(Dz.U.UE C z dnia 10 marca 2025 r.)
Sąd odsyłający
Cour constitutionnelle
Strony w postępowaniu głównym
Strona inicjująca postępowanie przed sądem odsyłającym: Google LLC, Google Ireland Ltd, Spotify Belgium SA, Spotify AB, Spotify België nv, Meta Platforms Ireland Limited, Streamz SRL, Sony Music Entertainment Belgium SA, Universal Music SA, Warner Music Benelux SA, Play it again Sam SRL, North East West South SA, CNR Records SA, Belgian Recorded Music associations ASBL
Druga strona postępowania: Premier ministre
Uczestnicy postępowania: Société Belge des Auteurs, Compositeurs et Éditeurs SC (SABAM), Flemish Games Association ASBL (FLEGA), Wallonia Games Association ASBL (WALGA), Games.brussels ASBL (GAMES.BRUSSELS), Video Games Federation Belgium ASBL (VGFB), Interactive Software Federation of Europe (ISFE), European Games Developer Federation Ekonomisk Forening (EGDF), Deezer s.a.i., Société de Droit d'Auteur des Journalistes SC, Vlaamse Nieuwsmedia SC, La presse.be - Alliance des médiats d'information SC, WE MEDIA ASBL, PlayRight SC, de Acteursgilde ASBL, Fédération des auteurs, compositeurs et interprètes réunis (FACIR) ASBL, De Muziekgilde ASBL, Fondation de l'Union des Artistes du Spectacle, Société des auteurs et compositeurs dramatiques (SADC) SC, Société civile des auteurs multimédias (SCAM) SC, deAuteurs SCRL, Les professionnels de la production et de la création audiovisuelle, Scenaristengilde ASBL, Unie van Regisseurs ASBL, Société Multimédia des Auteurs des Arts Visuels SC
Pytania prejudycjalne
1) Czy wykładni art. 15 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE 1 należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego przewidującym standardową procedurę negocjacyjną pod nadzorem organu administracyjnego, którego decyzje podlegają zaskarżeniu przed sądem i która może skutkować zobowiązaniem do zapłaty wynagrodzenia wydawcom prasowym za korzystanie z ich publikacji prasowych w Internecie, nawet w sytuacji, gdy owe publikacje zostały tam zamieszczone przez samych wydawców prasowych?
2) Czy wykładni art. 15 wspomnianej wyżej dyrektywy (UE) 2019/790 w związku z art. 16, 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego nakładającym na dostawców usług społeczeństwa informacyjnego jednostronny i niewzajemny obowiązek udostępniania wydawcom prasowym informacji, w szczególności informacji poufnych dotyczących wykorzystywania publikacji prasowych w Internecie, i to nawet w sytuacji, gdy owe publikacje prasowe zostały tam zamieszczone przez samych wydawców, bez uwzględnienia uzyskiwanych przez nich przychodów ani zwrotu z poczynionych przez nich inwestycji dzięki wykorzystaniu ich publikacji prasowych w Internecie za pośrednictwem platform udostępnionych przez wspomnianych dostawców oraz bez zapewnienia jakiejkolwiek gwarancji, owe poufne informacje będą przechowywane zgodnie z warunkami określonymi przez wspomnianego dostawcę?
3) Czy wykładni art. 15 wspomnianej wyżej dyrektywy (UE) 2019/790 w związku z art. 16, 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 15 dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) 2 , należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które narzucają warunki, na jakich mają być zawierane z wydawcami prasowymi umowy dotyczące wykorzystywania ich publikacji prasowych w Internecie, w tym obowiązek zapłaty wynagrodzenia za wykorzystywanie tych publikacji, nawet w sytuacji, gdy owe publikacje zostały tam zmieszczone przez samych wydawców prasowych, które mają zastosowanie do wszystkich publikacji prasowych, bez względu na to, czy ich treść jest chroniona prawem autorskim bądź czy użytkownicy mają dostęp do tych publikacji w całości, czy tylko do ich fragmentów, i które skutkowałyby wprowadzeniem obowiązku ścisłego monitorowania treści publikowanych przez użytkowników na danej platformie?
4) Czy wykładni art. 1 ust. 1 lit. f) dyrektywy (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (ujednolicenie) 3 należy dokonywać w ten sposób, że przepis prawa krajowego ustanawiający na rzecz twórców i wykonawców prawo do obowiązkowego, niepodlegające zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług udostępniania treści online, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, stanowi "przepis techniczny", który przed jego uchwaleniem należało zgłosić Komisji na podstawie z art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy (UE) 2015/1535? Czy zastosowanie w tym wypadku znajduje ewentualnie wyjątek od obowiązku zgłoszenia przewidziany w art. 7 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy?
5) Czy wykładni art. 17 wspomnianej wyżej dyrektywy (UE) 2019/790 w związku z art. 3 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym 4 należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego ustanawiającym na rzecz twórców i wykonawców prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług udostępniania treści online, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w szczególności w przypadku, gdy temu dostawcy zostało już wcześniej udzielone prawo do podawania tych treści do publicznej wiadomości na podstawie licencji?
6) Czy wykładni art. 18 wspomnianej wyżej dyrektywy (UE) 2019/790 należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, ustanawiającym na rzecz twórców i wykonawców prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług udostępniania treści online, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami?
7) Czy wykładni art. 56 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, ustanawiającym, bez okresu przejściowego, na rzecz twórców i wykonawców prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług udostępniania treści online, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w szczególności w przypadku, gdy temu dostawcy zostało już wcześniej udzielone prawo do podawania tych treści do publicznej wiadomości na podstawie licencji?
8) Czy wykładni art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej ewentualnie w związku z art. 20 i 21 Karty należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, ustanawiającym na rzecz twórców i wykonawców prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług udostępniania treści online, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami?
9) Czy wykładni art. 1 ust. 1 lit. f) wspomnianej wyżej dyrektywy (UE) 2015/1535 należy dokonywać w ten sposób, że przepis prawa krajowego ustanawiający na rzecz twórców i wykonawców utworów dźwiękowych lub audiowizualnych prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług streamingowych, stanowi "przepis techniczny", a konkretnie "zasadę dotyczącą usług", który przed jego uchwaleniem należało zgłosić Komisji na podstawie z art. 5 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy i czy ewentualnie zastosowanie w tym wypadku znajduje wyjątek od obowiązku zgłoszenia przewidziany w art. 7 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy?
W ramach tego pytania przez "dostawcę usług streamingowych" należy rozumieć dostawcę usług społeczeństwa informacyjnego, którego co najmniej jednym z głównych celów jest oferowanie w celach zarobkowych znacznej liczby utworów dźwiękowych lub audiowizualnych chronionych prawem autorskim lub prawami pokrewnymi, do których użytkownicy mają dostęp w wybranym przez siebie miejscu i czasie, przy czym użytkownicy ci nie mogą nabyć na własność zwielokrotniania wyświetlonego utworu, a dostawca ponosi odpowiedzialność redakcyjną za świadczenie i organizację usługi, w tym organizację, klasyfikację i promocję tych utworów.
10) Czy wykładni art. 18 wspomnianej wyżej dyrektywy (UE) 2019/790 w związku z jej art. 20 należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego ustanawiającemu na rzecz twórców i wykonawców utworów dźwiękowych lub audiowizualnych prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług streamingowych we wskazanym powyżej rozumieniu, w szczególności w przypadku, gdy temu dostawcy zostało już wcześniej udzielone prawo do podawania tych treści do publicznej wiadomości na podstawie licencji?
11) Czy wykładni art. 56 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego ustanawiającemu na rzecz twórców i wykonawców utworów dźwiękowych lub audiowizualnych prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług streamingowych we wskazanym powyżej rozumieniu, w szczególności w przypadku, gdy temu dostawcy zostało już wcześniej udzielone prawo do podawania tych treści do publicznej wiadomości na podstawie licencji?
12) Czy wykładni art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego ustanawiającemu na rzecz twórców i wykonawców utworów dźwiękowych lub audiowizualnych prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług streamingowych we wskazanym powyżej rozumieniu, w szczególności w przypadku, gdy temu dostawcy zostało już wcześniej udzielone prawo do podawania tych treści do publicznej wiadomości na podstawie licencji?
13) Czy wykładni art. 3 i art. 5 ust. 3 wspomnianej wyżej dyrektywy 2001/29/WE należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego ustanawiającemu na rzecz twórców i wykonawców utworów dźwiękowych lub audiowizualnych prawo do obowiązkowego, niepodlegającego zrzeczeniu się i niezbywalnego wynagrodzenia, które można wykonywać wyłącznie za pośrednictwem obowiązkowego mechanizmu zbiorowego zarządzania tymi prawami, w przypadku przeniesienia przez nich prawa do zezwalania na publiczne udostępnianie ich utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną lub do zakazania takiego udostępniania przez dostawcę usług streamingowych we wskazanym powyżej rozumieniu, w szczególności w przypadku, gdy temu dostawcy zostało już wcześniej udzielone prawo do podawania tych treści do publicznej wiadomości na podstawie licencji?
Komitet Stały Rady Ministrów wprowadził bardzo istotne zmiany do projektu ustawy przygotowanego przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej – poinformował minister Maciej Berek w czwartek wieczorem, w programie „Pytanie dnia” na antenie TVP Info. Jak poinformował, projekt nowelizacji ustawy o PIP powinien trafić do Sejmu w grudniu 2025 roku, aby prace nad nim w Parlamencie trwały w I kwartale 2026 r.
05.12.2025
4 grudnia Komitet Stały Rady Ministrów przyjął projekt zmian w ustawie o PIP - przekazało w czwartek MRPiPS. Nie wiadomo jednak, jaki jest jego ostateczny kształt. Jeszcze w środę Ministerstwo Zdrowia informowało Komitet, że zgadza się na propozycję, by skutki rozstrzygnięć PIP i ich zakres działał na przyszłość, a skutkiem polecenia inspektora pracy nie było ustalenie istnienia stosunku pracy między stronami umowy B2B, ale ustalenie zgodności jej z prawem. Zdaniem prawników, to byłaby kontrrewolucja w stosunku do projektu resortu pracy.
05.12.2025
Przygotowany przez ministerstwo pracy projekt zmian w ustawie o PIP, przyznający inspektorom pracy uprawnienie do przekształcania umów cywilnoprawnych i B2B w umowy o pracę, łamie konstytucję i szkodzi polskiej gospodarce – ogłosili posłowie PSL na zorganizowanej w czwartek w Sejmie konferencji prasowej. I zażądali zdjęcia tego projektu z dzisiejszego porządku posiedzenia Komitetu Stałego Rady Ministrów.
04.12.2025
Prezydent Karol Nawrocki podpisał we wtorek ustawę z 7 listopada 2025 r. o zmianie ustawy o ochronie zwierząt. Jej celem jest wprowadzenie zakazu chowu i hodowli zwierząt futerkowych w celach komercyjnych, z wyjątkiem królika, w szczególności w celu pozyskania z nich futer lub innych części zwierząt. Zawetowana została jednak ustawa zakazująca trzymania psów na łańcuchach. Prezydent ma w tym zakresie złożyć własny projekt.
02.12.2025
Resort pracy nie podjął nawet próby oszacowania, jak reklasyfikacja umów cywilnoprawnych i B2B na umowy o pracę wpłynie na obciążenie sądów pracy i długość postępowań sądowych. Tymczasem eksperci wyliczyli, że w wariancie skrajnym, zakładającym 150 tys. nowych spraw rocznie, skala powstałych zaległości rośnie do ponad 31 miesięcy dodatkowej pracy lub koniecznego zwiększenia zasobów sądów o 259 proc. Sprawa jest o tyle ważna, że na podobnym etapie prac są dwa projekty ustaw, które – jak twierdzą prawnicy – mogą zwiększyć obciążenie sądów.
25.11.2025
Rada Ministrów przyjęła projekt nowelizacji ustawy o Funduszu Medycznym - poinformował w środę rzecznik rządu Adam Szłapka. Przygotowana przez resort zdrowia propozycja zakłada, że Narodowy Fundusz Zdrowia będzie mógł w 2025 r. otrzymać dodatkowo około 3,6 mld zł z Funduszu Medycznego. MZ chce również, by programy inwestycyjne dla projektów strategicznych były zatwierdzane przez ministra zdrowia, a nie jak dotychczas, ustanawiane przez Radę Ministrów. Zamierza też umożliwić dofinansowanie programów polityki zdrowotnej realizowanych przez gminy w całości ze środków Funduszu Medycznego.
19.11.2025| Identyfikator: | Dz.U.UE.C.2025.1403 |
| Rodzaj: | Ogłoszenie |
| Tytuł: | Sprawa C-663/24, Streamz i in.: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Belgia) w dniu 9 października 2024 r. - Google LLC, Google Ireland Ltd, Spotify Belgium SA, Spotify AB, Spotify België nv, Meta Platforms Ireland Limited, Streamz SRL, Sony Music Entertainment Belgium SA, Universal Music SA, Warner Music Benelux SA, Play it again Sam SRL, North East West South SA, CNR Records SA, Belgian Recorded Music associations ASBL / Premier ministre |
| Data aktu: | 10/03/2025 |
| Data ogłoszenia: | 10/03/2025 |