Czechosłowacja-Polska. Konwencja handlowa i nawigacyjna. Praga.1934.02.10.

KONWENCJA

handlowa i nawigacyjna między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką podpisana w Pradze, dnia 10 lutego 1934 r. ^*

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 26 marca 1935 r. - Dz. U. R. P. Nr 26, poz. 184).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

W dniu dziesiątym lutego tysiąc dziewięćset trzydziestego czwartego roku podpisana została w Pradze między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskosłowackiej konwencja handlowa i nawigacyjna z załącznikami A, B, C, D, E i F, protokołem końcowym do załącznika F, i protokołem końcowym do tejże konwencji.

Wymieniona wyżej konwencja, jej załączniki i protokoły brzmią słowo w słowo jak następuje:

Tekst konwencji zawiera załącznik III do niniejszego numeru (str. 16).

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, jej załącznikami i protokołami uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 25 listopada 1935 r.

ZAŁĄCZNIK 

KONWENCJA HANDLOWA I NAWIGACYJNA

między Rzecząpospolitą Polską

a

Republiką Czeskosłowacką.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej z jednej strony i Prezydent Republiki Czeskosłowackiej z drugiej strony, ożywiani tym samym pragnieniem ułatwiania i rozwijania stosunków handlowych pomiędzy obydwoma Państwami, postanowili zawrzeć Konwencję Handlową i Nawigacyjną i mianowali w tym. celu Pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana Dra Wacława GRZYBOWSKIEGO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego

oraz

Pana Mieczysława SOKOŁOWSKIEGO, Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu,

Prezydent Republiki Czeskosłowackiej:

Pana Dra Edwarda BENEŠA, Ministra, Spraw Zagranicznych,

którzy, po przedłożeniu sobie wzajemnie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się mu następujące artykuły:

Artykuł I.

Obywatele każdej z Wysokich Układających się Stron będą korzystać pod względem zakładania i trudnienia się handlem i przemysłem na terytorium drugiej Wysokiej Układającej się Strony ze wszystkich przywilejów, immunitetów i korzyści przyznanych obywatelom państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  II.

Obywatele jędrnej z Wysokich Układających się Stron, udający się na jarmarki i targi na terytorium drugiej Wysokiej Układającej się Strony, celem wykonywania tam handlu, będą wzajemnie traktowani na równi z obywatelami własnymi, o ile będą mogli przedstawić dowód tożsamości zgodny z załączonym do niniejszej Konwencji wzorem, wydany przez władze państwa, którego są obywatelami.

Artykuł  III.

Obywatele każdej z Wysokich Układających się Stron będą traktowani na terytorium drugiej Wysokiej Układającej się Strony, pod względem stanowiska prawnego, dóbr ruchomych i nieruchomych, praw i interesów, równie korzystnie jak obywatele jakiegokolwiek trzeciego państwa. Będą oni mieli swobodę załatwiania swych spraw na terytorium drugiej Wysokiej Układającej się Strony, bądź osobiście, bądź przez pośredników wedle ich własnego wyboru, nic podlegając pod tym względem ograniczeniom innym od tych, które są przewidziane przez ustawy i przepisy, ma tym terytorium obowiązujące.

Będą oni mieli prawa występowania osobiście lub przez pełnomocników przed władzami sądowymi i administracyjnymi drugiej Wysokiej Układającej się Strony i nie będą podlegali innym ograniczeniom) aniżeli tym, które przewidziane są przez, ustawy i przepisy obowiązujące na odnośnym terytorium i będą traktowani pod każdym względem w taka sam sposób jak obywatele jakiegokolwiek innego państwa.

Artykuł  IV.

Obywatele jednej z, Wysokich Układających się Stron nie będą przymuszani na terytorium drugiej Strony do żadnej służby obowiązkowej, czy to w armii lądowej lub morskiej, czy to w gwardii lub milicji narodowej.

Będą oni zwolnieni od wszelkich opłat jakiegokolwiek rodzaju, nałożonych w miejsce osobistej służby wojskowej, od wszelkich świadczeń i rekwizycyj wojskowych osobistych, jednakże co się tyczy dóbr ruchomych lub nieruchomych, które posiadają w kraju, będą podlegali rekwizycjom wojskowym i obowiązkowi kwaterunku wojskowego na tych samych warunkach, co obywatele własni.

Artykuł  V.

Obywatele żadnej z Wysokich Układających się Stron nie będą uiszczali na terytorium drugiej Strony z tytułu osobistego oraz posiadanego przez nich mienia, jak również z tytułu wykonywania różnego rodzaju handlu, przemysłu, rzemiosł i zawodów, żadnych podatków, opłat i świadczeń jakiegokolwiek rodzaju, innych lub wyższych od tych, które są pobierane od obywateli własnych.

Te postanowienia nie stanowią przeszkody co pobierania opłat za pobyt, bądź opłat związanych z wykonywaniem formalności policyjnych. Obywatele obu Wysokich Układających się Stron będą korzystali pod tym względem z traktowania przyznanego obywatelom państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  VI.

Spółki akcyjne i inne spółki handlowe, przemysłowe, finansowe, asekuracyjne i transportowe, które posiadają swą siedzibę na terytorium jednej z Wysokich Układających się Stron i które stosownie do ustaw tego państwa są tam prawnie założone, będą uznane na terytorium drugiej Strony za prawnie istniejące. Będą one miały wolny dostęp do sądów i zdolność do występowania, bądź to w charakterze powodów bądź pozwanych.

Dopuszczenie tych spółek do wykonywania ich handlu lub przemysłu, ma terytorium drugiej Wysokiej Układającej się Strony, odbywać się będzie według ustaw i rozporządzeń, które obowiązują lub będą obowiązywać na tym terytorium.

Działalność spółek założonych według ustawodawstwa jednej z Wysokich Układających się Stron, o ile dokonywa się na terytorium drugiej Strony, poddana będzie ustawom i rozporządzeniom tej Strony. W każdym wypadku spółki wyżej wymienione korzystać będą po ich dopuszczaniu do działalności z tych samych praw, które są lub będą przyznane w tych sprawach, spółkom tego samego rodzaju państwa najbardziej uprzywilejowanego, co jednakże nie dotyczy rozstrzygnięć wydawanych ma podstawie systemu koncesyjnego lub według swobodnego uznania w sprawach administracyjnych.

Powyższe spółki nie będą opłacać na terytorium drugiej Strony za wykonywanie ich handlu lub przemysłu, żadnych podatków, opłat lub świadczeń, innych lub wyższych jak te, które obciążają spółki krajowe.

Jeśli chodzi o stanowisko prawne tych spółek, ich majątek ruchomy i nieruchomy, ich prawa i interesy ma terytorium drugiej Strony, to obowiązują odpowiednio postanowienia artykułu III.

Artykuł  VII.

Kupcy, fabrykanci i inni przemysłowcy, którzy dowiodą przez okazanie karty legitymacyjnej, według załączanego wzoru, wydanej przez kompetentne władze ich kraju, że są tam uprawnieni do wykonywania swego handlu lub swego przemysłu i że uiszczają tam podatki i opłaty ustawowo przewidziane, będą mieli prawo osobiście, bądź przez komiwojażerów w ich służbie, czynić zakupy ma terytorium drugiej Wysokiej Układającej się Strony u kupców lub przemysłowców lub w lokalach sprzedaży publicznej. Będą oni mogli również przyjmować zamówienia, także na podstawie próbek, u kupców i innych osób, które w swym handlu lub przemyśle używają towarów odpowiadających tym próbkom. Ani w jednym ani w drugim wypadku nie będą oni zobowiązani do uiszczania z tego powodu żadnych specjalnych opłat.

Powyższe postanowienia nie stosują się do przemysłów wędrownych, do domokrążstwa jak również do poszukiwania zamówień u osób nie trudniących się przemysłem lub handlem, przy czym Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie pod tym względem zupełną swobodę ich ustawodawstwa.

Kupcy, przemysłowcy i komiwojażerowie w ich służbie zaopatrzeni w kartę legitymacyjną, będą mieli prawo posiadania przy sobie próbek lub wzorów, lecz nie towarów.

Wysokie Układające się Strony podadzą sobie wzajemnie do wiadomości, które urzędy mają sobie poduczone wydawać karty legitymacyjne i jakimi przepisami mają się wyżej wymienione osoby kierować, przy wykonywaniu swego handlu.

Karty legitymacyjne są wolne od wizy konsularnej lub innej.

Postanowienia międzynarodowej Konwencji o uproszczeniu formalności celnych, podpisanej w Genewie 3 listopada 1923 r., będą miały zastosowanie przy przywozie i powrotnym wywozie próbek i wzorów.

W tym względzie jak również we wszystkich innych sprawach przewidzianych w tym artykule, Wysokie Układające się Strony zastosują wzajemnie traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  VIII.

Daniny wewnętrzne pobierane na rzecz kogokolwiek, które obciążają lub będą obciążać produkcję, fabrykację, obieg lub spożycie pewnego wytworu na terytorium, jednej z Wysokich Układających się Stron, nie dotkną z żadnego tytułu wytworów Strony drugiej silniej lub uciążliwiej, maż wytwory krajowe tego samego rodzaju, lub w braku tych wytworów, niż wytwory państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  IX.

Wytwory gleby i przemysłu, pochodzące i przychodzące z obszaru celnego jednej z Wysokich Układających się Stroni, nie będą podlegać przy przywozie na obszar celny drugiej Strony innemu lub marniej przychylnemu traktowaniu pod względem celnym, niż takie same wytwory pochodzące i przychodzące e państwa najbardziej uprzywilejowanego, w szczególności nie będą podlegać innym lub wyższym cłom lub opłatom, łącznie z wszelkimi ubocznymi opłatach i dodatkami, niż jakie się pobiera lub będzie pobierać od takich samych wytworów jakiegokolwiek państwa trzeciego.

Traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego, przewidziane w ustępie pierwszym, będzie również stosowane przy wysoce wytworów gleby i przemysłu jednej z Wysokich Układających się Stron z jej obszaru celnego na obszar celny Strony drugiej.

Powyższe postanowienia odnoszą do wykonywania przepisów celnych, celnego taktowania towaru, postępowania przy badaniu i analizie przywożonych towarów, do warunków płacenia ceł i opłat oraz do taryfowania towarów i interpretacji taryfy celnej.

Wyroby wyprodukowane na obszarze celnym jednej z Wysokich Układających się Stron przez przeróbkę zagranicznych materiałów także i w obrocie warunkowym, będą uważane również za wyroby przemysłowe tej Strony pod warunkiem, że wyroby te przez przeróbkę uległy poważnej zmianie. Granice zmiany, powodującej uznanie wyrobu wyprodukowanego z materiałów zagranicznych, za wyrób Strony Układającej się, określają autonomiczne przepisy każdorazowo obowiązujące na obszarze celnym państwa przywożącego, przy czym zostaje zapewnione traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  X. ¹

Wytwory gleby i przemysłu, pochodzące i przychodzące z polskiego obszaru celnego wymienione w załączonej liście A, będą opłacały przy przywozie na obszar celny czeskosłowacki cła według stawek nie wyższych niż wyszczególnione w tej liście.

Wytwory gleby i przemysłu, pochodzące i przychodzące z czeskosłowackiego obszaru celnego, wymienione w załączonej liście B, będą opłacały przy przywozie na obszar celny polski cła według stawek nie wyższych, niż wyszczególnione w tej liście.

Postanowienia poprzednich ustępów nie zmieniają w niczem traktowania korzystniejszego, któreby mogło wyniknąć z zastosowania artykułu IX.

Artykuł  XI.

Klauzuli największego uprzywilejowania, przewidzianej w artykule IX, nie stosuje się:

1. do przywilejów, które są lub mogą być przyznane przez jedną z Wysokich Układających się Stron, w celu ułatwienia ruchu granicznego, z państwami sąsiadującymi, w pasie nie przekraczającym 15 km z jednej i z drugiej strony granicy,

2. do korzyści wynikających z unii celnej,

3. do tymczasowych przepisów celnych, ustanowionych pomiędzy polskim a niemieckim Górnym Śląskiem przez polsko-niemiecką Konwencję, dotyczącą Górnego Śląska, podpisaną w Genewie dnia 15 maja 1922 r.,

4. do przywilejów, korzyści lub immunitetów, które Polska przyznała lub przyzna krajom bałtyckim, a mianowicie Łotwie, Estonii, Litwie oraz Finlandii, dopóki nie przyzna ich również jakiemukolwiek innemu państwu.

Artykuł  XII.

Klauzuli największego uprzywilejowania nie stosuje się do specjalnych postanowień umów zawartych pomiędzy jedną z Wysokich Układających się Stron a państwem trzecim w celu zrównoważenia opodatkowania w kraju i za granicą, rozgraniczenia zwierzchnictwa obu państw w dziedzinie podatkowej, a w szczególności w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania.

Artykuł  XIII

Dopóki nie będzie mogła być wprowadzona całkowita wolność handlu pomiędzy obu Wysokimi Układającymi się Stronami, zakazy lub ograniczenia przywozu lub wywozu, które są lab będą w mocy na obszarze celnym jednej z Wysokich Układających się Stroni, będą mogły być stosowane do handlu Strony drugiej tylko w tym wypadku, jeśli zakazy lub ograniczenia ta dotyczyć będą również wszystkich innych państw.

Artykuł  XIV.

Zobowiązania wymienione w poprzednim artykule nie mają zastosowania do niżej wyszczególnionych zarządzeń prohibicyjnych lub ograniczających, pod warunkiem jednakże, że nie będą one stosowane w sposób stanowiący dowolną dyskryminację między państwami obcymi, gdzie istnieją te same warunki, ani też w sposób, który by stanowił ukryte ograniczenie we wzajemnej wymianie towarów:

1. zakazy lub ograniczenia dotyczące bezpieczeństwa publicznego,

2. zakazy lub ograniczenia ustanawiane ze względów moralnych lub humanitarnych,

3. zakazy lub ograniczenia dotyczące handlu bronią, amunicją i materiałem wojennym lub, w okolicznościach wyjątkowych, wszelkim zaopatrzeniem wojennym,

4. zakazy lub ograniczenia ustanawiane ze względu na zdrowie publiczne, ochronę zwierząt lub roślin przeciwko chorobom i szkodnikom, o ile te sprawy nie są uregulowane specjalnymi umowami,

5. zakazy lub ograniczenia wywozu mające na celu ochronę majątku narodowego artystycznego, historycznego lub archeologicznego,

6. zakazy lub ograniczenia stosowane do złota, srebra, monet lub pieniędzy papierowych i papierów wartościowych,

7. zakazy lub ograniczenia mające na celu rozciągnięcie na wytwory zagraniczne systemu ustanowionego wewnątrz kraju dla produkcji, handlu, przewozu i spożycia podobnych artykule w krajowych,

8. zakazy lub ograniczenia stosowane do wytworów, które, o ile chodzi o produkcję lub handel, stanowią lub będą stanowić przedmiot monopolów państwowych lub monopolów wykonywanych pod kontrolą państwa.

Artykuł  XV.

Rozumie się, że postanowienia artykułów XIII i XIV nie naruszają w niczym prawa obu Wysokich Układających się Stron do poczynienia koniecznych zarządzeń celem ochrony żywotnych interesów państwa, w okolicznościach wyjątkowych i nadzwyczajnych.

Artykuł  XVI.

Pod warunkiem powrotnego wywozu lub powrotnego przywozu i z zastrzeżeniem środków koniecznej kontroli, zachowania obowiązujących przepisów i złożenia zabezpieczenia zapewniającego pobranie opłat, które mogłyby się ewentualnie należeć, będzie udzielone zwolnienie od wszelkich opłat wejściowych i wyjściowych w granicach obowiązującego ustawodawstwa dla:

1. przedmiotów przeznaczonych do naprawy,

2. narzędzi, instrumentów i narzędzi mechanicznych, które przedsiębiorca lub firma jednej z Wysokich Układających się Stron wywozi na terytorium drugiej, aby tam przedsięwziąć przez, personel roboty montażowe, doświadczalne lub naprawy, gdy te przedmioty będą przewożone przez przedsiębiorstwo transportowe lub gdy je przywozi personel osobiście,

3. przedmiotów przesyłanych z jednego państwa do drugiego dla wypróbowania,

4. towarów (z wyjątkiem artykułów spożywczych), które są posyłane na targi, wystawy i konkursy,

5. wozów meblowych (przeprowadzkowych), które przekraczają granicę w celu przewiezienia przedmiotów z terytorium jednej z Wysokich Układających się Stron na terytorium drugiej, nawet wtedy gdy wracają z nowym ładunkiem, bez względu gdzie załadowanie miało miejsce, pod warunkiem jednakże, żeby w międzyczasie nie były one użyte do transportu wyłącznie wewnątrz kraju - przy czym zgodzono się, że te środki transportowe rozumie się łącznie z koniecznymi przynależnościami używanymi podczas transportu i -że dla powrotnego wywozu będzie dany okres sześciomiesięczny,

6. próbek i wzorów, stosownie do konwencji międzynarodowej o uproszczeniu formalności celnych, podpisanej w Genewie 3 listopada 1923 r.; okres dla powrotnego wywozu ustala się na sześć miesięcy, przy czym zgodzono się, że na żądanie przywożącego będzie on przedłużony do dwunastu miesięcy.

Artykuł  XVII.

Jeżeli towary wywiezione z jednego kraju do kraju drugiego wracają na żądanie właściwego eksportera dlatego, że je ten dla którego były przeznaczone nie przyjął, lub z innych powodów, zrezygnuje się przy powrotnym wywozie z pobrania cła wywozowego i wszelkich ubocznych opłat i zwróci się cło przywozowe i wszelkie uboczne opłaty już zapłacone, względnie zrezygnuje się z żądania tych należnych ceł i opłat, pod warunkiem, że towary pozostaną do czasu powrotnego wywozu pod dozorem urzędu celnego i że powrotny wywóz będzie miał miejsce w terminie trzech miesięcy od przywozu, za pomocą tego samego listu przewozowego, o ile towary te nie doznały jakiejkolwiek zmiany.

W innych wypadkach powrotnego wywozu towarów w tym artykule nie uregulowanych, każda z obu Układających się Stron traktować będzie przesyłki drugiej Układającej się Strony z największą życzliwością w ramach obowiązujących przepisów.

Artykuł  XVIII.

Aby zapewnić wzajemnemu handlowa korzyści z traktowania stosownie do postanowień niniejszej konwencji i aby wykluczyć jednocześnie wszelkie możliwe nadużycia, każda z Wysokich Układających się Stron będzie mogła żądać, aby wytwory gleby i przemysłu drugiej Strony były zaopatrzone przy ich przywozie w świadectwa pochodzenia według załączonych wzorów.

Świadectwa pochodzenia będą wystawiane przez urzędy celne, izbę handlową do której należy wysyłający, bądź przez każdy inny organ państwowy, związek gospodarczy lub inną instytucję uznaną przez kraj przeznaczenia.

Władze kraju przeznaczenia będą miały prawo żądać uwierzytelnienia świadectwa pochodzenia przez swego dyplomatycznego lub konsularnego zastępcę, z wyjątkiem gdy świadectwa te będą wystawiane przez organy państwowe.

Artykuł  XIX.

Obie Wysokie Układające się Strony, zgadzają się co do tego, że we wzajemnych stosunkach kierować się będą postanowieniami międzynarodowej konwencji o uproszczeniu formalności celnych, podpisanej w Genewie dnia 3 listopada 1923 r.

Artykuł  XX.

Każda z Wysokich Układających się Stron zabezpieczy na swym terytorium przedsiębiorcom drugiej Wysokiej Układającej się Strony, w ramach obowiązujących ustaw i rozporządzeń, skuteczną ochronę przeciwko przeciwko nielojalnej konkurencji i będzie traktować pod tym względem tych przedsiębiorców jak swoich własnych.

Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się w szczególności przedsięwziąć wszelkie potrzebne kroki, aby przeszkodzić na swym terytorium fałszywemu używaniu regionalnych oznaczeń pochodzenia, zwłaszcza odnośnie chmielu, produktów z winnej latorośli, piwa, wód mineralnych i produktów z wód mineralnych, jeśli druga Układająca się Strona te oznaczenia ustawowo chroni i podała je do wiadomości Stronie pierwszej.

W powyżej wzmiankowanym podaniu do wiadomości muszą być zwłaszcza przytoczone postanowienia odnośnych ustaw i przepisów jego państwa, ustalające uprawnienie do oznaczania pochodzenia.

Jako fałszywie użyte uchodzą regionalne oznaczenia pochodzenia jednego z obu państw, jeśli zostaną użyte dla wyrobów, którym ustawowe postanowienia tego państwa tego przywileju odmawiają.

Pod nazwą czeskosłowacki chmiel, zwłaszcza pod nazwą "Ćeskỳ , chmel" ("Žateckỳ chmel", "Roudnickỳ chmel", "Uštĕckỳ chmel", "Dubskỳ chmel"), "Moravskỳ chmel" ("Tršickỳ chmel") może być dopuszczony do obrotu w Polsce tylko chmiel, który stosownie do obowiązujących w Czechosłowacji ustawowych przepisów o oznaczaniu pochodzenia chmielu, posiada znak i certyfikat uwierzytelniający, wydany przez publiczny czeskosłowacki Urząd Kontrolny (znakowania). Prócz tego musi taki chmiel znajdować się w opakowaniu oryginalnym, tj. stosownie do wspomnianych czeskosłowackich przepisów, ze świadectwem pochodzenia, pieczęcią i plombą.

Postanowienia tego artykułu nie odnoszą się do towarów tranzytowych.

Artykuł  XXI.

We wszystkich kwestiach, odnoszących się do komunikacji kolejowych, Wysokie Układające się Strony będą stosowały we wzajemnych stosunkach postanowienia konwencji międzynarodowej o przewozie osób i bagażów kolejami żelaznymi (K. M. O.) oraz konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K. M. T.), podpisanych w Bernie w dniu 23 października 1924 r.

We wszystkich kwestiach odnoszących się do tranzytu międzynarodowego Wysokie Układające się Strony będą stosowały we wzajemnych stosunkach postanowienia barcelońskiej konwencji i Statutu o wolności tranzytu z dnia 20 kwietnia 1921 r.

Obie Wysokie Układające się Strony ożywione życzeniem urzeczywistnienia w granicach możliwości zamierzeń artykułu 23 p. e Paktu Ligi Narodów, odnoszących się do utrzymania wolności komunikacji i tranzytu, oraz Biorąc pod uwagę swą sytuację geograficzną, zobowiązują się wzajemnie zabezpieczyć transportom przeznaczonym do ich państw wolność komunikacji i tranzytu, ustanowioną przez Statut Barceloński w ten sposób, że Wysokie Układające się Strony nie będą powoływały się na art. 7 rzeczonego Statutu w wypadku naprężenia politycznego i że tę wolność komunikacji i tranzytu utrzyma się nawet na wypadek wojny, przy czym wszelako rozumie się, że zarządzenia te nie będą mogły się sprzeciwiać prawom i obowiązkom Stron jako członków Ligi Narodów.

Czechosłowacja przyjmuje do wiadomości paragraf 4 artykułu XXII Traktatu Pokoju, podpisanego w Rydze dnia 18 marca 1921 r.

Artykuł  XXII.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wzajemnie stosować politykę taryfową ożywioną duchem jak największej życzliwości.

Artykuł  XXIII.

Towary nadane do przewozu na terytorium celnym jednej z Wysokich Układających się Stron a przewożone do terytorium celnego drugiej Układającej się Strony albo przez to terytorium do państwa trzeciego, nie będą, przy wypełnieniu tych samych warunków, traktowane na kolejach drugiej Układającej się Strony w zakresie odprawy, przewozu, obliczenia przewoźnego według taryf wewnętrznych (lokalnych albo związkowych) oraz opłat publicznych związanych z przewozem, mniej korzystnie aniżeli towary tego samego rodzaju nadane na terytorium celnym drugiej Układającej się Strony a przewożone w tym samym kierunku i na tym samym przebiegu.

Obie Wysokie Układające się Strony zgadzają się jednak, że przy przewozie towarów tego samego rodzaju z terytorium celnego jednej z Układających się Stron do terytorium celnego drugiej Układającej się Strony lub przez to terytorium do państwa trzeciego, są dopuszczalne następujące warunki stosowania kolejowych taryf, zniżek, lub innych udogodnień:

a) warunek nadania do przewozu w określonym czasie pewnej minimalnej ilości towarów,

b) warunek jednoczesnego nadania do przewozu towaru w ilości wystarczającej na utworzenie całego pociągu lub też określonej grupy wagonów,

c) warunek spożycia wewnętrznego,

d) warunek poprzedniego lub dalszego przewozu drogą wodną lub powietrzną.

Każdy inny warunek wykluczający korzystanie z wewnętrznych taryf ulgowych winien tyć uważany za nie istniejący odnośnie do transportów wyżej wzmiankowanych.

Artykuł  XXIV.

Przy przewozie kolejami żelaznymi podróżnych, bagażu i przesyłek ekspresowych nie będzie się czyniło w zakresie odprawy, przewozu, stosowania stawek i opłat oraz danin publicznych, związanych z tym przewozem żadnej różnicy między obywatelami Wysokich Układających się Stron. Właściwe urzędy obu Wysokich Układających się Stron powinny zapewnić dogodne połączenia pociągów pasażerskich i ruch bezpośrednich wagonów. Będą się one starały również uprościć i przyśpieszyć wykonywanie formalności celnych i paszportowych oraz będą troszczyć się o zapewnienie szybkiego i regularnego przewozu towarów.

Artykuł  XXV.

Postanowienia artykułów XXIII i XXIV nie dotyczą zniżek przyznanych dla celów dobroczynności, ani też zniżek udzielonych w wypadku publicznej klęski, ani też zniżek przyznanych funkcjonariuszom publicznym, pracownikom przedsiębiorstw przewozowych albo podróżującym kupcom, ani też zniżek przyznanych na przewóz kufrów z próbkami i wzorami, ani na przewozy Zarządu Kolejowego albo publicznej administracji cywilnej lub wojskowej.

Artykuł  XXVI.

Wysokie Układające się Strony zgadzają się zawrzeć umowy przewidziane w § 2 art. 4 międzynarodowej konwencji o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K. M. T.), a to w celu ustalenia dogodniejszych warunków dla przewozu pewnych przedmiotów, wyłączonych od przewozu lub przyjmowanych pod pewnymi warunkami.

Artykuł  XXVII.

Obie Wysokie Układające się Strony zobowiązują się dopuścić w żegludze morskiej okręty i ładunki okrętowe Strony drugiej pod takimi samymi warunkami, za takimi samymi opłatami i we wszystkich innych zagadnieniach prawnych, tak jak okręty i ładunki okrętowe własne. Przynależność państwowa okrętów obu Wysokich Układających się Stron będzie oceniana według ustawodawstwa krajowego.

Obie Wysokie Układające się Strony będą wzajemnie uznawać listy pomiarowe okrętów morskich, wydane przez właściwe urzędy każdej z Wysokich Układających się Stron.

Co się tyczy żeglugi na rzekach międzynarodowych, to we wzajemnych stosunkach obu Wysokich Układających się Stron będą miarodajne odpowiednie międzynarodowe umowy nawigacyjne, które zostały przyjęte przez obydwie Wysokie Układające się Strony.

Artykuł  XXVIII.

Załączona do niniejszej konwencji Umowa i Weterynaryjna wraz z przynależnym do niej protokołem końcowym stanowią nierozdzielną część tej konwencji i pozostaną w mocy tak długo jak i ona, przy czym rozumie się, że ewentualnie mogą one być zmienione i podczas trwania konwencji Handlowej i Nawigacyjnej, lecz jedynie za wspólnym porozumieniem.

Artykuł  XXIX.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się, że jak najszybciej przystąpią do zawarcia specjalnej umowy, regulującej wzajemną pomoc przy odprawie celnej, przy zapobieganiu, ściganiu i karaniu wykroczeń przeciw przepisom celnym jako też i wzajemną pomoc prawną w celnych sprawach karnych.

Artykuł  XXX.

Rząd Polski, któremu zostało powierzone prowadzenie spraw zewnętrznych Wolnego Miasta Gdańska, zgodnie z artykułem 104 Traktatu Wersalskiego i artykułami 2 i 6 Konwencji Paryskiej między Polską i Wolnym Miastem Gdańskiem z 9 listopada 1920 r., zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto jest Stroną Kontraktującą w niniejszej konwencji i że bierze na siebie obowiązki oraz nabywa prawa z niej wypływające.

Zastrzeżenie to nie dotyczy tych postanowień niniejszej konwencji, które Rzeczpospolita Polska zawiera w odniesieniu do Wolnego Miasta Gdańska zgodnie ze swoimi prawami, wypływającymi z odnośnych traktatów.

Artykuł  XXXI.

Konwencja ta będzie ratyfikowana a dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie, jak tylko to będzie możliwe. Wejdzie ona w życie piętnastego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych. Jednakże oba rządy mogą się porozumieć co do jej wcześniejszego wejścia w życie, jeśli ich dotyczące ustawodawstwa je do tego upoważniają.

Konwencja ta przestanie obowiązywać w trzy miesiące po dniu jej wypowiedzenia przez jedną z Wysokich Układających się Stron. Powyższy termin może być skrócony za zgodą rządów obu Wysokich Układających się Stron.

Konwencja ta została sporządzona w dwóch oryginałach, każdy w języku polskim i czeskosłowackim; oba teksty są autentyczne.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy konwencję tę podpisali i przyłożyli we pieczęcie.

Sporządzono w Pradze dnia 10 lutego 1934.

Załącznik  A do art. X

LISTA A.

CŁA KONWENCYJNE PRZYWOZOWE DO OBSZARU CELNEGO CZESKOSŁOWACKIEGO.

grafika

* Z dniem 10 lutego 1935 r. nin. Konwencja została uzupełniona przez Protokół Dodatkowy do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką z dnia 10 lutego 1934 r., podpisany w Warszawie dnia 8 lutego 1935 r. (Dz.U.37.22.144).

Z dniem 20 sierpnia 1936 r. wznawia się ważność terminowych konwencyjnych stawek celnych, wymienionych w listach A i B, stanowiących załączniki do art. X nin. Konwencji, zgodnie z rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 18 sierpnia 1936 r. w sprawie tymczasowego wprowadzenia w życie postanowień podpisanego w Warszawie dnia 12 sierpnia 1936 r. protokółu dodatkowego do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką, podpisanej dnia 10 lutego 1934 r. (Dz.U.36.63.458).

Z dniem 21 lutego 1936 r. traci moc ważność terminowych konwencyjnych stawek celnych, wymienionych w listach A i B, stanowiących załączniki do art. X nin. Konwencji, zgodnie z rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 18 sierpnia 1936 r. w sprawie tymczasowego wprowadzenia w życie postanowień podpisanego w Warszawie dnia 12 sierpnia 1936 r. protokółu dodatkowego do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką, podpisanej dnia 10 lutego 1934 r. (Dz.U.36.63.458).

Z dniem 1 marca 1937 r. wznawia się ważność terminowych konwencyjnych stawek celnych, wymienionych w listach A i B, stanowiących załączniki do art. X nin. Konwencji, zgodnie z rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 lutego 1937 r. w sprawie tymczasowego wprowadzenia w życie postanowień podpisanego w Warszawie dnia 18 lutego 1937 r. protokołu dodatkowego do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką, podpisanej w Pradze dnia 10 lutego 1934 r. (Dz.U.37.14.94).

Z dniem 1 marca 1938 r. wznawia się ważność terminowych konwencyjnych stawek celnych, wymienionych w listach A i B, stanowiących załączniki do art. X nin. Konwencji, zgodnie z rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 1 marca 1938 r. w sprawie tymczasowego wprowadzenia w życie postanowień protokołu dodatkowego z dnia 21 lutego 1938 r. do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką (Dz.U.38.14.98).

1 Art. X zmieniony przez rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 4 października 1935 r. w sprawie tymczasowego wprowadzenia w życie postanowień protokółu dodatkowego, podpisanego w Warszawie dnia 5 września 1935 r., do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką z dnia 10 lutego 1934 r. (Dz.U.35.73.457) z dniem 5 października 1937 r. Zmiany załączników do art. X nie zostały naniesione na tekst i są dostępne za pośrednictwem rozporządzenia zmieniającego.

• Identyfikator: Dz.U.1937.22.142
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Czechosłowacja-Polska. Konwencja handlowa i nawigacyjna. Praga.1934.02.10.
• Data aktu: 10/02/1934
• Data ogłoszenia: 26/03/1937
• Data wejścia w życie: 05/03/1937