Przyszłość polityki rozwojowej UE (2012/2002 (INI)).

A.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem z Lizbony głównym celem polityki rozwojowej Unii Europejskiej jest ograniczenie i - ostatecznie - wykorzenienie ubóstwa;

B.

mając na uwadze, że osiągnięciem jest konsensus europejski na rzecz rozwoju podpisany przez Komisję, Radę i Parlament Europejski; przypominając o znaczeniu i zasięgu tego dokumentu, w którym utrwalono europejski plan działania w dziedzinie rozwoju, jak również o wynikających z niego osiągnięciach i wytycznych;

C.

mając na uwadze, że rok 2015 to ostateczny termin na osiągnięcie milenijnych celów rozwoju;

D.

mając na uwadze, że program działań na rzecz zmian będzie musiał przynieść rozwiązania w świecie, który uległ głębokiej zmianie i w którym wciąż pogłębia się przepaść pomiędzy zamożnymi a ubogimi we wszystkich krajach, a zwłaszcza w krajach rozwijających się;

E.

mając na uwadze, że globalizacja, będąca ważnym źródłem bogactwa, zwłaszcza w krajach o średnim dochodzie, nie przyczyniła się jednak do ograniczenia w wystarczającym stopniu niestabilności czy wręcz ubóstwa, czego skrajnym odzwierciedleniem jest wzrost bezwzględnej liczby osób głodujących i niedożywionych na całym świecie, w tym w wielu krajach o średnim poziomie dochodów;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem Komisji prawa człowieka i dobra administracja wciąż stanowią warunki niezbędne dla rozwoju; mając na uwadze, że obejmuje to konieczność znalezienia stosownych środków i warunków dostosowanych do sytuacji każdego kraju, a forma i poziom współpracy na rzecz rozwoju zostaną zaplanowane w taki sposób, by dostosować ją do specyficznej sytuacji panującej w każdym kraju partnerskim, w tym do możliwości przeprowadzania reform;

G.

mając na uwadze, że współpraca na rzecz rozwoju polega na wspieraniu rozwoju społecznego i rozwoju jednostki we wszystkich wymiarach, także w wymiarze kulturalnym;

H.

mając na uwadze, że wzmocnienie synergii i strategiczne powiązanie pomocy humanitarnej i rozwojowej stanowi niezbędny warunek rozwijania odporności i rozpoczęcia procesu zrównoważonego rozwoju w krajach niestabilnych lub będących w okresie transformacji, których społeczeństwa zaliczają się do najuboższych i będących w najtrudniejszej sytuacji;

I.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 2 ust. 3 Traktatu z Lizbony celem Unii Europejskiej jest wspieranie trwałej społecznej gospodarki rynkowej i że powinno się to odnosić również do polityki na rzecz rozwoju oraz stosunków w ramach polityki sąsiedztwa;

J.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem z Lizbony politykę rozwojową należy wdrażać w spójny sposób, a środki mające wspierać wzrost gospodarczy w krajach rozwijających się muszą służyć w pierwszej kolejności przeciwdziałaniu ubóstwu i wykluczeniu, w szczególności poprzez zapewnienie dostępu do kształcenia i opieki zdrowotnej;

K.

mając na uwadze, że należy odrzucić wszelkie próby poszerzenia definicji oficjalnej pomocy rozwojowej o strategie "Cała Unia" i "ODA plus", zaproponowane niedawno przez Komisję, jak również pozycje niezwiązane z pomocą, np. przepływy finansowe, wydatki na cele wojskowe, anulowanie długów, przede wszystkim długów związanych z eksportem, środki wydane w Europie w ramach działań na rzecz studentów i uchodźców;

L.

przypominając o zamiarze Komisji dotyczącym wycofania ODA na rzecz krajów o średnim dochodzie w ramach zróżnicowania przewidzianego w programie działań na rzecz zmian;

M.

mając na uwadze, że ponieważ celem zaproponowanego przez Komisję programu działań na rzecz zmian jest zwiększenie skutków obecnej polityki rozwojowej, realizacja strategii "Europa 2020" i innych interesów Unii Europejskiej w dziedzinie działań zewnętrznych Unii powinna być planowana w sposób spójny z celami polityki rozwojowej;

N.

mając na uwadze deficyt demokratyczny dotyczący struktur podejmowania decyzji na szczeblu międzynarodowym - w tym G20 - opartych na sposobie zarządzania wykluczającym najuboższe kraje rozwijające się;

O.

mając na uwadze przeprowadzoną przez Komisję ocenę obecnych niedoskonałości polityki rozwojowej (fragmentacja i dublowanie pomocy występujące ze względu na to, że podział pracy wśród donatorów jest daleki od optymalnego);

P.

mając na uwadze, że w nowym programie działań przewidziano ograniczoną liczbę priorytetów, co pozwala na skuteczniejsze sprostanie nowym wyzwaniom, a konkretnie skutkom kryzysu gospodarczego, zmianie klimatu, problemom energetycznym, powtarzającym się kryzysom żywnościowym;

1.

uważa, że program działań na rzecz zmian ma nowatorski charakter ze względu na wysunięcie na pierwszy plan m.in. wsparcia budżetowego, połączenia dotacji i pożyczek oraz wsparcia dla sektora prywatnego; uważa, że mechanizmy te muszą przyczynić się przede wszystkim do wyprowadzenia obywateli krajów rozwijających się ze skrajnego ubóstwa i z uzależnienia od pomocy oraz zapewnić rozpowszechnianie i stosowanie zasad dobrych rządów w dziedzinie administracji i opodatkowania;

2.

przyjmuje z zadowoleniem uwzględnienie przez Radę w konkluzjach z dnia 14 maja 2012 r. zarówno najważniejszych zasad leżących u podstaw współpracy UE na rzecz rozwoju, jak i szeregu stanowisk przedstawionych przez Parlament w niedawnych rezolucjach dotyczących współpracy na rzecz rozwoju;

3.

ubolewa nad brakiem dialogu politycznego między podmiotami instytucjonalnymi, mającym szczególnie szkodliwy wpływ na spójność polityki na rzecz rozwoju; ubolewa w tym kontekście nad tym, że w komunikacje Komisji nie zawarto wniosków dotyczących wdrożenia spójności polityki na rzecz rozwoju w praktyce poprzez powiązanie pomocy rozwojowej z innymi obszarami polityki UE, takimi jak handel, rolnictwo i rybołówstwo Unii; w związku z tym popiera spostrzeżenie Rady, zgodnie z którym "do zapewnienia większej zbieżności działań zewnętrznych UE ze spójnością polityki na rzecz rozwoju niezbędna jest ścisła współpraca między Europejską Służbą Działań Zewnętrznych a Komisją Europejską";

4.

zauważa, że mechanizm łączony, w jego obecnym kształcie, proponuje się w celu powiązania dotacji publicznych z pożyczkami instytucji finansowych oraz innymi mechanizmami opartymi na podziale ryzyka w czasie kryzysu finansowego, co oznacza ograniczenia budżetu na rzecz rozwoju; zwraca się zatem do Komisji o zapewnienie jasnych informacji, w jaki sposób mechanizm ten spełnia cel polityki rozwojowej w oparciu o kryteria ODA, a także w jaki sposób Parlament będzie wykonywał swoje uprawnienie do kontroli;

5.

przyjmuje do wiadomości zamiar wsparcia przez Komisję "zrównoważonego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego na rzecz rozwoju społecznego", ale ubolewa nad tym, że przedmiotowy dokument nie zawiera żadnych odniesień do konieczności propagowania bardziej sprawiedliwego podziału wytworzonego bogactwa, podkreśla, że z punktu widzenia rozwoju, celem tego nowego instrumentu może być tylko i wyłącznie ograniczanie ubóstwa i przeciwdziałanie nierównościom, ostrzega, że zwrócenie uwagi wyłącznie na wzrost gospodarczy oraz nadmierna wiara w skutki automatycznego transferu rozwoju sektora prywatnego mogą prowadzić do niezrównoważonego i niesprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego, nie wywierając faktycznego wpływu na zmniejszenie ubóstwa; wzywa UE do przeprowadzenia przeglądu tej polityki pod kątem polityk zrównoważonego rozwoju, obejmujących handel, redystrybucję dobrobytu i sprawiedliwość społeczną, mając na celu poprawę warunków życia i pracy całego społeczeństwa, zarówno na terenach miejskich, jak i wiejskich;

6.

jest zdania, że z perspektywy finansowej, regulacyjnej, administracyjnej i społecznej tworzenie mikro-przedsiębiorstw i MŚP w krajach rozwijających się w celu stymulowania przedsiębiorczości i rozwoju sektora prywatnego jest niezbędne, aby tworzyć korzystny klimat dla działalności w krajach rozwijających się; jest zdania, że UE powinna skupić się na zniesieniu nadmiernych obciążeń regulacyjnych nałożonych na MŚP i mikroprzedsiębiorstwa, a w tym kontekście zachęcać i dodatkowo wzmacniać dostęp do mikrokredytów i mikrofinansowania;

7.

uważa, że program działań na rzecz zmian powinien doprowadzić do faktycznej zmiany polityki poprzez koncentrowanie się na indywidualnych i zbiorowych prawach ludności w krajach rozwijających się, takich jak Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Deklaracja o prawie do rozwoju oraz traktaty dotyczące ochrony środowiska;

8.

uważa, że skuteczne systemy praw do ziemi w krajach rozwijający się są niezbędne, aby wykorzenić ubóstwo i stworzyć sprawiedliwe i integracyjne społeczeństwo, dlatego jednym z celów programu działań na rzecz zmian powinno być zapewnienie stosowania systemów praw do ziemi w krajach rozwijających się oraz ich stosownego monitorowania;

9.

w tym kontekście potwierdza swoje zobowiązanie na rzecz włączenia społecznego, a także decyzję o przeznaczeniu co najmniej 20 % całej pomocy UE na podstawowe usługi socjalne, które ONZ określiła w milenijnych celach rozwoju (MCR);

10.

zauważa, że około 82 % osób niepełnosprawnych w krajach rozwijających się żyje poniżej progu ubóstwa; dlatego uważa za niezbędne, by program działań na rzecz zmian wdrożył art. 32 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, podpisanej już przez UE, w której uznaje się potrzebę dostępu osób niepełnosprawnych do międzynarodowej współpracy oraz włączania ich w tę współpracę;

11.

zaprasza przedstawicieli parlamentów krajowych państw członkowskich UE do przeprowadzania ustrukturyzowanych corocznych spotkań z Parlamentem Europejskim w celu zapewnienia spójności w sposobie przeznaczania pomocy rozwojowej oraz wzmocnienia polityki spójności na rzecz rozwoju;

12.

zauważa, ze Komisja czyni ubóstwo priorytetem swojej nowej polityki "zróżnicowania"; stwierdza jednak, że 70 % osób, których dochody nie przekraczają progu ubóstwa, żyje w krajach o średnim dochodzie, z których wiele pozostaje wrażliwych i podatnych na ryzyko, zwłaszcza małe rozwijające się państwa wyspiarskie (SIDS), w związku z czym ubolewa nad tym, że w krajach tych ubodzy są wciąż pozbawieni dostępu do kształcenia, opieki zdrowotnej i innych korzyści wynikających z krajowego wzrostu gospodarczego, za co odpowiedzialność ponoszą same te kraje; wzywa Komisję do przygotowania do wdrożenia koncepcji zróżnicowania, kryteriów podatności na zagrożenia we wspólnych wytycznych programowania nowego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju oraz opracowywanego obecnie 11. EFR, a także do uwzględnienia realiów ubóstwa, rozwoju społecznego i nierówności w danym kraju, a nie tylko wartości jego DNB;

13.

wzywa Komisję i ESDZ do realizacji ich obietnicy przyjęcia podejścia opartego na prawach człowieka we wszystkich działaniach dotyczących współpracy na rzecz rozwoju;

14.

kładzie nacisk na obowiązek wszystkich podmiotów państwowych i niepaństwowych dotyczący ukierunkowania ich strategii na eliminację ubóstwa; podkreśla, z jednej strony, odpowiedzialność UE za osiągnięcie celu dotyczącego 0,7 % do 2015 r., a z drugiej - konieczność ograniczania ubóstwa w krajach wschodzących poprzez zastosowanie środków wynikających z ich solidarności wewnętrznej; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem konkluzje Rady, która zachęca Unię do "kontynuowania dialogu politycznego z bardziej rozwiniętymi krajami w sprawie ograniczania ubóstwa i przeciwdziałania nierównościom";

15.

podkreśla znaczenie solidarności między pokoleniami; w tym kontekście zwraca się do Komisji o włączanie problematyki rodzinnej do głównego nurtu jako uniwersalnej zasady przewodniej dla osiągania celów rozwojowych UE;

16.

wzywa do dalszego wypracowania jasnego powiązania między pomocą doraźną, odbudową a rozwojem, zwłaszcza w obliczu trwającego kryzysu żywnościowego, i podkreśla konieczność skutecznej i trwałej pomocy poprzez połączenie partnerstw publiczno-prywatnych oraz społecznej odpowiedzialności biznesu; ponawia wezwanie Parlamentu i Rady skierowane do Komisji o bardziej wyraźną i skoncentrowaną strategię dotyczącą żywienia na rzecz zarządzania bezpieczeństwem żywnościowym i ograniczania wahań cen żywności do końca 2012 r.;

17.

uważa, że ogromne znaczenie ma zajęcie się kwestią niedożywienia, ponieważ wciąż jest ono głównym problemem zdrowotnym w krajach rozwijających się; w tym celu wzywa do inwestycji w żywność, zdrowie i żywienie, uznając, że poprawa żywienia dzieci i matek ma kluczowe znaczenie dla walki z ubóstwem i realizacji celów zrównoważonego rozwoju;

18.

za niezbędne uznaje przeznaczanie przez kraje o średnim dochodzie coraz większej części swojego dochodu na cele społeczne, w szczególności poprzez rozwijanie systemów podatkowych i innych systemów wewnętrznej redystrybucji i ochrony socjalnej, dzięki czemu UE będzie mogła stopniowo ograniczać swoje programy rozwojowe, które są jeszcze w realizacji, z korzyścią dla krajów najuboższych i przy jednoczesnym utrzymaniu ścisłego partnerstwa w kwestiach społecznych z krajami o średnim dochodzie;

19.

aprobuje koncepcję zróżnicowania, niemniej jednak zwraca się do Komisji o wynegocjowanie z krajami o średnim dochodzie planu działania służącego stopniowemu ograniczaniu oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) oraz o stopniowe włączenie ich do form współpracy trójstronnej północ-południe-południe; jednocześnie wzywa, aby to stopniowe ograniczanie miało zawsze miejsce z uwzględnieniem zasady przewidywalności pomocy; dodatkowo wzywa UE do rozważenia sposobów współpracy bezpośrednio z regionalnymi zespołami ds. ubóstwa w krajach o średnim dochodzie;

20.

uważa, że należy rozważyć konieczność zorganizowania konferencji międzynarodowej z udziałem krajów BRICS poświęconej finansowaniu MCR w przyszłości oraz wspieraniu współpracy trójstronnej obejmującej darczyńcę z Północy, kraj wschodzący i kraj rozwijający się; wskazuje, że koncepcja "skuteczności rozwoju" jest nie tylko użyteczna dla pomiaru polityki spójności na rzecz rozwoju, ale również stanowi okazję do pogłębienia dialogu z krajami BRICS, ponieważ koncepcję tę preferują nowi darczyńcy w dziedzinie współpracy rozwojowej;

21.

z zadowoleniem przyjmuje specjalną uwagę skierowaną na prawa człowieka, demokrację i rządy prawa w programie działań na rzecz zmian; zachęca UE do podjęcia dodatkowych wysiłków, aby włączać prawa człowieka i demokrację do głównego nurtu w ramach współpracy rozwojowej i zapewnienia, by programy rozwojowe UE przyczyniały się do realizacji w krajach partnerskich ich międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka;

22.

popiera Komisję, która wyraża wolę udzielenia pomocy budżetowej partnerowi, jak tylko zobowiąże się on w ramach dialogu politycznego do przekierunkowania swoich priorytetów budżetowych na cele dotyczące rozwoju podstawowych sektorów społecznych; uważa, że wsparcie budżetowe powinno być ściślej powiązane z sytuacją w obszarze praw człowieka i sprawowania rządów w krajach otrzymujących pomoc; ponownie wzywa do ustanowienia bardziej szczegółowych kryteriów przyznawania wsparcia budżetowego;

23.

choć uznaje powiązanie między rozwojem a bezpieczeństwem, jest zdania, że budżet UE przeznaczony na rozwój powinien pozostać oddzielony od finansowania spraw związanych z bezpieczeństwem, które pozostają w gestii władz krajowych;

24.

domaga się od Komisji wyjaśnienia powiązania między rozwojem a migracją i nalega na to, by budżety rozwojowe w tej dziedzinie wspierały cel zintegrowanego planu rozwoju regionalnego dotyczącego głównych zagadnień związanych z imigracją, takich jak tworzenie miejsc pracy, instalowanie infrastruktury dostarczającej wody pitnej, elektryczność, ośrodki zdrowotne, szkoły itp.;

25.

ocenia, że nowa strategia w dziedzinie praw człowieka - obejmująca zarówno prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne, jak i prawa zawarte już w Powszechnej deklaracji praw człowieka - powinna mieć wpływ na warunki udzielania wsparcia budżetowego; opowiada się za pozytywnymi i zrównoważonymi warunkami w tej dziedzinie, opartymi na podejściu dynamicznym - uwzględniającym troskę o ochronę dorobku wielu lat partnerstwa - i realizowanymi w ramach partnerstwa bazującego na dialogu politycznym dotyczącym wykorzystania różnych sposobów wdrażania wsparcia finansowego UE;

26.

wzywa Komisję, Radę Europejską i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na prawa mniejszości oraz nalega, aby programach rozwojowych umieszczano niezbywalne klauzule dotyczące praw człowieka i niedyskryminacji, odnoszące się między innymi do dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie rasowe czy etniczne, religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek, orientację seksualną i wobec osób żyjących z HIV/AIDS;

27.

przyłącza się do apelu Rady o przyjęcie podejścia do rozwoju opartego na prawach człowieka, w ramach którego UE uznaje zwłaszcza prawo do powszechnego i niedyskryminacyjnego dostępu do podstawowych usług, uczestnictwo w demokratycznym procesie politycznym, przejrzystość i odpowiedzialność, sprawiedliwość i rządy prawa, kładąc nacisk na ubogie i słabsze grupy społeczne;

28.

wyraża jednak ubolewanie w związku z tym, że w komunikacie Komisji prawa człowieka pojawiają się głównie w kontekście ogólnych warunków dobrego rządzenia, które są jedynie środkiem do osiągnięcia rozwoju; wskazuje na to, że podejście do rozwoju oparte na prawach człowieka nie może ograniczać się do spełnienia określonych warunków, oraz na to, że potrzebne jest zharmonizowane podejście do praw człowieka, w którym prawa obywatelskie, kulturowe, ekonomiczne, polityczne i społeczne są jednakowo ważne, a rozwój oznacza przede wszystkim rozwój społeczny;

29.

przypomina w tym kontekście o wadze uznania przez UE prawa krajów partnerskich do rozwoju i zobowiązań wynikających z tego prawa dla państw będących donatorami;

30.

zgodnie z programem działań przyjętym podczas Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju, która odbyła się w Kairze w 1994 r., wzywa Komisję do dalszego wspierania podejścia opartego na prawach na rzecz ludności i rozwoju, zwłaszcza poprzez współpracę z organizacjami społecznymi oraz agencjami ONZ, takimi jak Fundusz Ludnościowy ONZ;

31.

zachęca Radę do podjęcia działania odnośnie do wniosku Komisji na rzecz dobrze zaprojektowanego i skutecznego podatku od transakcji finansowych, który zwiększyłby przychody i pomógł w ten sposób zrealizować priorytety włączającego rozwoju globalnego;

32.

stanowczo przypomina Komisji i państwom członkowskim, że oficjalna pomoc rozwojowa musi pozostać trzonem europejskiej polityki współpracy na rzecz rozwoju mającej na celu wykorzenienie ubóstwa; dlatego też podkreśla, że jeśli innowacyjne źródła finansowania rozwoju mają być powszechnie promowane, muszą mieć charakter dodatkowy, muszą być wykorzystywane w działaniach na rzecz ubogich i nie mogą w żadnym przypadku zastępować oficjalnej pomocy rozwojowej;

33.

ocenia, że wprowadzeniu warunków korzystania z niektórych sposobów wydatkowania i wsparcia budżetowego ODA powinny towarzyszyć sprawnie działające instytucje i demokratyczny nadzór nad budżetami sprawowany przez parlamenty, trybunały obrachunkowe, społeczeństwo obywatelskie oraz władze regionalne i lokalne w krajach będących beneficjentami oraz gwarancje UE dotyczące ciągłości i przewidywalności pomocy udzielanej przez Unię; przyjmuje też z zadowoleniem fakt, że Rada uwzględniła te zalecenia w swoich konkluzjach; podkreśla konieczność utrzymania i upowszechnienia systemu umów dotyczących milenijnych celów rozwoju;

34.

ocenia, że oficjalne opublikowane dane dotyczące ODA w niewystarczającym stopniu odzwierciedlają środki rzeczywiście dostępne na cen cel;

35.

podkreśla konieczność wzmocnienia dialogu politycznego, zwłaszcza między trzema instytucjami UE, w celu umocnienia istniejącego poziomu konsensusu i zaangażowania osiągniętego przy przyjmowaniu konsensusu europejskiego na rzecz rozwoju w 2005 r., który powinien dalej stanowić ramy prawne dla spójności polityki na rzecz rozwoju; ocenia w związku z tym, że nowy program może być jedynie instrumentem zgodnym z konsensusem, zmierzającym do zapewnienia skuteczniejszej polityki rozwojowej służącej osiągnięciu głównego celu unijnej współpracy na rzecz rozwoju, jakim jest eliminacja ubóstwa - w szczególności poprzez działania zmierzające do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju oraz zapewnienie dostępu do kształcenia i opieki zdrowotnej - w kontekście zrównoważonego rozwoju;

36.

życzyłby sobie zachowania opartego na konsensusie charakteru wszystkich podmiotów instytucjonalnych UE we współpracy na rzecz rozwoju, zgodnie z ustaleniami z dnia 20 grudnia 2005 r., i wzywa w tym kontekście wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do podpisania konsensusu europejskiego na rzecz rozwoju ze względu na poważne obowiązki w zakresie programowania, jakie spoczywają na kierowanej przez nią Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych;

37.

sądzi, że Unia musi w pełni przyjąć odpowiedzialność, która spoczywa na niej jako największym na świecie ofiarodawcy pomocy rozwojowej, oraz wzmocnić i lepiej wykorzystać swój potencjał polityczny, jak również dalej zwiększać swoją przywódczą rolę na szczeblu międzynarodowym w sprawach rozwojowych, w szczególności przez rozpowszechnianie zasad dobrych rządów i szkolenie podmiotów lokalnych oraz przez zdecydowane wykonanie uprawnienia przyznanego Unii na mocy art. 210 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do podjęcia każdej użytecznej inicjatywy służącej wsparciu koordynacji polityk Unii i państw członkowskich w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju oraz wzajemnej konsultacji co do ich programów pomocy;

38.

ubolewa nad tym, że Komisja wezwała jedynie Radę do zatwierdzenia programu działań na rzecz zmian, pomimo tego, że demokratyczny nadzór, o którym mowa w Traktacie z Lizbony, powinien mieć zastosowanie w całości w dziedzinie wdrażania polityki rozwojowej; podkreśla, że wszelkie zmiany w priorytetach geograficznych, tematycznych i sektorowych współpracy Unii wymagają współdecydowania przez Parlament i Radę w ramach instrumentów finansowania współpracy na rzecz rozwoju podlegających zwykłej procedurze ustawodawczej, aby mogły zacząć funkcjonować.

39.

z zadowoleniem przyjmuje nacisk położony na ściślejszą koordynację pomiędzy państwami członkowskimi poprzez rozwój wspólnego programowania, jednolitych umów handlowych UE dotyczących wsparcia budżetowego oraz wspólnych ram UE w zakresie pomiaru wyników i informowaniu o nich oraz spełnienia warunków w zakresie praw człowieka;

40.

sądzi, że utrzymanie wysokich poziomów finansowania na rozwój kształcenia jest bardzo istotne, ponieważ promuje potrzebną świadomość społeczną na temat problematyki rozwojowej;

41.

z zadowoleniem przyjmuje intencję Komisji, zgodnie z którą UE powinna dołożyć starań, aby pomóc krajom, które znalazły się w sytuacji niestabilności; zauważa jednak, że stosunki dwustronne mogą w tym celu nie wystarczyć, biorąc pod uwagę ramy budżetowe oraz to, że kraje w takiej sytuacji często pozbawione są funkcjonujących rządów lub systemów prawnych; dlatego wzywa UE do pracy z państwami trzecimi w danym regionie, aby wspierać rozwój i funkcjonowanie instytucji, rządy prawa oraz systemy sądowe w krajach partnerskich;

42.

wzywa Komisję do rozwijania narzędzi koniecznych do zapewnienia strategicznego powiązania pomocy humanitarnej i rozwojowej w sytuacjach niestabilności, kryzysu i po kryzysach w celu wzmocnienia odporności zainteresowanych społeczeństw i państw;

43.

przypomina, że w zakresie wniosku w sprawie 11 EFR wszelkie nowe kierunki polityki po przyjęcie programu działań na rzecz zmian muszą być zgodne z duchem i literą umowy z Kotonu;

44.

ocenia jako niezbędne podkreślenie zalet polityki UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju w porównaniu z polityką innych podmiotów i wzywa w tym kontekście Komisję, aby przy wsparciu OECD określiła metodologię umożliwiającą jej ocenę skutków własnej polityki i porównanie ich ze skutkami polityki innych podmiotów, zwłaszcza tzw. gospodarek wschodzących;

45.

przypomina o konieczności prowadzenia spójnych działań przez 28 podmiotów zgromadzonych w ramach konsensusu i kładzie nacisk na konieczność wspólnej interpretacji sytuacji i wspólnego postrzegania wyzwań strategicznych;

46.

wzywa do powołania niezależnego zespołu doradców, związanego administracyjnie z Komisją, którego celem byłoby rozwijanie zdolności w zakresie analizy i doradztwa na rzecz wszystkich europejskich podmiotów zaangażowanych we współpracę, w celu zapewnienia wartości dodanej spójnej i należycie skoordynowanej polityki;

47.

popiera zamiar Komisji dotyczący skupienia działań prowadzonych przez UE w poszczególnych krajach partnerskich w ramach ograniczonej liczby sektorów priorytetowych, przypomina jednak, że dla uzyskania najlepszych wyników konieczne będzie wyznaczenie tych sektorów priorytetowych w ramach partnerstwa oraz pełne poszanowanie odpowiedzialności kraju partnerskiego za własny rozwój i jego priorytetów;

48.

popiera przypomniane przez Radę zobowiązanie zawarte w Traktacie, dotyczące uwzględnienia celów współpracy na rzecz rozwoju przy wdrażaniu polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, i realizacji tych celów w ogólnych ramach działań zewnętrznych Unii;

49.

kładzie nacisk na zasadnicze znaczenie propagowania i obrony dobrych rządów; wzywa w tym kontekście Komisję do poparcia programów szkolenia przedstawicieli zawodów prawniczych i programów unowocześnienia ustawodawstwa, zwłaszcza ustawodawstwa dotyczącego użytkowania gruntów;

50.

jest zdania, że z idei zrównoważonego rozwoju wynika konieczność skutecznego poboru krajowych podatków, automatycznego ujawniania zysków i opłaconych podatków przez transnarodowe korporacje w każdym z krajów rozwijających się, w którym prowadzą one działalność, a także przeciwdziałanie nadużyciom związanym z rajami podatkowymi, uchylaniu się od opodatkowania i nielegalnym ucieczkom kapitału; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście projekt uregulowań UE dotyczących obowiązku sprawozdawczości osobno dla każdego kraju i przedsięwzięcia, które mają zostać uwzględnione w programie działań UE na rzecz zmian;

51.

sądzi, że pomoc na rzecz wymiany handlowej UE oraz instrumenty ułatwiania handlu, które w tej chwili skierowane są tylko do sektora eksportu, powinny ulec takiej zmianie, by ułatwiać handel na lokalnych i regionalnych rynkach;

52.

przypomina, że aktywne i integracyjne społeczeństwo obywatelskie stanowi - zarówno w krajach na Północy, jak i na Południu - najlepszą gwarancję dobrej administracji demokratycznej, ochrony najsłabszych grup społecznych (zwłaszcza osób niepełnosprawnych i mniejszości), rozliczalności sektora prywatnego i większej zdolności do rozdziału korzyści wynikających ze wzrostu gospodarczego;

53.

ubolewa nad tym, że Komisja nie uwydatniła wystarczająco związku między problematyką płci a ubóstwem; uważa. że UE powinna inwestować w konkretne potrzeby kobiet i tworzyć pakiety ochrony socjalnej, które pomogą sprostać wyzwaniom, przed którymi stoją kobiety; podkreśla, że równość płci oraz równouprawnienie kobiet są niezbędne, aby osiągnąć międzynarodowe cele rozwoju; podkreśla, że wzmocnienie gospodarczej i politycznej pozycji kobiet nie tylko prowadzi do równości płci, ale jest również niezbędne do osiągnięcia ogólnego wzrostu gospodarczego w krajach rozwijających się i do ograniczenia ubóstwa; wzywa Komisję do zapewnienia, by równość płci oraz równouprawnienie kobiet zostały włączone do wszystkich strategii politycznych i programów UE na rzecz rozwoju poprzez plan działania na rzecz równości płci z 2010 r.;

54.

wyraża życzenie, aby w programie działań na rzecz zmian sprecyzowano rolę władz regionalnych i lokalnych oraz społeczeństwa obywatelskiego jako ważnych i niezależnych podmiotów nie tylko realizujących programy lub projekty rozwojowe, lecz także pełniących podstawową funkcję w procesie kształtowania polityki rozwojowej opartej na danych; podkreśla znaczenie poprawy współpracy z nimi i wzywa do regularnego dialogu i konsultacji z tymi podmiotami w procesie tworzenia polityk; w tym kontekście podkreśla znaczenie rozpoczęcia dialogu między UE a organizacjami społeczeństwa obywatelskiego oraz władzami regionalnymi i lokalnymi;

55.

wzywa do podnoszenia świadomości w nowych państwach członkowskich na temat znaczenia pomocy rozwojowej;

56.

wyraża nadzieję na określenie bardziej szczegółowych tematów współpracy na rzecz rozwoju w 2015 r., który będzie rokiem przełomowym, w trakcie którego konieczna będzie pogłębiona debata, zwłaszcza w świetle działań następczych związanych z MCR; życzyłby sobie, aby Komisja ogłosiła rok 2015 "Europejskim Rokiem Rozwoju";

57.

wskazuje, że lepsze rozumienie wpływu polityk niedotyczących rozwoju na rozwój odgrywa zasadniczą rolę w tworzeniu i monitorowaniu skutecznych ram rozwoju; dlatego uważa za niezbędne, by program działań na rzecz rozwoju doprowadził do postępu w zakresie opartej na danych polityki spójności na rzecz rozwoju;

58.

domaga się, aby wszelkie wsparcie dla sektora prywatnego w ramach ODA wpisywało się w ramy planów lub strategii krajowych krajów partnerskich, a tak przyznane fundusze przeznaczane były głównie na rozwój zasobów ludzkich, godną pracę, zrównoważoną gospodarkę zasobami naturalnymi i rozwój wysokiej jakości usług publicznych na rzecz ludności sprzyjających włączeniu społecznemu; opowiada się za tym, aby zadbać o gwarancje, by prywatne przedsiębiorstwa przestrzegały praw człowieka, zapewniały przyzwoite miejsca pracy i płaciły podatki w krajach swojej działalności;

59.

z zadowoleniem przyjmuje wnioski programu działań na rzecz zmian w zakresie skuteczności pomocy z uwagi na znaczenie skuteczności pomocy dla poprawy jakości życia i zmniejszenia ubóstwa w krajach korzystających z pomocy, a także dla osiągnięcia MCR, wzywa do bardziej zdecydowanych działań UE w tej dziedzinie; podkreśla znaczenie szybkiego wdrożenia partnerstwa z Pusanu w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju; jest zdania, że skuteczne przejście od koncepcji skutecznej pomocy do koncepcji współpracy w sprawie skutecznego rozwoju wymaga zaangażowania UE i jej międzynarodowych partnerów; wyraża nadzieję na szybki międzynarodowy konsensus w sprawie porozumień roboczych dotyczących globalnego partnerstwa;

60.

ocenia, że niektóre nowe wyzwania, a konkretnie zmiana klimatu i powszechny dostęp do energii, nie są w wystarczającym stopniu objęte sektorami interwencji określonymi we wniosku Komisji;

61.

ponownie żąda włączenia w program działań na rzecz rozwoju zobowiązań i obowiązków zagranicznych inwestorów prowadzących działalność w krajach rozwijających się dotyczących przestrzegania praw człowieka oraz standardów środowiskowych i podstawowych standardów pracy MOP; uważa, że przedsiębiorstwa UE powinny ponosić w swoich krajach odpowiedzialność prawną za łamanie tych praw przez swoje zagraniczne filie i oddziały, nad którymi sprawują kontrolę;

62.

wzywa UE do uznania prawa krajów rozwijających się do regulowania inwestycji, faworyzowania inwestorów, którzy wspierają strategię rozwojową danego kraju partnerskiego, oraz do uprzywilejowanego traktowania inwestorów krajowych i regionalnych w celu wspierania integracji regionalnej;

63.

ubolewa nad tym, że w programie działań na rzecz zmian nie zajęto się problemem dzierżawy gruntów w krajach rozwijających się, zagrażającym lokalnemu bezpieczeństwu żywnościowemu; wyraża głębokie zaniepokojenie związane z obecnym zjawiskiem nabywania gruntów uprawnych przez zagranicznych inwestorów wspieranych przez rządy, z których niektórzy pochodzącą m.in. z UE, co grozi osłabieniem polityki UE na rzecz zwalczania ubóstwa;

64.

kładzie nacisk na konieczność uwzględnienia przekrojowego wymiaru kultury w ramach wszystkich polityk zewnętrznych UE ogólnie i w ramach polityki rozwojowej w szczególności;

65.

ocenia, że Komisja powinna zachować monopol na programowanie w dziedzinie polityki rozwojowej i polityki współpracy;

66.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, ESDZ oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2014.68E.30
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Przyszłość polityki rozwojowej UE (2012/2002 (INI)).
Data aktu:	23/10/2012
Data ogłoszenia:	07/03/2014

Przyszłość polityki rozwojowej UE (2012/2002 (INI)).

Zmiany w prawie

Powstańcy nie zapłacą podatku dochodowego od nagród

Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Dz.U.UE.C.2014.68E.30