Rezolucja perspektywa finansowa na lata 2007-2013 - co dalej?(2006/C 115/16)
(Dz.U.UE C z dnia 16 maja 2006 r.)
Komitet Regionów,
uwzględniając swoją opinię w sprawie perspektywy finansowej - komunikat "Budowanie naszej wspólnej przyszłości: wyzwania dla polityki i środki budżetowe rozszerzonej Unii na lata 2007-2013" (CdR 162/2004 fin),
uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego w sprawie "Budowanie naszej wspólnej przyszłości: wyzwania dla polityki i środki budżetowe rozszerzonej Unii na lata 2007-2013" (A6-0153/2005),
a także mając na uwadze, co następuje:
1) Rada Europejska na swym posiedzeniu w dniach 16-17 czerwca br. nie osiągnęła porozumienia w sprawie budżetu na kolejny okres planowania (2007-2013).
2) Prezydencja brytyjska była wzywana do kontynuowania dyskusji w oparciu o dotychczasowe osiągnięcia w celu uzgodnienia wszystkich kwestii niezbędnych do osiągnięcia porozumienia w najbliższym możliwym terminie.
3) Konieczne jest przyjęcie jeszcze w roku 2005 perspektywy finansowej umożliwiającej skuteczną politykę solidarności, spójności terytorialnej i większego wzrostu i zatrudnienia w Europie począwszy od roku 2007,
na 62. sesji plenarnej w dniach 16-17 listopada 2005 r. (posiedzenie z dnia 17 listopada) przyjął następującą rezolucję:
Komitet Regionów
1. ponownie potwierdza swe poparcie dla zrównoważonych propozycji Komisji Europejskiej w ich początkowej postaci, ukształtowanej na podstawie realnej oceny potrzeb i przyjętej po szeroko zakrojonych, czteroletnich konsultacjach z władzami lokalnymi i regionalnymi; poparcie to Komitet wyrażał już w swej opinii (CdR 162/2004 fin), potwierdzając je w deklaracji przyjętej wspólnie z Parlamentem Europejskim dnia 6 kwietnia 2005 r. oraz w deklaracji wrocławskiej z dnia 20 maja 2005 r.;
2. akceptuje propozycje przedstawione przez prezydencję luksemburską, w szczególności natomiast zgadza się z Parlamentem Europejskim, że perspektywa finansowa powinna zostać ukształtowana w sposób, który zagwarantuje wystarczające środki na pełną realizację celów w zakresie konkurencyjności i rozwoju oraz dostęp wszystkich regionów europejskich do funduszy regionalnych i strukturalnych. Jest to niezbędne, jeśli Unia Europejska ma wykonać przyjęte przez siebie zobowiązania i uniknąć wzrostu społecznego rozczarowania swym działaniem. Wszelkie obniżenie pułapu budżetowego stanowi zagrożenie dla podstawowych zasad polityki spójności, a w konsekwencji podważa zasadę solidarności, stanowiącą wszakże szczególny i podstawowy składnik integracji europejskiej i europejskiego modelu społecznego. Obcinanie budżetu w tej dziedzinie może skutkować renacjonalizacją polityki regionalnej w większości krajów dawnej piętnastki UE, co jest oczywiście sprzeczne z poglądami europejskich regionów i samorządów lokalnych;
3. zwraca uwagę na zbieżność poglądów między KR-em a Parlamentem Europejskim, podkreślając znaczenie PE jako równoprawnego partnera negocjacji budżetowych;
4. wzywa Państwa Członkowskie, by oparły się nawoływaniom do ograniczenia budżetu Unii; proponuje natomiast, by Państwa Członkowskie zapewniły UE budżet, który pozwoli jej skutecznie działać w tych dziedzinach, w których musi ona i może w korzystny i zauważalny sposób oddziaływać na warunki życia obywateli Europy oraz na ich miejsca życia i pracy. Komitet zwraca uwagę, że będzie to wymagało silnego przywództwa, nie ulegającego wątpliwości udowodnienia partnerskiej współpracy międzybranżowej i ciągłej publicznej debaty w najbliższych miesiącach w celu uzgodnienia głównych dziedzin, w których Unia zapewnia owo korzystne oddziaływanie;
5. przypomina Państwom Członkowskim, że polityka spójności jest dziedziną, w której UE przynosi rzeczywistą wartość dodaną; finansowanie tej dziedziny na szczeblu unijnym generuje bowiem większe zyski i silniejszy efekt dźwigni niż na szczeblu krajowym. Polityka spójności sprawdziła się jako nieodzowne narzędzie zwalczania nierówności gospodarczych i społecznych między regionami europejskimi oraz wewnątrz nich; nierówności te stanowią główną przeszkodę w osiąganiu sprawnie działającego europejskiego rynku wewnętrznego. Polityka spójności ma podstawowe znaczenie dla tego, by te regiony, które są w tyle za średnią unijną, były w stanie osiągnąć cele strategii lizbońskiej; należy zatem bezwzględnie uznać ją za nieodzowne uzupełnienie polityczne wszystkich strategii na rzecz rozwoju i zatrudnienia w Europie;
6. popiera wysiłki podejmowane przez Przewodniczącego Komisji Europejskiej w celu wznowienia rozmów na temat perspektywy finansowej, uważając, że może to również umożliwić postęp w debacie nad zasadami modernizacji budżetu UE; podkreśla jednak, że wszelkie propozycje w tej dziedzinie muszą opierać się na pewnych minimalnych założeniach finansowych. W tym kontekście Komitet odnotowuje propozycje utworzenia "Funduszu Dostosowania do Globalizacji" oraz mechanizmów JEREMIE i JASPERS, uznając, że rozwiązania te należy proponować jako uzupełnienie, a nie alternatywę dla linii budżetowych mających służyć osiągnięciu celu w zakresie konwergencji, konkurencyjności i zatrudnienia;
7. w tejże dziedzinie ostrzega ponadto przed przeznaczaniem środków unijnych na realizację wyłącznie krajowych polityk konkurencyjności i zatrudnienia, w przekonaniu, że najlepszym sposobem zagospodarowania funduszy unijnych jest dalsze kształtowanie spójności terytorialnej w ramach programu na rzecz konkurencyjności i rozwoju wpisanego w główny nurt ogólnounijnej polityki spójności; co więcej, żąda by zasady współfinansowania z funduszy strukturalnych w dalszym ciągu umożliwiały współfinansowanie ze źródeł prywatnych;
8. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że nieformalny szczyt w Hampton Court 27 października nie zaowocował wznowieniem debaty na temat perspektywy finansowej;
9. szczególne obawy wiąże z tym, że opóźnianie porozumienia będzie negatywnie oddziaływało na sposób postrzegania Europy przez jej obywateli, utrudni rozruch kolejnego okresu programowania i wywoła niestabilność finansową w samorządach lokalnych i terytorialnych UE, co pociągnie za sobą negatywne reperkusje gospodarcze, przede wszystkim w nowych Państwach Członkowskich, które mogą mieć poważne trudności z realizacją zobowiązań powstałych w okresie przejściowym, a do których spełnienia Państwa Członkowskie zobowiązały się w umowach akcesyjnych przed ostatnim rozszerzeniem Unii Europejskiej.
10. ponownie wzywa prezydencję brytyjską do zrobienia wszystkiego, co konieczne dla osiągnięcia porozumienia do końca bieżącego roku.
Bruksela, 17 listopada 2005 r.
|
Przewodniczący |
|
Komitetu Regionów |
|
Peter STRAUB |
