Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 24 marca 2011 r. w sprawie T-375/06 Viega GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 3 czerwca 2011 r. przez Viega GmbH & Co. KG(Sprawa C-276/11 P)
(2011/C 238/10)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Viega GmbH & Co. KG (przedstawiciele: adwokaci J. Burrichter, T. Mäger i M. Röhrig)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim jest on niekorzystny dla wnoszącej odwołanie;
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r. wydanej w ramach postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 Porozumienia EOG (sprawa COMP/F-1/38.121 - Złącza rurowe) w zakresie dotyczącym wnoszącej odwołanie;
– pomocniczo, unieważnienie lub obniżenie grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 2 lit. j) wspomnianej decyzji;
– pomocniczo w stosunku do pierwszego i drugiego żądania przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozstrzygnięcia;
– obciążenie strony pozwanej w pierwszej instancji kosztami całego postępowania sądowego.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu, którym skarga wnoszącej odwołanie na decyzję Komisji C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r. wydaną w ramach postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 Porozumienia EOG (sprawa COMP/F-1/38.121 - Złącza rurowe) została oddalona.
Na poparcie odwołania wnosząca je podnosi następujące zarzuty:
Sąd naruszył jej prawo bycia wysłuchaną przed sądem, zasady postępowania dowodowego a także obowiązek uzasadnienia wydanej decyzji. W zaskarżonym wyroku celem uzasadnienia uczestnictwa wnoszącej odwołanie w kartelu oparto się na pisanych ręcznie notatkach jednego świadka i na oświadczeniu złożonym w ramach wniosku o złagodzenie sankcji nie biorąc w ogóle pod uwagę stanowiska wnoszącej odwołanie w przedmiocie tych dokumentów, która wyraźnie podała w wątpliwość ich prawidłowość (świadek nie brał udziału w spotkaniu między niemieckimi podmiotami i nie posiada znajomości języka niemieckiego).
Sąd powinien był zbadać prawidłowość notatek świadka i świadka koronnego, który złożył wniosek o złagodzenie sankcji. Opierając się na tych notatkach i oświadczeniu podmiotu, który złożył wniosek o złagodzenie sankcji bez zarządzenia środków dowodowych w przedmiocie ich prawidłowości Sąd naruszył zasady postępowania dowodowego.
Zaskarżony wyrok narusza art. 81 ust. 1 WE w zakresie w jakim Sąd stwierdził, iż w dniu 30 kwietnia 1999 r. wnosząca odwołanie wzięła udział w spotkaniu mającym "antykonkurencyjny" charakter. Ponadto, zaskarżony wyrok narusza art. 23 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 w zakresie w jakim udział we wspomnianym spotkaniu został uwzględniony przy ustalaniu wysokości grzywny. Sąd ustalił w przedmiocie tego spotkania tylko tyle, że dowody wskazują na to, iż miało ono "raczej" charakter antykonkurencyjny a nie zgodny z konkurencją. W ten sposób Sąd naruszył standard dowodu, który sam ustanowił i zgodnie z którym niezbędne jest pewne i niewątpliwe wykazanie naruszenia.
Ustalenie, że spotkanie z dnia 30 kwietnia 1999 r. miało antykonkurencyjny charakter ma wpływ na wysokość nałożonej grzywny. Spotkanie to miało stanowić dowód uczestnictwa wnoszącej odwołanie w kartelu złączy zaprasowywanych. Na tej podstawie obrót wnoszącej odwołanie związany ze złączami zaprasowywanymi został, przy ustalaniu kwoty wyjściowej dla obliczenia grzywny, ustalony w wysokości jedenastokrotnie wyższej.
Jeżeli chodzi o uwzględnienie obrotu związanego ze złączami zaprasowywanymi zaskarżony wyrok wykazuje poza tym braki w uzasadnieniu i jest sprzeczny z prawami logiki. Nałożenie grzywny w wysokości ponad 50 milionów EUR zostało w pkt 85 zaskarżonego wyroku uzasadnione jedynie dwoma spotkaniami, których związek ze złączami zaprasowywanymi został stwierdzony w dwóch krótkich zdaniach bez jakiejkolwiek oceny dowodów. Sąd przyjął ponadto, że podczas spotkania w dniu 30 kwietnia 1999 r. wnosząca odwołanie brała udział w antykonkurencyjnych uzgodnieniach dotyczących złączy zaprasowywanych, mimo iż stwierdził dalej, iż jeszcze do lipca 2000 r. konkurenci dyskutowali na temat tego czy złącza zaprasowywane (w odniesieniu do których wnosząca odwołanie miała monopol) powinny w ogóle być przedmiotem kartelu.
Wreszcie, zaskarżony wyrok narusza zasadę proporcjonalności. Komisja za zgodą Sądu zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien w następujący sposób: najpierw ustalona została kwota wyjściowa uwzględniająca obrót związany ze złączami zaprasowywanymi, pomimo tego że również według ustaleń Sądu złącza zaprasowywane mogły stanowić przedmiot uzgodnień kartelowych jedynie w latach 2000 i 2001. Następnie, z uwagi na cały zarzucany okres uczestnictwa wnoszącej odwołanie w kartelu (9 lat i 3 miesiące) kwota wyjściowa została podwyższona o 90 %. Ponieważ obrót związany ze złączami zaprasowywanymi został uwzględniony w odniesieniu do całego okresu a nie tylko mających znaczenie ostatnich 15 miesięcy ustalenie wysokości grzywny dokonane zostało z naruszeniem zasady proporcjonalności.
