STANOWISKO PRZYJĘTE PRZEZ RADĘ (UE) NR 14/2010 W PIERWSZYM CZYTANIUw sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej
Przyjęte przez Radę w dniu 13 września 2010 r.
(2010/C 275 E/01)
(Dz.U.UE C z dnia 12 października 2010 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114 i 168,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Zgodnie z art. 168 ust. 1 Traktatu przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii należy zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego. Wynika stąd, że wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego należy zapewnić również w przypadku, gdy Unia przyjmuje akty prawne na podstawie innych postanowień Traktatu.
(2) Art. 114 Traktatu jest odpowiednią podstawą prawną, gdyż większość przepisów niniejszej dyrektywy ma na celu ulepszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego i swobodnego przepływu towarów, osób i usług. Zważywszy, że spełnione są warunki powołania art. 114 Traktatu jako podstawy prawnej, prawodawstwo unijne musi przyjąć ten przepis za podstawę prawną nawet jeśli kluczowym czynnikiem podejmowanych decyzji jest ochrona zdrowia publicznego. W tym względzie art. 114 ust. 3 Traktatu wyraźnie wymaga, by w procesie harmonizacji zagwarantowano wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego, przy szczególnym uwzględnieniu wszelkich zmian opartych na faktach naukowych.
(3) Systemy opieki zdrowotnej Unii mają zasadnicze znaczenie w zapewnianiu wysokiego poziomu ochrony socjalnej w Unii i przyczyniają się do zachowania spójności społecznej, sprawiedliwości społecznej oraz do zrównoważonego rozwoju. Są one także częścią szerszych ram usług świadczonych w interesie ogólnym.
(4) Państwa członkowskie uznały w konkluzjach Rady z dnia 1 i 2 czerwca 2006 r. w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej(4) (zwanych dalej "konkluzjami Rady"), że istnieje zbiór zasad postępowania, które są wspólne dla wszystkich systemów opieki zdrowotnej w Unii. W tym samym oświadczeniu Rada uznała, że praktyczne sposoby urzeczywistniania tych wartości i zasad w systemach opieki zdrowotnej są różne w poszczególnych państwach członkowskich. W szczególności w krajowym kontekście powinny być podejmowane decyzje dotyczące koszyka usług zdrowotnych, do których uprawnieni są obywatele, a także mechanizmów finansowania oraz świadczenia opieki zdrowotnej, m.in. to, w jakim zakresie, w odniesieniu do zarządzania systemami opieki zdrowotnej, należy polegać na mechanizmach rynkowych oraz konkurencji.
(5) Wszystkie rodzaje opieki medycznej wchodzą w zakres zastosowania Traktatu, co potwierdził wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej "Trybunałem Sprawiedliwości"), uznając jednocześnie szczególny charakter tej opieki.
(6) Trybunał Sprawiedliwości wypowiedział się już w niektórych kwestiach związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności w sprawie zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w państwie członkowskim innym niż państwo zamieszkania osoby korzystającej z opieki. Ponieważ opieka zdrowotna jest wyłączona z zakresu zastosowania dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym(5), ważne jest, by uregulować te kwestie w szczegółowym akcie prawnym Unii, w celu zapewnienia powszechniejszego i skuteczniejszego stosowania zasad określonych przez Trybunał Sprawiedliwości w poszczególnych sprawach.
(7) W konkluzjach Rady Rada uznała szczególną wartość, jaką mają inicjatywy w dziedzinie transgranicznej opieki zdrowotnej zapewniające obywatelom Unii przejrzystość co do ich praw i uprawnień podczas przemieszczania się między państwami członkowskimi i gwarantujące pewność prawa.
(8) Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie zasad ułatwiających dostęp do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w Unii, zapewnienie mobilności pacjentów zgodnie z zasadami ustalonymi przez Trybunał Sprawiedliwości i promowanie współpracy w zakresie opieki zdrowotnej między państwami członkowskimi, z pełnym poszanowaniem kompetencji państw członkowskich w zakresie określania świadczeń zdrowotnych z tytułu zabezpieczenia społecznego, organizacji i świadczenia opieki zdrowotnej i medycznej oraz organizacji i udzielania świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego, w szczególności świadczeń chorobowych.
(9) Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do poszczególnych pacjentów, którzy decydują się skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie ubezpieczenia. Jak potwierdził Trybunał Sprawiedliwości, ani jej szczególny charakter, ani sposób jej organizacji lub finansowania nie powodują wyłączenia opieki zdrowotnej z zakresu stosowania podstawowej zasady swobody świadczenia usług. Jednak państwo członkowskie ubezpieczenia może postanowić, że ograniczy zwrot kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej z powodów związanych z jakością i bezpieczeństwem świadczonej opieki zdrowotnej, gdy jest to uzasadnione nadrzędnymi względami podyktowanymi interesem ogólnym dotyczącym zdrowia publicznego. Państwo członkowskie ubezpieczenia może również przyjąć dodatkowe środki oparte na innych przesłankach, jeżeli jest to uzasadnione takimi nadrzędnymi względami podyktowanymi interesem ogólnym. Trybunał Sprawiedliwości rzeczywiście uznał, że ochrona zdrowia publicznego jest jednym z nadrzędnych względów podyktowanych interesem ogólnym, które mogą uzasadniać ograniczenia swobodnego przepływu przewidzianego w Traktatach.
(10) Pojęcie "nadrzędnych względów podyktowanych interesem ogólnym", do którego odnoszą się niektóre przepisy niniejszej dyrektywy, zostało ukształtowane przez Trybunał Sprawiedliwości w orzecznictwie dotyczącym art. 49 i 56 Traktatu i może podlegać dalszej ewolucji. Trybunał Sprawiedliwości stwierdzał niejednokrotnie, że ryzyko poważnego naruszenia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego samo w sobie może stanowić nadrzędny wzgląd podyktowany interesem ogólnym, który może uzasadnić ograniczenie swobody świadczenia usług. Trybunał Sprawiedliwości uznał również, że cel, jakim jest utrzymanie - w interesie zdrowia publicznego - zrównoważonej i dostępnej dla wszystkich opieki medycznej i szpitalnej, może również być objęty jednym z odstępstw przewidzianych w art. 52 Traktatu, jeżeli przyczynia się do osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony zdrowia. Trybunał Sprawiedliwości stwierdził ponadto, że takie postanowienie Traktatu umożliwia państwom członkowskim ograniczenie swobody świadczenia usług medycznych i szpitalnych w takim zakresie, w jakim utrzymanie zdolności do leczenia lub kompetencji medycznych na terytorium krajowym jest niezbędne dla zdrowia publicznego.
(11) Oczywiste jest, że obowiązek zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej powinien być ograniczony jedynie do opieki, do której jest uprawniona osoba ubezpieczona zgodnie z przepisami państwa członkowskiego ubezpieczenia.
(12) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do usług, których głównym celem jest wspieranie osób potrzebujących pomocy w zakresie wykonywania rutynowych czynności życia codziennego. Mianowicie, niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do usług w zakresie opieki długoterminowej, które uznaje się za konieczne, by osoba wymagająca opieki mogła prowadzić jak najpełniejszą i jak najbardziej niezależną egzystencję. Zatem niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania, przykładowo, do usług w zakresie opieki długoterminowej świadczonych w domach pomocy społecznej ("placówkach opiekuńczo-pielęgnacyjnych"), do domowych usług opiekuńczych ani do usług świadczonych w mieszkaniach z opieką.
(13) Ze względu na swoją specyfikę dostęp do narządów przeznaczonych do przeszczepów oraz przydział tych narządów powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy.
(14) Do celów zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej niniejsza dyrektywa powinna dotyczyć nie tylko sytuacji, w której pacjent uzyskuje opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim niż państwo ubezpieczenia, ale także przepisywania, wydawania i udostępniania produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych dostarczanych w ramach usług zdrowotnych. Definicja transgranicznej opieki zdrowotnej powinna objąć zarówno sytuacje, w których pacjent nabywa takie produkty lecznicze lub wyroby medyczne w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie ubezpieczenia, oraz sytuacje, w których pacjent nabywa takie produkty lecznicze lub wyroby medyczne w innym państwie członkowskim niż państwo wystawienia recepty.
(15) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na przepisy państw członkowskich dotyczące internetowej sprzedaży produktów leczniczych lub wyrobów medycznych.
(16) Niniejsza dyrektywa nie powinna uprawniać żadnej osoby do wjazdu, pobytu lub zamieszkiwania na terytorium państwa członkowskiego, w celu uzyskania tam opieki zdrowotnej. W przypadku gdy pobyt danej osoby na terytorium któregoś z państw członkowskich nie jest zgodny z ustawodawstwem tego państwa dotyczącym prawa do wjazdu lub pobytu na jego terytorium, osoba taka nie powinna być uznawana za ubezpieczonego w rozumieniu definicji zawartej w niniejszej dyrektywie. W dalszym ciągu to państwa członkowskie powinny mieć możliwość określania w swoim prawodawstwie krajowym, kto jest uznawany za ubezpieczonego w ramach ich publicznych systemów opieki zdrowotnej oraz przepisów o zabezpieczeniu społecznym, jeżeli zapewnione są prawa pacjentów ustanowione niniejszą dyrektywą.
(17) W przypadku gdy pacjent korzysta z transgranicznej opieki zdrowotnej, konieczne jest uprzednie poinformowanie go o przepisach, które będą miały zastosowanie. Do opieki zdrowotnej powinny mieć zastosowanie przepisy ustawodawstwa państwa członkowskiego leczenia, gdyż zgodnie z art. 168 ust. 7 Traktatu za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej odpowiadają państwa członkowskie. Powinno to pomóc pacjentom w dokonywaniu świadomych wyborów i zapobieganiu nieporozumieniom. Ponadto powinno to doprowadzić do wytworzenia wysokiego stopnia zaufania między pacjentem a świadczeniodawcą.
(18) Aby pacjenci zamierzający skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim mogli dokonać świadomego wyboru, państwo członkowskie leczenia powinno zapewnić, aby pacjenci z innych państw członkowskich otrzymywali na własną prośbę odpowiednie informacje o standardach bezpieczeństwa i jakości obowiązujących w państwie członkowskim leczenia oraz o świadczeniodawcach, którzy podlegają tym standardom. Ponadto świadczeniodawcy powinni przekazywać pacjentom, na ich prośbę, informacje o szczególnych aspektach udzielanych przez nich świadczeń opieki zdrowotnej. W zakresie, w jakim świadczeniodawcy dostarczają już pacjentom zamieszkałym w państwie członkowskim leczenia odpowiednich informacji na te tematy, niniejsza dyrektywa nie powinna zobowiązywać świadczeniodawców do dostarczania obszerniejszych informacji pacjentom z innych państw członkowskich. Nic nie powinno przeszkodzić temu, by państwo członkowskie leczenia zobowiązało także podmioty inne niż świadczeniodawcy (np. ubezpieczycieli lub organy publiczne) do przekazywania informacji o szczególnych aspektach świadczonych usług opieki zdrowotnej, jeżeli byłoby to bardziej odpowiednie ze względu na organizację systemów opieki zdrowotnej w danym państwie.
(19) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wszyscy pacjenci byli jednakowo traktowani ze względu na ich potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej, a nie ze względu na państwo członkowskie ubezpieczenia. W tej kwestii państwa członkowskie powinny uwzględniać zasadę swobodnego przepływu osób w ramach rynku wewnętrznego, zasadę niedyskryminacji m.in. ze względu na narodowość oraz zasadę konieczności i proporcjonalności wszelkich środków ograniczających swobodne przemieszczanie się. Jednak żaden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien zobowiązywać świadczeniodawców do przyjęcia na planowane leczenie lub korzystniejszego traktowania pacjentów z innych państw członkowskich ze szkodą dla innych pacjentów, np. poprzez przedłużanie innym pacjentom okresu oczekiwania na leczenie. Napływ pacjentów może spowodować, że popyt na określony zabieg przekroczy możliwości istniejące w danym państwie członkowskim. W takich wyjątkowych przypadkach dane państwo członkowskie powinno zachować możliwość rozwiązania tego problemu, uzasadniając to względami zdrowia publicznego zgodnie z art. 52 i art. 62 Traktatu. Ograniczenie to nie powinno jednak naruszać obowiązków państw członkowskich przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego(6).
(20) Należy podejmować systematyczne i ciągłe działania, aby zapewnić poprawę standardów jakości i bezpieczeństwa zgodnie z konkluzjami Rady, z uwzględnieniem postępu międzynarodowej wiedzy medycznej i powszechnie uznanych dobrych praktyk medycznych.
(21) Zagwarantowanie jasnych, wspólnych obowiązków dotyczących zapewnienia mechanizmów postępowania w sytuacji, w której wyrządzono szkodę w związku ze świadczeniem opieki zdrowotnej, jest niezbędne, aby zapobiec brakowi zaufania do tych mechanizmów, stanowiącemu barierę w korzystaniu z transgranicznej opieki zdrowotnej. Systemy wynagradzania szkód w państwach członkowskich leczenia nie powinny uniemożliwiać państwom członkowskim rozszerzenia zakresu ich systemów krajowych na własnych pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej za granicą, jeżeli jest to bardziej odpowiednie dla pacjenta.
(22) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby mechanizmy zapewniające ochronę pacjentów oraz przewidujące rozwiązania w przypadku wystąpienia szkody były dostępne w odniesieniu do opieki zdrowotnej świadczonej na ich terytorium oraz by odpowiadały rodzajowi i wielkości ryzyka. Określenie rodzaju i warunków funkcjonowania takiego mechanizmu powinno być jednak zadaniem państw członkowskich.
(23) Prawo do ochrony danych osobowych jest prawem podstawowym uznanym w art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zapewnienie ciągłości transgranicznej opieki zdrowotnej uzależnione jest od przekazywania danych osobowych pacjenta dotyczących jego stanu zdrowia. Przepływ tych danych osobowych pomiędzy państwami członkowskimi powinien następować w swobodny sposób przy jednoczesnym zabezpieczeniu praw podstawowych obywateli. Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(7) ustanawia prawo obywateli do dostępu do danych osobowych dotyczących ich zdrowia, przykładowo zawartych w ich dokumentacji medycznej zawierającej takie informacje jak diagnozę, wyniki badań, oceny dokonane przez lekarzy prowadzących leczenie oraz informacje o wszelkich przeprowadzonych u tego pacjenta terapiach lub zabiegach. Przepisy te powinny mieć zastosowanie także do transgranicznej opieki zdrowotnej objętej zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.
(24) W kilku wyrokach Trybunał Sprawiedliwości uznał prawo pacjentów, jako ubezpieczonych, do zwrotu, w ramach ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego, kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim. Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że postanowienia Traktatu dotyczące swobody świadczenia usług obejmują prawo korzystających z opieki zdrowotnej, w tym osób wymagających leczenia, do udania się do innego państwa członkowskiego w celu uzyskania tam takiej opieki. Powinno to także mieć zastosowanie do korzystających z opieki zdrowotnej zamierzających uzyskać opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim za pośrednictwem innych środków, przykładowo za pośrednictwem usług e-zdrowotnych.
(25) Zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Trybunał Sprawiedliwości oraz nie stwarzając zagrożenia dla równowagi finansowej państw członkowskich w zakresie systemów opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego, pacjentom, pracownikom służby zdrowia, świadczeniodawcom oraz instytucjom zabezpieczenia społecznego należy zapewnić większą pewność prawa w zakresie zwrotu kosztów opieki zdrowotnej.
(26) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na prawa ubezpieczonych do tego, by pokryto koszty opieki zdrowotnej, która z powodów medycznych stała się niezbędna w czasie ich tymczasowego pobytu w innym państwie członkowskim zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 883/2004. Ponadto, niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu także na prawa ubezpieczonych do otrzymania zgody na leczenie w innym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są warunki określone w rozporządzeniach unijnych dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w szczególności w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie(8), które ma zastosowanie na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 859/2003 z dnia 14 maja 2003 r. rozszerzającego przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzenia (EWG) nr 574/72 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo(9) oraz rozporządzenia (WE) nr 883/2004.
(27) Należy wprowadzić wymóg, aby także pacjenci chcący skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim w okolicznościach innych niż określone w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 mieli możliwość korzystania z zasad dotyczących swobodnego przepływu usług zgodnie z Traktatem oraz z niniejszą dyrektywą. Pacjenci powinni otrzymać gwarancję, że koszty takiej opieki zdrowotnej zostaną pokryte w co najmniej takiej wysokości jak w przypadku takiej samej opieki zdrowotnej świadczonej w państwie członkowskim ubezpieczenia. Uwzględnia to w pełni odpowiedzialność państw członkowskich za określanie zakresu ubezpieczenia zdrowotnego dostępnego ich obywatelom oraz nie wpływa w żaden istotny sposób na finansowanie krajowych systemów opieki zdrowotnej.
(28) Z punktu widzenia pacjenta oba systemy powinny być zatem spójne; zastosowanie ma albo niniejsza dyrektywa, albo rozporządzenia unijne w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.
(29) Jeżeli spełnione są odpowiednie warunki, nie należy pozbawiać pacjenta bardziej korzystnych praw zagwarantowanych w rozporządzeniach unijnych w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Zatem każdy pacjent występujący o zgodę na skorzystanie w innym państwie członkowskim z leczenia stosownego do jego stanu zdrowia powinien zawsze otrzymać tę zgodę na warunkach określonych w rozporządzeniach unijnych, jeżeli dane leczenie jest wśród świadczeń przewidzianych w przepisach państwa członkowskiego, w którym pacjent zamieszkuje, i jeżeli pacjent nie może uzyskać takiego leczenia w terminie uzasadnionym przesłankami medycznymi, z uwzględnieniem jego aktualnego stanu zdrowia oraz prawdopodobnego przebiegu choroby. Jednak jeżeli pacjent wyraźnie zwróci się o skorzystanie z leczenia na warunkach przewidzianych w niniejszej dyrektywie, świadczenia, których koszty podlegają zwrotowi, powinny zostać ograniczone do świadczeń, których dotyczy niniejsza dyrektywa.
(30) W żadnym przypadku pacjenci nie powinni czerpać korzyści finansowych z opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim, a pokrycie kosztów powinno ograniczać się jedynie do rzeczywistych kosztów świadczonej opieki zdrowotnej.
(31) Celem niniejszej dyrektywy nie jest ustanowienie uprawnienia do zwrotu kosztów opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeżeli taka opieka zdrowotna nie jest objęta zakresem świadczeń przewidzianym w ustawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia danej osoby. Jednocześnie niniejsza dyrektywa nie powinna zapobiegać rozszerzeniu przez państwa członkowskie ich systemu świadczeń rzeczowych na opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim. Niniejsza dyrektywa powinna respektować fakt, że państwa członkowskie mają prawo organizować swoje systemy opieki zdrowotnej i systemy zabezpieczenia społecznego tak, by ustalić uprawnienia do leczenia na szczeblu regionalnym lub lokalnym.
(32) Niniejsza dyrektywa nie powinna regulować transferu uprawnień wynikających z zabezpieczenia społecznego między państwami członkowskimi ani żadnej innej koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Wyłącznym celem przepisów dotyczących uprzedniej zgody i zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim powinno być umożliwienie swobody świadczenia opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów oraz usunięcie nieuzasadnionych barier w korzystaniu z tej podstawowej swobody w państwie członkowskim ubezpieczenia pacjenta. Niniejsza dyrektywa powinna zatem w pełni respektować różnice między krajowymi systemami opieki zdrowotnej oraz odpowiedzialność państw członkowskich za organizację oraz świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej.
(33) Niniejsza dyrektywa powinna przewidywać, że pacjent ma prawo do otrzymywania każdego produktu leczniczego dopuszczonego do obrotu w państwie członkowskim leczenia, nawet w przypadku gdy dany produkt leczniczy nie jest dopuszczony do obrotu w państwie członkowskim ubezpieczenia, jako że jest to niezbędny element uzyskania skutecznego leczenia w innym państwie członkowskim. Żaden przepis nie powinien zobowiązywać państwa członkowskiego ubezpieczenia do zwrotu kosztów ubezpieczonemu za produkt leczniczy przepisany w państwie członkowskim leczenia, jeżeli produkt ten nie jest jednym ze świadczeń udzielanych temu ubezpieczonemu w ramach ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego lub systemu opieki zdrowotnej państwa członkowskiego ubezpieczenia.
(34) Państwa członkowskie mogą utrzymać ogólne warunki, kryteria przysługiwania uprawnień oraz prawne i administracyjne formalności dotyczące uzyskania opieki zdrowotnej oraz zwrotu jej kosztów, takie jak wymóg konsultacji z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej przed konsultacją u specjalisty lub przed skorzystaniem z opieki szpitalnej; dotyczy to także pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeżeli warunki te są konieczne, proporcjonalne do celu, nie mają charakteru uznaniowego ani dyskryminacyjnego. Może to obejmować ocenę przez pracownika służby zdrowia lub pracownika administracyjnego służby zdrowia świadczącego usługi w ramach ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego lub krajowego systemu opieki zdrowotnej państwa członkowskiego ubezpieczenia, np. przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, u którego dany pacjent jest zarejestrowany, jeżeli jest to konieczne do ustalenia, czy pacjent jest uprawniony do uzyskania opieki zdrowotnej. W związku z tym uzasadniony jest wymóg, aby te ogólne warunki, kryteria oraz formalności były stosowane w sposób obiektywny, przejrzysty i niedyskryminacyjny, były znane z wyprzedzeniem, opierały się przede wszystkim na względach medycznych oraz nie stwarzały żadnych dodatkowych obciążeń dla pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim w porównaniu z pacjentami uzyskującymi leczenie w swoim państwie członkowskim ubezpieczenia oraz aby decyzje te były podejmowane jak najszybciej.
Nie narusza to prawa państw członkowskich do określania kryteriów lub warunków udzielania uprzedniej zgody pacjentom zamierzającym skorzystać z opieki zdrowotnej w swoim państwie członkowskim ubezpieczenia. Ponieważ warunki, kryteria i formalności dotyczące uprawnień do skorzystania z opieki zdrowotnej, takie jak opłacalność konkretnego leczenia, są kwestią podlegającą państwu członkowskiemu ubezpieczenia, nie mogą one obowiązywać w państwie członkowskim leczenia, gdyż stanowiłyby barierę w swobodnym przepływie towarów, osób i usług. Jednak państwo członkowskie leczenia może wprowadzić warunki, kryteria i formalności dotyczące sytuacji klinicznej, np. nakazać ocenę narażenia bezpieczeństwa pacjenta na ryzyko podczas przeprowadzania konkretnego postępowania względem danego pacjenta. Ponadto te warunki, kryteria i formalności mogą obejmować procedurę, dzięki zastosowaniu której pacjent zamierzający skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim zrozumie, że uzyskana opieka zdrowotna podlega przepisom ustawowym i wykonawczym państwa członkowskiego leczenia, w tym standardom jakości i bezpieczeństwa oraz innym standardom nałożonym przez to państwo członkowskie, oraz że osoba ta uzyska wszelką pomoc techniczną, specjalistyczną i medyczną konieczną do dokonania świadomego wyboru świadczeniodawcy, pod warunkiem że procedura ta nie jest dyskryminacyjna i nie stanowi bariery w swobodnym przepływie towarów, osób lub usług.
(35) W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości uzależnienie pokrycia kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim przez ustawowy system zabezpieczenia społecznego lub krajowy system opieki zdrowotnej od uprzedniej zgody jest ograniczeniem w swobodnym przepływie usług. Zatem, co do zasady, państwo członkowskie ubezpieczenia nie powinno uzależniać pokrycia kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim od uprzedniej zgody, w przypadku gdy koszty tej opieki - jeżeli udzielono by jej na terytorium tego państwa - zostałyby sfinansowane przez jego system zabezpieczenia społecznego lub krajowy system opieki zdrowotnej.
(36) Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości państwa członkowskie mogą uzależniać od uprzedniej zgody pokrycie przez krajowy system kosztów opieki szpitalnej zapewnianej w innym państwie członkowskim. Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że wymóg ten jest konieczny i uzasadniony, gdyż liczba szpitali, ich rozmieszczenie geograficzne, sposób ich organizacji oraz ich wyposażenie, a nawet rodzaj świadczeń medycznych, które są w stanie zaoferować poszczególne placówki, to obszary, w których powinno być możliwe planowanie, zazwyczaj mające zaspokoić zróżnicowane potrzeby. Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że takie planowanie ma na celu zapewnienie wystarczającego i stałego dostępu do zrównoważonego zakresu leczenia szpitalnego wysokiej jakości w danym państwie członkowskim. Ponadto planowanie to ułatwia zaspokojenie potrzeby kontroli kosztów i zapobiegania w jak największym stopniu marnowaniu zasobów finansowych, technicznych i ludzkich. W opinii Trybunału Sprawiedliwości takie marnowanie przyniosłoby większe szkody, gdyż uznaje się zazwyczaj, że sektor opieki szpitalnej generuje znaczne koszty i musi zaspokajać rosnące potrzeby, natomiast zasoby finansowe przeznaczane na opiekę zdrowotną nie są nieograniczone, niezależnie od stosowanego sposobu finansowania.
(37) Ta sama argumentacja dotyczy opieki zdrowotnej nie świadczonej w szpitalach, ale podlegającej podobnym wymogom planowania w państwie członkowskim leczenia. Taka opieka zdrowotna podlega wymogom planowania, bo wiąże się z wykorzystaniem wysoce specjalistycznej i kosztownej infrastruktury lub sprzętu medycznego. W związku z postępem technicznym, rozwojem nowych metod leczenia i różnymi politykami państw członkowskich dotyczącymi roli szpitali w ich systemach opieki zdrowotnej, to, czy dany rodzaj świadczenia opieki zdrowotnej jest dostępny w szpitalach czy ambulatoriach, nie decyduje o wprowadzeniu wymogu planowania.
(38) Ze względu na to, że to państwa członkowskie są odpowiedzialne za ustanawianie zasad dotyczących zarządzania, wymogów, standardów jakości i bezpieczeństwa oraz za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej i, że w poszczególnych państwach występują różne wymogi związane z planowaniem, to do państw członkowskich należy podjęcie decyzji czy jest potrzeba wprowadzenia systemu uprzednich zgód, a jeżeli tak, określenie, które świadczenia opieki zdrowotnej wymagają takiej zgody w ramach krajowego systemu, zgodnie z kryteriami ustalonymi w niniejszej dyrektywie i z uwzględnieniem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości. Informacje na temat tej opieki zdrowotnej powinny być publicznie dostępne.
(39) Kryteria powiązane z udzieleniem uprzedniej zgody powinny być uzasadnione nadrzędnymi względami podyktowanymi interesem ogólnym, mogącymi usprawiedliwić wystąpienie barier w swobodnym przepływie opieki zdrowotnej. Trybunał Sprawiedliwości określił kilka potencjalnych powodów: ryzyko poważnego zakłócenia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego; cel, jakim jest zachowanie - w imię troski o zdrowie publiczne - zrównoważonej i dostępnej dla wszystkich opieki medycznej i szpitalnej oraz cel, jakim jest utrzymanie potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych na terytorium danego państwa członkowskiego, co ma podstawowe znaczenie dla zdrowia publicznego, a nawet przetrwania populacji. Ponieważ asymetria informacji jest dobrze znaną cechą odnośnego sektora, przy realizacji systemu uprzednich zgód należy uwzględnić również ogólną zasadę, jaką jest ochrona bezpieczeństwa pacjenta. I odwrotnie, podstawą odmowy udzielenia uprzedniej zgody nie może być jedynie fakt, że na terytorium danego państwa członkowskiego istnieją listy osób oczekujących, pozwalające planować podaż opieki szpitalnej i zarządzać nią w oparciu o określone wcześniej ogólne priorytety kliniczne; odmowy nie można udzielić bez dokonania obiektywnej oceny stanu zdrowia pacjenta, historii i prawdopodobnego przebiegu jego choroby, stopnia występującego u niego bólu oraz charakteru jego niepełnosprawności w chwili składania lub ponawiania wniosku o udzielenie zgody.
(40) Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości kryteria udzielenia lub odmowy wydania uprzedniej zgody powinny być ograniczone do tego, co jest konieczne i proporcjonalne w odniesieniu do nadrzędnych względów podyktowanych interesem ogólnym. Należy odnotować, że wpływ mobilności pacjentów na krajowe systemy opieki zdrowotnej może być inny w poszczególnych państwach członkowskich lub w poszczególnych regionach danego państwa członkowskiego i jest uzależniony od takich czynników jak: położenie geograficzne, bariery językowe, położenie szpitali w regionach przygranicznych, wielkość populacji i budżet przeznaczony na opiekę zdrowotną. Zatem państwa członkowskie powinny ustalić konieczne i proporcjonalne w konkretnym kontekście kryteria odmowy wydania uprzedniej zgody, uwzględniając także, które świadczenia opieki zdrowotnej są objęte systemem udzielania uprzedniej zgody, gdyż na niektóre wysokospecjalistyczne metody leczenia większy wpływ może mieć nawet niewielki odpływ pacjentów. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalenia kryteriów dla poszczególnych regionów lub innych odpowiednich administracyjnych poziomów organizacji opieki zdrowotnej lub wręcz dla poszczególnych metod leczenia, pod warunkiem że system taki będzie przejrzysty i łatwo dostępny, a kryteria zostaną z wyprzedzeniem podane do publicznej wiadomości.
(41) W każdym przypadku, jeżeli państwo członkowskie zdecydowało się na wprowadzenie systemu udzielania uprzedniej zgody na pokrycie kosztów opieki szpitalnej lub opieki specjalistycznej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, koszty takiej opieki świadczonej w innym państwie członkowskim powinny być także zwrócone przez państwo członkowskie ubezpieczenia w wysokości, jaka miałaby zastosowanie w przypadku takiej samej opieki zdrowotnej udzielonej w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej. Jednakże, jeżeli spełnione są warunki określone w rozporządzeniu (EWG) nr 1408/71 lub w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004, udzielenie zgody oraz zapewnienie świadczeń powinno nastąpić zgodnie z tymi rozporządzeniami, chyba że pacjent wystąpi o inne rozwiązanie. Powinno to mieć zastosowanie w szczególności w przypadkach, gdy zgoda jest udzielana po rozpatrzeniu wniosku w postępowaniu administracyjnym lub sądowym oraz gdy zainteresowana osoba skorzystała z leczenia w innym państwie członkowskim. W tym przypadku art. 7 i 8 niniejszej dyrektywy nie powinny mieć zastosowania. Jest to zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, że pacjenci, którzy otrzymali decyzję o odmowie udzielenia zgody, uznaną następnie za nieuzasadnioną, są uprawnieni do otrzymania całkowitego zwrotu kosztów leczenia uzyskanego w innym państwie członkowskim, zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia.
(42) Procedury dotyczące transgranicznej opieki zdrowotnej ustanowione przez państwa członkowskie powinny gwarantować pacjentom obiektywność, niedyskryminację oraz przejrzystość, a także terminowe i należyte podejmowanie decyzji przez organy krajowe, z uwzględnieniem zarówno tych ogólnych zasad, jak i indywidualnych okoliczności każdego przypadku. Powinno to mieć także zastosowanie do rzeczywistego zwrotu kosztów opieki zdrowotnej poniesionych w innym państwie członkowskim, po poddaniu pacjenta leczeniu.
(43) Konieczne jest zapewnienie odpowiednich informacji dotyczących wszystkich istotnych aspektów transgranicznej opieki zdrowotnej, w celu umożliwienia pacjentom praktycznego korzystania z ich praw w tym obszarze. Z punktu widzenia transgranicznej opieki zdrowotnej jednym z mechanizmów zapewniających udzielanie takich informacji jest ustanowienie krajowych punktów kontaktowych w każdym państwie członkowskim. Informacje, które należy obowiązkowo przekazać pacjentom, powinny być ściśle określone. Jednak krajowe punkty kontaktowe mogą udzielać dobrowolnie innych informacji, korzystając także z pomocy Komisji. Krajowe punkty kontaktowe powinny przekazywać pacjentom informacje w dowolnym urzędowym języku państwa członkowskiego, w którym znajdują się te punkty. Informacji można, ale nie trzeba, udzielać także w jakimkolwiek innym języku.
(44) O formie i liczbie takich krajowych punktów kontaktowych powinny decydować państwa członkowskie. Takie krajowe punkty kontaktowe mogą również stanowić część istniejących ośrodków informacyjnych lub funkcjonować w ramach takich ośrodków, o ile zostanie wyraźnie wskazane, że ośrodki te pełnią także rolę krajowych punktów kontaktowych do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej. Krajowe punkty kontaktowe powinny dysponować odpowiednimi możliwościami udzielania informacji z zakresu głównych zagadnień transgranicznej opieki zdrowotnej. Komisja powinna współpracować z państwami członkowskimi w celu ułatwienia współdziałania krajowych punktów kontaktowych do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej, m.in. udostępniając odpowiednie informacje na poziomie Unii. Funkcjonowanie krajowych punktów kontaktowych nie powinno wykluczać ustanowienia przez państwa członkowskie innych powiązanych punktów kontaktowych na poziomie regionalnym lub lokalnym, odzwierciedlających specyficzną organizację ich systemów opieki zdrowotnej.
(45) Państwa członkowskie powinny ułatwiać współpracę między świadczeniodawcami, płatnikami i organami regulacyjnymi z różnych państw członkowskich na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym w celu zapewnienia bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Może mieć to szczególne znaczenie w regionach przygranicznych, gdzie transgraniczne świadczenie usług może być najbardziej efektywnym sposobem zorganizowania świadczeń zdrowotnych dla społeczności lokalnych, ale gdzie trwałe osiągnięcie takiego transgranicznego świadczenia usług wymaga współpracy pomiędzy systemami opieki zdrowotnej różnych państw członkowskich. Współpraca ta może obejmować wspólne planowanie, wzajemne uznawanie lub dostosowywanie procedur lub standardów, interoperacyjność odpowiednich krajowych systemów technologii informacyjno- komunikacyjnych (zwanych dalej "TIK"), praktyczne mechanizmy zapewniające ciągłość opieki lub ułatwianie w praktyce pracownikom służby zdrowia czasowego lub okazjonalnego świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej. Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(10) stanowi, że czasowe lub okazjonalne swobodne świadczenie usług, łącznie z usługami świadczonymi przez pracowników służby zdrowia w innym państwie członkowskim, nie powinno podlegać ograniczeniom z żadnych przyczyn dotyczących kwalifikacji zawodowych, chyba że jest to przedmiotem przepisów szczegółowych prawa unijnego. Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać dyrektywy 2005/36/WE.
(46) Komisja powinna zachęcać państwa członkowskie do współpracy w dziedzinach określonych w rozdziale IV niniejszej dyrektywy oraz, zgodnie z art. 168 ust. 2 Traktatu i w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, może podjąć wszelkie użyteczne inicjatywy służące ułatwieniu i promowaniu takiej współpracy.
(47) W przypadku gdy produkty lecznicze są dopuszczone do obrotu w jednym państwie członkowskim i zostały przepisane w państwie członkowskim przez osobę wykonującą zawód regulowany w sektorze opieki zdrowotnej -w rozumieniu dyrektywy 2005/36/WE - na nazwisko określonego pacjenta, co do zasady w państwie członkowskim, w którym dopuszczono produkt leczniczy, powinno być możliwe medyczne uznawanie takich recept i wydawanie produktów leczniczych. Zniesienie barier natury regulacyjnej i administracyjnej w odniesieniu do takiego uznawania powinno pozostawać bez uszczerbku dla wymogu udzielenia odpowiedniej zgody przez lekarza prowadzącego leczenie pacjenta lub farmaceutę, jeżeli jest to uzasadnione ochroną zdrowia ludzkiego oraz konieczne i proporcjonalne do tego celu. Uznawanie recept wydanych w innych państwach członkowskich nie powinno wpływać na żaden obowiązek zawodowy lub etyczny, który nakazywałby farmaceucie odmowę zrealizowania recepty. Takie uznawanie medyczne nie powinno także naruszać decyzji państwa członkowskiego ubezpieczenia dotyczącej włączenia tych produktów leczniczych w zakres świadczeń objętych jego systemem zabezpieczenia społecznego. Należy także zauważyć, że na zwrot kosztów produktów leczniczych nie mają wpływu przepisy o wzajemnym uznawaniu recept, lecz jest on objęty ogólnymi przepisami o zwrocie kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej przewidzianymi w rozdziale III niniejszej dyrektywy. Wdrożenie zasady uznawania powinno zostać ułatwione przez przyjęcie środków koniecznych do zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta oraz uniknięcia przypadków niewłaściwego używania lub pomyłki co do produktów leczniczych. Środki te powinny obejmować przyjęcie niewyczerpującego wykazu elementów, które powinna zawierać recepta. Nic nie powinno przeszkadzać, by państwa członkowskie włączały inne elementy do swoich recept, pod warunkiem że będą uznawać recepty z innych państw członkowskich zawierające wspólny wykaz elementów. Uznawanie recept powinno także dotyczyć wyrobów medycznych legalnie wprowadzonych do obrotu w państwie członkowskim, w którym zostaną wydane.
(48) Komisja powinna wspierać tworzenie europejskich sieci referencyjnych skupiających świadczeniodawców i centra wiedzy w państwach członkowskich. Sieci te mogą ułatwić dostęp do diagnostyki oraz świadczenie opieki zdrowotnej wysokiej jakości wszystkim pacjentom, których stan chorobowy wymaga szczególnej koncentracji zasobów lub wiedzy fachowej; sieci te mogłyby też stanowić centra koordynacyjne odpowiedzialne za szkolenia i badania medyczne, rozpowszechnianie informacji oraz ocenę. W związku z tym w niniejszej dyrektywie należy przewidzieć działania zachęcające państwa członkowskie do wspierania trwałego rozwoju europejskich sieci referencyjnych. Podstawą europejskich sieci referencyjnych jest dobrowolny udział ich członków, ale Komisja powinna opracować kryteria i warunki, które sieci powinny spełnić, by uzyskać od niej wsparcie.
(49) Rozwój technologiczny w zakresie transgranicznego świadczenia opieki zdrowotnej poprzez korzystanie z TIK może wprowadzać niejasność co do sprawowania obowiązków nadzorczych przez państwa członkowskie, utrudniając w ten sposób swobodny przepływ opieki zdrowotnej i narażając ochronę zdrowia na możliwe dodatkowe ryzyko. W Unii występuje znaczne zróżnicowanie oraz niezgodność formatów i standardów TIK stosowanych w świadczeniu opieki zdrowotnej, co stanowi przeszkodę w świadczeniu transgranicznej opieki zdrowotnej tą drogą, a także stwarza potencjalne ryzyko dla ochrony zdrowia. Konieczne jest zatem, by państwa członkowskie dążyły do zapewnienia interoperacyjności systemów TIK. Wprowadzanie systemów TIK w opiece zdrowotnej leży jednak całkowicie w kompetencjach krajowych. Dlatego niniejsza dyrektywa powinna uznawać znaczenie działań w zakresie interoperacyjności oraz podziału kompetencji, umożliwiając Komisji i państwom członkowskim współpracę w zakresie wypracowywania środków, które - choć nie są prawnie wiążące - są dodatkowymi narzędziami będącymi w dyspozycji państw członkowskich, aby ułatwiać większą interoperacyjność.
(50) Stały postęp w wiedzy i technologiach medycznych stwarza zarówno nowe możliwości, jak i stanowi wyzwanie dla systemów opieki zdrowotnej państw członkowskich. Współpraca w ocenie nowych technologii medycznych może stanowić wsparcie dla państw członkowskich poprzez efekt skali i uniknięcie powielania działań oraz może dostarczać lepszej podstawy naukowej do optymalnego wykorzystania nowych technologii w celu zapewnienia bezpiecznej i efektywnej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Taka współpraca wymaga trwałych struktur obejmujących wszystkie odpowiednie organy państw członkowskich, w oparciu o istniejące projekty pilotażowe. Niniejsza dyrektywa powinna zatem stanowić podstawę trwałego, udzielanego przez Unię wsparcia takiej współpracy.
(51) Zgodnie z art. 291 Traktatu przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania przez Komisję jej uprawnień wykonawczych mają być ustanawiane z wyprzedzeniem w drodze rozporządzenia przyjętego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. Do momentu przyjęcia nowego rozporządzenia w dalszym ciągu stosuje się decyzję Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(11), z wyłączeniem procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, która nie ma zastosowania.
(52) Komisja powinna posiadać uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu w odniesieniu do przyjmowania środków, które wykluczają szczegółowo określone kategorie produktów leczniczych lub wyrobów medycznych z systemu uznawania recept przewidzianego w niniejszej dyrektywie.
(53) Szczególnie ważne jest, aby Komisja, działając na mocy upoważnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu, przeprowadzała podczas prac przygotowawczych odpowiednie konsultacje, w tym na szczeblu ekspertów.
(54) Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, państwa członkowskie są zachęcane do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Unii, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlą zbieżność pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do ich upowszechniania.
(55) Europejski Inspektor Ochrony Danych Osobowych przedstawił również swoją opinię dotyczącą niniejszej dyrektywy(12).
(56) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie zasad ułatwiających dostęp do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na zasięg działań i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w ...
| W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
| ... |
... |
| Przewodniczący |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 175 z 28.7.2009, s. 116.
(2) Dz.U. C 120 z 28.5.2009, s. 65.
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. (Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 368), stanowisko Rady z dnia 13 września 2010 r., stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia ... (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia ....
(4) Dz.U. C 146 z 22.6.2006, s. 1.
(5) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36.
(6) Dz.U. L 166 z 30.4.2004, s. 1.
(7) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.
(8) Dz.U. L 149 z 5.7.1971, s. 2.
(9) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 1.
(10) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22.
(11) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.
(12) Dz.U. C 128 z 6.6.2009, s. 20.
(13) Dz.U. L 40 z 11.2.1989, s. 8.
(14) Dz.U. L 189 z 20.7.1990, s. 17.
(15) Dz.U. L 169 z 12.7.1993, s. 1.
(16) Dz.U. L 331 z 7.12.1998, s. 1.
(17) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37.
(18) Dz.U. L 18 z 21.1.1997, s. 1.
(19) Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1.
(20) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22
(21) Dz.U. L 121 z 1.5.2001, s. 34.
(22) Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67.
(23) Dz.U. L 33 z 8.2.2003, s. 30.
(24) Dz.U. L 102 z 7.4.2004, s. 48.
(25) Dz.U. L 136 z 30.4.2004, s. 1.
(26) Dz.U. L 284 z 30.10.2009, s. 1.
(27) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 19.
(28) Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 70.
(29) Dz.U. L 177 z 4.7.2008, s. 6.
(30) Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 40.
(*) 18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
(**) wstawić datę wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
(***) 5 lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.
(****) dwa lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.
(*****) trzy lata od wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
UZASADNIENIE RADY
I. WPROWADZENIE
W dniu 2 lipca 2008 r. Komisja Europejska przedstawiła wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej(1). Wniosek był oparty na art. 95 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej).
W dniu 23 kwietnia 2009 r. Parlament Europejski przyjął opinię w pierwszym czytaniu(2), zatwierdzając 122 poprawki do pierwotnego wniosku Komisji. Komitet Ekonomiczno-Społeczny przekazał swoją opinię w dniu 4 grudnia 2008 r.(3), a Komitet Regionów - w dniu 12 lutego 2009 r.(4). Europejski Inspektor Ochrony Danych (EIOD) przekazał swoją opinię w dniu 2 grudnia 2008 r.(5).
Zgodnie z art. 294 Traktatu Rada przyjęła większością kwalifikowaną swoje stanowisko w pierwszym czytaniu w dniu 13 września 2010 r.
II. CEL
Celem przedmiotowej dyrektywy jest utworzenie unijnych ram dla świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej w UE, które będą w pełni respektowały kompetencje krajowe w zakresie organizacji i świadczenia opieki zdrowotnej. Pierwotny wniosek Komisji koncentrował się na trzech głównych obszarach:
– wspólne zasady we wszystkich systemach opieki zdrowotnej w UE: określenie, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za zapewnienie zgodności ze wspólnymi zasadami opieki zdrowotnej uznanymi w konkluzjach Rady z 1-2 czerwca 2006 r. w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej(6), jak i tego, co obejmuje ta odpowiedzialność, aby zapewnić jednoznaczność i pewność w odniesieniu do tego, które organy ustalają i nadzorują standardy opieki zdrowotnej;
– szczegółowe ramy transgranicznej opieki zdrowotnej: opierając się na dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, dyrektywa powinna jednoznacznie określić uprawnienia pacjentów do otrzymywania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, w tym limity, które państwa członkowskie mogą nałożyć na jej świadczenie, i poziom pokrycia finansowego takiej opieki; pokrycie finansowe będzie oparte na zasadzie, że pacjenci mogą otrzymać zwrot kosztów do wysokości kwoty, która byłaby zapłacona, gdyby z tego samego leczenia skorzystali u siebie;
– współpraca europejska w dziedzinie opieki zdrowotnej: proponowana dyrektywa ustanawia ramy unijnej współpracy w takich obszarach jak europejskie sieci referencyjne, ocena technologii medycznych, e-zdrowie, gromadzenie, jakość i bezpieczeństwo danych, aby umożliwić skuteczne i trwałe wdrażanie potencjalnych rezultatów takiej współpracy.
III. ANALIZA STANOWISKA RADY W PIERWSZYM CZYTANIU
a) Uwagi ogólne
Rada przyjęła w całości poprawki 23, 34, 39, 40, 41, 44, 46, 47, 54, 56, 58, 61, 84, 95, 96 i 98, a także w znacznej części poprawki 14, 17 i 65.
Następujące poprawki zostały zaakceptowane w części: 20 (zdecentralizowane systemy opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego); 22 (dostęp do produktów leczniczych lub wyrobów medycznych w państwie członkowskim leczenia); 30 (skreślenie wzmianki o wykorzystaniu potencjału rynku wewnętrznego w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej); 32 (w odniesieniu do internetowej sprzedaży produktów leczniczych i wyrobów medycznych); 45 (oprócz fragmentu o zapobieganiu); 48 (oprócz "medical practictioner "); 51 (oprócz "systemów prywatnych"); 71 (dostęp pacjentów do własnej dokumentacji medycznej); 97 (informacje o istnieniu krajowych punktów kontaktowych); 101 i 144 (przepisy krajowe dotyczące wydawania, zamienników lub zwrotu kosztów produktów leczniczych); oraz 109 (ochrona danych).
Rada zaproponowała podwójną podstawę prawną dyrektywy (art. 114 i 168 Traktatu), co spotkało się z poparciem Komisji.
b) Przedmiot i zakres (Artykuł 1)
W odniesieniu do celu dyrektywy Rada zajmuje podobne stanowisko jak Parlament Europejski, a mianowicie że dyrektywa powinna z jednej strony zawierać przepisy ułatwiające dostęp do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości i wspierające współpracę między państwami członkowskimi, a z drugiej strony - w pełni szanować kompetencje krajowe w zakresie organizacji i świadczenia opieki zdrowotnej; Rada przyjmuje zatem poprawkę 37 częściowo.
Rada jest zdania, że art. 1 ust. 2 obejmuje całą różnorodność systemów opieki zdrowotnej w państwach członkowskich, dlatego sformułowanie "bez względu na jej publiczny czy prywatny charakter" jest zbyteczne i wprowadza w błąd.
Podobnie jak Parlament Europejski Rada uznaje potrzebę wyłączenia opieki długoterminowej z zakresu stosowania dyrektywy, w związku z czym uwzględnia stanowisko Parlamentu Europejskiego (poprawki 7 i 38), a wyłączenie narządów przeznaczonych do przeszczepów ogranicza do dostępu do narządów i ich przydziału. Rada dodała wyłączenie programów powszechnych szczepień przeciw chorobom zakaźnym.
Definicja pojęcia "opieka zdrowotna" jest spójna z poprawkami 46 i 96; obejmuje opiekę zdrowotną świadczoną (leczenie) lub przepisywaną (produkty lecznicze lub wyroby medyczne) i pomija kwestię mobilności zawodowej. Rada zaakceptowała również główną część poprawki 9 i skreśliła wzmiankę o różnych sposobach świadczenia opieki zdrowotnej.
c) Związek z rozporządzeniem (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego(7)
Rada zgadza się z Parlamentem Europejskim, że dyrektywa powinna mieć zastosowanie bez uszczerbku dla istniejących ram koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ustanowionych rozporządzeniem (WE) nr 883/2004 (dalej zwanym "rozporządzeniem"). Ramy te umożliwiają państwom członkowskim kierowanie pacjentów na leczenie za granicą, jeżeli nie jest ono dostępne w kraju. Zdaniem Rady w przypadku spełnienia warunków rozporządzenia należy, zgodnie z rozporządzeniem, udzielić uprzedniej zgody, ponieważ w większości przypadków będzie to korzystniejsze dla pacjenta. Jest to spójne z myślą przewodnią oraz z odpowiednimi fragmentami poprawek 38, 66, 82, 117 i 128. Niemniej jednak pacjent może zawsze wystąpić z wnioskiem o opiekę zdrowotną na warunkach przewidzianych w dyrektywie.
d) Państwo członkowskie leczenia (art. 4)
Rada łączy wszystkie obowiązki państwa członkowskiego leczenia w jednym artykule. Główne obowiązki państwa członkowskiego leczenia są takie same jak postulowane przez Parlament Europejski w poprawkach 59 i 140. Ponadto Rada, uznając zasadę niedyskryminacji pod względem przynależności państwowej w odniesieniu do pacjentów z innych państw członkowskich, dała państwom członkowskim leczenia - w przypadkach uzasadnionych nadrzędnymi względami podyktowanymi interesem ogólnym - możliwość przyjęcia środków dotyczących dostępu do leczenia, które mają na celu wypełnienie spoczywającego na tym państwie obowiązku zapewnienia swoim ubezpieczonym wystarczającego i stałego dostępu do opieki zdrowotnej na swoim terytorium.
Rada uwzględniła myśl przewodnią poprawki 15 dotyczącej konieczności posiadania systemów wnoszenia reklamacji oraz mechanizmów umożliwiających pacjentom dochodzenie zadośćuczynienia zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego leczenia, w przypadku gdy doznają oni szkody wskutek otrzymanej opieki zdrowotnej. Ponadto Rada przewidziała dodatkowe gwarancje dla pacjentów (np. stosowanie przez świadczeniodawców tego samego cennika wobec pacjentów transgranicznych).
e) Państwo członkowskie ubezpieczenia (art. 5)
Ogólną zasadą zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej powinno być, że państwo członkowskie ubezpieczenia ma mechanizm obliczania takich kosztów. Może ono również wprowadzić system uprzedniej zgody oparty na niedyskryminacyjnych kryteriach, ograniczony do tego, co konieczne i proporcjonalne, i stosowany na właściwym szczeblu administracyjnym. Jest to spójne z propozycjami Parlamentu Europejskiego zawartymi w poprawkach 63, 70, 79 i 88. Kryteria te będą gwarantowały ubezpieczonym pragnącym skorzystać z opieki zdrowotnej za granicą te same warunki, kryteria kwalifikowalności oraz formalności prawne i administracyjne (kontrola dostępu) jak pacjentom przebywającym w państwie członkowskim ubezpieczenia. Jest to zgodne z poprawką 69.
W myśl stanowiska Rady państwo członkowskie ubezpieczenia musiałoby dopilnować, by istniały systemy odwoławcze i zadośćuczynienia, w przypadku gdyby pacjent uważał, że jego prawa nie są respektowane. Jest to zgodne z poprawką 81.
f) Uprzednia zgoda (art. 7 ust. 8 i art. 8)
Rada zgodziła się z ogólną zasadą, że zwrot kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej nie może być uzależniony od uprzedniej zgody, co jest zgodne z poprawką 73. System uprzedniej zgody, który w drodze wyjątku od wyżej wymienionej zasady może zostać wprowadzony przez państwo członkowskie ubezpieczenia na mocy dyrektywy, musi być oparty na wyraźnych i przejrzystych kryteriach i nie powinien zawierać nieuzasadnionych przeszkód dla swobody przepływu osób, a zatem odzwierciedla myśl przewodnią poprawek 77, 149 i 157.
Państwo członkowskie ubezpieczenia może ograniczyć stosowanie przepisów dotyczących zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej na podstawie nadrzędnych względów podyktowanych interesem ogólnym lub do świadczeniodawców objętych systemem ubezpieczenia odpowiedzialności zawodowej w państwie członkowskim leczenia. W tym względzie Rada opowiada się za innym podejściem niż zaproponowane przez Parlament Europejski w poprawce 76.
Podstawowe zasady procedury udzielania uprzedniej zgody zostały szczegółowo określone w stanowisku Rady i obejmują obowiązek podania powodów odmowy, np. gdy opieka zdrowotna jest realizowana przez świadczeniodawców, którzy budzą poważne i konkretne wątpliwości związane z poszanowaniem mających zastosowanie norm i wytycznych. Artykuł 8 stanowiska Rady mówi o znaczeniu przejrzystości systemu uprzednich zgód, zgodnie z poprawką 25. Pośród aspektów ocenianych w przypadku podejmowania decyzji administracyjnych o udzieleniu uprzedniej zgody Rada ujęła również sytuacje wyjątkowe i indywidualne, uwzględniając zamysł poprawek 87 i 145.
Opiekę zdrowotną podlegającą obowiązkowi uzyskania uprzedniej zgody Rada ograniczyła do opieki zdrowotnej, którą Parlament Europejski w poprawce 75 definiuje jako "opieka szpitalna", i koncentruje się w swoim podejściu na czynnikach, które ją uzasadniają (art. 8 ust. 2). Rada zgadza się z Parlamentem Europejskim, że nie powinien istnieć ogólnounijny wykaz opieki zdrowotnej; określenie takiego wykazu należy pozostawić państwom członkowskim.
g) Emeryci mieszkający za granicą (art. 7 ust. 2)
W przypadku gdy emeryci i członkowie ich rodzin, których państwo członkowskie ubezpieczenia jest wymienione w załączniku IV do rozporządzenia, mieszkają w innym państwie członkowskim, państwo członkowskie ubezpieczenia ma obowiązek objąć ich opieką zdrowotną na swój koszt, kiedy przebywają na jego terytorium.
W przypadku gdy opieka zdrowotna świadczona zgodnie z dyrektywą nie podlega obowiązkowi uzyskania uprzedniej zgody, nie jest świadczona zgodnie z tytułem III rozdziałem 1 rozporządzenia i jest świadczona na terytorium państwa członkowskiego, które zgodnie z rozporządzeniem jest ostatecznie odpowiedzialne za zwrot kosztów, wówczas koszty te powinny być pokryte przez to państwo członkowskie.
h) Płatność bezpośrednia a koncepcje uprzedniej zgody i voucherów
Rada odrzuca poprawki 78 i 86, ponieważ uważa je za sprzeczne z kompetencjami państw członkowskich w zakresie organizowania swoich systemów opieki zdrowotnej, w szczególności w kwestii regulowania płatności z góry. Rada uważa, że treść poprawki 91 jest w praktyce niewykonalna, ponieważ opieka zdrowotna, z której pacjent może skorzystać za granicą, ani jej koszt nie są znane z góry.
i) Równe traktowanie pacjentów i rozszerzenie uprawnień do zwrotu kosztów
Respektując zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych z tego samego państwa członkowskiego ubezpieczenia niezależnie od państwa członkowskiego leczenia, Rada nie uwzględniła poprawek 19, 21, 66, 68 i 83. Wyraźne odniesienie do poszczególnych aktów prawnych dotyczących równego traktowania (poprawki 136, 137 i 138) nie jest konieczne, ponieważ zasada ta została zawarta w tekście Rady (art. 4, 7, 8, 9 i 11). Stanowisko Rady stwierdza, że państwa członkowskie muszą dopilnować, by wszyscy pacjenci byli traktowani równo i odpowiednio do ich potrzeb w zakresie opieki zdrowotnej, co odzwierciedla poprawkę 13.
j) Towary używane w związku z opieką zdrowotną
Rada nie uwzględniła definicji "artykułów związanych z opieką zdrowotną" zaproponowanej w poprawce 55 i woli posługiwać się definicjami "wyrobu medycznego" i "produktu leczniczego", które istnieją już w prawodawstwie UE i nie będą stwarzały problemów związanych z transpozycją i wdrożeniem. Dlatego Rada nie uwzględniła poprawek 18, 19 i 20, które posługują się tymi terminami.
k) Ciągłość opieki
Rada uważa, że zapewnienie ciągłości opieki jest istotnym aspektem świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej i że należy je osiągnąć za pomocą praktycznych mechanizmów, przekazywania danych osobowych, e-zdrowia i wymiany informacji między pracownikami służby zdrowia. Podczas dochodzenia do porozumienia w sprawie tych aspektów (motywy 23 i 45 oraz art. 13) Rada opierała się na odpowiednich fragmentach poprawek 35 i 60.
l) Informacje dla pacjentów i krajowe punkty kontaktowe (art. 6)
Państwa członkowskie muszą na żądanie udzielać pacjentom odpowiednich informacji na temat bezpieczeństwa i jakości świadczonej opieki zdrowotnej, a także na temat uprawnień pacjentów. Jest to zgodne częściowo z poprawkami 11 i 93.
Krajowe punkty kontaktowe muszą współpracować ze sobą nawzajem oraz z Komisją (poprawka 99). Ponadto krajowe punkty kontaktowe muszą również udzielać pacjentom informacji dotyczących świadczeniodawców, a także - na życzenie - wszelkich ograniczeń ich działalności. Powinny one również udzielać pacjentom informacji na temat procedur reklamacji oraz dochodzenia zadośćuczynienia, a także na temat przepisów dotyczących nadzoru nad świadczeniodawcami i ich oceny. Wszystkie te informacje powinny być łatwo dostępne, w tym za pomocą środków elektronicznych, co odzwierciedla zasadniczą treść poprawek 27, 29 i 94.
m) Gromadzenie i ochrona danych
Tekst Rady zawiera przepisy, które nakładają obowiązki w odniesieniu do ochrony danych osobowych - na państwo członkowskie leczenia (art. 4 ust. 2 lit. b) i f)) i na państwo członkowskie ubezpieczenia (art. 5 lit. c)) - a także w odniesieniu do e-zdrowia (art. 13 ust. 3), co odpowiada obowiązującemu prawodawstwu unijnemu w zakresie ochrony danych osobowych. W ten sposób uwzględniono poprawki 16 i 112.
n) Inne
Stanowisko Rady w pierwszym czytaniu przewiduje również zmiany w rozdziale V (Postanowienia wykonawcze i końcowe). Rada nie zaakceptowała poprawek 105, 113 i 143, ponieważ decyzja Rady 1999/468/WE nie przewiduje udziału zainteresowanych stron ani Europejskiego Inspektora Ochrony Danych w procedurach wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji.
Ze względu na wejście w życie TFUE Rada dodała nowe artykuły 16, 17 i 18 dotyczące wykonywania przyznanych Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych, odwoływania tych uprawnień i sprzeciwu wobec nich w odniesieniu do wyłączenia konkretnych kategorii produktów leczniczych lub wyrobów medycznych z zasady uznawania recept (art. 11 ust. 5).
Rada uzupełniła poprawkę 115, poszerzając treść sprawozdań dotyczących funkcjonowania dyrektywy o informacje na temat przepływów pacjentów (zgodnie z życzeniem Parlamentu Europejskiego) oraz na temat wymiaru finansowego mobilności pacjentów. Rada nie przystała na poprawkę 90, w której Komisja proszona jest o przeprowadzenie analizy wykonalności ustanowienia izby rozrachunkowej na potrzeby zwrotu kosztów.
Stanowisko Rady nie uwzględnia pewnych poprawek, ponieważ uznano je za niepotrzebne lub sprzeczne ze stanowiskiem Rady. W szczególności:
– poprawka 1: art. 114 Traktatu stanowi, że proponowane przez Komisję środki dotyczące zbliżenia przepisów w dziedzinie ochrony zdrowia muszą przyjmować jako podstawę wysoki poziom ochrony;
– poprawka 2: nie odnosi się do żadnego przepisu normatywnego dyrektywy;
– poprawki 4 i 10: odnoszą się do kwestii etycznych, których regulowanie na szczeblu UE nie jest właściwe;
– poprawka 5: opieka zdrowotna jest wyłączona z zakresu stosowania dyrektywy 2006/123/WE (dyrektywa w sprawie usług, art. 2 ust. 2 lit. f));
– poprawka 6: została odrzucona, ponieważ ma charakter głównie językowy;
– poprawka 12: nie do przyjęcia jest sugerowanie, by państwo członkowskie mogło próbować zobowiązywać pacjenta do pobierania leczenia za granicą;
– poprawka 24: Rada uważa, że niepraktyczne jest porównywanie opieki zdrowotnej "z góry" w kategoriach jej skuteczności dla pacjenta;
– poprawki 28 i 110: mimo że Rada nie uwzględniła tej poprawki, telemedycyna jest jednym z rodzajów opieki zdrowotnej objętych dyrektywą i podlega tym samym wymogom zawodowym oraz jakości i bezpieczeństwa co jakakolwiek inna opieka zdrowotna;
– poprawki 31 i 139: odniesienia do prawodawstwa znajdującego się na etapie projektu jest niepożądane z prawnego punktu widzenia;
– poprawki 33 i 135: ocena technologii medycznych musi być przeprowadzana w sposób niezależny i chroniący ją przed ingerencją zainteresowanych stron;
– poprawka 36: dyrektywa nie służy do tego, by stawiać hipotezy na temat jej wpływu na konkurencję między świadczeniodawcami;
– poprawka 42: nie została zaakceptowana, ponieważ ewentualny związek dyrektywy z prawodawstwem unijnym przywoływanym w poprawce nie jest jasny;
– poprawka 49: nie została przyjęta przez Radę, która opowiada się za szerszą definicją "świadczeniodawcy", obejmującą wszystkie ich rodzaje występujące w państwach członkowskich;
– poprawki 52 i 53: Rada opowiada się za pojemniejszą definicją "państwa członkowskiego ubezpieczenia", opartą na istniejącym prawodawstwie unijnym;
– poprawka 57: nie uwzględniono definicji "szkody", ponieważ odwołuje się ona jedynie do pojęcia szkody zdefiniowanego już w prawodawstwie krajowym, i dlatego jest niepotrzebna;
– poprawki 62 i 64: nie zostały zaakceptowane, ponieważ w przypadku transgranicznej opieki zdrowotnej nie ma potrzeby opracowywania przez Komisję wytycznych ani angażowania stron trzecich w kwestie, za które odpowiedzialne są państwa członkowskie leczenia;
– poprawka 72: jej uzasadnienia nie uznano za zrozumiałe i odmówiono jej uwzględnienia;
– poprawka 74: Rada opowiedziała się za ogólnym terminem "opieka zdrowotna", który obejmuje opiekę szpitalna i specjalistyczną, a także leczenie, produkty lecznicze, wyroby medyczne itd.;
– poprawka 80: jest zbyteczna, ponieważ jeżeli państwa członkowskie postanawiają wprowadzić systemy uprzednich zgód, mają prawny obowiązek zapewniania pacjentom dostępu do nich;
– poprawka 85: została odrzucona jako sprzeczna z poprawką 25;
– poprawka 89: Rada nie znalazła żadnego uzasadnienia dla tej poprawki;
– poprawka 92: Rada nie przyjęła tej poprawki, ponieważ nie jest jasne, jaki byłby jej związek z obowiązującymi rozwiązaniami krajowymi. Należy zauważyć, że Komisja ma prawo inicjatywy w zakresie proponowania prawodawstwa UE i nie można jej zobowiązywać do przedstawiania wniosku ustawodawczego drogą aktu ustawodawczego;
– poprawki 102, 103, 104, 106 i 107: Rada uznała, że poprawki te są zbyt sztywne i restrykcyjne w odniesieniu do działań europejskich sieci referencyjnych;
– poprawki 100 i 108: w dziedzinie transgranicznej opieki zdrowotnej istnieją już umowy dwustronne między państwami członkowskimi i nie ma potrzeby ujmowania tej kwestii w dyrektywie; poza tym Rada widzi ryzyko nakładania się "obszarów badawczych" z prowadzonymi obecnie projektami w zakresie opieki zdrowotnej w regionach przygranicznych;
– poprawka 141: Rada uznała definicję "danych medycznych" za niejasną, ponieważ pomieszane są w niej informacje dotyczące stanu zdrowia z informacjami administracyjnymi.
IV. PODSUMOWANIE
Rada uważa, że jej stanowisko w pierwszym czytaniu w wyważony sposób uwzględnia prawa pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej oraz odpowiedzialność państw członkowskich za organizację i realizację świadczeń zdrowotnych i opieki medycznej
Rada oczekuje konstruktywnej dyskusji z Parlamentem Europejskim w drugim czytaniu celu szybkiego przyjęcia dyrektywy.
______
(1) 11307/08.
(2) 8903/09.
(3) Dok. SOC/322 - CESE 1927/2008.
(4) Dok. CdR 348/2008 fin - DEVE-IV-032.
(5) 16855/08.
(6) Dz.U. C 146 z 22.6.2006, s. 1.
(7) Dz.U. L 166 z 30.4.2004, s. 1.
