykorzystywane są pieniądze podatników, a nie sieci bezpieczeństwa finansowane przez podmioty rynkowe, włącznie z mechanizmami finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Taki stan rzeczy wydaje się wynikać z nieodpowiednich zachęt. Te nieodpowiednie zachęty wynikają z wzajemnych powiązań między unijnymi ramami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a przepisami krajowymi, przez co szeroka swoboda decyzyjna w zakresie oceny interesu publicznego nie zawsze jest wykorzystywana w sposób odzwierciedlający zamierzony sposób stosowania unijnych ram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
Niewielki stopień korzystania z unijnych ram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wynikał jednocześnie z ryzyka poniesienia strat przez deponentów instytucji finansowanych z depozytów, co miało na celu zapewnienie tym instytucjom dostępu do finansowania zewnętrznego w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w szczególności w przypadku braku innych zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji. Ponadto fakt, że przepisy dotyczące dostępu do finansowania poza restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją są mniej rygorystyczne niż w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zniechęca do stosowania unijnych ram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na rzecz innych rozwiązań, które często wiążą się z wykorzystaniem pieniędzy podatników zamiast zasobów własnych instytucji i podmiotu lub sieci bezpieczeństwa finansowanych przez podmioty rynkowe. Sytuacja ta prowadzi z kolei do ryzyka fragmentacji, ryzyka nieoptymalnych efektów zarządzania upadłościami instytucji i podmiotów, w szczególności w przypadku mniejszych i średnich instytucji i podmiotów, oraz kosztów alternatywnych wynikających z niewykorzystanych zasobów finansowych. Konieczne jest zatem zapewnienie bardziej skutecznego i spójnego stosowania unijnych ram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zapewnienie, by można je było stosować|, gdy leży to w interesie publicznym, w tym w przypadku niektórych mniejszych i średnich instytucji|.
(2a) Zmiana dyrektywy 2014/59/UE ma na celu lepsze zabezpieczenie pieniędzy podatników i ustanowienie nowych systemowych mechanizmów dla instytucji i podmiotów nieobjętych obowiązującymi ramami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Nowe przepisy zapobiegną obarczaniu społeczeństwa kosztami generowanymi przez upadające banki. Wraz z wprowadzeniem zmienionych ram sięganie po pieniądze podatników powinno mieć miejsce znacznie rzadziej, a mechanizm finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien być wykorzystywany częściej i lepiej.
(3) Intensywność i poziom szczegółowości prac związanych z planowaniem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji niezbędnych w odniesieniu do jednostek zależnych, które nie zostały uznane za podmioty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, różni się w zależności od wielkości i profilu ryzyka danych instytucji i podmiotów, obecności funkcji krytycznych oraz realizowanej przez grupę strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zatem mieć możliwość uwzględnienia tych czynników przy określaniu środków, jakie należy podjąć w odniesieniu do takich jednostek zależnych i w stosownych przypadkach stosować podejście uproszczone.
(3a) Jednym z głównych celów dyrektywy jest zastosowanie zaktualizowanego podejścia, które ułatwi organom postępowanie w razie ewentualnej upadłości niektórych banków lub grup banków. Podejście to powinno sprzyjać przejrzystości i przewidywalności, minimalizując jednocześnie negatywne skutki gospodarcze. Powinno być dostosowane do nadrzędnej zasady umorzenia lub konwersji długu określonej w dyrektywie 2014/59/UE, przy jednoczesnym utrzymaniu praktycznej wykonalności postępowania w przypadku upadłości średniej wielkości banków.
(4) Instytucja lub podmiot, które są likwidowane zgodnie z prawem krajowym, po ustaleniu, że instytucja lub podmiot są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością oraz po stwierdzeniu przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, że restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja instytucji lub podmiotu nie jest uzasadniona interesem publicznym, docelowo zmierzają w kierunku opuszczenia rynku. Oznacza to, że nie ma potrzeby sporządzania planu działań podejmowanych w przypadku upadłości, niezależnie od tego, czy właściwy organ cofnął już zezwolenie udzielone danej instytucji lub danemu podmiotowi. To samo dotyczy pozostałej części instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją po przeniesieniu aktywów, praw i zobowiązań w kontekście strategii przeniesienia. Należy zatem sprecyzować, że w takich sytuacjach przyjęcie planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie jest wymagane.
(5) Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą obecnie zakazać wypłat niektórych zysków, w przypadku gdy dana instytucja lub dany podmiot nie spełnia wymogu połączonego bufora, gdy jest on uznawany za uzupełnienie minimalnego wymogu funduszy własnych (MREL). W pewnych sytuacjach instytucja lub podmiot mogą być jednak zobowiązane do przestrzegania MREL na innej podstawie niż ta, na której ta instytucja lub ten podmiot są zobowiązane do przestrzegania wymogu połączonego bufora. Sytuacja ta stwarza niepewność w odniesieniu do warunków wykonywania uprawnień organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zakresie zakazu wypłat oraz obliczania maksymalnej kwoty podlegającej wypłacie związanej z MREL. Należy zatem wprowadzić przepis, zgodnie z którym w takich przypadkach organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny wykonywać uprawnienie do zakazania niektórych wypłat zysków na podstawie oszacowania wymogu połączonego bufora wynikającego z rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2021/1118 8 . Aby zapewnić przejrzystość i pewność prawa, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny przekazać informację o oszacowaniu wymogu połączonego bufora danej instytucji lub danemu podmiotowi, które następnie powinny podać to oszacowanie wymogu połączonego bufora do wiadomości publicznej.
(6) Środki wczesnej interwencji utworzono w celu umożliwienia właściwym organom zaradzenia pogarszaniu się sytuacji finansowej i gospodarczej danej instytucji lub danego podmiotu oraz ograniczenia, w możliwym zakresie, ryzyka związanego z ewentualną restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz jej skutków. Jednak ze względu na brak pewności w odniesieniu do mechanizmów inicjujących wprowadzenie środków wczesnej interwencji oraz częściowe pokrywanie się tych środków ze środkami nadzorczymi, środki wczesnej interwencji są rzadko stosowane. Należy zatem uprościć i doprecyzować warunki stosowania tych środków wczesnej interwencji. Aby rozwiać wątpliwości dotyczące warunków i terminów odwołania organu zarządzającego i powołania tymczasowych administratorów, należy wyraźnie określić te środki jako środki wczesnej interwencji, a ich zastosowanie powinno podlegać tym samym mechanizmom inicjującym. Jednocześnie właściwe organy powinny być zobowiązane do wyboru odpowiednich środków w celu rozwiązania konkretnej sytuacji zgodnie z zasadą proporcjonalności. Aby umożliwić właściwym organom uwzględnienie ryzyka utraty reputacji lub ryzyka związanego z praniem pieniędzy lub technologiami informacyjno-komunikacyjnymi, właściwe organy powinny oceniać warunki zastosowania środków wczesnej interwencji nie tylko na podstawie wskaźników ilościowych, takich jak wymogi kapitałowe lub wymogi dotyczące płynności, poziom dźwigni, kredyty zagrożone lub koncentracja ekspozycji, ale także na podstawie mechanizmów inicjujących o charakterze jakościowym.
(7) Aby zwiększyć pewność prawa, należy usunąć środki wczesnej interwencji określone w dyrektywie 2014/59/UE, które pokrywają się z już istniejącymi uprawnieniami na podstawie ram ostrożnościowych określonych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE 9 oraz w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 10 . Ponadto konieczne jest zapewnienie, aby organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogły przygotować się do ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji lub podmiotu. Właściwy organ powinien zatem odpowiednio wcześnie poinformować organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji o pogarszaniu się sytuacji finansowej instytucji lub podmiotu, a organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny posiadać uprawnienia niezbędne do wdrożenia środków przygotowawczych. Istotne jest, że aby umożliwić organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jak najszybszą reakcję na pogorszenie sytuacji instytucji lub podmiotu, uprzednie zastosowanie środków wczesnej interwencji nie powinno być warunkiem wystąpienia przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z ofertą sprzedaży instytucji lub podmiotu lub zwrócenia się o informacje potrzebne do aktualizacji planu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz przygotowania wyceny. Aby zapewnić spójną, skoordynowaną, skuteczną i szybką reakcję na pogorszenie sytuacji finansowej instytucji lub podmiotu oraz aby odpowiednio przygotować się do ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, konieczne jest wzmocnienie współdziałania i koordynacji między właściwymi organami a organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Gdy tylko instytucja lub podmiot spełni warunki zastosowania środków wczesnej interwencji, właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zintensyfikować wymianę informacji, w tym informacji wstępnych, oraz wspólnie monitorować sytuację finansową tej instytucji lub tego podmiotu.
(8) Konieczne jest zapewnienie szybkich działań i wczesnej koordynacji między właściwym organem a organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdy instytucja lub podmiot kontynuuje działalność, ale istnieje istotne ryzyko, że może dojść do upadłości. Właściwy organ powinien zatem jak najszybciej powiadomić organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji o takim ryzyku. W powiadomieniu tym należy podać powody, na podstawie których właściwy organ dokonał takiej oceny, oraz wskazać dostępne alternatywne środki sektora prywatnego, działania nadzorcze lub środki wczesnej interwencji, które mogą w rozsądnym terminie zapobiec upadłości instytucji lub podmiotu. Takie wczesne powiadomienie nie powinno stać na przeszkodzie procedurom służącym ustaleniu, czy warunki uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zostały spełnione. Uprzednie powiadomienie organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przez właściwy organ o istotnym ryzyku, że instytucja lub podmiot są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością, nie powinno być warunkiem późniejszego stwierdzenia, że instytucja lub podmiot faktycznie są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością. Jeżeli ponadto na późniejszym etapie instytucja lub podmiot zostaną uznane za będące na progu upadłości lub zagrożone upadłością i nie będą istniały żadne alternatywne rozwiązania zapobiegające takiej upadłości w rozsądnym terminie, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji musi podjąć decyzję o podjęciu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W takim przypadku szybkie podjęcie decyzji o zastosowaniu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wobec instytucji lub podmiotu może mieć zasadnicze znaczenie dla pomyślnego wdrożenia strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w szczególności dlatego, że wcześniejsza interwencja w tej instytucji lub tym podmiocie może przyczynić się do zapewnienia wystarczających poziomów zdolności do pokrycia strat i płynności w celu realizacji tej strategii. Należy zatem umożliwić organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ustalenie w ścisłej współpracy z właściwym organem, co stanowi rozsądny termin na potrzeby wdrożenie alternatywnych środków
w celu niedopuszczenia do upadłości instytucji lub podmiotu. W ramach tej oceny należy również wziąć pod uwagę potrzebę utrzymania zdolności organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz danego podmiotu do skutecznego wdrożenia strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeżeli stanie się ona ostatecznie konieczna, ale nie powinno to uniemożliwiać podejmowania alternatywnych środków. W szczególności przewidywany okres obowiązywania alternatywnych środków powinien być tak ustalony, aby nie zagrażał skuteczności ewentualnej strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Aby zapewnić uzyskanie efektów w odpowiednim czasie i umożliwić organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji odpowiednie przygotowanie się do potencjalnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji lub podmiotu, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i właściwy organ powinny odbywać regularne spotkania, a organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien decydować o częstotliwości tych spotkań, biorąc pod uwagę okoliczności danej sprawy.
(9) Ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mają być stosowane do dowolnych instytucji lub podmiotów, niezależnie od ich wielkości i modelu biznesowego, jeśli instrumenty dostępne w prawie krajowym nie są odpowiednie do zarządzania ich upadłością. Aby zapewnić uzyskanie takich efektów, należy określić kryteria stosowania oceny interesu publicznego w odniesieniu do instytucji lub podmiotu będących na progu upadłości. W tej kwestii należy uściślić, że w zależności od konkretnych okoliczności niektóre funkcje instytucji lub podmiotu można uznać za krytyczne, nawet jeśli zaprzestanie ich wykonywania miałoby wpływ na stabilność finansową lub usługi krytyczne | na poziomie regionalnym, w szczególności gdy substytucyjność funkcji krytycznych zależy od odnośnego rynku geograficznego.
(9a) Aby ocena wpływu na poziomie regionalnym mogła opierać się na dostępnych danych w sposób spójny w całej Unii, poziom regionalny należy rozumieć jako odnoszący się do jednostek terytorialnych poziomu 1 lub poziomu 2 wspólnej klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (poziom NUTS 1 lub 2) w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady 11 .
(10) Ocena, czy restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja instytucji lub podmiotu leży w interesie publicznym, powinna odzwierciedlać okoliczność, że deponenci zyskują lepszą ochronę, gdy fundusze systemu gwarancji depozytów ("SGD") są wykorzystywane bardziej efektywnie, a straty tych funduszy są minimalizowane. W związku z tym w ocenie interesu publicznego cel restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji polegający na ochronie deponentów należy uznać za osiągnięty w lepszy sposób w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeżeli wybór upadłości oznaczałby poniesienie większych kosztów przez system gwarancji depozytów.
(10a) Jeżeli krajowe przepisy dotyczące upadłości oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji skutecznie i w tym samym stopniu realizują cele ram, pierwszeństwo należy przyznać wariantowi minimalizującemu ryzyko dla podatników i gospodarki. Takie podejście jest rozważne i odpowiedzialne oraz dostosowane do nadrzędnego celu, jakim jest ochrona zarówno interesów podatników, jak i ogólnej stabilności gospodarczej.
(11) Ocena, czy restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja instytucji lub podmiotu leży w interesie publicznym, powinna również odzwierciedlać, na ile to możliwe, różnicę między - z jednejstrony - finansowaniem zapewnianym za pośrednictwem sieci bezpieczeństwa finansowanych przez podmioty rynkowe (mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub systemy gwarancji depozytów) a z drugiej strony - finansowaniem zapewnianym przez państwa członkowskie z pieniędzy podatników. Finansowanie zapewniane przez państwa członkowskie wiąże się z wyższym ryzykiem pokusy nadużycia i stanowi mniejszą zachętę dla zachowania dyscypliny rynkowej. Dlatego oceniając cel polegający na zminimalizowaniu korzystania z nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny uznawać finansowanie za pośrednictwem mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub systemu gwarancji depozytów za korzystniejsze, a finansowanie w takiej samej wysokości pochodzące z budżetu państw członkowskich powinno być rozważane tylko w nadzwyczajnych okolicznościach.
(11a) Finansowane przez podatników nadzwyczajne wsparcie finansowe dla instytucji i podmiotów powinno być przyznawane, o ile w ogóle, tylko w celu zaradzenia poważnemu zakłóceniu w gospodarce o wyjątkowym i systemowym charakterze, ponieważ znacznie obciąża finanse publiczne i zakłóca równe warunki działania na rynku wewnętrznym.
(12) Aby zapewnić osiągnięcie celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w najbardziej skuteczny sposób, wynik oceny interesu publicznego powinien być negatywny tylko gdyby likwidacja instytucji lub podmiotu będących na progu upadłości w ramach standardowego postępowania upadłościowego doprowadziła do realizacji celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w sposób bardziej skuteczny, a nie tylko w takim samym zakresie jak restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja.
(12a) Wybierając między restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją a zwykłą likwidacją, należy preferować wariant zakładający niższe koszty ogólne. Ocena powinna uwzględniać różne koszty, w tym koszty związane z wypłatami z systemów gwarancji depozytów, takie jak czas potrzebny na odzyskanie aktywów i utracone w trakcie tego procesu dochody. Jeżeli zarówno wariant restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak i wariant zwykłej likwidacji charakteryzują się podobnym profilem kosztów, pierwszeństwo przyznaje się wariantowi, który wiąże się z mniejszym ryzykiem dla gospodarki, obejmującym finanse publiczne i wpływ na stabilność gospodarki.
(13) Jeżeli instytucja lub podmiot będące na progu upadłości nie zostaną objęte restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, powinny zostać zlikwidowane zgodnie z procedurami dostępnymi w prawie krajowym. Takie procedury mogą się znacznie różnić w zależności od państwa członkowskiego. Chociaż właściwe jest zapewnienie wystarczającej elastyczności w korzystaniu z istniejących procedur krajowych, to jednak należy doprecyzować pewne ich aspekty, aby zapewnić opuszczenie rynku przez dane instytucje lub podmioty.
(14) Należy zapewnić, aby w przypadku gdy instytucja lub podmiot zostaną uznane za będące na progu upadłości lub zagrożone upadłością i nie zostaną objęte restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, odpowiedni krajowy organ administracyjny lub sądowy szybko rozpoczynał procedurę na podstawie prawa krajowego. Jeżeli na podstawie prawa krajowego możliwa jest dobrowolna likwidacja instytucji lub podmiotu w wyniku decyzji akcjonariuszy, dostępność takiej opcji powinna pozostać utrzymana. Należy jednak zapewnić, aby w przypadku braku szybkich działań ze strony akcjonariuszy, działanie podjęły odpowiednie krajowe organy administracyjne lub sądowe.
(15) Należy również określić, że ostatecznym wynikiem takich procedur jest opuszczenie rynku przez instytucję lub podmiot będące na progu upadłości lub zakończenie prowadzonej przez nie działalności bankowej. W zależności od rozwiązań przyjętych w prawie krajowym cel ten można osiągnąć na różne sposoby, które mogą obejmować sprzedaż instytucji lub podmiotu lub ich części, sprzedaż określonych aktywów lub zobowiązań, stopniową likwidację lub zakończenie działalności bankowej, w tym dokonywania wypłat i przyjmowania depozytów, w celu stopniowej sprzedaży aktywów na spłatę zaangażowanych wierzycieli. Aby jednak zwiększyć przewidywalność procedur, wynik ten powinien zostać osiągnięty w rozsądnym terminie.
(16) Właściwe organy powinny być uprawnione do cofnięcia zezwolenia udzielonego instytucji lub podmiotowi na podstawie samego tylko faktu, że dana instytucja lub dany podmiot są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością oraz nie są objęte restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją. Właściwe organy powinny mieć możliwość cofnięcia zezwolenia, aby ułatwić realizację celu, jakim jest likwidacja instytucji lub podmiotu zgodnie z prawem krajowym, w szczególności w przypadkach, w których dostępne procedury na podstawie prawa krajowego nie mogą zostać wszczęte w momencie stwierdzenia, że instytucja lub podmiot są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością, w tym w przypadkach, w których instytucja lub podmiot jeszcze nie wykazują niewypłacalność w kategoriach bilansowych. Aby dodatkowo zapewnić możliwość osiągnięcia celu, jakim jest likwidacja instytucji lub podmiotu, państwa członkowskie powinny zagwarantować, by cofnięcie zezwolenia przez właściwy organ było również jednym z możliwych warunków wszczęcia co najmniej jednej z procedur dostępnych na podstawie prawa krajowego i mających zastosowanie do instytucji lub podmiotów będących na progu upadłości lub zagrożonych upadłością, które nie zostały objęte restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją.
(17) W świetle doświadczeń zdobytych podczas wdrażania dyrektywy 2014/59/UE, rozporządzenia (UE) nr 806/2014 i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE 12 konieczne jest dodatkowe określenie warunków, na jakich można wyjątkowo przyznać zapobiegawcze środki ostrożnościowe spełniające kryteria nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego. Aby zminimalizować zakłócenia konkurencji wynikające z różnic między poszczególnymi systemami gwarancji depozytów funkcjonującymi w Unii, interwencje systemów gwarancji depozytów w kontekście środków zapobiegawczych zgodnych z dyrektywą 2014/49/UE, które spełniają kryteria nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego, powinny być wyjątkowo dozwolone w przypadku gdy instytucja lub podmiot będące beneficjentem nie spełniają żadnego z warunków uznania za będące na progu upadłości lub zagrożone upadłością. Należy zapewnić, by środki ostrożnościowe były podejmowane odpowiednio wcześnie. Podstawą uznania przez Europejski Bank Centralny (EBC), że instytucja lub podmiot są wypłacalne do
celów dokapitalizowania ostrożnościowego, jest dokonanie perspektywicznej oceny na okres kolejnych 12 miesięcy, której przedmiotem jest ustalenie, czy dana instytucja lub dany podmiot może spełnić wymogi w zakresie funduszy własnych określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 13 lub w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 14 oraz dodatkowy wymóg w zakresie funduszy własnych określony w dyrektywie 2013/36/UE lub dyrektywie (UE) 2019/2034. Praktyka ta powinna zostać określona w dyrektywie 2014/59/UE. Ponadto środki wsparcia udzielane w odniesieniu do aktywów o obniżonej jakości, w tym podmioty zarządzające aktywami lub systemy gwarancji aktywów, mogą okazać się skuteczne i efektywne w usuwaniu przyczyn ewentualnej trudnej sytuacji finansowej instytucji i podmiotów oraz zapobieganiu ich upadłości, a zatem mogą stanowić odpowiednie środki ostrożnościowe. Należy zatem sprecyzować, że takie środki ostrożnościowe mogą przybrać formę środków dotyczących aktywów o obniżonej jakości.
(18) Aby zachować dyscyplinę rynkową, chronić fundusze publiczne i uniknąć zakłóceń konkurencji, środki ostrożnościowe powinny być stosowane tylko na zasadzie wyjątku i tylko w sytuacjach poważnych zakłóceń na rynku lub w celu zachowania stabilności finansowej, w szczególności w razie kryzysu systemowego. Ponadto środki ostrożnościowe nie powinny być stosowane w celu pokrycia poniesionych lub prawdopodobnych strat. Najbardziej wiarygodnym instrumentem identyfikowania poniesionych lub prawdopodobnych strat jest ocena jakości aktywów przeprowadzana przez EBC, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ("EUNB"), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 15 , lub właściwe organy krajowe. Właściwe organy powinny wykorzystać taką ocenę do ustalenia poniesionych lub prawdopodobnych strat, jeżeli taka ocena może zostać przeprowadzona w rozsądnym terminie. Jeśli nie jest to możliwe, właściwe organy powinny ustalić poniesione lub prawdopodobne straty w najbardziej wiarygodny sposób, jaki jest możliwy w danych okolicznościach, w stosownych przypadkach przeprowadzając kontrole na miejscu.
(19) Dokapitalizowanie ostrożnościowe ma na celu wsparcie rentownych instytucji i podmiotów, w odniesieniu do których ustalono, że w najbliższej przyszłości mogą napotkać przejściowe trudności, oraz zapobieganie dalszemu pogarszaniu się ich sytuacji. Aby uniknąć sytuacji, w której dotacje publiczne są przyznawane przedsiębiorstwom, które są nierentowne już w momencie przyznania wsparcia, środki ostrożnościowe przyznane w formie nabycia instrumentów funduszy własnych lub innych instrumentów kapitałowych lub za pośrednictwem środków dotyczących aktywów o obniżonej jakości nie powinny przekraczać kwoty niezbędnej do pokrycia niedoborów kapitału zidentyfikowanych w niekorzystnym scenariuszu testu warunków skrajnych lub równoważnym. Aby zapewnić ostateczne wstrzymanie finansowania ze środków publicznych, te środki ostrożnościowe powinny być również ograniczone w czasie i obejmować określony jednoznaczny horyzont czasowy, w jakim ich przyznawanie zostanie zakończone ("strategia odejścia od środka wsparcia"). Instrumenty bezterminowe, w tym kapitał podstawowy Tier I, należy stosować tylko w wyjątkowych okolicznościach i powinny one podlegać pewnym ograniczeniom ilościowym, ponieważ ze względu na swój charakter nie są dobrze przystosowane do spełnienia warunku tymczasowości.
(20) Środki ostrożnościowe należy ograniczyć do kwoty, której instytucja lub podmiot potrzebował(a)by do utrzymania wypłacalności w przypadku wystąpienia niekorzystnego scenariusza określonego w teście warunków skrajnych lub równoważnym ćwiczeniu. W przypadku środków ostrożnościowych w postaci środków dotyczących aktywów o obniżonej jakości instytucja lub podmiot otrzymująca/-y powinny mieć możliwość wykorzystania tej kwoty na pokrycie strat z tytułu przeniesionych aktywów lub w połączeniu z nabyciem instrumentów kapitałowych, pod warunkiem że nie zostanie przekroczona ogólna kwota stwierdzonego niedoboru. Należy również zapewnić, aby takie środki ostrożnościowe w postaci środków dotyczących aktywów o obniżonej jakości były zgodne z obowiązującymi zasadami pomocy państwa i najlepszymi praktykami, aby przywracały długoterminową rentowność instytucji lub podmiotu, aby pomoc państwa była ograniczona do niezbędnego minimum i aby uniknąć zakłóceń konkurencji. Z tych powodów zainteresowane organy powinny w przypadku środków
ostrożnościowych w postaci środków dotyczących aktywów o obniżonej jakości wziąć pod uwagę szczegółowe wytyczne, w tym modelowe rozwiązanie dotyczące spółek zarządzania aktywami 16 i komunikat w sprawie rozwiązania problemu kredytów zagrożonych 17 . Te środki ostrożnościowe w postaci środków dotyczących aktywów o obniżonej jakości powinny zawsze podlegać nadrzędnemu warunkowi tymczasowości. Oczekuje się, że gwarancje publiczne udzielone na określony czas w odniesieniu do aktywów o obniżonej jakości danej instytucji lub danego podmiotu zapewnią lepszą zgodność z warunkiem tymczasowości niż przeniesienie takich aktywów do podmiotu korzystającego ze wsparcia publicznego. Aby zadbać o to, by instytucje otrzymujące wsparcie przestrzegały warunków, jakimi obwarowano środek wsparcia, właściwe organy powinny żądać od instytucji, które nie wywiązały się ze swoich zobowiązań, przedstawienia planu działań naprawczych. Jeżeli właściwy organ jest zdania, że środki przewidziane w planie działań naprawczych nie są w stanie zapewnić długoterminowej rentowności instytucji, lub jeżeli instytucja nie zastosuje się do planu działań naprawczych, odpowiednie organy powinny zbadać, czy instytucja nie jest na progu upadłości lub czy nie jest zagrożona upadłością, zgodnie z art. 32 dyrektywy 2014/59/UE.
(21) Aby uwzględnić istotne naruszenia wymogów ostrożnościowych, konieczne jest dalsze określenie warunków na potrzeby ustalenia, że spółki holdingowe są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością. Naruszenie tych wymogów przez spółkę holdingową powinno być istotne, jeżeli rodzaj i zakres takiego naruszenia jest porównywalny z naruszeniem, które, gdyby zostało popełnione przez instytucję kredytową, uzasadniałoby cofnięcie zezwolenia przez właściwy organ zgodnie z art. 18 dyrektywy 2013/36/UE.
(22) Państwa członkowskie mogą posiadać, na podstawie przepisów prawa krajowego, uprawnienia do zawieszenia zobowiązań do płatności lub dostawy, które mogą obejmować kwalifikujące się depozyty. W przypadku gdy zawieszenie zobowiązań do płatności lub dostawy nie jest bezpośrednio związane z sytuacją finansową instytucji kredytowej, depozyty nie mogą być niedostępne do celów dyrektywy 2014/49/UE. W konsekwencji deponenci nie będą mogli uzyskać dostępu do swoich depozytów przez dłuższy czas. Aby utrzymać zaufanie deponentów do sektora bankowego i utrzymać stabilność finansową, państwa członkowskie powinny zapewnić deponentom dostęp do odpowiedniej kwoty dziennej z ich depozytów, w szczególności na pokrycie kosztów utrzymania, jeżeli ich depozyty staną się niedostępne z powodu zawieszenia płatności z przyczyn innych niż prowadzące do wypłaty środków deponentom. Taka procedura powinna zachować charakter wyjątkowy, a państwa członkowskie powinny zapewnić deponentom dostęp do odpowiednich kwot dziennych.
(23) Aby zwiększyć pewność prawa oraz z uwagi na potencjalne znaczenie zobowiązań, które mogą powstać w wyniku niepewnych przyszłych zdarzeń, w tym w wyniku sporów sądowych toczących się w czasie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, konieczne jest określenie podejścia do tych zobowiązań do celów stosowania instrumentu umorzenia lub konwersji długu. Kierunek w tym zakresie powinny wyznaczać reguły rachunkowości, a w szczególności reguły rachunkowości określone w międzynarodowym standardzie rachunkowości 37 przyjętym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1126/2008 18 . Na tej podstawie organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny dokonać rozróżnienia między rezerwami a zobowiązaniami warunkowymi. Rezerwy stanowią zobowiązania, które wiążą się z prawdopodobnym wypływem środków i które można wiarygodnie oszacować. Zobowiązania warunkowe nie są ujmowane jako zobowiązania księgowe, ponieważ wiążą się z obowiązkiem, którego nie można uznać za prawdopodobny w momencie szacowania lub którego nie można wiarygodnie oszacować.
(24) Ponieważ rezerwy stanowią zobowiązania księgowe, należy sprecyzować, że takie rezerwy mają być traktowane w taki sam sposób, jak inne zobowiązania. W odniesieniu do takich rezerw powinna zachodzić możliwość umorzenia lub konwersji, chyba że spełniają one jedno ze szczególnych kryteriów wyłączenia ich z zakresu instrumentu umorzenia lub konwersji długu. Biorąc pod uwagę potencjalne znaczenie tych rezerw dla restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz w celu zapewnienia pewności w stosowaniu instrumentu umorzenia lub konwersji długu, należy określić, że rezerwy są częścią zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji oraz że w związku z tym ma do nich zastosowanie instrument umorzenia lub konwersji długu. Należy również zapewnić, aby po zastosowaniu instrumentu umorzenia lub konwersji długu zobowiązania te oraz wszelkie wynikające z nich obowiązki lub roszczenia były do wszystkich celów traktowane jako wykonane. Ma to szczególne znaczenie w przypadku zobowiązań i obowiązków wynikających z roszczeń sądowych wobec instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją.
(25) Zgodnie z zasadami rachunkowości zobowiązania warunkowe nie mogą być ujmowane jako zobowiązania, a zatem nie powinny podlegać umorzeniu lub konwersji. Należy jednak zapewnić, aby zobowiązanie warunkowe, które powstałoby w wyniku zdarzenia, którego wystąpienie jest mało prawdopodobne lub którego nie można wiarygodnie oszacować w momencie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, nie wpływało negatywnie na skuteczność strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a w szczególności instrumentu umorzenia lub konwersji długu. Aby osiągnąć ten cel, rzeczoznawca powinien, w ramach wyceny do celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ocenić zgodnie ze swoimi najlepszymi możliwościami zobowiązania warunkowe ujęte w bilansie instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz określić ilościowo potencjalną wartość tych zobowiązań. Aby zapewnić, że po zakończeniu procesu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucja lub podmiot może przez odpowiedni czas utrzymać wystarczające zaufanie rynku, rzeczoznawca powinien uwzględnić tę potencjalną wartość przy ustalaniu kwoty podlegającej umorzeniu lub konwersji w odniesieniu do zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji i wymaganej w celu przywrócenia współczynników kapitałowych instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją. W szczególności organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien stosować swoje uprawnienia do konwersji w odniesieniu do zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji w zakresie niezbędnym do zagwarantowania, że dokapitalizowanie instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją jest wystarczające do pokrycia potencjalnych strat, które mogą być spowodowane zobowiązaniem mogącym powstać w wyniku zdarzenia, którego wystąpienie jest mało prawdopodobne. Oceniając kwotę, która ma podlegać umorzeniu lub konwersji, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien starannie rozważyć wpływ potencjalnej straty na instytucję objętą restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją na podstawie szeregu czynników, w tym prawdopodobieństwa urzeczywistnienia się zdarzenia, horyzontu czasowego jego urzeczywistnienia oraz kwoty zobowiązania warunkowego.
(26) W pewnych okolicznościach, po zapewnieniu w ramach mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wkładu w wysokości maksymalnie 5 % łącznych zobowiązań instytucji lub podmiotu, w tym funduszy własnych, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą wykorzystać dodatkowe źródła finansowania w celu dalszego prowadzenia działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Należy doprecyzować, w jakich okolicznościach można zapewnić dalsze wsparcie z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeżeli wszystkie zobowiązania o stopniu uprzywilejowania niższym niż depozyty, które nie są obowiązkowo lub uznaniowo wyłączone z umorzenia lub konwersji długu, zostały w całości poddane umorzeniu lub konwersji.
(27) Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 19 , rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/877 20 oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 21 wdrożono w Unii międzynarodowe "Podstawowe ustalenia dotyczące całkowitej zdolności do pokrycia strat", opublikowane przez Radę Stabilności Finansowej w dniu 9 listopada 2015 r. ("standard dotyczący całkowitej zdolności do pokrycia strat") w odniesieniu do banków o znaczeniu systemowym, zwanych w prawie Unii globalnymi instytucjami o znaczeniu systemowym. Rozporządzeniem (UE) 2019/877 i dyrektywą (UE) 2019/879 zmieniono również MREL określony w dyrektywie 2014/59/UE i rozporządzeniu (UE) nr 806/2014. Należy dostosować przepisy dyrektywy 2014/59/UE dotyczące MREL do wdrożenia standardu dotyczącego całkowitej zdolności do pokrycia strat dla globalnych instytucji o znaczeniu systemowym w odniesieniu do niektórych zobowiązań, które mogłyby zostać wykorzystane do pokrycia części MREL, która powinna zostać pokryta funduszami własnymi i innymi zobowiązaniami podporządkowanymi. W szczególności zobowiązania, które są traktowane równorzędnie z niektórymi wyłączonymi zobowiązaniami, powinny zostać włączone do funduszy własnych i podporządkowanych instrumentów kwalifikowalnych podmiotów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeżeli kwota tych wyłączonych zobowiązań w bilansie podmiotu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie przekracza 5 % kwoty funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych podmiotu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a z włączenia tego nie wynika ryzyko związane z zasadą niepogarszania sytuacji wierzycieli.
(28) Zasady określania MREL dotyczą przede wszystkim ustalania odpowiedniego poziomu MREL przy założeniu, że instrument umorzenia lub konwersji długu jest preferowaną strategią restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Dyrektywa 2014/59/UE zezwala jednak organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na stosowanie innych instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a mianowicie tych, które polegają na przeniesieniu działalności instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją do prywatnego nabywcy lub do instytucji pomostowej. Należy zatem doprecyzować, że w przypadku gdy plan restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przewiduje zastosowanie instrumentu zbycia działalności lub instrumentu instytucji pomostowej, osobno lub w połączeniu z innymi instrumentami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny określić poziom MREL dla danego podmiotu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na podstawie specyfiki tych instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz różnych potrzeb w zakresie pokrycia strat i dokapitalizowania, które wiążą się z tymi instrumentami.
(29) Poziom MREL dla podmiotów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest sumą kwoty strat, których poniesienia oczekuje się w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz kwoty dokapitalizowania, która umożliwia podmiotowi restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dalsze spełnienie warunków udzielenia zezwolenia i prowadzenie działalności przez odpowiedni czas. Niektóre preferowane strategie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji obejmują przeniesienie aktywów, praw i zobowiązań do odbiorcy|, w szczególności w drodze zastosowania instrumentu zbycia działalności. W takich przypadkach cele realizowane przez komponent dokapitalizowania mogą nie mieć zastosowania w takim samym zakresie, ponieważ organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie będzie zobowiązany do zapewnienia, aby podmiot restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przywrócił zgodność z wymogami w zakresie funduszy własnych po podjęciu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Tym niemniej oczekuje się, że straty w takich przypadkach przekroczą wymogi w zakresie funduszy własnych podmiotu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Należy zatem określić, że poziom MREL tych podmiotów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nadal obejmuje kwotę dokapitalizowania, która jest w proporcjonalny sposób dostosowana do strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(30) Jeżeli strategia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przewiduje wykorzystanie instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji innych niż wyłącznie umorzenie lub konwersja długu, potrzeby danego podmiotu w zakresie dokapitalizowania będą zasadniczo mniejsze po zakończeniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji niż w przypadku umorzenia lub konwersji długu bez zawieszenia działalności. Przy dostosowywaniu poziomu MREL dla podmiotów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, których plan restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przewiduje wykorzystanie instrumentu zbycia działalności lub instrumentu instytucji pomostowej, osobno lub w połączeniu z innymi instrumentami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zatem uwzględnić cechy tych instrumentów, w tym przewidywany zakres przeniesienia do prywatnego nabywcy lub do instytucji pomostowej, rodzaje instrumentów, które mają zostać przeniesione, oczekiwaną wartość i zbywalność tych instrumentów oraz projekt preferowanej strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w tym uzupełniające wykorzystanie instrumentu wydzielenia aktywów. Ponieważ organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji musi w każdym przypadku podjąć indywidualną decyzję w sprawie ewentualnego wykorzystania do cel restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji środków z systemu gwarancji depozytów, a nie można założyć z całą pewnością ex ante, czy taka decyzja zostanie przez niego podjęta, przy kalibracji poziomu MREL organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie powinny uwzględniać potencjalnego wkładu systemu gwarancji depozytów w restrukturyzację i uporządkowaną likwidację.
|
(32) Między ramami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a ramami dotyczącymi nadużyć na rynku występują wzajemne powiązania. W szczególności, chociaż działania podejmowane w ramach przygotowań do restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji można uznać za informacje poufne zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 22 , ich przedwczesne ujawnienie może stanowić zagrożenie dla procesu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Instytucje objęte restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją mogą podjąć kroki w celu rozwiązania tej kwestii, wnioskując o opóźnienie ujawnienia informacji poufnych zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 596/2014. Jednak podczas przygotowań do restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie zawsze mogą istnieć odpowiednie zachęty, aby instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją podjęła inicjatywę wystąpienia z takim wnioskiem. Aby uniknąć takich sytuacji, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny być uprawnione do bezpośredniego wnioskowania o opóźnienie ujawnienia informacji poufnych zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 w imieniu instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją.
(33) Aby ułatwić planowanie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ocenę możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz wykonanie uprawnienia do ograniczenia lub usunięcia przeszkód w przeprowadzeniu skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także aby wspierać wymianę informacji, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji posiadającej istotne oddziały w innych państwach członkowskich powinien ustanowić kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i mu przewodniczyć.
(34) Po upływie początkowego okresu gromadzenia środków w ramach mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o którym mowa w art. 102 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, ich odpowiednie dostępne środki finansowe mogą ulec nieznacznemu zmniejszeniu poniżej poziomu docelowego, w szczególności w wyniku wzrostu depozytów gwarantowanych. Kwota składek ex ante, których wniesienie może być wymagane w takich okolicznościach, będzie zatem prawdopodobnie niewielka. Możliwe jest zatem, że po kilku latach kwota takich składek ex ante nie będzie już współmierna do kosztów ich poboru. Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zatem mieć możliwość odroczenia poboru składek ex ante na okres do trzech lat lub dłuższy, aż kwota, która ma zostać pobrana, osiągnie wysokość proporcjonalną do kosztów związanych z procesem poboru, pod warunkiem że takie odroczenie nie będzie miało istotnego wpływu na zdolność organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji do korzystania z mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(35) Nieodwołalne zobowiązania do płatności stanowią jeden z elementów dostępnych środków finansowych w ramach mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Konieczne jest zatem określenie okoliczności, w których te zobowiązania do zapłaty mogą być wymagane, oraz określenie procedury mającej zastosowanie w przypadku wygaśnięcia zobowiązań w sytuacji, gdy instytucja lub podmiot przestaje podlegać obowiązkowi wnoszenia składek na rzecz mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Ponadto aby zapewnić większą przejrzystość i pewność w odniesieniu do udziału nieodwołalnych zobowiązań do płatności w całkowitej kwocie składek ex ante, które mają zostać zebrane, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny ustalić taki udział w ujęciu rocznym z zastrzeżeniem obowiązujących limitów.
(36) Maksymalna roczna kwota nadzwyczajnych składek ex post na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, których wniesienia można wymagać, jest obecnie ograniczona do trzykrotnej wysokości kwoty składek ex ante. Po upływie początkowego okresu gromadzenia środków, o którym mowa w art. 102 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, wysokość takich składek ex ante będzie zależeć wyłącznie, w okolicznościach innych niż korzystanie z mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, od zmian poziomu depozytów gwarantowanych, a zatem składki te prawdopodobnie zmaleją. Ustalanie maksymalnej kwoty nadzwyczajnych składek ex post na podstawie kwoty składek ex ante mogłoby skutkować drastycznym ograniczeniem możliwości gromadzenia składek ex post przez mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, przez co ich zdolność do działania ulegnie osłabieniu. Aby uniknąć takiego efektu, należy ustanowić inny limit, a maksymalna kwota nadzwyczajnych składek ex post, których wniesienia można wymagać, powinna zostać ustalona na poziomie trzykrotnej wysokości jednej ósmej poziomu docelowego danego mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(37) W dyrektywie 2014/59/UE częściowo zharmonizowano stopień uprzywilejowania depozytów na podstawie przepisów prawa krajowego regulujących standardowe postępowanie upadłościowe. Przepisy dyrektywy przewidywały trzypoziomową hierarchię depozytów, zgodnie z którą depozyty gwarantowane miały najwyższy stopień uprzywilejowania, a następne miejsce w hierarchii zajmowały kwalifikujące się depozyty osób fizycznych oraz mikro, małych i średnich przedsiębiorstw powyżej poziomu gwarancji. Pozostałe depozyty, tj. depozyty dużych przedsiębiorstw powyżej poziomu gwarancji oraz depozyty, które nie kwalifikują się do spłaty przez system gwarancji depozytów, musiały mieć niższy stopień uprzywilejowania, ale poza tym ich miejsce w hierarchii nie zostało zharmonizowane. Ponadto roszczenia systemów gwarancji depozytów miały taki sam wyższy stopień uprzywilejowania jak depozyty gwarantowane. Takie rozwiązanie nie okazało się jednak optymalne z punktu widzenia ochrony deponentów. Częściowa harmonizacja doprowadziła do powstania różnic w traktowaniu pozostałych deponentów w poszczególnych państwach członkowskich, w szczególności z uwagi na fakt, że coraz większa liczba państw członkowskich zdecydowała się również na przyznanie preferencji prawnych pozostałym depozytom. Różnice te spowodowały również trudności przy określaniu hipotetycznego scenariusza upadłościowego dla grup transgranicznych podczas wycen dokonywanych w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Ponadto trzypoziomowa hierarchia roszczeń deponentów może stwarzać problemy w odniesieniu do zgodności z zasadą niepogarszania sytuacji wierzycieli, w szczególności gdy depozyty, których stopień uprzywilejowania nie został zharmonizowany dyrektywą 2014/59/UE, miały ten sam stopień uprzywilejowania co roszczenia uprzywilejowane. Poza tym wysoki stopień uprzywilejowania nadany roszczeniom systemów gwarancji depozytów stanowił przeszkodę w bardziej wydajnym i skutecznym wykorzystaniu dostępnych środków finansowych tych systemów w ramach interwencji innych niż wypłata depozytów gwarantowanych w postępowaniu upadłościowym, a mianowicie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, alternatywnych środków w przypadku upadłości lub środków zapobiegawczych. Ochrona depozytów gwarantowanych nie opiera się na nadaniu najwyższego stopnia uprzywilejowania roszczeniom systemu gwarancji depozytów, lecz jest zapewniona dzięki obowiązkowym wyłączeniom z umorzenia lub konwersji długu w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz szybkiej spłacie z systemu gwarancji depozytów w przypadku gdy depozyty są niedostępne. W związku z tym należy zmienić stopień uprzywilejowania depozytów w obecnej hierarchii roszczeń.
(37a) Zmiana hierarchii wierzycieli nie tylko zwiększa dostępność systemów gwarancji depozytów i jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ograniczając sięganie po wsparcie publiczne, ale również toruje drogę bardziej skutecznym finansowo rozwiązaniom w zakresie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych. To z kolei powinno zmniejszyć koszty ponoszone przez podatników i promować efektywne korzystanie z różnych narzędzi istniejących w unijnym ekosystemie finansowym.
(38) Stopień uprzywilejowania | depozytów powinien zostać w pełni zharmonizowany w drodze dwupoziomowego podejścia, zgodnie z którym | depozyty osób fizycznych, mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw mają wyższy stopień uprzywilejowania w stosunku do kwalifikujących się depozytów dużych przedsiębiorstw oraz instytucji rządowych i samorządowych. To dwupoziomowe podejście ma lepiej chronić szeroką grupę deponentów, gdyż oddaje wyjątkowe cechy ich depozytów, a jednocześnie umożliwia restrukturyzację i uporządkowaną likwidację podmiotów nieobjętych obowiązującymi przepisami. Jednocześnie korzystanie z systemów gwarancji depozytów w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, upadłości i środków zapobiegawczych powinno zawsze być zgodne z odpowiednim warunkom, w szczególności z tak zwanym testem najniższego kosztu.
I
(41) Zmiany stopnia uprzywilejowania depozytów | nie będą miały negatywnego wpływu na ochronę zapewnianą depozytom gwarantowanym w przypadku upadłości, ponieważ ochrona ta będzie nadal gwarantowana przez obowiązkowe wyłączenie depozytów gwarantowanych z pokrycia strat w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak również przez wypłatę realizowaną przez system gwarancji depozytów w przypadku gdy depozyty są niedostępne.
(42) Mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji można wykorzystywać do celów wsparcia stosowania instrumentu zbycia działalności lub instrumentu instytucji pomostowej, w ramach których zbiór aktywów, praw i zobowiązań instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją jest przenoszony do odbiorcy. W takim przypadku po stronie mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może powstawać roszczenie wobec pozostałej części instytucji lub podmiotu w przypadku ich późniejszej likwidacji w ramach standardowego postępowania upadłościowego. Może to mieć miejsce, gdy mechanizm finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest wykorzystywany w związku ze stratami, jakie w przeciwnym razie ponieśliby wierzyciele, w tym w formie gwarancji aktywów i zobowiązań lub pokrycia różnicy między przeniesionymi aktywami i zobowiązaniami. Aby zapewnić skuteczne pokrycie strat instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją przez akcjonariuszy i wierzycieli uczestniczących w pozostałej części instytucji lub podmiotu oraz aby zwiększyć możliwość dokonywania spłat w postępowaniu upadłościowym na rzecz sieci bezpieczeństwa właściwej dla danej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, roszczenia mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wobec pozostałej części instytucji lub podmiotu oraz roszczenia wynikające z uzasadnionych, właściwie poniesionych kosztów powinny mieć w postępowaniu upadłościowym wyższy stopień uprzywilejowania niż roszczenia z tytułu depozytów i roszczenia systemu gwarancji depozytów. Ponieważ rekompensaty wypłacane akcjonariuszom i wierzycielom przez mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z powodu naruszenia zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli mają na celu zrekompensowanie skutków działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, rekompensaty te nie powinny stanowić podstawy powstania roszczeń po stronie tych mechanizmów.
(43) Aby zapewnić wystarczającą elastyczność i ułatwić interwencje systemów gwarancji depozytów wspierające stosowanie instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, Igdy jest to konieczne, aby zapobiec ponoszeniu strat przez deponentów, należy określić niektóre aspekty stosowania systemów gwarancji depozytów w restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W szczególności należy sprecyzować, że system gwarancji depozytów może być wykorzystywany do finansowania transakcji przeniesienia, które obejmują depozyty, w tym kwalifikujące się depozyty powyżej poziomu gwarancji zapewnianego przez system gwarancji depozytów, a także depozyty wyłączone ze spłaty przez system gwarancji depozytów, w określonych przypadkach i na wyraźnie określonych warunkach. Wkład wnoszony przez system gwarancji depozytów powinien być przeznaczony na pokrycie niedoboru wartości aktywów przeniesionych do nabywcy lub do instytucji pomostowej w porównaniu z wartością przeniesionych depozytów. W przypadku gdy wymagane jest wniesienie wkładu przez nabywcę w ramach transakcji w celu zapewnienia neutralności w zakresie skutków kapitałowych i zachowania zgodności z wymogami kapitałowymi nabywcy, powinno być również możliwe wykorzystanie w tym celu systemu gwarancji depozytów. Wsparcie systemu gwarancji depozytów w odniesieniu do działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinno być udzielane w formie pieniężnej lub w innych formach, takich jak gwarancje lub umowy o podziale strat, które to formy mogą zminimalizować wpływ wsparcia na dostępne środki finansowe systemu gwarancji depozytów, jednocześnie umożliwiając mu wnoszenie wkładu w ramach realizacji jego celów.
(44) Wkład wnoszony przez system gwarancji depozytów w restrukturyzację i uporządkowaną likwidację powinien podlegać pewnym ograniczeniom. Po pierwsze, należy zapewnić, aby wszelkie straty, które system gwarancji depozytów może ponieść w wyniku interwencji w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, nie przekraczały strat, które system gwarancji depozytów poniósłby w postępowaniu upadłościowym, gdyby dokonał wypłaty na rzecz właścicieli depozytów gwarantowanych i wstąpił w ich roszczenia dotyczące aktywów instytucji. Kwotę tę należy ustalić na podstawie testu najniższego kosztu, zgodnie z kryteriami i metodami określonymi w dyrektywie 2014/49/UE, z uwzględnieniem wszystkich istotnych czynników, w tym wartości pieniądza w czasie, a także opóźnień w odzyskiwaniu środków w postępowaniu upadłościowym. Te kryteria i metody powinny być również stosowane przy określaniu sposobu postępowania wobec systemu gwarancji depozytów, który przyjęto by, gdyby instytucja wszczęła standardowe postępowanie upadłościowe, podczas przeprowadzania wyceny ex post w celu oceny zgodności z zasadą niepogarszania sytuacji wierzycieli i ustalenia ewentualnej rekompensaty należnej systemowi gwarancji depozytów. Po drugie, kwota wkładu systemu gwarancji depozytów przeznaczonego na pokrycie różnicy między aktywami i zobowiązaniami, które mają zostać przeniesione do nabywcy lub do instytucji pomostowej, nie powinna przekraczać różnicy między przeniesionymi aktywami a przeniesionymi depozytami i zobowiązaniami o takim samym lub wyższym stopniu uprzywilejowania w postępowaniu upadłościowym niż te depozyty. Zapewniłoby to, że wkład wnoszony przez system gwarancji depozytów jest wykorzystywany wyłącznie do celów zapobieżenia obciążeniu stratami deponentów, w stosownych przypadkach, a nie do ochrony wierzycieli, których roszczenia w postępowaniu upadłościowym mają niższy stopień uprzywilejowania niż depozyty. Suma wkładu wnoszonego przez system gwarancji depozytów w celu pokrycia różnicy między aktywami i zobowiązaniami oraz wkładu wnoszonego przez system gwarancji depozytów na poczet funduszy własnych podmiotu otrzymującego nie powinna jednak przekraczać kosztu spłaty właścicieli depozytów gwarantowanych, obliczonego zgodnie z testem najniższego kosztu.
(45) Należy sprecyzować, że system gwarancji depozytów może wnieść wkład w przeniesienie zobowiązań innych niż depozyty gwarantowane w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tylko wtedy, gdy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stwierdzi, że depozyty inne niż depozyty gwarantowane nie mogą zostać objęte umorzeniem lub konwersją ani nie mogą pozostać w pozostałej części instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, która zostanie zlikwidowana. W szczególności organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość nieprzypisywania strat do tych depozytów, gdy takie wyłączenie jest absolutnie niezbędne i jest proporcjonalne do tego, aby zachować ciągłość funkcji krytycznych i głównych linii biznesowych lub gdy jest to konieczne do tego, aby uniknąć rozległego efektu domina i niestabilności finansowej, które mogłyby spowodować poważne zakłócenie gospodarki Unii lub państwa członkowskiego. Te same przesłanki powinny mieć zastosowanie do włączenia do przeniesienia do nabywcy lub do instytucji pomostowej zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji o stopniu uprzywilejowania niższym niż stopień uprzywilejowania depozytów. W takim przypadku przeniesienie tych zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji powinno następować bez wnoszenia wkładu przez system gwarancji depozytów. Jeżeli do przeniesienia tych zobowiązań mogących podlegać umorzeniu lub konwersji konieczne jest wsparcie finansowe, powinno ono zostać zapewnione w ramach mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(46) Ze względu na możliwość wykorzystania systemu gwarancji depozytów w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, konieczne jest doprecyzowanie sposobu, w jaki wkład wnoszony przez system gwarancji depozytów można zaliczyć na poczet obliczania wymogów dotyczących dostępu do mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Jeżeli wkład wniesiony przez akcjonariuszy i wierzycieli instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją w drodze obniżenia, umorzenia lub konwersji ich zobowiązań, zsumowany z wkładem wniesionym przez system gwarancji depozytów, wyniesie co najmniej 8 % łącznych zobowiązań instytucji, w tym funduszy własnych, instytucja powinna mieć możliwość dostępu do mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu uzyskania dalszego finansowania, jeżeli jest to konieczne do przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z celami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Jeżeli warunki te są spełnione, wkład wnoszony przez system gwarancji depozytów powinien być ograniczony do kwoty niezbędnej do umożliwienia dostępu do mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, chyba że kwota wnoszona przez mechanizm finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przekracza limit 5 % łącznych zobowiązań, w tym funduszy własnych, w którym to przypadku system gwarancji depozytów powinien wnieść proporcjonalny wkład do nadwyżki. Aby zagwarantować, że dalsze finansowanie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będzie pochodzić przede wszystkim z zasobów wewnętrznych instytucji, oraz aby zminimalizować zakłócenia konkurencji, wykorzystanie wkładu wnoszonego przez system gwarancji depozytów w celu zapewnienia dostępu do mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinno być możliwe tylko w przypadku instytucji, których plan restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub grupowy plan restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie przewiduje ich likwidacji w sposób uporządkowany w przypadku upadłości, przy założeniu, że MREL określony przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla tych instytucji został ustalony na poziomie obejmującym zarówno pokrycie strat, jak i kwoty dokapitalizowania. Możliwość wykorzystania wkładu systemu gwarancji depozytów w celu zapewnienia dostępu do mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinna być również dostępna wyłącznie dla instytucji, które spełniają minimalne wymogi MREL.
(47) Z uwagi na rolę EUNB w poszerzania konwergencji praktyk stosowanych przez organy, EUNB powinien monitorować opracowywanie i wdrażanie ocen możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji i grup, a także działania i przygotowania podejmowane przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz wykonywania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz sporządzać sprawozdania na ten temat. W sprawozdaniach tych EUNB powinien również ocenić poziom przejrzystości środków podejmowanych przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wobec odpowiednich zewnętrznych zainteresowanych stron, a także zakres ich wkładu w gotowość do przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji. EUNB powinien ponadto sporządzać sprawozdania na temat środków przyjętych przez państwa członkowskie w celu ochrony inwestorów indywidualnych w odniesieniu do instrumentów dłużnych, które kwalifikują się do MREL zgodnie z dyrektywą 2014/59/UE, dokonując porównania i oceny wszelkich potencjalnych skutków dla operacji transgranicznych. Zakres istniejących regulacyjnych standardów technicznych dotyczących oszacowania dodatkowych wymogów w zakresie funduszy własnych i wymogu połączonego bufora, mających zastosowanie do podmiotów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, powinien zostać rozszerzony w celu uwzględnienia podmiotów, które nie zostały zidentyfikowane jako podmioty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w przypadku gdy wymogi te nie zostały określone na tej samej podstawie co MREL. W sprawozdaniu rocznym na temat MREL EUNB powinien również ocenić wdrażanie przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nowych zasad kalibracji MREL na potrzeby strategii przeniesienia. W kontekście zadań EUNB związanych z jego udziałem w zapewnieniu spójnego i skoordynowanego systemu zarządzania kryzysowego oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w Unii, EUNB powinien koordynować i nadzorować ćwiczenia symulujące sytuacje kryzysowe. Symulacje te powinny obejmować koordynację i współpracę między właściwymi organami, organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz systemami gwarancji depozytów na etapie pogarszania się sytuacji finansowej instytucji i podmiotów oraz całościowe przetestowanie zastosowania zestawu instrumentów do planowania naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wczesnej interwencji oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W działaniach tych należy w szczególności uwzględnić wymiar transgraniczny współdziałania między odpowiednimi organami oraz wykorzystanie dostępnych instrumentów i uprawnień. W stosownych przypadkach w działaniach symulujących sytuacje kryzysowe należy również uwzględnić przyjęcie i wdrożenie programów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach unii bankowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 806/2014.
(48) Wysokiej jakości ocena skutków ma podstawowe znaczenie dla opracowania zasadnych i opartych na dowodach wniosków ustawodawczych, natomiast fakty i dowody odgrywają zasadniczą rolę w kształtowaniu decyzji podejmowanych w trakcie procedury ustawodawczej. Z tego powodu organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, właściwe organy, Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, EBC i inni członkowie Europejskiego Systemu Banków Centralnych oraz EUNB powinni dostarczać Komisji, na jej wniosek, wszelkich informacji potrzebnych jej do wykonywania zadań związanych z opracowywaniem polityki, w tym przygotowywania ocen skutków oraz przygotowywania i negocjowania wniosków ustawodawczych.
(49) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2014/59/UE.
(50) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie poprawa skuteczności i efektywności ram naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji i podmiotów, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie ze względu na ryzyko, z jakim może wiązać się stosowanie zróżnicowanych podejść krajowych dla integralności jednolitego rynku, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii w drodze zmiany przepisów już ustanowionych na poziomie Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w .. dnia r.
Komitet Stały Rady Ministrów wprowadził bardzo istotne zmiany do projektu ustawy przygotowanego przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej – poinformował minister Maciej Berek w czwartek wieczorem, w programie „Pytanie dnia” na antenie TVP Info. Jak poinformował, projekt nowelizacji ustawy o PIP powinien trafić do Sejmu w grudniu 2025 roku, aby prace nad nim w Parlamencie trwały w I kwartale 2026 r.
05.12.2025
4 grudnia Komitet Stały Rady Ministrów przyjął projekt zmian w ustawie o PIP - przekazało w czwartek MRPiPS. Nie wiadomo jednak, jaki jest jego ostateczny kształt. Jeszcze w środę Ministerstwo Zdrowia informowało Komitet, że zgadza się na propozycję, by skutki rozstrzygnięć PIP i ich zakres działał na przyszłość, a skutkiem polecenia inspektora pracy nie było ustalenie istnienia stosunku pracy między stronami umowy B2B, ale ustalenie zgodności jej z prawem. Zdaniem prawników, to byłaby kontrrewolucja w stosunku do projektu resortu pracy.
05.12.2025
Przygotowany przez ministerstwo pracy projekt zmian w ustawie o PIP, przyznający inspektorom pracy uprawnienie do przekształcania umów cywilnoprawnych i B2B w umowy o pracę, łamie konstytucję i szkodzi polskiej gospodarce – ogłosili posłowie PSL na zorganizowanej w czwartek w Sejmie konferencji prasowej. I zażądali zdjęcia tego projektu z dzisiejszego porządku posiedzenia Komitetu Stałego Rady Ministrów.
04.12.2025
Prezydent Karol Nawrocki podpisał we wtorek ustawę z 7 listopada 2025 r. o zmianie ustawy o ochronie zwierząt. Jej celem jest wprowadzenie zakazu chowu i hodowli zwierząt futerkowych w celach komercyjnych, z wyjątkiem królika, w szczególności w celu pozyskania z nich futer lub innych części zwierząt. Zawetowana została jednak ustawa zakazująca trzymania psów na łańcuchach. Prezydent ma w tym zakresie złożyć własny projekt.
02.12.2025
Resort pracy nie podjął nawet próby oszacowania, jak reklasyfikacja umów cywilnoprawnych i B2B na umowy o pracę wpłynie na obciążenie sądów pracy i długość postępowań sądowych. Tymczasem eksperci wyliczyli, że w wariancie skrajnym, zakładającym 150 tys. nowych spraw rocznie, skala powstałych zaległości rośnie do ponad 31 miesięcy dodatkowej pracy lub koniecznego zwiększenia zasobów sądów o 259 proc. Sprawa jest o tyle ważna, że na podobnym etapie prac są dwa projekty ustaw, które – jak twierdzą prawnicy – mogą zwiększyć obciążenie sądów.
25.11.2025
Rada Ministrów przyjęła projekt nowelizacji ustawy o Funduszu Medycznym - poinformował w środę rzecznik rządu Adam Szłapka. Przygotowana przez resort zdrowia propozycja zakłada, że Narodowy Fundusz Zdrowia będzie mógł w 2025 r. otrzymać dodatkowo około 3,6 mld zł z Funduszu Medycznego. MZ chce również, by programy inwestycyjne dla projektów strategicznych były zatwierdzane przez ministra zdrowia, a nie jak dotychczas, ustanawiane przez Radę Ministrów. Zamierza też umożliwić dofinansowanie programów polityki zdrowotnej realizowanych przez gminy w całości ze środków Funduszu Medycznego.
19.11.2025| Identyfikator: | Dz.U.UE.C.2025.3753 |
| Rodzaj: | Rezolucja |
| Tytuł: | Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 24 kwietnia 2024 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do środków wczesnej interwencji, warunków uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz finansowania działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (COM(2023)0227 - C9-0135/2023 - 2023/0112(COD)) (Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie) |
| Data aktu: | 24/04/2024 |
| Data ogłoszenia: | 17/09/2025 |