Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 listopada 2010 r. w sprawie T-404/09 Deutsche Bahn AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 2 lutego 2011 r. przez Deutsche Bahn AG(Sprawa C-45/11 P)
(2011/C 130/18)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Deutsche Bahn AG (przedstawiciel: adwokat K. Schmidt-Hern)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie T-404/09;
– stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 lipca 2009 r. (sprawa R 379/2009-1);
– obciążenie Urzędy Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie jest skierowane przeciwko wyrokowi Sądu, na mocy którego została oddalona skarga wnoszącej odwołanie o stwierdzenie decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 23 lipca 2009 r. dotycząca odrzucenia dokonanego przez nią zgłoszenia graficznego znaku towarowego składającego się z horyzontalnego połączenia kolorów szarego i czerwonego.
Wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009, które opiera w sumie na czterech podstawach.
Po pierwsze, Sąd przeprowadził analizę charakteru odróżniającego w odniesieniu do innego oznaczenia niż zgłoszony znak towarowy. Sąd nie rozpatrzył oznaczenia jako całości, tylko wziął pod uwagę ogólnie kombinację kolorów jasnoszarego i czerwonego w odcieniu używanym w sygnalizacji świetlnej. W niniejszej sprawie nie zostały uwzględnione osobliwości systematyki barw, mimo że konkretne określenie tych kolorów w spornym znaku towarowym stanowiło część zgłoszenia i konkretyzowało oznaczenie.
Po drugie, przy ocenie charakteru odróżniającego Sąd nie wziął pod uwagę, dla jakich konkretnie usług znak został zgłoszony, i rozważył niezdolność do podlegania ochronie w stosunku do zupełnie innych towarów. Rzekomy brak charakteru odróżniającego znaku został wywiedziony w zaskarżonym wyroku z faktu, że niektóre przedmioty tudzież towary są zwykle produkowane w rozpatrywanych barwach (części lokomotyw i szafki rozdzielcze przy trakcjach kolejowych, sygnalizacja ruchu, szlabany i znaki drogowe w zakresie ruchu kolejowego, jak również pociągi i krawędzie peronów). Zgłoszony znak towarowy nie został jednak zgłoszony dla tych towarów. Sąd nie wyjaśnił, dlaczego ewentualna niezdolność omawianego znaku do podlegania ochronie w odniesieniu do określonych towarów z zakresu ruchu czy też ruchu kolejowego, uzasadnia niezdolność do podlegania ochronie zgłoszonego usługowego znaku towarowego.
Po trzecie, przy ocenie charakteru odróżniającego omawianego znaku Sąd przyjął niewłaściwe podstawy prawne, ponieważ uznał charakter odróżniający znaków towarowych i znaków usługowych za identyczny. Sąd nie wziął pod uwagę, że różne kategorie oznaczeń niekoniecznie muszą być postrzegane przez odbiorców w ten sam sposób. O ile konsument nie jest być może przyzwyczajony do tego, by z samego koloru towarów lub ich opakowania, bez jakichkolwiek elementów graficznych czy słownych, wywodzić informacje na temat ich pochodzenia, zważywszy że towary i opakowania są zwykle barwne, o tyle w przypadku usług sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Jako że usługi są ze swej natury bezbarwne, sposób postrzegania przez konsumenta barw w kontekście usług będzie całkowicie odmienny od sposobu ich postrzegania w związku z towarami. W rezultacie ocena charakteru odróżniającego kolorów musi się różnić w zależności od tego, czy mamy do czynienia z towarami czy z usługami.
Po czwarte, przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego konkretnego znaku Sąd wypaczył jednoznaczne okoliczności faktyczne i nie uzasadnił w wystarczającym stopniu swego wyroku. Sąd bez żadnego uzasadnienia stwierdził, że horyzontalne kolorowe paski stanowią powszechnie przyjęte elementy dekoracyjne nanoszone na pociągi. Pominięto przy tym, że w niniejszym przypadku chodziło o ocenę charakteru odróżniającego konkretnego kolorowego znaku towarowego, a nie o paski na wagonach kolejowych ogólnie. Jednocześnie Sąd nie uwzględnił, że sporny znak towarowy został zgłoszony nie dla wagonów kolejowych, a dla usług należących do klasy 39. Wreszcie wnosząca odwołanie przedstawiła obszerne wywody dotyczące tego, że kolorowych elementów używanych w ruchu kolejowym nie można uznać za elementy dekoracyjne, a za wskazanie pochodzenia. Sąd w ogóle nie ustosunkował się do tych argumentów wnoszącej odwołanie.
