Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 17 stycznia 2007 r. w sprawie T-129/06 Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret Ltd Sirketi i Musa Akar przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 26 marca 2007 r. przez Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret Ltd Sirketi i Musa Akar(Sprawa C-163/07 P)
(2007/C 129/10)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 9 czerwca 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret Ltd Sirketi i Musa Akar (przedstawiciel: Ç. Şahin, adwokat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 17 stycznia 2007 r. w sprawie T-129/06(1), doręczonego wnoszącym odwołanie w dniu 26 stycznia 2007 r. oraz stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji nr MK/KS/DELTUR/(2005)/SecE/D/1614 z dnia 23 grudnia 2005 r.;
– ewentualnie uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji, o którym mowa w treści żądania głównego oraz stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr MK/KS/ DELTUR/(2005)/SecE/D/1614 z dnia 23 grudnia 2005 r. w odpowiednim zakresie i uznanie żądań skarżących podniesionych w postępowaniu w pierwszej instancji;
– jeżeli żadne z powyższych żądań nie zostałoby uwzględnione, ewentualnie, uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji, o którym mowa w treści żądania głównego i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie uzasadniają wnoszone przez siebie odwołanie od przedmiotowego postanowienia Sądu Pierwszej Instancji w następujący sposób.
Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd nie jest ograniczony do ustalenia stanu faktycznego w zawisłym przed nim postępowaniu wyłącznie na podstawie wniosków stron i wydania rozstrzygnięcia w sprawie wyłącznie na podstawie materiału dowodowego przedstawionego przez strony. Z art. 21 Statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika mianowicie, że na Trybunale Sprawiedliwości i Sądzie Pierwszej Instancji spoczywa obowiązek ustalenia stanu faktycznego oraz że nie tylko mogą, ale muszą one podejmować stosowne środki z własnej inicjatywy, jeżeli jest to konieczne.
W związku z tym, że w niniejszej sprawie Sąd Pierwszej Instancji nie wyjaśnił, czy zaskarżona decyzja Komisji zawierała stosowne pouczenie adresatów decyzji dotyczące środków zaskarżenia i poinformował wnoszących odwołanie o braku formalnym decyzji dopiero po upływie miesiąca, a zatem po upływie terminu na wniesienie skargi, Sąd naruszył art. 21 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, art. 64 Regulaminu Sądu Pierwszej Instancji i materialne prawo wspólnotowe w związku z zasadami dotyczącymi zakresu domniemania zgodności aktu prawnego z prawem oraz teorii pozoru istnienia aktu prawnego. Prawu wspólnotowemu znana jest mianowicie instytucja bezwzględnie nieważnego aktu prawnego jako sankcja szczególnie doniosłego i oczywistego braku aktu prawnego.
Gdyby zaskarżona decyzja zawierała stosowne pouczenie adresatów decyzji dotyczące środków zaskarżenia wnoszący odwołanie natychmiast udzieliliby pełnomocnictwa adwokatowi, korzystającemu z pełni uprawnień zawodowych i wnieśli skargę w wyznaczonym terminie. Stwierdzenie Sądu, jakoby wnoszący odwołanie oraz ich tureccy przedstawiciele nie wykazali należytej staranności, której należy wymagać od świadomego skarżącego, nie zwalnia Komisji z obowiązku stosownego pouczenia adresatów decyzji dotyczącego środków zaskarżenia.
______
(1) Dz.U. C 212, str. 29.
