W artykule 5 ustawy dodany został punkt, który określa, że koszty pracy to „kwoty wynagrodzeń lub innych świadczeń pieniężnych, które świadczeniodawca jest zobowiązany wypłacić osobom udzielającym lub uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych określonego rodzaju, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę lub udzielającym świadczeń na podstawie umów cywilnoprawnych, wraz z kwotami składek z tytułu  ubezpieczeń społecznych, składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych opłacanych przez świadczeniodawcę w związku z tymi umowami, stanowiące co najmniej iloczyny odpowiednio ceny świadczenia wskazanej w art. 15a ust. 2 pkt 4 oraz kwoty zobowiązania, o której mowa w art.136 pkt 5 i odpowiedniego dla danego rodzaju świadczeń wskaźnika określonego w załączniku do ustawy.”

W artykule 15 zostały dodane koszty pracy jako część ceny za świadczenie wysokospecjalistyczne. W uzasadnieniu projektu czytamy, że proponowana zmiana wprowadza konieczność wskazania w  umowie  pomiędzy płatnikiem a świadczeniodawcą kosztów pracy, jak i sposobu ich  przeznaczenia, na pokrycie wynagrodzenia osób wykonujących zawody medyczne.

„Wprowadzanie wymogu określonego udziału kosztów pracy w ogólnej cenie świadczenia będzie ważnym czynnikiem standaryzacji i stabilizacji  jakości świadczeń zdrowotnych. Powinno to bardzo poważnie zmniejszyć skłonność pracowników służby zdrowia do emigracji zarobkowej oraz być ważnym czynnikiem zwiększającym atrakcyjność pracy w służbie zdrowia dla młodych ludzi, w tym zwłaszcza atrakcyjność zawodu pielęgniarki i położnej, co pozwoli długoterminowo zapewnić odpowiednią jakość świadczeń zdrowotnych.” - wyjaśniają autorzy projektu.

W artykule 31 dodano określenie dotyczące minimalnej ilości lekarzy, pielęgniarek, położnych a także innych osób wykonujących zawody medyczne, wymaganych do realizacji świadczenia. Zmiana tego artykułu rozszerza zakres zawartej w nim delegacji dla ministra zdrowia do określenia w drodze rozporządzenia wśród warunków realizacji świadczenia gwarantowanego minimalnej liczby lekarzy, pielęgniarek i położnych a także w zależności od potrzeb innych osób wykonujących zawody medyczne koniecznych do wykonywania tego świadczenia i ma na celu zapewnienie pacjentom prawnej gwarancji, że korzystając ze świadczeń opieki zdrowotnej będą mieli  zapewniony odpowiedni poziom opieki i zaangażowania personelu medycznego.

Autorzy projektu podkreślają, że wydane na podstawie art. 50 ust. 2 ustawy z 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej (t.j.: Dz.U.2013.217)  rozporządzenie ministra zdrowia  z 28 grudnia 2012 roku w sprawie sposobu ustalania minimalnych norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz.U.2012.1545) nie wypełniło wyżej opisanego celu z tej przyczyny, iż zaniechano uwzględnienia wyników prac zespołu powołanego dla ustalenia tychże norm oraz nie wprowadzono żadnych bezpośrednich sankcji związanych z niezastosowaniem się do jego unormowań. Według autorów nowelizacji, zaproponowane w projekcie rozwiązanie uzależniające otrzymanie finansowania świadczeń opieki zdrowotnej od spełnienie wymogów dotyczących limitów zatrudnienia pracowników medycznych koniecznych do jego wykonywania „wolne jest od tej słabości”.

Artykuł 136 zawiera określenie, że kwota zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy zawiera także minimalną kwotę, jaką świadczeniodawca jest zobowiązany przeznaczyć na pokrycie kosztów pracy. Artykuł 137 mówi o tym, że  prezes Funduszu przygotuje projekt ogólnych warunków umówi zawierający między innymi sposób wyceny, w tym określenie wskaźników kosztów pracy dla poszczególnych rodzajów świadczeń opieki zdrowotnej.
Projekt został skierowany do opinii Biura Legislacyjnego oraz do Biura Analiz Sejmowych, w celu wydania opinii dotyczących formalnych elementów uzasadnienia oraz zgodności przepisów nowelizacji z prawem unijnym.