Skarga wniesiona w dniu 10 września 2007 r. - Telefónica i Telefónica de España przeciwko Komisji(Sprawa T-336/07)
(2007/C 269/100)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Telefónica, S.A. i Telefónica de Espańa, S.A. (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: F.E. González Díaz i S. Sorinas Jimeno, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 4 lipca 2007 r. w sprawie COMP/38.784 - Wanadoo Espańa przeciwko Telefónica na podstawie art. 230 WE;
– tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub obniżenie - na podstawie art. 229 WE - grzywny, która została na nie nałożona na mocy powyższej decyzji;
– w każdym razie obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarga będąca przedmiotem niniejszego postępowania odnosi się do decyzji z dnia 4 lipca 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 WE (sprawa COMP/38.784 - Wanadoo Espańa przeciwko Telefónica), na mocy której Komisja nałożyła na Telefónica, S.A. i Telefónica de Espańa - odpowiadające solidarnie - grzywnę w wysokości 151.875.000 EUR z tytułu naruszenia art. 82 WE w związku z domniemanymi praktykami subsydiowania skośnego.
Na poparcie swoich żądań skarżące powołują się na:
– naruszenie ich prawa do obrony, gdyż decyzja została oparta na różnych okolicznościach faktycznych, które nie zostały podane do ich wiadomości w trakcie postępowania administracyjnego i w odniesieniu do których nie miały okazji przedstawić swoich uwag;
– popełnienie przez Komisję różnych oczywistych błędów w ocenie w odniesieniu do:
– zdefiniowania trzech odrębnych rynków hurtowych, a nie jednego hurtowego rynku dostępu ADSL, który obejmuje zarówno pętlę lokalną, jak i dostęp krajowy i regionalny, lub ewentualnie przynajmniej te dwa ostatnie rodzaje dostępu;
– domniemanej pozycji dominującej skarżących zarówno na hurtowych właściwych rynkach produktowych, jak i na rynku detalicznym;
– zastosowania art. 82 WE w związku z ich zachowaniem stanowiącym podobno nadużycie. Po pierwsze, Komisja stosuje powyższe postanowienie wbrew orzecznictwu w sprawie Oscar Bronner do zaprzeczenia zawarcia de facto umowy, w przypadku gdy sporne produkty hurtowe nie stanowią "istotnej infrastruktury". Po drugie, jakkolwiek Komisja przyznaje, że art. 82 WE można zastosować do zachowania skarżących, quod non, ignoruje ona w decyzji wymogi określone w wyroku w sprawie Industrie des Poudres Sphériques, zgodnie z którym aby móc uznać za niezgodne z prawem subsydiowanie skośne, konieczne jest najpierw wykazanie, że cena produktu wstępnego jest wygórowana, zaś cena produktu końcowego jest drapieżna;
– zachowania stanowiącego podobno nadużycie i jego wpływu na rynek; z jednej strony ponieważ Komisja nietrafnie wybrała inwestycje hurtowe będące przedmiotem porównania, zaś z drugiej strony ponieważ dopuściła się ona między innymi poważnych błędów w obliczeniach oraz opuszczeń, i to zarówno przy stosowaniu kryterium "okres po okresie", jak i kryterium "zdyskontowanego przepływu gotówkowego". Te błędy, brane pod uwagę zarówno oddzielnie, jak i łącznie, pozbawiają wszelkiej wartości metodologię i obliczenia zawarte w decyzji. Co więcej, domniemany negatywny wpływ zachowania na konkurencję nie został udowodniony w wystarczający sposób w decyzji;
– zakresu swoich kompetencji, mianowicie Komisja przekroczyła swoje uprawnienia, a w każdym razie naruszyła zasady pomocniczości, proporcjonalności, pewności prawa, lojalnej współpracy i dobrej administracji, ingerując tam, gdzie działania podjął już krajowy organ regulacyjny ds. telekomunikacji, który został ustanowiony przez samego prawodawcę wspólnotowego. Organ ten działał zgodnie z przyznanymi mu uprawnieniami i kompetencjami oraz na podstawie przepisu, który opiera się na wspólnotowych regułach konkurencji.
W odniesieniu do uchylenia grzywny lub obniżenia jej kwoty skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 17/62, pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. 85 i 86 traktatu (obecnie art. 81 i 82) oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, uznając, że naruszenie zostało popełnione umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa oraz kwalifikując naruszenie jako "istotne nadużycie".
