Francja-Polska. Konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym. Układ dodatkowy dotyczący systemu zabezpieczenia społecznego stosowanego do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw zrównanych z górnictwem. Układ dodatkowy dotyczący sposobu przekazywania funduszów i Protokół ogólny. Paryż.1948.06.09.

KONWENCJA GENERALNA

podpisane w Paryżu dnia 9 czerwca 1948 r.

pomiędzy Polską a Francją o zabezpieczeniu społecznym, Układ dodatkowy dotyczący systemu zabezpieczenia społecznego stosowanego do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw zrównanych z górnictwem, Układ dodatkowy dotyczący sposobu przekazywania funduszów i Protokół ogólny, ^*

(Ratyfikowane zgodnie z ustawą z dnia 18 listopada 1948 r.- Dz. U. R. P. Nr 58, poz. 460).

W Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 9 czerwca 1948 r. podpisane zostały w Paryżu Konwencja generalna pomiędzy Polską a Francja o zabezpieczeniu społecznym, Układ dodatkowy dotyczący systemu zabezpieczenia społecznego stosowanego do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw zrównanych z górnictwem, Układ dodatkowy dotyczący sposobu przekazywania funduszów i Protokół ogólnych, Akty o następującym brzmieniu:

KONWENCJA GENERALNA

pomiędzy Polską a Francją o zabezpieczeniu społecznym.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

i Prezydent Republiki Francuskiej

Pragnąc zapewnić korzyści ustawodawstwa o zabezpieczeniu społecznym, obowiązującego w obu układających się Państwach, osobom, do których ustawodawstwo to stosuje się lub stosowało się, postanowili zawrzeć konwencję i w tym celu mianowali swych pełnomocników, a mianowicie (pominięto),

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za należyte i ważne, ustalili zgodnie następujące postanowienia:

TYTUŁ  I.

- Zasady ogólne.

Artykuł  1.

§ 1.  Polscy i Francuscy pracownicy najemni lub pracownicy zrównani z najemnymi na podstawie przepisów o zabezpieczeniu społecznym, wymienionych w art. 2 niniejszej konwencji, objęci są powyższymi przepisami, obowiązującymi w Polsce lub we Francji i korzystają z nich na tych samych warunkach, co obywatele każdego z tych krajów.

§ 2.  Inni obywatele Polscy lub francuscy, nie wymienieni w § 1 niniejszego artykułu, objęci są przepisami dotyczącymi świadczeń rodzinnych, wymienionymi w art. 2 i obowiązującymi w Polsce lub we Francji, i korzystają z nich na tych samych warunkach, co obywatele każdego z tych krajów.

§ 3.  Obywatele polscy lub francuscy, zamieszkali w Polsce lub we Francji, mogą ubezpieczyć się dobrowolnie lub kontynuować dobrowolnie ubezpieczenie w zakresie przepisów, wymienionych w art. 2, na tych samych warunkach jak obywatele kraju, w którym zamieszkują, z uwzględnieniem ewentualnych okresów ubezpieczenia we Francji lub w Polsce.

Artykuł  2.

§ 1.  Przepisy prawne o zabezpieczeniu społecznym, do których stosuje się niniejsza konwencja, są następujące:

1) - We Francji:

a) ustawodawstwo ogólne, normujące zasadę zabezpieczenia społecznego;

b) ustawodawstwo ogólne, normujące system ubezpieczeń społecznych osób, zatrudnionych w zawodach nierolniczych, i dotyczące ubezpieczenia na wypadek choroby, inwalidztwa, starości i śmierci oraz pokrycia ciężarów macierzyństwa;

c) ustawodawstwo o ubezpieczeniu społecznym pracowników najemnych i zrównanych z nimi, zatrudnionych w zawodach rolniczych, i dotyczące pokrycia tych samych ryzyk i ciężarów;

d) ustawodawstwo dotyczące świadczeń rodzinnych;

e) ustawodawstwo o zapobieganiu wypadkom w zatrudnieniu i chorobom zawodowym oraz o odszkodowaniu za wypadki w zatrudnieniu i choroby zawodowe;

f) specjalne systemy zabezpieczenia społecznego, jeżeli dotyczą ryzyk i świadczeń, objętych ustawodawstwem wymienionym w ustępach poprzednich, a mianowicie system zabezpieczenia społecznego w górnictwie.

2) - W Polsce:

a) ustawodawstwo ogólne, dotyczące ubezpieczenia na wypadek choroby i ubezpieczenia od wypadków (chorób zawodowych) w zatrudnieniu;

b) ustawodawstwo, dotyczące ubezpieczenia robotników i pracowników umysłowych na wypadek inwalidztwa, starości lub przedwczesnej śmierci, nie wyłączając systemów specjalnych;

c) ustawodawstwo, dotyczące ubezpieczenia rodzinnego (świadczeń rodzinnych);

d) ustawodawstwo, dotyczące systemu dodatkowego ubezpieczenia emerytalnego górników i zrównanych z nimi pracowników oraz innych zawodów.

§ 2.  Konwencja niniejsza stosować się będzie również do wszystkich aktów ustawodawczych lub zarządzeń, które zmieniły lub zmienią albo uzupełniły lub uzupełnią przepisy prawne, wyszczególnione w § 1 niniejszego artykułu.

Natomiast konwencja niniejsza będzie się stosować do:

a) aktów ustawodawczych lub zarządzeń, wprowadzających nowy rodzaj zabezpieczenia społecznego tylko w razie zawarcia odpowiedniego porozumienia się w tym przedmiocie pomiędzy obu układającymi się krajami;

b) do aktów ustawodawczych lub zarządzeń, rozciągających istniejące systemy na nowe kategorie uprawnionych, tylko w razie braku sprzeciwu Rządu zainteresowanego kraju, notyfikowanego Rządowi drugiego kraju w ciągu trzech miesięcy od daty urzędowego ogłoszenia wymienionych aktów.

Artykuł  3.

§ 1.  Pracownicy najemni lub zrównani z najemnymi przez przepisy, obowiązujące w każdym z układających się krajów, zatrudnieni w jednym z tych krajów, objęci są ustawodawstwem właściwym dla miejsca ich zatrudnienia.

§ 2.  Od zasady, ustalonej w § 1, przewiduje się następujące wyjątki:

a) Pracownicy najemni i zrównani z nimi, zatrudnieni w innym kraju, niż kraj ich stałego miejsca zamieszkania, przez przedsiębiorstwo, mające w kraju ich miejsca zamieszkania zakład pracy, w którym zainteresowani są na stałe zatrudnieni, pozostają objęci ustawodawstwem, obowiązującym w kraju swego stałego miejsca zatrudnienia, jeśli ich zatrudnienie na obszarze drugiego kraju nie trwa dłużej niż 6 miesięcy; w przypadku, gdy zatrudnienie to, przedłużone z przyczyn nie przewidzianych poza okres pierwotnie zamierzony, przekracza 6 miesięcy, stosowanie do nich ustawodawstwa, obowiązującego w kraju stałego zatrudnienia, będzie mogło być wyjątkowo utrzymane za zgodą Rządu kraju przejściowego zatrudnienia.

b) Pracownicy najemni i zrównani z nimi pracownicy publicznych lub prywatnych przedsiębiorstw transportowych jednego z obu umawiających się krajów, zatrudnieni w drugim kraju bądź przejściowo, bądź jako personel objazdowy, podlegają wyłącznie przepisom, obowiązującym w kraju, w którym przedsiębiorstwo ma swą siedzibę.

c) Pracownicy najemni lub zrównani z nimi pracownicy oficjalnej administracji publicznej, wysłani z jednego układającego się kraju do drugiego, podlegają przepisom obowiązującym w kraju, z którego zostali wysłani.

§ 3.  Obywatele polscy lub francuscy, inni niż pracownicy najemni lub zrównani z nimi, podlegają ustawodawstwu dotyczącemu świadczeń rodzinnych, obowiązującemu w miejscu wykonywania głównych czynności zawodowych. Jeśli nie wykonywają żadnych czynności zawodowych, podlegają ustawodawstwu o świadczeniach rodzinnych, obowiązującemu w miejscu ich stałego zamieszkania.

§ 4.  Zwierzchnie władze administracyjne obu układających się Państw mogą, za wspólną zgodą, przewidzieć wyjątki od zasad, ustalonych w §§ 1 i 3 niniejszego artykułu. Mogą one również ustalić, że przewidziane w § 2 wyjątki nie będą miały zastosowania w pewnych szczególnych przypadkach.

Artykuł  4.

Przepisy § 1 art. 3 stosują się, bez względu na obywatelstwo zainteresowanego, do pracowników najemnych lub zrównanych z nimi pracowników zatrudnionych na placówkach dyplomatycznych i konsularnych polskich lub francuskich oraz w służbie osobistej urzędników tych placówek.

Jednakże:

1) -wyłączeni są spod działania postanowień niniejszego artykułu zawodowi urzędnicy dyplomatyczni i konsularni, łącznie z urzędnikami wchodzącymi w skład kancelarii;

2) -pracownicy najemni lub zrównani z nimi pracownicy, którzy posiadają obywatelstwo kraju, reprezentowanego przez placówkę dyplomatyczną lub konsularną, i którzy nie osiedlili się na stałe w kraju, w którym są zatrudnieni, mają wybór między ustawodawstwem kraju, w którym są zatrudnieni, i ustawodawstwem kraju macierzystego.

TYTUŁ  II.

- Postanowienia szczegółowe.

Rozdział  1.

-Ubezpieczenie na wypadek choroby, macierzynstwa i śmierci.

Artykuł  5.

Pracownicy najemni lub osoby zrównane z nimi udający się z Francji do Polski i odwrotnie, jak również członkowie ich rodzin, zamieszkali wspólnie z nimi, korzystają w kraju nowego miejsca zatrudnienia ze świadczeń ubezpieczenia na wypadek choroby w tym kraju, jeżeli:

1) - wykonywali w tym kraju pracę najemną lub zrównaną z nią;

2) - choroba powstała po ich przybyciu do tego kraju, jeżeli ustawodawstwo, obowiązujące w kraju ich nowego miejsca zatrudnienia, nie przewiduje korzystniejszych warunków uzyskania praw do świadczeń;

3) - odpowiadają warunkom, wymaganym dla korzystania z tych świadczeń przez ustawodawstwo kraju swego nowego miejsca zatrudnienia, lub wykażą się posiadaniem warunków, wymaganych przez ustawodawstwo kraju, który opuścili.

Artykuł  6.

Pracownicy najemni lub osoby zrównane z nimi udający się z Francji do Polski i odwrotnie, jak również członkowie ich rodzin, zamieszkali z nimi, korzystają w kraju nowego miejsca zatrudnienia ze świadczeń na wypadek macierzyństwa, przewidzianych w tym kraju, jeżeli:

1) - wykonywali w tym kraju pracę najemną lub zrównaną z nią;

2) - odpowiadają warunkom, wymaganym dla korzystania z tych świadczeń przez ustawodawstwo kraju swego nowego miejsca zatrudnienia, lub wykażą się warunkami wymaganymi w kraju, który opuścili, uwzględniając przy tym okres ubezpieczenia w kraju, który opuścili, i okres po zgłoszeniu ich do ubezpieczenia w kraju nowego miejsca zatrudnienia.

Jednakże świadczenia z ubezpieczenia na wypadek macierzyństwa ponosi instytucja ubezpieczeniowa, do której ubezpieczony należał w przypuszczalnym dniu poczęcia. Instytucja ta zwraca instytucji zabezpieczenia społecznego kraju nowego miejsca zatrudnienia sumę poniesionych przez nią kosztów.

Artykuł  7.

W razie śmierci pracownika najemnego lub osoby zrównanej z nim, który przeniósł się z jednego kraju do drugiego, powstaje prawo do zasiłku pośmiertnego, przewidzianego w ustawodawstwie francuskim, lub do zasiłku pogrzebowego, przewidzianego w ustawodawstwie polskim, zgodnie z przepisami, obowiązującymi w kraju nowego miejsca zatrudnienia, jeżeli:

1) - zmarły wykonywał w tym kraju pracę najemną lub zrównaną z tą pracą;

2) - zmarły wypełnił warunki wymagane dla korzystania z tych świadczeń przez ustawodawstwo kraju nowego miejsca zatrudnienia lub warunki wymagane przez ustawodawstwo kraju, który opuścił, biorąc pod uwagę okres ubezpieczenia w kraju, który opuścił, i okres, następujący po zgłoszeniu do ubezpieczenia w kraju nowego miejsca pracy.

Artykuł  8. ¹

Osoby, które uzyskały rentę (pensję) w myśl niniejszej konwencji na podstawie zliczonych okresów ubezpieczenia, mają prawo do świadczeń w naturze z ubezpieczenia na wypadek choroby, jeżeli spełniają warunki, wymagane przez ustawodawstwo kraju zamieszkania; ciężar tych świadczeń ponosi instytucja zabezpieczenia społecznego kraju zamieszkania.

Osoby, które uzyskały rentę na podstawie ustawodawstwa jednego kraju i zamieszkują w drugim kraju, korzystają ze świadczeń w naturze z ubezpieczenia na wypadek choroby na warunkach ustalonych przez ustawodawstwo kraju zamieszkania.

Rozdział  2.

- Ubezpieczenie na wypadek inwalidztwa.

Artykuł  9.

§ 1.  Polskim lub francuskim pracownikom najemnym lub zrównanym z nimi, którzy w obu krajach byli kolejno lub na przemian ubezpieczeni w jednym lub kilku systemach ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa, okresy ubezpieczenia, przebyte w tych systemach i okresy zastępcze uznane w tych systemach za równoznaczne z okresami ubezpieczenia, zliczane będą pod warunkiem, że się nie pokrywają, zarówno dla ustalenia prawa do świadczeń w gotówce lub naturze, jak i dla utrzymania lub odzyskania tego prawa.

§ 2.  Świadczenia pieniężne z ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa przyznawane będą na podstawie przepisów tego ustawodawstwa, które stosowało się do zainteresowanego w dniu pierwszego stwierdzenia przez lekarza choroby lub wypadku i obciążać będą instytucję właściwą w myśl tego ustawodawstwa.

§ 3.  Jeśli jednak na początku kwartału kalendarzowego, w ciągu którego powstała choroba, inwalida, podlegający poprzednio ubezpieczeniu na wypadek inwalidztwa w drugim kraju, nie był przynajmniej od roku objęty ustawodawstwem kraju, w którym choroba została stwierdzona, wówczas świadczeń pieniężnych udziela właściwa instytucja drugiego kraju według przepisów ustawodawstwa tego kraju. Postanowienie powyższe nie ma zastosowania, jeśli inwalidztwo powstało z powodu wypadku.

Artykuł  10.

Jeżeli po zawieszeniu lub wstrzymaniu renty (pensji) z tytułu inwalidztwa ubezpieczony odzyska doń prawo, wypłatę świadczeń podejmuje instytucja, która przyznała poprzednio rentę (pensję), o ile ponowne inwalidztwo spowodowane zostało przez chorobę lub wypadek, które uzasadniały pierwotne przyznanie renty (pensji).

Artykuł  11.

Renta (pensja) z tytułu inwalidztwa podlega ewentualnej zamianie na rentę (pensję) starczą w chwili, w której zostaną spełnione warunki, wymagane przez ustawodawstwo jednego z obu krajów, zobowiązanego do udziału w ponoszeniu ciężarów renty (pensji) starczej. W tym przypadku należy zastosować ewentualnie postanowienia rozdziału 3 jak niżej.

Artykuł  12.

Zwierzchnie władze administracyjne układających się państw unormują, za wspólną zgodą, sposób kontroli lekarskiej i administracyjnej inwalidów.

Rozdział  3.

- Ubezpieczenia na wypadek starości i śmierci (renty-pensje).

Artykuł  13.

§ 1.  Polskim lub francuskim pracownikom i osobom zrównanym z nimi, którzy w obu układających się krajach byli kolejno lub na przemian ubezpieczeni w jednym lub kilku systemach ubezpieczenia na wypadek starości lub śmierci, okresy ubezpieczenia, przebyte w tych systemach, oraz okresy zastępcze uznane w myśl tych systemów za równoznaczne z okresami ubezpieczenia, zliczane będą pod warunkiem, że się nie pokrywają, zarówno dla ustalenia prawa do świadczeń, jak i dla utrzymania lub odzyskania uprawnień.

§ 2.  Jeśli ustawodawstwo jednego z układających się krajów uzależnia przyznanie niektórych korzyści od przebycia tych okresów w zawodzie, poddanym specjalnemu systemowi ubezpieczenia, zlicza się dla przyznania prawa do tych korzyści tylko okresy, przebyte w jednym lub więcej specjalnych systemów, odpowiadających systemom w drugim kraju. Jeśli w jednym z układających się krajów nie istnieje system specjalny dla danego zawodu, to okresy ubezpieczenia w czasie wykonywania tego zawodu, przebyte w jednym z systemów wymienionych w § 1, będą również zliczane.

§ 3.  Świadczenia, do których ubezpieczony ma prawo ze strony każdej z zainteresowanych instytucji, ustala się przez podział wysokości świadczeń, do których ubezpieczony miałby prawo, gdyby całość wymienionych w § 1 okresów została przebyta w odpowiednim systemie, proporcjonalnie do długości okresów przebytych w każdym systemie.

Artykuł  14.

Jeśli ubezpieczony przy uwzględnieniu wszystkich okresów, wymienionych w § 1 art. 13, nie spełnia jednocześnie warunków wymaganych przez ustawodawstwa obu krajów, jego prawo do renty (pensji) ustalane jest pod kątem widzenia każdego ustawodawstwa w miarę spełniania przez niego tych warunków.

Rozdział  4.

- Postanowienia wspólne dla ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa i starości.

Artykuł  15.

Przy stosowaniu § 3 art. 13 wchodzą w rachubę tylko okresy ubezpieczenia ważne według systemów, w których zostały przebyte i wynoszące najmniej 52 tygodnie tak w Polsce, jak i we Francji.

Artykuł  16.

Jeżeli w myśl ustawodawstwa jednego z krajów świadczenia są obliczane na podstawie przeciętnego zarobku z okresu całego ubezpieczenia lub z części tego okresu, przeciętny zarobek służący za podstawę do obliczenia świadczeń, obciążających ten kraj, będzie ustalany w drodze porozumień pomiędzy zwierzchnimi władzami administracyjnymi obu układających się Państw, wyjąwszy przypadki, w których część okresów ubezpieczenia, wchodząca w rachubę dla ustalenia zarobku przeciętnego, została przebyta całkowicie w systemie tego kraju.

Rozdział  5.

- Zasiłki (zapomogi) w wypadku śmierci rencistów (spensjonowanych).

Artykuł  17.

Świadczenia pośmiertne, przysługujące po rencistach (spensjonowanych), obciążają instytucję, do której ubezpieczony należał ostatnio z zastrzeżeniem, że biorąc pod uwagę okresy ubezpieczenia w obu krajach, ubezpieczony wypełnia warunki wymagane dla korzystania z tych świadczeń w myśl ustawodawstwa, obowiązującego tę instytucję.

Rozdział  6.

- Świadczenia rodzinne.

Artykuł  18.

Jeśli ustawodawstwo jednego z krajów uzależnia prawo do świadczeń rodzinnych od pewnych okresów pracy, działalności zawodowej lub od okresów zastępczych, bierze się pod uwagę okresy, przebyte tak w jednym, jak i drugim kraju.

Rozdział  7.

- Wypadki w zatrudnieniu i choroby zawodowe.

Artykuł  19. ²

Do obywateli jednego z Umawiających się Państw nie mają zastosowania postanowienia ustawodawstwa drugiego Państwa dotyczące wypadków przy pracy i chorób zawodowych, jak też podwyżek lub zasiłków dodatkowych przyznawanych do rent z tytułu wypadków przy pracy, które ograniczają prawa cudzoziemców lub powodują utratę przez nich praw ze względu na miejsce zamieszkania.

Artykuł  20.

Jeżeli pracownik, który uzyskał odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej w jednym z układających się krajów, zgłasza roszczenie do odszkodowania za chorobę tego samego rodzaju na podstawie ustawodawstwa swego nowego miejsca pracy w drugim kraju, powinien złożyć właściwej instytucji deklarację o świadczeniach i odszkodowaniach, uzyskanych poprzednio z tytułu tej samej choroby.

Instytucja, zobowiązana do udzielania nowych świadczeń i odszkodowań, uwzględni (zaliczy) poprzednie świadczenia tak, jakby obciążały one tę instytucję.

TYTUŁ  III.

- Postanowienia ogólne i różne.

Rozdział  1.

- Wzajemna pomoc administracyjna.

Artykuł  21.

Władze i instytucje zabezpieczenia społecznego obu układających się krajów udzielać sobie będą wzajemnie pomocy w takim zakresie, jak gdyby chodziło o stosowanie własnych systemów zabezpieczenia społecznego.

Artykuł  22.

§ 1.  Zwolnienia od opłat rejestracyjnych, sądowych, stemplowych i konsularnych, przewidziane w ustawodawstwie jednego z układających się krajów dla dokumentów, przedkładanych władzom i instytucjom zabezpieczenia społecznego, rozciągają się na odpowiednie dokumenty, przedkładane w wykonaniu niniejszej konwencji władzom i instytucjom zabezpieczenia społecznego w drugim kraju.

§ 2.  Wszystkie akty, dokumenty i dowody, przedkładane w wykonaniu niniejszej konwencji, zwolnione są od wizy legalizacyjnej władz dyplomatycznych i konsularnych.

Artykuł  23.

Wszystkie pisma, kierowane dla wykonania niniejszej konwencji przez osoby korzystające z niniejszej konwencji, do instytucji, władz i sądów jednego z układających się krajów, właściwych w zakresie zabezpieczenia społecznego, będą redagowane w urzędowym języku jednego lub drugiego kraju.

Artykuł  24.

Odwołania, które powinny być wniesione w określonym terminie do władzy lub instytucji jednego z układających się krajów, właściwej dla przyjmowania odwołań w sprawie zabezpieczenia społecznego, będą uważane za nadające się do przyjęcia, jeśli zostały wniesione w tym samym terminie do odpowiedniej władzy lub instytucji w drugim kraju. W tych przypadkach władza ta lub instytucja powinna przesłać odwołanie bezzwłocznie do właściwej instytucji.

Artykuł  25.

§ 1.  Zwierzchnie władze administracyjne obu układających się Państw ustalą bezpośrednio szczegółowe zarządzenia dla wykonania niniejszej konwencji lub przewidzianych w niej układów dodatkowych, jeżeli zarządzenia te wymagają porozumienia pomiędzy nimi.

Te same władze administracyjne będą się zawiadamiać nawzajem we właściwym czasie o wszelkich zmianach w ustawodawstwie lub o zarządzeniach ich krajów, dotyczących systemów zabezpieczenia, wymienionych w art. 2.

§ 2.  Właściwe władze lub urzędy każdego z układających się krajów będą zawiadamiać się nawzajem i o innych zarządzeniach wydanych we własnym kraju w sprawie wykonania niniejszej konwencji.

Artykuł  26.

Zwierzchnimi władzami administracyjnymi w rozumieniu niniejszej konwencji są w każdym z układających się Państw ci Ministrowie, do których kompetencji należą w ich właściwym zakresie działania systemy, wymienione w art. 2.

Rozdział  2. - Postanowienia różne.

Artykuł  27.

Instytucje, zobowiązane do udzielania świadczeń w myśl niniejszej konwencji, wywiązują się ważnie z tych zobowiązań w walucie swego kraju.

W razie wydania w jednym lub drugim z układających się krajów przepisów, zmierzających do ograniczenia obrotu dewizami, oba Rządy przedsięwezmą bezzwłocznie za wspólną zgodą środki dla zapewnienia stosownie dla postanowień niniejszej konwencji przekazywania sum, należnych od jednej i drugiej strony.

Artykuł  28.

Konwencja niniejsza nie uchyla przepisów, przewidzianych w wymienionych w art. 2 systemach, dotyczących warunków udziału ubezpieczonych w wyborach, związanych z funkcjonowaniem zabezpieczenia społecznego.

Artykuł  29.

Formalności, które mogą być przewidziane w przepisach prawnych lub zarządzeniach jednego z układających się krajów w sprawie wypłaty poza swój obszar świadczeń, udzielanych przez instytucje zabezpieczenia społecznego, będą stosowane w tym samym zakresie jak do własnych obywateli również i do osób, uprawnionych do tych świadczeń na podstawie niniejszej konwencji.

Artykuł  30.

Postanowienia, potrzebne dla zastosowania niniejszej konwencji w stosunku do różnych rodzajów zabezpieczenia społecznego, wymienionych w art. 2, będą przedmiotem jednego lub kilku układów dodatkowych pomiędzy Rządami lub zwierzchnimi władzami administracyjnymi obu układających się Państw. Układy te będą mogły dotyczyć bądź całego terytorium układających się krajów, bądź tylko pewnej jego części.

Dodatkowe układy, oparte na zasadach niniejszej konwencji, unormują w szczególności sytuację pracowników, zatrudnionych w górnictwie.

Artykuł  31.

§ 1.  Wszelkie trudności, związane z wykonywaniem niniejszej konwencji, rozstrzygane będą, za wspólną zgodą, przez zwierzchnie władze administracyjne układających się Państw.

§ 2.  W przypadkach, gdy osiągnięcie rozwiązania na tej drodze będzie niemożliwe, spór będzie rozstrzygnięty w postępowaniu arbitrażowym, zorganizowanym na podstawie porozumienia obu Rządów. Organ arbitrażowy powinien rozstrzygnąć spór zgodnie z zasadami i duchem niniejszej konwencji.

Artykuł  32.

§ 1.  Niniejsza konwencja zostanie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne wymienione zostaną w Warszawie możliwie najprędzej.

§ 2.  Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca, następującego po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

§ 3.  Data wejścia w życie układów dodatkowych, przewidzianych w art. 30, będzie ustalona w tych układach.

§ 4.  Świadczenia, których wypłata została zawieszona zgodnie z obowiązującymi w jednym z układających się krajów przepisami z tego względu, że zainteresowani przebywają za granicą, będą udzielane od pierwszego dnia miesiąca, następującego po wejściu w życie niniejszej konwencji. Świadczenia, które nie mogły być przyznane zainteresowanym z tego samego powodu, będą przyznawane i udzielane od tego samego terminu.

Postanowienia niniejszego paragrafu będą stosowane tylko w przypadkach, gdy wnioski o świadczenia zgłoszone zostaną w ciągu roku od dnia wejścia w życie niniejszej konwencji.

§ 5.  Przewidziane w art. 30 układy dodatkowe ustalą warunki i sposoby, według których uprawnienia poprzednio zrealizowane oraz uprawnienia, które zostały przywrócone lub przyznane w zastosowaniu postanowień poprzedniego paragrafu, będą zrewidowane w kierunku dostosowania do ich przepisów niniejszej konwencji i wyżej wymienionych układów. Jeśli poprzednio zlikwidowane uprawnienia zostały zrealizowane w formie odprawy kapitałowej, nie ma podstawy do rewizji.

Artykuł  33.

§ 1.  Konwencja niniejsza zawarta jest na przeciąg jednego roku. Będzie ona milcząco przedłużana z roku na rok, jeżeli nie zostanie wypowiedziana, co powinno być notyfikowane na trzy miesiące przed upływem terminu.

§ 2.  W razie wypowiedzenia postanowienia niniejszej konwencji i układów dodatkowych, wymienionych w art. 30, będą nadal stosowane do praw nabytych, pomimo ograniczeń, które właściwe systemy przewidywałyby na wypadek przebywania ubezpieczonego za granicą.

§ 3.  Jeżeli chodzi o ekspektatywy, nabyte przed terminem, w którym niniejsza konwencja utraci moc obowiązującą, to przepisy tej konwencji będą nadal stosowane w warunkach, które powinny być ustalone w układach dodatkowych.

Artykuł  34.

Z dniem wejścia w życie niniejszej konwencj tracą moc obowiązującą:

1) - art. 3 ust. 2 i 3 konwencji polsko-francuskiej z dnia 3 września 1919 r. o emigracji i imigracji,

2) - art. 1 i 2 konwencji polsko-francuskiej z dnia 14 października 1920 r. o pomocy i opiece społecznej.

Na dowód czego odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i zaopatrzyli ją swymi pieczęciami.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Paryżu dnia 9 czerwca 1948 roku.

UKŁAD DODATKOWY

Do Konwencji Generalnej z dnia 9 czerwca 1948 r. pomiędzy Polską a Francją o zabezpieczeniu społecznym.

System zabezpieczenia stosowany do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw zrównanych z górnictwem.

TYTUŁ  I.

- Postanowienia ogólne.

Artykuł  1.

Układ niniejszy obejmuje system stosowany do obywateli francuskich lub polskich, którzy pracują lub którzy pracowali w górnictwie lub w przedsiębiorstwach z górnictwem zrównanych w jednym lub drugim kraju, oraz do pozostałych po nich członków rodziny.

Artykuł  2.

Postanowienia Konwencji Generalnej z dnia 9 czerwca 1948 r. mają zastosowanie do pracowników, wymienionych w art. 1, i do pozostałych po nich członków rodziny, wyjąwszy postanowienia, zawarte w rozdziałach 2, 3 i 4 tytułu II tejże konwencji, a dotyczące ubezpieczenia na wypadek starości, inwalidztwa i śmierci.

TYTUŁ  II.

- Ubezpieczenie na wypadek starości, inwalidztwa i śmierci (renty - pensje).

Rozdział  1.

- Postanowienia wspólne.

Artykuł  3.

§ 1.  Pracownikom, którzy w jednym lub drugim z układających się krajów podlegali kolejno lub na przemian specjalnemu ustawodawstwu dla pracowników, zatrudnionych w górnictwie, okresy ubezpieczenia, przebyte na podstawie jednego lub drugiego ustawodawstwa, oraz okresy zastępcze uznane na podstawie tych ustawodawstw za równoznaczne z okresami ubezpieczenia, są zliczane zarówno dla ustalenia prawa do świadczeń ubezpieczenia na wypadek starości, inwalidztwa i śmierci (ma prawo do renty - pensji), jak i dla utrzymania lub odzyskania tego prawa.

§ 2.  Okresy pracy, uznane za przebyte pod ziemią na podstawie ustawodawstwa specjalnego dla pracowników górnictwa jednego z układających się krajów, będą uważane jako okresy pracy pod ziemią w myśl ustawodawstwa kraju drugiego.

Artykuł  4.

Każdy okres zastępczy, uznany za równoznaczny z okresem ubezpieczenia w zastosowaniu ustawodawstwa jednego lub drugiego kraju, będzie brany w rachubę tylko przez instytucję tego kraju, w którym zainteresowany pracował ostatnio w górnictwie przed okresem zastępczym.

Jeżeli zainteresowany nie pracował w górnictwie przed omawianym okresem, okres ten będzie uwzględniony przez instytucję tego kraju, w którym zainteresowany pracował w górnictwie po raz pierwszy.

Artykuł  5.

Każda instytucja ustala, według obowiązującego ją ustawodawstwa i biorąc pod uwagę całość okresów ubezpieczenia, bez względu na to, w którym z układających się krajów okresy zostały przebyte, czy zainteresowany wypełnia warunki, wymagane do nabycia prawa do korzyści, przewidzianych przez to ustawodawstwo.

Instytucja ta ustala dla porządku wysokość świadczenia w gotówce, do którego zainteresowany miałby prawo, gdyby całość zliczonych okresów ubezpieczenia została przebyta wyłącznie na podstawie obowiązującego ją ustawodawstwa; ustaloną w ten sposób wysokość instytucja ta zmniejsza w stosunku do długości okresów, przebytych na podstawie wymienionego ustawodawstwa.

Jednakże instytucja nie jest zobowiązana do ponoszenia żadnych świadczeń, jeżeli okresy przebyte na podstawie ustawodawstwa obowiązującego tę instytucję nie wynoszą w całości jednego roku, zawierającego roczne minimum efektywnych dni pracy lub dni zrównanych z efektywną pracą, przewidziane przez to ustawodawstwo.

Świadczenie, przewidziane w ust. 2 niniejszego artykułu, zawiera wszystkie składniki, przewidziane przez ustawodawstwo danego kraju, wyjąwszy świadczenia przewidziane w art. 21.

Artykuł  6.

Jeżeli z uwzględnieniem całości okresów ubezpieczenia zainteresowany nie wypełnia jednocześnie warunków, wymaganych przez ustawodawstwo obu krajów, jego prawo do świadczeń ustalane jest w myśl każdego ustawodawstwa w miarę spełniania przez zainteresowanego tych warunków.

Artykuł  7.

Jeżeli pewna grupa zawodowa pracowników poddana jest specjalnemu ustawodawstwu dla pracowników górnictwa tylko w jednym z układających się krajów, instytucja ubezpieczeniowa, do której zainteresowany należał w każdym kraju, uwzględniać będzie całość okresów, przebytych w tej grupie w Polsce i we Francji.

Każda instytucja stosuje przy tym postanowienia art. 3 do 6 dla obliczenia świadczeń na swój rachunek.

Rozdział  2.

- Ubezpieczenie na wypadek starości.

Artykuł  8.

Każdy pracownik, korzystający z niniejszego układu, zwolniony jest od opłacania uznaniówek, wymaganych przez ustawodawstwo jednego lub drugiego kraju, za czas pobytu poza krajem, w którym opłacanie uznaniówek jest wymagane.

Artykuł  9.

Zasiłek specjalny i zasiłek wyrównawczy na rachunek Francji są obliczane z uwzględnieniem pracy w obu krajach tak pod ziemią, jak i na powierzchni, stosownie do postanowień art. 3 do 5 rozdziału pierwszego niniejszego tytułu i proporcjonalnie do ilości lat pracy przebytej w górnictwie we Francji.

Zasiłek specjalny i zasiłek wyrównawczy wypłacane są tylko zainteresowanym, którzy pracują w górnictwie francuskim.

Rozdział  3.

Ubezpieczenie na wypadek inwalidztwa.

Artykuł  10.

Dla otwarcia prawa do renty (pensji) inwalidzkiej za okres, podczas którego zainteresowany powinien otrzymywać zasiłek w gotówce z tytułu ubezpieczenia na wypadek choroby przed przyznaniem mu renty (pensji), uważa się we wszystkich przypadkach okres, przewidziany przez ustawodawstwo tego kraju, w którym zainteresowany pracował w chwili zajścia wypadku lub choroby, których skutkiem jest inwalidztwo.

Artykuł  11.

Renta (pensja) inwalidzka zawodowa, przewidziana przez ustawodawstwo specjalne dla pracowników górnictwa jednego lub drugiego z układających się krajów, udzielana jest tylko ubezpieczonym, którzy podlegali temu ustawodawstwu w chwili zajścia wypadku lub choroby, powodujących inwalidztwo, i którzy mieszkali w kraju, w którym ustawodawstwo to ma zastosowanie, do chwili przyznania omawianej renty (pensji).

Uprawnionemu, który podejmuje pracę poza obszarem wymienionego kraju, wypłata renty (pensji) zostaje wstrzymana.

Artykuł  12.

Jeżeli ubezpieczony nie wypełnia warunków, przewidzianych dla uzyskania renty (pensji) inwalidzkiej przez każde ustawodawstwo specjalne dla pracowników górnictwa obu krajów, świadczenia, do których ma prawo, są ustalane w myśl ustawodawstwa mającego do niego zastosowanie w chwili pierwszego stwierdzenia lekarskiego choroby lub wypadku, które spowodowały inwalidztwo, uwzględniając przy tym ewentualnie postanowienia niniejszego układu, dotyczące zliczania okresów ubezpieczenia.

Renty (pensje) inwalidzkie obciążają wyłącznie instytucję właściwą w myśl tego ostatniego ustawodawstwa.

Jeżeli jednakże na początku kwartału kalendarzowego, w ciągu którego powstała choroba, inwalida, podlegający poprzednio systemowi ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa w drugim kraju, nie podlegał co najmniej od roku ustawodawstwu kraju, w którym choroba została stwierdzona, lub jeżeli, wypełniając warunki wymagane dla uzyskania renty (pensji) inwalidzkiej na podstawie każdego ustawodawstwa specjalnego dla pracowników górnictwa obu krajów, nie przebył w kraju, w którym choroba została stwierdzona okresu ubezpieczenia wynoszącego co najmniej jeden rok, przewidzianego w art. 5 niniejszego układu, otrzymuje on z właściwej instytucji drugiego kraju rentę (pensję) inwalidzką, przewidzianą przez ustawodawstwo tego kraju. Powyższe postanowienie nie ma zastosowania, jeżeli inwalidztwo powstało wskutek wypadku.

Artykuł  13.

Jeżeli w dniu zajścia wypadku lub choroby, powodujących inwalidztwo, zainteresowany był zatrudniony w innym kraju, niż kraj zobowiązanej instytucji, dla ustalania wysokości renty (pensji) inwalidzkiej bierze się pod uwagę zarobek, wypłacany w kraju zobowiązanej instytucji pracownikom tej kategorii zawodowej, do której zainteresowany należał w wymienionym dniu.

Artykuł  14.

Dla ustalenia stopnia inwalidztwa, instytucje ubezpieczeniowe każdego kraju uwzględniać będą stwierdzenia lekarskie i informacje zebrane przez instytucje ubezpieczeniowe kraju drugiego.

Instytucje te zachowają jednakże prawo przeprowadzenia badania zainteresowanego przez lekarza według swego wyboru.

Artykuł  15.

Jeżeli po zawieszeniu lub wstrzymaniu renty (pensji) ubezpieczony odzyska swe prawa, wypłatę świadczeń podejmuje instytucja, która przyznała poprzednio rentę (pensję), jeżeli stan inwalidztwa jest skutkiem choroby lub wypadku, które uzasadniały pierwotnie przyznanie tej renty (pensji).

Przepisy niniejszego artykułu nie stosują się do pensji, przyznanych z tytułu inwalidztwa zawodowego.

Artykuł  16.

Renta (pensja) z tytułu inwalidztwa zawodowego, przyznana na podstawie specjalnego ustawodawstwa dla pracowników górnictwa jednego z obu krajów, ulega zamianie na rentę (pensję) z tytułu inwalidztwa ogólnego w warunkach, przewidzianych przez to ustawodawstwo z uwzględnieniem przy tym postanowień art. 10, 11 i 12.

Artykuł  17.

Renta (pensja) inwalidzka ulega ewentualnie zamianie na rentę (pensję) starczą w warunkach, przewidzianych przez ustawodawstwo, na podstawie którego została przyznana.

Rozdział  4.

- Ubezpieczenie na wypadek śmierci (renty - pensje).

Artykuł  18.

Postanowienia art. 8 mają zastosowanie do różnych rodzajów rent (pensji) wdowich.

Artykuł  19.

W przeciwieństwie do postanowień art. 5 niniejszego układu, zasiłki (renty - pensje) dla sierot obciążają wyłącznie instytucję kraju, w którym ubezpieczony pracował w górnictwie ostatnio.

Rozdział  5.

- Zasiłki (dodatki) na dzieci.

Artykuł  20.

W przeciwieństwie do postanowień art. 5 - zasiłki (dodatki) dla dzieci, przewidziane przez francuskie ustawodawstwo specjalne dla pracowników górnictwa, udzielane są w warunkach ustalonych w tym ustawodawstwie dla osób pobierających renty (pensje) starcze lub dla pozostałych po nich wdów.

Rozdział  6.

- Świadczenia węglowe i zakwaterowania.

Artykuł  21.

Udzielanie rencistom (spensjonowanym) świadczeń węglowych i zakwaterowania lub ekwiwalentu w ich miejsce będzie przedmiotem porozumienia pomiędzy zwierzchnimi władzami administracyjnymi obu krajów.

Rozdział  7.

- Postanowienia różne.

Artykuł  22.

Uprawnionym na podstawie konwencji francusko-polskiej z dnia 21 grudnia 1929 r. dotyczącej ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci przysługują w całej pełni korzyści, przewidziane w niniejszym układzie.

Jednakże świadczenia na rachunek jednego lub drugiego z obu krajów, przyznane zainteresowanym w wyniku rewizji, nie mogą być niższe od tych, z których korzystali na podstawie konwencji z 21 grudnia 1929 r. w dniu wejścia w życie niniejszego układu.

Artykuł  23.

§ 1.  Wnioski o świadczenia w gotówce, przysługujące w zastosowaniu postanowień niniejszego układu, powinny być kierowane do jednej z instytucji, do których ubezpieczony należał.

§ 2.  Wnioski otrzymują datę w stosunku do wszystkich instytucji, wymienionych w § 1, z dnia ich wpływu do jednej z tych instytucji.

§ 3.  Do wniosków powinny być dołączone dowodowe dokumenty i świadectwa, wymagane przez poszczególne systemy ubezpieczenia, do których ubezpieczony należał.

§ 4.  Z instytucjami ubezpieczeniowymi wymienionymi w §§ 1 i 2 zrównane są wszystkie władze, które, zgodnie z przepisami obowiązującymi te instytucje, są właściwe do otrzymywania omawianych wniosków.

Artykuł  24.

Autonomiczna Kasa Narodowa Zabezpieczenia Społecznego w Górnictwie, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie i Spółka Bracka w Tarnowskich Górach udzielać sobie będą pomocy dla wykonania niniejszego układu i będą w tym zakresie korespondować ze sobą bezpośrednio.

Artykuł  25.

Układ niniejszy będzie ratyfikowany i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie możliwie najprędzej.

Wejdzie on w życie z tą samą datą, co konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym.

Artykuł  26.

Układ niniejszy zawarty jest na przeciąg jednego roku. Będzie on milcząco przedłużany z roku na rok, jeżeli nie zostanie wypowiedziany przez jeden z Rządów, co powinno być notyfikowane drugiemu Rządowi na trzy miesiące przed upływem terminu.

Artykuł  27.

Z zastrzeżeniem postanowień art. 22, konwencja z dnia 21 grudnia 1929 r. zostaje uchylona z dniem wejścia w życie niniejszego układu.

Sporządzono w Paryżu w dwóch egzemplarzach dnia 9 czerwca 1948 r.

UKŁAD DODATKOWY

do Konwencji Generalnej z dnia 9 czerwca 1948 r. pomiędzy Polską a Francją o zabezpieczeniu społecznym.

Sposób przekazywania funduszów.

Artykuł  1.

Przekazywanie do Polski świadczeń, należnych z tytułu ustawodawstwa francuskiego o zabezpieczeniu społecznym uprawnionym, zamieszkałym na obszarze Polski, będzie dokonywane za pośrednictwem jednej lub kilku francuskich instytucji centralizujących, działających na rachunek ogółu francuskich instytucji, oraz za pośrednictwem jednej lub kilku polskich instytucji centralizujących w sposób, który będzie ustalony w układzie pomiędzy zwierzchnimi władzami administracyjnymi układających się Państw.

Artykuł  2.

Przekazywanie do Francji świadczeń, należnych z tytułu ustawodawstwa polskiego o zabezpieczeniu społecznym uprawnionym, zamieszkałym we Francji, będzie dokonywane za pośrednictwem jednej lub kilku polskich instytucji centralizujących, działających na rachunek ogółu polskich instytucji, oraz za pośrednictwem jednej lub kilku francuskich instytucji centralizujących, w sposób, który będzie ustalony w przewidzianym wyżej układzie pomiędzy zwierzchnimi władzami administracyjnymi układających się Państw.

Artykuł  3.

Powyższy układ będzie mógł ewentualnie i o tyle, o ile zajdzie potrzeba, uchylić przepisy prawne i zarządzenia, stosowane w jednym lub drugim z układających się krajów.

Artykuł  4.

Niniejszy układ będzie ratyfikowany i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie możliwie najszybciej.

Wejdzie on w życie z tą samą datą, co Konwencja Generalna o zabezpieczeniu społecznym.

Układ zawarty jest na przeciąg jednego roku i będzie przedłużany milcząco z roku na rok, jeżeli nie zostanie wypowiedziany, co powinno być notyfikowane na trzy miesiące przed upływem terminu.

Na dowód czego odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszy układ i opatrzyli go swymi pieczęciami.

Sporządzono w Paryżu w dwóch egzemplarzach dnia 9 czerwca 1948 r.

PROTOKÓŁ OGÓLNY

dotyczący Konwencji Generalnej o zabezpieczeniu społecznym pomiędzy Francją a Polską i Układu Dodatkowego w sprawie systemu zabezpieczenia społecznego, stosowanego do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw z górnictwem związanych.

Wysokie układające się strony, ożywione troską, aby obywatele polscy i francuscy korzystali z ustawodawstwa o zabezpieczeniu społecznym obu krajów w możliwie jak najszerszym zakresie, zdecydowały, stosownie do zasad ustalonych tak w poprzednich konwencjach, a mianowicie o emigracji i imigracji z dnia 3 września 1919 r. i o pomocy i opiece społecznej z dnia 14 października 1920 r., jak i w konwencji generalnej z dnia dzisiejszego, podpisać za wspólną zgodą następujące oświadczenia, interpretujące niektóre punkty konwencji generalnej i układu dodatkowego:

1) - Przy stosowaniu art. 2 § 1 ust. 2b konwencji generalnej, za system specjalny w rozumieniu ustawodawstwa polskiego uważać się będzie każdy system, inny niż system ogólny, udzielający pracownikom pensji lub zasiłków na wypadek starości, inwalidztwa i śmierci. Powyższe postanowienie nie dotyczy pracowników państwowych etatowych i prowizorycznych.

Przepisy polskiego dekretu z dnia 22 października 1947 r., poz. 387 nie dotyczą korzyści, przewidzianych przez konwencję generalną, o ile korzyści te nie wykraczają poza korzyści, wynikające z ogólnego ustawodawstwa polskiego w zakresie zabezpieczenia społecznego.

2) - Postanowienia art. 2 § 2 konwencji generalnej należy interpretować w duchu tej konwencji w sensie jak najszerszym.

W razie ustanowienia we Francji lub w Polsce ubezpieczenia na wypadek braku pracy, Rząd francuski lub polski zobowiązuje się do przyjęcia potrzebnych przepisów w celu zapewnienia obywatelom polskim we Francji i obywatelom francuskim w Polsce korzyści tego ubezpieczenia.

3) - Przy stosowaniu art. 9 konwencji generalnej i art. 12 układu dodatkowego, za datę pierwszego stwierdzenia lekarskiego choroby uważa się za datę otwarcia prawa do świadczeń w naturze lub w gotówce z ubezpieczenia na wypadek choroby.

4) - Uzgodniono, że dla otwarcia i likwidacji praw z systemów ubezpieczenia na wypadek starości, inwalidztwa i śmierci (renty-pensje) za okresy uznane za równoznaczne z okresem ubezpieczenia, uważać się będzie okresy, uznane za takie przez ustawodawstwo wewnętrzne każdego z układających się krajów, wyjąwszy wszystkie okresy, przebyte w kraju trzecim, z którym zawarta została konwencja o wzajemności.

5) - Ustalono, że postanowienia konwencji generalnej i układu dodatkowego z dnia dzisiejszego zastąpiły postanowienia porozumień z dnia 10 lutego 1947 r. w sprawie inwalidztwa, starości i śmierci.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Paryżu dnia 9 czerca 1948 r.

Po zaznajomieniu się z powyższymi Aktami uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że wymienione Akty są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 23 grudnia 1948 r.

* Z dniem 1 maja 2004 r. nin. umowa, w ramach podmiotowego i przedmiotowego zakresu zostaje zastąpiona przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.71.149.2), zgodnie z art. 6 lit. a) tegoż rozporządzenia.

1 !Art. 8 zmieniony przez art. 1 umowy międzynarodowej z dnia 6 marca 1959 r. (Dz.U.59.58.347) zmieniającej nin. umowę z dniem 1 listopada 1959 r.

2 !Art. 19 zmieniony przez art. 1 Układu dodatkowego do Konwencji generalnej pomiędzy Polską a Francją o zabezpieczeniu społecznym z dnia 5 listopada 1968 r. (Dz.U.69.22.155) z dniem 1 sierpnia 1969 r.

• Identyfikator: Dz.U.1949.24.158
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Francja-Polska. Konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym. Układ dodatkowy dotyczący systemu zabezpieczenia społecznego stosowanego do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw zrównanych z górnictwem. Układ dodatkowy dotyczący sposobu przekazywania funduszów i Protokół ogólny. Paryż.1948.06.09.
• Data aktu: 09/06/1948
• Data ogłoszenia: 28/04/1949
• Data wejścia w życie: 03/02/1949