Inicjatywa w celu przyjęcia decyzji ramowej Rady w sprawie europejskiego nakazu wykonania i przekazywania osób skazanych pomiędzy Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej.

Inicjatywa Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji w celu przyjęcia decyzji ramowej Rady w sprawie europejskiego nakazu wykonania i przekazywania osób skazanych pomiędzy Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej

(2005/C 150/01)

(Dz.U.UE C z dnia 21 czerwca 2005 r.)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 1 lit. a) oraz art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rada Europejska na posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. podkreśliła, że zasada wzajemnego uznawania powinna stanowić w obrębie Unii podstawę współpracy sądowej zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych.

(2) W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z posiedzenia w Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych⁽¹⁾, w którym to programie wezwała do dokonania oceny potrzeb w zakresie nowoczesnych mechanizmów wzajemnego uznawania prawomocnych wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności (środek 14) oraz w zakresie rozszerzenia stosowania zasady przekazywania osób skazanych w celu objęcia nią osób zamieszkałych w Państwie Członkowskim (środek 16).

(3) Program haski dotyczący wzmacniania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej⁽²⁾ wymaga od Państw Członkowskich zakończenia programu środków, w szczególności w dziedzinie wykonania prawomocnie orzeczonych kar pozbawienia wolności.

(4) Wszystkie Państwa Członkowskie Unii Europejskiej ratyfikowały Konwencję Rady Europy o przekazywaniu osób skazanych, z dnia 21 marca 1983 r. Na mocy tej Konwencji osoby skazane mogą być przekazywane w celu odbycia reszty kary wyłącznie do państwa, którego są obywatelami, oraz wyłącznie za ich zgodą oraz za zgodą zainteresowanych państw. Protokół dodatkowy do tej Konwencji z dnia 18 grudnia 1997 r., który pod pewnymi warunkami pozwala na przekazanie danej osoby bez jej zgody, nie został ratyfikowany przez wszystkie Państwa Członkowskie. Żaden z dokumentów nie nakłada zasadniczego obowiązku przejęcia osób skazanych w celu wykonania sankcji lub zastosowania innego środka.

(5) W stosunkach między Państwami Członkowskimi, które cechuje szczególne wzajemne zaufanie do systemów prawnych innych Państw Członkowskich, należy wyjść poza istniejące instrumenty Rady Europy dotyczące przekazywania w celu wykonania kary. Należy nałożyć na państwo wykonujące zasadniczy obowiązek przejmowania swoich obywateli oraz osób mających legalne miejsce pobytu stałego na jego terytorium, wobec których w innym Państwie Członkowskim została prawomocnie orzeczona kara pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający, niezależnie od tego, czy wyraziły one na to zgodę, o ile nie istnieją szczególne przyczyny odmowy.

(6) Przekazanie osób skazanych w celu odbycia sankcji do państwa, którego są obywatelami, państwa legalnego pobytu lub państwa, z którym osoby te łączą inne bliskie związki, sprzyja ich resocjalizacji.

(7) Niniejsza decyzja ramowa służy⁽³⁾ poszanowaniu praw podstawowych i przestrzeganiu zasad uznanych w art. 6 Traktatu i odzwierciedlonych w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej rozdziale VI. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie powinien być interpretowany jako zakaz odmowy wykonania orzeczenia, jeśli istnieją obiektywne przesłanki, aby przypuszczać, że wyrok został wydany w celu ukarania danej osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, obywatelstwo, język, poglądy polityczne lub orientację seksualną albo że jej sytuacja może ulec pogorszeniu z któregokolwiek z tych powodów.

(8) Niniejsza decyzja ramowa nie ma na celu⁽³⁾ uniemożliwienia żadnemu z Państw Członkowskich stosowania ich własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących sprawiedliwego procesu sądowego, wolności stowarzyszania się, wolności prasy i wyrażania opinii w innych mediach,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

Artykuł  1

Definicje

Do celów niniejszej decyzji ramowej przyjmuje się następujące definicje:

a) "europejski nakaz wykonania" oznacza decyzję wydaną przez właściwy organ państwa wydającego w celu wykonania sankcji orzeczonej prawomocnie wobec osoby fizycznej przez sąd tego państwa;

b) "sankcja" oznacza każdą karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności orzeczony przez sąd, na czas określony lub bezterminowo, na podstawie postępowania karnego przeprowadzonego w związku z przestępstwem;

c) "państwo wydające" oznacza Państwo Członkowskie, w którym wydano europejski nakaz wykonania;

d) "państwo wykonujące" oznacza Państwo Członkowskie, któremu został przekazany europejski nakaz wykonania w celu jego wykonania.

Artykuł  2

Wyznaczenie właściwych organów

1. Każde Państwo Członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ lub organy zgodnie z jego przepisami krajowymi są właściwe w rozumieniu niniejszej decyzji ramowej w przypadkach, gdy to Państwo Członkowskie jest państwem wydającym lub państwem wykonującym.

2. Bez uszczerbku dla art. 3, każde Państwo Członkowskie może wyznaczyć, jeśli jest to konieczne ze względu na organizację jego systemu wewnętrznego, jeden lub kilka organów centralnych odpowiedzialnych za administracyjne przekazywanie i odbieranie europejskiego nakazu wykonania oraz za wspomaganie właściwych organów.

3. Sekretariat Generalny Rady udostępnia otrzymane informacje wszystkim Państwom Członkowskim i Komisji.

Artykuł  3

Cel

1. Celem niniejszej decyzji ramowej jest określenie zasad, stosownie do których Państwo Członkowskie uznaje i wykonuje na swoim terytorium sankcję orzeczoną przez sąd innego Państwa Członkowskiego, zgodnie z art. 1 lit. b), niezależnie od tego, czy wykonanie już rozpoczęto, czy też nie.

2. Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie w przypadkach, gdy osoba skazana znajduje się w państwie wydającym lub w państwie wykonującym.

3. a) Następujące artykuły niniejszej decyzji ramowej mają także zastosowanie przy wykonywaniu kar, jeżeli dana osoba, zgodnie z warunkiem określonym w art. 5 ust. 3 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi⁽⁴⁾, jest przekazywana do państwa wykonującego w celu odbycia tam kary pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego, orzeczonego w państwie wydającym:

– artykuł 2: Definicje,

– artykuł 2: Wyznaczenie właściwych organów,

– artykuł 4 ust. 3-6: Przekazywanie europejskiego nakazu wykonania,

– artykuł 6: Forma i treść europejskiego nakazu wykonania,

– artykuł 8: Uznawanie i wykonywanie europejskiego nakazu wykonania,

– artykuł 10: Decyzja w sprawie europejskiego nakazu wykonania,

– artykuł 11: Przekazanie osób,

– artykuł 12: Tranzyt,

– artykuł 13: Prawo regulujące wykonanie,

– artykuł 15: Amnestia, ułaskawienie, rewizja orzeczenia,

– artykuł 16: Informacje przekazywane przez państwo wydające,

– artykuł 17 lit. a), c), d), e) i f): Informacje przekazywane przez państwo wykonujące,

– artykuł 18: Skutki przekazania osoby skazanej,

– artykuł 19: Koszty,

– artykuł 20: Stosunek do innych umów i ustaleń,

– artykuł 21: Wykonanie,

– artykuł 22: Wejście w życie.

b) Następujące artykuły decyzji ramowej mają również zastosowanie do wykonywania kar, jeżeli, stosownie do art. 4 ust. 6 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, państwo wykonujące zobowiązuje się do wykonania kary:

– artykuł 1: Definicje,

– artykuł 8: Uznawanie i wykonywanie europejskiego nakazu wykonania,

– artykuł 12: Tranzyt,

– artykuł 13: Prawo regulujące wykonanie,

– artykuł 15: Amnestia, ułaskawienie, rewizja orzeczenia,

– artykuł 17 lit. c), d), e) i f): Informacje przekazywane przez państwo wykonujące,

– artykuł 18: Skutki przekazania osoby skazanej,

– artykuł 19: Koszty,

– artykuł 20: Stosunek do innych umów i ustaleń,

– artykuł 21: Wykonanie,

– artykuł 22: Wejście w życie.

Państwo, które wydało europejski nakaz aresztowania, dostarcza państwu wykonującemu informacje zawarte w europejskim nakazie wykonania. Właściwe organy kontaktują się bezpośrednio w sprawach odnoszących się do niniejszego ustępu.

4. Niniejsza decyzja ramowa nie narusza obowiązku poszanowania praw podstawowych i ogólnych zasad prawa określonych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł  4

Przekazywanie europejskiego nakazu wykonania

1. Europejski nakaz wykonania dotyczący sankcji w rozumieniu art. 1 lit. b) może zostać przekazany organom Państwa Członkowskiego, o których mowa w art. 2 ust. 1, którego obywatelem jest osoba fizyczna, wobec której orzeczono sankcję, w którym to państwie osoba ta ma miejsce legalnego pobytu stałego lub z którym łączą ją bliskie związki. W tym drugim przypadku europejski nakaz wykonania może zostać przekazany wyłącznie za zgodą osoby skazanej. Państwo wykonujące może także z własnej inicjatywy wystąpić do państwa wydającego z wnioskiem o przekazanie europejskiego nakazu wykonania. Również osoba skazana może wystąpić do właściwych organów państwa wydającego lub państwa wykonującego z wnioskiem o wszczęcie procedury na podstawie niniejszej decyzji ramowej.

2. Europejski nakaz wykonania nie jest przekazywany, jeżeli osoba, wobec której orzeczono sankcję, ma miejsce legalnego pobytu stałego w państwie wydającym, chyba że osoba skazana wyrazi zgodę na przekazanie lub orzeczenie albo wydana w jego następstwie decyzja administracyjna zawiera nakaz wydalenia lub deportacji lub przewiduje inny środek, na podstawie którego osoba ta nie może po odbyciu sankcji pozostać na terytorium państwa wydającego.

3. Okoliczność, że oprócz sankcji w rozumieniu art. 1 lit. b) w odniesieniu do czynu stanowiącego podstawę wydania europejskiego nakazu wykonania została orzeczona także grzywna, która nie została jeszcze zapłacona przez osobę skazaną, nie uniemożliwia przekazania europejskiego nakazu wykonania. Egzekucja grzywny w innym Państwie Członkowskim odbywa się na podstawie właściwych przepisów stosowanych w tym zakresie między Państwami Członkowskimi.

4. Europejski nakaz wykonania jest przekazywany bezpośrednio przez właściwy organ państwa wydającego właściwemu organowi państwa wykonującego za pomocą jakiegokolwiek środka pozwalającego na uzyskanie dokumentu pisemnego, umożliwiającego państwu wykonującemu stwierdzenie jego autentyczności. Wszelkie oficjalne zawiadomienia przekazywane są bezpośrednio pomiędzy wymienionymi właściwymi organami.

5. Państwo wydające przekazuje każdorazowo europejski nakaz wykonania odnoszący się do danej osoby tylko do jednego państwa wykonującego.

6. Jeżeli właściwemu organowi w państwie wydającym nie jest znany właściwy organ w państwie wykonującym, podejmuje on niezbędne starania w celu uzyskania takiej informacji od państwa wykonującego, również poprzez punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej utworzonej na podstawie wspólnego działania Rady 98/428/WSiSW⁽⁵⁾.

7. Jeżeli organ państwa wykonującego, który otrzymuje europejski nakaz wykonania, nie jest właściwy do uznania tego nakazu ani do podjęcia działań niezbędnych do jego wykonania, przekazuje on z urzędu europejski nakaz wykonania właściwemu organowi oraz informuje o tym odpowiednio właściwy organ w państwie wydającym.

Artykuł  5

Stanowisko osoby skazanej i pouczenie jej

1. Jeżeli osoba skazana przebywa w państwie wydającym, zapewnia się jej, w miarę możliwości, sposobność przedstawienia jej stanowiska ustnie lub na piśmie przed wydaniem europejskiego nakazu wykonania. Z zastrzeżeniem art. 4 ust. 1 zdanie drugie, zgoda tej osoby na przekazanie europejskiego nakazu wykonania nie jest wymagana. Jednakże jej stanowisko jest brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o wydaniu europejskiego nakazu wykonania oraz przy określeniu państwa wykonującego, do którego nakaz ten zostanie przekazany.

2. Jeżeli osoba skazana przebywa w państwie wydającym, właściwy organ tego państwa poucza ją o skutkach przekazania nakazu do państwa wykonującego. Jeżeli osoba skazana przebywa w państwie wykonującym, pouczenia dokonuje właściwy organ tego państwa, jeżeli leży to w interesie wymiaru sprawiedliwości.

Artykuł  6

Forma i treść europejskiego nakazu wykonania

1. Europejski nakaz wykonania zawiera informacje wymienione w formularzu zawartym w Załączniku. Właściwy organ państwa wydającego potwierdza prawidłowość podanych informacji i podpisuje go.

2. Europejski nakaz wykonania jest tłumaczony na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonującego. Każde Państwo Członkowskie może przy przyjęciu niniejszej decyzji ramowej lub w terminie późniejszym oświadczyć w deklaracji złożonej w Sekretariacie Generalnym Rady, że będzie przyjmowało tłumaczenie w jednym lub kilku innych językach urzędowych Unii.

Artykuł  7

Zakres stosowania

1. Następujące przestępstwa stanowią podstawę uznania i wykonania europejskiego nakazu wykonania zgodnie z niniejszą decyzją ramową i bez weryfikacji podwójnej karalności czynu, jeżeli zgodnie z prawem państwa wydającego są w tym państwie zagrożone karą pozbawienia wolności o górnej granicy ustawowego zagrożenia co najmniej trzech lat lub zastosowaniem środka zabezpieczającego:

– udział w organizacji przestępczej,

– terroryzm,

– handel ludźmi,

– wykorzystywanie seksualne dzieci i pornografia dziecięca,

– nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

– nielegalny handel bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi,

– korupcja,

– nadużycia finansowe, w tym mające negatywny wpływ na interesy finansowe Wspólnot Europejskich w rozumieniu Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich⁽⁶⁾,

– pranie wpływów pieniężnych z przestępczości,

– fałszowanie walut, w tym euro,

– przestępczość komputerowa,

– przestępczość przeciwko środowisku, w tym nielegalny handel zagrożonymi gatunkami zwierząt i roślin oraz ich odmianami,

– ułatwienie bezprawnego wjazdu i pobytu,

– zabójstwo, ciężkie uszkodzenie ciała,

– nielegalny handel organami i tkankami ludzkimi,

– porwanie, bezprawne przetrzymywanie i branie zakładników,

– rasizm i ksenofobia,

– kradzież zorganizowana lub rozbój z użyciem broni,

– nielegalny handel dobrami kultury, w tym antykami i dziełami sztuki,

– oszustwo,

– ściąganie haraczy i wymuszenie,

– podrabianie towarów i piractwo,

– fałszowanie dokumentów urzędowych i handel nimi,

– fałszowanie środków płatniczych,

– nielegalny handel substancjami hormonalnymi i innymi środkami pobudzającymi wzrost,

– nielegalny handel materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,

– handel kradzionymi pojazdami,

– gwałt,

– podpalenie,

– przestępstwa podlegające jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Karnego,

– bezprawne zajęcie samolotu/statku,

– sabotaż.

2. Rada może w dowolnym czasie podjąć decyzję, stanowiąc jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem Europejskim, na warunkach określonych w art. 39 ust. 1 Traktatu, o dodaniu innych rodzajów przestępstw do wykazu zawartego w ust. 1. Rada bada, w świetle sprawozdania przedłożonego jej na podstawie art. 21 ust. 4 niniejszej decyzji ramowej, czy wykaz ten należy rozszerzyć lub zmienić.

3. W odniesieniu do przestępstw innych niż określone w ust. 1 państwo wykonujące może uzależnić uznanie i wykonanie europejskiego nakazu wykonania od tego, czy nakaz ten odnosi się do czynów stanowiących przestępstwo także w świetle prawa państwa wykonującego, niezależnie od jego znamion czy też sposobu określenia przestępstwa.

Artykuł  8

Uznawanie i wykonywanie europejskiego nakazu wykonania

1. Właściwy organ państwa wykonującego, z pominięciem dalszych formalności, uznaje europejski nakaz wykonania, który został przekazany zgodnie z art. 4, oraz niezwłocznie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu jego wykonania, chyba że właściwy organ postanowi powołać jedną z podstaw odmowy uznania i wykonania, przewidzianych w art. 10.

2. W przypadku gdy sankcja ze względu na jej długość jest niezgodna z podstawowymi zasadami prawa państwa wykonującego, właściwy organ tego państwa może podjąć decyzję o dostosowaniu sankcji do jej maksymalnej wysokości przewidzianej za przestępstwo w prawie krajowym tego państwa.

3. W przypadku gdy sankcja ze względu na jej rodzaj jest niezgodna z prawem państwa wykonującego, właściwy organ tego państwa może orzeczeniem sądowym lub aktem administracyjnym dostosować ją do kary lub środka przewidzianego za przestępstwo tego samego rodzaju zgodnie z prawem tego państwa. Sankcja ta lub środek musi odpowiadać możliwie najściślej sankcji orzeczonej w państwie wydającym, co oznacza, że sankcja nie może zostać zamieniona na karę pieniężną. Dostosowanie nie może spowodować zaostrzenia sankcji orzeczonej w państwie wydającym.

4. Jeżeli europejski nakaz wykonania został wydany również w związku z czynami nieobjętymi art. 7 ust. 1, a państwo wykonujące odmawia uznania i wykonania europejskiego nakaz wykonania ze względu na te czyny, zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. b), państwo to musi zwrócić się do państwa wydającego o informację, jaka część sankcji odnosi się do tych czynów. Po otrzymaniu tej informacji państwo wykonujące może zmniejszyć sankcję o tę jej część, która została wskazana przez państwo wydające.

Artykuł  9

Podstawy odmowy uznania i wykonania

1. Właściwe organy w państwie wykonującym mogą odmówić uznania i wykonania europejskiego nakazu wykonania, jeżeli:

a) przeciwko danej osobie w odniesieniu do tych samych czynów zostało wydane orzeczenie w państwie wykonującym lub w państwie innym niż państwo wydające lub wykonujące, o ile w tym drugim przypadku orzeczenie zostało wykonane, jest aktualnie wykonywane lub nie może być już wykonane zgodnie z prawem państwa, w którym wydano to orzeczenie;

b) w przypadku, o którym mowa w art. 7 ust. 3, nakaz wykonania odnosi się do czynów, które nie stanowiłyby przestępstwa zgodnie z prawem państwa wykonującego; jednakże w odniesieniu do podatków lub opłat, ceł i obrotu dewizowego nie można odmówić wykonania nakazu wykonania na tej podstawie, że prawo państwa wykonującego nie nakłada tego samego rodzaju podatków lub opłat albo też nie zawiera tego samego rodzaju przepisów dotyczących podatków, opłat, ceł oraz obrotu dewizowego, co prawo państwa wydające;

c) wykonanie orzeczenia zgodnie z prawem państwa wykonującego uległo przedawnieniu, o ile europejski nakaz wykonania odnosi się do czynów, które wchodzą w zakres jurysdykcji państwa wykonującego zgodnie z jego własnym prawem;

d) europejski nakaz wykonania został wydany przeciwko osobie fizycznej, która zgodnie z przepisami państwa wykonującego ze względu na swój wiek nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyny, w związku z którymi wydano europejski nakaz wykonania;

e) w chwili otrzymania europejskiego nakazu wykonania przez właściwy organ, zgodnie z art. 4 ust. 1, pozostały do odbycia mniej niż cztery miesiące sankcji;

f) dana osoba nie wyraża zgody na przekazanie europejskiego nakazu wykonania, a nakaz został wydany w celu wykonania sankcji orzeczonej zaocznie, o ile osoba ta nie została osobiście wezwana lub poinformowana w inny sposób o czasie i miejscu postępowania, które zakończyło się wydaniem orzeczenia zaocznego lub jeżeli osoba ta nie zgłosiła właściwemu organowi, że nie kwestionuje rozstrzygnięcia;

g) osoba fizyczna, wobec której został wydany europejski nakaz wykonania, nie posiada ani obywatelstwa państwa wykonującego, ani miejsca legalnego pobytu stałego w tym państwie, ani też nie łączą jej z nim jeszcze bliskie związki.

2. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. a), f) i g) zanim właściwy organ państwa wykonującego podejmie decyzję o odmowie uznania i wykonania europejskiego nakazu wykonania, zasięga opinii właściwego organu w państwie wydającym, z wykorzystaniem wszelkich odpowiednich środków, a w stosownych przypadkach zwraca się też z prośbą o niezwłoczne przekazanie wszelkich niezbędnych dodatkowych informacji.

Artykuł  10

Decyzja w sprawie europejskiego nakazu wykonania oraz terminy

1. Właściwy organ państwa wykonującego podejmuje decyzję w sprawie wykonania europejskiego nakazu wykonania tak szybko, jak to możliwe, a w każdym razie w terminie nieprzekraczającym trzech tygodni od otrzymania tego nakazu.

2. Jeżeli w wyjątkowych przypadkach nie jest możliwe podjęcie decyzji w sprawie wykonania europejskiego nakazu wykonania w terminie określonym w ust. 1, właściwy organ państwa wykonującego niezwłocznie informuje o tym oraz o zaistniałych przyczynach właściwy organ państwa wydającego. W takiej sytuacji decyzja podejmowana jest możliwie najszybciej.

Artykuł  11

Przekazanie osób

1. Jeżeli osoba, wobec której wydany został europejski nakaz wykonania, przebywa w państwie wydającym, jest ona przekazywana do państwa wykonującego możliwie najszybciej w terminie uzgodnionym między właściwymi organami państwa wydającego i państwa wykonującego.

2. Przekazanie osoby następuje w terminie nieprzekraczającym dwóch tygodni od wydania ostatecznej decyzji o wykonaniu europejskiego nakazu wykonania.

3. Jeżeli nieprzewidziane okoliczności uniemożliwiają przekazanie osoby w terminie określonym w ust. 2, właściwe organy państwa wydającego i wykonującego niezwłocznie kontaktują się ze sobą i uzgadniają nowy termin przekazania.

4. Przekazanie może wyjątkowo zostać tymczasowo wstrzymane z uwagi na istotne powody humanitarne, w szczególności jeżeli istnieją poważne podstawy, by przypuszczać, że w oczywisty sposób zagroziłoby to życiu lub zdrowiu danej osoby. Przekazanie następuje niezwłocznie po ustaniu tych powodów. Właściwy organ państwa wydającego niezwłocznie informuje właściwy organ państwa wykonującego i uzgadnia z nim nową datę przekazania.

Artykuł  12

Tranzyt

1. Każde Państwo Członkowskie wyraża zgodę na tranzyt przez swoje terytorium osoby skazanej, która jest przekazywana państwu wykonującemu, pod warunkiem że dane Państwo Członkowskie otrzymało informacje obejmujące:

a) tożsamość i obywatelstwo osoby, której dotyczy europejski nakaz wykonania;

b) istnienie europejskiego nakazu wykonania;

c) rodzaj i kwalifikację prawną przestępstwa stanowiącego podstawę wydania europejskiego nakazu wykonania;

d) opis okoliczności przestępstwa, w tym jego daty i miejsca.

2. Wniosek tranzytowy i informacje określone w ust. 1 mogą zostać przekazane za pomocą jakiegokolwiek środka pozwalającego na uzyskanie dokumentu pisemnego. Państwo Członkowskie, przez którego terytorium ma się odbyć tranzyt, powiadamia w ten sam sposób o swojej decyzji, która podejmowana jest w trybie priorytetowym, nie później niż w terminie tygodnia od otrzymania wniosku.

3. Wniosek tranzytowy nie jest wymagany w wypadku transportu drogą lotniczą, jeżeli nie są planowane międzylądowania. Jednakże w przypadku niezaplanowanego lądowania państwo wydające przekazuje informacje, o których mowa w ust. 1.

Artykuł  13

Prawo regulujące wykonanie

1. Wykonanie europejskiego nakazu wykonania podlega prawu państwa wykonującego w taki sam sposób jak wykonanie sankcji nałożonych przez to państwo. Jedynie organy państwa wykonującego, z zastrzeżeniem z ust. 2 i 3, są właściwe w sprawach dotyczących procedury wykonania i określenia wszystkich odnoszących się do niej środków, w tym podstaw zwolnienia warunkowego.

2. Właściwy organ państwa wykonującego zalicza każdy okres pozbawienia wolności odbyty w państwie wydającym lub w innym państwie w związku z sankcją, w odniesieniu do której wydany został europejski nakaz wykonania, na poczet kary pozbawienia wolności, która ma zostać odbyta w państwie wykonującym.

3. O ile nie uzgodniono inaczej między państwem wydającym i państwem wykonującym, warunkowe zwolnienie może być udzielone jedynie pod warunkiem, że osoba skazana odbyła w sumie przynajmniej połowę sankcji w państwach wydającym i wykonującym.

4. Decyzja w sprawie warunkowego zwolnienia uwzględnia te przepisy prawa krajowego, wskazane przez państwo wydające, zgodnie z którymi dana osoba ma prawo do warunkowego zwolnienia w określonym momencie.

Artykuł  14

Zasada specjalności

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 osoba przekazywana do państwa wykonującego zgodnie z niniejszą decyzją ramową nie może być ścigana, skazana lub w inny sposób pozbawiona wolności za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem inne niż to, w wyniku którego została przekazana.

2. Ustępu 1 nie stosuje się w następujących przypadkach:

a) gdy osoba przekazana, mając możliwość opuszczenia terytorium państwa wykonującego, nie uczyniła tego w terminie 45 dni od jej ostatecznego zwolnienia, lub po opuszczeniu tego terytorium powróciła na nie;

b) gdy przestępstwo nie jest zagrożone karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności;

c) gdy postępowanie karne nie prowadzi do zastosowania środka ograniczającego wolność osobistą;

d) gdy osoba przekazywana mogłaby podlegać karze lub zastosowaniu środka karnego, które nie wiążą się z pozbawieniem wolności, w szczególności karze grzywny, środka dotyczącego mienia lub środka zastosowanego w ich miejsce, nawet jeżeli kara ta lub środek może powodować ograniczenie wolności osobistej danej osoby;

e) gdy dana osoba wyraziła zgodę na przekazanie;

f) gdy dana osoba, po jej przekazaniu, wyraźnie zrzekła się prawa do zastosowania wobec niej zasady specjalności w odniesieniu do określonych przestępstw popełnionych przed jej przekazaniem. Zrzeczenie dokonywane jest przed właściwymi organami sądowymi państwa wykonującego i jest ono protokołowane zgodnie z prawem krajowym tego państwa. Zrzeczenie należy sporządzić w taki sposób, aby wynikało z niego jasno, że osoba dokonała go dobrowolnie z pełną świadomością jego skutków. W tym celu dana osoba ma prawo do zasięgnięcia porady prawnej;

g) gdy państwo wydające wyraża zgodę na podstawie ust. 3.

3. Wniosek o wyrażenie zgody składa się do właściwych organów państwa wydającego, wraz z informacjami, o których mowa w art. 8 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, oraz tłumaczeniem zgodnie z art. 8 ust. 2 tej decyzji. Zgody udziela się, jeżeli przestępstwo, z uwagi na które wnioskuje się o nią, mogłoby skutkować przekazaniem danej osoby zgodnie z tą decyzją ramową. Decyzja podejmowana jest w terminie 30 dni od otrzymania wniosku. W sytuacjach, o których mowa w art. 5 tej decyzji ramowej, państwo wykonujące udziela gwarancji przewidzianych w tym artykule.

Artykuł  15

Amnestia, ułaskawienie, rewizja orzeczenia

1. Państwo wydające jak również państwo wykonujące mogą udzielić amnestii lub zastosować ułaskawienie.

2. Jedynie państwo wydające może rozstrzygnąć wniosek o rewizję orzeczenia nakładającego sankcję, która ma być wykonana zgodnie z niniejszą decyzją ramową.

Artykuł  16

Informacje przekazywane przez państwo wydające

1. Właściwy organ państwa wydającego niezwłocznie informuje właściwy organ państwa wykonującego o wszelkich decyzjach lub środkach, w wyniku których sankcja przestaje być wykonalna ze skutkiem natychmiastowym lub po upływie pewnego okresu.

2. Państwo wykonujące zaprzestaje wykonywania sankcji bezpośrednio po uzyskaniu informacji o takiej decyzji lub środku od właściwego organu państwa wydającego.

Artykuł  17

Informacje przekazywane przez państwo wykonujące

Właściwy organ państwa wykonującego niezwłocznie informuje właściwy organ państwa wydającego w jakikolwiek sposób pozwalający na uzyskanie dokumentu pisemnego o:

a) przekazaniu europejskiego nakazu wykonania właściwemu organowi zgodnie z art. 4 ust. 6;

b) wszelkich decyzjach o odmowie uznania i wykonania europejskiego nakazu wykonania zgodnie z art. 9, wraz z uzasadnieniem decyzji;

c) dostosowaniu sankcji zgodnie z art. 8 ust. 2 lub 3, wraz z uzasadnieniem decyzji;

d) całkowitym lub częściowym niewykonaniu nakazu z powodów, o których mowa w art. 8 ust. 4, art. 13 ust. 1, i art. 15, ust. 1, wraz z uzasadnieniem decyzji oraz, w przypadku częściowego niewykonania z powodów, o których mowa w art. 8 ust. 4 wraz z wnioskiem o udzielenie informacji, która część sankcji odnosi się do czynów będących przedmiotem nakazu;

e) okoliczności, że dana osoba bez uzasadnienia nie rozpoczęła jeszcze odbywania sankcji;

f) ucieczce skazanego przed wykonaniem sankcji w całości;

g) wykonaniu sankcji, niezwłocznie po jego zakończeniu.

Artykuł  18

Skutki przekazania osoby skazanej

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 państwo wydające po przekazaniu danej osoby nie może przystępować do dalszego wykonywania sankcji, w związku z którą wydano europejski nakaz wykonania przekazany zgodnie z art. 4.

2. Państwo wydające ponownie uzyskuje prawo do wykonania sankcji po uzyskaniu informacji od państwa wykonującego o całkowitym lub częściowym niewykonaniu orzeczenia zgodnie z art. 8 ust. 4, art. 15 ust. 1 oraz art. 17 lit. d) i e).

Artykuł  19

Koszty

Koszty powstałe w związku ze stosowaniem niniejszej decyzji ramowej są ponoszone przez państwo wykonujące, z wyjątkiem kosztów, które powstały wyłącznie na terytorium, na którym władzę sprawuje państwo wydające.

Artykuł  20

Stosunek do innych umów i porozumień

Państwa Członkowskie mogą nadal stosować umowy lub porozumienia dwustronne lub wielostronne pozostające w mocy w chwili przyjęcia niniejszej decyzji ramowej, o ile takie umowy lub porozumienia pozwalają na rozszerzenie celów niniejszej decyzji ramowej oraz przyczyniają się do uproszczenia lub ułatwienia procedur wykonywania sankcji.

Artykuł  21

Wykonanie

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki mające na celu wykonanie niniejszej decyzji ramowej do dnia .....⁽⁷⁾.

2. Państwa Członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji tekst przepisów przenoszących do ich prawa krajowego obowiązki nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej. Na podstawie sprawozdania sporządzonego przez Komisję na podstawie tych informacji Rada, nie później niż ...⁽⁸⁾, oceni, w jakim zakresie Państwa Członkowskie zastosowały się do niniejszej decyzji ramowej.

3. Sekretariat Generalny Rady powiadamia Państwa Członkowskie oraz Komisję o deklaracjach złożonych zgodnie z art. 6 ust. 2.

4. Komisja na podstawie otrzymanych informacji sporządzi do dnia ...⁽⁹⁾ sprawozdanie, do którego załączone będą wszelkie propozycje, które uzna za stosowne.

Artykuł  22

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w ......, dnia .....

	W imieniu Rady
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 12 z 15.1.2001, str. 10.

⁽²⁾ Dz.U. C 53 z 3.3.2005, str. 1.

⁽³⁾ Służba prawno-lingiwstyczna zwraca uwagę, że zaproponowane sformułowanie jest niezgodne z zasadami redagowania europejskich aktów prawnych. Preambuła określa jedynie motywy, jakimi kieruje się prawodawca przy formułowaniu artykułów, i w związku z tym nie może zawierać treści normatywnych ani określać skutków prawnych proponowanego tekstu. Dokonanie takiej oceny jest zastrzeżone dla Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 190 z 18.7.2002, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 191 z 7.7.1998, str. 4.

⁽⁶⁾ Dz.U. C 316 z 27.11.1995, str. 49.

⁽⁷⁾ Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej decyzji ramowej.

⁽⁸⁾ Cztery lata od daty wejścia w życie niniejszej decyzji ramowej.

⁽⁹⁾ Pięć lat od daty wejścia w życie niniejszej decyzji ramowej.

ZAŁĄCZNIK

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

EUROPEJSKI NAKAZ WYKONANIA

grafika

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2005.150.1
• Rodzaj: Akt przygotowawczy
• Tytuł: Inicjatywa w celu przyjęcia decyzji ramowej Rady w sprawie europejskiego nakazu wykonania i przekazywania osób skazanych pomiędzy Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej.
• Data aktu: 21/06/2005
• Data ogłoszenia: 21/06/2005