Wykonanie ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych.

ROZPORZĄDZENIE II

MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH

z dnia 18 marca 1924 r.,

wydane w porozumieniu z Ministrem Skarbu, w celu wykonania ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych. ^*

Na podstawie art. 77 ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych (Dz. U. R. P. № 94, poz. 747) zarządza się co następuje:

§ 1. 1 Do art. 1 ustawy.

Związki komunalne obowiązane są przedkładać uchwały nie podlegające zatwierdzeniu władz nadzorczych w ciągu 15 dni od dnia ich powzięcia w 1 egzemplarzu do wiadomości bezpośrednim władzom nadzorczym, wskazanym w art. art. 36 i 37 ustawy.

Gmina m. st. Warszawy przedkłada tego rodzaju uchwały w powyższym terminie bezpośrednio Ministrowi Spraw Wewnętrznych w 2-ch egzemplarzach do wiadomości; jednego z tych egzemplarzy udziela Minister Spraw Wewnętrznych Ministrowi Skarbu do wiadomości.

Gminy miejskie, liczące powyżej 100.000 mieszkańców oraz krajowe związki komunalne, przedkładają za pośrednictwem wojewody Ministrowi Spraw Wewnętrznych do wiadomości swe uchwały, nie podlegające zatwierdzeniu władzy nadzorczej, w ustalonym wyżej terminie w 3 egzemplarzach. Z tych trzech egzemplarzy jeden zatrzymuje wojewoda, z dwóch zaś pozostałych jednego udziela Minister Spraw Wewnętrznych Ministrowi Skarbu do wiadomości.

Uchwały, określające wysokość dodatków do podatków (opłat) państwowych, winny zarządy związków komunalnych udzielać do wiadomości organom powołanym do wymiaru właściwych podatków państwowych przynajmniej na miesiąc przed rozpoczęciem okresu budżetowego, a o ile chodzi o dodatki do świadectw przemysłowych - do dn. 1 października roku poprzedzającego okres budżetowy; łącznie z uchwałą określającą wysokość dodatków do opłat, wymienionych w art. 11, należy przedstawić organom wymiarowym dowód zatwierdzenia tej uchwały przez władzę nadzorczą.

Powyższe postanowienia nie odnoszą się do dodatków do podatków (opłat) państwowych, wymienionych w art. 10 i 14 ustawy; dodatki te pobierane będą z mocy samego prawa łącznie z właściwemi podatkami (opłatami) państwowemi bez specjalnych w tym przedmiocie uchwał reprezentacji związków komunalnych.

Uchwały w sprawie pobierania samoistnych podatków komunalnych winny być powzięte w formie statutów podatkowych; uchwały w przedmiocie poboru podatku od lokali (ust. 1, 2 i 3 art. 7 ustawy) winny określać jedynie wysokość stawki podatkowej.

§ 2. 2 Do art. 2 i 3 ustawy.

Zarządy gmin wiejskich obowiązane są w ciągu dni 7-miu po otrzymaniu należnych kwot dokonać podziału 5% pobranej sumy między gromady wioskowe według klucza ludnościowego.

Przekroczenie przez gminy wiejskie normy 40% wzgl. 60% z najwyższego łącznego obciążenia gruntów i budynków w wysokości 100% pociąga za sobą odpowiednie obniżenie stopy podatkowej dla powiatowego związku komunalnego.

Podwyższenie przez związki komunalne obciążenia gruntów w stopniu, dopuszczalnym na podstawie postanowień, zawartych w ustępie drugim art. 14 ustawy z dnia 15 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 65 poz. 505), nastąpić może zgodnie z art. 42 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. (Dz. U. R. P. № 94 poz. 747) na podstawie uchwały organu uchwalającego związku komunalnego i za zezwoleniem władz nadzorczych, wskazanych w art. art. 36 i 37 powołanej ostatnio ustawy. Zezwolenia takie mogą być udzielane przez władze nadzorcze tylko w wyjątkowych wypadkach, zasługujących na uwzględnienie. Z podwyższenia tego mogą korzystać związki komunalne w stosunku procentowym, ustalonym w ustępie 1 art. 3 ustawy.

Określone w art. 3 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. (Dz. U. R. P. № 94 poz. 747) i w art. 14 ustawy z. dn. 15 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 65 poz. 505) najwyższe normy podatku komunalnego od gruntów i budynków odnoszą się również do samoistnego podatku od gruntów i budynków państwowych.

Pobór samoistnego podatku od gruntów państwowych w b. dzielnicy rosyjskiej winien być dokonany w terminie poboru państwowego podatku gruntowego.

§ 3. 3 Do art. 4 ustawy.

Podwyższenie przez związki komunalne obciążenia gruntów w stopniu, dopuszczalnym na podstawie postanowień, zawartych w ustępie drugim art. 14 ustawy z dnia 15 czerwca 1923 roku (Dz. U. R. P. № 65, poz. 505), nastąpić może zgodnie z art. 42 ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r. (Dz. U. R. P. № 94, poz. 747) na podstawie uchwały organu uchwalającego związku i za zezwoleniem władz nadzorczych, wskazanych w art. art. 36 i 37 powołanej ostatnio ustawy.

Zezwolenia takie mogą być udzielane przez władze nadzorcze tylko w wyjątkowych wypadkach, zasługujących na uwzględnienie.

Z podwyższenia tego mogą korzystać związki komunalne w stosunku procentowym, ustalonym w ust. 7 art. 4.

O ile place budowlane i grunty, przewidziane w ust. 5 art. 4, są obciążone na rzecz gminy miejskiej samoistnym podatkiem w silniejszym stopniu poza granice wskazana w przytoczonych w tym ustępie ustawach, -opodatkowanie tych objektów na rzecz powiatowego związku komunalnego, wzgl. samorządu wojewódzkiego nie może przekroczyć norm obciążenia, jakiemu podlegałyby te grunty w wypadku poboru podatku pod postacią dodatku do państwowego podatku gruntowego.

Pobór samoistnego podatku od gruntów winien być dokonany w terminie państwowego podatku gruntowego.

§ 4. Do art. 5 ustawy.

Dla ustalenia, które związki komunalna są uprawnione do poboru podatku od kopalń, decydującym momentem jest miejsce wydobycia minerału na powierzchnię (urządzenia, wzgl. przynależności kopalń).

Związki komunalne, z pod których terenu wydobywa się minerał, o ile nie posiadają na swym obszarze urządzeń, wzgl. przynależności kopalń, nie mają prawa poboru tego podatku.

Maksymalna wysokość podatku na rzecz gminy miejskiej, wydzielonej z pow. zw. kom., lub na rzecz powiatowego związku komunalnego i gminy miejskiej, nie wydzielonej z p«w. zw. kom., wzgl. gminy wiejskiej nie może przekroczyć 1% ceny wzgl. wartości sprzedażni] minerału.

Jeżeli powiatowy związek komunalny i gmina miejska, niewydzielona z tegoż związku, wzgl. gmina wiejska, uchwali pobór podatku od kopalń, to wymiar i pobór tego podatku przeprowadzi wydział powiatowy, który kwotą przypadającą z tego tytułu gminie miejskiej wzgl. wiejskiej wypłaci w umówionym przez te związki terminie.

W razie niewprowadzenia przez którykolwiek z uprawnionych związków komunalnych podatku od kopalń, - pozostałe uprawnione związki komunalne mogą pobierać ten podatek do wysokości 1% ceny wzgl. wartości sprzedażnej minerału wyłącznie na rzecz swoją.

Postanowienia ust. 5 art. 5 dotyczą wypadku, gdy miejsce wydobycia minerału na powierzchnię (urządzenia, wzgl. przynależności kopalń) znajdują się na obszarach dwóch gmin wgl. dwóch powiatów.

Wpływy z podatku, od kopalń winny być użyte przez związki komunalne wyłącznie na inwestycje; w następstwie tego obowiązane są związki komunalne uwidocznić w budżecie odpowiednie wydatki na cele inwestycyjne. Po upływie okresu budżetowego winny związki komunalne przedłożyć władzy nadzorczej, która statut podatkowy zatwierdziła, wyczerpujące sprawozdanie, poparte cyfrowemi danemi, w przedmiocie właściwego użycia wpływów z podatku od kopalń.

§ 5. Do art. 7 ustawy.

Stopa podatku od lokali w gminach miejskich na rok 1924 winna-być ustalona w stosunku do komornego, wzgl. wartości czynszowej, obliczonej na podstawie art. 2 i 3 ustawy z dn. 18 grudnia 1920 r. o ochronie lokatorów (Dz. U. R. P. z 1921 r. № 4, poz. 19) z tern, że należność podatkowa nie może przekroczyć dla gmin m. st. Warszawy, Krakowa, Lwowa, Łodzi, Poznania i Wilna 4¹/₂%, dla wszystkich zaś pozostałych gmin miejskich 3% komornego, wzgl. wartości czynszowej z czerwca 1914 r., przerachowanej na marki polskie według kursu waluty złotej w dn. 1 stycznia 1324 r. Komorne w domach wybudowanych po czerwca 1914 r., o ile nie są one wolne w myśl obowiązujących ustaw od opodatkowania, ustala się drogą porównania z komornem podobnych lokali w domach, które były wynajmowane w tymże roku.

Stopa podatku od lokali w gminach wiejskich nie może przekroczyć 5% faktycznego obecnego komornego, wzgl. wartości czynszowej, z tem zastrzeżeniem że wartość czynszowa w gminach wiejskich nie może przenosić komornego, płaconego za podobne lokale w najbliższej gminie miejskiej.

Do podatku od lokali stosują się postanowienia art. 21-26 ustawy z dn. 17 grudnia 1921 r. o zasileniu finansów miejskich i o karach nakładanych przez gminy miejskie za fałszywe zeznania podatkowe na obszarach b. zaboru rosyjskiego i austrjackiego (Dz. U. R. P. z 1922 r. № 2, poz. 6) i §§ 20- 26 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Ministra Skarbu z dn. 29 kwietnia 1922 r. (Dz. U. R. P. № 34, poz. 294) z uwzględnieniem zmian, wynikających z postanowień ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r. (Dz. U. R. P. № 94, poz. 747). ustawy z dn. 6 grudnia 1923 r. (Dz. U. R. P. № 127, poz. 1044) i rozporządzenia Ministra Skarbu z on. 26 stycznia 1924 r., wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych (Dz. U R. P. Na 14, poz. 134), a w szczególności:

a) zwolnienia, przewidziane w ust. 3 art. 7 ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r., uważać należy jako uzupełnienie art. 23 ustawy 2 d. 17 grudnia 1921 r.;

b) postanowienia, zawarte w ust. 2 art. 24 ustawy z dn. 17 grudnia 1921 r., zostały uzupełnione przepisem ust. 1 art. 42 ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r. w ten sposób, że pobór podatku od lokali może być uskuteczniony bądź przez właścicieli realności za zwrotem odszkodowania w wysokości 5% od kwoty wpłaconej [do kasy gminnej, bądź też przez organy gminne;

c) wysokość odsetek za zwłoką zgodnie z ustawą z dn. 6 grudnia 1923 r. (Dz. U.. R. P. № 129, poz. 1044) i rozporządzeniem Ministra Skarbu z dn. 26 stycznia 1924 r., wydanem w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych (Dz. U. R. P. № 14, poz. 134), wynosi 2% miesięcznie;

d) uchwały w przedmiocie stawek podatku od lokali wchodzą w życie w terminie, przewidzianym w art. 40 ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r.;

e) odnośnie do kar mają zastosowanie przepisy art. 62-67 ustawy z dn. 11 sierpnia 1923 r. i § 2 rozporządzenia Ministra Skarbu z dn. 26 stycznia 1924 r., wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych (Dz. U. R. P. № 14, poz. 134);

f) należność podatkowa, obliczona dla każdego płatnika na r. 1924 zgodnie z uchwałą reprezentacji gminnej w markach polskich, winna być przerachowana przez zarząd gminy na franki złote, przyjmując wartość franka złotego na dzień 1 stycznia 1924 r. = 1.220.000 mk. i podlega uiszczeniu w czterech ratach kwartalnych w markach polskich według wartości franka złotego, obowiązującej w dniu wpłacenia podatku.

Pobór podatku od zbytku mieszkaniowego winien być dokonany łącznie z poborem podatku od lokali.

§ 6. Do art. 9 ustawy.

Podatki komunalne do państwowego podatku dochodowego na rzecz gmin i powiatowych związków komunalnych na obszarze b. dzielnicy pruskiej, określone w art. 6 ustawy z dn. 10 stycznia 1924 r. w przedmiocie przepisów o państwowym podatku dochodowym, obowiązujących na całym obszarze Rzeczypospolitej (Dz. U. R. P. № 13, poz. 110), przypadają z .terytorium:

a) gmin miejskich tymże gminom,

b) gmin wiejskich i obszarów dworskich-powiatowym związkom komunalnym.

§ 7. 4 Do art. 10, art. 53 ust. 3 i art. 75 ust. 4 ustawy.

Postanowienia, zawarte w art. 10, wchodzą w życie z dn. 1 lipca 1924 r.

Od dnia tego pobierane będą przez kasy skarbowe oraz celne na podstawie wymiaru, dokonanego przez urzędy akcyz i monopolów wzgl. urzędy celne dodatki do państwowych podatków (opłat) od spożycia, zużycia wzgl. produkcji (z wyjątkiem podatku od węgla, olejów mineralnych, soli i cukru) na rzecz związków komunalnych równocześnie z podatkami (oplotami) państwowemi (przy produkcji, w handlu lub przy przywozie z zagranicy). Wpływy z tych dodatków powinny kasy skarbowe oraz celne, zarachowywać w myśl § 52 instrukcji dla kas skarbowych na przychód do sum obrotowych w sumach dziennych na rachunek centralnej kasy państwowej jako dodatki komunalne do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Do poboru dodatków do podatków (opłat) państwowych od spożycia, zużycia wzgl. produkcji mają odpowiednie zastosowanie postanowienia:

a) art. 43 ust. 2, art. 49 ust. 2, art. 51, art. 54 ust 2 pierwsze zdanie, art. 57 i art. 59 ustawy;

b) art. 52 z tem, że kwoty dodatku komunalnego, podlegające zwrotowi, zostaną potrącone z sumy wpływów z dodatków komunalnych do państwowych podatków od spożycia, zażycia wzgl. produkcji, a mianowicie z tej sumy, która przypada w najbliższym terminie do rozdziału między gminy miejskie a powiatowe związki komunalne;

c) § 15 i § 17 rozporządzenia Ministra Skarbu z dn. 26 stycznia 1924 r., wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych, celem wykonania art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 6 grudnia 1923 r. o zastosowaniu stałej jednostki do obliczania danin, niektórych innych dochodów publicznych oraz kredytów, udzielanych przez instytucje państwowe i samorządowe (Dz. U. R. P. № 14, poz. 134).

Dodatek komunalny wynosi:

a) 30% państwowego podatku od spirytusu i wyrobów wódczanych, wina i win musujących oraz od piwa;

b) 15% państwowego podatku od drożdży, kwasu octowego i zapałek.

Celem przygotowania rozdziału wpływów dodatków komunalnych między uprawnione związki komunalne stosownie do przepisów zawartych w ust. 3, 4 i 5 art. 10 ustawy, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ustali w miesiącu lipcu każdego roku na podstawie danych o przypisie podatku przemysłowego (od obrotu), w każdem mieście i w każdym powiecie, dostarczonych przez Ministerstwo Skarbu i na podstawie ostatniego urzędowego spisu ludności z uwzględnieniem postanowienia ust. 5 art. 10 klucz rozdziału dodatków komunalnych do państwowych podatków (opłat) między poszczególne gminy miejskie i poszczególne powiatowe związki komunalne (ust. 3 art. 10).

Aż do czasu wprowadzenia w życie samorządu powiatowego na ziemiach Spiszą i Orawy gminy wiejskie tego powiatu otrzymują tytułem dodatków komunalnych, przewidzianych w ust. 2 art. 10, całkowitą kwotę, która przypadałaby na powiatowy związek komunalny, obejmujący ziemie Spiszą i Orawy.

Do czasu ustalenia nowego klucza rozdział sum pobranych tytułem dodatków komunalnych do podatków (opłat) państwowych od spożycia, zużycia względnie produkcji dokonuje się na podstawie dawnego klucza.

Kasy skarbowe, oraz celne, zakładają osobne wykazy szczegółowe sum obrotowych na wpływy z dodatków komunalnych do podatków od spożycia, zużycia, względnie produkcji, podsumowują je półmiesięcznie i w dniach 1 i 16 każdego miesiąca, przesyłają do centralnej kasy państwowej zawiadomienie wzór № 9 do § 52 instrukcji dla kas skarbowych, zawierające tylko ogólną sumę półmiesięczną za ubiegłą połowę miesiąca, oraz daty, pozycje dziennika przychodu, pod któremi są zarachowane sumy dzienne. Na wykazie szczegółowym sum obrotowych czyni kasa adnotację o wysłaniu zawiadomienia. Izba skarbowa zapisuje w księdze sum obrotowych jedynie sumy półmiesięczne z wykazów szczegółowych, dotyczących wpływu powyższych dodatków.

Centralna Kasa Państwowa po zarachowaniu przekazanych w powyższy sposób kwot do sum komunalnych zawiadomi Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w dniu 8 i 23 każdego miesiąca o łącznej sumie wpływów z ubiegłego półmiesiąca.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych na zasadzie klucza rozdziału uskuteczni podział półmiesięczny wpływów między poszczególne gminy miejskie i między poszczególne powiatowe związki komunalne (w tej liczbie i dla powiatu spisko-orawskiego).

O dokonanym rozdziale zawiadomi Ministerstwo Spraw Wewnętrznych centralną kasą państwową przy dołączeniu wykazu sum, przypadających z rozdziału poszczególnym gminem miejskim, powiatowym związkom .komunalnym i wszystkim gminom wiejskim ziem Spiszą i Orawy.

Na podstawie powyższego wykazu oraz dołączonych do niego i wypełnionych przekazów do wypłaty Centralna Kasa Państwowa przekaże za pośrednictwem Pocztowej Kasy Oszczędności kwoty należne poszczególnym gminom miejskim i powiatowym związkom komunalnym (staroście pow. spisko-orawskiego dla gmin wiejskich tego powiatu).

Rozdziału kwot należnych gminom wiejskim dokonuje wydział powiatowy (starosta powiem spiskoorawskiego) natychmiast po otrzymaniu sumy dodatków do podatków (opłat) państwowych od spożycia zużycia względnie produkcji zgodnie z postanowieniem ust. 4 art. 10 ustawy.

Wpływy z tytułu dodatków do podatków (opłat) państwowych od spożycia, zużycia względnie produkcji winny być użyte przez gminy wiejskie wyłącznie na cele inwestycyjne oraz na cele konserwacji urządzeń i zakładów gminnych; w następstwie tego winny gminy wiejskie uwidocznić w budżecie odpowiednie wydatki na wspomniane cele. Po upływie okresu budżetowego winny gminy wiejskie przedłożyć władzy nadzorczej wyczerpujące sprawozdanie, poparte cyfrowemi danemi, w przedmiocie właściwego użycia wpływów z dodatków do podatków (opłat) państwowych od spożycia, zużycia względnie produkcji.

§ 8. Do art. 11 ustawy.

Dodatki do opłat państwowych od patentów na wyrób i sprzedaż trunków, przetworów wódczanych i spirytusowych nie mogą przenosić 100% każdoczesnej opłaty państwowej od patentu na wyrób, względnie 200% każdoczesnej opłaty państwowej od patentu na sprzedaż; uchwały co do wysokości dodatków do patentów winny być powzięte z zachowaniem przepisów § 1 niniejszego rozporządzenia.

Kasy skarbowe jednocześnie z uskutecznieniem wydziałom powiatowym wypłaty dodatków winny zawiadomić te wydziały o pobranych w poszczególnych gminach wiejskich kwotach tytułem dodatków do opłat państwowych od patentów na wyrób i sprzedaż trunków, przetworów wódczanych i spirytusowych.

Aż do czasu wprowadzenia w życie samorządu powiatowego na ziemiach Spiszą i Orawy gminy wiejskie tych ziem uprawnione są pobierać dodatki do opłat państwowych od patentów na wyrób i sprzedaż trunków, przetworów wódczanych i spirytusowych, przyczem dodatki te nie mogą przenosić 50% każdoczesnej opłaty państwowej od patentu na wyrób, względnie 100% każdoczesnej opłaty od patentu na sprzedaż trunków.

§ 9. 5 Do art. 12 ustawy.

Ustala się następujące normy podatku od towarów przywożonych drogami żelaznemi normalno-torowemi do miast, które przed dniem 1 lipca 1923 r. uzyskały zatwierdzenie statutów o poborze samoistnych podatków od towarów przywożonych lub wywożonych:

I. a) dla gminy m. st. Warszawy podatek niemoże przekroczyć kolejowej opłaty przewozowej za odległość 25 km;

a) dla gmin miast: Łodzi, Lwowa i Krakowa podatek nie może przewyższać kolejowej opłaty przewozowej za odległość 15 km;

b) dla pozostałych uprawnionych gmin miejskich podatek nie może przenosić kolejowej opłaty przewozowej za odległość 10 km.

W wypadku, gdy taryfy nie przewidują wyszczególnionej pod a) i b) stawki za odległość 25 i 15 km, podatek nie może przekroczyć dla gmin, wymienionych w tych punktach opłaty przewozowej za 20 względnie 10 km.

Przy przesyłkach jednostkowych zwyczajnych i pośpiesznych, za które opłata przewozowa oblicza się według sztuki, a nie według wagi, podatek dla wszystkich uprawnionych gmin miejskich nie może przekroczyć:

1) za konie i bydło rogate rosłe - 2 zł od sztuki,

2) za inne zwierzęta - 50 gr od sztuki.

II. Podatek od towarów, przywożonych z odległości nie dalszej niż 50 km, dla wszystkich uprawnionych gmin miejskich nie może przewyższać połowy kolejowej opłaty przewozowej za odległość 5 km. W wypadku, gdy taryfy nie przewidują stawki za taką odległość, maksymalny wymiar podatku nie może wynieść więcej, niż trzecią część opłaty przewozowej za odległość 10 km.

Nadto dla wymienionych w punkcie I pod poz. a) i b) gmin miejskich podatek od towarów, przywożonych z odległości od 50 do 200 km, nie może przewyższać opłaty przewozowej za odległość 10 km.

III. Podatek od towarów, przywożonych w drobnych i wagonowych przesyłkach pośpiesznych, tudzież w drobnych przesyłkach zwyczajnych o wadze do 300 kg nie może przewyższać dla wszystkich uprawnionych gmin miejskich połowy kolejowej opłaty przewozowej za odległość 5 km. W wypadku, gdy taryfy nie przewidują stawki za taką odległość, maksymalny wymiar podatku nie może wynieść więcej, niż trzecią część opłaty przewozowej za odległość 10 km.

IV. Od towarów, poniżej wymienionych, podatek dla wszystkich uprawnionych gmin miejskich nie może przewyższać połowy opłaty przewozowej za odległość 5 km względnie w wypadku, gdy taryfy nie przewidują stawki za taką odległość, trzeciej części opłaty przewozowej za odległość 10 km:

1) buraki cukrowe oraz wytłoki buraczane, także suszone i melasowane;

2) cegły i dachówki wszelkiego rodzaju oraz masa kamienna;

3) cement mielony wszelkich nazw i klinkier cementowy;

4) drzewo i celuloza:

a) drzewo nieobrobione, przewożone do tartaków i budulec drzewny obrobiony, t. j. drzewo krajowe ciosane, strugane, tarte, łupane z wyjątkiem klepek i den beczkowych, także heblowane, fugowane, szpuntowane, obtoczone, rowkowane, profilowane, wcinane, lakowane, frezowane, dłutowane, świdrowane i t. p. plansony, wańczosy, krawędziaki, kantówka, bale, dyle, blanki, brusy, tymbry, murłaty, deski, tarcice, szalówki i fryzy, obladry, oszwary, okrajki, żerdzie i t. p.,

b) celuloza, masa drzewna, miazga drzewna, suche i mokre,

c) drzewo celulozowe, t. j. okorowane w okrąglakach, szczapach i wałkach do 2,2 m długości, jak również odpadki tartaczne z drzewa świerkowego i jodłowego w trzaskach o jednakowej długości, złączonych w pęczki,

d) drzewo opałowe w szczapach, karpina, chróst, gałęzie i t. p.,

e) drzewo osikowe do wyrobu zapałek;

5) kamienie, minerały surowe i zgruba obrobione:

a) kamienie budowlane, marmury, alabastry budowlane, serpentyny, labradoryty i porfiry, jednak tylko surowe zgrubsza obtłuczone w kształcie bloków nieociosanych i nieopiłowanych,

b) kamienie rodzime polne wszelkich nazw tudzież skały łamane, łupane, kruszone,

c) minerały surowe niepalone i niezmielone, jak kreda surowa w kawałkach nieoczyszczona, magnezyt naturalny, talk naturalny, spaty, stroncjanit, celestyn, witerzyt, pagmatyn, baryt, kryolit, tinkal, boran, boracit, panderit, razorit, łupek, azbest w kawałkach, grafit łupek i złom grafitu, mika, naturalne sole kuchenne, przemysłowe i bydlęce i t. p.,

d) piasek, żwir i gliny, także przesiane, mielone, płukane, szlamowane, wypalone, glina porcelanowa surowa i przysposobiona, kaolina, szlikier, piasek kwarcowy i t. p.,

e) rudy, żużle, popioły: żelazne siarkowe, manganowe, cynkowe, ołowiane, chromowe, miedziane, wypałki pirytowe, szlaki, muły, także mielone, młotowiny żelazne, walcowina i t. p.,

f) siarka surowa oraz soda (kalcynowana, kaustyczna i krystaliczna), gdy sprowadzane są do celów fabrycznych,

g) wapień, dolomit, palone i mielone wapno;

6) kwas siarkowy, kwas solny, sól glauberska, także kwas siarkowy dymiący i odpadkowy z fabryk oraz rafineryj;

7) mięso i wnętrzności zwierzęce, świeże, mrożone i solone;

8) mleko i jego przetwory oraz nabiał:

a) śmietana, śmietanka, serwatka, ser, masło, tudzież nabiał,

b) jaja, także konserwowane;

9) nasiona i owoce oleiste, nierafinowane oleje roślinne, pokost;

10) nawozy naturalne i sztuczne, fosforyty i kości surowe:

a) gips, margiel, popioły i wapno nawozowe, gnój, kał, kompost, mierzwa, pozostałości wapienne po fabrykacji kleju, pudreta, śmiecie, wapno defekacyjne, szlamy wapienne, guano, wymiotki z rzeźni, zepsute mięso i ryby, krew suszona na nawóz, wszelkie odpadki z rzeźni przezaczone na nawóz, kości surowe mielone także odtłuszczone, śrut i mąka kostna, węgiel kostny, rogi mielone, żużle tomasa, superfosfaty mineralne i kostne, amoniakalne i potasowe, wszelkie sole potasowe, wszelkie saletry, azotan amonu, azotniak, wszelkie mieszanki nawozowe, amon wapniakowy, chlorek amonowy na nawóz i t. p.,

b) kości surowe, także mielone;

11) owoce i jagody krajowe;

12) papier oraz bibuła zwyczajne - z wyjątkiem wyrobów z papieru i bibuły;

13) pasza: zielona, świeża, suszona, kiszona, skoncentrowana, jak: plewy, koniczyna, trawa, siano, słoma, sieczka, kaczany, kolby, wytłoczyny, kuchy, mąka rybia, mięsna i t. p. melasa;

14) samochody i podwozia samochodowe seryjne nowe, nieużywane, osobowe i towarowe, prócz cyklonetek, motocykli i samochodów luksusowych;

15) smoła i papa dachowa:

a) smoła węglowa surowa i preparowana: z węgla kamiennego lub brunatnego, destylowana, preparowana, dachowa, do budowy dróg, do wyrobu tektur, dla stalowni z domieszką wody (emulsja),

b) papa dachowa także asfaltowana, smołowana, posypana piaskiem;

16) surowce włókiennicze roślinne i zwierzęce, wszelkie przędze oraz tkaniny;

a) konopie i len także międlone i czesane, pakuły i paździerze oraz odpadki konopne i lniane, juta i odpadki, afrykańskie włókno roślinne, włókna kokosowe, abaka, adansonja, agawa, aloes, bombaj, heneken, istelinters, madras, manila, maurylan, konopie nowozelandzkie, palmyra, piassawa, ramie, rhea, suam, sisal, sun, szehen, tampico, trawa chińska, wschodnio-indyjskie konopie, bawełna surowa, sztuczna, odpadki, końce, wyczeski oraz wszelkie pozostałości przeróbki bawełny, wszelkie rodzaje wełny i jej odpadki, szlam wełniany, sierście wszelkiego rodzaju zwierząt także bielone, barwione, włosień koński, także sortowany, szczecina, także sortowana, odpadki włosia, jedwab naturalny i sztuczny, kokony jedwabników i odpadki,

b) przędze wszelkie,

c) skóry wszelkiego rodzaju: surowe, wyprawiane, garbowane, oraz szpalty skórzane, obrzynki, oddzierki, odpadki, skrawki,

d) szmaty, także karbonizowane, skrawki, stare sieci, liny i powrozy z wszelkiego rodzaju materjału,

e) tkaniny wszelkie - z wyjątkiem tiuli, firanek, haftów, koronek, tkanin szmuklerskich i jedwabnych prawdziwych oraz z wyjątkiem odzieży gotowej, lecz także tkaniny impregnowane i materjały dziane, nasycone, z nitkami gumowemi, linoleum, cerata;

17) szkło tłuczone, także mielone, bryły, skorupy, obrzynki szyb, odłamki, tłuczki;

18) warzywa i jarzyny;

19) zboże w ziarnie, poślad i otręby zbożowe, mąka zbożowa, pieczywo;

a) groch, także polerowany i łuskany, gryka, jęczmień, kukurydza, owies, peluszka, proso, pszenica, ryż łuszczony lub niełuszczony, także polerowany, szlifowany, matowy, łamany, żyto i t. p.,

b) kasze i mąki zbożowe: grysy, kasze, jagły, krupy, pęcaki, płatki, śruty oraz otręby zbożowe i ryżowe,

c) pieczywo bez cukru;

20) ziemniaki świeże;

21) zwierzęta domowe i ptactwo, o ile nie podpadają pod przepisy punktu I;

22) żelazo, surówka, stal:

a) produkty wielkich pieców, stalowni, walcowni i młotowni: surówka żelazna., żeliwo w gęsiach, granulowane, stopy żelazne, ferrosilicium, ferromangan, żelazo gąbczaste, stal i żelazo zlewne w blokach surowych, stal okrągła do wyrobu rur, bloki podwalcowane, kęsy, rygle o wszelkich kształtach, sztrypsy do wyrobu rur, bloki kute, żelazo i stal sztabowe i fasonowe, także walcowane lub ciągnione o wszelkich kształtach, kute w sztabach i prętach, taśmowe, okienne, kwadratowe, okrągłe, prętowe, profilowe, żłobkowe, kątowe, także pokryte cyną, cynkiem lub miedzią, blachy i płyty żelazne i stalowe wszelkiego rodzaju i grubości, także pokryte innemi metalami, dziurowane, faliste, asfaltowane, smołowane lub farbowane, oraz blachy cynkowe,

b) złom żelaza lub stali, odpadki żeliwne, żelazne, stalowe, okruchy, opiłki, obtoczki, wiórki, masa żelazna i stalowa w proszku, stary przerdzewiały drut, stare wyroby żelazne połamane, rozbite, wybrakowane, części przedmiotów żelaznych niezdatne do naprawy i bezpośredniego użytku, stare belki i podkłady oraz szyny, stare połamane kotły - wszystko przeznaczone lub gromadzone do przetopienia, złom cynku, miedzi, mosiądzu, bronzu, niklu i innych metali nieszlachetnych.

V. Przez kolejową opłatę przewozową, służącą za podstawą do wymiaru podatku, należy rozumieć jedynie ustaloną według taryf kolejowych.normalnych lub wyjątkowych opłatę za przewóz wraz z opłatą stacyjną, wliczoną do opłaty przewozowej z wyłączeniem zatem wszelkich innych opłat oraz dopłat, przewidzianych w obowiązujących w Polsce taryfach towarowych kolei żelaznych. W szczególności nie stwarzają podstaw do zwiększonego wymiaru podatku opłaty i dopłaty kolejowe, przewidziane za przewóz w wagonach krytych, za lekkość i przestrzenność towarów, za użycie wagonów specjalnych, za dostarczenie przyborów i środków ochronnych, za wszelkie czynności dodatkowe kolei, za przewozy w obrębie tej samej stacji taryfowej, za nadanie przesyłki pośpiesznej na pociągi pasażerskie, za niezgodną z rzeczywistością deklarację towaru oraz inne opłaty i dopłaty poza pierwotną i niepowiększoną stawką przewozową.

W wypadku, gdy przesyłka przyszła z odległości mniejszej niż 100 km należy podatek obliczyć z zastosowaniem początkowej stawki ogólnej kolejowej taryfy wyjątkowej, ustanowionej dla przewozów z tej przestrzeni, jednakże tylko wówczas, gdy taryfa ta była stosowana do obliczenia kolejowej należności przewozowej.

Podatkowi od towarów przywożonych nie podlegają towary, przywożone w przesyłkach ekspresowych, bagażowych i pocztowych tudzież opakowanie i próżne naczynia zwrotne, rzeczy przesiedlenia, przesyłki niewykupione przez odbiorców i zwracane zpowrotem na stację nadawczą za tym samym listem przewozowym, wreszcie towary, przewożone "transito".

Za towary, przewożone "transito", uważać należy:

1) towary przechodzące przez stacje kolejową, położoną w obrębie miasta w przesyłkach skierowanych do innych stacyj przeznaczenia, leżących poza obrębem miasta i oznaczonych w listach przewozowych,

2) towary, przychodzące w przesyłkach kolejowych do stacji, leżącej w obrębie miasta, jako do stacji przeładunku lub stacji przeznaczenia, lecz następnie, z wykorzystaniem składu, lub bez wykorzystania go, odsyłane koleją do innych stacyj, leżących poza obrębem miasta, bądź bezpośrednio z tej samej stacji drogą kolejową, bądź pośrednio - drogą kołową do innej stacji, leżącej w obrębie miasta, a stąd drogą kolejową. Przytem od takich towarów uprawnione gminy mogą pobierać podatek, o ile list przewozowy przesyłki tych towarów został na stacji przybycia wykupiony, a towar nie został bezzwłocznie na tej stacji nadany ponownie, lecz został wyładowany i oddany na skład kolejowy lub prywatny albo wywieziony do miasta. Pobraną w ten sposób sumę podatku należy jednak zwrócić w całości lub w części po przedłożeniu w okresie miesięcznym przez odbiorcę pierwotnej przesyłki dowodów, iż towary w tej samej postaci, w całości lub w części nadane zostały ponownie na jednej ze stacyj, położonych w obrębie miasta, do innych stacyj, położonych poza obrębem miasta,

3) towary, przybywające na stację, położoną w obrębie miasta, w przesyłkach, skierowanych względnie przeekspedjowanych i przeładowywanych niezwłocznie, z przeznaczeniem na bocznice kolejowe, do punktów odbiorczych, położonych na tych bocznicach poza obrębem miasta. Natomiast za przywożone drogami żelaznemi i podlegające opodatkowaniu na rzecz uprawnionego do poboru podatku miasta uważać należy towary, sprowadzone kolejami żelaznemi do sąsiednich stacyj kolejowych, a stamtąd bocznicami kolejowemi dowożone na teren miasta.

Prawo poboru podatku od towarów, przywożonych drogami żelaznemi wąskotorowemi (dojazdowemi), utrzymane zostaje nadal tylko dla tych gmin miejskich, które korzystały z niego w roku budżetowym 1929/30, a nie są położone przy linji kolejowej normalnotorowej. Gminy te nadal mogą pobierać podatek w sumach ryczałtowych, nie przenoszących a) od, przesyłki drobnej: do 200 kg - 0,30 zł, od 200 kg do 1 tonny - 0,50 zł i od 1 - 3 tonn - 1 zł, b) od przesyłki wagonowej 3 - 5 tonnowej - 2 zł, a powyżej 5 tonn - 3 zł od każdego wagonu.

§ 9a. 6 do art. 13 ustawy.

Jeśli powiatowy związek komunalny nie zamierza w danym roku budżetowym pobrać na swoją rzecz opłaty komunalnej od pism stwierdzających umowę o przeniesienie własności nieruchomości, położonych poza obszarem gmin miejskich, powinien powiadomić o tem gminy wiejskie na swoim obszarze przed dniem 1 listopada, a to dla umożliwienia im uchwalenia poboru tej opłaty na rzecz swoją oraz uwzględnienia tejże opłaty w preliminarzach budżetowych

§ 10. Do art. 14 ustawy.

Notarjusze wzgl. inne organy, uprawnione do sporządzania protestów, winni co 1 i 16 każdego miesiąca przekazywać zarządom właściwych gmin - po potrąceniu rzeczywistych kosztów, połączonych z przekazem - kwoty pobrane tytułem ¹/₂% podatku komunalnego ód zaprotestowanych weksli.

§ 11. Do art. 17 ustawy.

Zasady oraz sposoby wymiaru i poboru podatków od plakatów i szyldów oraz podatku od anonsów na rok 1924 normuje załączony do niniejszego rozporządzenia statut wzorowy.

§ 12. 7 Do art. 18 ustawy.

Stopa podatku od publicznych zabaw, rozrywek i widowisk winna być określona w formie dodatku procentowego do ceny wykupionego biletu wstępu i różniczkowana według rodzaju widowiska. Podatek ten opłacają osoby, nabywające bilety wstępu na publiczne zabawy, rozrywki i widowiska, inkasuje go zaś na rzecz gminy przedsiębiorstwo, wzgl. osoba urządzająca.

W wypadkach gdy uczestnictwo w publicznych zabawach, rozrywkach i widowiskach nie Jest, uzależniona od wykupionych biletów wstępu, podatek winien być określony w sposób ryczałtowy; podatek ten opłaca wtedy przedsiębiorstwo, wzgl. osoba urządzająca.

Wartość artystyczną i naukową przedstawień kinematograficznych określa Minister Spraw wnętrznych przy sposobności wykonywania cenzury filmów.

§ 13. 8 Do art. 19 ustawy.

Najwyższe normy podatku ustala się według poniżej oznaczonych stref w następujący sposób:

I-a strefa obejmuje: województwo poznańskie, powiaty: nieszawski i włocławski województwa warszawskiego, oraz powiaty: kolski, koniński, sieradzki i turecki województwa łódzkiego.

Maksymalna wysokość podatku - 20 grł. z 1 ha.

II-a strefa obejmuje: województwo pomorskie, województwo kieleckie, województwo warszawskie bez powiatów wydzielonych do strefy I-szej, województwo łódzkie bez powiatów zaliczonych do strefy I-szej, oraz powiaty: garwoliński, sokołowski i węgrowski województwa lubelskiego i województwo krakowskie bez powiatów wydzielonych do strefy IV-ej.

Maksymalna wysokość podatku - 10 gr. z 1 ha.

III-a strefa obejmuje: województwo białostockie bez powiatów wydzielonych do strefy IV-ej, województwo lwowskie bez powiatów włączonych do strefy IV-ej, oraz województwo lubelskie bez powiatów zaliczonych do strefy II-ej.

Maksymalna wysokość podatku - 5 gr. z 1 ha.

IV-a strefa obejmuje: Ziemię Wileńską, województwo nowogródzkie, województwo poleskie, województwo wołyńskie, województwo stanisławowskie, województwo tarnopolskie, powiaty: augustowski, grodzieński i suwalski województwa białostockiego, powiaty: gorlicki, grybowski, nowotarski, nowosądecki, żywiecki, i makowski województwa krakowskiego i powiaty: krośnieński, liski, sanocki i starosamborski województwa lwowskiego.

Maksymalna wysokość podatku - 8gr. z 1 ha.

Za wykonywanie prawa polowania w rozumieniu art. 19 ustawy uważa się polowanie na zwierzyną łowną przez właściciela gruntu lub nabywcą prawa polowania (dzierżawcą, użytkownika i t. p.).

Od podatku wolni są posiadacze prawa polowania, zupełnie nie wykonywający tego prawa.

Celem umożliwienia związkom komunalnym opodatkowania dzierżawców prawa polowania w lasach państwowych winny zarządy okręgowe lasów państwowych natychmiast po wypuszczeniu w dzierżawę terenów polowania zawiadomić zarządy odnośnych gmin o oddaniu w dzierżawą terenów do polowania ze wskazaniem czasu dzierżawy, osoby otrzymującej dzierżawę, oraz wielkości terenu łowieckiego, wypuszczonego w dzierżawę w danej gminie.

Podatek komunalny od wykonywania prawa polowania w lasach państwowych na obszarze b. dzielnicy pruskiej może być pobierany pod postacią dodatku ma przekraczającego 100% taksy rządowej, pobieranej przez państwową administrację leśną od ubitych sztuk zwierzyny; pobór tego podatku uskuteczni państwowa administracja leśna łącznie z poborem taksy.

Wykonywanie prawa polowania uzależnia się od wykazania zapłaty podatku.

§ 14. 9 Do art. 21 ustawy.

PPodatki inwestycyjne mogą być pobierana W wynikowych wypadkach. Za wypadek wyjątkowy uważać należy nieodzowną potrzebę, dokonania ze względu na interes publiczny w danym roku budżetowym wydatku na inwestycje, którego związek komunalny nie może pokryć pomimo całkowitego wykorzystania wszystkich innych źródeł dochodowych.

Podatki te powinny być ustanawiane na oznaczony okres czasu i na ściśle określone cele inwestycyjne w formie dodatków do poszczególnych podatków komunalnych zarówno samoistnych, jak i do datków do podatków państwowych, dopuszczonych ustawą z dnia 11 sierpnia 1923 roku.

Do uchwał w przedmiocie poboru podatków inwestycyjnych winny być dołączona oprócz materjałów finansowych, wymaganych przy przedstawianiu władzy nadzorczej do zatwierdzenia innych uchwal, kosztorys robót i plan ich wykonania z oznaczeniem terminu uskutecznienia robót i poboru podatku.

§ 15. Do art. 23 ustawy.

Aż do wprowadzenia w życie samorządu wojewódzkiego w b. dzielnicy austrjackiej pobory, określone w art. 22 ustawy, .przypadają Tymczasowemu Wydziałowi Samorządowemu we Lwowie na pokrycie wydatków, połączonych ze spełnianiem zadań, przewidzianych w ustawie z dn. 30 stycznia 1920 r. (Dz. U. R. P. № 11, poz. 61).

§ 16. Do art. 24 ustawy.

Celem rozkładu podatków krajowych na gminy miejskie i powiatowe związki komunalne obowiązane są magistraty miast i wydziały powiatowe wzgl. urzędy katastralne najpóźniej do dnia 15 sierpnia każdego roku przesłać właściwemu krajowemu związkowi komunalnemu sumaryczne zestawienie podatku gruntowego i budynkowego wedle- stanu z dn. 1 lipca.

§ 17. Do art. 26 ustawy.

Celem zapobieżenia wielokrotnemu obciążeniu płatników samoistnemi podatkami komunalnemi winny być odpowiednio stosowane w tym przedmiocie przepisy podatków państwowych.

§ 18. Do art. 27 i 30 ustawy.

Związki komunalne winny pobierać opłaty za używanie utrzymywanych przez nie komunalnych urządzeń i zakładów debra publicznego; wyjątek stanowią opłaty za naukę w szkołach samorządowych, które nie mogą być pobierane, co nie wyklucza jednak prawą związków komunalnych pobierania od stron opłat celem pokrycia wydatków na utensylja i pomoce szkolne.

Opłaty za używanie komunalnych urządzeń i zakładów dobra publicznego winny być wymierzane według Istotnej miary używania danego urządzenia i zakładu dobra publicznego, w braku zaś możności ścisłego ustalenia - według prawdopodobnej miary używania.

W szczególności;

Opłaty drogowe od wozów mogą być wymierzane według ilości sił mechanicznych lub według tonażu siły nośnej, samochodów ciężarowych i innych wozów ciężarowych.

Opłaty za wodę winny być wymierzane według wodomierza, a w braku tegoż według- liczby mieszkańców domu, wymiaru długości lub powierzchni budynku, wysokości podatku budynkowego, wysokości komornego, wysokości podatku od lokali i t. p.

Postanowienia, odnoszące się do wymiaru opłat za wodę, stosują się odpowiednio do wymiaru opłat kanalizacyjnych.

Jako opłatę, za czynność urzędową uważać należy także opłatę za załatwianie podań, którą uiszcza się w kasie komunalnej w gotówce, albo w znaczkach stemplowych, nalepionych na podaniu.

Do przedkładania władzy nadzorczej uchwał reprezentacji związków komunalnych, dotyczących wprowadzenia nowych opłat i zmian istniejących, stosują się przepisy § 1 niniejszego rozporządzenia; do. uchwal tych winny być dołączone oprócz materiałów, wskazanych w § 1, również i materjały, wykazujące stosunek wpływów z opłat do kosztów utrzymania danej gałęzi zarządu komunalnego, za które czynności są pobierane, wzgl. do wydatków, związanych z prowadzeniem zakładów i urządzeń dobra publicznego.

§ 19. Do art. 31 ustawy.

Uiszczenie opłat za używanie komunalnych urządzeń i zakładów dobra publicznego nie wyklucza obowiązku uiszczania specjalnych dopłat, gdy zachodzą warunki, określone w art. 31 ustawy.

Uchwała w przedmiocie pobierania specjalnych dopłat winna określić w jakim" stopniu wydatki na założenie i utrzymanie urządzeń i zakładów dobra publicznego mają być pokryte z dopłat, oraz zasady dla ustalenia szczególnych korzyści gospodarczych lub udogodnień, dających podstawę do pobrania specjalnej dopłaty od właścicieli nieruchomości (gruntów i budynków), jak również od przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych.

Rozkładu tej sumy dokonuje zarząd związku komunalnego po wysłuchaniu opinji komisji, której skład określa reprezentacja związku komunalnego z tem jednak, iż połowa członków komisji winna być powołana z grona płatników specjalnej dopłaty.

O uchwale zawiadamia się płatników w ten sposób, że uchwałę wraz z projektem kosztorysem i planem pokrycia kosztów wykłada się do wglądu w biurze zarządu związku komunalnego na jeden miesiąc. O dniu wyłożenia i okresie wglądu należy ogłosić publicznie w sposób w danej miejscowości przyjęty, zaznaczając, że termin do wnoszenia odwołań kończy się 2 upływem okresu wyznaczonego do wglądu w uchwałą.

§ 20. Do art. 32 ustawy.

Obowiązek uiszczania specjalnych dopłat krajowym związkom komunalnym w b. dzielnicy pruskiej i Tymczasowemu Wydziałowi Samorządowemu we .Lwowie nie jest zależny od uzyskania przez gminy miejskie i powiatowe związki komunalne szczególnych korzyści gospodarczych wzgl. udogodnień z urządzeń i zakładów dobra publicznego: wystarczy gdy z tych urządzeń i zakładów gminy miejskie i powiatowe związki komunalne osiągają normalne korzyści i udogodnienia.

Natomiast osoby, wymienione w art. 31, są obowiązane do specjalnych dopłat na rzecz krajowych związków komunalnych w b. dzielnicy pruskiej i Tymczasowego Wydziału Samorządowego we Lwowie za szczególne korzyści i udogodnienia osiągane z urządzeń i zakładów dobra publicznego tych związków.

§ 21. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIK 

STATUT

o poborze na rzecz gminy ...... podatków od plakatów i szyldów oraz podatku od anonsów.

Na podstawie art. 17 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych (Dz. U. R. P. № 94, poz. 747) wprowadza się na obszarze gminy ......... podatek od plakatów i szyldów oraz podatek od anonsów według następujących zasad:

§ 1. Podatkowi na rzecz gminy ......... podlegają:

1) wszelkie umieszczane, rozlepiane, roznoszone, rozwożone, wywieszane, wyświetlana lub w inny sposób rozpowszechniane w obrębie gminy napisy, ogłoszenia, znaki i plakaty firmowe zakładów i przedsiębiorstw przemysłowych oraz handlowych, instytucji, mających charakter zarobkowy, wszelkich osobistych zajęć zarobkowych (lekarzy, adwokatów, inżynierów i t. d.), pracowni rękodzielniczych i rzemieślniczych (podatek od plakatów);

2) szyldy, godła firmowe (sztuczny but, zawieszony przed magazynem obuwia, okulary lub lornetka przed magazynem optycznym, cygaro lub papieros przed magazynem tabacznym i inne), wszelkie szafki reklamowe z wystawionemi przedmiotami (obuwie, futra, wyroby metalowe, tkaniny i t. d.), latarnie i lampy, o ile znajdujące się na nich napisy są treści reklamowej (podatek od szyldów);

3) wszelkie ogłoszenia drukowane, powielane mechanicznie lub w sposób podobny (podatek od anonsów).

§ 2. Od podatku są zwolnione:

Ogłoszenia zamieszczone w czasopismach, wychodzących co miesiąc lub częściej, aniżeli w miesięcznych odstępach czasu, ogłoszenia urzędowe, ogłoszenia wyborcza do reprezentacji publicznych, ogłoszenia o odczytach i zgromadzeniach publicznych, oraz ogłoszenia osób poszukujących pracy, jak również wszelkie ogłoszenia, znaki i napisy przedstawicieli państw obcych.

Pozatem w każdym poszczególnym przypadku, zasługującym na uwzględnienie, zarządowi gminy przysługuje prawo stosowania ulg podatkowych wzgl. zwolnień od podatku.

§ 3. Podatek wynosi:

1) od wszelkich znaków, szyldów, napisów, ogłoszeń i plakatów firmowych, wywieszanych w miejscach widocznych w celach reklamowych, obrazkowych lub pisanych na blasze, płótnie, tekturze, drzewie, szkle, marmurze i t. d., zależnie od zajmowanych przez nie powierzchni, a mianowicie:

a)	do	0,5	mtr.2	włącznie		powierzchni	............	fr. zł.
b)	od	0,5	"	do 1	mtr.2	"	............	"
c)	od	1	"	do 2	"	"	............	"
d)	od	2	"	do 3	"	"	............	"

(Stosunek stawek podatkowych dla każdej grupy może być następujący: a) - x, b) - 2x, c.) - 5x, d - 9x i t. d., za napisy na szybach okien, drzwiach, markizach, roletach oraz za napisy z liter plastycznych., bezpośrednio przytwierdzonych do ściany domu podatek może być. pobierany o 50% niższy; za napisy, znaki i plakaty umieszczane, urządzane na dachach lub szczytach domów, względnie w poprzek ulic, podatek może być pobierany o 100% wyższy, aniżeli od tych objektów podatkowych, znajdujących się na parterze i 1 piętrze. Zarząd gminy może podzielić ulice na klasy i w związku z tem zróżniczkować powyższe stawki podatkowe);

2) od szafek, latarni, lamp i wypukłych godeł reklamowych w wysokości ......... fr. zł.;

3) od ogłoszeń, zamieszczanych w czasopismach, ......... % opłaty za ogłoszenie;

4) od plakatów i anonsów (afisze drukowane) ......... % opłaty za wydrukowanie i ogłoszenie;

5) od reklam, wyświetlanych na płótnie w teatrach, teatrzykach, kinematografach i t. p. oraz na ulicach ......... % opłaty za reklamą każdorazową.

§ 4. Podatek obciąża osobą fizyczną lub prawną której przedmiot podatku dotyczy.

§ 5. Właściciele przedsiębiorstw reklamowych oraz administracje czasopism obowiązani są inkasować podatek na rzecz gminy ......... przy poborze należności za ogłoszenia względnie za wykonanie reklamy. Za inkasowanie podatku przedsiębiorstwo otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 5% sumy podatkowej. Zainkasowane kwoty podatkowe należy wnosić do kasy gminnej 1 i 16 każdego miesiąca.

We wszystkich innych przypadkach podatek należy wpłacać bezpośrednio do kasy gminnej.

§ 6. Odwołania podlegają przepisom art. 48 i 50 ustawy.

§ 7. Niewpłacenie podatku we właściwym terminie pociąga za sobą ściągnięcie go w drodze przymusowej z doliczeniem kosztów egzekucyjnych według art. 6 ustawy z dnia 9 marca 1923 r. o karach za zwłokę oraz o kosztach egzekucyjnych (Dz. U. R. P. № 31, poz. 189) i odsetek za zwłokę w wysokości 2% miesięcznie.

§ 8. Kary podlegają przepisom art. 62 - 67 ustawy.

§ 9. Statut niniejszy wchodzi w życie po zatwierdzeniu go przez władzę nadzorczą i ogłoszeniu przez zarząd gminy w sposób w danej miejscowości przyjęty.

* Z dniem 14 listopada 1924 r., maksymalne normy podatku od towarów, przywożonych drogami żelaznemi do miast, oznaczone w § 9 nin., zmienia się odpowiednio, zgodnie z § 1 rozporządzenia rozporządzenia z dnia 20 października 1924 r. w sprawie zmiany maksymalnych norm podatku miejskiego od towarów, przywożonych drogami żelaznemi (Dz.U.24.94.875). Zob. § 1 przywołanego rozporządzenia.

1 § 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 16 grudnia 1925 r. (Dz.U.25.131.939) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 grudnia 1925 r.

2 § 2:

- zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 16 grudnia 1925 r. (Dz.U.25.131.939) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 grudnia 1925 r.

- zmieniony przez § 13 rozporządzenia z dnia 2 grudnia 1930 r. w sprawie wymiaru samoistnego podatku komunalnego od gruntów państwowych. (Dz.U.31.7.38) z dniem 1 stycznia 1931 r.

3 § 3:

- zmieniony przez § 3 rozporządzenia z dnia 16 grudnia 1925 r. (Dz.U.25.131.939) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 grudnia 1925 r.

- zmieniony przez § 13 rozporządzenia z dnia 2 grudnia 1930 r. w sprawie wymiaru samoistnego podatku komunalnego od gruntów państwowych. (Dz.U.31.7.38) z dniem 1 stycznia 1931 r.

4 § 7 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 27 lutego 1925 r. (Dz.U.25.27.194) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 marca 1925 r.

5 § 9:

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 4 lutego 1925 r. w sprawie zmiany maksymalnych norm podatku miejskiego od towarów przywożonych drogami żelaznemi. (Dz.U.25.16.111) z dniem 28 lutego 1925 r.

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 11 września 1928 r. (Dz.U.28.86.759) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1928 r.

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 23 września 1929 r. w sprawie komunalnego podatku od towarów przywożonych drogami żelaznemi (Dz.U.29.67.521) z dniem 1 października 1929 r.

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 6 października 1930 r. komunalnego podatku od towarów, przywożonych drogami żelażnemi. (Dz.U.30.80.633) z dniem 1 grudnia 1930 r.

6 § 9a dodany przez § 2 rozporządzenia z dnia 31 października 1928 r. (Dz.U.29.4.38) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 stycznia 1929 r.

7 § 12 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 11 września 1928 r. (Dz.U.28.86.759) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1928 r.

8 § 13:

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 4 sierpnia 1924 r. w sprawie określenia wysokości najwyższych norm podatku od wykonywania prawa polowania. (Dz.U.24.78.759) z dniem 4 września 1924 r.

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 27 lipca 1926 r. (Dz.U.26.84.473) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1927 r.

9 § 14 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 19 listopada 1926 r. (Dz.U.26.119.689) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 grudnia 1926 r.

• Identyfikator: Dz.U.1924.31.317
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wykonanie ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych.
• Data aktu: 18/03/1924
• Data ogłoszenia: 10/04/1924
• Data wejścia w życie: 10/04/1924