Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2010 r. - Deutsche Telekom przeciwko Komisji(Sprawa T-207/10)
(2010/C 195/33)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 17 lipca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Deutsche Telekom AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Cordewener i J. Schönfeld)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 8107 wersja ostateczna poprawiona z dnia 28 października 2009 r. (w brzmieniu poprawionym z dnia 8 grudnia 2009 r.) w zakresie, w jakim dotyczy ona ustanowionego w art. 1 ust. 2 i 3 reżimu ochrony uzasadnionych oczekiwań inwestorów hiszpańskich określonych bliżej w tym akcie;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 8107 wersja ostateczna poprawiona z dnia 28października 2009 r., w której Komisja uznała za niezgodny ze wspólnym rynkiem system pomocy w postaci uregulowań podatkowych zawartych art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych (zwanej dalej "TRLIS"), przewidujących amortyzację podatkową wartości przedsiębiorstwa i firmy przy zakupie znacznej ilości udziałów w przedsiębiorstwach zagranicznych w odniesieniu do pomocy przyznanej beneficjentom dokonującym nabycia wewnątrzwspólnotowego. Zaskarżona decyzja wskazuje, które środki pomocowe winny zostać odzyskane przez Królestwo Hiszpanii.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że ulga podatkowa wynikająca ze stosowania art. 12 ust. 5 TRLIS jest bezprawna pod względem formalnym, ponieważ Królestwo Hiszpanii nie notyfikowało uprzednio kwestionowanej ustawy Komisji, wbrew art. 88 ust. 3 zdanie 1 WE (art. 108 ust. 3 zdanie 1 TFUE), i faktycznie wprowadziło ją w życie,
wbrew zakazowi przewidzianemu w art. 88 ust. 3 zdanie 3 WE (art. 108 ust. 3 zdanie 3 TFUE). Artykuł 12 ust. 5 TRLIS należy także uznać za sprzeczny z prawem pod względem materialnym, gdyż zgodnie z art. 87 ust. 1 WE (art. 107 ust. 1 TFUE) jest on niezgodny ze wspólnym rynkiem i nie wchodzi w grę możliwość zatwierdzenia pomocy na podstawie art. 87 ust. 2 lub 3 WE (art. 107 ust.2 lub 3 TFUE).
Po drugie, co się tyczy konsekwencji, z jakimi wiąże się uznanie pomocy krajowej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, skarżąca podnosi, że zainteresowane państwo członkowskie winno zażądać od beneficjenta pomocy jej zwrotu. W rym względzie skarżąca twierdzi, że ta bezwzględna zasada podstawowa skonkretyzowana została przede wszystkim w art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 659/99(1).
Skarżąca podnosi wreszcie, że w rozpatrywanej sytuacji nie można powoływać się na żadne odstępstwa od obowiązku odzyskania pomocy, ponieważ nie powstały zasługujące na ochronę uzasadnione oczekiwania. W tym względzie skarżąca podnosi między innymi, że przewidując odstępstwo, którego podstawą jest zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań określonych grup hiszpańskich inwestorów, Komisja błędnie zastosowała podstawową zasadę prawa pierwotnego oraz art. 14 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 659/99. Skarżąca twierdzi z jednej strony, że zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań nie znajduje zastosowania wobec hiszpańskich inwestorów ze względu na to, że władze hiszpańskie nie dokonały prawidłowej notyfikacji art. 12 ust. 5 TRLIS. Z drugiej strony utrzymuje ona, że nie zostały spełnione przesłanki powstania uzasadnionych oczekiwań po stronie beneficjentów pomocy. Co więcej, w ocenie skarżącej, wspólnotowy interes, jakim jest przywrócenie sprawiedliwych warunków rynkowych poprzez odzyskanie udzielonej pomocy jest ważniejszy niż indywidualny interes beneficjenta, jakim jest uzyskanie korzyści podatkowych za lata ubiegłe oraz przyszłe.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] (Dz.U. L 83, s. 1) 93
