Język postępowania: angielski(2022/C 340/62)
(Dz.U.UE C z dnia 5 września 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Stóttingfjallets Miljóskyddsfórenmg (Lycksele, Szwecja) (przedstawiciel: G. Byrne, Barrister at Law)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odrzucającej jako niedopuszczalny przedstawiony przez stronę skarżącą wniosek z dnia 15 grudnia 2021 r. o przeprowadzenie kontroli wewnętrznej, notyfikowanej stronie skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., ze względu na to, że decyzja ta narusza traktaty;
- ponadto lub tytułem ewentualnym stwierdzenie, że Komisja niezgodnie z prawem nie podjęła działań na podstawie art. 265 TFUE, mimo że została do tego wezwana pismem strony skarżącej z dnia 15 grudnia 2021 r. lub nie zajęła stanowiska w przedmiocie zawartego w tym piśmie żądania strony skarżącej;
- stwierdzenie, że w okolicznościach, w których szwedzki zintegrowany krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu ze stycznia 2020 r. (zwany dalej "szwedzkim KPEiK") jest niezgodny z konwencją z Aarhus, został on w sposób niezgodny z prawem oceniony lub przyjęty lub opublikowany przez Komisję, a w związku z tym narusza on prawo Unii i prawo międzynarodowe lub jest on nielegalny;
- stwierdzenie, że w okolicznościach, w których utrzymują się i są kontynuowane poważne naruszenia prawa ochrony środowiska, Komisja uchybiała ciążącemu na niej na mocy prawa Unii i prawa międzynarodowego obowiązkowi podjęcia działań, które są niezbędne i właściwe do zareagowania na niezgodność szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus i do usunięcia tej niezgodności;
- stwierdzenie, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 1 nie zapewnia skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym art. 7 tej konwencji, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i międzynarodowym prawem ochrony środowiska, a więc nielegalne;
- z uwagi na brak zgodności KPEiK, a w szczególności szwedzkiego KPEiK, z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków ciążących na niej na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/1999 stanowi naruszenie rzeczonego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie przewidzianych w traktatach obowiązków podjęcia działań;
- obciążenie Komisji koszami postępowania poniesionymi przez skarżącego.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
1. W zarzucie pierwszym strona skarżąca podnosi, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji podanej do wiadomości strony skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r. Strona skarżąca zwróciła się do Komisji z wnioskiem przedstawionym w piśmie z dnia 15 grudnia 2021 r. W odpowiedzi na wniosek strony skarżącej, we wspomnianym wyżej piśmie Komisja uznała wniosek skarżącego za niedopuszczalny. Strona skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji w tym względzie zawiera zasadnicze błędy, narusza prawo Unii, międzynarodowe prawo ochrony środowiska, a także traktaty. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła obowiązki podjęcia działań ciążące na niej na mocy traktatów i prawa międzynarodowego, w tym na mocy art. 3, 6 i 7 przyjętej przez Komisję Gospodarczą do Spraw Europy Narodów Zjednoczonych Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (zwanej dalej "konwencją z Aarhus"). Strona skarżąca podnosi ponadto, że zaskarżona decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1367/2006 2 . Strona skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji narusza przysługujące jej na mocy konwencji z Aarhus i rozporządzenia nr 1367/2006 prawo dostępu do sprawiedliwości. Co więcej, strona skarżąca podnosi, że akt administracyjny Komisji zdefiniowany w rozporządzeniu nr 1367/2006 stanowi naruszenie traktatów.
2. W zarzucie drugim, podniesionym dodatkowo lub tytułem ewentualnym w stosunku do zarzutu pierwszego, strona skarżąca twierdzi, że Komisja nie podjęła działań w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez tę instytucję KPEiK, w tym w szczególności w odniesieniu do szwedzkiego KPEiK. Nie podejmując działań w reakcji na wystosowany przez stronę skarżącą zgodnie z art. 265 TFUE wniosek o przeprowadzenie kontroli wewnętrznej, Komisja naruszyła ciążące na niej obowiązki podjęcia działań wynikające z traktatów, a w szczególności z art. 3 TUE i art. 191 TFUE. Naruszenie to świadczy także o rażącym naruszeniu międzynarodowego i europejskiego prawa zwyczajowego i prawa traktatowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus, art. 9 i 10 rozporządzenia nr 1367/2006, jak też decyzji VII/8f Zgromadzenia Stron konwencji z Aarhus w sprawie wypełniania przez Unię Europejską obowiązków ciążących na niej na mocy konwencji (ze zmianami), przyjętej w dniu 21 października 2021 r.
3. W zarzucie trzecim strona skarżąca utrzymuje, że niezapewnienie przez Komisję pełnej zgodności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus oznacza, iż rzeczony KPEiK jest i we wszystkich istotnych momentach był oceniany, przyjmowany i publikowany z oczywistym naruszeniem prawa Unii i prawa międzynarodowego, wobec czego jest on nielegalny. W tym względzie strona skarżąca podnosi w odniesieniu do rzeczonego KPEiK zarzut niegodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE.
4. W zarzucie czwartym strona skarżąca twierdzi, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 nie zapewnia skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym art. 7 tej konwencji, i jako takie jest niezgodne z unijnym i międzynarodowym prawem ochrony środowiska. Strona skarżąca podnosi w tym kontekście, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 narusza traktaty i powinno zostać uznane za nielegalne.
