Algieria-Polska. Konwencja konsularna. Algier.1983.12.04.

KONWENCJA KONSULARNA

między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej,

podpisana w Algierze dnia 4 grudnia 1983 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 4 grudnia 1983 r. została podpisana w Algierze Konwencja konsularna między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w następującym brzmieniu:

KONWENCJA KONSULARNA

między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej.

Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

i Rząd Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej,

kierując się pragnieniem umacniania więzi przyjaźni między obydwoma krajami, stwierdzając że Konwencja wiedeńska o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. będzie nadal miała zastosowanie do zagadnień, które nie zostały w sposób wyraźny uregulowane w niniejszej konwencji, postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły pełnomocników: (pominięto),

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  PIERWSZA

DEFINICJE.

Artykuł  1

Dla celów niniejszej konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:

a) wyrażenie "obywatel" oznacza:

- w Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej wszystkich obywateli algierskich, włącznie z osobami prawnymi, jeśli wynika to z treści konwencji, należycie ustanowionymi, zgodnie z ustawodawstwem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, posiadającymi swoją siedzibę na jej terytorium,

- w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wszystkich obywateli polskich, włącznie z osobami prawnymi, jeśli wynika to z treści konwencji, należycie ustanowionymi, zgodnie z ustawodawstwem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, posiadającymi swoją siedzibę na jej terytorium;

b) wyrażenie "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat lub wicekonsulat;

c) wyrażenie "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu do wykonywania funkcji konsularnych;

d) wyrażenie "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę powołaną do działania w tym charakterze;

e) wyrażenie "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, łącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze do wykonywania funkcji konsularnych;

f) wyrażenie "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę zatrudnioną w służbie administracyjnej lub technicznej urzędu konsularnego;

g) wyrażenie "członek personelu służby" oznacza każdą osobę zatrudnioną w służbie domowej urzędu konsularnego;

h) wyrażenie "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych, pracowników konsularnych i członków personelu służby;

i) wyrażenie "pomieszczenia konsularne" oznacza budynki lub części budynków i tereny przyległe do nich, niezależnie od tego, czyją są własnością, używane wyłącznie do celów urzędu konsularnego;

j) wyrażenie "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe i rejestry urzędu konsularnego, jak również materiały szyfrowe, kartoteki oraz meble przeznaczone do ich zabezpieczenia i przechowywania;

k) wyrażenie "statek" Państwa wysyłającego oznacza każde urządzenie pływające, upoważnione do podnoszenia bandery tego Państwa, z wyjątkiem okrętów wojennych;

l) wyrażenie "samolot" Państwa wysyłającego oznacza każdy statek powietrzny zarejestrowany w tym Państwie, z wyjątkiem samolotów wojskowych.

CZĘŚĆ  DRUGA

USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW KONSULARNYCH I PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH.

Artykuł  2

1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego jedynie za zgodą tego Państwa.

2. Siedziba urzędu konsularnego, jego klasa i okręg konsularny są ustalane przez Państwo wysyłające i podlegają aprobacie Państwa przyjmującego.

3. Późniejsze zmiany siedziby urzędu konsularnego, jego klasy i okręgu konsularnego mogą być dokonywane przez Państwo wysyłające jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.

Artykuł  3

1. Kierownik urzędu konsularnego jest mianowany przez Państwo wysyłające. Będzie on uznany przez Państwo przyjmujące i dopuszczony do wykonywania swych funkcji po przedstawieniu w drodze dyplomatycznej listu komisyjnego lub innego podobnego dokumentu. W tej samej drodze będzie mu udzielone niezwłocznie i bezpłatnie exequatur, w którym będzie określony jego okręg konsularny.

2. List komisyjny lub inny podobny dokument wskazuje imiona i nazwisko oraz stopień kierownika urzędu konsularnego, jak również okręg konsularny i siedzibę urzędu konsularnego.

3. Do czasu udzielenia exequatur kierownik urzędu konsularnego może być tymczasowo dopuszczony przez Państwo przyjmujące do wykonywania swych funkcji i korzystać z postanowień niniejszej konwencji.

Artykuł  4

Z chwilą gdy kierownik urzędu konsularnego zostanie dopuszczony, choćby tymczasowo, do wykonywania swych funkcji, Państwo przyjmujące powinno niezwłocznie zawiadomić o tym właściwe organy okręgu konsularnego. Powinno ono również zapewnić podjęcie niezbędnych środków dla umożliwienia kierownikowi urzędu konsularnego wywiązywania się z obowiązków urzędowych i korzystania z postanowień niniejszej konwencji.

Artykuł  5

1. Ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego notyfikuje się:

a) nominacje członków urzędu konsularnego, ich przybycie do urzędu konsularnego po mianowaniu, ich ostateczny wyjazd lub zaprzestanie przez nich wykonywania ich funkcji oraz wszelkie inne zmiany wpływające na ich status, które mogą powstać w czasie ich służby w urzędzie konsularnym;

b) przybycie i ostateczny wyjazd osoby należącej do rodziny członka urzędu konsularnego, pozostającej z nim we wspólnocie domowej, oraz, jeżeli to ma miejsce, fakt, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny;

c) zatrudnienie i zwolnienie osób mających miejsce stałego pobytu w Państwie przyjmującym, jako członków urzędu konsularnego.

2. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydadzą urzędnikom konsularnym odpowiednie dokumenty stwierdzające ich stanowiska i prawo do wykonywania funkcji konsularnych.

Artykuł  6

Państwo wysyłające określa liczebność członków urzędu konsularnego, biorąc pod uwagę jego znaczenie oraz potrzeby normalnego rozwijania działalności urzędu. Państwo przyjmujące może jednak żądać, aby liczebność personelu była utrzymana w granicach uznanych przez nie za rozsądne, z uwzględnieniem warunków istniejących w okręgu konsularnym oraz potrzeb danego urzędu konsularnego.

Artykuł  7

Urzędnikami konsularnymi mogą być jedynie obywatele Państwa wysyłającego.

Artykuł  8

1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie ma możności wykonywania swych funkcji z jakichkolwiek przyczyn lub jeżeli jego stanowisko nie jest obsadzone, Państwo wysyłające może wyznaczyć jako kierownika urzędu konsularnego - urzędnika konsularnego zatrudnionego w tym urzędzie lub w innym urzędzie konsularnym znajdującym się w Państwie przyjmującym bądź członka personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego. O powyższym uprzednio notyfikuje się ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.

2. Tymczasowy kierownik urzędu, o którym mowa w ustępie 1, będzie korzystał podczas wykonywania tymczasowo funkcji kierownika urzędu z ułatwień, przywilejów i immunitetów przyznawanych kierownikowi urzędu konsularnego. W razie powierzenia tych funkcji członkowi personelu dyplomatycznego będzie on nadal korzystał z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych.

Artykuł  9

1. Państwo przyjmujące może w każdej chwili zawiadomić Państwo wysyłające, że urzędnik konsularny jest persona non grata lub że jakikolwiek inny członek urzędu konsularnego jest osobą niepożądaną. Wówczas Państwo wysyłające, odpowiednio do wypadku, albo odwoła daną osobę, albo położy kres jej funkcjom w urzędzie konsularnym.

2. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie obowiązków wynikających z ustępu 1, Państwo przyjmujące może odpowiednio do wypadku albo cofnąć exequatur danej osobie, albo przestać ją uważać za członka urzędu konsularnego. O tym ostatnim wypadku Państwo przyjmujące notyfikuje Państwu wysyłającemu.

CZĘŚĆ  TRZECIA

UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY.

Artykuł  10

Państwo przyjmujące udzieli wszelkich ułatwień w wykonywaniu przez urząd konsularny jego funkcji.

Artykuł  11

1. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana na budynku urzędu konsularnego, jak również na rezydencji kierownika urzędu konsularnego i na jego środkach transportu w czasie, gdy są używane do celów służbowych.

2. Godło Państwa wysyłającego wraz z odpowiednim napisem w języku oficjalnym tego państwa oznaczającym urząd konsularny może być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny, jak również na rezydencji kierownika tego urzędu.

Artykuł  12

1. Państwo przyjmujące ułatwi na swym terytorium Państwu wysyłającemu, zgodnie ze swymi ustawami i innymi przepisami, nabycie pomieszczeń niezbędnych dla urzędu konsularnego lub pomoże Państwu wysyłającemu w uzyskaniu pomieszczeń w inny sposób.

2. W miarę potrzeby pomoże ono również urzędowi konsularnemu w uzyskaniu odpowiednich mieszkań dla jego członków.

Artykuł  13

1. Zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego Państwo wysyłające może:

a) nabywać na własność, posiadać lub użytkować tereny, budynki lub części budynków, niezbędne na siedzibę urzędu konsularnego, na rezydencję dla kierownika urzędu konsularnego lub na mieszkania dla innych członków urzędu konsularnego;

b) budować, przebudowywać lub przystosowywać na terenach do niego należących budynki i przynależności niezbędne do powyższych celów;

c) przenosić prawa własności terenów, budynków lub części budynków w ten sposób nabytych lub zbudowanych.

2. Postanowienia niniejszego artykułu nie zwalniają Państwa wysyłającego od obowiązków stosowania się do ustaw i innych przepisów w zakresie budownictwa i urbanistyki, mających zastosowanie na obszarze, na którym położone są te nieruchomości.

Artykuł  14

1. Pomieszczenia konsularne są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego, kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego albo osoby wyznaczonej przez jednego z nich. Jednakże zgoda kierownika urzędu konsularnego może być domniemana w razie pożaru lub innego nieszczęśliwego wypadku wymagającego niezwłocznych czynności ochronnych.

2. Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych środków dla ochrony pomieszczeń konsularnych przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz dla zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju urzędu konsularnego lub uchybieniu jego godności.

3. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosuje się również do rezydencji kierownika urzędu konsularnego.

4. Pomieszczenia konsularne, ich urządzenia, mienie urzędu konsularnego i jego środki transportu, a także mieszkania i środki transportu członków urzędu konsularnego nie podlegają żadnej postaci rekwizycji na cele obrony narodowej lub użyteczności publicznej. Jeżeli na te cele niezbędne jest wywłaszczenie, powinny być przedsięwzięte wszelkie odpowiednie środki dla uniknięcia utrudnienia wykonywania funkcji konsularnych i powinno być niezwłocznie wypłacone Państwu wysyłającemu odpowiednie i efektywne odszkodowanie.

Artykuł  15

1. Pomieszczenia konsularne i rezydencja kierownika urzędu konsularnego, których właścicielem lub najemcą jest Państwo wysyłające, są zwolnione od wszelkich podatków i opłat państwowych, regionalnych lub komunalnych, z wyjątkiem opłat pobieranych za świadczenie określonych usług.

2. Zwolnień wymienionych w ustępie 1 nie stosuje się do podatków i opłat ciążących na podstawie ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego na osobie, która zawarła umowę z Państwem wysyłającym.

Artykuł  16

1. Zgodnie z przyjętymi przez siebie ustawami i innymi przepisami Państwo przyjmujące zezwala na przewóz oraz udziela zwolnienia od wszelkich opłat celnych, podatków i innych związanych z tym należności, z wyjątkiem opłat za składowanie, przewóz i inne podobne usługi, co do:

a) przedmiotów przeznaczonych do użytku urzędu konsularnego, łącznie ze służbowymi pojazdami mechanicznymi;

b) przedmiotów przeznaczonych do użytku osobistego, łącznie z jednym pojazdem mechanicznym, urzędnika konsularnego i członków jego rodziny pozostających z nimi we wspólnocie domowej oraz przedmiotów przeznaczonych do urządzenia się; artykuły konsumpcyjne nie powinny przekraczać ilości koniecznych do bezpośredniego spożycia przez te osoby.

2. Pracownicy konsularni korzystają z przywilejów i zwolnień przewidzianych w ustępie 1 litera b) w odniesieniu do przedmiotów sprowadzonych w związku z pierwszym urządzeniem się.

3. Bagaże osobiste, przywiezione przez urzędników konsularnych i członków ich rodzin, pozostających z nimi we wspólnocie domowej, zwolnione są od rewizji celnej. Mogą być one poddane tej rewizji tylko wówczas, gdy zawierają przedmioty inne niż wymienione w ustępie 1 litera b) albo przedmioty, których przewóz lub wywóz jest zabroniony przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego lub które podlegają jego ustawom i innym przepisom o kwarantannie. Rewizja taka może być dokonana tylko w obecności urzędnika konsularnego lub członka jego rodziny.

Artykuł  17

1. Archiwa i dokumenty konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.

2. Archiwa te powinny być oddzielone od dokumentów i przedmiotów nie mających żadnego związku z wykonywaniem funkcji konsularnych.

Artykuł  18

1. Państwo przyjmujące dopuszcza i ochrania swobodę porozumiewania się urzędu konsularnego do wszelkich celów urzędowych. Przy porozumiewaniu się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi oraz innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, bez względu na to, gdzie się znajdują, urząd konsularny może używać wszelkich odpowiednich środków łączności, łącznie z kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi, pocztą dyplomatyczną lub konsularną oraz korespondencją sporządzoną kodem lub szyfrem. Urząd konsularny może jednak zainstalować nadajnik radiowy i używać go jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.

2. Korespondencja urzędu konsularnego, niezależnie od zastosowanego środka łączności, jak również opieczętowane worki, walizy i inne pakiety, zawierające korespondencję i przedmioty przeznaczone wyłącznie do urzędowego użytku, są nietykalne i organy Państwa przyjmującego nie będą ich kontrolować ani zatrzymywać, pod warunkiem że mają widoczne zewnętrzne oznaczenie wskazujące na ich urzędowy charakter. Jeżeli jednak właściwe organy Państwa przyjmującego mają poważne podstawy, aby przypuszczać, że poczta zawiera inne przedmioty niż wspomniane wyżej, mogą one prosić, aby poczta ta została otwarta w ich obecności przez upoważnionego przedstawiciela Państwa wysyłającego. Jeżeli prośba ta nie zostanie spełniona, poczta zostanie zwrócona do miejsca, skąd pochodzi.

3. Kurierem konsularnym może być jedynie obywatel Państwa wysyłającego, z zastrzeżeniem, że nie może on mieć stałego miejsca pobytu w Państwie przyjmującym. Powinien on być zaopatrzony w urzędowy dokument stwierdzający jego status i określający liczbę paczek stanowiących pocztę konsularną. W czasie wykonywania swych funkcji kurier ten jest chroniony przez Państwo przyjmujące. Korzysta on z nietykalności osobistej i nie może być aresztowany ani zatrzymany w jakikolwiek sposób.

4. Poczta konsularna może być powierzona kapitanowi statku lub samolotu handlowego udającego się do portu Państwa przyjmującego lub ten port opuszczającego. Kapitan powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument określający liczbę paczek składających się na pocztę, lecz nie jest on uważany za kuriera konsularnego. Na podstawie porozumienia z właściwymi organami miejscowymi Państwa przyjmującego urząd konsularny może wysłać jednego ze swych członków w celu bezpośredniego i swobodnego odebrania poczty konsularnej od kapitana statku lub samolotu albo przekazania mu takiej poczty.

Artykuł  19

Państwo przyjmujące będzie traktowało urzędników konsularnych z należytym szacunkiem i zastosuje wszelkie odpowiednie środki dla zapobiegania jakimkolwiek zamachom na ich osoby, wolność lub godność.

Artykuł  20

1. Urzędnicy konsularni i pracownicy konsularni nie podlegają jurysdykcji władz sądowych i administracyjnych Państwa przyjmującego w odniesieniu do czynności dokonanych w wykonaniu funkcji konsularnych.

2. Postanowienia ustępu 1 nie stosuje się jednak do powództw cywilnych:

a) wynikłych z zawarcia przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego umowy, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób domniemany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;

b) wytoczonych przez osoby trzecie na skutek szkód powstałych w wyniku wypadku spowodowanego w Państwie przyjmującym przez pojazd, statek lub samolot.

Artykuł  21

1. Urzędnicy konsularni podlegają zatrzymaniu lub tymczasowemu aresztowaniu jedynie w razie popełnienia przestępstwa zagrożonego, zgodnie z ustawodawstwem Państwa przyjmującego, karą pozbawienia wolności na okres nie krótszy niż lat pięć i na podstawie postanowienia właściwej władzy sądowej.

2. Z wyjątkiem wypadku przewidzianego w ustępie 1, urzędnicy konsularni mogą być więzieni lub podlegać jakiejkolwiek innej formie ograniczenia ich wolności osobistej jedynie w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego.

3. Jeżeli wszczęto postępowanie karne przeciwko urzędnikowi konsularnemu, jest on obowiązany stawić się przed właściwymi organami. Postępowanie powinno być jednak prowadzone ze względami należnymi mu z uwagi na jego urzędowe stanowisko oraz, z wyjątkiem wypadku przewidzianego w ustępie 1, w sposób, który by możliwie jak najmniej utrudniał wykonywanie funkcji konsularnych. Jeżeli w okolicznościach wymienionych w ustępie 1 niezbędne jest tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie urzędnika konsularnego, postępowanie przeciwko niemu powinno być wszczęte w możliwie najkrótszym czasie.

4. W razie tymczasowego aresztowania lub zatrzymania urzędnika konsularnego lub członka jego rodziny pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące zawiadomi o tym niezwłocznie przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny, któremu on podlega.

Artykuł  22

1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani w charakterze świadków w toku postępowania sądowego lub administracyjnego. Pracownicy konsularni oraz członkowie personelu służby nie powinni odmawiać składania zeznań, z wyjątkiem wypadków wymienionych w ustępie 3. Jeżeli urzędnik konsularny odmawia złożenia zeznań, nie można stosować wobec niego żadnego środka przymusu ani sankcji.

2. Organ żądający zeznań powinien unikać utrudniania urzędnikowi konsularnemu wykonywania jego funkcji. Może on, gdy jest to możliwe, bądź przyjąć te zeznania w jego mieszkaniu lub w urzędzie konsularnym, bądź przyjąć od niego oświadczenie na piśmie.

3. Członkowie urzędu konsularnego nie są obowiązani do składania zeznań co do faktów związanych z wykonywaniem ich funkcji ani do przedstawiania urzędowej korespondencji i dokumentów odnoszących się do ich funkcji. Mają oni również prawo odmowy zeznań w charakterze rzeczoznawców w zakresie prawa Państwa wysyłającego.

Artykuł  23

1. Państwo wysyłające może zrzec się w odniesieniu do członka urzędu konsularnego przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej konwencji.

2. Zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne i notyfikowane Państwu przyjmującemu.

3. Wszczęcie przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego postępowania w wypadku, w którym mógłby on korzystać z immunitetu jurysdykcyjnego na podstawie artykułu 20, pozbawia go prawa powoływania się na immunitet jurysdykcyjny w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.

4. Zrzeczenie się immunitetu jurysdykcyjnego co do postępowania cywilnego lub administracyjnego nie jest uważane za pociągające za sobą zrzeczenie się immunitetu od środków wykonania orzeczenia; w stosunku do takich środków niezbędne jest odrębne zrzeczenie się.

Artykuł  24

1. Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, są zwolnieni od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i innych przepisach Państwa przyjmującego dotyczących rejestracji cudzoziemców i zezwolenia na pobyt.

2. Postanowienia ustępu 1 nie stosuje się jednak do pracownika konsularnego, który nie jest stałym pracownikiem Państwa wysyłającego lub wykonuje w Państwie przyjmującym jakąkolwiek prywatną działalność zarobkową, ani do członków jego rodziny, pozostających z nim we wspólnocie domowej.

Artykuł  25

Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej są zwolnieni w Państwie przyjmującym od wszelkich świadczeń osobistych, od wszelkiej służby publicznej jakiegokolwiek rodzaju oraz od obciążeń wojskowych, takich jak związane z rekwizycją, daninami i zakwaterowaniem.

Artykuł  26

1. Członkowie urzędu konsularnego oraz członkowie ich rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej są zwolnieni od wszelkich opłat i podatków osobistych i rzeczowych - państwowych, regionalnych i komunalnych - z wyjątkiem:

a) podatków pośrednich tego rodzaju, które zazwyczaj są wliczane w cenę towarów i usług;

b) opłat i podatków od prywatnego mienia nieruchomego położonego na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 15;

c) opłat i podatków od prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym, innych niż płace, wynagrodzenia lub dodatki otrzymywane od Państwa wysyłającego w związku z wykonywaniem ich funkcji lub obowiązków służbowych;

d) podatków od spadku i podatków od przeniesienia prawa własności, pobieranych przez Państwo przyjmujące, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 27;

e) opłat i podatków pobieranych z tytułu zapłaty za świadczenie określonych usług;

f) opłat rejestracyjnych, sądowych, hipotecznych i skarbowych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 15.

2. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których wynagrodzenia lub uposażenia nie są zwalniane od podatków od dochodów w Państwie przyjmującym, powinni wypełniać obowiązki nakładane na pracodawców przez ustawy i inne przepisy tego Państwa w zakresie pobierania podatku od dochodów.

Artykuł  27

W razie śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące jest obowiązane:

a) zezwolić na wywóz ruchomego mienia zmarłego, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci danej osoby;

b) nie pobierać państwowych, regionalnych ani komunalnych podatków od spadku ani podatków od przeniesienia prawa własności co do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem zmarłego w tym Państwie w charakterze członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny.

Artykuł  28

Członkowie urzędu konsularnego powinni przestrzegać wszelkich obowiązków przewidzianych przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, wynikającej z posługiwania się jakimkolwiek pojazdem.

Artykuł  29

Z zastrzeżeniem swych ustaw i innych przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, członkowie urzędu konsularnego mają zapewnioną swobodę poruszania się w granicach okręgu konsularnego w celu wykonywania swych funkcji.

Artykuł  30

1. Członkowie urzędu konsularnego i członkowie ich rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają miejsce stałego pobytu w tym Państwie, nie korzystają z przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej konwencji, z wyjątkiem postanowień ustępu 3 artykułu 22.

Artykuł  31

1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 członkowie urzędu konsularnego w zakresie pracy wykonywanej przez nich dla Państwa wysyłającego oraz członkowie ich rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej nie podlegają przepisom o ubezpieczeniu społecznym, jakie obowiązują w Państwie przyjmującym.

2. Zwolnienie przewidziane w ustępie 1 stosuje się również do członków personelu prywatnego, którzy są zatrudnieni wyłącznie u członków urzędu konsularnego, pod warunkiem że:

a) nie są oni obywatelami Państwa przyjmującego ani nie mają w nim stałego miejsca pobytu oraz

b) podlegają przepisom o ubezpieczeniu społecznym, obowiązującym w Państwie wysyłającym lub w Państwie trzecim.

3. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, do których nie stosuje się zwolnienia przewidzianego w ustępie 2, powinni przestrzegać obowiązków nakładanych na pracodawców przez przepisy Państwa przyjmującego o ubezpieczeniu społecznym.

4. Zwolnienie przewidziane w ustępach 1 i 2 nie wyklucza dobrowolnego uczestnictwa w systemie ubezpieczenia społecznego Państwa przyjmującego, pod warunkiem że takie uczestnictwo jest przez to Państwo dozwolone.

CZĘŚĆ  CZWARTA

FUNKCJE KONSULARNE.

Artykuł  32

Urzędnicy konsularni są uprawnieni do:

1) ochrony w Państwie przyjmującym interesów Państwa wysyłającego oraz praw i interesów jego obywateli i popierania rozwoju stosunków handlowych, gospodarczych, turystycznych, socjalnych, naukowych, kulturalnych i technicznych między tymi obydwoma Państwami;

2) udzielania pomocy obywatelom Państwa wysyłającego w załatwianiu spraw przed organami Państwa przyjmującego;

3) podejmowania, z zastrzeżeniem przestrzegania praktyki i przepisów postępowania obowiązujących w Państwie przyjmującym, czynności w celu zapewnienia odpowiedniego zastępstwa obywateli Państwa wysyłającego przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego i zastosowania środków tymczasowych zmierzających do ochrony praw i interesów tych obywateli, gdy osoby te z powodu nieobecności lub z jakiejkolwiek innej przyczyny nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów;

4) zapoznawania się wszelkimi legalnymi sposobami z warunkami i rozwojem życia handlowego, gospodarczego, turystycznego, społecznego, naukowego, kulturalnego i technicznego w Państwie przyjmującym, zdawania z tego sprawy rządowi Państwa wysyłającego oraz udzielania informacji osobom zainteresowanym.

Artykuł  33

Przy wykonywaniu swych funkcji urzędnicy konsularni mogą zwracać się do:

a) właściwych miejscowych organów swego okręgu konsularnego;

b) właściwych naczelnych organów Państwa przyjmującego w zakresie, w jakim to jest dopuszczalne na podstawie ustaw i innych przepisów oraz zwyczajów Państwa przyjmującego lub odpowiednich umów międzynarodowych.

Artykuł  34

W swym okręgu konsularnym urzędnicy konsularni mają prawo:

1) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego; w razie przeprowadzania spisu obywateli Państwa wysyłającego mogą oni zwrócić się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego, stosownie do ustaw i innych przepisów tego Państwa;

2) zamieszczać w prasie ogłoszenia przeznaczone dla obywateli Państwa wysyłającego i przekazywać im wszelkie dokumenty organów tego Państwa;

3) wydawać, wznawiać lub przedłużać ważność:

a) paszportów lub innych dokumentów podróży obywatelom Państwa wysyłającego;

b) wiz i odpowiednich dokumentów osobom, które pragną udać się do Państwa wysyłającego;

4) doręczać obywatelom swego Państwa sądowe i pozasądowe dokumenty oraz wykonywać rekwizycje dotyczące przesłuchań swych obywateli zgodnie z obowiązującymi umowami między tymi obydwoma Państwami;

5) tłumaczyć i legalizować wszelkie dokumenty wydawane przez organy lub urzędników Państwa wysyłającego albo Państwa przyjmującego; tłumaczenia te mają taką samą ważność i moc jak te, które są sporządzone przez tłumaczy przysięgłych jednego z obydwu Państw;

6) przyjmować wszelkie oświadczenia, sporządzać wszelkie akty, uwierzytelniać i poświadczać podpisy oraz poświadczać lub tłumaczyć dokumenty dotyczące obywateli Państwa wysyłającego.

Artykuł  35

Urzędnicy konsularni są uprawnieni do przyjmowania w formie aktu notarialnego, jeśli nie jest to sprzeczne z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego:

1) aktów i umów, które ich obywatele zamierzają sporządzić i zawrzeć w takiej formie, z wyjątkiem umów lub aktów dotyczących ustanowienia lub przeniesienia praw rzeczowych do nieruchomości położonych w Państwie przyjmującym;

2) aktów i umów, bez względu na obywatelstwo osób będących stronami, jeśli te akty i umowy odnoszą się do mienia znajdującego się na terytorium Państwa wysyłającego albo dotyczą spraw, które będą realizowane w tym Państwie lub mają wywoływać skutki prawne na jego terytorium.

Artykuł  36

Urzędnicy konsularni są uprawnieni do:

1) przyjmowania do depozytu, jeśli nie jest to sprzeczne z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, pieniędzy, dokumentów i wszelkich innych przedmiotów od obywateli Państwa wysyłającego lub na ich rachunek; depozyty te mogą być wywiezione z Państwa przyjmującego tylko zgodnie z ustawami i innymi przepisami tego Państwa;

2) sporządzania, uwierzytelniania i przechowywania w depozycie testamentów zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego.

Artykuł  37

Urzędnicy konsularni są uprawnieni do:

1) sporządzania, wpisywania i przekazywania akt stanu cywilnego obywateli Państwa wysyłającego;

2) udzielania ślubów lub przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński wówczas, gdy przyszli małżonkowie są obywatelami Państwa wysyłającego. Zawiadamiają oni o tym właściwe organy Państwa przyjmującego, jeżeli jest to wymagane przez ustawy i inne przepisy tego Państwa.

Artykuł  38

1. W razie konieczności ustanowienia opieki nad małoletnim lub niezdolnym do działań prawnych obywatelem Państwa wysyłającego, mającym miejsce stałego pobytu w Państwie przyjmującym, organy tego ostatniego Państwa są zobowiązane do poinformowania o tym właściwego urzędu konsularnego, skoro tylko dowiedzą się o takiej sytuacji. Taki sam tryb postępowania stosuje się do obywatela Państwa wysyłającego wówczas, gdy został on umieszczony w zakładzie z powodu choroby umysłowej.

2. Urzędnik konsularny może wyrazić swoją opinię odnośnie do środków, które powinny być zastosowane w interesie małoletniego lub niezdolnego do działań prawnych.

Artykuł  39

Urzędnicy konsularni mają swobodę porozumiewania się z obywatelami Państwa wysyłającego i udawania się do nich. Obywatele Państwa wysyłającego mają taką samą swobodę w odniesieniu do porozumiewania się z urzędnikami konsularnymi i udawania się do nich.

Artykuł  40

1. Urząd konsularny Państwa wysyłającego będzie powiadomiony przez organy Państwa przyjmującego o zastosowaniu wszelkich środków pozbawienia wolności wobec obywatela Państwa wysyłającego oraz o kwalifikacji prawnej zarzucanego mu czynu najpóźniej w ciągu ośmiu dni od daty tymczasowego aresztowania, zatrzymania lub zastosowania jakiegokolwiek innego środka pozbawienia wolności w stosunku do tego obywatela. Wszelka wiadomość skierowana do urzędu konsularnego przez osobę tymczasowo aresztowaną lub wobec której zastosowano jakikolwiek inny środek pozbawienia wolności osobistej powinna być bezzwłocznie przekazana przez organy Państwa przyjmującego. Organy te powinny poinformować zainteresowanego o jego uprawnieniach wynikających z postanowień niniejszego ustępu.

2. Urzędnicy konsularni mogą odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego, który jest tymczasowo aresztowany, zatrzymany lub pozbawiony wolności w jakikolwiek inny sposób, a także rozmawiać i korespondować z nim. Prawo widzenia się i porozumiewania się z nim będzie przyznawane urzędnikom konsularnym w terminie od dwóch do piętnastu dni od daty tymczasowego aresztowania, zatrzymania lub pozbawienia wolności osobistej w jakikolwiek inny sposób. Następnie właściwe organy Państwa przyjmującego przyznają w razie potrzeby urzędnikom konsularnym prawo odwiedzania wyżej wymienionego obywatela w rozsądnych odstępach czasu.

Artykuł  41

1. W razie śmierci obywatela Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym, właściwe organy tego Państwa bezzwłocznie powiadomią o tym urząd konsularny.

2. Na wniosek urzędu konsularnego, powiadomionego o śmierci jednego ze swych obywateli, właściwe organy Państwa przyjmującego przekażą mu zebrane informacje dla sporządzenia inwentarza spadku oraz listy spadkobierców.

3. Urząd konsularny Państwa wysyłającego może domagać się od właściwego organu Państwa przyjmującego bezzwłocznego podjęcia niezbędnych środków dla zabezpieczenia i zarządzania mieniem spadkowym pozostawionym na terytorium Państwa przyjmującego.

4. Urzędnik konsularny może przystąpić do wykonywania czynności, o których mowa w ustępie 3, osobiście lub za pośrednictwem przedstawiciela.

5. Jeżeli podjęte muszą być środki zabezpieczenia spadku, a żaden spadkobierca nie jest obecny lub reprezentowany, to organy Państwa przyjmującego zwracają się do urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego o ewentualne wzięcie udziału przy czynnościach nakładania i zdejmowania pieczęci oraz przy sporządzaniu inwentarza spadku.

6. Jeżeli po dokonaniu formalności dotyczących spadku na terytorium Państwa przyjmującego majątek spadku lub sumy pochodzące ze sprzedaży ruchomości i nieruchomości przypadają spadkobiercy, uprawnionemu lub zapisobiercy, będącemu obywatelem Państwa wysyłającego, który nie ma miejsca stałego pobytu w Państwie przyjmującym i który nie wyznaczył pełnomocnika, powyższe mienie lub sumy pochodzące z jego sprzedaży przekazane będą urzędowi konsularnemu Państwa wysyłającego, pod warunkiem że:

a) zostanie uzasadniony tytuł spadkobiercy, uprawnionego lub zapisobiercy;

b) właściwe organy zezwolą, jeżeli to niezbędne, na przekazanie mienia spadkowego lub sum pochodzących z jego sprzedaży;

c) wszystkie długi spadkowe zgłoszone w terminie przewidzianym przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego zostały zapłacone lub zabezpieczone;

d) podatek spadkowy został zapłacony lub zabezpieczony.

7. W razie śmierci obywatela Państwa wysyłającego, przebywającego tymczasowo na terytorium Państwa przyjmującego, rzeczy osobiste i pieniądze pozostawione przez zmarłego, do których nie zostało zgłoszone roszczenie przez obecnego spadkobiercę, będą tymczasowo przekazane dla zapewnienia ich ochrony, bez żadnych innych formalności, urzędowi konsularnemu Państwa wysyłającego, z zastrzeżeniem praw organów administracyjnych lub sądowych Państwa przyjmującego do ich zajęcia w interesie wymiaru sprawiedliwości. Urząd konsularny jest obowiązany przekazać te rzeczy osobiste i pieniądze pod zarząd i do likwidacji wyznaczonego organu Państwa przyjmującego. Powinien on przestrzegać ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego dotyczących wywozu tych rzeczy i przekazu pieniędzy.

Artykuł  42

W razie gdy statek Państwa wysyłającego znajduje się w porcie Państwa przyjmującego, po dokonaniu odprawy związanej z jego wejściem, kapitan oraz członkowie załogi statku mogą porozumiewać się z kierownikiem urzędu konsularnego, w którego okręgu znajduje się dany port, natomiast kierownik tego urzędu ma całkowitą swobodę w wykonywaniu funkcji określonych w artykule 43, bez mieszania się organów Państwa przyjmującego. Dla wykonywania tych funkcji kierownik urzędu konsularnego ma prawo wejść na pokład statku po dokonaniu odprawy związanej z jego wejściem. W tym celu kapitan oraz każdy członek załogi mogą udać się do urzędu konsularnego, w którego okręgu znajduje się statek, a jeżeli siedziba urzędu konsularnego znajduje się poza miastem portowym, organy Państwa przyjmującego zaopatrzą ich w przepustkę. W razie gdy organy odmówią wydania przepustki, uzasadniając to brakiem fizycznej możliwości ich powrotu na statek przed jego odpłynięciem, bezzwłocznie poinformują o tym właściwy urząd konsularny. Urzędnik konsularny może zwracać się do organów Państwa przyjmującego o udzielenie mu pomocy we wszelkich sprawach związanych z wykonywaniem funkcji określonych w niniejszym artykule; organy te udzielą tej pomocy zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego.

Artykuł  43

Urzędnicy konsularni są uprawnieni do:

1) przyjmowania wszelkich oświadczeń i sporządzania wszelkich dokumentów przewidzianych przez ustawy i inne przepisy Państwa wysyłającego, dotyczących:

a) rejestracji statku w Państwie wysyłającym wówczas, gdy statek nie był zbudowany ani zarejestrowany w Państwie przyjmującym, a w przeciwnym wypadku - po uzyskaniu zezwolenia wydanego przez to Państwo;

b) skreślenia z rejestru statku wycieczkowego Państwa wysyłającego;

c) wystawiania dokumentów uprawniających do żeglugi statków wycieczkowych Państwa wysyłającego;

d) wszelkiego przeniesienia prawa własności statku tego Państwa;

e) wszelkich zapisów hipotecznych lub innych obciążeń statku tego Państwa;

2) przesłuchiwania kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi statku Państwa wysyłającego, sprawdzania, przyjmowania i poświadczania wszelkich dokumentów statku, przyjmowania oświadczeń dotyczących podróży statku oraz innych czynności mających na celu ułatwienie wejścia, postoju i wyjścia statku;

3) towarzyszenia kapitanowi lub członkom załogi u organów Państwa przyjmującego i udzielania im pomocy, w tym również - w razie potrzeby - przed sądami;

4) rozstrzygania wszelkich sporów między kapitanem a członkami załogi, włącznie ze sporami dotyczącymi umów o pracę i warunków pracy; korzystania z uprawnień przyznanych im przez Państwo wysyłające w odniesieniu do zatrudnienia lub zwolnienia kapitana lub jakiegokolwiek członka załogi;

5) wykonywania prawa nadzoru i inspekcji przewidzianego w ustawach i innych przepisach Państwa wysyłającego w stosunku do statków tego Państwa, zgodnie z ustawodawstwem Państwa przyjmującego;

6) podejmowania w razie potrzeby środków w celu zapewnienia repatriacji lub leczenia szpitalnego kapitana albo innych członków załogi statku;

7) sporządzania spisów inwentarza i dokonywania innych niezbędnych czynności dla zabezpieczenia mienia i wszelkiego rodzaju przedmiotów pozostawionych przez obywateli marynarzy i pasażerów, którzy zaginęli lub których zgon nastąpił na pokładzie statku Państwa wysyłającego.

Artykuł  44

1. Organy Państwa przyjmującego nie będą interweniować w żadnych sprawach związanych z dowodzeniem statkiem, chyba że ze względów bezpieczeństwa żeglugi i na prośbę lub za zgodą kierownika urzędu konsularnego, a w wypadku gdyby on nie mógł jej udzielić - na prośbę lub za zgodą kapitana.

2. Organy Państwa przyjmującego nie będą ścigać przestępstw popełnionych na pokładzie statku, chyba że chodzi o przestępstwa:

a) naruszające spokój lub zdrowie publiczne, bezpieczeństwo życia na morzu, przepisy o ochronie morza przed zanieczyszczeniem, celne i inne dotyczące środków kontroli;

b) popełnione przez lub przeciwko osobom nie będącym członkami załogi lub obywatelami Państwa przyjmującego;

c) zagrożone według prawa Państwa przyjmującego karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż pięć lat.

3. W razie gdy dla wykonania uprawnień określonych w ustępie 2 organy Państwa przyjmującego zamierzają aresztować lub przesłuchać osobę znajdującą się na pokładzie albo też zająć mienie lub przeprowadzić na pokładzie statku urzędowe dochodzenie, organy te powiadomią w odpowiednim czasie właściwego urzędnika konsularnego w celu umożliwienia mu obecności przy tych wizytach, dochodzeniach lub aresztowaniach. Zawiadomienie takie powinno określać dokładną godzinę, a w razie niestawienia się urzędnika konsularnego lub jego przedstawiciela, czynności te zostaną podjęte bez jego obecności. Podobne postępowanie stosuje się w razie, gdy kapitan lub inni członkowie załogi wzywani są do składania oświadczeń przed organami sądowymi lub administracji terenowej. Jednakże w razie ujęcia sprawcy zbrodni lub występku na gorącym uczynku, organy Państwa przyjmującego zawiadomią pisemnie urzędnika konsularnego o podjęciu natychmiastowych środków. Urzędnik konsularny może porozumiewać się, zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, z tym sprawcą oraz podejmować właściwe kroki w celu jego ochrony oraz ochrony statku.

4. Postanowień niniejszego artykułu nie stosuje się do zwykłej kontroli w sprawach celnych, zdrowia, imigracyjnych i kontroli międzynarodowych świadectw bezpieczeństwa.

Artykuł  45

1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego uległ rozbiciu, osiadł na mieliźnie, został wyrzucony na brzeg, doznał awarii lub znajduje się w niebezpieczeństwie na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, właściwe organy tego Państwa powiadomią o tym niezwłocznie właściwego urzędnika konsularnego i zawiadomią go o środkach podjętych dla zabezpieczenia i ochrony statku, członków załogi, ładunku i mienia.

2. W razie nieobecności osoby upoważnionej do działania, urzędnik konsularny ma prawo podjąć w charakterze przedstawiciela armatora lub właściciela takie same środki, jakie mogliby oni przedsięwziąć w odniesieniu do statku, członków załogi, pasażerów i ładunku, gdyby byli obecni.

3. Jeżeli statek ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie w porcie lub stanowi zagrożenie dla żeglugi na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, właściwe organy mogą również zlecić podjęcie wszelkich niezbędnych środków dla uniknięcia szkód, które statek ten mógłby wyrządzić urządzeniom portowym lub innym statkom.

4. Żadne opłaty celne nie będą pobierane od statku, który uległ rozbiciu lub osiadł na mieliźnie, oraz od towarów lub przedmiotów pochodzących z tego statku, pod warunkiem że nie będą one udostępnione do spożycia w Państwie przyjmującym.

Artykuł  46

Urzędnik konsularny jest upoważniony do podejmowania niezbędnych środków dla ochrony praw swego obywatela, w razie gdy część ładunku należącego do obywatela Państwa wysyłającego - pochodząca ze statku płynącego pod banderą państwa trzeciego, który uległ rozbiciu - zostanie znaleziona na brzegu lub w jego pobliżu albo dostarczona do portu Państwa przyjmującego oraz gdy kapitan statku, armator lub właściciel tego mienia nie są w stanie podjąć środków dla ich zabezpieczenia.

Artykuł  47

1. Urzędnicy konsularni korzystają z prawa nadzoru i inspekcji przewidzianego w ustawach i innych przepisach Państwa wysyłającego w stosunku do samolotów tego Państwa oraz ich załóg zgodnie z ustawodawstwem Państwa przyjmującego. W razie potrzeby Państwo przyjmujące udzieli wszelkiej pomocy i ochrony samolotowi Państwa wysyłającego, członkom jego załogi i pasażerom.

2. Jeżeli samolot Państwa wysyłającego ulegnie wypadkowi na terytorium Państwa przyjmującego, właściwe organy tego Państwa niezwłocznie powiadomią najbliższy miejsca wypadku urząd konsularny.

Artykuł  48

Poza funkcjami wymienionymi w niniejszej konwencji urzędnicy konsularni są uprawnieni do wykonywania wszelkich innych funkcji powierzonych urzędowi konsularnemu przez Państwo wysyłające, których nie zakazują ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego lub którym Państwo to nie sprzeciwia się albo które są przewidziane w umowach międzynarodowych obowiązujących między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym.

Artykuł  49

1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za dokonywanie czynności konsularnych opłaty i inne należności przewidziane przez ustawy i inne przepisy Państwa wysyłającego.

2. Kwoty pobierane z tytułu opłat i innych należności przewidzianych w ustępie 1 oraz dotyczące ich pokwitowania są zwolnione w Państwie przyjmującym od wszelkich opłat i podatków.

CZĘŚĆ  PIĄTA

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  50

1. Postanowienia niniejszej konwencji stosuje się odpowiednio w razie wykonywania funkcji konsularnych przez przedstawicielstwo dyplomatyczne.

2. Nazwiska członków przedstawicielstwa dyplomatycznego, przydzielonych do wydziału konsularnego lub w inny sposób powołanych do wykonywania funkcji konsularnych przedstawicielstwa, są notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego lub organowi wyznaczonemu przez to ministerstwo.

3. Przy wykonywaniu funkcji konsularnych przedstawicielstwo dyplomatyczne może zwracać się do:

a) organów miejscowych okręgu konsularnego;

b) organów naczelnych Państwa przyjmującego, jeżeli jest to dopuszczalne na podstawie ustaw i innych przepisów oraz zwyczajów Państwa przyjmującego lub odpowiednich umów międzynarodowych.

4. Przywileje i immunitety członków przedstawicielstwa dyplomatycznego, wymienionych w ustępie 2, podlegają nadal normom prawa międzynarodowego dotyczącym stosunków dyplomatycznych.

Artykuł  51

1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestego dnia od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.

2. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może ona być wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron. W takim wypadku traci moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.

Na dowód czego Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Sporządzono w Algierze dnia 4 grudnia 1983 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, arabskim i francuskim, przy czym wszystkie trzy teksty mają jednakową moc. W razie rozbieżności przy interpretacji postanowień niniejszej konwencji tekst w języku francuskim będzie rozstrzygający.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 13 grudnia 1984 r.

• Identyfikator: Dz.U.1985.16.67
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Algieria-Polska. Konwencja konsularna. Algier.1983.12.04.
• Data aktu: 04/12/1983
• Data ogłoszenia: 19/04/1985
• Data wejścia w życie: 14/03/1985