Języki postępowania: hiszpański i francuski(2019/C 155/36)
(Dz.U.UE C z dnia 6 maja 2019 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller, S. Eisenberg i D. Klebs, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Ville de Paris, Ville de Bruxelles, Ayuntamiento de Madrid
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty.
Po pierwsze, Sąd błędnie uznał skargi za dopuszczalne. Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że rozporządzenie (UE) 2016/646 1 dotyczy bezpośrednio skarżących gmin w sytuacji, gdy wykonują one swe kompetencje w zakresie przyjmowania środków służących zwalczaniu zanieczyszczenia powietrza.
Po drugie, wyrok ten obarczony jest brakiem uzasadnienia, gdyż nie zawiera on żadnego uzasadnienia odnoszącego się do kwestii, w jakim zakresie rozporządzenie to dotyczy bezpośrednio skarżących. Sąd doszedł do wniosku, że skarżące mają status osób, których rozporządzenie dotyczy bezpośrednio, jedynie na podstawie okoliczności, że dyrektywa 2007/46/WE 2 zakazuje wprowadzania zakazów ruchu w odniesieniu do pojazdów spełniających normę Euro 6. Ta wykładnia dyrektywy 2007/46 jest również nieprawidłowa.
Po trzecie, Sąd naruszył prawo, a w szczególności art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 3 , uznając, że Komisja nie miała kompetencji do przyjęcia rozporządzenia 2016/616 w tym konkretnym kształcie. Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności, że Komisja dysponowała znacznym zakresem uznania, przy określaniu, w rozporządzeniu 2016/646, współczynników zgodności dla pomiaru emisji w ramach procedury badania w rzeczywistych warunkach jazdy (RDE). Wbrew przeprowadzonej przez Sąd analizie, nie chodzi w tym wypadku o zmianę nieprzekraczalnych limitów określonych w rozporządzeniu nr 715/2007, ale o ustalenia niezbędne ze względu na nowość i specyfikę procedury pomiaru emisji (marginesy tolerancji).
Po czwarte, Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że stwierdzenie nieważności części rozporządzenia 2016/646 jest możliwe pod względem prawnym. Nie uwzględnił on bowiem okoliczności, że ze względów praktycznych procedura pomiaru emisji nie może zostać wdrożona bez współczynników zgodności i że Komisja wyraźnie uzależniła wiążący charakter procedury RDE dla celów homologacji od wprowadzenia współczynników korygujących.
Posiłkowo rząd niemiecki podnosi, że Sąd nie uwzględnił należycie okoliczności, iż prawodawca Unii nie ma możliwości przyjęcia nowego rozporządzenia w terminie wyznaczonym w wyroku. Z tego względu należy utrzymać w mocy skutki uregulowania, którego nieważność stwierdzono wyrokiem, przez maksymalny okres znacznie dłuższy niż dwanaście miesięcy od dnia uprawomocnienia się tego wyroku.
1 Rozporządzenie Komisji (UE) 2016/646 z dnia 20 kwietnia 2016 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6) (Dz.U. 2016, L 109, s. 1).
2 Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa) (Dz.U. 2007, L 263, s. 1).
3 Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. 2007, L 171, s. 1).
