Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2010 r. - Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii(Sprawa C-41/10)
(2010/C 80/34)
(Dz.U.UE C z dnia 27 marca 2010 r.)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Rozet i N. Yerrell, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Belgii
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że dokonując nieprawidłowej i niepełnej transpozycji dyrektyw 73/239/EWG(1) i 92/49/EWG(2), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy, w szczególności art. 6, 8, 15, 16 i 17 pierwszej dyrektywy 73/239/EWG, a także na mocy art. 20-22 trzeciej dyrektywy 92/49/EWG;
– obciążenie Królestw Belgii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze Komisja twierdzi, że działalność belgijskich towarzystw ubezpieczeń wzajemnych w dziedzinie dodatkowego ubezpieczenia na wypadek choroby, nie będąc objęta ustawowym systemem zabezpieczenia społecznego, nie jest zgodna z pierwszą i trzecią dyrektywą w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie. W zakresie w jakim towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych znajdują się na rynku dodatkowych ubezpieczeń w bezpośredniej konkurencji z zakładami ubezpieczeń, powinny podlegać temu samemu co one reżimowi prawnemu. Skarżąca kwestionuje w tym zakresie twierdzenia pozwanej, że usługi dodatkowych ubezpieczeń na wypadek choroby oferowane przez towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych objęte są wyjątkiem przewidzianym w art. 2 ust. 1 pkt d) pierwszej dyrektywy i uważa, że ubezpieczenie z tytułu dodatkowego ubezpieczenia nie może być zrównane z "ubezpieczeniem stanowiącym część ustawowego systemu zabezpieczeń społecznych".
Komisja zauważa, po pierwsze, że art. 6 pierwszej dyrektywy wymaga, aby podejmowanie działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich było uzależnione od uprzedniego zezwolenia, o które występuje się do właściwych władz państwa członkowskiego, na terytorium którego zakład ma siedzibę. Tymczasem belgijskie towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych nie posiadają zezwolenia zgodnie ze wskazanym przepisem w zakresie ich działalności dotyczącej dodatkowych ubezpieczeń na wypadek choroby.
Po drugie, skarżąca zarzuca pozwanej naruszenie art. 8 ust. 1 pkt a) pierwszej dyrektywy w zakresie w jakim towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych nie należą do zgodnych z prawem form prawnych wymaganych dla zakładów ubezpieczeń w Belgii. Ponadto towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych są uprawnione do wykonywania szerokiego zakresu działalności bez bezpośredniego związku z ich działalnością ubezpieczeniową, podczas gdy art. 8 ust. 1 pkt b) pierwszej dyrektywy stanowi, że zakład powinien ograniczyć przedmiot działalności do działalności ubezpieczeniowej oraz czynności bezpośrednio z niej wynikających, wyłączając jakąkolwiek inną działalność gospodarczą. Belgijskie ustawodawstwo jest również niezgodne w świetle art. 8 ust. 1 pkt c) w zakresie w jakim przepis ten przewiduje, że zakład musi przedłożyć planu działalności zgodnie z art. 9 dyrektywy. Tymczasem żaden tego rodzaju plan nie został przedłożony przez towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych w odniesieniu do ich działalności w zakresie dodatkowego ubezpieczenia na wypadek choroby. Wreszcie belgijskie towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych nie mają obowiązku posiadania minimalnego funduszu gwarancyjnego, wbrew temu co zostało przewidziane w art. 8 ust. 1 pkt d) pierwszej dyrektywy.
Po trzecie Komisja podnosi, że na mocy art. 13 i kolejnych pierwszej dyrektywy (w szczególności art. 16, 16a i 17) a także art. 15 i 20-22 trzeciej dyrektywy towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych muszą utworzyć odpowiednie rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe w odniesieniu do ich działalności w zakresie dodatkowego ubezpieczenia na wypadek choroby a także ustanowić dostępny margines wypłacalności w odniesieniu do całej ich działalności. Tymczasem w Belgii margines wypłacalności w odniesieniu do dodatkowych ubezpieczeń oferowanych przez towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych został ustanowiony wyłącznie w 2002 r., a sposób obliczania tego marginesu różni się od sposobu przewidzianego w pierwszej dyrektywie.
______
(1) Pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (Dz.U. L 228, s. 3).
(2) Dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniająca dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (Dz.U. L 228, s. 1).
