Język postępowania: niemiecki(2022/C 424/65)
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Hypo Vorarlberg Bank AG (Bregenz, Austria) (przedstawiciele: G. Eisenberger oraz A. Brenneis, avocats)
Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)
Wnioski
Skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 25 lipca 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante Hypo Vorarlberg AG i Portigon AG za rok 2017 na rzecz Jednolitego Funduszu Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB/ES/2022/41), w tym załączników, a w każdym razie w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, oraz
- obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżąca podnosi dziesięć zarzutów.
1. Pierwszy zarzut: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niekompletne podanie do wiadomości zaskarżonej decyzji
Zaskarżona decyzja nie została w całości podana do wiadomości skarżącej, z z naruszeniem art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, art. 296 i art. 298 TFUE oraz art. 42 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą"). Znajomość niezakomunikowanych danych, jako centralnego elementu decyzji, jest konieczna, aby zrozumieć, w jaki sposób indywidualna sytuacja skarżącej została uwzględniona przy obliczaniu składek, biorąc pod uwagę sytuację wszystkich innych instytucji, których to dotyczy.
2. Zarzut drugi: Naruszenie zasady pewności prawa poprzez wydanie zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną
Wydanie zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie jest konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu.
3. Zarzut trzeci: naruszenie art. 102 dyrektywy 2014/59/UE 1 , art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 2 , art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/63 3 , a także naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na nieprawidłowe określenie poziomu docelowego, ponieważ pozwana ustanowiła nadmierny poziom docelowy sprzeczny z unijnymi ramami prawnymi.
4. Zarzut czwarty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niedostateczne uzasadnienie decyzji
Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE oraz w art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty ze względu na to, że ujawniono niewiele wybranych wyników częściowych. Wymogi dotyczące zakresu obowiązku uzasadnienia, ustanowione przez Trybunał w sprawie C-584/20 P 4 , nie zostały spełnione.
5. Zarzut piąty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niedostateczne uzasadnienie wyczerpania istotnych uprawnień dyskrecjonalnych
Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia w zakresie, w jakim w odniesieniu do zakresu uznania, jakim dysponuje pozwana, nie wyjaśniono, jakich ocen i na jakiej podstawie dokonała pozwana. Nie można zatem wykluczyć arbitralnego korzystania przez pozwaną z uprawnień dyskrecjonalnych.
6. Zarzut szósty: Naruszenie art. 102 dyrektywy 2014/59/UE, art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, art. 4 ust. 2, art. 6 ust. 2 lit. a), art. 7 ust. 2 lit. a) i art. 17 ust. 3 i 4 oraz załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, a także zasad skutecznej ochrony sądowej i proporcjonalności z powodu nieuwzględnienia stanu faktycznego.
Zaskarżona decyzja narusza unijne ramy prawne oraz zasady skutecznej ochrony prawnej i proporcjonalności, ponieważ strona pozwana nie uwzględniła aktualnego stanu faktycznego w chwili wydania zaskarżonej decyzji i oparła ją na błędnych prognozach (w szczególności w odniesieniu do poziomu docelowego).
7. Zarzut siódmy: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na brak wysłuchania i naruszenie prawa do bycia wysłuchanym
Skarżąca nie została wysłuchana ani przed wydaniem zaskarżonej decyzji, ani przed wydaniem opartej na niej decyzji w sprawie poboru składek, wbrew temu, co przewiduje art. 41 ust. 1 i 2 lit. a) karty. Przeprowadzona konsultacja nie umożliwiła skutecznego i wyczerpującego zajęcia stanowiska.
8. Zarzut ósmy: Niezgodność z prawem rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jako podstawy upoważnienia do wydania zaskarżonej decyzji oraz niezgodność z prawem metodologii korekty w zależności od profilu ryzyka ustalonego przez rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 i zakresu uznania pozostawionego SRB
Artykuł y 4-7 i 9 oraz załącznik I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, na których opiera się zaskarżona decyzja, tworzą nietransparentny system ustalania składek, sprzeczny z art. 16, 17, 41 i 47 karty, w ramach którego przestrzeganie art. 20 i 21 karty oraz poszanowanie zasad proporcjonalności i pewności prawa nie są zagwarantowane. Pozwana dysponuje uprawnieniami dyskrecjonalnymi w wielu aspektach, których wyczerpanie jest nieweryfikowalne.
9. Zarzut dziewiąty: Niezgodność z prawem rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2015/81 5 jako podstawy zaskarżonej decyzji
Zaskarżona decyzja narusza traktaty, ponieważ art. 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81 wykracza poza granice określone w art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w związku z art. 291 TFUE, a ani rozporządzenie wykonawcze, ani podstawa do jego wydania nie zawierają uzasadnienia zgodnego z art. 296 ust. 2 TFUE. Ta niezgodność z prawem powoduje niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji.
10. Zarzut dziesiąty: Niezgodność z prawem dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jako podstawy do wydania rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 i rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81, a tym samym zaskarżonej decyzji
Pomocniczo podnosi się niezgodność z prawem przepisów dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014, które przewidują w sposób wiążący system składek i przyznają pozwanej zbyt daleko idące uprawnienia dyskrecjonalne. Ponieważ przepisy te nie mogą być przedmiotem wykładni zgodnej z prawem pierwotnym, są one sprzeczne z zasadą ustanawiająca obowiązek uzasadnienia, z zasadą pewności prawa oraz traktatami (w szczególności z art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE) oraz karty (w szczególności z art. 16, 17, 41, 42 i 47 karty).
1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy dla celów naprawczych i restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE, i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).
2 Rozporządzenie (UE) nr 806/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).
3 Rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).
4 Wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C-584/20 P i C-621/20-P, EU:C:2021:601.
5 Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r., określające jednolite warunki stosowania rozporządzenia (UE) nr 806/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1).
