Sprawa C-908/24 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 23 października 2024 r. w sprawie T-465/23, Rivellini/Parlament Europejski, wniesione w dniu 31 grudnia 2024 r. przez Crescenzio Rivellini

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 23 października 2024 r. w sprawie T-465/23, Rivellini/Parlament Europejski, wniesione w dniu 31 grudnia 2024 r. przez Crescenzio Rivellini

(Sprawa C-908/24 P)

(C/2025/1088)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 24 lutego 2025 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Crescenzio Rivellini (przedstawiciel: A. Maffeo, adwokat)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

- uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 23 października 2024 r. w sprawie T-465/23, Rivellini/Parlament, w którym sąd oddalił skargę na zaskarżoną decyzję i obciążył wnoszącego odwołanie kosztami postępowania;

- w następstwie tego stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2023 r., a także domniemanej decyzji kwestorów z dnia 4 października 2022 r. i związanej z nią noty debetowej nr 7020000091 z dnia 19 stycznia 2022 r;

- tytułem żądania ewentualnego, jeżeli Trybunał uzna, że nie może wydać ostatecznego orzeczenie w sprawie w obecnym stanie postępowania, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

- obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi pięć zarzutów.

1. W zarzucie pierwszym podnosi on naruszenie prawa przez Sąd z uwagi na kwalifikację zakresu obowiązku ciążącego na pośle do Parlamentu Europejskiego wykazania rzeczywistego charakteru działalności prowadzonej przez akredytowanego asystenta parlamentarnego (AAP) i spółkę z którą zawarto umowy o świadczenie usług, a także sprzeczność uzasadnienia. Wnoszący odwołanie twierdzi, że wobec braku definicji funkcji AAP Sąd popełnił błąd stwierdzając w pkt 29 wyroku, że "fizyczna obecność asystenta parlamentarnego w pomieszczeniach Parlamentu w przedmiotowych dniach [...] nie może być wystarczająca do udowodnienia faktycznego wykonywania zadań zgodnie z art. 33 przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego (zwanych dalej »PWdS«)". Podnosi on ponadto sprzeczność uzasadnienia prowadzącego Sąd do wykluczenia jakiegokolwiek znaczenia procedury certyfikacji na podstawie art. 41 PWdS w celów wykazania rzeczywistego charakteru usług świadczonych przez spółkę będącą usługodawcą. W pkt 60 zaskarżonego wyroku Sąd przypominając bowiem, że wspomniana procedura "ma ściśle rachunkowy cel" wyjaśnił następnie, że "procedura ta ma na celu kontrolowanie rzeczywistego charakteru pracy wykonanej przez usługodawcę". W związku z tym, chociaż oczywiste jest, że procedura na podstawie art. 41 PWdS wyraźnie różni się od procedury odzyskiwania środków, ustalenie rzeczywistego charakteru świadczeń w ramach pierwszej z nich nie może być również bez znaczenia dla drugiej z nich, przynajmniej z punktu widzenia powstania uzasadnionych oczekiwań ze strony zainteresowanej osoby co do oceny prawidłowości rozliczanych świadczeń.

2. W zarzucie drugim wnoszący odwołanie kwestionuje prawidłową ocenę ciężaru dowodu ciążącego na pośle Parlamentu Europejskiego z uwagi na znaczący odstęp czasu między kwestionowanymi umowami a żądaniem przedstawienia dokumentów potwierdzających rzeczywisty charakter świadczeń. W pierwszej części tego zarzutu wnoszący odwołanie wskazuje na naruszenie swego prawa do obrony w wyniku naruszenia rozsądnego terminu zakończenia postępowań przez instytucje Unii. W drugiej części tego zarzutu powołuje się on na naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań co do oceny prawidłowości uzyskanych świadczeń. Na poparcie tego wnoszący odwołanie twierdzi, że nigdy nie otrzymał bezpośrednio ani za pośrednictwem upoważnionego płatnika żadnego zażalenia ze strony Parlamentu ani żadnego żądania przedłożenia dokumentów w rozumieniu art. 39 ust. 3 i art. 41 ust. 2 PWdS.

3. W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie powołuje się na naruszenie art. 43 lit. c) i d) oraz art. 58 ust. 2 PWdS w związku z występowaniem konfliktu interesów. Twierdzi on, że Sąd naruszył prawo twierdząc, że przesłanka wydania zaświadczenia potwierdzającego stały związek niemałżeński, o którym mowa w art. 58 PWdS nie ma znaczenia do celów stosowania zakazu, o którym mowa w art. 43. Gdyby prawodawca zamierzał uregulować w odmienny sposób przypadki "stałego związku niemałżeńskiego" w rozumieniu art. 43 w stosunku do tych uregulowanych w art. 58 PwdS, nie zawarłby w tym pierwszym przepisie szczególnego odesłania do drugiego z nich.

4. W zarzucie czwartym wnoszący odwołanie kwestionuje, po pierwsze, określenie momentu rozpoczęcia biegu termin przedawnienia prawa Parlamentu do żądania zwrotu kosztów wypłaconych z tytułu pomocy parlamentarnej. Określenie tego momentu rozpoczęcia na momencie przedstawienia sprawozdania końcowego OLAF-u, co miało miejsce ponad siedem lat po zawarciu spornych umów, byłoby równoznaczne z brakiem ustanowienia skutecznego terminu przedawnienia mającego na celu ochronę pewności prawa i należytego zarządzania finansami. Po drugie, wnoszący odwołanie podnosi, że wszczęcie dochodzenia administracyjnego przez OLAF ponad siedem lat po rzekomej nienależnej wypłacie spornych kosztów, a następnie doręczenie wnoszącemu odwołanie decyzji o odzyskaniu i związanej z nią noty debetowej ponad dziesięć lat po zawarciu spornych umów, stanowiło naruszenie zwykłej staranności wymaganej od instytucji Unii.

5. W zarzucie piątym wnoszący odwołanie kwestionuje rozstrzygniecie o kosztach.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2025.1088
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-908/24 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 23 października 2024 r. w sprawie T-465/23, Rivellini/Parlament Europejski, wniesione w dniu 31 grudnia 2024 r. przez Crescenzio Rivellini
• Data aktu: 24/02/2025
• Data ogłoszenia: 24/02/2025