Wnioski były takie, że zarówno w sferze funkcjonalnej, informacyjnej, jak i technicznej system informacyjny w naszym kraju nie stanowił uporządkowanego układu, a relacje łączące poszczególne elementy infrastruktury zostały uznane za słabe i niewystarczające dla prawidłowego i bezpiecznego przepływu danych pacjentów – czytamy we wstępie do opracowania.
„Wyszczególniono wówczas pięć głównych mankamentów polskiej infrastruktury informacyjnej w ochronie zdrowia Należał do nich brak strategicznego modelu infrastruktury informacyjnej (oderwanie i dezintegracja poszczególnych elementów infrastruktury, powszechne stosowanie „papierowej” technologii informacyjnej), autonomizację systemów i zasobów informacyjnych sektora publicznego (tworzenie wielu autonomicznych, niewspółpracujących ze sobą systemów teleinformatycznych, których funkcje ograniczone były do obsługi kompetencji zazwyczaj jednej jednostki organizacyjnej lub wybranego segmentu systemu ochrony zdrowia), nagminne powielanie schematu „nowe technologie – stare procedury– jeszcze starsze metody projektowania systemów” (tworzenie rozwiązań prawnych i organizacyjnych procedur administracyjnych w zakresie
kształtowania infrastruktury informacyjnej w ochronie zdrowia w oderwaniu nie tylko od możliwości współczesnych technologii teleinformatycznych, z wyłączeniem ich implikacji), dezintegrację i brak interoperacyjności systemów informacyjnych (rozwiązania przyjęte w zakresie odwzorowania informacji i zarządzania nimi oraz stosowane technologie utrudniały lub wręcz uniemożliwiały wymianę informacji i danych) oraz dominację gestorów systemów nad ich użytkownikami” – pisze autor opracowania.
Problemów tych nie można było rozwiązać na podstawie unormowań ustawy z 17 lutego 2005 roku o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. W tym celu powstała ustawa o systemie informacji w ochronie zdrowia, ogłoszona 2 czerwca 2011 roku. Większość jej przepisów weszła w życie 1 stycznia 2012 roku, ale niektóre będą obowiązujące dopiero od 1 sierpnia 2017 roku.
Główne założenia ustawy wynikają z przekonania, że jednym z najważniejszych zadań współczesnego państwa obywatelskiego jest zapewnienie wszystkim obywatelom, podmiotom gospodarki narodowej, a także aparatowi państwa dostępu do informacji,
przy jednoczesnym zachowaniu warunków i mechanizmów prawnych gwarantujących bezpieczeństwo informacyjne.
Publikacja „Ustawa o systemie informacji w ochronie zdrowia. Komentarz” stanowi kompleksową wykładnię przepisów ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia. Omówiono w niej między innymi ustawowe rejestry medyczne i systemy teleinformatyczne, w tym zasady dotyczące udostępniania danych z tych rejestrów i systemów oraz reguły bezpiecznego przetwarzania jednostkowych danych medycznych w rejestrach.
W komentarzu zaprezentowano też cel i założenia procesu informatyzacji ochrony zdrowia w Polsce, problematykę minimalnej funkcjonalności rejestrów medycznych oraz dziedzinowych systemów teleinformatycznych oraz wybrane aspekty praktyczne kontroli systemu informacji.
Książka przeznaczona jest przede wszystkim dla pracowników administracji publicznej odpowiedzialnych za realizację zadań związanych z informatyzacją służby zdrowia oraz pracowników administracyjnych podmiotów leczniczych odpowiedzialnych za przetwarzanie danych medycznych i ich przekazywanie do systemów teleinformatycznych i rejestrów medycznych. Omówiona w komentarzu problematyka powinna również zainteresować przedstawicieli personelu medycznego, pozyskujących jednostkowe dane medyczne przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej.
Książka jest dostępna w księgarni Profinfo
Informacja o autorze
Damian Wąsik - doktor nauk prawnych; asystent w Zakładzie Podstaw Prawa Medycznego Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, radca prawny i pełnomocnik procesowy w wielu medycznych sprawach sądowych; autor i współautor ponad 100 publikacji z zakresu prawa karnego, prawa administracyjnego, prawa wyborczego i prawa medycznego.