Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2009 r. - Ryanair przeciwko Komisji(Sprawa T-123/09)
(2009/C 141/96)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida i I-G. Metaxas-Maragkidis)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, w trybie art. 230 WE i 231 WE, częściowej nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawie pomocy państwa C26/2008 (pożyczka w kwocie 300 mln EUR udzielona spółce Alitalia S.p.A.) w zakresie, w jakim w decyzji tej nie nakazano odzyskania pomocy od następców prawnych spółki Alitalia i przyznano Włochom dodatkowy termin na wprowadzenie w życie decyzji;
– stwierdzenie, w trybie art. 230 WE i 231 WE, nieważności decyzji z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawie pomocy państwa N510/2008 (sprzedaż aktywów spółki Alitalia S.p.A.);
– obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą;
– podjęcie wszelkich działań, które Sąd uzna za stosowne.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje zgodność z prawem dwóch decyzji Komisji z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawach z zakresu pomocy państwa: C 26/2008 (ex NN 31/08) dotyczącej pożyczki w kwocie 300 mln EUR udzielonej spółce Alitalia, notyfikowanej jako dokument nr C (2008) 6743(1), oraz N510/2008 nr C(2008) 6745 wersja ostateczna dotyczącej procedury zbycia aktywów spółki Alitalia w zakresie, w jakim uznano w niej, że procedura ta nie skutkowała przyznaniem pomocy państwa pod warunkiem wywiązania się przez władze włoskie pewnych zobowiązań.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:
W odniesieniu do pierwszej z zaskarżonych decyzji skarżąca podnosi, iż należy stwierdzić jej częściową nieważność ze względu na to, że nie nakazano w niej odzyskania pomocy od następców prawnych spółki Alitalia i przyznano Włochom dodatkowy termin na odzyskanie pożyczki.
W odniesieniu do drugiej z zaskarżonych decyzji skarżąca utrzymuje, że wskutek braku wszczęcia formalnej procedury dochodzeniowej pomimo wystąpienia poważnych wątpliwości Komisja wydała niekompletną i niewystarczającą decyzję, a także naruszyła prawa proceduralne skarżącej zapisane w art. 88 ust. 2 WE. Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja nie posiadała kompetencji do wydania warunkowej decyzji stwierdzającej brak pomocy państwa już po przeprowadzeniu samego dochodzenia wstępnego. Poza tym skarżąca utrzymuje, że Komisja nie zbadała istotnych cech analizowanych środków na tle okoliczności, w jakich zostały one przedsięwzięte. Według skarżącej Komisja nie zweryfikowała w szczególności tego, czy włoskie nadzwyczajne postępowanie administracyjne skutkowało samo w sobie udzieleniem pomocy i czy rząd włoski manipulował przepisami prawa tak, aby sprzyjały one programowi spółki Compagnia Aerea Italiana.
Skarżąca podnosi dalej, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie polegający na tym, że nie wzięła ona pod uwagę możliwych rozwiązań alternatywnych wobec sprzedaży aktywów spółki Alitalia, takich jak likwidacja na drodze sądowej czy zbycie udziałów. Skarżąca twierdzi także, że Komisja nie zastosowała do sprzedaży aktywów spółki Alitalia zasady inwestora działającego w normalnych warunkach rynkowych, w szczególności poprzez brak dokonania oceny, jaki wpływ na cenę miało wyraźne zastrzeżenie warunku ciągłości usług oraz dorozumiane zastrzeżenie warunku, by nabywca części przedsiębiorstwa Alitalia prowadzącej działalność w zakresie przewozów pasażerskich był pochodzenia włoskiego, poprzez nieuznanie, że procedura sprzedaży aktywów spółki Alitalia miała oczywiście niewspółmierny charakter, a także poprzez brak dokonania oceny rzeczywistej ceny zaoferowanej przez CAI i niewskazanie kryteriów służących ustaleniu ceny rynkowej aktywów spółki Alitalia.
Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie wskazała podmiot zobowiązany do zwrotu pożyczki, gdyż biorąc pod uwagę to, że spółka Compagnia Aerea Italiana stała się następcą prawnym spółki Alitalia, podmiotem tym winna być właśnie CAI. Skarżąca podnosi wreszcie, że Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia.
______
(1) Dz.U. 2009, L 52, s. 3
